Ζωηφόρος

Ομιλία στην Κυριακή των Βαΐων, του Μητροπολίτου Νικοπόλεως κ. Μελετίου

Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

(Ἰω. 12, 1-18)

Ἐπισφαλή τά δεδομένα τῶν αἰσθήσεων

 

            Ὅταν πῆγε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός στή Βηθανία, ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου τοῦ εἶπε:

            -Κύριε, ἄν ἤσουν ἐδῶ, δέν θά πέθαινε ὁ ἀδελφός μου. Δέν θά τόν ἄφηνες νά πεθάνει. Ἀλλά δέν ἤσουνα. Ἦλθες ἀργά. Τώρα πιά ὅλα τελείωσαν.

            Λέει ὁ Χριστός:

            -Ποῦ τεθήκατε αὐτόν; Ποῦ τόν ἔχετε βάλει;

            Κουνάει κανείς τό κεφάλι του. Ποῦ τόν ἔχομε βάλει;

            Τί τά θέλεις καί τά ρωτᾶς; Τί νά τό κάνεις τώρα; Θά πᾶμε μήπως νά δοῦμε τόν τάφο; Νά κάνομε τόν Σταυρό μας, νά ἀνάψομε ἕνα κεράκι ἀπό πάνω;

            Ἀνθρώπινες σκέψεις πού περιορίζουν τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ. Μέσα στίς ὁποῖες κυριαρχοῦν τά συμπεράσματα τῶν ἐντυπώσεων ἀπό τά μάτια καί ἀπό τά αὐτιά.

            Ὁ ἄνθρωπος τελείωσε καί δέν ξαναγυρίζει πιά. Ἐκεῖ, στόν τάφο θά μείνει. Ἔτσι δέν ἀποφαίνεται ἡ λογική μας;

            Λέει ὁ Χριστός «πᾶμε στό μνῆμα». Καί πῆγαν. Καί ἐκεῖ τί γίνεται; Τούς λέγει:

            -Ἄρατε τόν λίθον. Ἀνοῖχτε τόν τάφο.

            -Κύριε, παρεμβαίνει ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου. Γιατί νά ἀνοίξουμε τόν τάφο; Τέσσερες ἡμέρες εἶναι πεθαμένος. Κύριε, ὄζει. Ἔχει βρωμίσει πιά. Ἔχει σαπίσει. Δέν εἶναι δυνατόν ν’ ἀνοίξομε τόν τάφο.

            Μά ὁ Χριστός ἐπιμένει:

            -Ἄρατε τόν λίθον.

            Καί ἀνοίγουν τόν τάφο. Τί ἦταν φυσικό;

            Ὅτι βγῆκε ἀπό μέσα ἡ μπόχα. Ἀπό τήν σήψη, ἀπό τήν διάλυση τοῦ ἀνθρώπου. Τότε, ἐκείνη τήν στιγμή, ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός δείχνει ὅτι ὅπου εἶναι αὐτός, δέν ἰσχύουν τά δεδομένα τῆς φύσης καί τῶν ἐντυπώσεων.

            Φώναξε στόν πεθαμένο:

            -Λάζαρε, δεῦρο ἔξω.

            Καί βγῆκε ὁ τεθνηκώς. Βρέθηκε ὁ τεθνηκώς, ὁ πεθαμένος, ξαφνικά ἔξω ἀπό τόν τάφο. Τό σπουδαῖο καί τό παράξενο ἦταν πῶς βρέθηκε ἔξω ἀπό τόν τάφο, ὁ Λάζαρος.

            Ἄς τό δοῦμε, πῶς βγῆκε καί πῶς ἦταν.

            «Ἐξῆλθε δεδεμένος κειρίαις».

