***
Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο
Κεφ. 13, χωρία 10 έως 17
Μιὰ γυναῖκα θεραπεύεται τὴν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου
ΙΓ΄\ Τῷ καιρῷ ἐκείνω ἦν 10 διδάσκων ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι. 11 καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές. 12 ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ ᾿Ιησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐτῇ· γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου· 13 καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. 14 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου. 15 ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; 16 ταύτην δέ, θυγατέρα ᾿Αβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; 17 καὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ κατῃσχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδόξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ.
ΑΠΟΔΟΣΗ
Εκείνο τον καιρό εδίδασκε ο Ιησούς σε μια από τις συναγωγές και ήταν ήμερα Σάββατο. Και ήταν εκεί μια γυναίκα πού είχε πονηρό πνεύμα. Ήταν άρρωστη δεκαοχτώ χρόνια και ήταν σκυφτή και δεν μπορούσε να σηκώσει το σώμα της καθόλου. Και όταν την είδε ο Ιησούς της μίλησε και της είπε: Γυναίκα, είσαι λυμένη από την αρρώστια σου και ακούμπησε επάνω της τα χέρια του και αμέσως εκείνη ανασηκώθηκε και δόξαζε τον θεό. Και αποκρίθηκε ο αρχισυνάγωγος με αγανάκτηση, γιατί το Σάββατο έκαμε τη θεραπεία ο Ιησούς και έλεγε στο λαό: Έξι ήμερες είναι, οπού σ' αυτές πρέπει να εργαζόμαστε, σ' αυτές λοιπόν να έρχεσθε και να θεραπευόσαστε και όχι στην ήμερα του Σαββάτου. Του αποκρίθηκε λοιπόν ο Κύριος και είπε: Υποκριτά, ο καθένας σας το Σάββατο δεν λύνει το βόδι του και τον όνο από το παχνί και τα πάει και τα ποτίζει; Και αυτή εδώ πού είναι κόρη του Αβραάμ και την έδεσε ο Σατανάς δεκαοκτώ χρόνια δεν έπρεπε να λυθεί από τούτο το δέσιμο την ήμερα του Σαββάτου; Και ενώ έλεγε αυτά ο Ιησούς καταντροπιάζονταν όλοι οι εχθροί του· και όλος ο λαός είχε χαρά για τα θαύματα πού γίνονταν από αυτόν.
***
Από την προς Εφεσίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου
Κεφ. 2, χωρία 14 έως 22
Β΄\ 14 Αδελφοί, αὐτὸς γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, 15 τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, 16 καὶ ἀποκαταλλάξῃ τοὺς ἀμφοτέρους ἐν ἑνὶ σώματι τῷ Θεῷ διὰ τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τὴν ἔχθραν ἐν αὐτῷ· 17 καὶ ἐλθὼν εὐηγγελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακρὰν καὶ τοῖς ἐγγύς, 18 ὅτι δι” αὐτοῦ ἔχομεν τὴν προσαγωγὴν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἑνὶ πνεύματι πρὸς τὸν πατέρα. 19 ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, 20 ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, 21 ἐν ᾧ πᾶσα ἡ οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη αὔξει εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ· 22 ἐν ᾧ καὶ ὑμεῖς συνοικοδομεῖσθε εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι.
ΑΠΟΔΟΣΗ
Αδελφοί, ο Χριστός είναι η πραγματική ειρήνη μας. Γιατί Αυτός συνένωσε τους δύο αντιμαχόμενους κόσμους σε ένα λαό και γκρέμισε με τη σταυρική θυσία Του κάθε μεσότοιχο και φραγμό, πού τους χώριζε και δημιουργούσε μεταξύ τους έχθρα. Ξεπέρασε δηλαδή στον Εαυτό Του το νόμο των εντολών και τις ανεφάρμοστες διατάξεις για να δημιουργήσει από τους Ιουδαίους και τους ειδωλολάτρες ένα καινούργιο άνθρωπο φέρνοντας στον κόσμο την ειρήνη.
Έτσι ένωσε με τη θυσία Του τα δύο μέρη σ΄ ένα σώμα και αφού τους συμφιλίωσε με τον Θεό εθανάτωσε την μεταξύ τους έχθρα.
Ο Χριστός ήλθε λοιπόν και έφερε τη χαρμόσυνη αγγελία της ειρήνης σε σας τους εθνικούς, πού βρισκόσασταν μακριά από τον Θεό και σε σας τους Ιουδαίους, πού είσασταν κοντά Του.
Πραγματικά δια του Ιησού Χρίστου έχουμε οδηγηθεί και τα δύο μέρη εν Αγίω Πνεύματι προς τον Θεό Πατέρα.
Επομένως, λοιπόν, δεν είσθε ξένοι και προσωρινοί για τη Βασιλεία του Θεού αλλά είσθε συμπολίτες όλων των αγίων και ανήκετε στην ίδια οικογένεια του Θεού (Εκκλησία). Έχετε οικοδομηθεί επάνω στο θεμέλιο των Αποστόλων και των προφητών, όπου ακρογωνιαίος λίθος είναι ο Ιησούς Χριστός. Με τον Χριστό συναρμολογείται ολόκληρη η οικοδομή της Εκκλησίας, και μεγαλώνει, ώστε να γίνει ναός άγιος για τον Κύριο. Ο Χριστός οικοδομεί και όλους σας, ώστε να γίνετε ο τόπος, όπου κατοικεί ο Θεός δια του Αγίου Πνεύματος.
