Όποιος έχει συνηθίσει να λέει, «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό», ασφαλώς είναι πάρα πολύ καλό.

Όταν αναφέρεται η θεία δικαιοσύνη, συνήθως ο νους του ανθρώπου πάει στην τιμωρία των αμαρτωλών από το Θεό που είναι και δίκαιος. Όμως απόδοση δικαιοσύνης δε σημαίνει μόνο τιμωρία αλλά και αξιομισθία.

Όπως είναι γνωστό, το μέσον χρειάζεται για να επιτευχθεί ο επιδιωκόμενος σκοπός.

Ο Θεός δεν έκανε ούτε δαίμονες ούτε δούλους αλλά αγγέλους και ανθρώπους. Ορισμένοι άγγελοι έγιναν δαίμονες και όλοι οι άνθρωποι έγινα δούλοι.

Αβάσταχτη είναι η ελαφρότητα της σύγχρονης αρθρογραφίας, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων. Η ηθική και η πνευματική παρακμή της κοινωνίας έχει περάσει και στην αρθρογραφία.

Για να ξεφύγουμε  από το νοσηρό κλίμα της σκανδαλολογίας θα ήθελα, αγαπητοί αναγνώστες, να μοιρασθώ μαζί σας  τη ψυχική ανάταση που ένιωσα προσφάτως όταν παρακολούθησα στο Ηρώδειο μία ιστορική συναυλία. Ο Μητροπολίτης Ιλαρίων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας παρουσίασε δικές του συνθέσεις εκκλησιαστικής μουσικής και ο Μίκης Θεοδωράκης καταχειροκροτήθηκε κατά την απόδοση του «Άξιον Εστί», το οποίο μελοποίησε με βάση το έργο του Ελύτη. Παρόντος του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου το ενωτικό και συναινετικό πνεύμα έλαμψε όταν είδαμε έναν Ορθόδοξο Επίσκοπο και έναν συνθέτη προερχόμενο από την Αριστερά να συνεργάζονται και να αλληλοεκτιμώνται. Αναλογίσθηκα μάλιστα ότι ακόμη και ο Μίκης με τη συγκεκριμένη ιδεολογική στράτευση έγινε γνωστός προ 50 ετών όταν μελοποίησε το έργο ενός ποιητή με  διαφορετική ιδεολογία. Το «Άξιον Εστί» του Νομπελίστα Οδυσσέα Ελύτη, το οποίο αντλεί ύφος, ήθος και λεξιλόγιο από την Ορθόδοξη Παράδοσή μας.