Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου
από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»
Επτάριθμοι Μάρτυρες
«Επτάριθμος χώρος των Μαρτύρων υμνείσθω, αυτοί γαρ την ημών εκδιώκουσι βλάβην,
ως φύλακες της πίστεως, Εκκλησίας προπύργια».
Και άλλους επτά μάρτυρες η αγία μας Εκκλησία εορτάζει σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, όπως άλλοτε τους επτά Μακκαβαίους όπως άλλοτε τους επτά παίδας τους εν Εφέσω και άλλες επτάδες μαρτύρων.
Δεν θα πρέπει δε να θεωρηθή ο αριθμός επτά στις παραπάνω περιπτώσεις τυχαίος άλλα ιερός και άγιος τον όποιον εδιάλεξεν ο Θεός και προς διαιώνισι του ιερού τούτου αριθμού μας παρουσιάζει τις ιερές των Μαρτύρων επτάδες.
Επτά είναι οι ήμερες της εβδομάδας, «και ηγίασεν ο Θεός την ημέραν την εβδόμην».
Επτά είναι κατά τον Ησαΐα τα χαρίσματα του αγίου Πνεύματος «Πνεύμα σοφίας, πνεύμα συνέσεως, πνεύμα βουλής, πνεύμα ισχύος, πνεύμα γνώσεως, πνεύμα ευσέβειας, πνεύμα φόβου Θεού».
Επτά ήταν οι αστέρες των εκκλησιών της Μικράς Ασίας και οι άγγελοι αυτών.
Επτά σφραγίδες άνοιξε το «αρνίον» της αποκαλύψεως.
Επτά άγγελοι, επτά βρονταί, επτά κεφαλαί, επτά φιάλαι αναφέρονται στην ιερήν Αποκάλυψι.
Επτά Μυστήρια παραδίδει η αγία μας Εκκλησία.
Επτά ακολουθίες, τη λεγόμενη «επταδικήν ημερονύκτιον ακολουθίαν» προσφέρει η αγία μας Εκκλησία στο θεό.
Επτά λοιπόν και σήμερα Μάρτυρες εορτάζομε και τιμούμε, τους αγίους Αγάπιο, Πλήσιο, Ρωμύλο, Τιμόλαο, Αλέξανδρους δύο και Διονυσίους δύο.
Έζησαν και οι επτά και εμαρτύρησαν μαζί στα χρόνια του «απηνούς» διώκτη των χριστιανών Διοκλητιανού.
Το δε θαυμαστό είναι ότι δεν καταγόταν από μια πόλι ή έστω από μια και την αυτή χώρα άλλ' από διάφορες και απομεμακρυσμένες χώρες, ώστε πραγματικά αποδεικνύεται ότι ήταν θεία «σύναρσις» και ενέργεια η συνάθλησί τους και το κοινό μαρτύριο των επτά.
Ο Αγάπιος καταγόταν από τη Γάζα της Παλαιστίνης παραθαλάσσια πόλι, ο Τιμόλαος από τον Πόντο της Μικρας Ασίας. Οι δύο Διονύσιοι από την Τρίπολι της Φοινίκης. Ο Ρωμύλος, ο υποδιάκονος από τη Διόσπολι στης οποίας την Εκκλησία και υπηρετούσε. Ο Πλήσιος πάλι και οι δύο Αλέξανδροι από την Αίγυπτο.
Θαύμα πραγματικά μεγάλο, αγαπητοί μου αδελφοί. Όπως οι εβδομήκοντα μεταφρασταί της παλαιάς Διαθήκης, μεταξύ των οποίων βρισκόταν και ο Συμεών ο θεοδόχος, διαφορετικής καταγωγής και ηλικίας ήταν και σε διαφορετικά κελλιά κλείστηκαν και όμως όμοια κατά πάντα ερμηνεία έδωκαν στην παλαιά Γραφή, ώστε να βρίσκει την επιβεβαίωσί του το του Αδελφοθέου λόγιο: «υπό πνεύματος αγίου φερόμενοι ελάλησαν οι άγιοι του Θεού άνθρωποι», έτσι και οι επτά από το πνεύμα το άγιο συναντήθηκαν στην Καισαρεία της Παλαιστίνης. Μόνοι τους δε «υπό πνεύματος αγίου φερόμενοι» παραδόθηκαν στον Ουρβανό τον Ηγεμόνα αφού «ούτοι πρώτον μεν τας ψυχάς τω προς Χριστόν ποθώ συνδήσαντες, έπειτα δε τας χείρας υποβάλλοντες κλοιοίς και χριστιανούς εαυτούς προσαγγέλλοντες».
Ω της ανδρείας! ώ της καρτερίας! και οι επτά σαν εθελόθυτα θύματα τρέχουν στο μαρτύριο και αντιμετωπίζουν με αμεταμέλητο φρόνημα και σθεναρότητα τον ειδωλολάτρη τύραννο.
Γι΄ αυτό και ο ιερός Υμνογράφος ξεσπά σε ύμνο του θάρρους και του μαρτυρικού έρωτος των επταρίθμων Μαρτύρων και λέγει: «Μάρτυρες Χριστού επτάριθμοι, των διωκτών τας ορμάς και τον βίαιον θάνατον ως ουδέν ηγήσασθε, άλλ' ετοίμως εσπεύσατε, ανδρειοφρόνως προς τα παλαίσματα, και νίκης στέφος αναδησάμενοι, συνηριθμήθητε τοις δικαίοις άπασι, μεθ' ων υμάς πάντοτε γεραίρομεν και μακαρίζομεν».
Πράγματι δε ο Ούρβανός «μήτε απειλαίς μήτε κολακείαις χαυνώσαι αυτούς δυνηθείς, ή της εις Χριστόν πίστεως αποστήσαι, ξίφει, τας κεφαλάς αυτών αποτμηθήναι προσέταξε» κατά το ιερό Συναξάριο. Όλα τα μέσα τα μεταχειρίστηκεν, άλλ' οικτρότατα απέτυχε. Οι απειλές «εις ουδέν ίσχυσαν» να μεταθέσουν το γενναίο τους φρόνημα και να τους καταπτοήσουν. Όλα τα θεωρούσαν οι άγιοι «σκύβαλα ίνα Χριστόν κερδίσουν».
Οι κολακείες δεν εστάθηκαν ικανές να τους δελεάσουν και να τους απομονώσουν αλλά γνωρίζοντας τα τεχνάσματα του αρχεκάκου τους εχθρού του διαβόλου σαν άλλος Οδυσσέας έφυγαν τον κίνδυνο των σειρήνων και της ψυχής και του σώματος το όμμα είχαν σταθερά στραμμένο στης ψυχής τους το Νυμφίο.
Ουδόλως απέστησαν της εις Χριστόν πίστεως, αλλά και οι επτά ολοπρόθυμα και ευδιάθετα έστερξαν να πιουν του μαρτυρίου το ποτήριο. Έκλειναν και οι επτά τις αγίες κεφαλές και τις άφησαν να πέσουν κάτω από το τυραννικό κτύπημα και το φονικό φάσγανο, αλλά με το θαυμαστό τους μαρτύριο αγίασαν και τη γη και τον αέρα, καθώς υπέροχα παρατηρεί ο Υμνωδός: «Μάρτυρες αξιοθαύμαστοι εθελουσία σφαγή, σαυτούς εξεδώκατε και την γην τοις αίμασι τοις υμών ηγιάσατε, και τον αιθέρα κατελαμπρύνατε, τη διαβάσει, και νυν οικίζεσθε, εις τα ουράνια, προς φως το ανέσπερον, υπέρ ημών πάντοτε δεόμενοι θεοειδέστατοι».