***
Κυριακή Ι’ Λουκά
(Της συγκυπτούσης) (Λουκ. ιγ’,10-17)
κήρυγμα επί του Ευαγγελίου
του Ιωάννη Δήμου
Θεολόγου - Φιλολόγου
από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com
Με την ευκαιρία του θαύματος της θεραπείας της συγκύπτουσας γυναίκας που αναφέρεται στη σημερινή ευαγγελική περικοπή το οποίο έγινε στη συναγωγή όπου σύχναζε, ας αναφερθούμε στη σημασία του Εκκλησιασμού καθόσον το θαύμα αυτό έγινε κατά την ημέρα του Σαββάτου. Ένα από τα βασικά καθήκοντα του Χριστιανού, όπως είναι γνωστό, είναι και ο συχνός εκκλησιασμός. Το καθήκον αυτό απορρέει από τη σχετική εντολή του Θεού η οποία παραγγέλλει στον άνθρωπο να ενθυμείται και να σέβεται την έβδομη ημέρα της εβδομάδας, και να αφιερώνει αυτή στη λατρεία του Θεού.
Η συχνή λοιπόν παρουσία στο Ναό κάθε χριστιανού κατά την Κυριακή, η οποία αντικατέστησε το Σάββατο, είναι απαραίτητος. Ο Ναός ουσιαστικά είναι πνευματική κολυμβήθρα που δέχεται τους καταρράχτες της χάριτος από τον ουρανό μέσα στους οποίους λούζονται οι πιστοί και ανανεώνουν τις ψυχοσωματικές τους δυνάμεις για τον αγώνα της ζωής. Όταν μάλιστα ο εκκλησιασμός συνδυάζεται με την λήψη της Θείας Κοινωνίας, τότε ο άνθρωπος βαδίζει στη ζωή με το συναίσθημα του νικητή. Αντίθετα, αυτός που δεν εκκλησιάζεται παθαίνει πνευματική αβιταμίνωση με αποτέλεσμα να είναι ευκίνητος προς το κακό, δυσκίνητος δε προς το αγαθό. Δυστυχώς οι χριστιανοί της σύγχρονης εποχής χαρακτηρίζονται για την απομάκρυνση τους από τον Ιερό Ναό ώστε να ακούμε συνήθως να λέγεται το γνωστό, οι άνθρωποι δεν έρχονται στην Εκκλησία. Η απομάκρυνση αυτή από την Εκκλησία εγκυμονεί κινδύνους, γιατί η Εκκλησία είναι η πνευματική μάνδρα που παρέχει ζωή και ασφάλεια στους πιστούς, και έξω από αυτή δεν υπάρχει ούτε ασφάλεια ούτε σωτηρία.
Οι λόγοι που απομακρύνουν τους ανθρώπους από την Εκκλησία είναι πολλοί και διάφοροι. Βασική αιτία είναι η απιστία και η απ' αυτή προερχόμενη αμαρτωλή ζωή. Πολλοί είναι δυστυχώς οι χριστιανοί που φέρουν τον τιμημένο αυτόν τίτλο τυπικά. Αυτοί έχουν αθετήσει την υπόσχεση που έδωσαν κατά την ώρα του βαπτίσματος, ότι συντάσσονται με το Χριστό και αποδοκιμάζουν το σατανά. Οι χριστιανοί οφείλουν να λατρεύουν το Θεό με προσοχή, αφοσίωση και αληθινή καρδιά. Είναι χαρακτηριστικές οι εκφωνήσεις κατά τη Θεία Λειτουργία, «πρόσχωμεν», δηλαδή ας προσέξουμε καλά τα τελούμενα, «πάσαν την βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν», δηλαδή η σκέψη μας να μη περιπλανάται σε βιοτικές μέριμνες, και «άνω σχώμεν τας καρδίας», δηλαδή η καρδιά μας να στραφεί προς τον ουρανό για να δεχθεί τη χάρη του Θεού και να εκφράσει την ευχαριστία της προς Αυτόν. Η εντονότερη όμως φάση της ευλάβειας πρέπει να σημειώνεται κατά την διάρκεια της θείας Μεταλήψεως. Ο πιστός πρέπει να προσέρχεται μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, και όχι με αταξίες και απροσεξίες. Έτσι οι πιστοί άνθρωποι, οι οποίοι εκτελούν ανελλιπώς το καθήκον του εκκλησιασμού, λαμβάνουν τη χάρη του Θεού η οποία τους χαρίζει ψυχοσωματική υγεία, ειρήνη της καρδιάς, γαλήνη της συνειδήσεως, φώτιση της διανοίας, και πολλά άλλα ευεργετήματα. Και τούτο, γιατί η χάρη του Θεού ασφαλίζει και κατευθύνει τα βήματα των πιστών ανθρώπων, οι οποίοι υποτάσσονται έμπρακτα στο θέλημα Του. Πώς λοιπόν να μη επιτελεί ο χριστιανός το καθήκον του τακτικού εκκλησιασμού με χαρά; Ο εκκλησιασμός θα του δίνει δύναμη για να εφαρμόζει στην καθημερινή του ζωή το θέλημα του Θεού. Έτσι, όχι μόνο στη ζωή αυτή θα έχει την ευλογία του Θεού, αλλά θα κληρονομήσει και την αιώνια ζωή στη βασιλεία των ουρανών. Αμήν.
***
Από την προς Γαλάτας Επιστολή του Αποστόλου Παύλου
Κεφ. 5, χωρία 22 έως 26 και Κεφ. 6, χωρία 1 εως 2
Ε΄\ 22 ᾿Αδελφοί, ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, 23 πρᾳότης, ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος. 24 οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις. 25 Εἰ ζῶμεν Πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν. 26 μὴ γινώμεθα κενόδοξοι, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες.
ΣΤ´\ 1 Αδελφοί, ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πρᾳότητος, σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς. 2 ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ.
ΑΠΟΔΟΣΗ
Αδελφοί, ο καρπός του Πνεύματος είναι: αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστη, πραότης, εγκράτεια. Εναντίον τους δεν υπάρχει κανένας νόμος.
Όσοι ανήκουν στον Χριστό έχουν σταυρώσει τη σάρκα τους μαζί με όλα τα πάθη καί τίς επιθυμίες. Αν ζούμε με βάση το Άγιο Πνεύμα θα πρέπει να πορευόμαστε σύμφωνα με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος.
Να μη γινόμαστε κενόδοξοι, ώστε με την κενοδοξία ο ένας να προκαλεί τον άλλο, και ο ένας να φθονεί τον άλλο.
Αδελφοί, αν κάποιος παρασυρθεί από κάποιο αμάρτημα, εσείς οι πνευματικοί, πού έχετε αίσθηση της παρουσίας του Αγ. Πνεύματος στην καρδιά σας, να τον διορθώνετε με πνεύμα πραότητος καί να προσέχεις τον εαυτό σου, μήπως καί συ πέσεις στον ίδιο πειρασμό.
Ο ένας να βαστάζει τα βάρη των άλλων καί με αυτό τον τρόπο θα εκπληρώσετε το νόμο του Χριστού.
***
Από την προς Γαλάτας Επιστολή του Αποστόλου Παύλου
Κεφ. 3, χωρία 23 έως 29 και Κεφ. 4, χωρία 1 έως 5
Γ΄\ ᾿ Αδελφοί, 23 πρὸ δὲ τοῦ ἐλθεῖν τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκλεκλεισμένοι εἰς τὴν μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι. 24 ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν· 25 ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν. 26 πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· 27 ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. 28 οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. 29 εἰ δὲ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ Ἀβραὰμ σπέρμα ἐστὲ καὶ κατ’ ἐπαγγελίαν κληρονόμοι.
Δ´ \ 1 Λέγω δέ, ἐφ’ ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου, κύριος πάντων ὤν, 2 ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός. 3 οὕτω καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· 4 ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, 5 ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν.
ΑΠΟΔΟΣΗ
Αδελφοί, πριν έλθει δε η πίστη φρουρούμασταν κλεισμένοι κάτω από τον νόμο, μέχρις ότου αποκαλυφθεί ή πίστη. Ώστε ο νόμος ήταν παιδαγωγός μας μέχρις ότου έλθει ο Χριστός για να δικαιωθούμε δια της πίστεως. Τώρα όμως πού ήλθε η πίστη δεν είμαστε πια υπό παιδαγωγό, γιατί δια της πίστεως είσθε όλοι υιοί Θεού· Γιατί όσοι βαπτισθήκατε εις Χριστόν, έχετε ενδυθεί τον Χριστό. Δεν υπάρχει Ιουδαίος ούτε Έλληνας, δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει άρρεν και θήλυ, γιατί όλοι εσείς είσθε ένας άνθρωπος εν Χριστώ Ιησού.
Αν δε είσθε του Χριστού, άρα είσθε απόγονοι του Αβραάμ και κληρονόμοι με βάση την υπόσχεση του Θεού.
Λέγω μάλιστα, ότι όσο χρόνο ο κληρονόμος είναι ανήλικος, δεν διαφέρει σε τίποτα από τον δούλο, αν και είναι κύριος όλης της περιουσίας, αλλά βρίσκεται κάτω από την εποπτεία επιτρόπων και διαχειριστών μέχρι την προθεσμία, πού όρισε ό πατέρας.
Έτσι και εμείς, όταν είμαστε ανήλικοι, ήμασταν υποδουλωμένοι κάτω από τα στοιχεία αυτού του κόσμου. Όταν όμως συμπληρώθηκε ο χρόνος, τότε έστειλε ο Θεός τον Υιό Του, πού γεννήθηκε από γυναίκα και ήταν υποταγμένος στο νόμο για να εξαγοράσει εκείνους, πού ήσαν δούλοι κάτω από τον νόμο, για να πάρουμε την υιοθεσία.