            Τόν εἶχαν δηλαδή τυλίξει σφιχτά μέ πανιά. Καί τόν εἶχαν δέσει σφιχτά, μέ αὐτά τά πανιά. Τόσο σφιχτά τούς ἔδεναν τούς πεθαμένους, πού μέ τέτοιο δέσιμο καί γερός ἄνθρωπος δέν μποροῦσε νά κινηθεῖ, ἔστω καί νά προσπαθοῦσε πολύ. Δέν θά κατάφερνε νά κουνήσει οὔτε χέρι, οὔτε πόδι, οὔτε κεφάλι, οὔτε λαιμό, οὔτε τίποτε.

Τό θαῦμα ἔγινε φωτισμός καί ζωή

            Λέει ἕνα τροπάριο:

            «Ἄκουσε ὁ πικρός καί ἀκόρεστος Ἅδης τήν φωνή τοῦ Χριστοῦ». Ὁ Ἅδης, ἄκουσε τήν φωνή τοῦ Χριστοῦ. «Καί φόβῳ τρομάξας», φοβήθηκε πολύ, τρόμαξε καί ἀπόλυσε τόν Λάζαρο. Ὑπάκουσε στή φωνή τοῦ Χριστοῦ καί ἀπόλυσε τόν Λάζαρο. Καί ἐξῆλθεν ὁ Λάζαρος ἐσφιγμένος. Δεμένος σφιχτά. Πόδια καί χέρια. Καί τό κεφάλι του καί τό πρόσωπό του. Βγῆκε. Πῶς βγῆκε; Πῶς περπάτησε;

            Ἡ ἀπάντηση εἶναι: Δέν περπάτησε ὁ Λάζαρος. Δέν ἦταν δυνατόν νά περπατήσει, ἔτσι πού ἦταν δεμένος.

            Πῶς βγῆκε; Ὁ Θεός ἐνέργησε καί βγῆκε. Ἐκεῖνος πού ἔκανε καί ξαναγύρισε μέσα του ἡ ψυχή του, καί ἐκεῖνος πού ἔκανε τό σαπισμένο καί βρωμισμένο σῶμα του νά ἀνακαινιστεῖ καί νά γίνει ὑγιές, ἐκεῖνος τόν πῆρε μέσα ἀπό τόν τάφο καί τόν ἔβγαλε. Πῶς καί γιατί ἔγινε αὐτό;

            Ἀπαντάει ἕνας ἅγιος ἀπό τούς Πατέρες μας: «Ὁ θάνατος ἐδέθη φωνῇ Χριστοῦ». Ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ εἶναι τέτοια, πού ἔδεσε τόν θάνατο. Τόν σταμάτησε τοῦ ἄλλαξε δρόμο. Γιατί ὁ Χριστός, ὁ παντοδύναμος Θεός, ἡ ζωή τοῦ κόσμου, ὅτι θέλει κάνει.

            Ὁ Χριστός, εἶπε στούς ἀνθρώπους ὅταν εἶδε τόν Λάζαρο ἔξω:

            -Μέχρι δῶ εἶναι τό θαῦμα. Ἀπό δῶ καί πέρα, εἶναι συνέχεια τῆς ζωῆς. «Λύσατε αὐτόν καί ἄφετε αὐτόν ὑπάγειν».             Λύστε τον, νά μπορεῖ νά περπατήσει πιά. Μόνος του ἀπό δῶ καί πέρα θά περπατάει. Μόνος του θά μιλάει. Μόνος του θά ἐνεργεῖ. Ὅπως θέλει θά μιλάει, ὅπως θέλει θά περπατεῖ. Ὅπως ἦταν πρίν πεθάνει, ὑπεύθυνος γιά τό κάθε βῆμα πού ἔκανε καί γιά τήν κάθε λέξη πού ἔλεγε, ἀνάλογα μέ τό τί ἦταν καλή ἤ κακή, ἔτσι θά εἶναι καί ἀπό δῶ καί πέρα γιά τά περπατήματά του καί γιά τά λόγια του καί γιά τά ἔργα του.

            Ὁ Λάζαρος, μετά τήν ἀνάσταση –ἔτσι ἦταν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ- θά ζοῦσε χρόνια πολλά. Ἐλεύθερος ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Ἐξαρτᾶτο ἀπό τόν ἴδιο, ἄν τό θαῦμα θά γινόταν μέσα του φωτισμός καί δύναμη ζωῆς ἤ θά τό ἄφηνε στήν ἄκρη.             Ἐμεῖς ξέρομε ὅτι ὁ Λάζαρος ἔγινε ἀπόστολος. Ἔγινε κληρικός στήν Ἐκκλησία, ἀρχιερέας. Καί εἶναι ἕνας ἀπό τούς μεγάλους ἁγίους.

            Ἀφοῦ τόν ἔλυσαν τί ἔγινε;

            Ὅλοι τό φανταζόμαστε. Ὅρμησαν ἡ Μαρία καί ἡ Μάρθα οἱ ἀδελφές του ἐπάνω του, τόν ἀγκάλιαζαν, τόν φιλοῦσαν. Γελοῦσαν καί ἔκλαιγαν μαζί.

            Ἔτσι γίνεται πάντοτε.

            Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, ἑρμήνευσαν τό θαῦμα ὅπως ὁ καθένας ἤθελε.

            Ὁ Ἰούδας τό εἶδε ἀλλοιῶς.

            Μερικοί εἶπαν:

            «Κακό πού πάθαμε. Τέτοιο θαῦμα ἔκανε ὁ Χριστός. Καί τώρα πῶς θά τόν ξεμπερδέψομε; Πρέπει πρῶτα νά ξεβγάλομε τόν Λάζαρο καί μετά τόν Χριστό».

            Τί σημαίνει αὐτό;

            Σημαίνει ὅτι εἶχαν κλείσει μυαλό καί καρδιά. Δέν ἤθελαν νά δοῦν οὔτε θαύματα, οὔτε τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, γιά νά φωτισθοῦν.

            Κάποιοι ἄλλοι, ἄκουγαν τούς ἀποστόλους καί τόν κόσμο νά δοξάζουν τόν Χριστό γιά τό θαῦμα τῆς ἀνάστασης τοῦ Λαζάρου καί τοῦ ἔλεγαν:

            -Καλά, δέν τούς λές τίποτε. Τί λόγια εἶναι αὐτά πού λένε; Τούς ἐπιτρέπεις νά λένε τόσο μεγάλα λόγια γιά σένα;

            Ἀπάντησε ὁ Χριστός:

            -Ἄν αὐτοί σιωπήσουν, θά φωνάξουν οἱ πέτρες. Εἶναι ὥρα πού πρέπει τά πάντα νά φωνάξουν, γιά νά κηρύξουν τήν δόξα τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἀνάσταση συνεχίζεται

            Τί σημαίνει αὐτό γιά μᾶς;

            Μερικές φορές, δέν μιλᾶμε γιά τά μεγαλεῖα τοῦ Χριστοῦ. Δέν τά κηρύττομε. Ἔχομε γίνει χειρότεροι ἀπό τίς πέτρες.

            Τί ἔλεγε ὁ ἁπλός κόσμος ὅταν ὁ Χριστός πῆρε τόν δρόμο γιά τήν Ἱερουσαλήμ καί ἔκανε τήν πανηγυρική εἴσοδό του τήν στή ἁγία πόλη; Πῶς ὑμνοῦσαν τά μεγαλεῖα του;

            Λέει τό Εὐαγγέλιο: «Οἱ παῖδες», δηλαδή τά νεαρά παιδιά, ἡ νεότητα· πῆραν στά χέρια τους κλάδους ἀπό δένδρα καί βάγια ἀπό τούς φοίνικες. Καί ἔτρεχαν γύρω ἀπό τόν Χριστό καί φώναζαν:

            «Ὡσαννά τῷ υἱῷ Δαυΐδ. Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».

            Τί ἔκαναν μέ αὐτά τά λόγια; Προεμήνυαν τήν ἀνάσταση.   Γιατί ὑμνοῦσαν τόν Χριστό; Γιατί εἶδαν τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου καί εἶπαν:

            «Αὐτός πού ἀνασταίνει τετραήμερο νεκρό, θά ἀναστήσει καί τούς ἄλλους. Ἀρχή εἶναι αὐτός. Συνέχεια ἐμεῖς».

            Τί ἦταν τά βάγια; Σύμβολα τῆς νίκης. Ἐκδήλωση χαρᾶς, ἐκδήλωση τοῦ ἐσωτερικοῦ περιεχομένου τῶν ἀνθρώπων, πού πίστευαν ὅτι ὁ Χριστός μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου νίκησε τόν θάνατο.

            Στή Βηθανία ἔκανε τήν πρώτη ἀνάσταση. Καί θά συνεχίσει νά ἀνασταίνει καί τόν ὑπόλοιπο κόσμο.

            Λέει ἕνα τροπάριο τῆς ἑορτῆς:

            «Ἄγωμεν ἐκεῖ, στή Βηθανία. Πᾶμε στή Βηθανία, στόν τάφο τοῦ Λαζάρου. Ἐκεῖ γάρ μέλλω θαυματουργεῖν. Ἐκεῖ θά κάνω ἕνα θαῦμα, λέει ὁ Χριστός. Ἐκτελῶν Σταυροῦ τά προοίμια». Μέ αὐτό τό θαῦμα θά γίνει τό προοίμιο, ἡ ἀρχή τῶν μεγάλων δωρεῶν, πού θά κάνω σέ ὅλο τόν κόσμο μέ τόν θάνατό μου πάνω στό Σταυρό. «Πᾶσι παρέχων θείαν ἄφεσιν».

            Μέ τόν θάνατό μου ἐπάνω στό Σταυρό, θά δώσω σέ ὅλους, πού θά τήν θέλουν, τήν ἄφεση ὅλων τῶν ἁμαρτημάτων τους. Ὅλων τῶν λαθῶν τους. Γιά νά ἀξιωθοῦν τῆς αἰώνιας ζωῆς.

            Ὅποιος πιστεύει στόν Χριστό, ὅτι πέθανε γιά μᾶς, ἡ χάρη του καί τό αἷμα του, μᾶς συγχωροῦν καί μᾶς καθαρίζουν ἀπό ὅλα καί γινόμαστε ἄξιοι νά εἴμαστε καί νά πᾶμε στή Βασιλεία του.

            Τότε, ἀνάστησε τόν Λάζαρο. Αὐτή εἶναι ἡ καλή ἀρχή. Ἡ μεγάλη ἀρχή. Μετά ἀπό λίγο ἀναστήθηκε ὁ ἴδιος. Καί ἔρχεται ἡ ὥρα νά ἀναστήσει καί ὅλους ἐμᾶς, τότε πού θά ἔλθει ἡ βασιλεία του. Ὅταν γίνει ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.

            Αὐτή εἶναι ἡ ὑποθήκη τοῦ Χριστοῦ τήν ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου καί τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων:

            Ἡ ἀρχή τῆς ἀναστάσεως ὅλων μας.

Καλό Πάσχα: Μόνιμη εὐχή

            Ἦταν ἕνας παπᾶς πού ἀγαποῦσε πολύ τούς ἀνθρώπους.    Μία φορά ἐπισκέφθηκε ἕνα νέο παιδί, πού ὑπέφερε τρομερά καί βάδιζε γιά τόν θάνατο. Βλέποντάς το ὁ παπᾶς,  σήκωσε τά χέρια του καί εἶπε: «Θεέ μου, πᾶρε ἀπό αὐτό τό παιδί τήν ἀρρώστια καί τόν θάνατο καί τόν πόνο καί φέρτα σέ μένα». Σταύρωσε τό παιδί, τό εὐχήθηκε, προσευχήθηκε καί ἔφυγε.

            Ἄλλοτε, πῆγε σέ ἕνα ἄλλο σπίτι καί εἶδε ἀνθρώπους πού ὑπέφεραν. «Θεέ μου, εἶπε, πᾶρε τόν πόνο τους καί φέρτον σέ μένα».

            Τό ἔκανε πολλές φορές ὁ ἄνθρωπος αὐτός. Καί προχωροῦσε ἡ ζωή του, παρακαλώντας τόν Χριστό ἀπό ἀγάπη, ἀπό τήν ἀγάπη πού εἶχε πάρει ἀπό τόν Χριστό καί ἀπό τό ἅγιο Εὐαγγέλιο, νά διώχνει τόν πόνο, τίς ἀρρώστειες καί τόν θάνατο ἀπό τούς ἄλλους, καί νά τά ρίχνει πάνω του.

            Ἔφτασε στά γεράματα. Γιά τούς ἀνθρώπους πού εἶχε εὐχηθεῖ, ἄλλοι ἔγιναν καλά, ἄλλοι ὄχι. Καί ἄρχισαν σ’ αὐτόν πόνοι καί ἀρρώστιες φοβερές. Μέχρι τότε ἔλεγε: «Κοίταξε, τόσο καιρό παρακαλῶ τόν Χριστό, δέν μοῦ ἔστειλε τίποτε».

            Ὅταν ἄρχισε νά πονάει εἶπε:

            «Ὤ Θεέ μου, αὐτά πού περνάω, εἶναι αὐτά γιά τά ὁποῖα σέ παρεκάλεσα; Μοῦ ἤρθανε; Σέ εὐχαριστῶ, γιατί μοῦ δείχνεις τί μεγάλη σημασία ἔχει ἡ ἀγάπη. Καί ἰδιαίτερα ἡ δική σου ἀγάπη πού ἦλθες στόν κόσμο καί σταυρώθηκες γιά μᾶς. Γιά νά πάρεις τά ἁμαρτήματά μας, νά πονέσεις ἐσύ, νά μήν πονέσομε ἐμεῖς στήν αἰώνια καταδίκη καί κόλαση. Καί νά μᾶς δώσεις τήν αἰώνια ζωή».

            Αὐτή εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

            Ἀπό αὐτή τήν ἀγάπη ὁ Χριστός ἔκανε τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου ἀρχή, γιά νά πιστεύσομε καί νά προχωρήσομε καί ἐμεῖς μέ πίστη στή ζωή μας. Νά τόν πιστεύομε σωτήρα καί λυτρωτή. Νά πιστεύσομε στό θάνατό του καί στήν ἀνάστασή του καί στήν αἰώνια ζωή.

            Ἡ μεγαλύτερη εὐεργεσία γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν στήν δευτέρα Παρουσία. Γι' αὐτό καί ἐδῶ, σ’ αὐτή τή ζωή, ἔχομε μεγαλύτερη γιορτή τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί μεγαλύτερη ἐπιτυχία γιά τόν ἑαυτό μας, νά καλλιεργοῦμε τήν πίστη στήν ἀνάσταση καί νά πιστεύομε στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

            Γι' αὐτό ἡ καλύτερη εὐχή, πού ἰσχύει γιά ὅλο τόν χρόνο, εἶναι: «Καλή ἀνάσταση. Καλό Πάσχα».

            Πού σημαίνει: Καλή μετάβαση ἀπό τήν ψεύτικη ζωή στήν ἀληθινή ζωή.

            Ἡ σημερινή ἁγία ἑορτή, ἡ μεγάλη καί ἔνδοξη, εἶναι γεμάτη χαρά. Ἄς εὐχηθοῦμε, αὐτή ἡ χαρά νά εἶναι ἀνταύγεια τῆς χαρᾶς ἐκείνης πού θά ἔχομε στήν αἰώνια ζωή. Ἀμήν.-       

Τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Νικοπόλεως κυροῦ Μελετίου,

διασκευασμένη ὁμιλία πού ἔγινε στίς 9/4/2004

Αγιολογιο

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel