Ζωηφόρος

«Εκεί εσταύρωσαν αυτόν», του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«Εκεί εσταύρωσαν αυτόν» (Λουκ. 23, 33)

 

Εάν εμβαθύνουμε στο μυστήριο, θα δούμε ότι βαθύτερα αιτία του δράματος του σταυρού, είνε - ποιος; Είμεθα εμείς, αδελφοί μου. Ο προφήτης Ησαΐας είπε' «Ούτος τας αμαρτίας ημών φέρει και περί ημών οδυνάται» και «τω μώλωπι αυτού ημείς ιάθημεν» (Ήσ. 53, 4-5).

Θα ήθελα να είχα την ικανότητα να φυτεύσω στην καρδιά όλων, και του πλέον αδιάφορου, τη μεγάλη αυτή αλήθεια΄ «τω μώλωπι αυτόν ημείς ιάθημεν». Κάθε σταλαγματιά του αίματος του φτάνει να κάψη τα αγκάθια όλου του κόσμου, να γίνη πλυντήριο και Ιορδάνης ποταμός πού πλένει τα αμαρτήματα του κόσμου όλων των αιώνων. Το αίμα του Ιησού Χρίστου «καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α' Ίωάν. 1, 7). Φτάνει μόνο μια σταλαγματιά του τιμίου αίματος του, όπου πέση, να κάνη να φυτρώσουν τα ωραιότερα άνθη των αρετών, να δημιουργήση στην καρδιά του ανθρώπου τον θειο ερωτά.

Κάποιος ιεραπόστολος πήγε στην Ουγκάντα της Αφρικής και μίλησε στους αγρίους για το μαρτύριο του Χριστού. Όλοι έκλαψαν. Μετά την ομιλία ο αρχηγός της φυλής πλησίασε και τον ρώτησε" Υπάρχουν Χριστιανοί στην Ευρώπη πού αμαρτάνουν μετά τη σταύρωσι του Χριστού;... Μεγάλος λόγος. Είνε σε συμφωνία μ' εκείνο πού λέει ο απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή, ότι σταυρός σημαίνει΄ αμαρτία τέλος! Διαφορετικά θα κριθούν οι αμαρτίες προ της Μεγάλης Παρασκευής και διαφορετικά μετά τη Μεγάλη Παρασκευή. Αυτός πού αμαρτάνει μετά τη θυσία του Χριστού, είνε σαν να περιφρονή το αίμα του, σαν να τον ξανασταυρώνη (βλ. Έβρ. 10, 29" 6, 6).

* * *

«Εκεί εσταύρωσαν αυτόν». Ποιοι τον σταύρωσαν; Δεν είνε μόνο εκείνοι οι παλαιοί σταυρωταί΄ είνε και οι άλλοι, οι σύγχρονοι σταυρωτοί. Τους βλέπετε; Ο ένας κρατεί καρφιά, ο άλλος σπόγγο με όξος, ο τρίτος λόγχη, ο άλλος αγκάθινο στεφάνι, και προχωρούν. Που πάνε; Πάνε να σταυρώσουν το Χριστό. Ο ένας παίρνει στα χέρια μαχαίρι και φονεύει τον αδελφό του. Ο άλλος ο μικρός σηκώνει το χέρι και χτυπάει τη μάνα και τον πατέρα. Ο άλλος μέσα στα δικαστήρια παλαμίζει χωρίς φόβο το Ευαγγέλιο και παίρνει ψεύτικο όρκο. Ο άλλος ο νέος τρέχει στους τόπους της ακολασίας και της διαφθοράς. Άλλος ανοίγει το στόμα και βλαστημάει τα θεία. Ο άλλος κρατάει μέσα στην καρδιά του τη χολή του μίσους. Και ο άλλος τέλος υπερηφανεύεται για μάταια πράγματα....

«Εκεί εσταύρωσαν αυτόν». Που; Μέσα στο εμπορικό κατάστημα, πού ο έμπορος με τα ψεύδη του απατά τους αφελείς. Στο δικαστήριο, όπου δικαστής και ψευδομάρτυρες και δικηγόροι καταδικάζουν τον άθωο. Στο σχολείο, όπου ένας άθεος δάσκαλος και καθηγητής ξερριζώνει μέσα από τις καρδιές των παιδιών την αγάπη προς τον Εσταυρωμένο. Μέσα στο σπίτι, όπου ο πατέρας και η μάνα μπροστά στα παιδιά τους αισχρολογούν και αισχροπράττουν... Το παράπονο του Ιησού δεν είνε ότι τον σταύρωσαν τότε οι Εβραίοι΄ το παράπονο του είνε ότι η σταύρωσί του εξακολουθεί. Χριστιανοί, το καταλάβαμε; μικροί και μεγάλοι, εμείς είμεθα οι νέοι σταυρωταί του.

Ώ Χριστέ, συντετριμμένοι εμπρός στο σταυρό σου, πέφτουμε και παρακαλούμε΄ δώσε μας κατάνυξι, δώσε μας μετάνοια, δώσε μας συγχώρησι για τις αναρίθμητες φορές πού σε σταυρώσαμε. «Μνήσθητι ημών, Κύριε, όταν ελθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23, 42).

* * *

Ο Εσταυρωμένος είνε ο λυτρωτής μας' σ' αυτόν να αποβλέψουμε, για να σωθούμε από τα πάθη μας.

Πλούτος διδαγμάτων συνωστίζεται, αγαπητοί μου, στα ωραία τροπάρια της Εκκλησίας μας. Σάς παρακαλώ να τα παρακολουθήτε. Εφοδιαστήτε με σχετικά βιβλιαράκια.

Τελειώνω με μία παρατήρησι. Ενθυμούμαι τα παλιά χρόνια -εμείς οι γέροντες ενθυμούμεθα τα παλιά-, μόλις άκουγαν το βράδυ των Βαΐων να χτυπά η καμπάνα για τη Μεγάλη Εβδομάδα, όλοι πήγαιναν στην εκκλησία, οικογενειακώς΄ στο σπίτι δεν έμενε κανείς. Απευθύνομαι λοιπόν τώρα ιδιαιτέρως σε όσους σας αξίωσε ο Θεός να είστε γονείς, και ερωτώ΄Που είνε τα παιδιά σας; Ώ μάνα και πατέρα, έχετε μεγάλη ευθύνη γι' αυτά απέναντι στο Θεό! Δυστυχώς εκκλησιάζεσθε μόνο οι γονείς, τα παιδιά απουσιάζουν. Άλλου πηγαίνετε μαζί' αν πρόκειται για κάποιο θέαμα ή συμπόσιο ή διασκέδασι ή εκδρομή, πηγαίνετε οικογενειακώς. Στην εκκλησία; Ελάχιστα παιδιά. Ποιος φταίει; Φταίμε κ' εμείς οι κληρικοί, φταίνε και οι εκπαιδευτικοί, φταίει και το ραδιόφωνο και η τηλεόρασι και πολλά άλλα. Άλλα προ παντός φταίτε σεις οι γονείς, πού δεν διδάξατε τα παιδιά σας ότι ο εκκλησιασμός, ιδίως των ημερών αυτών, έχει ένα μεγαλείο απερίγραπτο.

Δεν έχει ανάγκη ο Χριστός από μας' εμείς έχουμε ανάγκη από το Χριστό. Αλλοίμονο! παιδιά πού δεν πατούν τις αγίες αυτές ήμερες στην εκκλησία, όταν μεγαλώσουν θα γίνουν «γεννήματα εχιδνών» (Λουκ. 3, 7), φίδια. Και οι πρώτοι πού θα πληγωθούν άπ' αυτά και θα κλάψουν, θα είνε οι γονείς. Διότι νέος χωρίς Θεό είνε ένας υποψήφιος εγκληματίας.

Μην πηγαίνετε λοιπόν στην εκκλησία μόνοι΄ παίρνετε μαζί σας και τα παιδιά. Και να είστε βέβαιοι' όταν μια μέρα φύγετε άπ' τον κόσμο αυτό, πολλά πράγματα θα ξεχάσουν τα παιδιά, δεν θα ξεχάσουν όμως, ότι τέτοιες άγιες μέρες η μάνα κι ο πατέρας τα 'παιρναν και πήγαιναν μαζί στην εκκλησία και άκουγαν τον ύμνο' «τα πάθη τα σεπτά η παρούσα ήμερα ως φώτα σωστικά ανατέλλει τω κοσμώ...».

* * *

Ξανασταυρώνεται από μας

Ο Κύριος έπαθε, αδελφοί μου, όλα εκείνα πού έπρεπε να πάθουμε εμείς. Γιατί τα έπαθε; Για να συγχωρηθούμε και να παύσουμε να αμαρτάνουμε. Και τίθεται το ερώτημα΄ Παύσαμε να αμαρτάνουμε; Οι άνθρωποι αμάρταναν προ Χριστού, αμαρτάνουν και μετά Χριστόν. Έχουν άραγε οι αμαρτίες την ίδια βαρύτητα; Αμαρτία πού έγινε προτού στήθη ο σταυρός είνε πιο ελαφρά, αμαρτία πού γίνεται μετά το σταυρό είνε πολύ βαρύτερη....

Σταυρωταί! Οι Ιουδαίοι σταύρωσαν το Χριστό μια φορά΄ εμείς οι Χριστιανοί τον σταυρώνουμε πολλές φορές. Και τον σταυρώνουμε δυστυχώς καθημερινώς άλλ' αν θέλετε μια μέρα πού τον σταυρώνουμε περισσότερο, αυτή είνε η Μεγάλη Παρασκευή. Ώ αδελφοί μου, αν πρόκειται κάθε Μεγάλη Παρασκευή να μαζεύωνται στην εκκλησία γυναίκες και νέες πού δεν έχουν αγάπη ουσιαστική στο Χριστό, αλλά στολίζουν με λουλούδια τον επιτάφιο απλώς για επίδειξι' αν πρόκειται να γίνωνται το βράδυ ασχήμιες πού δεν γίνονται σε όλη την εβδομάδα, εάν πρόκειται κατ' αυτό τον τρόπο να κηδεύουμε τον Εσταυρωμένο, τότε προτιμότερο να παύσουν να στολίζωνται επιτάφιοι, προτιμότερο να μείνη εκεί ο Εσταυρωμένος, παρά να γίνεται, μέσα σε χώρα χριστιανική, αντικείμενο θεάτρου, επιδείξεως, βεβηλώσεως....

* * *

Στον κήπο της Γεθσημανή, αγαπητοί μου, ο Χριστός «ήρξατο λυπείσθαι και αδημονείν» (Ματθ. 26, 37). Τί φοβερό ρήμα αυτό το «αδημονείν»! Πώς να το μεταφράσουμε; Δεν υπάρχει μετάφρασις. «Αδημονείν» σημαίνει, να στενοχωρήται, να μελαγχολή και τρόπον τινά να λέη' Γιατί ο Πατέρας με έστειλε στη γη; ποιος ο σκοπός μου, ποια η αποστολή μου;... Στεναγμός, αφόρητος, ανέκφραστος. «Ήρξατο λυπείσθαι και αδημονείν». Έγινε περίλυπος, κι από το άγιο πρόσωπο του έπεφταν σταλαγματιές ιδρώτος «ωσεί θρόμβοι αίματος» (Λουκ. 22, 44). Γιατί ο Χριστός ήρθε σ' αυτή τη λύπη, σ' αυτή την αδημονία; Οι πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας λένε, ότι η αιτία δεν ήταν η προδοσία του Ιούδα, δεν ήταν η άρνησις του Πέτρου, δεν ήταν η εγκατάλειψις των μαθητών, δεν ήταν η αχαριστία του όχλου και η κακία του κόσμου. Την ώρα εκείνη σαν σε κινηματογραφική ταινία, μπροστά στα μάτια του Χριστού μας περνούσαν, - τί; οι αμαρτίες. Τίνος αμαρτίες; Του Ιούδα, του Πέτρου, του Πιλάτου; των εχθρών του; Μπροστά στα μάτια του περνούσαν οι αμαρτίες οι δικές μου, οι δικές σας, οι αμαρτίες όλων των βαπτισμένων Χριστιανών. Και «ήρξατο λυπείσθαι και αδημονείν».

Για μας λοιπόν, αγαπητοί μου, λυπήθηκε ο Χριστός, για μας αδημονούσε, για μας έκλαψε, πόνεσε και είπε' «Θεέ μου Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες;...» (Ψαλμ. 21, 2 Ματθ. 27, 46). Ας τον ευχαριστήσουμε από την ψυχή μας" αμήν.

* * *

Σταυρώθηκε για μας

Αγαπητοί μου! «Έκαστον μέλος της αγίας σαρκός» του Χριστού «υπέμεινεν ατιμίαν δι' ημάς» (αίνος Μεγ. Παρασκευής), για να θεραπευθούν τα δικά μας τραύματα. Γι' αυτό έγινε όλος μια πληγή, ένα τραύμα. Ο προφήτης Ησαΐας, 800 χρόνια προ Χριστού, είδε τον Υιόν της Παρθένου να πάσχη, και στην απορία, γιατί να υποφέρη, πήρε τη θεόπνευστη απάντησι' «Ούτος τας αμαρτίας ημών φέρει και περί ημών οδυνάται... Αυτός ετραυματίσθη δια τάς αμαρτίας ημών και μεμαλάκισται δια τας ανομίας ημών... Τω μώλωπι αυτού ημείς ιάθημεν» (Ήσ. 53, 4-5).

Ο Χριστός έπαθε, σταυρώθηκε και πέθανε για μας. Δικές μας αμαρτίες σήκωσε, για δικές μας ανομίες πληγώθηκε, και με τις δικές του πληγές εμείς θεραπευθήκαμε. Αυτώ η δόξα και η λατρεία εις αιώνας αιώνων' αμήν.

* * *

Η κορυφαία ώρα ολοκλήρου της ανθρωπότητας, είνε η ώρα πού ο Χριστός, μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης, υπεργήινος πλέον, εκεί επάνω στο σταυρό, έχυσε το τίμιο του αίμα. Ώ το αίμα του Χριστού! Κάθε σταλαγματιά -τί λέω;-, κάθε ηλεκτρόνιο του παναγίου αίματος του είνε Ιορδάνης ποταμός και ωκεανός, μέσα στον όποιο πλένονται οι αμαρτίες όλου του κόσμου. «Το αίμα Ιησού Χριστού του υιού (του Θεού) καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α' Ίω. 1, 7). Αν μπορούσε ο άνθρωπος να σωθη χωρίς τη θυσία αυτή, δεν θα ερχόταν ο Χριστός στον κόσμο. Αυτόν τον τρόπο επενόησε η αγάπη του και δι' αυτού σωζόμεθα, δια του σταυρού και της αναστάσεως του Ιησού Χριστού.

Να συγχωρούμε ο ένας τον άλλο

Όπως ο Χριστός στο σταυρό είπε «Πάτερ, αφες αυτοίς' ου γαρ οίδασι τί ποιούσι» (Λουκ. 23, 34), έτσι και ο πρωτομάρτυς Στέφανος εκπνέοντας είπε' «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην»' μην τους λογαριάσης, Κύριε, την αμαρτία αυτή. Και με το λόγο αυτόν «εκοιμήθη» (Πράξ. 7, 60), το αστέρι έδυσε....

Σήμερα, όπως είπε ένας σοφός, δυο πράγματα έχουν σβήσει΄ το «ευχαριστώ» και το «συγχωρώ». Σκληροί οι άνθρωποι, δε συγχωρούν.

Σ' ένα χωριό πέθαινε ένας γέρος ενενήντα χρονών. Ο παπάς, καλός ιερεύς, πήγε και τον εξωμολόγησε. Τα δέχτηκε όλα εκτός από ένα. -Άπ' έξω, του λέει ο παπάς, είνε ο τάδε και περιμένει να συγχωρηθήτε. -Όχι! -Μα πεθαίνεις΄ αν συγχώρησης, θα συγχωρηθής, θα έχης το έλεος του Θεού. -Τίποτα! μου 'κανε κακό, δε θέλω να τον δω στα μάτια μου... Παρά τις προσπάθειες, πέθανε χωρίς συγχώρησι. Η καρδιά του άνθρωπου δεν αναπαύεται στην εκδίκησι. Γεννηθήκαμε όχι να μισούμε, αλλά ν' αγαπούμε΄ αυτό λέει το Ευαγγέλιο του Χριστού. Θέλετε ένα παράδειγμα; Θα ήμασταν το ισχυρότερο κράτος, αν δεν είχαμε διχόνοια. Αυτή μας κατέστρεψε. Εξ αιτίας της κοντέψαμε να χάσουμε την επανάστασι του '21. Τσακώθηκαν μεταξύ τους οι Έλληνες και χαίρονταν οι Τούρκοι. Τότε κάποια σφαίρα χτύπησε στο κεφάλι τον Πάνο Κολοκοτρώνη, αδελφό του Γέρου του Μοριά, και τον σκότωσε (σώζεται στο εθνικό μουσείο το κρανίο του με την τρυπά). Ο Κολοκοτρώνης μπορούσε να σκοτώση το φονιά΄ δεν το έκανε. Ύστερα από καιρό, διδαγμένος από το Ευαγγέλιο, πήγε και τον βρήκε. Εκείνος φοβήθηκε και πήγε να κρυφτή. Μη φοβάσαι, παιδί μου, του λέει' έλα κοντά μου. Τον πήρε στο σπίτι του και του έστρωσε τραπέζι. Η μάνα του Κολοκοτρώνη είπε΄ -Παιδί μου, το φονιά του παιδιού μου θα φιλοξενήσης; Κ' εκείνος απήντησε με λόγια πού δεν υπάρχει ζυγαριά να τα ζυγίσουμε. -Μάνα, λέει, αυτό είνε το καλύτερο μνημόσυνο του αδελφού μου.

Αν θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί, πρέπει να συγχωρούμε.

Ξέρω, ότι και μεταξύ σας κάποιοι είνε ακόμη ασυγχώρητοι και ασυμφιλίωτοι. Σήμερα, ήμερα του αγίου Στεφάνου, πεθερές συγχωρήστε νύφες, νύφες συγχωρήστε πεθερές, παιδιά συγχωρήστε γονείς, γονείς συγχωρήστε παιδιά, Έλληνες συγχωρήστε Έλληνες!

Ας ζήσουμε με αγάπη και ομόνοια, προς δόξαν του Χριστού.

Αγαπητοί μου, ας ξερριζώση ο Θεός άπ' την καρδιά μας το αγκάθι πού λέγεται μνησικακία, και ας φυτέψη το ουράνιο λουλούδι, την αγάπη του Χριστού μας. Έτσι θα είμαστε μιμηταί εκείνου, πού πάνω άπ' το σταυρό συγχώρησε τους σταυρωτός του. Έτσι θα μπορούμε να προσευχώμεθα και να λέμε τον τρομερό εκείνο λόγο' «Και αφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» (Ματθ. 6, 12). Διαφορετικά, είμεθα ψεύτες και θεομπαίχτες όλοι, κλήρος και λαός.

Αυτή η υπόσχεσι είνε όρος συγχωρήσεως. Συγχωρείς; θα συγχωρηθής' δε συγχωρείς; χίλιοι παπάδες να σου κάνουν μνημόσυνα, χίλιοι δεσποτάδες και πατριαρχάδες να πάνε στον τάφο σου, δεν θα συγχωρηθής. Συγχώρησε λοιπόν, για να συγχωρηθής.

Από το βιβλίο «Εμπνευσμένα κηρύγματα ορθοδόξου ομολογίας και αγιοπατερικής πνοής», Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου, Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»,  Θεσσαλονίκη 2011

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel