Η μία υπέρβαση αφορά το καθεστώς Μεταξά, που δεν δίστασε ούτε στιγμή να επιλέξει το συμφέρον της πατρίδας από τις ιδεολογικές συγγένειες με τους εισβολείς. Η άλλη υπέρβαση αφορά τους Έλληνες που βρίσκονταν υπό διωγμόν από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου και με δική τους πρωτοβουλία ζήτησαν να βρεθούν από τις φυλακές και τις εξορίες στην πρώτη γραμμή.
Άξιοι της πατρίδας όλοι, με τη στάση τους την απογείωσαν στη συνείδηση της οικουμένης, που μάχονταν για ελευθερία και δημοκρατία, πολύ πιο ψηλά από τα βουνά της Βορείου Ηπείρου και της Αλβανίας.
Έχουμε λόγω κρίσης το θλιβερό προνόμιο τα διδάγματα της Ιστορίας να μας είναι απαραίτητα για την αντιμετώπιση της καθημερινότητας. Είναι χρήσιμο λοιπόν να θυμόμαστε για ποια «ΝΑΙ» του Ελληνισμού το έθνος μας είπε το «ΟΧΙ» του.
ΝΑΙ στον διάλογο, στο επιχείρημα, στην πειθώ, στη σύνθεση, στο συμπέρασμα.
ΝΑΙ στην ελεύθερη έκφραση, στη γνώση, στην ανοχή, στην ευαισθησία, στην αλληλεγγύη, στο φιλότιμο, στην ανθρωπιά.
Τολμώ να πω πως ό,τι είναι βίαιο δεν είναι ελληνικό. Όπως δεν είναι ελληνικό και ό,τι συσκοτίζει, βρίζει, φοβίζει, εκβιάζει, απειλεί. Αν υπάρχει ένα πράγμα που συντροφεύει τη μοναχική και δύσκολη πορεία μας στους αιώνες, αυτό είναι ο Έρωτας του Πλάτωνα και η Αγάπη του Χριστού για τη Λογική του Αριστοτέλη.
Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι μπας και βοηθήσουμε και τους άλλους. Κι αυτό κατορθώνεται ρωτώντας, ακούγοντας, μαθαίνοντας, συζητώντας, υποτασσόμενοι στο κοινό συμφέρον και στους νόμους. Αυτοί είμαστε και αυτά υπερασπιζόμαστε στις κορυφαίες στιγμές μας.
Είναι όμως πολύ κουραστικό να είσαι Έλληνας, γιατί αποτελεί φιλοσοφική επιλογή για στάση ζωής και όχι μόνο ανθρωπολογική ιδιότητα που κληρονομείται. Πρέπει να αντέχεις στο φως. Να ανατρέπεις τη βλακεία χωρίς βία. Να αντιμετωπίζεις την αλητεία συντεταγμένα και όχι με τον τρόπο της. Να υπομένεις και να υποφέρεις, αν χρειαστεί, γιατί ξέρεις ότι στο τέλος θα τα καταφέρεις αφού ό,τι υπερασπίζεσαι είναι συνώνυμο του πολιτισμού.
Πόσο οδυνηρά καθυστερημένη μοιάζει η μέρα που ξημερώνει αύριο από την ομόλογή της του 1940;
Πόσο θλιβερά οπισθοχωρημένοι κι εμείς που ίσως σε μια πράξη ασυνείδητης αυτογνωσίας επιχειρήσαμε να καταργήσουμε την παρέλαση;
Πόσο ανήμποροι κι άπραγοι σταθήκαμε χρόνια απέναντι σε όσους επέβαλαν την ένοχη σιωπή τους για καθετί πατριωτικό;
Πόσο μυαλό λείπει σε κάποιους για να καταλάβουν ότι η σημαία, τα ιερά και τα όσια δεν είναι ποσοστό για να κάνουν πολιτική;
Ο καλύτερος εορτασμός για την επέτειο είναι να σκεφτούμε πόσα «ΟΧΙ» πρέπει να αρχίσουμε να λέμε για να τιμήσουμε όχι μόνο τους ήρωές μας αλλά και τη ζωή μας, επιτέλους.
