Ζωηφόρος

Φθινοπωρινό Συναξάρι τόμος Β΄, του π. Ανανία Κουστένη,

Rate this item
(0 votes)

Φθινοπωρινό Συναξάρι

τόμος Β΄

του Αρχιμανδρίτη π. Ανανία Κουστένη

 

Εκδόσεις Ακτή, Λευκωσία 2008

Περιεχόμενα

Περιεχόμενα       2

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 18-24 Οκτωβρίου    6

18 Οκτωβρίου    6

Ευαγγελιστής Λουκάς       6

Άγιος Ιουλιανός ο εν Ευφράτη       7

19 Οκτωβρίου    7

Προφήτης Ιωήλ  7

Άγιος Ούαρος      7

20 Οκτωβρίου    8

Άγιος Αρτέμιος    8

Άγιος Γεράσιμος  8

21 Οκτωβρίου    10

Άγιος Ιλαρίων     10

Άγιος Χριστόδουλος         10

22 Οκτωβρίου    13

Άγιος Αβέρκιος    13

23 Οκτωβρίου    13

Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος        13

24 Οκτωβρίου    14

Άγιος Αρέθας      14

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 25-31 Οκτωβρίου    15

25 Οκτωβρίου    15

Άγιος Μαρκιανός Άγιος Μαρτύριος  15

26 Οκτωβρίου    16

Άγιος Δημήτριος  16

27 Οκτωβρίου    17

Άγιος Νέστωρ     17

28 Οκτωβρίου    17

Αγία Σκέπη         17

Άγιος Τερέντιος Αγία Νεονίλλα       18

29 Οκτωβρίου    18

Αγία Αναστασία η Ρωμαία 18

Άγιος Αβραάμιος  19

30 Οκτωβρίου    20

Άγιος Ζηνόβιος Αγία Ζηνοβία         20

31 Οκτωβρίου    21

Άγιοι Απόστολοι εκ των Εβδομήκοντα         21

Άγιος Στάχυς       21

Άγιος Απελλής     21

Άγιος Αμπλίας      22

Άγιος Ουρβανός  22

Άγιος Νάρκισσος  22

Άγιος Αριστόβουλος         23

Εξεφωνήθη την 24η Οκτωβρίου 2007        24

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 1 - 7 Νοεμβρίου       24

1η Νοεμβρίου     25

Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός         25

2 Νοεμβρίου       25

Άγιος Ακίνδυνος Άγιος Πηγάσιος Άγιος Ανεμπόδιστος Άγιος Αφθόνιος Άγιος Ελπιδοφόρος 25

3 Νοεμβρίου       26

Άγιος Ακεψιμάς Άγιος Αειθαλάς Άγιος Ιωσήφ            26

Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος    26

4 Νοεμβρίου       28

Άγιος Ιωαννίκιος ο Μέγας  28

Άγιος Νίκανδρος Άγιος Ερμαίος     29

5 Νοεμβρίου       29

Άγιος Γαλακτίων Αγία Επιστήμη      29

6 Νοεμβρίου       30

Άγιος Παύλος ο Ομολογητής          30

7 Νοεμβρίου       31

Άγιος Ιέρωνας     31

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 8-14 Νοεμβρίου       32

8 Νοεμβρίου       33

Σύναξη των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ           33

9 Νοεμβρίου       34

Αγία Ματρώνα     34

Αγία Θεοκτίστη   34

Άγιος Νεκτάριος  34

Άγιος Πορφύριος Άγιος Ονησιφόρος          35

10 Νοεμβρίου     36

Έξι Απόστολοι εκ των Εβδομήκοντα           36

Άγιος Σωσίπατρος            36

Άγιος Έραστος    36

Άγιος Κούαρτος   37

Άγιος Τέρτιος      37

Άγιος Ορέστης    37

11 Νοεμβρίου     37

Άγιος Μήνας        37

Άγιος Βίκτωρ Άγιος Βικέντιος        38

Αγία Στεφανίς     39

Άγιος Βικέντιος    39

Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης        39

12 Νοεμβρίου     40

Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων 40

Άγιος Νείλος       40

13 Νοεμβρίου     40

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος       40

14 Νοεμβρίου     42

Άγιος Φίλιππος    42

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 15-21 Νοεμβρίου     42

15 Νοεμβρίου     43

Άγιος Σαμωνάς Άγιος Γουρίας         43

Άγιος Άβιβος       43

16 Νοεμβρίου     44

Ευαγγελιστής Ματθαίος    44

17 Νοεμβρίου Άγιος         44

Γρηγόριος ο Νεοκαισαρείας           44

18 Νοεμβρίου     45

Άγιος Πλάτων      45

Άγιος Ρωμανός    46

19 Νοεμβρίου     48

Προφήτης Αβδιού            48

Άγιος Βαρλαάμ    49

20 Νοεμβρίου     51

Άγιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης      51

Άγιος Πρόκλος     51

21 Νοεμβρίου     52

Εισόδια της Θεοτόκου      52

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 22 - 30 Νοεμβρίου   53

22 Νοεμβρίου     53

Άγιος Φιλήμων Αγία Απφία Άγιος Άρχιππος Άγιος Ονήσιμος     53

Αγία Κικιλία Άγιος Βαλλεριανός Άγιος Τιβούρτιος       54

23 Νοεμβρίου     55

Άγιος Αμφιλόχιος 55

Άγιος Γρηγόριος  56

24 Νοεμβρίου     57

Άγιος Κλήμης      57

Άγιος Πέτρος Α' ο Αλεξανδρείας     57

25 Νοεμβρίου     58

Αγία Αικατερίνα   58

26 Νοεμβρίου     59

Άγιος Μερκούριος            59

Άγιος Αλύπιος      60

Άγιος Στυλιανός   60

Άγιος Νίκων        61

27 Νοεμβρίου     61

Άγιος Ιάκωβος ο Πέρσης   61

28 Νοεμβρίου     62

Άγιος Στέφανος ο νέος     62

Άγιος Ειρήναρχος 62

29 Νοεμβρίου     62

Άγιος Παράμονος και οι 370 μάρτυρες        62

Άγιος Φιλούμενος            63

30 Νοεμβρίου     63

Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος       63

Τέλος    64

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 18-24 Οκτωβρίου

Ξαναμαζευτήκαμε πάλι, σ' αυτή την όμορφη αγκαλιά του Αγίου μας Νεκταρίου, και τον ευχαριστούμε ξανά και ξανά. Και τους εδώ, που μας περίμεναν κι ετοίμασαν τον χώρο. Και σας, που έρχεσθε κάθε φορά και κάνουμε εδώ τη Θεία λατρεία και το ιερόν κήρυγμα. Και μιλάμε για τους αγίους του Θεού, που είναι το ευαγγέλιο στην πράξη. Και είναι η χαρά και η προστασία και η βοήθεια μας.

18 Οκτωβρίου

Ευαγγελιστής Λουκάς

Αύριο γιορτάζει ο απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς. Δεκαοκτώ, δηλαδή, Οκτωβρίου. Μεγάλη προσωπικότης της αρχαίας Εκκλησίας. Κατήγετο από την Αντιόχεια. Έλληνας το γένος. Με μεγάλη μόρφωση και παιδεία. Ήταν ειδωλολάτρης. Κι ενώ ασκούσε το ιατρικό επάγγελμα στη Θήβα της Βοιωτίας, όταν ήταν αυτοκράτορας στη Ρώμη ο Τίτος, έφθασε εκεί, στην πόλη των Θηβών, ο απόστολος Παύλος. Εκήρυξε τον Θείο λόγο και αλίευσε και τον ιατρό και ζωγράφο Λουκά. από τότε άφησε το ιατρικό του επάγγελμα και ακολούθησε, κατά πόδας, τον μεγάλο απόστολο των εθνών, τον Θείο Παύλο, που απέβη και προσωπικός του γιατρός. Και που δεν πήγαν και που δεν γύρισαν και τι δεν πρόσφεραν! Κι όταν, επί Νέρωνος, απεκεφαλίσθη για τον Χριστό ο απόστολος Παύλος, στη Ρώμη, ο ευαγγελιστής Λουκάς ήταν μαζί του και αφού εθρήνησε και πόνεσε και έθαψε τον δάσκαλο του, γύρισε στην Ελλάδα. Εκήρυξε σ' όλη την Ελλάδα. Και κατέληξε πάλι στη Θήβα της Βοιωτίας. Κι εκεί, αφού επετέλεσε μέγα και ιεραποστολικό έργο, εκοιμήθη εν Κυρίω. Ετών 80. Στον τάφο του έβρεχε ο Θεός κολλύρια. Σημείο της ιατρικής του ιδιότητος. Έγραψε το κατ' αυτόν Ευαγγέλιο και το έστειλε στον κράτιστο Θεόφιλο, πιθανόν διοικητή της Αχαΐας. Και στη συνέχεια έγραψε και τις Πράξεις Αποστόλων και τις έστειλε στο ίδιο πρόσωπο. Ο ευαγγελιστής Λουκάς ήτο και αγιογράφος. Και πρώτος εκείνος, με την τεχνική της κηρομαστίχης, έφτιαξε, αγιογράφησε, την εικόνα της Παναγίας, που κρατάει στην αγκάλη της το Θείον Βρέφος. Της Βρεφοκρατούσης. Και άλλες δύο, ακόμη, της Παναγίας εικόνες έφτιαξε. Και τις έδειξε στην Κυρία, να του πει την γνώμη της. Κι εκείνη του απήντησε: Ή χάρις του εξ εμού τεχθέντος είη μετ' εμού εις αυτάς. Και έτσι οι εικόνες εκείνες του ευαγγελιστού Λουκά πήραν τη χάρη του Θεού και την ευλογία της Παναγίας μας. Το λείψανο του μετέφερε από τας Θήβας στην Κωνσταντινούπολη, κατά τα χρόνια του αυτοκράτορος Κωνσταντίου του Α', 6 μεγάλος δούκας της Αλεξανδρείας και μετά ταύτα μάρτυς της Εκκλησίας Άγιος Αρτέμιος. Και το έβαλαν, το έθεσαν, στο ναό των αγίων Αποστόλων, στη Βασιλεύουσα. Μαζί με τα λείψανα του αποστόλου Ανδρέου και του αποστόλου Τιμοθέου. Ο ευαγγελιστής Λουκάς είναι και προστάτης του Ιατρικού κόσμου και χρόνια πολλά σ' όλους τους ιατρούς και τους συνεργάτας των, που προσφέρουν μέγα έργο στην ανθρωπότητα και στην επιστήμη και στην καλή υγεία των ανθρώπων. Είναι ο ευαγγελιστής των Ελλήνων. Το ευαγγέλιο του το απευθύνει στους Έλληνες κι έχουμε κι εμείς τη χαρά να είμαστε Έλληνες, και την τιμή, ας το διαβάζομε. Κι αυτή την περίοδο, μέχρι το Τριώδιο, διαβάζεται στις εκκλησίες το ευαγγέλιο του Λουκά. Διαβάζοντας το ευαγγέλιο, ακούμε τον ίδιο τον Χριστό. και με τα άγια λόγια του αγιάζεται και το στόμα μας και η ψυχή μας και το σπίτι μας και κάθε χώρος. Κι ο αέρας και η πλάση.

Άγιος Ιουλιανός ο εν Ευφράτη

Την ίδια μέρα γιορτάζει κι ο Άγιος Ιουλιανός ο εν Ευφράτη. Έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου και του Ιουλιανού του Παραβάτη. Μεγάλη προσωπικότης, μεγάλος ασκητής, και άνθρωπος δυνατής και αποτελεσματικής προσευχής. Με την προσευχή του ο Θεός έβγαλε από τη ζωή τον αυτοκράτορα Ιουλιανό τον αποστάτη και λύτρωσε τους ανθρώπους και τους χριστιανούς περισσότερο από έναν τύραννο. Έκαμε πολλά θαύματα, βοήθησε την ανθρωπότητα ο Άγιος Ιουλιανός, και πλήρης ήμερων ανέβηκε στον Κύριο. στη χαρά του Παραδείσου.

19 Οκτωβρίου

Προφήτης Ιωήλ

Πάμε, τώρα, στις 19 Οκτωβρίου. Γιορτάζει ο προφήτης Ιωήλ. Παλαιός προφήτης του 9ου και κατ' άλλους του 8ου αιώνος. Απ' την φυλή του Ρουβήμ. εκεί στην Παλαιστίνη. Έλαβε Πνεύμα Αγιον. Έγραψε και το ομώνυμο βιβλίο του. Προφήτευσε για τη μεγάλη πείνα, που θα έπεφτε το Ισραήλ, και για την κατάργηση των τυπικών θυσιών και για τον θάνατο του δικαίου προφήτου του Χριστού, για την ανακαίνιση που θα έφερνε Εκείνος στη γη, με τη χάρη και το έργο Του, για τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος, για τα έσχατα αυτού του κόσμου και την πλήρη ανακαίνιση του. και Ιωήλ σημαίνει ο Θεός είναι αγάπη, ακόμη και καλοσύνη και ευσπλαχνία. Μεγάλη η χάρη του προφήτη και την ευχή του να 'χομε.

Άγιος Ούαρος

Και ακόμη, στις 19 Οκτωβρίου γιορτάζει ο Άγιος μάρτυς Ούαρος, ο Αιγύπτιος. Στα χρόνια του Μαξιμιανού ήταν στρατιώτης στον ρωμαϊκό στρατό. Γόνος ευσεβών γονέων και πιστών. Συνέλαβαν, τότε, στην Αίγυπτο, εφτά χριστιανούς. Και τους έκλεισαν στη φυλακή, ένεκα της πίστεως των. Ο Ούαρος ήταν φρουρός, αφού ήταν στρατιώτης του ρωμαϊκού στρατού και τους αγάπησε τόσο πολύ, που τους υπηρετούσε κάθε μέρα με τον καλύτερο τρόπο και τους ενίσχυε κι έπαιρνε και την ευχή τους κι ήταν μια ομορφιά. Συνέβη, όμως, ένας εξ αυτών, που 'ταν και μεγάλης ηλικίας, να κοιμηθεί στη φυλακή, να αποθάνει. Και τότε ο Ούαρος τι έκαμε; Πήγε και πήρε τη θέση του. Ψάχναν για φρουρό, κι ο φρουρός έγινε δέσμιος εκουσίως δια Χριστόν. Λέει: Πέθανε ο αδελφός κι εγώ πήρα τη θέση του και υστέρα τους έβγαλαν και τους οδήγησαν στον δήμιο, τους κάλεσαν να αρνηθούν την πίστη τους και δεν θέλησαν και περισσότερη μανία είχαν κατά του Ουάρου. Γιατί, κοίταξε να δεις, αυτός άφησε τη θέση του, την εξουσία που είχε, και πήγε με τους χριστιανούς να μαρτυρήσει. Τον υπέβαλαν σε δεινά και φρικτά βασανιστήρια. Τον ταλαιπώρησαν και με ρόπαλα και με λεπίδες, κι εκεί, επάνω στα βασανιστήρια τα φοβερά, παρέδωκε την πάλλευκη ψυχή του στον εύσπλαχνο Χριστό μας. Και ανέβηκε στον ουρανό και πήρε τον στέφανο του μαρτυρίου. Τι τυχερός και τι ευτυχής που ήταν! Μέσα από τα βάσανα να περάσει στη βασιλεία και στη χαρά την αιώνια.

20 Οκτωβρίου

Άγιος Αρτέμιος

Πάμε τώρα, στις 20 του Οκτωβρίου. Γιορτάζει ο Άγιος μεγαλομάρτυς Αρτέμιος; ο θαυματουργός. Έλαμψε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου και εμαρτύρησε επί Ιουλιανού του Παραβάτη. Ο Μέγας Κωνσταντίνος τον αγαπούσε ιδιαίτερα και τον διόρισε αυγουστάλιο. Αντιβασιλέα και πολιτικό και στρατιωτικό διοικητή της Αλεξάνδρειας και όλης της περιοχής. Μεγάλη ψυχή και σπουδαία ήταν ο Αρτέμιος και χριστιανός. Ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν πλήρως ευχαριστημένος και τον καμάρωνε κρυφά και φανερά. Και τον επαινούσε. Εκείνος ήταν ταπεινός και έκαμε το έργο του Θεού. Σιγανά και ταπεινά, όπως λεν και τα τραγούδια μας. Ήλθαν, όμως, τα δίσεκτα χρόνια για την Εκκλησία και την ανθρωπότητα, τα χρόνια της εξουσίας του Ιουλιανού του Παραβάτη, που προσπάθησε να επαναφέρει την ειδωλολατρία, παραβαίνοντας την πίστη που είχε κι εκείνος και την ιδιότητα του χριστιανού. Τότε ο Άγιος Αρτέμιος, ο λεβέντης και παλικαράς, πήγε στην Αντιόχεια, εκεί που εδίωκε τους χριστιανούς ο Ιουλιανός, και τον ήλεγχε κατά πρόσωπον: Τι πράγματα είν' αυτά που κάνεις, βασιλιά μου; Διώκεις τον Χριστό, την καλοσύνη του κόσμου, τον ευεργέτη, το φως, εσύ, ένας χριστιανός; πως έφτασες εκεί; Τι σε πείραξε; Τι έγινε; Τι σου συνέβη ; Εκείνος, ένοχος ων και παραστρατημένος, κατά τα άλλα ικανός αυτοκράτωρ, δεν άντεξε τον έλεγχο του Αρτεμίου και αμέσως διέταξε να τον υποβάλουν σε βασανιστήρια φοβερά. Τα φοβερότερα που υπήρχαν. Φείδομαι των ακοών και των αισθημάτων σας και δεν σας τα αναφέρω. Όποιος θέλει, ας τα διαβάσει στο Συναξάριο. Τον ταλαιπώρησαν τόσο πολύ, πετάχτηκαν τα μάτια του έξω και ήτο εγγύς θανάτου, αλλά η ψυχή του ήτο γεμάτη από πίστη και χάρη και είχε άφθαστο ηρωισμό και καρτερικότητα. Απορούσαν και οι δήμιοι και θαύμαζαν, πως άντεχε. Πώς κράταγε και πως ήτο ήρεμος, ενώ τον είχαν σχεδόν διαμελίσει. και στο τέλος έκοψαν μια πέτρα στα δυο, έβαλαν το 'να μέρος κάτω και το 'καναν κρεβάτι και το άλλο μέρος το έβαλαν επάνω του. Κι εκείνος ήταν ανάμεσα και πάλι άντεξε και μπόρεσε. και στο τέλος φοβήθηκε ο Ιουλιανός, μήπως κάνει κι άλλα σημεία και τέρατα. Άρχισαν, εν τω μεταξύ, οι χριστιανοί κι οι ειδωλολάτραι να φωνάζουν κατά του αυτοκράτορα: Τι ειν' αυτά που κάνεις; Γιατί ταλαιπωρείς τον άνθρωπο; Τι σου είπε; μια κουβέντα σου είπε. Κι εσύ είσαι θηρίο. Κακή τύχη για μας ήταν που ήλθες να μας κυβερνήσεις και τότε φρύαξε περισσότερο ο Ιουλιανός και διέταξε και αποκεφάλισαν τον μεγαλομάρτυρα Αρτέμιο. από τις μεγάλες κορυφές της Εκκλησίας μας από τους μεγάλους μάρτυρας της πίστεως μας. Θαυματουργεί και σήμερα και προσφέρει τόσα πολλά και μας εμπνέει με τον βίο και το μαρτύριο του και μας βοηθάει με τα θαύματα του και κυρίως θαυματουργεί στο ουροποιητικόν σύστημα του ανθρώπου. Εις εμέ τον ταλαίπωρο, παλαιότερα, που υπέφερα, έκαμε ένα μεγάλο θαύμα και τον ευχαριστώ του έκανα και εικόνισμα και το έχω στο κελλάκι μου. Νά 'χουμε την ευχή του.

Άγιος Γεράσιμος

Την ίδια μέρα γιορτάζει κι ο Άγιος Γεράσιμος, ο θαυματουργός. Ο νέος ασκητής. Τρισμεγίστη κι αυτή κορυφή της ορθοδοξίας μας και προσωπικός φίλος του Γέροντος Πορφυρίου, του νέου, του θαυματουργού. Και κάποια φορά ήταν η χάρη του Αγίου Γερασίμου, 20 Οκτωβρίου, κι ο Γέροντας στο κελλάκι του, μη μπορώντας να πάει στο ναό, ήταν στο κρεβατάκι καθηλωμένος. και πόσοι άλλοι δεν είναι καθηλωμένοι και πόσοι δεν πονούν και πόσοι δεν στενοχωρούνται! να τους σκεπτόμεθα και να παρακαλούμε και γι' αυτούς και για όλους. Και τότε είδαν οι δικοί του να μιλάει σε κάποιον σε μια στιγμή. να μιλάει τόσο έντονα. Κι ο κάποιος είχε πλησιάσει τόσο κοντά, που ενηγκαλίσθη τον Γέροντα και τον ενηγκαλίσθη κι εκείνος και ασπάσθηκαν τον εν Κυρίω ασπασμό, μέσα σε μεγάλη χαρά. Κι όταν τελείωσε αυτή η ομορφιά, είπαν στον Γέροντα: Ποιος ήταν, Γέροντα;   Μα δεν είδατε; λέει. Ο Άγιος Γεράσιμος. Ήλθε να με ιδεί και να μ' ευχαριστήσει, που τον αγαπάω . Κι ευωδίασε ο τόπος. Έζησε κι εκείνος στα χρόνια της τουρκοκρατίας, τα δίσεκτα. Τον 16ο αιώνα, που 'ταν ο πιο σκοτεινός αιώνας της τουρκοκρατίας κι ο απάνθρωπος. Τότε έζησαν πολλοί Άγιοι ασκηταί και νεομάρτυρες, γιατί ο Θεός δεν αφήνει ποτέ την Εκκλησία Του ούτε το Γένος των ορθοδόξων ούτε και το Γένος των ανθρώπων. Γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας, 1509, λίγο μετά την Άλωση. Προήρχετο από την Κωνσταντινούπολη. Απ την οικογένεια των Νοταράδων. Απ' τον εθνομάρτυρα Λουκά Νοταρά, τον τελευταίο πρωθυπουργό της αυτοκρατορίας. Του άρεσε πολύ να μελέτα τας θείας Γραφάς και άρχισε, όταν έφθασε σε μία ηλικία αρκετά ώριμη, περιοδείες ιεραποστολικές. Και που δεν πήγε! Τι Ζάκυνθο, τι ολόκληρη την Ελλάδα, τι Κωνσταντινούπολη, τι στον Πόντο, κατέληξε στον Άγιο Όρος, έγινε μοναχός με το όνομα Γεράσιμος. Βραβεύσιμος σημαίνει Γεράσιμος, από το ρήμα γεραίρω που σημαίνει βραβεύω και δοξάζω και τιμώ. Και ύστερα ο Άγιος πήγε στους Αγίους Τόπους, εκεί που γεννήθηκε ο Χριστός. Και γέμισε η ψυχή του χαρά και αγαλλίαση. Κατέβηκε στη μονή του Σινά. Πήγε στην Αλεξάνδρεια. Πέρασε, πήγε στη Λιβύη. Πήγε και σ' άλλα μέρη. Εκεί στην Αίγυπτο, κυρίως, που έζησαν οι περισσότεροι ασκηταί, τον 3ο και 4ο και 5ο αιώνα, και πήρε μεγάλη χάρη και ευλογία. Ξαναγύρισε στον Πανάγιο Τάφο και έγινε πρεσβύτερος και υπηρέτησε δώδεκα χρόνια. και έπειτα έφτασε στη μεγαλόνησο της Κρήτης, έμεινε λίγο εκεί και ευλόγησε και ωφέλησε τους ανθρώπους, γύρισε στη Ζάκυνθο, έμεινε πέντε χρόνια ασκητής σε μια σπηλιά, κι έτρωγε μόνο χόρτα. Μεγάλος ασκητής ο Άγιος Γεράσιμος και μεγάλος θαυματουργός. Γι' αυτό ονομάσθηκε θαυματουργός και νέος ασκητής και κατόπιν μετέβη στην Κεφαλονιά, σε μια σπηλιά λίγο καιρό, κι ύστερα ανέβηκε στα Ομαλά. Εκεί που είναι σήμερα η μονή του. Κι έφτιαξε μία εκκλησιά, την αφιέρωσε στην Παναγία, που άλλου, και την ονόμασε νέα Ιερουσαλήμ, τη μονή του και την περιοχή. Μάζεψε και καλογραίες, κι έκαμε μια υποδειγματική μονή. Κι ο Άγιος τις υπηρετούσε σε όλα. Κι έτρεχε και κόσμος και βοηθούσε κι έκαμε, ακόμη εν ζωή, αμέτρητα θαύματα ο Άγιος. Και μεγάλη άσκηση και έλαμψε. Κατάλαβε το τέλος του και φώναξε τις καλογραίες, να τις ευλογήσει, έδωσε τις τελευταίες υποθήκες και συμβουλές του, συγχώρεσε όλους, και Μετέστη προς Κύριον, 15 Αυγούστου 1579, περίπου 70 και κάτι. Τον έθαψαν τον άγιο, και σε τρία χρόνια, 1582, έκαμαν την ανακομιδή του λειψάνου του. Και αυτό γιορτάζεται στις 20 Οκτωβρίου. Η μνήμη του δεν γιορτάζεται 15 Αύγουστου, γιατί είναι η Κοίμησις της Θεοτόκου. Την γιορτάζουν την επόμενη, βέβαια, αλλά κάπως υποτονικά. Κυρίως μνήμη του είναι 20 του μηνός Οκτωβρίου. Το λείψανο του άφθαρτο, είναι εκεί στη μονή, αιώνες τώρα, και μας δείχνει τα θαυμάσια του Θεού και πως τα σώματα περιμένουν, κι εκείνα που διελύθησαν και τα άφθαρτα των αγίων, περιμένουν την κοινή Ανάσταση. Ο Άγιος έκαμε και μετά θάνατον και κάνει αμέτρητα θαύματα. Κι είναι από τους μεγάλους προστάτες της πατρίδος μας και της ορθοδοξίας. Και πολλοί που πηγαίνουν στη μονή του και βλέπουν εκεί τους δαιμονισμένους, γιατί δαιμονιώντας ιάται, πιστεύουν στην ύπαρξη των δαιμόνων και στην ύπαρξη του Θεού. Αφού υπάρχει το ένα, υπάρχει και το άλλο. Πολλώ μάλλον. Και ανοίγονται οι ψυχές τους και δοξολογούν τον Κύριο. Ας μας προστατεύει ο Άγιος κι ας μας φυλάττει.

21 Οκτωβρίου

Άγιος Ιλαρίων

Πάμε, τώρα, 21 του μηνός Οκτωβρίου. Γιορτάζει ο Άγιος Ιλαρίων, ο μέγας, ο θαυματουργός και μυροβλύτης. Εκείνος που οργάνωσε τον μοναχισμό, ίδρυσε, μάλλον, τον μοναχισμό στην Παλαιστίνη. Κατήγετο από τη Γάζα. Απ' τη λωρίδα, τη γνωστή, σήμερα, που γίνονται τόσες ταλαιπωρίες. Στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου έζησε και έλαμψε. οι γονείς του ήταν σοφοί, αλλά ειδωλολάτραι. Και αυτός το ίδιο. Πήγε, όμως, για σπουδές στην Αλεξάνδρεια, που άκμαζαν, τότε, τα γράμματα και οι επιστήμες. Κι εκεί έμαθε για τον χριστιανισμό και εβαπτίσθη. και τρέχει στην έρημο, σαν ελάφι, να βρει τον Μεγάλο Αντώνιο. Τον πατέρα του μοναχισμού και τον καθηγητή της ερήμου. Τον άνθρωπο του Θεού. Έμεινε κοντά του για καιρό. Ωφελήθηκε τα μέγιστα. Έγινε σοφός. Ασκήθηκε. Κι έφτασε πολύ ψηλά στην αγιότητα και στη χάρη του Θεού. και ύστερα γύρισε ξανά στην Παλαιστίνη και στη Γάζα. εκεί οι γονείς του είχαν φύγει για την αιωνιότητα. Μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και στις εκκλησίες και στους ανήμπορους. Τι ωραίο!, Γιατί ήταν πλούσιος κι εκείνος. και ύστερα αποσύρθηκε στην έρημο. και τον εκύκλωσαν πολλοί μοναχοί και έφτιαξε μονή. Και έλαμψε. και ο Θεός του έδωσε το χάρισμα της θαυματουργίας και της ιλαρότητος. Είχε στο πρόσωπο του την ιλαρότητα του Θεού. του Χριστού. Ιλαρίων, δηλαδή, άνθρωπος της ιλαρότητος, όνομα και πράγμα. αλλά οι άνθρωποι τον δόξασαν και τον τιμούσαν, τόσο πολύ, και οι άρρωστοι κατέκλυζαν τη μονή και τα πέριξ κατά χιλιάδες και ο Άγιος φοβήθηκε την έπαρση και την υπερηφάνεια, τ' άφησε όλα σύξυλα και έφυγε. το χειρότερο κακό κι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον άνθρωπο είναι η υπερηφάνεια κι ο εγωισμός, αδελφοί. Αυτό έριξε τον Εωσφόρο από το ύψος του ουρανού στα κατάβαθα της κόλασης. και έβγαλε και τους πρωτόπλαστους απ’ τον Παράδεισο. Και μας ταλαιπωρεί κάθε μέρα. Γι αυτό, το φάρμακο είναι η ταπείνωση, η ταπείνωση, η ταπείνωση. Μεγάλη υπόθεση. Η εν Χριστώ ταπείνωση. που 'ναι η στολή της Θεότητος. Πήγε στην Αίγυπτο, πήγε σε διάφορα, πάλι, μέρη, κρυβόταν από τους ανθρώπους και ηργάζετο το γλυκύτατο μέλι της αρετής. και αφού εγήρασε και δεν μπορούσε άλλο, εγύρισε στην πανέμορφη Κύπρο μας. εκεί κοντά στην Πάφο. Και πήγε σε μια ερημιά, σ' ένα βουνό, το βουνό σήμερα του Αγίου Ιλαρίωνα η Ιλαρίωνος, όπως το λένε και οι Κύπριοι, και εκεί εκοιμήθη. Και ετάφη στα σπλάχνα της χριστιανικής κυπριακής γης. και τον κατέχει το πανέμορφο αυτό νησί. Kαι ας το προστατεύει κι ας προστατεύει όλους μας ο Άγιος Ιλαρίων κι ας μας κρατάει, με τη χάρη του Θεού, ταπεινούς και ιλαρούς δότας.

Άγιος Χριστόδουλος

Την ίδια μέρα έχουμε και τη μνήμη του οσίου Χριστοδούλου του εν Πάτμω, του θαυματουργού. Είναι, κυρίως, η ανακομιδή των ιερών του λειψάνων. Η μνήμη του είναι 16 Μαρτίου. Γιορτάζει κι ο Μακαριώτατος, που φέρει επαξίως το όνομα του. Ήτο ποντιακής καταγωγής, ο όσιος Χριστόδουλος, καθώς είναι και ο Μακαριώτατος. Ευχόμεθα στον Μακαριώτατο, κι απ' αυτήν εδώ την θέση και. την ώρα, με τις ευχές του οσίου Χριστοδούλου, του θαυματουργού, πολλά θαύματα κι εκείνος, που έκανε και κάνει, να γίνει τελείως καλά. το πιστεύει κι εκείνος, το πιστεύουμε κι εμείς, και ο Χριστός θα τον θεραπεύσει, με τις ευχές του οσίου Του και να μας έλθει με το καλό, του υποβάλαμε τα σέβη μας και τις ευχές μας, να έχει έτη πολλά και καλά και ταχεία επάνοδο στην πατρίδα και στην Εκκλησία μας. Ο όσιος, λοιπόν, Χριστόδουλος, ήτο τέκνον ευσεβών γονέων, καρπός προσευχής, κι εκείνοι τον προόριζαν να τον αφήσουν στο πόδι τους, να συνεχίσει το έργο τους, να έχει την περιουσία τους και να σκορπίζει τα αγαθά, του θεού στους ανθρώπους. Εκείνος, όμως, είχε μια λατρεία και μια αγάπη: Τον Χριστό μας. Διάβαζε τις Γραφές από παιδάκι, τόσο πολύ, που τον απορροφούσαν και αφοσιωνότανε. Και μια μέρα έφυγε κρυφά και πήγε στον Όλυμπο της Βιθυνίας. Ήταν από τη Νίκαια της Βιθυνίας ο Άγιος τη μεγάλη αύτη και υπέροχη πόλη, που έγιναν Σύνοδοι δύο και άλλα τόσα καλά. Και στο βουνό εκεί βρήκε έναν ασκητή, που τον οδήγησε στα μυστικά του ουρανού, τον έκαμε μοναχό και από Ιωάννη τον ονόμασε Χριστόδουλο. Φοβόταν, όμως, και σαν πέθανε ο πνευματικός του, ήταν εκεί πέρα άμετροι μοναχοί, ήταν το Άγιον Όρος της Μικρασίας το όρος Όλυμπος της Βιθυνίας, με μεγάλους ασκητάς, όπως τον Ιωαννίκιο τον μέγαν, και με τόσους άλλους. Φοβούμενος, μήπως τον βρουν οι γονείς του, που τον έψαχναν και έκλαιγαν κάθε μέρα, σηκώθηκε και πήγε, εικοσιπεντάχρονο καλογεράκι, στη Ρώμη. Νά προσκυνήσει στους τάφους των αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Πήγε 'κεί πέρα και έκλαιγε από χαρά. Τού παρουσιάστηκαν οι απόστολοι και του λένε: Μη φοβάσαι, Χριστόδουλε. Θα περάσεις πολλά, αλλά στο τέλος θα νικήσεις . Κι έφυγε κι από 'κεί, πήγε στους Αγίους Τόπους, και τότε εκεί έκλαιγε από χαρά απέραντη, γιατί πάτησε τα πόδια του εκεί ου έστησαν οι πόδες Κυρίου. Και προσευχότανε και ακολουθούσε τη μοναχική του άσκηση και εγέμιζε χάρη. Κι είχε απόφαση να μείνει εκεί. Γεννήθηκε στα 1020, 11ο αιώνα. αλλά, τότε, επέδραμαν βάρβαροι, για μια ακόμα φορά, στους Αγίους Τόπους και ο κίνδυνος ήταν μεγάλος. Και ο Κύριος του έδωσε εντολή να φύγει και να πάει στη Μικρασία. Στη Μίλητο. Κοντά σ' ένα βουνό που ονομαζόταν Λάτρος. Γιατί είχε εκεί πολλούς λάτρεις του Κυρίου, μοναχούς και ασκητάς και αγίους και οσίους, που ανέμελπαν την ακοίμητη δοξολογία στον Τριαδικό μας θεό. Δηλαδή, ημέρας και νυχτός. Επήγε εκεί ο Χριστόδουλος και έλαμψε τόσο πολύ, που τους ξεπέρασε όλους, και τους μεγαλύτερους και τους υπόλοιπους, σε αρετή, σε αγιότητα, σε χάρη και σε θαυματουργική δύναμη. Σε σημείο που ζήτησαν από τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Κοσμά να γίνει ο πνευματικός τους οδηγός και πατέρας τους. και τι να κάνει τώρα ο Χριστόδουλος; Το δέχεται. με ταπείνωση. Ήταν ο ζυγός βαρύς. και το φορτίο μεγάλο. Κι οι ευθύνες πολλές. και οι κίνδυνοι προφανείς. αλλά, έχοντας απέραντη αγάπη στον Χριστό και ταπείνωση, μπορούσε με τη χάρη Του και διακυβερνούσε τους πατέρας του όρους Λάτρος. Έφθασαν, όμως, εκεί, και οι φοβεροί εχθροί της πατρίδος μας μετέπειτα, οι Τούρκοι. οι γείτονες μας. Έσφαζαν, σκότωναν, κατέστρεφαν, έψαχναν όλες τις τρύπες των βουνών και των ορέων και όπου έβρισκαν χριστιανούς και ασκητάς και πατέρας τους πέρναγαν εν στόματι μαχαίρας. Ήταν φοβερά τα πράγματα. Κι ο Άγιος, τότε, έλαβε εντολή από τον ουρανό, να πάρει όσους ήθελαν να πάνε μαζί του και να φύγουν. Να πάνε προς τα Δωδεκάνησα. και έφυγε. Και έφθασε απέναντι Απ' την Κω, στην παραλία της Μικρασίας, μία τοποθεσία που λέγεται Στρόβιλος. Και βρήκε ένα ασκητή, τον Αρσένιο, που γνωριζόντουσαν από παλιά. Ο Αρσένιος του παρεχώρησε τη μονή και τα πάντα. Χριστόδουλε, εσύ αξίζεις να κυβερνάς . Έμεινε για λίγο εκεί, αλλά οι Τούρκοι ήρχοντο προς τα κάτω. και τότε πέρασε απέναντι στον νησί του Ιπποκράτη, στην Κω, και έφτιαξε εκεί ένα μοναστήρι, που του δώρισε τα κτήματα ο μοναχός Αρσένιος. Τον είδαν οι κάτοικοι της Κω, οι ευγενέστατοι, του έδωσαν και τι δεν του έδωσαν. και κτήματα και χρήματα και προσωπική εργασία και αγάπη μεγάλη. Και οικοδόμησε μια εκκλησιά και μια μονή στον όνομα της Κυρίας Θεοτόκου, την οποία υπεραγαπούσε. Και ήλθαν και άλλοι μοναχοί κοντά του και έγινε εκεί πέρα ένα κέντρο λατρείας και παιδείας. Και θεράπευε ο Άγιος και οδηγούσε και βοηθούσε μοναχούς και τον κοσμάκη. Αλλά μαζεύτηκε τόσος πολύς κόσμος, ήρχετο κι από απέναντι, ήρχετο κι από τ' άλλα νησιά, και μετά άρχισαν κάποιοι εκεί, οι κακοί άνθρωποι, να επιβουλεύονται τα κτήματα του, που παντού υπάρχουν τέτοιοι, τι να κάνομε, κι ο Άγιος λέει: Θεέ μου, Παναγία μου, δώσ' μου έναν τόπο έρημο. να πάω εκεί . Εν τω μεταξύ, τον κάλεσε ο αυτοκράτορας, ο Αλέξιος ο Α', και του είπε να αναλάβει κάποιες μονές της Μικρασίας. Εγώ , λέει, δεν μπορώ να αναλάβω, αυτοκράτορα. Θα σας δώσω έναν κανονισμό, να τον ακολουθήσουν, ένα τυπικό, έναν τρόπο ζωής, δηλαδή, και διαβιώσεως, και από 'κεί και πέρα, εγώ να πάω στη νήσο Πάτμο. που θέλω να μου την χαρίσεις. και ο αυτοκράτορας θαύμασε τη σοφία, τη χάρη, την αγιότητα και τη λεβεντιά του Χριστοδούλου. και του εδώρησε τη νήσο Πάτμο. να είναι δική του, να είναι στη μονή του, μέχρι τη συντέλεια του αιώνος. και ακόμη, μέχρι σήμερα, ανήκει όλο το νησί, το ιερό αυτό νησί της Πάτμου, το Σινά της Ελλάδος, έλαβε αποκάλυψη εκεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης, όπως ξέρομε, ανήκει στον μοναστήρι του Θεολόγου. και πήγε εκεί, ήταν έρημο, σχεδόν, ακατοίκητο και άγονο. Κι ευφράνθηκε ο Άγιος. έφτιαξε μονή. έφτιαξε και εκκλησία του Θεολόγου, μεγάλη, η πρώτη ήταν μικρή και δεν χωρούσαν, έβγαλε νερό θαυματουργικά, και έφτιαξε, όντως, ένα παράδεισο, το μοναστήρι του στην Πάτμο. και έτσι στολίστηκε και το νησί. και αφού χάρηκε και δοξολογούσε τον Κύριο, έφθασαν τότε πειρατές. Φοβεροί. Φοβεροί πειρατές, Σαρακηνοί και οι υπόλοιποι, και Αγαρηνοί, γέμισαν τον τόπο, κίνδυνος μεγάλος, και ο Θεός του έδωσε εντολή να φύγει. και τι να κάνει, λοιπόν, ο όσιος Χριστόδουλος; Παίρνει τους καλογήρους και φεύγει. Κι έρχεται στην Εύριπο, στην Εύβοια. Με πόνο ψυχής. Καθώς και οι μοναχοί του. Φθάνοντας, όμως, στην Εύβοια, διοικούσε κάποιος γνωστός του αγαπημένος. Πού του έδωσε τα πάντα. του έστειλε σιτάρι. και κάποιος άλλος άρχοντας έδωσε τα σπίτια του, ήταν ένα ολόκληρο συγκρότημα, και το 'καμε ο Άγιος Χριστόδουλος μοναστήρι. Κι έλαμψε κι εκεί, συνέχισε τον αγώνα του, έκανε τα θαύματα του, φώτιζε τους ανθρώπους, τουρκοκρατία ήταν και δυσκολία μεγάλη, αλλά ο Θεός βάζει πάντα τους ανθρώπους Του, σ' όλες τις εποχές, για να βοηθάνε τον κόσμο και να στηρίζουν και εκκλησιαστικά τους ανθρώπους, κατά το ανθρώπινον. Και ήλθε ο καιρός να φύγει ο Άγιος. Έστειλε μερικούς μοναχούς πάλι στην Πάτμο, αφού είχαν χαθεί, πλέον, οι πειράται, και τους είπε: να πάτε εκεί και θα φέρουν και μένα σε λίγο. Πήγαν μερικοί, και άρχισαν εκεί να καλλιεργούν πάλι και να τακτοποιούν τα της μονής του Θεολόγου. Και μια μέρα κάλεσε τους υπόλοιπους ο Χριστόδουλος και τους λέει: Παιδιά μου, εγώ φεύγω. να γυρίσετε πάλι στη μονή, να πάρετε και το λείψανο μου, να σας έχω παρέα και να μ' έχετε παρέα . Κι αφού τους έδωσε συμβουλές, και προπαντός να 'ναι ταπεινοί και ν' αγαπάνε και να βοηθάνε όσους φθάνουν στον μοναστήρι και να τους ευ-σπλαχνίζονται, όπως ο Χριστός τους ανθρώπους της εποχής Του, και λέγοντας αυτά τους σταύρωσε για τελευταία φορά, τους κοίταξε, και ύστερα παρέδωκε την υπέροχη ψυχή του στα χέρια του Χριστού, της Παναγιάς και των αγίων και του μεγάλου Ιωάννου του Θεολόγου, που ήλθαν όλοι να τον πάρουν. Ήταν 16 Μαρτίου 1101 μ.Χ. και αφού έμειναν για λίγο και έκαμαν την ανακομιδή, το βγάλαν άφθαρτο το λείψανο του Αγίου, το πήραν κρυφά και έφυγαν από την Εύβοια, γιατί οι Ευβοείς δεν ήθελαν, με καμία κυβέρνηση, να τους πάρουν τον άγιό τους. Τόσο τον αγάπησαν, που ετοιμάστηκαν με ρόπαλα και μ' όλα τα πράγματα να κάνουν αντίσταση. δεν τα κάνουν τώρα, τα κάνουν πάντοτε αυτά οι άνθρωποι. και μέχρις ενός σημείου καλά κάνουν. αλλά εκείνοι τον πήραν κρυφά και έφυγαν. Και ήλθαν στη νήσο του Θεολόγου, τον έβαλαν εκεί που είναι και σήμερα, και θαυματουργούσε και τότε και θαυματουργεί και τώρα και θα θαυματουργεί. Ο μέγας και όσιος αυτός ασκητής της Εκκλησίας μας, ο όσιος Χριστόδουλος, ο Λατρινός, ο θαυματουργός.

22 Οκτωβρίου

Άγιος Αβέρκιος

Να πάμε, τώρα, γιατί πέρασε η ώρα, και στις 22 του μηνός Οκτωβρίου. γιορτάζει ο Άγιος Αβέρκιος, επίσκοπος Ιεραπόλεως της Φρυγίας, ο θαυματουργός. Έζησε και έλαμψε στα χρόνια του Μάρκου Αυρηλίου, 161-180 μ.Χ., στον 2ο, δηλαδή, μ.Χ. αιώνα. Ήταν εκεί στη Φρυγία, στη Μικρασία, ιεράρχης. Και απέβη θαυματουργός. Έκαμε μέγα ιεραποστολικό έργο και αμέτρητα θαύματα. Έφερε στον Χριστό και πολλούς Εβραίους και πολλούς ειδωλολάτρες. Ένα πλήθος αμέτρητο. Θεράπευε άρρωστους, έβγαζε δαιμόνια, κι έκαμε κι άλλα τερατουργήματα. Κάποτε τον ζάλιζε ο δαίμων και του λέει: Πήγαινε στη Ρώμη, πάρε εκεί, στον τάδε μέρος, ένα πολύ μεγάλο λιθάρι, και να το κουβαλήσεις εδώ, στη Φρυγία. Και τι κάνει ο δαίμονας, που υπακούει εις τους αγίους και στον Θεό; σε μας κάνει τον παλικαρά. Τι κάνει ο δαίμονας; Έ, σηκώνεται και πάει στη Ρώμη, βουτάει το λιθάρι. Έχει δύναμη ο δαίμονας. Ξέρετε τι δύναμη έχει; Ένας δαίμονας μπορεί να αναποδογυρίσει όλη τη γη, να ξέρετε. αλλά υπάρχει, όμως, και ο πανίσχυρος Χριστός κι η Εκκλησία, που χωρίς την εντολή Του δεν μπορεί να πάει ο δαίμονας ούτε στα γουρούνια. Έτσι. Είναι και μεθαύριο η Κυριακή των Γεργεσηνών, η θεραπεία, δηλαδή, των δαιμονισμένων. Στη χώρα των Γεργεσηνών. και το έφερε, και ο Άγιος, πριν πεθάνει, το 'βαλε, παρήγγειλε και το 'βαλαν κοντά στον τάφο του, για να δείχνει ότι έχει εξουσία και πάνω στους δαίμονας κι έχει τη δύναμη και τη χάρη να θαυματουργεί. και ύστερα ο Άγιος εκοιμήθη εν Κυρίω. Τον έκλαψαν και οι πέτρες και τα κλαριά. Έλειψε σε όλους. αλλά ο τάφος του έγινε κολυμβήθρα του Σιλωάμ. να τι είναι οι Άγιοι! Και τότε και τώρα και πάντα. Ή Εκκλησία μας έχει μεγάλη και ακατάλυτη δύναμη. Γι' αυτό την πολεμάνε όλα τα στοιχεία του κόσμου και του κακού. Αλλά η Εκκλησία δεν νικάται ποτέ. Γιατί είναι και αιωνία και αήττητη και Θεανθρώπινη.

23 Οκτωβρίου

Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος

Πάμε, τώρα, γιατί πέρασε η ώρα, στις 23 του μηνός Οκτωβρίου. Γιορτάζει ο Άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος. Αρχαία φωνή. Μεγάλη ψυχή. και πρώτος ιεράρχης των Ιεροσολύμων. και γιος του Ιωσήφ του μνήστορος, που είχε από τον γάμο του, προτού μνηστευθεί την κυρία Θεοτόκο, της οποίας υπήρξε προστάτης. Καθώς και του βρέφους Ιησού. Τυχερός που ήταν εκείνος! Κι όταν κάποια φορά ο Ιωσήφ ο μνήστωρ ηθέλησε να μοιράσει την περιουσία στα παιδιά του, αποφάσισε να δώσει μερίδιο και στον Χριστό, που 'ταν ο Υιός της Παρθένου και ο Υιός του Θεού. Τόσο δίκαιος ήταν ο Ιωσήφ. και τόσο σπουδαίος. και τα κληρονομικά, ξέρετε, τι αγκάθι και τι βάσανο είναι; και τι κάναν τ' άλλα παιδιά; Ο Σίμων, ο Ίωσης και ο Ιούδας δεν θέλαν να δώσει μερίδιο στον Ιησού. Καλοί ήταν κι αυτοί! και ο Ιάκωβος, τότε, του λέει του Ιησού: Έλα 'δώ, καλέ μου. Αυτό που θα πάρω εγώ θα 'ναι δικό σου. 'Αν δεν θες έτσι, και δικό σου και δικό μου. Θα το 'χουμε μαζί. Θα 'μαστε συγκληρονόμοι. Κι ο Ιησούς έσκυψε και τον εφίλησε και του λέει: Σ' ευχαριστώ, αδελφέ . Κι από τότε ο Άγιος Ιάκωβος ονομάζεται και αδελφόθεος. Αδελφός του Θεού. Έδωσε στον Κύριο το κομματάκι της περιουσίας του. δεν το ήθελε ο Κύριος, βέβαια. αλλά εκείνος έδειξε την αγάπη και τη στοργή του. Ο Άγιος Ιάκωβος έγραψε και την πρώτη Θεία Λειτουργία. Εχειροτονήθη Απ' τον ίδιο τον Χριστό μας πρώτος επίσκοπος Ιεροσολύμων, λέει το Συναξάριο του Μηναίου. από 'κεί μόνο αντλώ τις πληροφορίες που σας λέω, γιατί τα Συναξάρια αυτά, αιώνες τώρα, τα διαβάζουμε στις Συνάξεις τις λειτουργικές και εκκλησιαστικές. Και έχουν αγιασθεί. Είναι τόσο λιτά, τόσο δωρικά και τόσο μεστά, που μας συγκινούν. Υπάρχουν αυτά και κυκλοφορούν και στην Αποστολική Διακονία, με τους αγίους μας, που 'ναι ακριβώς οι μεταφράσεις αυτών των Συναξαριών. Είναι όμορφα και απλά. Τον χειροτόνησε ο ίδιος ο Χριστός και έγραψε εκείνος πρώτος την Θεία Λειτουργία. Και αργότερα, όπως λέει το ίδιο Συναξάριο, δια την των ανθρώπων ασθένειαν, ο Μέγας Βασίλειος την εσυντόμευσε. Και λίγο αργότερα, πάλι για την αδυναμία και ανυπομονησία των ανθρώπων, ο Ιερός Χρυσόστομος την έκαμε πιο μικρή. Γιατί ο άνθρωπος, αν πάει στην εκκλησία και στη λατρεία και αρχίζει να κουράζεται και κοιτάζει το ρολόι και σηκώνει το ένα πόδι και κατεβάζει το άλλο, ο,τι να κάνεις μετά δεν τον πιάνει. Δεν το ακούει. Ας το 'χομε υπόψη μας αυτό, όσοι έχομε την διαποίμανση των ανθρώπων και των χριστιανών. Και λέει ένα ωραίο η Παλαιά Διαθήκη ότι, καλύτερα να κάνει κανείς λίγο με χαρά παρά να κάνει πολύ με γογγυσμό. Κι έγραψε ο Άγιος Ιάκωβος και την Καθολική Επιστολή του, που είναι ένα κοινωνικό ευαγγέλιο. Μιλάει για όλους και για όλα, με τον καλύτερο και στοργικότερο τρόπο. Και περισσότερο για την αγάπη, την ευσπλαχνία, την προσευχή και την ισότητα, μάλλον την ισοτιμία των ανθρώπων μεταξύ των. Γιατί όλοι προερχόμεθα από ένα χώμα, τη γη, το σώμα μας, και από την ίδια πνοή, την ανάσα του Θεού. Είμεθα κατ' εικόνα Κυρίου. Και έτσι έχομε ισοτιμία. Ισότης δεν υπάρχει, γιατί είναι ισοπέδωση. Ισοτιμία, όμως, υπάρχει. και αυτό είναι η ομορφιά μέσα στην ποικιλία και μέσα στην ανισότητα και στη χαρά του Θεού.

24 Οκτωβρίου

Άγιος Αρέθας

Και τέλος, τρέχει ο χρόνος αδυσώπητα, μακάρι να 'χαμε χρόνο, σας τα λέω συνοπτικά, κάποιοι λένε καλύτερα να βγάνεις άλλο λόγο, παρά να λες τους αγίους. Έ, τώρα λέμε αυτό. Κι ο καθένας παίρνει ο,τι θέλει κι ας παρακαλεί και τους αγίους να τον βοηθάνε στις πραγματικές και ουσιαστικές του ανάγκες. Πάμε στις 24 Οκτωβρίου και τελειώνει η επταήμερος αυτή αναφορά στο Φθινοπωρινό Συναξάρι, γιορτάζει 24 Οκτωβρίου ο Άγιος μεγαλομάρτυς Αρέθας. Ήταν απ’' την Αιθιοπία. Έζησε και έλαμψε τον 6ο αιώνα, στα χρόνια του αυτοκράτορος Ιουστίνου του Α', του γέροντος, του θείου του Ιουστινιανού, 518-527. Ήταν ο πρώτος στην Αιθιοπία και στην αρετή και στα πλούτη και στην αγάπη και στην ορθοδοξία και στα πάντα. —Καλώς τον Φιλιππάκο, ο Ιωαννίκιος ήλθε πριν, να 'στε καλά. Κι ευχαριστώ που έρχεστε όλοι.— Τότε, στην Αιθιοπία, που 'ταν χριστιανική, ήταν ένας βασιλεύς, ο Ελεσβάν, πολύ σπουδαίος. και εκεί κοντά είναι και η Ευδαίμων Αραβία. την έλεγαν τότε Σάββα η χώρα των Ομητιτών, που ο βασιλιάς της ήταν Εβραίος, καθώς και οι υπήκοοι του. Κι από μίσος κίνησε τον πόλεμο κατά της Αιθιοπίας. Της χριστιανικής Αιθιοπίας. Ή   μάλλον, όχι. Ο βασιλιάς της Αιθιοπίας εκίνησε τον πόλεμο κατά των Εβραίων, γιατί εκείνοι τον απειλούσαν. Και τους ενίκησε. Κυρίευσε και την πρωτεύουσα τους, έβαλε φρουρά, άλλα οι Εβραίοι επαναστάτησαν, έδιωξαν τη φρουρά, επετέθησαν κατά της Αιθιοπίας, την εκυρίευσαν, και άρχισαν κι έσφαζαν τους χριστιανούς. Τότε ο Αρέθας, ο πλούσιος αυτός και υπέροχος χριστιανός και γενναίος, έκαμε αντίσταση. Και οι εχθροί τον έπιασαν και τον εβασάνισαν αμέτρητα κι εκείνος, στο τέλος, προέβαλε την κεφαλή του και τους εκκάλεσε να την αποκόψουν δια το όνομα του Χριστού. Και όντως εμαρτύρησε, καθώς και η συνοδεία του. Γι' αυτό και εορτάζομε, 24 του μηνός Οκτωβρίου, κάθε χρόνο, τον άγιο μεγαλομάρτυρα Αρέθα και τη συνοδεία αυτού. Κι έτσι, με το μαρτύριο, ανέβηκαν στον Παράδεισο και προστατεύουν κι εμάς στη γη και ιδιαίτερα την πολύπαθη εκεί πατρίδα τους. Εδώ, όμως, θα σταματήσω και θα κλείσω, γιατί πέρασε η ώρα.

Εξεφωνήθη την 17η Οκτωβρίου 2007

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 25-31 Οκτωβρίου

Μας ξανάφεραν ο Χριστός και η Παναγίτσα και οι Άγιοι, αδελφοί και πατέρες, σ' αυτήν εδώ την θερμή αγκάλη του Αγίου μας Νεκταρίου. Καλό κάνει, να ευχαριστούμε τον ουρανό και τη γη. Για όλα. Και για τις δυσκολίες και για τους Σταυρούς και για τις ευλογίες και τις αναστάσεις και τις ανατάσεις. Μέσα στην αγία Εκκλησία, την αγκάλη του Χριστού, παίρνομε βαθιές ανάσες και βρίσκομε παρηγοριά μεγάλη και σωτηρία, σε καιρούς χαλεπούς και σε χρόνους δίσεκτους και μήνες οργισμένους. Που υπάρχει τόση δυσκολία και τόσα βάσανα και τόσα δεινά. Ο αρχέκακος όφις, ο σατανάς και τα όργανα του, προσπαθούν να καταστρέψουν το πάν. Και να σβήσουν, αν είναι δυνατόν, το φως του κόσμου. Τον Χριστό μας. Και ν' αφανίσουν την αγία Του Εκκλησία, το σώμα Του. Αυτό, όμως, είναι αδύνατον. Ο πόλεμος υπάρχει, λυσσώδης και φοβερός, για να τονίζεται, κάθε φορά, η απόλυτη αξία του Χριστού και η χάρη και η ευλογία της Εκκλησίας Του. Εμείς να Τον ευχαριστούμε, γιατί μας έχει μέλη της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας Του. Κι αυτό μας κάνει μέγα καλό. Να ευχαριστούμε, λοιπόν, και πάλιν και πολλάκις.

Περιεχόμενα

25 Οκτωβρίου

Άγιος Μαρκιανός Άγιος Μαρτύριος

Αύριο, 25 Οκτωβρίου, γιορτάζουν οι μεγάλοι μάρτυρες της Εκκλησίας Μαρκιανός και Μαρτύριος. Ήσαν στην Κωνσταντινούπολη, τον 4ο αιώνα. Γραμματικοί. Νοτάριοι. Ταχυγράφοι και Ο,τι άλλο συναφές. Ήταν αυτοκράτορας τότε στο Βυζάντιο ο Κωνστάντιος. Ο γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο όποιος έρεπε, δυστυχώς, προς τον αρειανισμό. Και έδιωξε, με την υποκίνηση των Αρειανών, τον μεγάλο πατριάρχη, αρχιεπίσκοπο τότε Κωνσταντινουπόλεως, Παύλο τον Α'. Ο οποίος ήταν μεγάλη μορφή και πρόσφερε πάρα πολλά στην αγία Εκκλησία. Τον ανάγκασαν οι Αρειανοί να τον εξορίσει δυο και τρεις φορές. Την τελευταία φορά έφθασε εξόριστος στην Αρμενία κι εκεί οι φοβεροί Αρειανοί τον έπνιξαν. Έπνεαν μένεα κατά της Εκκλησίας και της ορθοδοξίας. Και τότε δυο μαθηταί του στην Κωνσταντινούπολη, ο Μαρκιανός και Μαρτύριος, οι γραμματικοί, ήλεγξαν τους Αρειανούς γι' αυτό το ανοσιούργημα και διακήρυξαν και διακήρυτταν παντού ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού και ομοούσιος με τον Πατέρα. Τότε εκείνοι εφρύαξαν, τους συνέλαβαν και τους κατέσφαξαν αγρίως. Λίγο αργότερα, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, όταν έγινε αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, στο μέρος που τους έσφαξαν και τους έθαψαν, τους ανήγειρε περικαλλή ναό. Και ξέρετε; Οι Άγιοι χαίρονται. Όλοι οι Άγιοι χαίρονται, όταν τους μνημονεύομε. Όταν τους αναφέρομε. Όταν διαβάζομε τον βίο τους και τα μαρτύρια τους. Όταν τους επικαλούμεθα. Κι όταν τους βάζομε πρέσβεις στον Κύριο. Γιατί; Γιατί είναι γεμάτοι αγάπη. Πήραν την αγάπη του Χριστού και την έχουν αιώνια. Κι είναι μαζί του. Και χαίρονται ν' αγαπούν, να προστατεύουν, να πρεσβεύουν και να σκεπάζουν και να μας εμπνέουν στη ζωή μας, τα καλύτερα και τα υπεροχότερα. Ο Άγιος, λοιπόν, Μαρκιανός και Μαρτύριος, οι Άγιοι νοτάριοι, έχουν μεγάλη παρρησία στον υπέροχο Χριστό μας.

26 Οκτωβρίου

Άγιος Δημήτριος

Πάμε, τώρα στις 26 του μηνός Οκτωβρίου. Γιορτάζει ένας από τους πιο λαοφιλείς αγίους της Εκκλησίας μας. Ο Άγιος μεγαλομάρτυς Δημήτριος, ο μυροβλύτης. Προστάτης της πατρίδος μας και ιδιαίτερα της Θεσσαλονίκης, της ιδιαίτερης πατρίδος του, αλλά και της οικουμένης όλης. Αρχαία μορφή κι εκείνος, τέλος 3ου αιώνος, αρχές 4ου, επί Διοκλητιανού και Μαξιμιανού Γαλερίου, χριστιανός εκ προγόνων, διδάσκαλος της πίστεως, όπως λέει το λιτό Συναξάριο της ημέρας. Διέπρεπε με την αρετή του και με την πίστη και τα θαύματα του, έτι ζων. Ο Μαξιμιανός, όταν τα έμαθε αυτά, έστειλε και τον συνέλαβαν και τον έκλεισαν στη φυλακή, για την πίστη και την αρετή του. Κι εκεί που ήτο στη φυλακή, και καθώς ο Μαξιμιανός είχε γυρίσει από μια νίκη κι έφερε ένα γιγαντόσωμο εκεί παλαιστή, τον Λυαίο, και στον ιππόδρομο τον είχε καλέσει να έλθει, και πήγε κι ο βασιλιάς, και προκαλούσε ο Λυαίος, όποιος αισθάνεται δυνατός να παλέψει μαζί του. Ένας χριστιανός, μαθητής του Αγίου Δημητρίου, ο Νέστωρ, πήγε στη φυλακή και του λέει: Άγιε, δώσ' μου την ευλογία του Χριστού και τη δύναμη Του και την ευχή σου, να νικήσω τον Λυαίο. Και του έδωσε και του είπε: Και τον Λυαίο θα νικήσεις και τον Χριστό θα μαρτυρήσεις. Και πήγε, λοιπόν, ο Άγιος Νέστωρ και ενίκησε τον Λυαίο στο στάδιο. Έμαθε, όμως, ο Μαξιμιανός, γιατί είχε πει ο Νέστωρ, Θεέ του Δημητρίου, βοήθει μοι, ποιος ήταν ο ηθικός αυτουργός. Έστειλε, λοιπόν, στρατιώτες με λόγχες στη φυλακή κι εκεί εφόνευσαν μαρτυρικά τον μεγαλομάρτυρα Δημήτριο και άφησαν το ιερό του λείψανο κατάχαμα στη φυλακή. Πήγαν, λοιπόν, οι χριστιανοί, τον έθαψαν εκεί, κι ένας υπηρέτης του, ο Λούπος, πήρε από το αίμα του Αγίου και το δαχτυλίδι του και μ' αυτά τι; θαυματουργούσε. Το 'μαθε ο Μαξιμιανός και κάλεσε τον Λούπο και τον εξετέλεσε. Και πήγε κι αυτός κοντά στον άγιο Δημήτριο. Ο Άγιος Δημήτριος, λοιπόν, είναι μεγάλη υπόθεση για την πατρίδα μας και για την οικουμένη. Προστατεύει και θα προστατεύει πάντοτε. Ας του μιλάμε, ας τον παρακαλούμε, ας εμπνεόμεθα κι Απ' αυτόν, κι ας είναι σκέπη και βοήθεια και στα βόρεια σύνορα μας, που τόσοι επιβουλεύονται την ελληνικότατη Μακεδονία και τόσα άλλα κακά τεκταίνονται. Πάμε, τώρα, και την ίδια μέρα έχομε στα 740 μ.Χ., στην Κωνσταντινούπολη, ένα φοβερό σεισμό, που έριξε τα καλύτερα σπίτια και τα υψηλότερα κι εφόνευσε αμέτρητους. Και τότε οι χριστιανοί, ήταν ήμερα του Αγίου Δημητρίου, η μνήμη και η χάρη του, κι από τότε, την ημέρα αυτή, πήγαιναν στην Παναγία των Βλαχερνών, έκαναν λιτανεία και αγρυπνία, και παρακαλούσαν την Κυρία Θεοτόκο, την έφορο της Βασιλευούσης και όχι μόνο, να τους φυλάει από κάθε φοβερή απειλή του σεισμού. Και τι γράφει εκεί το ωραίο δίστιχο του Χριστόφορου Μυτιληναίου; Ότι η απειλή και οργή του Θεού είναι το περίσσευμα της ευσπλαχνίας Του. Πολλές φορές, με τα παιδαγωγικά μέσα, ο Κύριος μας δείχνει την απόλυτη χάρη και ευσπλαχνία Του και αγάπη Του. Γιατί μας φέρνει σε συναίσθηση, σε συντριβή και μετάνοια και διόρθωση βίου, και μας οδηγεί στον Παράδεισο.

27 Οκτωβρίου

Άγιος Νέστωρ

Πάμε, τώρα, στις 27 του μηνός Οκτωβρίου, πάντοτε, γιορτάζει ο μάρτυς Νέστωρ. Ο μαθητής που προλαλήσαμε του Αγίου Δημητρίου. Νέος και ωραίος και γενναίος. Πιστός στον Χριστό και ακόλουθος του Αγίου Δημητρίου. Πήρε την ευχή του και ενίκησε τον Λυαίο. Κι αμέσως ο Μαξιμιανός Γαλέριος διέταξε και τον κατέσφαξαν για την πίστη του Χριστού. Και πήγε κι εκείνος στο στερέωμα του ουρανού, στην άνω Σ ιών, στην Εκκλησία των πρωτοτόκων. Όμορφος και γενναίος μάρτυς. Και προστάτης και της νεολαίας κάθε εποχής. Ας τον μνημονεύομε κι ας τον αναφέρομε κι ας τον παρακαλούμε.

28 Οκτωβρίου

Αγία Σκέπη

Και πάμε 28 Οκτωβρίου, τώρα, έχομε την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου και την εθνική μας εορτή, την 28η Οκτωβρίου 1940. Την επέτειο, δηλαδή. Αρχικά, η Αγία Σκέπη εορτάζετο την 1η του μηνός Οκτωβρίου. Απ' το 1952 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τη μετέθεσε στις 28 Οκτωβρίου, για να έχει και η εθνική μας εορτή θρησκευτικό υπόβαθρο. Άλλωστε η Παναγία, και στο Βυζάντιο έσκεπε με την Αγία Σκέπη της τη Βυζαντινή αυτοκρατορία, αλλά και στην τουρκοκρατία και στη συνέχεια και στο μεγάλο '40 αλλά και σήμερα και μέχρι το τέλος του κόσμου θα σκέπει τον κόσμο, αλλά ιδιαίτερα την αγαπημένη μας πατρίδα, την ορθόδοξη και τρισένδοξη Ελλάδα μας. Τον 10ο αιώνα μ.Χ. στο Βυζάντιο έκανε ένα βράδυ αγρυπνία στην Παναγία των Βλαχερνών, που προαναφέραμε. Είχε πάει εκεί κι ένας ασκητής, ο Άγιος Ανδρέας, ο δια Χριστόν σαλός, με τον μαθητή του Επιφάνιο. Και συνέχιζε η αγρυπνία και, κατά τις τέσσερεις το πρωί, είδε ο Άγιος Ανδρέας, καθώς αγρυπνούσε, ο δια Χριστόν σαλός, να μπαίνει από τις βασιλικές πύλες του ναού των Βλαχερνών, ποιος άλλος; Η Κυρία Θεοτόκος. Υποβαστάζετο από τους δυο μεγάλους αγίους της Εκκλησίας μας. Τον Τίμιο Πρόδρομο και τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο. Δυνατοί Άγιοι. Οι ιδιαίτεροι της Κυρίας Θεοτόκου. Και ακολουθούσαν και προπορευόντουσαν και λευχειμονούντες Άγιοι αμέτρητοι. Το είδε ο Άγιος Ανδρέας κι έπαθε. Έξεπλάγη. Κατενύγη. Συγκινήθηκε. Και σκουντάει τον μαθητή του, τον Επιφάνιο, και του λέει, Βλέπεις;   Ναι, λέει. Τι βλέπεις;   την Κυρία μας με αμέτρητο οψίκι. Συνοδεία. Ήλθε η Κυρία στη μέση του ναού, που είναι ο άμβων, κι εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε για ώρα πολλή. Για τον λαό και την οικουμένη και δάκρυα πολλά κυλούσαν από τα μάτια της. Απ' αυτήν στεκόμαστε. Απ' αυτήν στεκόμαστε στους αιώνες. Αυτή μας διαφεντεύει, η Κυρία μας, αυτή μας προστατεύει, αυτή μας αγαπάει, αυτή κλαίει και παρακαλεί για μας, αυτή κάνει τα πάντα πάντοτε. Γι' αυτό, μην την αφήνομε, μην την ξεχνάμε την Κυρία μας Θεοτόκο. Κι αφού προσευχήθηκε ώρα πολλή, καθώς σημειώνει το Συναξάριο, ανέβηκε προς το Ιερό Βήμα, μπροστά στην Αγία Πύλη, εκεί στον σολέα, στο πλάτωμα, και προσευχήθηκε και πάλι, υψώνοντας τα χέρια της στον ουρανό, και σε κάποια στιγμή βγάζει το μαντήλι της, το μαφόριο, την Αγία Σκέπη της, και την απλώνει, με τα πανάχραντα χέρια της, επάνω απ’' τον λαό. Κι έβγαζε η Αγία Σκέπη κι ένα υπέροχο και ουράνιο και παραδεισένιο φως. Και την κράτησε ώρα πολλή, εκεί, την μαντήλα της, την Αγία Σκέπη, και οι Άγιοι, καθώς το έβλεπαν, οι άλλοι δεν βλέπαν τίποτε, ευφραινόντουσαν κι έκλαιγαν κι ευχαριστούσαν την Κυρία μας. Κι αφού έμεινε ώρα πολλή με την Αγία της Σκέπη, ύστερα τη μάζεψε και έφυγε. Και πήγε στον ουρανό. Κι από τότε η Εκκλησία μας γιορτάζει, κάθε χρόνο, την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. Στο μεγάλο Σαράντα, καθώς η πατρίδα μας σύρθηκε αθέλητα σε πόλεμο, εκεί στη Βόρειο Ήπειρο και στην Αλβανία, η Παναγία μας ήταν η Υπέρμαχος Στρατηγός. Εσκέπαζε τον υπέροχο στρατό μας και σκέπαζε όλους. Κι έβλεπαν οι Ιταλοί και τα 'χαν χάσει. Μια γυναίκα να τρέχει παντού και να σκεπάζει, όπως είπαμε, τον στρατό και το μέτωπο. Και λέγανε οι καημένοι: Μα, καλά, ποιά είν' αυτή η γυναίκα; Τη βλέπουμε εδώ, τη βλέπουμε παρέκει, τη βλέπουμε παραπάνω, τη βλέπουμε παντού. Ποιά είν' αυτή η γυναίκα; Και τους απήντησαν: Είναι η Παναγία. Παρουσιαζόταν και σε αξιωματικούς και σε στρατιώτες και στους λοιπούς και σε γυναίκες που πολεμούσαν στην Πίνδο και όχι μόνο και τους έδινε θάρρος και δύναμη μεγάλη. Και σήμερα η πατρίδα μας ευρίσκεται σε δυσκολία, αλλά έχει την Αγία της Σκέπη και προστασία και στοργή. Κι είπε στον Γέροντα Παίσιο, όταν ζούσε, του 'πε: Εσύ, Γέροντα, να φροντίζεις τους πονεμένους κι εγώ θα φροντίζω τα σύνορα της πατρίδος σου. Και μας φροντίζει η Κυρία Θεοτόκος. Η Υπέρμαχος Στρατηγός. Μας φροντίζει. Κι εμείς ολόψυχα κι ολόθερμα την ευχαριστούμε και να προσπαθούμε να κάνομε το θέλημα του Υιού και Θεού της, για να μας πάει στον Παράδεισο, όταν έλθει η ώρα μας.

Άγιος Τερέντιος Αγία Νεονίλλα

Την ίδια μέρα, 28η Οκτωβρίου, γιορτάζουν και οι μάρτυρες της αρχαίας Εκκλησίας μας Τερέντιος και Νεονίλλα. Μαρτύρησαν με τα εφτά παιδιά τους. Ολόκληρος σύλλογος. Ολόκληρη χορεία. Τους κάλεσε ο τύραννος, ν' αρνηθούν την πίστη τους όλοι μαζί. Κι εκείνοι, όχι μόνο δεν δέχτηκαν —τι κάναν;— αλλά περιγελούσαν και τον τύραννο για τις ειδωλολατρικές του καταβολές και την πίστη του στο ψέμα. Και τότε εκείνος μάνιασε, διέταξε τους δημίους ν' αρχίσουν τα βάσανα. Τους κρέμασαν σε ξύλο, τους μαχαίρωσαν οικτρά, έριξαν επάνω ξύλα, άναψαν κάτω φωτιά, κι αυτοί όλοι, καθώς ήσαν κρεμασμένοι και μετέωροι, μεταξύ ουρανού και γης, παρακαλούσαν τον Χριστό να τους δώσει δύναμη και εμψύχωναν ο ένας τον άλλο. Και σε κάποια στιγμή, ήλθε Απ' ουρανού άγγελος Κυρίου, τους κατέβασε από τα ξύλα, την κρεμάλα, και τους εθεράπευσε παντελώς. Όμως οι ειδωλολάτραι δεν θέλησαν να καταλάβουν τίποτα. Ήταν τόσο πωρωμένοι και περισσότερο ο διοικητής ο Ρωμαίος. Τους έβαλαν στη φυλακή, τους ξανάβγαλαν, τους υπέβαλαν σε μαρτύρια, αλλά εκείνοι, οι εννέα μάρτυρες, η φαμελιά αυτή του Χριστού, έμειναν ακλόνητοι και ηρωικοί μέχρι το τέλος. Και ύστερα τους πήραν τα κεφάλια δια ξίφους. Και έφθασαν στον ουρανό, στον πρωτομάρτυρα και μεγαλομάρτυρα του Γολγοθά, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Κι όπως λέει λιτότατα το Συναξάρι, έλαβαν του μαρτυρίου τους αμαράντινους στεφάνους.

29 Οκτωβρίου

Αγία Αναστασία η Ρωμαία

Και πάμε, τώρα, στις 29 του μηνός Οκτωβρίου, γιορτάζει η οσιομάρτης Αναστασία η Ρωμαία. του 3ου αιώνος κι αυτή, απ' τη μεγαλόπολη της Ρώμης, ευγενούς καταγωγής κι από κοριτσάκι, ακόμη, λάτρεψε στ' αλήθεια τον Χριστό μας κι αφιέρωσε το είναι της ολόκληρο στη χάρη και στην αγάπη Του. Και πήγε εκεί κοντά στη Ρώμη, ήταν μια μονή, και έγινε μοναχή. Και έκαμε τον αγώνα της με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Και άγιαζε. Και ανέβαινε και βοήθαγε και άλλους πολλούς, με τον υπέροχο τρόπο της. Μια μέρα, όμως, οι ειδωλολάτραι, καθώς είχαν μάθει την έξοχη δράση της, όρμησαν στη μονή, παραβίασαν το άσυλο, άρπαξαν την Αναστασία και την έφεραν στον Πρόβο, τον άρχοντα της Ρώμης. Κι εκείνος τη διέταξε, αφού πρώτα την κολάκευσε και την παρακάλεσε, τη διέταξε να αρνηθεί τον Χριστό. Κι εκείνη του λέει: Αυτό δεν γίνεται ποτέ. Με τη χάρη Του θα μείνω πιστή. Γι' αυτό προχώρα παρακάτω και κάνε Ο,τι θέλεις . Γυναίκα ανδρεία τις ευρήσει; , λέει ο σοφός Σολομών. Και την υπέβαλε την νεαρά καλογραία Αναστασία τη Ρωμαία σε φρικτότατα βάσανα. Διαβάζοντας τα αυτές τις ήμερες, σηκωνόταν η τρίχα μου. Γι' αυτό και δεν θα σας τα πω. Μόνο να προσθέσω ότι της έκοψαν χέρια, πόδια και τα πάντα και ύστερα, που δεν λύγιζε με τίποτα εκείνη, με τη χάρη του Θεού, παρ' ότι αφόρητα πονούσε, της πήραν το κεφάλι, για να μην τους εξευτελίσει. Κι η καλλιπάρθενος και όσία Αναστασία πέταξε κι αυτή στον ουρανό. Κι εκεί που είναι δεν ησυχάζει. Μιλάει στον Χριστό για μας, φροντίζει εμάς, δοξολογεί τον Κύριο, και περιμένει όλους μας να φθάσομε κάποια μέρα εκεί κοντά. Γιατί οι Άγιοι, είπαμε, γνήσια μας αγαπούν και γνήσια και στοργικά μας φροντίζουν.

Άγιος Αβραάμιος

Την ίδια την ήμερα, 29 Οκτωβρίου πάντα, γιορτάζει και ο όσιος Αβραάμιος, ο ασκητής ο μεγάλος, και η Μαρία, η ανεψιά αυτού. Ήταν από την Έδεσσα εκεί της Ανατολής, της Μεσοποταμίας, εκεί που είναι το Ιράκ σήμερα και γίνονται τόσα βάσανα, έχει χυθεί μαρτυρικόν αίμα, έχουν αγιάσει ασκηταί, και είν' κι εκείνος τόπος Άγιος, παρ' ότι σήμερα, κρίμασιν οις οίδε Κύριος, υπάρχει εκεί η αθεία και η πλάνη. Υπάρχουν, βέβαια, κι εκεί, χριστιανοί, αλλά είναι λίγοι. Αρκούν, όμως, να αλατίζουν και το υπόλοιπο σώμα της κοινωνίας και της πλάσεως. Τον άγιο τον πάντρεψαν οι δικοί του. Για να μην τους στενοχωρήσει, δέχτηκε. Ήταν ευγενική ψυχή και υπέροχη. Άλλα δεν μπόραγε ν' αντέξει. Όχι ότι δεν άντεχε και δεν είχε τη δύναμη. αλλά, άλλα πράγματα ήθελε. Ήταν πλασμένος για άλλο δρόμο. Ο Θεός τα ορίζει αυτά. Γι' αυτό και κάποια μέρα έφυγε κρυφά από το σπίτι του και πήγε σε μια ερημιά και έφτιαξε ένα κελλάκι και έμενε. Και ασκήτευε. Κι έφτασε σε ύψη μεγάλα. Και σε ομορφιά και χάρη. Κι είχε και την ευχή του Αβραάμ του πατριάρχου, που είχε το όνομά του. Είχε ένα αδελφό ο όσιος Αβραάμιος, που πέθανε. Και άφησε την κορούλα του Μαρία ορφανή εννιά χρονών. Πήγε ο Γέροντας, τότε, και την επήρε. Έπρεπε να την προστατεύσει. Έτσι είναι η Εκκλησούλα και οι Άγιοι. Ορφανών προστάτες τε και χηρών. την έβαλε εκεί κοντά του, της έφτιαξε ένα καλυβάκι, και την φρόντιζε, να μην της λείπει το ψωμάκι κι ο,τι άλλο, και η παρέα του και η στοργή του. σαν έφτασε είκοσι χρόνων, πλανέθηκε από τον σατανά και κατέληξε σε οίκον διαφθοράς. Αυτό τον πόνεσε πάρα πολύ τον όσιο. Στενοχωριότανε, προσευχότανε, έκλαιγε και παρακαλούσε. Και μια φορά τον φώτισε ο Χριστός να βρει τρόπον να την ξαναφέρει. Ντύθηκε στρατιωτικά, πήρε κι ένα άλογο, καβάλησε πάνω, και καθώς ήταν λεβέντης έσχιζε. Και είπε πως θέλει να πάει στο πορ-νείο κλπ. Πάει μέσα, λοιπόν, και βλέπει την ανεψιά του. Να είναι η ψυχή της στενοχωρημένη και η όψη της λυπημένη. Και τότε έπεσε στα πόδια της και την παρεκάλεσε, κλαίγοντας: Έ-λα, παιδάκι μου. Έλα, κόρη μου. Φύγε από 'δω. Έλα, κοντά μου . Κι εκείνη τον κοίταζε, τα 'χε χάσει, και τι κάνει; την αρπάζει. θα μου πεις χρειάζεται αυτό; Καμιά φορά χρειάζεται. Άμα είναι να βγάλεις τον άλλο Απ' τον γκρεμό και από το αυτό... πως δεν χρειάζεται. Αφού ο άλλος δεν ξέρει τι να κάνει; Κάνομε κι εμείς, μέχρις ενός σημείου. Και την έφερε πάλι στο μοναστηράκι του, το ερημητήριό του, την έβαλε στο κελλάκι της, και αυτή πρόκοψε τόσο πολύ, το κοριτσάκι, μετάνιωσε τόσο πολύ και αγάπησε τον Χριστό, που σε λίγο τι έκανε; Άγιασε. Και επιτελούσε, όπως λέει το Συναξάρι, και τι; Και μεγάλα θαύματα. Αυτή είναι η Εκκλησία. Αυτή είναι η Εκκλησία. Αυτή είναι η αναπλαστική και μυστική δύναμη της. Γι' αυτό ποτέ να μην απελπιζόμεθα για κανέναν και να μην απελπίζομε κανέναν. Δεν ξέρομε τι επιφυλάσσει ο Θεός για την κάθε ψυχούλα, όπου κι αν είναι, όποια κι αν είναι και όπως κι αν είναι. Γι' αυτό λέει ο Χριστός: Μη κρίνετε, ίνα μη κριθείτε. Πέρασε ο καιρός, λοιπόν, κι ο Γέροντας ο θείος της, ο Αβραάμιος, έφυγε για τον ουρανό. για τον πατριάρχη Αβραάμ. Για τους κόλπους αυτού. Κι έμεινε πίσω αυτή μόνη της πέντε χρόνια. Εκεί στην ερημιά. Με παρέα, όμως, τον Χριστό, την Παναγιά και τους αγίους και τους αγγέλους. Και αφού ασκήθηκε ακόμη και έλαμψε, ανεχώρησε κι εκείνη για τον θείο της και για τον παράδεισο. Τι κάνει, λοιπόν, η μετάνοια κι η διόρθωση του βίου! Η μετάνοια, λέει το ευαγγέλιο, δίνει χαρά στον ουρανό. Και αγαλλίαμα στη γη. Και αποτέλεσμα τη σωτηρία των ψυχών μας.

30 Οκτωβρίου

Άγιος Ζηνόβιος Αγία Ζηνοβία

Πάμε, τώρα, στις 30 του μηνός Οκτωβρίου. Γιορτάζουν δύο Άγιοι του 3ου κι εκείνοι αιώνος, οι αυτάδελφοι ιερομάρτυς Ζηνόβιος και μάρτυς Ζηνοβία. Δηλαδή, ήσαν αδέλφια. Ζούσαν στην Κιλικία της Μικρασίας. Ο Ζηνόβιος ήταν γιατρός, που θεράπευε χωρίς αμοιβή. Ήταν ανάργυρος γιατρός. Χωρίς λεφτά εθεράπευε. Κι η αδελφή του τον βοηθούσε. Κι είχαν και μεγάλη πίστη και πρόσφεραν στην Εκκλησία του Χριστού και στην κοινωνία τα βέλτιστα και τα κάλλιστα. Κι ήσαν το καμάρι της Κιλικίας κι όχι μόνο. Ο άρχοντας, όμως, του τόπου, ειδωλολάτρης ων, δεν μπορούσε ν' αντέξει άλλο την αγαθοποιό δράση των αυταδέλφων Ζηνοβίου και Ζηνοβίας, ο όποίος Ζηνόβιος έγινε και επίσκοπος στην Κιλικία. Κι ήταν, λοιπόν, και παπάς, δεσπότης και γιατρός. Κι εθεράπευε πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Κι ήταν ιατρός των ψυχών και των σωμάτων. Τον εκκάλεσε, λοιπόν, η μάλλον έτρεξε και τον έφεραν δεμένο στο διοικητήριο ο διοικητής. Και τότε του είπε ν' αλλάξει την πίστη του. αλλά εκείνος: Τι λες του λέει, άνθρωπε μου; εγώ ν' αλλάξω η εσύ ν' αλλάξεις; Δεν τα μετράς καλά και δεν τα βλέπεις σωστά . Και τότε εκείνος διέταξε να τον μαστιγώσουν άγρια και τα υπόλοιπα. Και πάνω στην ώρα φτάνει και η Ζηνοβία, η αδελφή του, που έμαθε που ευρίσκετο ο αδελφός της και δεν εγύρισε στο σπίτι και αργούσε. Κάτι συνέβη. Και βγήκε και τον έψαχνε. Κι έμαθε πως ήταν στο δεσμωτήριο, στο διοικητήριο, και μαρτυρούσε για την πίστη του Χριστού. Τρέχει κι εκείνη και φωνάζει: Κι εγώ μαζί σου, Ζηνόβιε. Κι εγώ να μαρτυρήσω. Κι εγώ να μαρτυρήσω, για την άγια πίστη του Χριστού. Μην πας μόνος σου στον παράδεισο και στην άνω ζωή! Θέλω να πάρεις κι εμένα. Περίμενε με. Και ευχήσου ν' αντέξω . Τι ωραίο ήταν κι αυτό! Και αμέσως ήλθε κοντά. Και οι δήμιοι παρέλαβαν κι εκείνη. Και άρχισαν, λοιπόν, να τους μαστιγώνουν, να τους κτυπούν με ρόπαλα και να τους κάνουν τόσα. Τους βάλανε, μετά, μέσα σε καζάνια με πίσσα βραστή και υπόλοιπα υγρά φοβερά, κι εκείνοι, με τη χάρη του Ιησού Χριστού, έκαμαν τα καζάνια, αντί να καίνε, να δροσίζουν. Όπως οι τρεις παίδες οι εν Καμίνω στη Βαβυλώνα, στην Παλαιά Διαθήκη και εποχή. Και τότε ο τύραννος και οι δήμιοι και οι υπόλοιποι εκεί, θαύμασαν. Τι έχουν αυτοί επάνω τους! πως μπορούν και νικάνε τη φωτιά! Πώς μπορούν και τ' αλλάζουν όλα! Πώς μπορούν και τα διαφοροποιούν! πως μπορούν και αντέχουν! Και οι Άγιοι τους απάντησαν. Ή δύναμη του Χριστού, η ακαταμάχητη, τα κάνει όλα. Εμείς είμαστε αμαρτωλοί και ελάχιστοι, αλλά με τη δύναμη Του και με τη χάρη Του κατορθώνουμε πολλά και μεγάλα. Πολλοί εξεκλειδώθηκαν και φώναζαν: Μέγας ο Θεός των χριστιανών. Μέγας ο Κύριος του Ζηνοβίου και της Ζηνοβίας. τα είδωλα είναι δαιμόνια και πλάνη. Εδώ είναι το φως. και ποιος ξέρει, οι καλοπροαίρετοι αυτοί, τι έβλεπαν και τι θωρούσαν. και τότε ο τύραννος, για να μη ξε-κλειδωθούν και άλλοι, διέταξε και απέκοψαν τις Ιερές κεφαλές του ιερομάρτυρος Ζηνοβίου και της μάρτυρος Ζηνοβίας, της αδελφής αυτού. Κι όπως λέει πάλι το Συναξάριο, τι έκαμαν αυτοί οι Άγιοι; Έλαβαν τον στέφανο της Θείας δόξης και αναχώρησαν για την αιώνια πατρίδα. αφού κατέπληξαν πολλούς με τα μαρτύρια και με τη χάρη τους. Και αφού, όπως προείπαμε, ξεκλείδωσαν πολλούς και τους έφεραν στη χριστιανοσύνη, στην Εκκλησία και στον Παράδεισο.

31 Οκτωβρίου

Άγιοι Απόστολοι εκ των Εβδομήκοντα

Πάμε, τώρα, 31η του Οκτωβρίου, και τελειώνει το επταήμερο αυτό του Φθινοπωρινού Συναξαρίου εδώ. Γιορτάζουν Άγιοι απόστολοι εκ των εβδομήκοντα. οι Άγιοι απόστολοι όλοι, οι δώδεκα και οι εβδομήκοντα και οι λοιποί, είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέται της ανθρωπότητος και του κόσμου. Είναι οι αναμορφωταί και ανακαινισταί της οικουμένης. Είναι εκείνοι, οι όποίοι επήγαν εις πάσαν την γήν και ως εσχάτου αυτής και εκήρυξαν το ευαγγέλιο. και ενώ ήσαν ανθρωπίνως και κατά κόσμον αδύνατοι, μπόρεσαν και ανέτρεψαν τα είδωλα. και ενίκησαν τη Θεοκτόνο Ιερουσαλήμ, την πάνσοφη Αθήνα και σιδηρόφρακτη Ρώμη. και έφεραν το ευαγγέλιο του Χριστού σ' όλα τα μέρη. Γι' αυτό, ας τους ευγνωμονούμε κι ας τους ευχαριστούμε κι ας τους επικαλούμεθα. Είναι δε συνάμα, το 'χομε πει και άλλοτε, και μεγάλοι θαυματουργοί.

Άγιος Στάχυς

Γιορτάζουν, λοιπόν, εκ των εβδομήκοντα, οι έξης απόστολοι: Ο Άγιος Στάχυς. Ελληνικότατη λέξη. Το στάχυ του σιταριού, και όχι μόνο. Μαθητής του Αγίου Ανδρέου του πρωτοκλήτου, ο οποίος Άγιος Ανδρέας ίδρυσε την Εκκλησία του Βυζαντίου. την Εκκλησία της μετά ταύτα Κωνσταντίνου Πόλεως. Κι χειροτόνησε εκεί επίσκοπο τον μαθητή του Στάχυ. Τον απόστολο Στάχυ. Κι εκείνος, εκεί κοντά στο Βυζάντιο και στην Αργυρούπολη, που 'ναι εκεί στην περιοχή που βρίσκεται σήμερα, στην Κωνσταντινούπολη, έφτιαξε Εκκλησία και επί δεκαέξι έτη εποίμαινε τον λαό του Θεού με λογισμό και μ' όνειρο. με τον καλύτερο τρόπο. Εφώτισε αμέτρητους, εφρόντισε πολλούς, και έγινε η Εκκλησία εκεί του Βυζαντίου, της μετά ταύτα Κωνσταντινουπόλεως, τόπος Θεού και μια ζωγραφιά του Παραδείσου. Κι όταν ανεπαύθη ο Άγιος Στάχυς, τον εθρήνησαν, τον έβαλαν στο μνήμα, και σε λίγο έβγαιναν μύρα και εγίνοντο θαύματα. Ο Άγιος Στάχυς, λοιπόν, ο πρώτος επίσκοπος της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, μετά τον άγιο Ανδρέα, τον ιδρυτή της, εορτάζει 31 του μηνός Οκτωβρίου.

Άγιος Απελλής

Και στη συνέχεια γιορτάζει κι ο Άγιος απόστολος Απελλής. Ο Απελλής του Απελλού. Ο Απελλής. Ονόματα ειδωλολατρικά, αλλά μπαίνοντας στην Εκκλησία άγιασαν. Άγιασαν. Ο Άγιος, λοιπόν, Απελλής ήταν επίσκοπος στην Ηράκλεια της Θράκης. μια μεγάλη πόλη, σπουδαία και σημαντική, που ήκμασε περισσότερο στα Βυζαντινά χρόνια. Ήταν κέντρο της ορθοδοξίας. Και στόχος των βαρβάρων. αλλά ο Κύριος την εσκέπαζε με την Ηράκλεια δύναμη Του. με την χάρη και την ευλογία Του. Έγινε, λοιπόν, ο Απελλής εις εκ των εβδομήκοντα αποστόλων, επίσκοπος της Ηράκλειας. Και εφώτισε κι αυτός το στερέωμα το πνευματικούς πόλεως εκείνης και της περιοχής και πρόσφερε τόσα πολλά και τόσα καλά. και ο Κύριος, όταν ήλθε η ώρα του να φύγει, τον εκκάλεσε κοντά Του. το ποίμνιο τον έκλαυσε και τον εθρήνησε και τον έθαψε και τον είχε μεγάλη παρηγοριά και μεγάλη δύναμη.

Άγιος Αμπλίας

Τρίτος απόστολος εκ. των εβδομήκοντα, που γιορτάζει 31 Οκτωβρίου, είναι ο Άγιος Αμπλίας. Σπουδαίος κι εκείνος, και έγινε επίσκοπος Οδυσσουπόλεως της Θράκης, πάλι. Πόσες πόλεις ήταν εκεί, ένδοξες και. υπέροχες! και πόσες Εκκλησίες δεν υπήρξαν εκεί και δεν πρόσφεραν τόσα καλά! Κι εκείνος έκαμε τον καλό του αγώνα κι έδωσε στην Εκκλησία της Οδυσσουπόλεως τον καλύτερο εαυτό του. Και εμαρτύρησε για την πίστη του Χριστού. και ανέβηκε στον Παράδεισο.

Άγιος Ουρβανός

Ο Άγιος Ουρβανός, κι αυτός εκ των εβδομήκοντα, έγινε επίσκοπος Μακεδονίας. της ελληνικότατης Μακεδονίας μας. Και πρόσφερε μέγα έργο. Σημαντικό έργο, αλλά εκεί ήσαν πολλοί Ιουδαίοι και ειδωλολάτραι και δεν άντεχαν την έξοχη δράση του Αγίου αυτού. του Ουρβανού. του Αγίου αποστόλου. Γι' αυτό και όρμησαν επάνω του, τον έφεραν στον διοικητή και τον υπέβαλαν σε τόσο φρικτά βασανιστήρια, που στο τέλος εκείνος δεν άντεξε και παρέδωκε την ψυχή του στον φιλάνθρωπο Χριστό. —Αν θέλετε, μη μιλάτε, παιδιά. Ακούγεται. Τι τράβηξαν, λοιπόν, οι Άγιοι! Πόσοι πόνοι, πόσα μαρτύρια και πως άντεξαν; με τη χάρη του Χριστού, αφενός, κι αφετέρου με τη μεγάλη τους αγάπη σ' Εκείνον. Με τη μεγάλη τους αγάπη σ' Εκείνον! Γιατί η αγάπη προς τον Χριστό είναι ερωτική αγάπη. Κι η φορά προς Αυτόν είναι ερωτική. Κι όποιος είναι ερωτευμένος έχει μεγάλη δύναμη στη ζωή του. και μάλιστα ερωτευμένος με τον Χριστό. Και κάνει θαύματα και τέρατα και σημεία και αντέχει και πόνους και βάσανα και μαρτύρια και Σταυρούς και στερήσεις. Γιατί η αγάπη είναι η μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο κι είναι κραταιά, δυνατή, δηλαδή, ως ο θάνατος. Υπερβαίνει και τον θάνατο και τα πάντα.

Άγιος Νάρκισσος

Κι έχουμε, ακόμη, άλ¬λους δύο αποστόλους, πέρασε κι η ώρα βλέπω, —ο Ίωαννίκιος εδώ, ο

Φιλιππάκος δεν φάνηκε—, λοιπόν. Έχουμε και δύο αποστόλους, ακόμη, τον άγιο Νάρκισσο, αρχαίο όνομα, ο μυθολογικός νεανίας που ξέρετε, άλλ' αυτός ο Άγιος, μόνο Νάρκισσος δεν ήτο. Αγαπούσε τον Χριστόν και τους χριστιανούς και έπαψε να είναι Νάρκισσος, ως προς την πραγματικότητα. Κράτησε μόνο το όνομα και το έκανε άνθος της Εκκλησίας. Και που ήταν επίσκοπος; εδώ στην Αθήνα μας, εδώ στην Αθήνα μας ο Άγιος Νάρκισσος, ο εκ των εβδομήκοντα αποστόλων, μαθητής και αυτός του αποστόλου Παύλου, ήταν επίσκοπος εδώ. Και έλαμψε στην αθηναϊκή Εκκλησία. Πρόσφερε πολύ μεγάλο έργο. Είχε σπουδαία δράση. και τον χαιρόντουσαν οι χριστιανοί και οι αγαθοί και οι λευκοί. Άλλ' οι ειδωλολάτραι, όμως, τον φθόνησαν στο τέλος. Και όρμησαν επάνω του και τον έκαμαν κομμάτια. Την ψυχή του, όμως, την όριζε ο Κύριος και την επήρε. Το λείψανο του το έθαψαν κι ο τάφος του ήταν κολυμβήθρα του Σιλωάμ και πηγή ιαμάτων. Ο Άγιος Νάρκισσος.

Άγιος Αριστόβουλος

Και τελευταίος από τους αποστόλους που γιορτάζουν 31 Οκτωβρίου είναι ο Άγιος Αριστόβουλος. Ο Άγιος Αριστόβουλος ήταν επίσκοπος Βρετανίας. Εκεί που είναι σήμερα η Αγγλία. από 'κεί που ξεκίνησε και ο Μέγας και Άγιος Κωνσταντίνος, από το Ευόρακον η Υόρκη. Έχουμε και Νέα Υόρκη, αποικία των Άγγλων, στην Αμερική. Υόρκη πρώτη, το Ευόρακον, στην Αγγλία εκεί, λοιπόν, ο Άγιος Αριστόβουλος ήταν επίσκοπος. και έφερε πολλούς στην Εκκλησία του Χριστού, έζησε αρκετά χρόνια και πρόσφερε τα ελέη του Χριστού και τη χάρη του Κυρίου σε αμέτρητους Αγγλοσάξονες. Και τον αγαπούσαν και τον εθαύμαζαν και τον άκουαν όλοι. Έφθασε, όμως, σε βαθύ γήρας και δεν μπορούσε άλλο. Κι έλεγε μόνο: Αδελφοί, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο και να συγχωράτε. Και τότε μη φοβάσθε τίποτε. Θα πάτε στον Παράδεισο. και λέγοντας αυτά για τελευταία φορά και ευλογώντας τους, ανεπαύθη εν Κυρίω. Ο Άγιος Αριστόβουλος. Όλα αυτά ήταν ελληνικότατα ονόματα. Επικρατούσε παντού η ελληνική γλώσσα, που 'ταν διεθνής. Την έκαμε ο Μέγας Αλέξανδρος, με τις εκστρατείες του. και σήμερα τον βρίζουν μερικοί. Το ευαγγέλιο είναι γραμμένο στην ελληνική γλώσσα κι αυτό οφείλεται στον Μέγα Αλέξανδρο. Σήμερα, Αν ερχόταν ο Χριστός και μιλούσε, το ευαγγέλιο θα γραφότανε στη διεθνή γλώσσα της εποχής μας, δηλαδή στην αγγλική. Χάριν του Μεγάλου Αλεξάνδρου και καθώς έκαμε την ελληνική γλώσσα διεθνή, έχομε το ευαγγέλιο εμείς οι Έλληνες στη γλώσσα μας. Είναι τιμή και καύχηση και χαρά για μας, να διαβάζουμε το ευαγγέλιο στη γλώσσα μας. Αρκεί να το διαβάζομε. Κι εδώ τελείωσε το εφταήμερο Συναξάρι. Και κάθε φορά που το ετοιμάζω και προσπαθώ με τις φτωχικές μου δυνάμεις και με τα βάσανα μου, αισθάνομαι μεγάλη χαρά και όχι μόνο αυτό. Αλλά και την παρουσία και την συντροφιά των αγίων που μελετάω, για να φέρω στην αφεντιά σας. Αυτό μην το ξεχνάμε. οι Άγιοι είναι μέσα στην Εκκλησία μας. Είναι μέσα στην ζωή μας. Είναι μέσα στα σπίτια μας. Είναι κοντά μας. Είναι παντού. Είναι στην ερημιά. Είναι στη φυλακή. Είναι στο νοσοκομείο. Είναι στον πόνο. Είναι στο κρεβάτι. Είναι παντού, παντού, παντού. Μας περιβάλλουν. Περίκεινται. Είμαστε εν ταις λαμπρότησι των αγίων. και σε εποχή δύσκολη που ζούμε, χρειαζόμεθα την παρουσία και την αγάπη τους, καθώς και την παρουσία και την αγάπη της Παναγίας μας και απόλυτα του Χριστού μας. Και αυτά τα έχουμε αμέριστα. θα ήθελα, στα δύο-τρία λεπτά που έχομε ακόμα, να σας ευχαριστήσω για κάτι, που ίσως έχετε ξεχάσει. Προ ετών δέκα, όσοι είσαστε τότε, σας παρακαλούσα, πολλές φορές, να προσεύχεστε στον Χριστό μας και στον άγιο Θεοφάνη τον Χρονογράφο να βοηθήσει την ευ-τέλεια μου, να μεταφέρω την υπέροχη Χρονογραφία του, από τη Βυζαντινή γλώσσα στη σημερινή λαλιά. και αφού πέρασαν δέκα χρόνια, με βάσανα, με αρρώστιες, με δυσκολίες, με βοήθησε ο Θεός και ο Άγιος Θεοφάνης και οι προσευχές οι δικές σας, το ομολογώ αυτό, και φθάσαμε, πλέον, στο τέλος. και από προχθές κυκλοφορεί η Χρονογραφία του Θεοφάνους, που 'ναι η πιο αληθινή Ιστορία που γράφτηκε στη γη. Όχι μόνο στα Βυζαντινά χρόνια ούτε στα νεώτερα. αλλά στη γη. Γιατί είναι Ιστορία αντικειμενική. και θέτει τα γεγονότα ως έχουν. Όπως το ευαγγέλιο. Γιατί σήμερα την Ιστορία, όπως ξέρετε, την αλλάζομε, την κάνομε φούρνο του Χότζα. Τα γράφει όλα ο Άγιος. και τα δυσάρεστα και τα ευχάριστα, όπως το ευαγγέλιο, γράφει και την προδοσία του Ιούδα το ευαγγέλιο, την άρνηση του Πέτρου, και τα υπόλοιπα. Γράφει, όμως, και την Ανάσταση του Χριστού και όλα τα καλά. Κι είναι αυτή η Ιστορία του Αγίου Θεοφάνους η αληθινότερη Ιστορία επάνω στη γη και μέσα στην Εκκλησία. Γράφτηκε κατά τον καλύτερο τρόπο. Κι είναι μία αποκάλυψη. Μου έκανε παρέα δέκα χρόνια, αλλά και τώρα, που βάνω και μου διαβάζουν τη μετάφραση και το κείμενο, άμα λάχει, αισθανόμεθα όλοι την παρουσία και την αγάπη του. και μας αξίωσε, λοιπόν, και φτάσαμε σ' αυτό το αίσιον τέλος, και σας ευχαριστώ, πρώτα και κύρια, εσάς με τις προσευχές σας, ευχαριστώ και τον έκδοτη του Αρμού, τον κύριο Χατζηιακώβου, ευχαριστώ τους πολύτιμους συνεργάτες μου όλους, τους γνωστούς και τους άγνωστους και τους αφανείς, και εύχομαι ο Άγιος Θεοφάνης να μπει σ' όλων τα σπίτια. και να μπορέσομε να τον διαβάζομε και να ωφελούμεθα. Γιατί στις δύσκολες ήμερες μας είναι άριστος οδηγός. και μας δείχνει ο Άγιος Θεοφάνης, πως πάνω απ’ όλα και μέσα σ' όλα είναι η πρόνοια του Θεού και η αγάπη, που δεν εγκαταλείπει ποτέ τη γη και ποτέ την Εκκλησία. Σώζει τον λαό Του και ευλογεί την κληρονομιά Του. και υψώνει το κέρας των ορθοδόξων χριστιανών. Υπήρξε δε μεγάλος ασκητής και μεγάλος Άγιος κι είναι μεγάλη η προσφορά του. Και σήμερα, λοιπόν, μας επισκέπτεται και με θαύματα, αλλά και με την Χρονογραφία του, η οποία εκυκλοφόρησε από προχθές. Σήμερα το πρωί, στο Ραδιόφωνο της Εκκλησίας, έγινε η πρώτη παρουσίαση, 10 με 11 το πρωί, στην εκπομπή του κυρίου Κοσμόπουλου, και τον ευχαριστούμε. Το βράδυ, 11 με 12, θα έχει επανάληψη αυτής της εκπομπής. Απόψε. Αν θέλετε, μπορείτε ν' ακούσετε την παρουσίαση και επανάληψη, πάλι της επαναλήψεως, θα έχει 5 με 6 το πρωί. Κι όσοι θέλετε να πάρετε το βιβλίο, μπορείτε να πάτε στον Αρμό, Μαυροκορδάτου 11, να το πάρετε εκ μέρους μου, για να σας κάνει την έκπτωση που έχομε συνεννοηθεί. Γιατί, μη παίρνοντας χρήματα για τα δικαιώματα μου, τ' αφιερώνω σε σας. Έτσι, να εύχεσθε κι εσείς για την υγεία μου και εγώ αυτά που παίρνω με φτάνουν και είμαι κι ευχαριστημένος.

Εξεφωνήθη την 24η Οκτωβρίου 2007

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 1 - 7 Νοεμβρίου

Ήλθαμε ξανά, σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου, σ' αυτήν εδώ την ομορφιά και τη χάρη. στην στοργική αγκάλη του Αγίου μας Νεκταρίου, του θαυματουργού. Τον ευχαριστούμε πάρα πολύ. Καθώς κι εκείνους που μας φροντίζουν εδώ. Κι είναι όμορφο, κάθε φορά, που μιλάμε, σ' αυτή τη φάση, για τους αγίους και μάρτυρες της Θείας μας Εκκλησίας. Αισθανόμεθα την παρουσία τους, νοιώθουμε την αγάπη τους και ακούμε την ανάσα και την αναπνοή τους. και με τρόπο άριστο βρίσκονται ανάμεσα μας και μας κάνουν τόσο καλό. και χαίρονται, πάρα πολύ, όταν κι εμείς τους μνημονεύουμε, όταν τους αναφέρομε, όταν ακούμε τα μαρτύρια και τους άθλους των και όταν τους επικαλούμεθα και τους βάζομε μεσίτες και πρεσβευτές στον Χριστό μας. Όταν λέμε το όνομα ενός Αγίου, εκείνος απευθείας, τότε, λέει το δικό μας στον Χριστό. Τόσο πολύ μας αγαπούν οι Άγιοι. Τόσο πολύ μας αγαπάει η Παναγία. και απέραντα και απόλυτα μας αγαπάει ο τρισαγαπημένος μας Ιησούς Χριστός, ο Κύριος. πως και με τι να τους ευχαριστήσομε, πώς και με Τι να τους ανυμνήσομε, πώς και με Τι να τους μεγαλύνομε!

1η Νοεμβρίου

Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός

Συνεχίζοντας το Φθινοπωρινό Συναξάρι, θ' αναφερθούμε στους αγίους, από την αυριανή μέρα, Πέμπτη   1η Νοεμβρίου, και καλό μήνα, με το καλό ΝΑ έλθει, μέχρι και τις 7 Νοεμβρίου. Γιορτάζουν, λοιπόν, αύριο, 1η του μηνός Νοεμβρίου, οι άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, υιοί της Θεοδότης εκ της Ασίας. Υπάρχουν κι άλλοι εκ Ρώμης κι άλλοι εξ Αραβίας, με τα ίδια ονόματα και όντες αδελφοί μεταξύ τους. Κατήγοντο εκ της Ασίας, τέκνα της Θεοδότης, έμειναν από μικρά ορφανά, η μητέρα τους χριστιανή και παινεμένη, τα μεγάλωσε με αγάπη Χριστού και τους έδωσε την καλύτερη ανατροφή. Και συνάμα κοπίαζε πολύ να τα μορφώσει. Και εν Χριστώ και κατά κόσμον. Γι' αυτό και σπούδασαν. Έμαθαν όλες τις γνώσεις και τις επιστήμες της εποχής των. Περισσότερο, όμως, εστίασαν στην ιατρική. Και την άσκησαν κατά τον καλύτερο τρόπο. Και σε ανθρώπους και σε κτήνη. Ανθρώποις τε και κτήνεσι τας ευεργεσίας μετέδωκαν, ακούμε απόψε στον εσπερινό. Και συνάμα τους μετέδιδαν τη διδασκαλία του Χριστού, με τρόπο άριστο και αρχοντικό. Και δεν έπαιρναν αμοιβή για την προσφορά των υπηρεσιών τους. Δηλαδή θεράπευαν αναργύρως. Χωρίς αργύρια. Χωρίς αμοιβή. Και θαυματουργούσαν, συνάμα, και με τη χάρη του Χριστού. Και έχουμε συνεργασία επιστήμης και Εκκλησίας. Ο,τι άριστον. Και έτσι πέρασε η ζωή τους θαυματουργώντας, θεραπεύοντας και Ιατρεύοντας. Αμέτρητοι άνθρωποι ωφελήθηκαν από τους αγίους και περισσότεροι αμέτρητοι ήλθαν στον δρόμο του Χριστού και στο σπίτι της Εκκλησίας. Και έφθασε ο καιρός τους να φύγουν. Και εκοιμήθηκαν ειρηνικά τα δύο αδέλφια, ο Κοσμάς και ο Δαμιανός. Και τους έθαψαν σ' ένα μέρος εκεί της Μικράς Ασίας, που λέγεται Φερεμάν. Δεν μας άφησαν, όμως, οι άγιοι ποτέ. Είναι θαυματουργοί σ' όλους τους αιώνες. Και θα συνεχίζουν μέχρι το τέλος του κόσμου. Όλοι έχουμε πάρει τις ευεργεσίες και τις ιάσεις των είτε το ξέρομε είτε όχι.

2 Νοεμβρίου

Άγιος Ακίνδυνος Άγιος Πηγάσιος

Άγιος Ανεμπόδιστος Άγιος Άφθόνιος Άγιος Έλπιδηφόρος

Πάμε, τώρα, στις 2 του μηνός Νοεμβρίου. Γιορτάζουν πέντε μάρτυρες. Άρχοντες από την Περσία. Και είναι οι άγιοι Ακίνδυνος, Πηγάσιος, Ανεμπόδιστος, Αφθόνιος και Ελπιδηφόρος. Είχαν μεγάλες κρατικές θέσεις τον 4ο μ.Χ. αιώνα στον βασιλιά της Περσίας Σαπώρ τον Β'. 325-379 μ.Χ. Ήσαν άξιοι και λεβέντες. Και συνάμα χριστιανοί. Το 'μαθε ο βασιλιάς και τους κάλεσε σε απολογία. οι πιο άγριοι διωγμοί, να ξέρετε, έχουν γίνει στην Περσία. Τους κάλεσε, λοιπόν, ενώπιον του, τον άγιο Ακίνδυνο, τον άγιο Πηγάσιο και τον άγιο Ανεμπόδιστο. Και τους είπε να αρνηθούν την πίστη στον Χριστό. να 'ρθούν μ' εκείνο, και θα τους δώσει ό,τι θέλουν. Και ό,τι αγαπάνε, αρκεί να μην μνημονεύουν τον Χριστό και να μην είναι δικοί Του. Εκείνοι, όμως, αντέστησαν. Κι είπαν:   Όχι, με τίποτα εμείς δεν μπορούμε να αρνηθούμε τον Χριστό μας . Και άρχισαν τα μαρτύρια και τα βασανιστήρια. Δεν θέλω να σάς τα λέω, γιατί μερικοί δεν τα αντέχουν και έχουν δίκαιο. Τους υπέβαλε στα πιο φρικτά και φοβερά βασανιστήρια. Και στο τέλος τους έκαψε στη φωτιά. Και η φωτιά δεν τους έκαιγε. Κι ήταν εκεί ο λαός και έβλεπε, κατά τα βασανιστήρια, όλες τις φάσεις. Και τότε, καθώς εμαρτυρούσαν οι τρεις πρώτοι, ήταν ανάμεσα τους κι ένας άρχοντας, ο Αφθόνιος. Και συγκινήθηκε τόσο πολύ απ’ τα μαρτύρια και τον ηρωισμό των αγίων, που φώναξε στον αυτοκράτορα και στους δημίους τους: Είμαι κι εγώ χριστιανός. Βάλτε με με τους αγίους στο καμίνι. Τον έβαλαν και δεν εκάη. Και υστέρα, ένας άλλος μεγάλος αξιωματούχος, ο Ελπιδηφόρος, έγινε κι αυτός χριστιανός εκείνη την ώρα. Και τον πήραν μαζί με τους άλλους. Και σε λίγο και η μάνα του αυτοκράτορα, του Σαπώρ του Β', η Περσίδα αυτή ηγεμονίς, έγινε χριστιανή. Κι άλλες εφτά χιλιάδες μαζί. Και στο τέλος πια, για να μην εξευτελισθεί, ο Σαπώρ, διέταξε και τους αποκεφάλισαν. Και εν φόνω μαχαίρας απέθανον. οι άγιοι αυτοί και γενναίοι μάρτυρες εκεί στην Περσία, που άθλησαν, τον 4ο αιώνα, συγκίνησαν αμέτρητους και ωφέλησαν πολλούς. Και σήμερα κι εμάς η θυσία τους μας εμπνέει και μας κάνει ηρωικούς στους αγώνες της ζωής και της Εκκλησίας μας.

3 Νοεμβρίου

Άγιος Ακεψιμάς Άγιος Αειθαλάς Άγιος Ιωσήφ

Πάμε, τώρα, 3 του μηνός Νοεμβρίου. Έχουμε, πάλι, μάρτυρες από την Περσία, την ίδια εποχή. Τον 4ο αιώνα. Τους αγίους Ακεψιμά, Αειθαλά και Ιωσήφ. Κι εκείνοι χριστιανοί με μεγάλη πίστη, μ' εκκλησιαστικούς βαθμούς και με σπουδαίο και θεάρεστο έργο. Έλαμπαν, με τα έργα τους, και φώτιζαν, με το παράδειγμα τους, και οδηγούσαν με τα θεοκίνητα λόγια τους. Ή Περσία γινόταν Παράδεισος. Έφευγε απ' την πυρολατρεία, έφευγε απ' τα είδωλα κι απ' τα δαιμόνια κι ερχόταν στον ολόφωτο Χριστό. Στον Ήλιο της Δικαιοσύνης και στη γλυκύτατη αγκάλη Του, την Εκκλησία μας. Ό Σαπώρ ο φοβερός τότε κάλεσε τους μάρτυρες σε απολογία. Και αφού τους κολάκεψε, μήπως τους αλλάξει, στο τέλος τους απείλησε με φοβερά βασανιστήρια. Εκείνοι του είπαν: Μπορείτε να δοκιμάσετε. Εμείς εδώ είμαστε με τη χάρη του Χριστού και με τη δύναμη Του. Και πιστεύουμε ακράδαντα πώς δεν θα μας αφήσει. Πώς δεν θα μας εγκαταλείψει, θα 'ναι μαζί μας μέχρι το τέλος. Και άρχισαν τα βασανιστήρια. Τι με ρόπαλα, Τι με μάχαιρες, Τι με φωτιά, Τι με το 'να, Τι με τ' άλλο. Τον ένα κατόπιν του άλλου. Και επάνω στα μαρτύρια οι άγιοι παρέδωκαν τις ψυχές τους στον φιλάνθρωπο Χριστό μας. Αφού έλαμψαν κατά τον βίο κι αποθεώθηκαν κατά το μαρτύριο. Και ανέβηκαν στον Παράδεισο. Στον φιλάνθρωπο Χριστό. στη Θεία βασιλεία. Τους έθαψαν οι χριστιανοί, τους έκλαψαν, κιόλας, και οι τάφοι τους έγιναν πηγή ιαμάτων. Έδιναν γιατρειές, έκαναν θαύματα, παρουσιαζόντουσαν στους χριστιανούς, και κατά τον ύπνο και κατά την ήμερα. Και τους ενίσχυαν και τους φρόντιζαν και τους έκαναν τόσο μέγα καλό. Αυτοί είν' οι άγιοί μας! Αυτή είν' η Εκκλησία μας! Μέγιστη ευεργεσία κι απερινόητη χάρη και χαρά.

Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος

Την ίδια μέρα, 3 Νοεμβρίου, έχομε και τα εγκαίνια του ναού του αγίου Γεωργίου του μεγαλομάρτυρος και τροπαιοφόρου στη Λύδδα της Παλαιστίνης. Κατήγετο ο άγιος από την Καισαρεία της Καππαδοκίας, κατά τον πατέρα του. απ' τη μητέρα του προήρχετο από την Παλαιστίνη. οι γονείς της ήσαν ευσεβείς και πιστοί, καταγόμενοι από αρχοντικές και υπέροχες οικογένειες. Κατετάγη στον στρατό και στα είκοσι του χρόνια έγινε αξιωματικός και στη συνέχεια κόμης. στα είκοσι χρόνια του μαρτύρησε ο πατέρας του στην Καισαρεία, επειδή ήτο χριστιανός. Κι ο Γεώργιος έμεινε με την μητέρα του. Εκείνη τον πήρε και ήλθαν στη Λύδδα της Παλαιστίνης, στη Διόσπολη. Έμειναν λίγο μαζί, και ύστερα η μανούλα του έφυγε και πήγε να βρει τον πατέρα του. δεν άντεχε να μείνει μόνη σ' αυτή την πλάση, χωρίς τον σύντροφο και την αγάπη της ζωής της. Τι υπέροχα πράγματα! Και έμεινε ο Γεώργιος μόνος του. με μεγάλη περιουσία, κινητή και ακίνητη. Πήρε ο,τι κινητό είχε και τα χρήματα και πήγε να βρει τον Διοκλητιανό, είχε μαζί και τους δούλους του, να του δώσει εξουσία, αξίωμα μεγαλύτερο, να τον κάνει στρατηγό και ο,τι άλλο, όχι από φιλοδοξία. Προσέξτε! Αλλά για να έχει τέτοια θέση, που να μπορεί να επηρεάζει πολλούς και να ωφελεί αμέτρητους. δεν εχρησιμοποίησε τη θέση του, όπως κάνουν πολλοί από μας, για τον εαυτό του, Αλλά εχρησιμοποίησε τη θέση του για τον Χριστό, για την Εκκλησία και για τον πλησίον και για όλους τους ανθρώπους. Φτάνοντας, όμως, στη Ρώμη, πιθανόν, είδε εκεί τον Διοκλητιανό, 284-305, 3ος αιώνας προς 4ο, δηλαδή, να επιφέρει φοβερά βασανιστήρια κατά των χριστιανών. Και η ψυχούλα δεν άντεξε. Κατεξανέστη. Και τρέχει στον Διοκλητιανό, και του λέει: Άκου να δεις, κι εγώ χριστιανός είμαι. Αυτό που κάνεις, βασιλιά, είναι έγκλημα μεγάλο και κακό στην ψυχή σου. δεν είναι σωστό εσύ να ταλαιπωρείς τους χριστιανούς. το σωστό είναι ένα: —Γιατί ο άλλος του είπε: Ποιο είναι το σωστό; — Νά γίνεις κι εσύ χριστιανός και να βοηθήσεις όλους τους ανθρώπους να γίνουν χριστιανοί.   Όπως, λίγο αργότερα, το έκανε ο μέγας και Άγιος Κωνσταντίνος. Εκείνος, όμως, αγρίεψε. Είχε και κακούς συμβούλους. Ο Διοκλητιανός, πολλές φορές, ελύγιζε στα μαρτυρία των χριστιανών. Αλλά οι σύμβουλοι του τι του λέγαν;   Ε, τώρα, λίγο λείπει, να μας γίνεις και χριστιανός, βασιλιά. Κράτα τη θέση σου. Κράτα τον εαυτό σου. Και πισωγύριζε ο καημένος. Στο τέλος δεν άντεξε και πέθανε απ’ τη λύπη του, για όσα είχε κάνει, αφού είχε παραιτηθεί από αυτοκράτωρ. Τον υπέβαλε τον Άγιο Γεώργιο σε μαρτύρια πολλά. Θα τα πούμε, όταν έλθει η ώρα της γιορτής του, την Άνοιξη, πρώτα ο Θεός. Και κατά την ώρα των μαρτυρίων, ξεκλειδώθηκαν αμέτρητοι. Κι ήλθαν στη χάρη του Θεού, ακόμα και η σύζυγος του Διοκλητιανού, η βασίλισσα Αλεξάνδρα. Γιορτάζει δυο μέρες, πριν του άγιου Γεωργίου. Κάπου 'κει πέρα. Λοιπόν. Και άλλοι και άλλοι και αμέτρητοι. Και στο τέλος εθανάτωσαν οι δήμιοι, δια ξίφους, αποκεφάλισαν τον Άγιο Γεώργιο, για να μην τους κάνει όλους χριστιανούς. Αφού πήρε και την αυτοκράτειρα, μπορεί σε λίγο ν' ακολουθούσε κι ο Διοκλητιανός, ο καημένος. Λοιπόν. Κι ο Άγιος Γεώργιος είχε πει στους δούλους του να τον πάρουν στην Παλαιστίνη, να τον θάψουν εκεί στη Λύδδα, και να εκτελέσουν τη διαθήκη του, είχε πρώτα μοιράσει σε κόσμο πάρα πολλά χρήματα, και στη Ρώμη, που πήγε με τα χρήματα να εξαγοράσει το αξίωμα για το καλό των χριστιανών, τα 'δωσε όλα πια στους πτωχούς. Αφού πήγαινε να μαρτυρήσει. Τι υπέροχο είν' αυτό! Δεν είναι δικά μας τα λεφτά. Είναι, πρώτα απ' όλα, του Θεού, που δεν τα χρειάζεται, κι ανήκουν στους ανθρώπους, σ' εκείνους που τα χρειάζονται, τα έχουν ανάγκη. Κι όπως έλεγε ο πάτερ Παίσιος, Αν δεν λυθεί το κοινωνικό πρόβλημα με το ευαγγέλιο, θα λυθεί με το μαχαίρι. Και με το μαχαίρι δεν λύνεται ποτέ. Ξέρετε γιατί; Είν' αυτό που 'πε ο Χριστός: Μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις. Γι' αυτό πρέπει να σταματήσει η μάχαιρα. Αυτά. Λοιπόν. Τον πήγαν τον Άγιο, τον έθαψαν στη Λύδδα, και σε λίγα χρόνια ήλθε στην Εκκλησία και στην πλάση η θρησκευτική ελευθερία. Έφερε ο Θεός και ανέδειξε τον μέγα και Άγιο Κωνσταντίνο. που άφησε τον χριστιανισμό ελεύθερο. Και βγήκαν από τις κατακόμβες οι χριστιανοί και λάτρευαν φανερά τον θεό. Τον Χριστό μας τον φιλάνθρωπο. που έφτιαξαν εκκλησίες, έφτιαξαν μοναστήρια, έγιναν τόσα καλά. Κι εκεί, λοιπόν, στην Παλαιστίνη, που αγαπούσαν τον Άγιο Γεώργιο, αμέσως, αφού ελευθερώθηκε η χριστιανοσύνη, με διάταγμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, έφτιαξαν ένα υπέροχο ναό. Πήγαν, τον ξέθαψαν, σ' ένα μέρος ταπεινό, που τον είχαν, και τον έφεραν στον ναό και τον έθαψαν εκεί μέσα. 3 του μηνός Νοεμβρίου. Και τότε γιορτάζομε και τα εγκαίνια του ναού και την κατάθεση, την τοποθέτηση, δηλαδή, του τιμίου λειψάνου του αγίου Γεωργίου, στον μεγάλο ναό του, στη Λύδδα. Υπάρχει ακόμη, μέχρι σήμερα, και θυμούμαι, το 1987, που 'χαμε πάει στους Αγίους Τόπους, ήταν 11 Αυγούστου, με το παλαιό, ελειτουργήσαμε εκεί στον ναό. Τι χαρά ήταν αυτή! Τι ομορφιά! Και πόσο ευωδίαζε ο τόπος και ο ναός και τα πέριξ από τη χάρη του μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου! Εκεί, καθώς και άλλου, δεν τον αγαπούν μόνο οι χριστιανοί οι ορθόδοξοι, αλλά τον αγαπούν πάρα πολύ, και ιδιαίτερα μάλιστα, οι μουσουλμάνοι. του πηγαίνουν και δώρα, του αφιερώνουν και σφουγγάτα, του δίνουν και σφάγια, του κάνουν και το 'να, κι ο άη Γιώργης τους κάνει κι ε-κείνος αντίδωρα και τους προσφέρει πολλά. Αυτή είναι η θρησκεία μας! Μια αγκαλιά για όλους. Αρκεί να το καταλαβαίνομε. Κι αρκεί να καταφεύγουμε εκεί. Ακόμη και οι άπιστοι και οι άθεοι, μπαίνοντας στην Εκκλησία, γίνονται παιδιά του Θεού αγαπημένα. Αλλιώς, πλάσματα του Θεού αγαπημένα, που πάλι ο Χριστός τα περιμένει. Έτσι. δεν βιάζει κανένα ο Ιησούς Χριστός.

4 Νοεμβρίου

Άγιος Ιωαννίκιος ο Μέγας

Άλλα να φύγομε, όμως, βλέπω την ώρα και φεύγει, πάμε, τώρα, στις 4 του μηνός Νοεμβρίου. Γιορτάζει ο άγιος Ιωαννίκιος ο μέγας. —Ήλθε ο Ίωαννίκιος; Ήλθε. Ό Φιλιππάκος όχι. Καλά—. Λοιπόν. Ό άγιος Ίωαννίκιος ο μέγας. Ίωαννίκιος είναι λέξη λατινική και σημαίνει στα ελληνικά Γιαννάκης. το υποκοριστικόν του Ιωάννου. Γιαννάκης και Γιαννάκος. Τι ωραία! Έζησε και άθλησε και έλαμψε στο Βυζάντιο κατά τον 8ο αιώνα. Γεννήθη στα 741. Ήταν αξιωματικός στον στρατό σπουδαίος. Ήτο δε και γιγαντόσωμος κι επιβλητικός σφόδρα. Γράμματα δεν ήξερε καθόλου. Γνώριζε την τέχνη του πολέμου κι ήταν και μεγάλος χριστιανός. Πήγε με τον αυτοκράτορα, κάποτε, τον Κωνσταντίνο τον Στ', και πολέμησε τους Βουλγάρους. Και κατόρθωσε, με λίγες απώλειες, να νικήσει αυτούς τους φοβερούς βαρβάρους και να σώσει αμέτρητα πλήθη στρατού απ' τη σφαγή και την αιχμαλωσία. Και τόσο ενθουσιάστηκε ο Κωνσταντίνος ο Στ', ο υιός της Ειρήνης της Αθηναίας, 780-797, που θέλησε να τον κάνει αρχιστράτηγο. Ό άγιος, όμως, Ίωαννίκιος είχε άλλες βλέψεις. Ήθελε να αφοσιωθεί στον Θεό. Και τώρα βρήκε την ευκαιρία και έφυγε κρυφά, γιατί ο βασιλιάς δεν υποχωρούσε. Ιωαννίκιε, εσύ πρέπει να γίνεις αρχιστράτηγος. Και βασιλιάς να γινόσουν θα ήταν άξιο. Και έφυγε και πήγε στον Όλυμπο της Βιθυνίας. το Άγιον Όρος της Μικράς Ασίας. Εκεί, στα ριζά του βουνού, άκουσε μια φωνή που του έλεγε: Ανέβα, Ιωαννίκιε, στο βουνό και θα μάθεις Τι θα γίνει περαιτέρω . Στη συνέχεια, δηλαδή. Κι Εκεί, προχωρώντας, βρήκε δύο ασκητάς μέσα στα άγρια βουνά, που δεν τους είχε δει ποτέ άνθρωπος. Τον καλωσόρισαν με το όνομά του, του είπαν Τι σκέπτεται και Τι βούλεται να κάνει και του ανέφεραν και τα μελλούμενα. Και υστέρα εξαφανίστηκαν. Εκείνος πήγε σε μια μονή, πήγε και σ' άλλη, πήγε και σ' άλλη, δεν καθόταν πουθενά. Είχε μάθει τριάντα ψαλμούς απ' έξω, ήταν αγράμματος είπαμε, και μια ωραία προσευχούλα , που διαβάζομε στα Άπόστιχα κάθε βράδυ: Ή έλπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Αγιον, Τριάς Αγία, Δόξα Σοι . Είναι η ευχή του αγίου Ίωαννικίου του μεγάλου. Και γύριζε ο άγιος και έτρεχε παντού. Κατέληξε σ' ένα μέρος, έφτειαξε ένα κελλάκι, γέρασε πιά, έφτασε στα 91 έτη του, βοήθησε πολύ κατά την Εικονομαχία, προέβλεψε και προοείπε τη λήξη της στην αυτοκράτειρα αγία Θεοδώρα την Αύγούστα, συνετέλεσε κατά πολύ στην εξομάλυνση των πραγμάτων, και υστέρα ο Κύριος τον άνέπαυσε, 4 του μηνός Νοεμβρίου. Και τον έθαψαν εκεί τον άγιο Ίωαννίκιο, τους έλειψε πολύ, ήταν μεγάλος προστάτης και βοηθός, και περισσότερο με την προσευχή και την ανδρεία και τη λεβεντιά του, πολλούς ξεκλείδωσε, πολλούς βοήθησε και πολλούς διευκόλυνε να αγιάσουν και να σωθοϋν. Ίωαννίκιος ο μέγας.

Άγιος Νίκανδρος Άγιος Έρμαίος

4 Νοεμβρίου, σάν αυτή την ήμερα, είχαμε και ελευθερία πόλεων επάνω στη Μακεδονία, στα 1912. Και ακόμη, την ίδια μέρα, γιορτάζουν και οι άγιοι Νίκανδρος, επίσκοπος Μύρων της Λυκίας, και Έρμαίος, η Έρμαιος, ο πρεσβύτερος, στα χρόνια του αποστόλου Παύλου. Χειροτονήθηκαν από τον άγιο Τίτο, τον μαθητή του. Και υπηρετούσαν εκεί στη Μικρασία, που αργότερα ήλθε ο άγιος Νικόλαος, αρχιεπίσκοπος Μύρων. Ήταν η δράσις των έξοχη, η προσφορά τους μεγάλη και η χάρη τους αμέτρητη. Και το 'μαθε εκεί ο τοπικός άρχων, που 'ταν ειδωλολάτρης, ήτο Ρωμαίος διοικητής, και τους κάλεσε σε απολογία, και τους παρετήρησε και τους μάλ-λωσε, γιατί κάνουν αυτό το κακό στην αυτοκρατορία και αφανίζουν τα είδωλα και ομιλούν για τον Χριστό με τόση ζέση και με τόση πίστη. Κι εκείνοι του λένε: Και τι να κάνομε, βασιλιά μου; τι να κάνομε, κύριε διοικητά; τι να κάνομε; Πού εμείς αυτό μάθαμε και αυτό κάνομε. Έσύ, αν ήσουν στη θέση μας, το ίδιο θα 'κανες. Κι εκείνος δεν ήξερε τι να πει. Γιατί η αλήθεια φιμώνει και κλείνει τα στόματα των πλάνων. Αγρίεψε, όμως, καθώς δεν ήταν γη καλή και αγαθή, και διέταξε να τους ταλαιπωρήσουν. Τόσο πολύ τους ταλαιπώρησαν και τους έβασάνισαν, και στο τέλος τους έκλεισαν σε υγρούς τάφους ζωντανούς κι εκεί ο! άγιοι Νίκανδρος και Ερμαιος παρέδωκαν τις ψυχές τους στον φιλάνθρωπο Χριστό μας. στα Μύρα της Λυκίας κατά τον Ιο μ.Χ. αιώνα.

5 Νοεμβρίου

Άγιος Γαλακτίων Αγία Επιστήμη

Πάμε, τώρα, στις 5 του μηνός Νοεμβρίου. Γιορτάζουν οι υπέροχοι άγιοι και ασκηταί και μάρτυρες Γαλακτίων και Επιστήμη. Ησαν κάπου στην Ανατολή. Παιδιά ειδωλολατρών. Ήλθαν εις γάμου κοινωνίαν, ο Γαλακτίων είχε γίνει χριστιανός, από έναν Ονούφριο μοναχό, που είχε κάνει και τους γονείς του χριστιανούς. Ή Επιστήμη ήταν ειδωλάτρις. Αλλά, σαν εγνωρίσθη με τον Γαλακτίωνα, ήλθε κι αυτή αμέσως στη χάρη του Ιησού Χριστού. Γιατί ήταν γη καλή και αγαθή. Έκαμαν, λοιπόν, και τους γάμους των, και συμφώνησαν να ζήσουν ως αδελφοί. Ώς μοναχοί. Σαν ερωδιοί του Κυρίου. Δικαίωμα τους. Κι όμορφο πράγμα, για οποίον μπορεί. Και ζούσαν, λοιπόν, ως ασκηταί, και έκαμαν τον αγώνα τους, έλαμπε η μορφή τους, κι οδηγούσαν πολλούς, και τα κατάφερναν, με τη χάρη του Ιησού Χριστού, θαυμάσια. Όμως ο Δέκιος ο αυτοκράτορας, στα μισά του 3ου μ.Χ. αιώνος, 249-251, έμαθε γι' αυτή την ομορφιά, που είχαν και εξέπεμπαν οι δύο καλόγηροι, ο Γαλακτίων και η Επιστήμη, και τότε διέταξε και τους έφεραν μπροστά του. Τους κολάκεψε, τους απείλησε, εκείνοι, όμως, που ν' αφήσουν την ομορφιά και να πάνε στο σκοτάδι. Πού ν' αφήσουν την αγάπη του Χριστού και το μεγαλείο και να 'ρθούν πίσω απ' τον Βελίαρ.   Όχι , λέει, βασιλιά μου. Δεν γίνεται. Ο,τι κι αν κάνεις. Έκτος και μας αφήσει ο Ιησούς Χριστός. Τότε μπορούμε μόνο να μετατραπούμε. να αλλοιωθούμε . Και τότε άρχισαν τα βασανιστήρια και τα κολαστήρια, με τρόπο δεινό και φοβερό. Πού να σας τα λέω! Και ήταν μόνο δεκάξι χρονών η αγία Επιστήμη και εικοσιεννέα ο άγιος Γαλακτίων. με καρτερία και υπομονή και άφατο ηρωισμό υπέμειναν όλα τα φοβερά και ανήπυστα μαρτύρια και βασανιστήρια. Και στο τέλος, πάνω στα βάσανα, παρέδωκαν τις ολόλαμπρες ψυχές των στον μεγαλομάρτυρα του Γολγοθά, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, τον Εσταυρωμένο και Αναστημένο. Και ανέβηκαν στον ουρανό και αυτοί και άφησαν τα λείψανα τους πλήρη χάριτος και ευωδιάς και ωφελούσαν στους αιώνες και ωφελούν και ακόμα σήμερα, μ' αυτή τη χάρη, Αλλά και με την πρεσβεία τους την ουράνια. Ο Γαλακτίων και η Επιστήμη μας δείχνουν ότι κανείς μπορεί να φτάσει σε μεγάλο ύψος, αν δοθεί στον Χριστό μας. αν γίνει του Χριστού μας. Και ύστερα είναι ωφέλιμος και για τους άλλους όλους.

6 Νοεμβρίου

Άγιος Παύλος ο Ομολογητής

Και τώρα πάμε στις 6 του μηνός Νοεμβρίου. Γιορτάζει και εδώ ένας μεγάλος άγιος της πρώτης χριστιανοσύνης, του 4ου μ.Χ. αιώνος, ο Άγιος Παύλος, αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ο ομολογητής. Κατήγετο απ' τη Θεσσαλονίκη μας. Μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη, κοντά στον άγιο αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, Αλέξανδρο, του οποίου υπήρξε διάκονος και γραμματεύς. Πήρε απ' τον άγιο Αλέξανδρο πάρα πολλά ο άγιος Παύλος. Ωφελήθηκε τα μέγιστα. Κι ήταν ένα αστέρι στη Βασιλεύουσα. Μια ομορφιά και μια χαρά μεγάλη, για όλους. Κι όλοι, —καλώς τον Φιλιππάκο— τον καμάρωναν κρυφά και φανερά. Κι όταν στα 337 μαζί με τον Μέγα Κωνσταντίνο μας εκοιμήθη και ο άγιος Αλέξανδρος, αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ο Άγιος Αλέξανδρος γιορτάζει 30 Αυγούστου, ως γνωστόν, τότε κλήρος και λαός της Κωνσταντινουπόλεως, άρχοντες και αρχόμενοι, με μια φωνή, έκαμαν αρχιεπίσκοπο τους τον διάκονο του αγίου Αλεξάνδρου. Τον Παύλο. Και έτσι ετέθη το φώς επί την λυχνίαν. Ο λύχνος στον λυχνοστάτη. Και έφώτιζε πάσι τοις εν τη οικία. Ήλθε, όμως, στα πράγματα της αυτοκρατορίας ο Κωνστάντιος. Ο γυιός του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Καλός και αγαθός, Αλλά λίγο απρόσεκτος. Επηρεάστηκε πολύ από τους Αρειανούς. απ' αυτή τη λαίλαπα. απ' αυτή τη φοβερή αίρεση, που 'κανε τόσο κακό στην Εκκλησία. Τόσο μεγάλο κακό, όσο δεν είχαν κάνει οι Διοκλητιανοί και οι Νέρωνες και οι υπόλοιποι. Έφερε τόση αναστάτωση. Δημιούργησε τόσο κακό. Και έστειλε πολλούς στην άβυσσο και στην πλάνη. Επηρεάζεται, λοιπόν. Και τι κάνουν οι Αρειανοί; Όπου βλέπαν άγιο επίσκοπο, έκαμαν τα πάντα να τον βγάλουν απ' αυτή τη θέση. να τον εξορίσουν. Νά τον φυλακίσουν. Να τον σκοτώσουν. Να τον μειώσουν. Να κάνουν ο,τιδήποτε. Επηρέασαν, λοιπόν, τον αφελή Κωνστάντιο, τον αυτοκράτορα, τον υιό του Μεγάλου Κωνσταντίνου, δυστυχώς. Εκείνος τι κάνει; Πιάνει και εξορίζει. Εξορίζει τον άγιο Παύλο. Κι εκείνος έφυγε και πήγε στη Ρώμη. Στην ορθόδοξη Ρώμη, τότε. Στον πάπα της, που 'ταν ορθόδοξος και υπέροχος και υποστηρικτής των διωκομένων. Και φτάνοντας εκεί, βρήκε και τον άγιο Αθανάσιο, τον αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας, που για τον ίδιο λόγο είχε διώξει ο Κωνστάντιος από την Αλεξάνδρεια. Τον ηρωικότερο των αγίων και τον αγιότερο των ηρώων, όπως έχει λεχθεί για τον άγιο Αθανάσιο. Συναντήθηκαν, λοιπόν, στην αιωνία πόλη της Ρώμης και έκλαψαν, πήγαν στον πάπα, τους βοήθησε, και βρήκαν και τον αυτοκράτορα της Δύσεως, τον Κώνστα, γυιό του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο οποίος ήταν τι; Ορθόδοξος, σαν τον πατέρα του. δεν επηρεάστηκε αυτός από τους Αρειανούς. Και τι κάνει, λοιπόν, ο Κώνστας ο Α'; Στέλλει μια γραφή στον αδελφό του Κωνστάντιο και του λέει: να τοποθετήσεις στους θρόνους των τους επισκόπους Παύλο και Αθανάσιο, αμέσως. Κι εκείνος το 'πε και το 'κανε. Τον άκουσε, δηλαδή, τον αδελφό του, και τους έβαλε στους θρόνους των.

Πέρασε αρκετό διάστημα, ωφελήθηκε η χριστιανοσύνη, Αλλά είχαν μανιάσει οι Αρειανοί. Και κατόρθωσαν να πείσουν ξανά, δυστυχώς, τον Κωνστάντιο να βγάλει από τους θρόνους των και τον Αθανάσιο και τον Παύλο τον Α', Κωνσταντινουπόλεως αρχιεπίσκοπο. το 'μαθε, λοιπόν, ο Κώνστας και γράφει πάλι μια γραφή. Και λέει στον αδελφό του: μην το ξανακάνεις αυτό, βάλε τον Παύλο και τον Αθανάσιο στη θέση τους. Και γρήγορα. Αν δεν το κάνεις, θα πάρω τα στρατεύματα και θα έλθω και θα βγεις από τη μέση . το φοβήθηκε ο άλλος. Τα χρειάστηκε τότε. Γιατί ο Κώνστας ήταν ορθόδοξος και αποφασιστικός και γενναίος. Και προστάτης. Ά, ρέ Κωνσταντά! Λοιπόν. Και τι κάνει ο Κωνστάντιος; Αμέσως ακούει και πράττει. Γιατί ο ένοχος φοβάται και τον ίσκιο του. Όχι τον αδελφό του με τα στρατεύματα! Αυτό Είναι σημαντικό. Και αποκαθιστά στους θρόνους των και τον Παύλο και τον Αθανάσιο.

Αλλά, έλα, όμως, που στα 350 μ.Χ. ο Κώνστας εκοιμήθη, πήγε στον φιλάνθρωπο Χριστό και στον μεγάλο πατέρα του, τον άγιο και ισαπόστολο Κωνσταντίνο. Και τότε ο Κωνστάντιος έμεινε μόνος του και αλώνιζε. Τον πήγαιναν και τον έφερναν οι αιρετικοί και τον έκαναν ο,τι ήθελαν. Γι' αυτό και τώρα τον εξανάγκασαν να εξορίσει τον Παύλο. Και τον έστειλε στην Κουκουσό της Αρμενίας. Εκεί που λίγο αργότερα πήγε και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Άπ' την Κωνσταντινούπολη κι αυτός, αρχιεπίσκοπος ων. Πήγε στην εξορία, λοιπόν, κι εκεί έκανε τον αγώνα του. Έκανε την έρημο Εκκλησία. Και έτρεχαν από παντού, να τον βρούνε. να πάρουν την ευχή του, τη συμβουλή του, την ευλογία του. Να τον ενισχύσουν. Να τον φροντίσουν. Να τον εμψυχώσουν. Άνθρωπος ήταν κι αυτός! Και τα έβλεπαν αυτά οι Αρειανοί και εμάνιαζαν. Και λέει: Τον διώξαμε και τι του κάναμε; Ολος ο κόσμος τρέχει σ' εκείνον. Έχει στα χέρια του όλους τους χριστιανούς. Αυτός κυβερνάει. Αυτός είναι και αυτοκράτορας και αρχιερέας. Και πατέρας όλου του κόσμου και της οικουμένης . Τους πήγαινε πολύ! Γιατί φθονούσαν, σαν τον διάβολο αυτοί. Τον οδηγό τους. Και πήγαν, μια μέρα, αρκετοί απ' αυτούς και πολλοί μανιασμένοι και δαιμονισμένοι, θα λέγαμε, και τον βρήκαν να λειτουργεί. Και έλαμπε. Έλαμπε ο άγιος Παύλος. Ό αδικημένος Παύλος. Έλαμπε. Κι εκείνοι, τότε, ορμούν στην εκκλησία, που 'χε και κόσμο αρκετό, και πάνε κατ' ευθείαν στο άγιο θυσιαστήριον, του βουτάν το ωμοφόριο και το κάνουν κρεμάλα. Αγχόνη. Και τον έπνιξαν με το ωμοφόριό του. Το διάσημο της αρχιεροσύνης. το διακριτικόν του βαθμού του. Και ήταν τότε 6 Νοεμβρίου του 355 μ.Χ. Και έπνιξαν, λοιπόν, στην Κουκουσό τον άγιο Παύλο. Τον ομολογητή. Τον αντρειωμένο Θεσσαλονικέα, που πρόσφερε τόσα πολλά στην ορθοδοξία και στη χριστιανοσύνη. ας πρεσβεύσει και τώρα για την πατρίδα του τη Θεσσαλονίκη, που κινδυνεύει από τους Σκοπιανούς και τους υπόλοιπους, μαζί με τον άγιο Δημήτριο και με την Παναγία, να έλθει το καλό, να διατηρηθεί το καλό, που υπάρχει, και να σταματήσουν αυτές οι αλλότριες φωνές και οι υπόλοιπες ενέργειες. Γιατί, να ξέρουν και οι Σκοπιανοί, και οι άλλοι, που 'ναι από πίσω, ότι ζει Κύριος ο Θεός. Ζει Κύριος ο Θεός! Κι αν θέλουν, ας κάθονται καλά κι ας προσέχουν λιγάκι, να μην την βρουν από 'κεί που δεν περιμένουν. απ' τον αστάθμητο παράγοντα, που Είναι ο Κύριος και η Εκκλησία Του.

7 Νοεμβρίου

Άγιος Ιέρωνας

Και πάμε, τώρα, στην τελευταία ήμερα του σημερινού επταημέρου, του Φθινοπωρινού Συναξαρίου, 7 του μηνός Νοεμβρίου. Πάμε, τώρα, στην Ανατολή. Στην Αρμενία. στη Μελιτηνή. Είχαμε κι εκεί πολλούς χριστιανούς. Γιατί στα βάθη της Μικρασίας πέρασε ο απόστολος Ανδρέας, ο Πρωτόκλητος. Κι έκαμε εκεί πάρα πολλούς χριστιανούς. Πέρασε από 'κεί, πήγε στον Πόντο, πήγε στην Ανατολική Ρωμυλία και Θράκη, στη σημερινή Βουλγαρία, στη σημερινή Σερβία, στη σημερινή Αλβανία και κατέβηκε στας Πάτρας και εμαρτύρησε. Εκεί ήταν ένας υπέροχος χριστιανός, χωρικός και αγρότης, ταπεινός και άσημος, Αλλά είχε μεγάλη πίστη και μεγάλη χάρη, Αλλά και μεγάλη μυϊκή δύναμη. Καλό κι αυτό! Κι ήταν στα χωράφια του κι έκαμε το έργο του κι έκήρυττε και τον Χριστό μας και βοηθούσε και τους ανθρώπους.

Ήταν στα χρόνια του Διοκλητιανού κι αυτός. Οι διωγμοί ήταν φοβεροί και απάνθρωποι και ο κίνδυνος προφανής. Τον πονούσε τον άγιο Ιέρωνα αυτό το κακό που γινότανε. Και μια μέρα, κάποιοι ειδωλολάτρες όρμησαν, τριάντα τον αριθμό, στο χωράφι του, και τον άρπαξαν να τον πάνε με το ζόρι στον αυτοκράτορα, να τον κάνουν να αρνηθεί την πίστη του και να μαρτυρήσει. Κι εκείνος, τότε, στενοχωρήθηκε μ' αυτό τον βιασμό. δεν του άρεσε. Και καθώς ήταν παλληκαράς, τι κάνει; Αρπάζει το στυλιάρι απ' την αξίνα, ξέρετε τι Είναι το στυλιάρι, το στέλεχος. Λοιπόν. Βγάζει το στυλιάρι απ' την αξίνα και τους πλακώνει και τους τριάντα στο ξύλο. Είχε, είπαμε, και μεγάλη μυϊκή δύναμη. Ό Ιέρων. Ελληνικό όνομα. Ιερόν είναι. Αλλά Ιέρων το βάνουμε, ανεβάζουμε τον τόνο, γιατί το ιερόν είναι άλλο πράγμα. Λοιπόν. Ιερός στον πληθυντικό. Τους έριξε ένα ξύλο και δεν ξέρανε που να πάνε να κρυφτούνε. Και πώς να φύγουνε. Και ύστερα μετάνοιωσε γι' αυτό που έκανε η ψυχούλα. Και πάει και παραδίνεται αυτόκλητος στον τύραννο εκεί, τον διοικητή. Τον αντιπρόσωπο του Διοκλητιανού. Και λέει: Έκανα αυτό κι αυτό, και ζητώ να με τιμωρήσετε, Αλλά επιπλέον εγώ είμαι χριστιανός. Και του λένε: Έ, και τι έγινε; θα πάς εκεί πέρα, θα σου πει αρνήσου τον Χριστό και μετά δεν τρέχει τίποτα . είμαι χριστιανός , λέει. Αυτό δεν άρεσε. Και διατάσσει ο τύραννος να του κόψουν το χέρι, το χέρι εκείνο που καταχέριασε τους τριάντα. Και τι έγινε; Άς κοπεί το χέρι, για να ζήσω αιώνια στον Παράδεισο . Όπως λέγαν οι άγιοι Τεσσαράκοντα. Λοιπόν. Τον ρίξαν στη φυλακή με το ένα χέρι, ήταν εκεί και άλλοι 33. Είχαν συλληφθεί ως χριστιανοί. Και περίμεναν και αυτοί να δικασθούν και καταδικασθούν. την άλλη μέρα τους έβγαλαν όλους, ο άγιος Ιέρων τους είχε βοηθήσει και εμψυχώσει, τόσο πολύ, που ήταν έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή και το αίμα τους για τον φιλάνθρωπο Χριστό. Και το έκαμαν. Τους οδήγησαν σε φρικτά και φοβερά βασανιστήρια και περισσότερο τον άγιο Ιέρωνα. Κι αφού υπέφεραν τόσα πολλά, που δεν μπορούμε ούτε να τα πούμε, δεν τ' αντέχομε, πώς τ' αντέχανε εκείνοι, είχαν μεγάλη θέληση αφενός, μεγάλη πίστη αφετέρου, και μεγάλη δύναμη εκ τρίτου, εκ μέρους του Ιησού Χριστού, και τα κατόρθωναν όλα. με την πίστη, με τη θέληση και με τη χάρη. Και τα τρία μαζί συνεργούσαν. Και έτσι εμαρτύρησαν στις 7 του Νοεμβρίου, στον 3ο μ.Χ. αιώνα, εκεί στη Μελιτηνή της Αρμενίας. Και ανέβηκαν στον θρόνο του Χριστού, μαζί με τους αγίους Πάντες. Και από 'κεί παρακαλούν για μας.

Έξεφωνήθη την 31η Οκτωβρίου 2007

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 8-14 Νοεμβρίου

Μαζευτήκαμε ξανά, σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου, σ' αυτήν εδώ την όμορφη αγκάλη και σκέπη του αγίου μας Νεκταρίου. Να πούμε και πάλι για τους αγίους της Εκκλησίας μας, που τόσο μας αγαπούν, μας περιβάλλουν, μας φροντίζουν, μας εμπνέουν και μας οδηγούν. θα συνεχίσουμε το Φθινοπωρινό Συναξάρι, από τις 8 Νοεμβρίου, από αύριο, δηλαδή, μέχρι και τις 14. Μέχρι και την άλλη Τετάρτη. Και να εξομολογηθώ κάτι στην αγάπη σας. Καθώς προσπαθώ να ενημερώνομαι για τους αγίους που θα πούμε, έχω Ιδιαίτερη χαρά και μυστική αγαλλίαση. Και λίγο η πολύ —αν θέλετε μη μιλάτε, παιδιά, ακούγεται—, αισθάνομαι κι εγώ ο αμαρτωλός και ελάχιστος και πονεμένος, την παρουσία, τη χάρη, την ευχή τους, και, αν θέλετε, και τη χαρά τους, που τους μελετάμε και τους μνημονεύομε κι αναφέρομε τα βάσανα τους, τους αγώνες τους και όλα όσα μπορούμε τα κατ' αυτούς. Είμαστε ανάμεσα στους αγίους. Κι αυτό Είναι μεγάλη παρηγοριά και μεγάλη χαρά. Αφού, κι άλλη φορά το 'χουμε πει, όταν μνημονεύουμε το όνομα ενός αγίου, αυτός τι κάνει; Μνημονεύει κι αναφέρει το δικό μας στον Θεό, λέει ό άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης.

8 Νοεμβρίου

Σύναξη των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ

Κι ας πάμε, λοιπόν, στην αυριανή ημέρα, που αρχίζει με τον εσπερινό από απόψε, έχομε τη Σύναξη των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, και πασών των Τιμίων Επουρανίων Δυνάμεων Ασωμάτων. Τι είναι η Σύναξη αυτή; Ή Σύναξη αυτή Είναι η συγκέντρωση όλων των αγγελικών δυνάμεων και των ταγμάτων εκ μέρους του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, τη στιγμή κατά την οποία ό Εωσφόρος, ο αρχηγός, μέχρι τότε, των επουρανίων δυνάμεων, εξέπεσε. Θέλησε να βάλει τον θρόνο του πάνω απ' τις νεφέλες και πάνω απ' τον Θεό, και να γίνει όμοιος με τον Ύψιστο. Και τότε έπεσε ως αστραπή εκ του ουρανού. Και βλέποντας ο Αρχάγγελος, ο κατώτερος, τότε, Μιχαήλ, αυτή τη θραύση, συγκέντρωσε όλους τους αγγέλους και τους είπε: Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου . Και τους εσύναξε. Και αυτό ονομάζεται προσοχή, ομόνοια και ένωση, κατά το λιτό Συναξάρι της αυριανής ημέρας. Και αυτή, λοιπόν, τη Σύναξη γιορτάζει η Εκκλησία μας στις 8 Νοεμβρίου. Και γιορτάζει κυρίως τον πρωτοστάτη. Τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, που έκανε αυτό το μεγαλείο. Και έσωσε τα δύο τρίτα του επουρανίου κόσμου. Το ένα τρίτο παρεσύρθη από τον Εωσφόρο και έγιναν δαίμονες. Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ προστατεύει το γένος των ανθρώπων. Και στην Παλαιά Διαθήκη και στην Καινή και στην Εκκλησία. Και είναι εκείνος, ο όποιος συγκρατεί, ο κατέχων, όπως λέει, Προς Θεσσαλονικείς Α', ο μέγας απόστολος Παύλος, δηλαδή ο κατέχων, αυτός που κρατεί και συγκρατεί τον Αντίχριστο. Και είναι και ο μέγας, θα υπάρξει, μάλλον, και ο μέγας φωνητής των νεκρών. Θα φωνάξει, τότε, με αρχαγγελική σάλπιγγα, και θα αναστηθούμε όλοι ο! πεθαμένοι. Έχει κάνει πολλές εμφανίσεις, και περισσότερο στην Παλαιά Διαθήκη. Αλλά και στις ήμερες μας, και μάλιστα μεγάλα προσκυνήματα του και στη Λέσβο και στη Σύμη και στη Μακεδονία και όπου άλλου, και κάνει μεγάλα θαύματα και βοηθάει τους πονεμένους. Και στη Λέσβο, στο μοναστήρι στο Μανταμάδο, έχει και το σπαθί το γνωστό εκεί, που το παρήγγειλε από τη Γερμανία, τα χουμε πει κι άλλη φορά, κι είναι μπροστά στο εικόνισμα του φοβερό. Πού σημαίνει ότι μας προστατεύει ο 'Αρχάγγελος. αφού στη χάρη του, σαν αύριο, στα 1912, ελευθερώθηκε η Λέσβος από την τουρκική σκλαβιά. Γιορτάζουμε, όμως, και τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, ο δποϊος είναι ο Αρχάγγελος της Καινής Διαθήκης, κυρίως, ο όποιος υπηρέτησε κατά την ένσαρκο οικονομία του Χριστού, από την αρχή, από τον Ευαγγελισμό, μέχρι και την Ανάσταση Του και την Ανάληψη Του. Κι εκείνος βοήθησε και βοηθεί το γένος των ανθρώπων και διώκει και τους εχθρούς της Αγαρ, τους Αγαρηνούς, και μας δίνει μεγάλη ασφάλεια. Γι' αυτό, στη Δημητσάνα, θυμάμαι εκεί, τους έλεγαν, που έχομε τον ναό τους, τα παλληκαράκια μας . Τα παλληκαράκια μας, οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ, μας προστατεύουν και μας φρουρούν. Γιορτάζει κι η Πολεμική μας Αεροπορία και χρόνια πολλά, και όσοι γιορτάζουν στη χάρη τους, είτε έχουν τα ονόματα τους είτε όχι είτε τους τιμούμε στους ναούς και τις μονές, ας έχουν χρόνια πολλά και ευλογημένα κι ας έχουμε όλοι και τις ευχές και την προστασία τους. Χρόνια πολλά και ευλογημένα.

9 Νοεμβρίου

Αγία Ματρώνα

Και πάμε, τώρα, στη συνέχεια, στις 9 του μηνός, στην αγία Ματρώνα, την οσία. Όχι τη Χιοπολίτιδα. Τούτη Είναι αρχαία, βυζαντινή, τον 5ο αιώνα. επί Λέοντος του Α', του Θρακός. Ήταν παντρεμένη στη Μικρασία, ήλθε στην Κωνσταντινούπολη, με την κόρη και τον άντρα της, γνωρίστηκε εκεί με μια μονή, και σιγά-σιγά, επήγε και έγινε μοναχή. Όχι σ' αυτή τη μονή, Αλλά σε άλλη. Κρύφτηκε. Φόρεσε αντρικά, πήγε στη μονή του αγίου Βασσιανού, που αργότερα ονομάζεται Νταματρώνης, λοιπόν. και την αναγνώρισε ο ηγούμενος, όμως, την έστειλε στη Συρία, τα Έμεσα της Συρίας, από 'κεί που ήταν ό άγιος Ρωμανός ο Μελωδός, στη συνέχεια πήγε στην Ιερουσαλήμ και σ' άλλα μέρη, και ξαναγύρισε στο μοναστήρι, του αγίου Βασσιανού, την δέχτηκε ο ηγούμενος, και έμεινε πολλά χρόνια εκεί. Και πρόσφερε στους ανθρώπους μεγάλη χάρη και μεγάλη παρηγορία. Ξεπέρασε και τα 100 έτη. Κι η μονή από τότε ονομάστηκε, ξέραν ότι ήταν γυναίκα, καθόταν εκεί, και ασκήτευε σε μια άκρη. τι μυστήρια είν’ αυτά! Κι όνομάσθη, λοιπόν, η μονή του αγίου Βασσιανού η μονή της Ματρώνης. Αυτό.

Αγία Θεοκτίστη

Πάμε, τώρα, έχομε και την αγία Θεοκτίστη, τη Λεσβία, από τη Λέσβο. Πρέπει να 'ζησε στα χρόνια, τον 9ο με 10ο αιώνα του Βυζαντίου. Αυτή ήταν από τη Μήθυμνα της Λέσβου, και ορφάνεψε πολύ μικρά και πήγε σε μια μονή εκεί γυναικεία, μια μέρα πήγε στη Μήθυμνα να δει την αδελφή της, που 'ταν παντρεμένη, και πέρασαν Σαρακηνοί πειρατές, και πήραν κι εκείνη και άλλους πολλούς. Φοβερή μάστιγα τότε οι πειρατές οι Σαρακηνοί. Και τους έφεραν στην Πάρο κι εκεί τους κατέβασαν τους αιχμαλώτους, να τους πωλήσουν. και η Θεοκτίστη βρήκε την ευκαιρία και έφυγε. Μπήκε στο δάσος που 'ταν κοντά. Και έμεινε εκεί στο δάσος 35 χρόνια. Έτρωγε μόνο αγριόχορτα και τίποτ' άλλο. και κάποιος κυνηγός, μια μέρα, την βρήκε 'κεί κάπου, κι ήτανε σάν ένα φάντασμα. Ούτε ενδύματα είχε ούτε τίποτα. Τίποτα δεν είχε. Ζήτησε ενα χιτώνι και του 'πε μετά να πάει να φέρει ένα παπά να την μεταλάβει. Και πήγε εκείνος και έφερε, την μετέλαβε, κι έφυγε ο παπάς κι ο κυνηγός. και καθώς κυνηγούσε, την ιδια μέρα, λέει: δεν πάω να δώ, πάλι, την καλογριά; Και γύρισε και την βρήκε κεκοιμημένη. Πεθαμένη. Ή αγία Θεοκτίστη. Γι' αυτό Είναι στην Πάρο. Λοιπόν. και την έθαψε εκεί πρόχειρα, έκαμε και προσευχές όσες ήξερε, και βρίσκεται εκεί η αγία μας Θεοκτίστη.

Άγιος Νεκτάριος

Στις 9 του μηνός, όμως γιατί περΝαει η ώρα, κι έχουμε πολλούς να πούμε, γιορτάζει κι ο άγιος μας Νεκτάριος. Δεν είναι στα παλιά Συναξάρια, για τα οποία κάνουμε λόγο, Αλλά εμείς, κατά παρέκκλιση, θα πούμε λίγα λόγια, άλλωστε θα πούμε κι αύριο στον εσπερινό, και μεθαύριο στη Θεία Λειτουργία, και την Παρασκευή το βράδυ, 9 η ώρα, στον Ραδιοσταθμό του Πειραιώς, της μητροπόλεως Πειραιώς, 91.2, έχουμε ολόκληρη ομιλία τριών τετάρτων, για τον άγιό μας Νεκτάριο. Όσοι θέλετε, μπορείτε ν' ακούσετε. Κι όσοι δεν θέλετε, μπορείτε να κοιμηθείτε.

Μεγάλη η χάρη του και η ευλογία του. Και τι δείχνει ο άγιος μας, που γεννήθηκε στη Σηλυβρία της ανατολικής Θράκης, στα 1846; Ότι ο τότε ελληνισμός, που ήταν εν δουλεία, ήταν συΝαμα και εν ακμή και έβγαλε τόσους αγίους, τόσους ευεργέτες, τόσους σοφούς, τόσους μεγάλους. Γιατί ο άγιος Νεκτάριος Είναι όντως μεγάλος και πατήρ και διδάσκαλος της Εκκλησίας και μεγάλος θαυματουργός και μυροβλύτης και προστάτης και γιατρός χωρίς σύνορα. Εκεί στη Σιβηρία, θα πω μόνο αυτό, και τ' άλλα τα γνωρίζετε, προ καιρού, είχαν ζητήσει σ' ένα χωριό απόμακρο παπά από τη μητρόπολη, για να πάει να τους κάνει μια βάπτιση. Κι η μητρόπολη τους είπε θα στείλει, Αλλά δεν μπόρεσε δεν έχουν κιόλας. Δεν είναι εύκολο. Κι εκείνοι πήγαν στην εκκλησία με το μωρό και περιμένανε και δεν ήρχετο ο παπάς και ανοίγουν και κοιτάζουν μέσα, ένας παπάς! Λέει: Πάτερ, τι κάνετε εδώ;   Ήρθα, λέει, ξέρω, ότι έχετε δουλειά. Έχετε μυστήριο. Καλά , λέει, και περιμέναμε κι εμείς. Λέει: Να το κάνω εγώ. Κάνει, λοιπόν, την βάπτιση, τους δίνει και το χαρτί, ληξιαρχική πράξη βαπτίσεως που τη λέμε, κι εκείνοι, κι εκείνος έφυγε μετά, πήγαν στη μητρόπολη και να δηλώσουν, να δώσουνε το χαρτί. Τους ευχαρίστησαν στη μητρόπολη που στείλαν παπά. Λέει: Δεν στείλαμε εμείς. Πώς δεν στείλατε; λέει. Ποιος ήταν τότε; Εμείς... μας περίμενε ο παπάς στην εκκλησία και βάφτισε το παιδί. Μπα , λέει, ποιος να 'ταν; Κανένας ξένος; Και μας έδωσε και χαρτί . Για φέρε το χαρτί εδώ!, λέει. Φέρνει το χαρτί και τι υπογραφή είχε, λέτε; Ό Πενταπόλεως Νεκτάριος. Μετά θάνατον. Προχθές. Τώρα. Τελευταία. Ερώτησα και τη μονή, λέει: Ναι. Κι έχουμε ζητήσει να μας στείλουν φωτοτυπία αυτής της δηλώσεως. Την περιμένουμε. Κι άλλα τέτοια σας είχα πει. Βέβαια. Αυτός Είναι ο άγιος Νεκτάριος. Ό μεγαλύτερος άγιος των τελευταίων αιώνων. Είναι τόση η αγάπη, τόση η στοργή του, τόσο το μεγαλείο του! Όπου να σταθείς, όπου να βρεθείς, υπάρχει εικόνισμα. Προσκυνητάρι. Ναός. Μοναστήρι. Ο,τι θέλετε. Γέμισε όλη η οικουμένη από ναούς κι απ’ την παρουσία του αγίου Νεκταρίου. Και τόση η αγάπη! Νέκταρ αγάπης προσφέρει κι εμείς τον δεχόμαστε και γινόμαστε και καλά και προχωρούμε στη στράτα της ζωής μας, με πίστη και με αισιοδοξία. Τι να του πούμε του αγίου μας! τον ευχαριστούμε αμέτρητα και προπαντός ευχαριστούμε τον φιλάνθρωπο Χριστό και την καλλίστη Παναγία, που τον έφεραν ακριβώς τότε που χρειαζότανε το γένος μας. και βοήθησε και βοηθεί τα μέγιστα. και την πατρίδα μας, γιατί ο άγιος Νεκτάριος είναι και φιλόπατρις. αφού ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας λέγει ότι ο επίσκοπος είναι, μεταξύ των άλλων, και πατρίδος προστάτης. Και πατρίδος προστάτης! Την αγαπά την πατρίδα μας, την Ελλάδα, και γι' αυτό έχομε και σήμερα, παρόλες τις δυσκολίες, έχομε καλό στον τόπο μας. Έχομε και την ευλογία και την ευχή του και την συμπαράσταση του και όλα τα υπόλοιπα. Αλλά, για τον άγιο θα πούμε λεπτομερειακά στις προαναφερθείσες εκδηλώσεις, που είπαμε, και στον σταθμό του Πειραιώς. Λοιπόν.

Άγιος Πορφύριος Άγιος Ονησιφόρος

'Εννέα του μηνός. Μάλιστα. δεν Είναι οι άγιοι Ολυμπάς και Σωσίπατρος! Δέν πειράζει. να κάνουμε και κανένα λάθος, να παρηγορείστε και σεις. στις 9 του μηνός Είναι

οι άγιοι που ανέφερα, οι όσιες μητέρες, οι οσίες μητέρες, Αλλά Είναι οι μάρτυρες Πορφύριος και Ονησιφόρος. Βέβαια. 9 του μηνός Νοεμβρίου. Βέβαια! οι άγιοι δεν παρεξηγούνται, αρκεί που τους λέμε. Έτσι. Πορφύριος και Ονησιφόρος. δεν ξέρουμε που έζησαν. Πιθανώς τον 3 μ.Χ. αιώνα, επί Διοκλητιανού, στους διωγμούς. Τους κάλεσε εκεί ό Ρωμαίος διοικητής, σε ανάκριση, γιατί έμαθε πώς ήσαν χριστιανοί. Κι εκείνοι πήγαν με λεβεντιά και τόλμη και του λένε: Είμαστε χριστιανοί. και δεν το μετανοιώνουμε. και τους υπέβαλε σε μαρτύρια και βασανιστήρια μεγάλα. και υπέφεραν οι άγιοι. δεν Είναι ρομαντικό το μαρτύριο. Όχι. Υπέφεραν οι άγιοι. Αλλά η πίστη τους τους έδινε δύναμη κι η χάρη του Θεού τους ενίσχυε και άντεχαν. Και πάνω 'κεί, στα πολλά και μεγάλα βασανιστήρια, τ' αποφεύγω να σάς τα λέω, γιατί μερικοί δεν τ' αντέχουν, και καλώς κάνουν, οι άγιοι τι έβλεπαν, καθώς υπέφεραν και μαρτυρούσαν κι έβασανίζοντο; τι έβλεπαν οι άγιοι; τι έβλεπαν οι άγιοι; Έβλεπαν τον Παράδεισο και τα μέλλοντα αγαθά! και μες στα βάσανα τους, είχαν φέγγος και λάμψη και δόξα στα πρόσωπα τους και χαρά άρρητη και ουράνια. και τότε οι διώκται και οι τύραννοι, βλέποντας τους να 'ναι χαρμόσυνοι και φαιδροί, παρόλα τα βάσανα και τα δεινά, μάνιασαν περισσότερο. Τους έδεσαν σε άγρια άλογα και τους έσυραν για πολλά μίλια επάνω σε άγριους τόπους. Κι εκεί διαμελίστηκαν. Και παρέδωκαν οι άγιοι Ονησιφόρος, που σημαίνει ωφέλιμος, και Πορφύριος, τις ψυχές τους στον εύσπλαχνο Πλάστη, κι όπως λέει αφελέστατα το Συναξάριο, έλαβαν του μαρτυρίου τον αμαράντινον στέφανον.

10 Νοεμβρίου

Έξι Απόστολοι εκ των Εβδομήκοντα

Πάμε, τώρα, στις 10 του μηνός, είπαμε, λοιπόν, τους έξι αποστόλους εκ των εβδομήκοντα, Όλυμπά, Ροδίωνος, Σωσιπάτρου, Τερτίου, Κουάρτου και Εράστου. Τους είπα καλά! Ωραία! Είναι στις δέκα αυτοί, τους βάλαμε στις 9, δεν πειράζει, είπαμε. Έτσι, Ωραία, να κάνομε και κανένα λαθάκι, να γελάμε. Έτσι, γιατί χαίρονται κι οι άγιοι, που λέτε. Καμιά φορά στενοχωρούμεθα, άμα κάνουμε λάθος, δεν πειράζει. 'Εγώ δεν στενοχωρούμαι. Καλά κάνω και κάνω λάθη, και θα κάνω κι άλλα. Έτσι, λοιπόν. Είναι όμορφο αυτό! Άλλωστε, δεν τους βρίσαμε, αγίους βγάλαμε και τη μια μέρα, αγίους και την άλλη, Μ' αρέσει αυτό. στις 10 του μηνός Νοεμβρίου, έχουμε έξι αποστόλους εκ των εβδομήκοντα. Ολυμπά, Ροδίωνος, Σωσιπάτρου, Τερτίου, Εράστου και Κουάρτου. Τους είπα μια φορά! Μπράβο! δεν είν’ και εύκολο. Χέ... δεν πειράζει! Ήτανε ο ευρύτερος κύκλος, ανήκανε στον ευρύτερο κύκλο των μαθητών του Χριστού μας. Στους εβδομήκοντα αποστόλους. Οι δώδεκα είναι οι πιο κοντινοί Του, οι άμεσοι Του, και οι άλλοι, ο ευρύτερος κύκλος. Άνηκαν, λοιπόν, σ' αυτούς, οι προαναφερθέντες έξι απόστολοι. οι δύο πρώτοι, Ολυμπάς και Ροδίων η Ήρωδίων, κατά τον απόστολο Παύλο, είχαν πάει στη Ρώμη με τον απόστολο Πέτρο κι εκήρυξαν κι όταν εμαρτύρησε εκείνος, εμαρτύρησαν και αυτοί, αποκεφαλισθέντες επί Νέρωνος.

Άγιος Σωσίπατρος

Ό άγιος Σωσίπατρος έγινε επίσκοπος Ικονίου και βοήθησε αμέτρητους και ύστερα έκοιμήθη ειρηνικά.

Άγιος Έραστος

Ό δε άγιος Έραστος ήταν οικονόμος στην Εκκλησία της Κορίνθου και στη συνέχεια, αφού μάζεψε την λογεία, τον έραννο, πήγε στην Ιερουσαλήμ και τα έδωσε και έμεινε εκεί οικονόμος και ύστερα έγινε μητροπολίτης Παννεάδος, στην Παλαιστίνη, απ' την οποία Παννεάδα κατήγετο η αίμορροούσα γυναίκα, η αγία Βερονίκη. Γιορτάζει 12 του μηνός Ιουλίου. είχε φτειάξει εκείνη έναν ανδριάντα τεράστιον του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης που την εθεράπευσε. Και τον ανδριάντα αυτόν γκρέμισε και κατέστρεψε ο φοβερός Ιουλιανός ο Παραβάτης.

Άγιος Κούαρτος

Ό δε άγιος Κούαρτος — κουαρτέττο, έ!, λατινικές λέξεις αυτές— έγινε επίσκοπος Βηρυτού. Στον Λίβανο. Κι έδίδαξε εκεί κι έφερε πολλούς ειδωλολάτρες στην Εκκλησία του Χριστού και έκοιμήθη έν ειρήνη.

Άγιος Τέρτιος

Για τον άγιο Τέρτιο δεν υπάρχει στο Συναξάρι καμία πληροφορία. Μόνο στον Κανόνα του αγίου, στον όρθρο, αναφέρεται στο πρώτο τροπάριο. Ήταν, όμως, και αυτός εκ των έβδομήκοντα κι ήταν δεξί χέρι του αποστόλου Παύλου, τον είχε και γραμματέα του, έγγραφη η πρός Ρωμαίους Επιστολή, διά χειρός Τερτίου. Κι ήταν κι αυτός σπουδαίος παράγοντας στην αρχαία Εκκλησία.

Άγιος Ορέστης

Πάμε στις 10, λοιπόν, είπαμε, τους αγίους αυτούς, που προαναφέραμε, τους κουβαλάμε από τις 9, να τους βάλουμε στις 10, έτσι, για την τάξη και ζητώ και συγγνώμη. Λοιπόν στις 10 του μηνός Νοεμβρίου γιορτάζει κι ο άγιος μάρτυς Ορέστης από τα Τύανα της Καππαδοκίας, 3ο αιώνα κι αυτός, επί Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, εκλήθη για την πίστη του να απολογηθεί. Κι ήταν πολύ λεβέντης. Τους τα 'πε καθαρά και ξάστερα και τους ήλεγξε, κιόλας, εκεί, τους δημίους και τους τυράννους, για την σκληροκαρδία και την απιστία των. Κι εκείνοι, τότε, τον υπέβαλαν στα φρικτότερα και δεινότατα βασανιστήρια. Εκείνος υπέμεινε, με υπομονή και καρτερία και χάρη περισσή. Και στο τέλος, αφού δεν έκάμφθη και αφού έλαβε από την Θεία Δόξα, τον αποκεφάλισαν, γιατί δεν μπορούσαν να βλέπουν την υπομονή του, το μεγαλείο της ψυχής του και τη χάρη του Θεού επάνω του. Κι έλαβε κι αυτός τον στέφανο του μαρτυρίου.

11 Νοεμβρίου

Άγιος Μήνας

Πάμε στις 11 του μηνός, στον φίλο του αγίου Νεκταρίου και στον υπασπιστή και ιδιαίτερο του. Στον άγιο μεγαλομάρτυρα ΜηΝα. Ήτανε Αιγύπτιος. Υπάρχει κι άλλος Μήνας, ο καλλικέλαδος ο Αθηναίος, 10 Δεκεμβρίου, θα πούμε τότε γι' αυτόν. Ήταν στρατιωτικός, υπηρετούσε στη Μικρασία, στην πόλη Κοτιάειον, που 'ταν η πατρίδα του μυθοποιού Αισώπου, σήμερα ονομάζεται Κιουτάχεια, είδε, λοιπόν, τα βάσανα και τα δειΝα που τραβούσαν οι χριστιανοί από τους διώκτες, αλλά και την παρακμή του ελληνορωμαϊκού κόσμου, και τα παράτησε όλα και πήγε στο βουνό. Εκεί, με προσευχές και ασκήσεις, αγιάσθηκε. Φωτίσθηκε. Και υστέρα, μια θεϊκή δύναμη τον κατέβασε απ' το βουνό στην πόλη του Κοτιαείου, την Κιουτάχεια, και πήγε ενώπιον των τυράννων κι ενώπιον του πλήθους στην πλατεία της πόλεως, και ομολόγησε τον Ιησού Χριστό. Κι εκείνοι τον παρέλαβαν αμέσως και άρχισαν τα μαρτύρια και τα βασανιστήρια. Και τι δεν του έκαναν! Μεγαλομάρτυς απέβη. Και στο τέλος τον αποκεφάλισαν κι εκείνον. Και μετέβη στους ουρανούς. Αλλά δεν άφησε και τη γη μας ποτέ. Κι όταν πήγε ο άγιος Νεκτάριος στην Αίγινα, τότε που έκανε έρευνα να βρει τον τόπο, όπου θα κτίσει μονή, τον υπεδέχθη, όπως έχουμε πει κι άλλη φορά, ο άγιος Διονύσιος, αρχιεπίσκοπος Αιγίνης. Και του λέει: Έλα, Νεκτάριε, χρόνια σε περίμενα, για να σου παραδώσω το νησί. Κι ο άγιος εκεί, καθώς μιλούσε με τον άγιο Διονύσιο, βλέπει πιο πέρα κι ένα στρατιωτικό. Και ρωτάει τον άγιο Διονύσιο: Ποιος είν' αυτός ; Αυτός , λέει, Είναι ο άγιος Μήνας. Μένει και αυτός εδώ κοντά. Έχει μοναστήρι στην Αίγινα, όπως ξέρετε. Τι ωραία είν’ αυτά! Είναι παντού οι άγιοι. Όπου είναι εκκλησιά, όπου είναι μοναστήρι, όπου είναι χώρος λατρείας του Θεού και τιμής δικής των, είναι μαζί. Κι ο άγιος Μηνάς, για να τελειώνω, είναι και ο νικητής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μετά την Παναγία μας. Γιατί; Γιατί στο Έλ Αλαμέιν της Αφρικής, Ελ Αλαμέιν σημαίνει στον τόπο του Μηνά, Μέϊν είναι ο Μήνας, τότε που 'ταν ο Ρόμελ εκεί, με τις στρατιές του, ο Γερμανός, ήταν στρατάρχης, κι ο Μοντγκόμερι, ο άλλος ο Άγγλος, ο αντίθετος, ξεσήκωσε αμμοθύελλα στην έρημο. Κι αχρήστευσε όλα τα τάνκς και τις πολεμικές μηχανές των Γερμανών. Και άλλαξε, λοιπόν, μετά, η ροή των γεγονότων και του πολέμου κι όλα έγιναν, απέβησαν, υπέρ των συμμάχων μας. Είναι ο μεγάλος νικητής. Και στην Κρήτη, εκεί στη μάχη της Κρήτης, ο άγιος Μηνάς ήταν κοντά και μπροστά. Στο Ηράκλειο, που 'ναι ο ναός του, εμπόδιζε τις γερμανικές βόμβες να πέσουν επάνω. Κι όταν κατέβηκε, αργότερα, ο πιλότος, που έπεσε η Κρήτη μας, του είχε κάνει εντύπωση. Και λέει: να πάω να δώ. Τι είν’ αυτό , λέει, που εμπόδιζε τις βόμβες . Και πάει και κοιτάζει, μέσα βλέπει τον άγιο. Αυτός, λέει, μ' εμπόδιζε . Ό άγιος Μηνάς τον εμπόδιζε. Αυτή είν’ η πίστη μας, η θρησκεία μας, η Εκκλησία μας!

Άγιος Βίκτωρ Άγιος Βικέντιος

Και γιορτάζουν, ακόμη, οι άγιοι Βίκτωρ και Βικέντιος. Δεν ήσαν μαζί, Αλλά την ίδια μέρα, σε άλλες χρονολογίες, μαρτύρησαν. Ό άγιος Βίκτωρ, που σημαίνει νικητής, ήταν από την Ιταλία, τον 2ο αιώνα, επί Αντωνίου Πίου, του ευσεβούς, στρατιώτης, και πήγε στην Ανατολή. Γιατί εκεί τον κάλεσαν. Έπρεπε να πάνε στρατεύματα ρωμαϊκά, και μάλιστα στη Δαμασκό. Ήταν εκεί ένας Σεβαστιανός, έπαρχος, ειδωλολάτρης, έμαθε για την πίστη, λοιπόν, του Βίκτωρος, τον κάλεσε σε απολογία, κι εκείνος, με γενναιότητα και λεβεντιά, ομολόγησε τον Ιησού Χριστό. Τον υπέβαλε σε βασανιστήρια. Τον έριξε τρείς ήμερες σ' ένα καμίνι. Τρία ημερόνυχτα. Και βγήκε ο άγιος αλώβητος. Αλλά, οι δήμιοι και οι υπόλοιποι ειδωλολάτραι δεν συγκινήθηκαν. Και του έδωσαν δηλητήριο ισχυρό να πιει. Αλλά ο άγιος το ενίκησε με το σημείο του σταυρού και τη μεγάλη πίστη και σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Μάρκου, καν θανάσιμον τι πίωσι, ου μη αυτούς βλάφει , δεν έπαθε τίποτα. Δέν έπαθε καμία βλάβη. Και τότε, αυτός που έφτιαξε το δηλητήριο έγινε χριστιανός. Λέει: Εσύ, για να το πιεις αυτό και να μην θανατωθείς, να μην πάθεις τίποτε, είσαι του Θεού. Έ, θα γίνω κι εγώ του Θεού. Κουτός είμαι; Βεβαίως. Και μετά τον σταύρωσαν, τον ταλαιπώρησαν, τον κρέμασαν, τον ετύφλωσαν και τι δεν του έκαναν του αγίου Βίκτωρος! Και πάνω σ' αυτά τα βάσανα, καθώς ήταν κρεμασμένος τρία ημερόνυχτα, —τι έχουν τραβήξει οι άγιοι! Αν έχουμε βάσανα, ας τους σκεπτόμαστε λιγάκι, κι αν δεν έχουμε, πολλά έχουμε, και όλοι. Μεγάλη παρηγοριά οι άγιοι!— παρέδωκε την ψυχή του στον Πλάστη.

Αγία Στεφανίς

Και τότε ήταν μαζί του και μία, ήταν εκεί, παρατηρούσε κι έβλεπε τα μαρτύρια, μια αρχόντισσα, η Στεφανίς. Και φώναξε δυνατά: Μεγάλος ο Θεός των χριστιανών. Μεγάλη η πίστη του Βίκτωρος. Ό Ιησούς Χριστός Είναι αληθινός Θεός. Τ' άλλα όλα είναι ψεύτικα. Είναι είδωλα. Είναι δαιμόνια . Την παρέλαβαν κι εκείνη και την τακτοποίησαν. Ελύγισαν τις κορυφές δύο φοινίκων κι έδεσαν το 'να χέρι στο ένα, στην μία κορυφή, και τ' άλλο στην άλλη, τ' άφησαν ελεύθερα, κι η αγία εσχίσθη στα δύο. Η αγία Στεφανίς. Η Στεφανίς, της Στεφανίδος. Και παρέδωκε την άχραντη ψυχή της στον εύσπλαχνο Πλάστη.

Άγιος Βικέντιος

Έχομε και τον άγιο Βικέντιο. Αυτός ήταν Ισπανός. Σπουδαίος. Διάκονος του επισκόπου, εκεί, Ιλαρίου. Της Αύγουστοπόλεως της Ισπανίας. δεν αναφέρει πότε ήσαν, πάντως στους πρώ-τους διωγμούς. Τον έβαλαν φυλακή, μαζί με τον επίσκοπο, Αλλά ο Βικέντιος ήτανε αστραπή. Ήτανε φως. Και δεν άντεχαν να τον βλέπουν, τον βγάλαν έξω, και τον υπέβαλαν σε φοβερά βασανιστήρια. Φοβερά και μεγάλα και έξάκουστα. Υπέφερε τα πάνδεινα, για μέρες και για καιρό. Αλλά έμενε σταθερός και ακλόνητος, παρόλους τους αφόρητους πόνους και τα βάσανα. Και τι δεν του έκαναν. Και στο τέλος, εκεί επάνω στα βάσανα, παρέδωκε την ψυχή του στον εύσπλαχνο Πλάστη. Ο διάκονος του Χριστού Βικέντιος.

Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης

Στις 11, όμως, του μηνός Νοεμβρίου, γιορτάζει κι ένας μεγάλος άγιος της Εκκλησίας μας, στα Βυζαντινά χρόνια έζησε και έλαμψε, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης. Γεννήθηκε τον 8ο αιώνα, στα 759 μ.Χ., στην Κωνσταντινούπολη, από γονείς ευσεβείς. Έμαθε τα θύραθεν και τα εκκλησιαστικά γράμματα στο εντελές, είχε άγαπη και έλξη για τον μοναχικό βίο από παιδάκι, πήγε στη μονή του Στουδίου, που 'ταν εκεί κι ο θείος του Πλάτων, έγινε και πρεσβύτερος, τον υποστήριξε κι ο Ταράσιος, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, μεγάλη μορφή κι αυτός. Ήλεγχε, σαν έγινε πιά και ηγούμενος, αφού απέθανε ο θείος του Πλάτων, έγινε και ηγούμενος της μονής του Στουδίου, μονή αφιερωμένη στον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, που βοήθησε τα μέγιστα, εκεί, την Κωσταντινούπολη κι όχι μόνο. Ήλεγχε τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Στ', τον γυιό της Ειρήνης της Αθηναίας και του Λέοντος του Δ', του Χαζάρου, γιατί άφησε τη σύζυγο του, δεν αναφέρει όνομα, και πήρε τη Θεοδότη, μια εκεί υπηρέτρια του παλατιού, και υπήρξε και ιερεύς που τους στεφάνωσε. Και τότε ο Κωνσταντίνος τον έδιωξε. Αρχικά λίγο έξω από την Κωνσταντινούπολη, κι ύστερα τον έστειλε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί που έγραψε και τον ωραίο ύμνο των Αίνων: Οδεύω μάρτυς Χριστού προς υμάς δεομένους συμπαθούς επισκέψεως... κλπ. Στη συνέχεια, αφού πέθανε ο Κωνσταντίνος, ετυφλώθη και πέθανε, από τη μητέρα του, δυστυχώς, στα 797, τον έφερε η Ειρήνη τον άγιο Θεόδωρο. Μετά, επί Νικηφόρου του φοβερού τυράννου, πάλι εξεδιώχθη, γιατί τον ήλεγχε, επανήλθε επί Μιχαήλ του Α', του Ραγκαβέ, και στη συνέχεια ο Λέων ο Ε', ο Αρμένιος, επειδή τον ήλεγχε, ήταν Εικονομάχος, ο Λέων, άρχισε κι αυτός τη Β' Εικονομαχία, όπως ξέρομε, πάλι εδιώχθη, στη Βιθυνία, στο Θέμα των Ανατολικών στη Μικρασία, εκεί στην Ανατολή, στο βάθος, τον έφεραν μετά στη Σμύρνη, τον κτυπούσαν κάθε μέρα, κάθε πρωί με εκατό ραβδιές, του έβαλαν τα πόδια σε βασανιστικό όργανο και τον πέταξαν στις ανήλιες και υγρές φυλακές της Σμύρνης. Κι όταν εφονεύθη ο Λέων ο Ε', ο Αρμένιος, στα Χριστούγεννα του 820 κι ήλθε στην αυτοκρατορία ο Μιχαήλ ο Β', ο Τραυλός, ελευθερώθηκε. Ήλθε στη Βασιλεύουσα, Αλλά πιά είχε μεγαλώσει, όχι πολύ, βέβαια, Αλλά τα βάσανα τον είχαν γηράσει, —καλώς τον Φιλιππάκο, ο Ίωαννίκιος εδώ, οι καλύτεροι άνθρωποι— κι έτσι, στις 11 Νοεμβρίου του 826, παρέδωκε την πολυβασανισμένη και οσιακή μορφή και ύπαρξη του στα χέρια του Χριστού. Ήταν και υμνογράφος, έφτειαξε και το Τριώδιο με τ' αδέλφια του και τους άλλους Στουδίτες, και πρόσφερε πολλά στην Εκκλησία και στο Γένος, Αλλά πρέπει να φεύγομε.

12 Νοεμβρίου

Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων

Παμε 12 του μηνός Νοεμβρίου, έχομε τον άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα, πατριάρχη Αλεξανδρείας, καταγόμενον εκ Κύπρου, σπουδαίος και ικανός, κι όταν εκοιμήθη ο πατριάρχης Θεόδωρος, της Αλεξανδρείας, στα 609, αναζήτησαν όλοι, κλήρος και λαός της πόλεως του Αλεξάνδρου, τον Ιωάννη, που ήταν πρεσβύτερος, τότε, στην Κύπρο, και τον έκαμαν πατριάρχη. Έζησε μέχρι τα 620, και πρόσφερε πολλά και, περισσότερο, αγάπη και στοργή έμπρακτη. Τόσο έμπρακτη αγάπη και στοργή, που ονομάσθηκε Ελεήμων. Ελεήμων.

Άγιος Νείλος

Και την ίδια μέρα εορτάζει κι ο όσιος Νείλος ο ασκητής. Ήταν στην Κωνσταντινούπολη, στα χρόνια του Μεγάλου Θεοδοσίου και του γιου του Αρκαδίου. Ήταν και μαθητής του άγιου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Συγκλητικός. Κάποια μέρα, όμως, τον φώτισε ο Θεός και είπε στη γυναίκα του: «Πάμε», λέει, «να μονάσουμε.» Πήραν και τα δύο τα παιδιά τους και πήγαν στην Αίγυπτο. Είχαν ένα αγόρι και ένα κορίτσι, πήρε το αγόρι b πατέρας και το κορίτσι η μητέρα και πήγαν σε αΝαλογα μοναστήρια. Ό άντρας πήγε στο Όρος Σινά, το Σίνειον όρος, κι εκεί εμόνασε, μαζί με τον γυιό του Θεόδουλο. Ήλθαν, όμως, πειρατές και πήραν τον γυιό του κι άλλους πατέρες και τους πήγαν μακριά. και ο Νείλος έκλαψε τον γυιό του Θεόδουλο,, έχει γράψει και βιβλίο, είχε τόση στοργή και αγάπη σ' εκείνον, που τον πόνεσε πολύ ο αρπαγμός του. Έγινε και ιερεύς, έγραψε και πολλά μοναχικά συγγράμματα, που 'ναι άριστα, Νηπτική Θεολογία, και πολλές Επιστολές και κατόπιν εκοιμήθη εν Κυρίω. Και τα λείψανα του, μαζί και του γιου του Θεόδουλου, που τον βρήκαν, μετεφέρθησαν στην Κωνσταντινούπολη απ' τον αυτοκράτορα Ιουστίνο τον Α', τον Γέροντα, τον θείο του Ιουστινιανού του Μεγάλου.

13 Νοεμβρίου

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Φεύγομε απ' τις 12, τώρα, και πάμε στις 13 του μηνός. Γιορτάζει ο χρυσός άγιος. Ό κολοσσός της Εκκλησίας μας. Ό Δημοσθένης της Εκκλησίας μας. Ό ρήτωρ των ρητόρων. Ό άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Ό χρυσούς την γλώτταν, χρυσούς και την καρδίαν. Μεγάλη υπόθεση ο άγιος Ιωάννης. Κάποτε, ένας άγιος, αφού ο άγιος Ιωάννης είχε κοιμηθεί, ζήτησε από τον Θεό να δει τον άγιο Ιωάννη. Κι ο Θεός τον έφερε στην άλλη ζωή, με παράδοξο τρόπο τον ήρπαξε, λοιπόν. και εκείνος έψαχνε στην άλλη πλάση τον άγιο Ιωάννη. και τον ρωτά ένας ουράνιος: «Τι ψάχνετε, δέσποτα; Τι θέλετε;» «Θέλω τον Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννην». Χρυσόστομος ονομάσθη τον 6ο αιώνα από τους Φράγκους. «Θέλω τον Ιωάννην της Κωνσταντινουπόλεως». και λέει: Αυτόν δεν μπορείτε να τον δείτε, πάτερ. Γιατί είναι εκεί όπου η Αγία Τριάς». Δεν υπάρχει μεγαλύτερος απ' τον άγιο. Κι από 'κείνον άρχισαν στην Κωνσταντινούπολη, τον 12ο αιώνα, να μαλώνουν μεταξύ τους, ποιος είναι μεγαλύτερος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο άγιος Γρηγόριος η ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας.

Είναι ο μεγαλύτερος ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής και ο ερμηνευτής των Γραφών και δη των δυσκολότατων Επιστολών του αγίου αποστόλου Παύλου. "Όταν ο διάκονος του Πρόκλος πήγαινε, μετέπειτα έγινε και διάδοχος του, πολύ αργότερα, να τον φωνάξει, άκουσε να μιλάει ο άγιος. και βάζει το ματάκι του στην κλειδαριά και τι βλέπει; Τον άγιο να γράφει και στ' αφτί του να Είναι ο απόστολος Παύλος και να του υπαγορεύει και να του ερμηνεύει την εξήγηση των Επιστολών του. Τέτοιος ρήτορας δεν θα περάσει! και έμεινε στους αιώνες θρυλικός και παινεμένος ο άγιος. Και οι άνθρωποι της εποχής του εθαύμασαν δύο πράγματα στον άγιο Ιωάννη: Τη δύναμη του λόγου του και τι άλλο; Τη δύναμη του χαρακτήρος του. Τη δύναμη του λόγου του, πάει η ώρα, και τη δύναμη του χαρακτήρος του! και φέτος γιορτάζουμε τα 1600 χρόνια από την κοίμηση του. Εκοιμήθη 14 Σεπτεμβρίου 407 στα Κόμανα του Πόντου. Μέσα στο ναό του αγίου μάρτυρος Βασιλίσκου. Κι οι τελευταίες λέξεις που προέφερε ήταν: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν.» Γιορτάζουμε τα 1600 χρόνια, γι' αυτό και μεθαύριο Δευτέρα, στην εκπομπή «Ψυχή μου, την εικόνα σου φύλαξε», 10 η ώρα με 12, όπως κάθε Δευτέρα, θα έχουμε αφιέρωμα στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, δίωρο, καθώς και την πάρα πάνω Δευτέρα, 19 Νοεμβρίου, συνέχεια του αφιερώματος για τον ίδιο άγιο. Γιατί του οφείλουμε πολλά του αγίου Ιωάννου. και ως Έλληνες του οφείλουμε πολλά. Γιατί Είναι εκείνος, ο όποιος, μαζί με τον Ανθέμιο, τον πρωθυπουργό του Αρκαδίου, και με άλλους, έσωσαν τη Ρωμιοσύνη, την ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία, από τη μεγάλη μετανάστευση των λαών —σάς παρακαλώ, παιδιά— και από τη βαρβαρότητα, έσωσαν με δύο μέσα. Με την ορθοδοξία και με το ελληνικόν αίσθημα, λέει ο Κωνσταντίνος Άμαντος, ο μεγάλος αυτός ιστορικός μας. Με την ορθοδοξία και με το ελληνικόν αίσθημα! Γιατί, τι έκανε ο άγιος; Επήρε την ελληνική γλώσσα την οποία κατείχε, δεν γνώριζε καμιά άλλη, δεν ήξερε άλλη καμία, τον έφτανε να εκφραστεί, και τι την έκανε τη γλώσσα την ελληνική; Ουράνια! Ουράνια! Αποθεώθηκε η ελληνική γλώσσα με τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, και τους άλλους, βέβαια, αλλά με τον άγιο έφτασε στο άκρον άωτον. Του χρωστάμε, λοιπόν, πολλά του αγίου, αλλά η ώρα δεν έχει έλεος. και τον αισθανόμεθα τον άγιο. Γιατί Είναι και αμαρτωλών εγγυητής. και προστάτης. Και καθώς εμείς οι κληρικοί διαβάζουμε ευχές, πολλές φορές, αφέσεως και συγχωρήσεως, μας έρχεται στον νου ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και κάποιοι από μας τον αναφέρουν, κατά την ανάγνωση της ευχής, και ονομαστικώς. Είναι αμαρτωλών εγγυητής. Κι εγλύτωσε την ανθρωπότητα και από της φιλαργυρίας τον πικρόν χειμώνα. Είδατε τι τραβάμε με τη φιλαργυρία τώρα, ε; Είδατε τι γίνεται στην Κρήτη; Για τα λεφτά! Για τα λεφτά! Άς μαθαίνομε εμείς οι παράγοντες της αγωγής, και όλοι είμεθα παράγοντες αγωγής, ας μαθαίνουμε τους τροφίμους της αγωγής, τουλάχιστον, ένα πράγμα: να μην αγαπάνε τα λεφτά. Να μην λατρεύουν τα λεφτά. Να τα χρησιμοποιούν, χρήμα αυτό σημαίνει, χρώμαι τινί, χρησιμοποιώ, και είναι με δοτική, Για να δίνουμε και να τα παίρνομε. τι λένε οι σοφοί Άραβες; Έχομε Για να δίνομε και δίνομε Για να παίρνομε. μην γίνουν κειμήλια τα λεφτά. 'Από το κείμαι, κείνται. αλλά Είναι χρήματα. Να Είναι χρήματα. Να τα χρησιμοποιούμε και να μην μας χρησιμοποιούν. Έτσι λέει και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο χρυσούς την γλώτταν, χρυσούς και την καρδίαν.

14 Νοεμβρίου

Άγιος Φίλιππος

Και φύγαμε, πάμε στις 14, τελευταία ήμερα του έφταημέρου του Φθινοπωρινού Συναξαρίου, και θα σάς αφήσω μετά να φύγετε κι εσείς, να φύγουμε κι εμείς. Γιορτάζει ο άγιος απόστολος Φίλιππος, εκ των δώδεκα. Υπάρχει και ο Φίλιππος ο διάκονος. Ό κατήγετο από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, απ' την πατρίδα Ανδρέου και Πέτρου. Ήταν συμπατριώται. είχε πολλή σύνεση, λέει το Συναξάριον, και διάβαζε την Παλαιά Διαθήκη. και έψαχνε κι αυτός, όπως και οι άλλοι απόστολοι, έψαχναν, πριν γίνουν απόστολοι, βέβαια, να βρουν τον Μεσσία. Διάβαζαν τις Γραφές, ερευνούσαν τους καιρούς, και έψαχναν ακαταπαύστως να βρουν τον Μεσσία. Τον βρήκε ο Χριστός μας, όταν βγήκε στη Γαλιλαία, μετά τη Θεία Του Βάπτιση στον Ιορδάνη και τα υπόλοιπα, τον βρήκε και τον εκκάλεσε. Κι εκείνος πήγε αμέσως κοντά Του. Ή Θεανδρική προσωπικότης του Κυρίου τον είλκυσε τόσο πολύ. Βρήκε και τον φίλο του, τον Ναθαναήλ, ήλθε κι εκείνος κοντά, αλλά φέρεται σε πολλά σημεία το όνομα του Φιλίππου στην Καινή Διαθήκη, δεν προλαβαίνομε, όμως, ούτε το Συναξάριο τα αναφέρει, λέει μόνο, μετά την Πεντηκοστή έπεσε ο κλήρος στον απόστολο Φίλιππο να πάει να κηρύξει το ευαγγέλιο στη Μικρά Ασία. Ασία, λέει το Συναξάριο, αλλά Μικρά Ασία ήτο. Λοιπόν. Να πάει να κηρύξει εκεί, και πήγε σε πολλές επαρχίες, κατέληξε στην Ιεράπολη της Φρυγίας, είχε πάρει μαζί

του, όμως, ξέρετε ποιόν; τον Ναθαναήλ. Λέει Βαρθολομαίο το κείμενο, έχει δύο ονόματα. Λοιπόν. τον φίλο του. Βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ, κι ήσαν αχώριστοι. Μία ψυχή εν δυσίν σώμασιν, εν τη οικουμένη κι είχε την αδελφή του ο Φίλιππος Μαριάμνη και τους υπηρετούσε κι έκαμαν θραύση. Βρήκαν εκεί στην Έφεσο και τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, που κήρυττε στη Μικρασία και αυτός, έφεραν και τη γυναίκα του ανθυπάτου της Φρυγίας, την έκαμαν χριστιανή, κι εκείνος τότε όρμησε στους αποστόλους, τους συνέλαβε, σταύρωσε τον Φίλιππο και πέθανε στον Σταυρό, κρέμασε και τους άλλους, αλλά, καθώς πέθαινε ο Φίλιππος στον Σταυρό, έγινε σεισμός μεγάλος, κατάπιε πολλούς, κι οι άλλοι τρομαγμένοι πήγαν κι έπεσαν στα πόδια του Βαρθολομαίου και της Μαριάμνης, που κι αυτοί ήταν σταυρωμένοι, αλλά δεν πέθαναν, τους ξεκρέμασαν από το ξύλο, τους βάπτισαν, μετά, τους άφησαν επίσκοπο τον Στάχυ, και στη συνέχεια πήγαν άλλου να κηρύξουν το ευαγγέλιο.

Εξεφωνήθη την 7η Νοεμβρίου 2007

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 15-21 Νοεμβρίου

Ξαναήλθαμε και πάλι, σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου, στην ευλογημένη αυτή φωλιά και αγκάλη του στοργικού αγίου μας Νεκταρίου. Του τόσο προσφιλούς και τόσο αγαπημένου. Τον ευχαριστούμε πολλές και άπειρες φορές. Καθώς κι εκείνους που εδώ μας φροντίζουν. 'Από αύριο μπαίνομε στην αγία Τεσσαρακοστή, στο λεγόμενο Σαρανταήμερο των Χριστουγέννων. Κάνομε μια προσπάθεια να νηστεύσομε ψυχικά και σωματικά. και κυρίως την κακία, την πονηρία και κάθε αμαρτία, και σωματικά, όσο μπορεί ο καθένας. Και προπαντός ν' αγαπάμε και να συγχωράμε. Και να διαλέγομε, μέσα απ' όλα, τον Χριστό μας και τη χάρη Του. την Παναγία και τους αγίους. και να πούμε λίγα λόγια Για τους αγίους του εφταημέρου.

15 Νοεμβρίου

Άγιος Σαμωνάς Άγιος Γουρίας

Αύριο, 15 Νοεμβρίου, και καλή αρχή της Σαρακοστής και καλή δύναμη και καλά Χριστούγεννα, γιορτάζουν οι άγιοι μάρτυρες Σαμωνάς, Γουρίας και Άβιβος. οι δύο πρώτοι ήσαν στη Συρία. Στα χρόνια του Διοκλητιανού και επί έπαρχου Αντωνίνου. τους κατηγόρησαν στον διοικητή πώς προτρέπουν και πείθουν τους ειδωλολάτρες ν' αφήσουν τα είδωλα και να έλθουν στην Εκκλησία του Χριστού. Ό έπαρχος τους εκκάλεσε και τους συμβούλευσε να σταματήσουν αυτό το έργο και να γίνουν κι αυτοί ειδωλολάτραι. Εκείνοι, όμως, επέμειναν. Και πάλι τους ξαναείπε, κι εκείνοι το ίδιο, ύστερα τους απείλησε, και διέταξε τα μαρτύρια, αφού αυτοί δεν άλλαζαν. και γιατί ν' αλλάξουν; Όταν βρει κανείς τον Χριστό μας και την αλήθεια και την αγάπη Του, δεν τον αφήνει εύκολα. Αυτό είναι σπουδαίο. Πήραν, λοιπόν, τους αγίους Σαμωνά και Γουρία, και τους εκρέμασαν. Χωριστά, από το ένα χέρι. Στα πόδια δε τους έδεσαν μεγάλες πέτρες, Για να έχουν βάρος, κι έτσι το μαρτύριο ήταν ανυπόφορο και φοβερό. τους άφησαν τρεις ώρες κρεμασμένους. Και ύστερα τους ξεκρέμασαν και τους έριξαν σε μια σκοτεινή και υγρή φυλακή, αφού τους έδεσαν τα πόδια, σφικτά, στο τιμωρητικό ξύλο και αφού τους άφησαν νηστικούς, για να πεθάνουν από την πείνα και από τους πόνους και τη δίψα. Κι έμειναν εκεί τέσσερις ολόκληρους μήνες. Χωρίς καμιά παρηγοριά. Γι' αυτό κι εμείς,' όταν είμαστε μόνοι κι όταν είμαστε πονεμένοι, είτε είμαστε φυλακή είτε είμαστε στο κρεβάτι, όταν είμαστε στο νοσοκομείο η οπουδήποτε, ας προσπαθούμε, εύκολο δεν είναι, να σκεπτόμεθα τους μάρτυρες της Εκκλησίας μας και τα μεγάλα τους βάσανα. Τότε παίρνομε δύναμη, ξεχνάμε τον δικό μας πόνο, ταυτιζόμαστε λιγάκι με τον πόνο εκείνων, και γίνεται ο πόνος μας κι ο πόνος τους κοινός και αδελφωμένος. είναι σπουδαίο κι αυτό. και ύστερα τους έβγαλαν από τη φυλακή, αφού παρήλθε το τετράμηνο. Ό άγιος Σαμωνάς άντεχε ακόμη. και διέταξαν πάλι βάσανα. τον κρέμασαν τώρα από το ένα πόδι. Επί τρεις ολόκληρες ώρες. Μέχρι που εξαρθρώθηκε το πόδι κι έπεσε κάτω ο άνθρωπος του Θεού. Ό άγιος Γουρίας ήταν σχεδόν πεθαμένος. Ή όψη του έδειχνε νεκρόν. Μόλις που ανέπνεε. τους άφησαν πάλι μια νύχτα πεταμένους στη φυλακή και την άλλη μέρα, πρωί-πρωί, τους αποκεφάλισαν δια ξίφους. Κι έτσι έλαβαν οι αείμνηστοι τον στέφανο του μαρτυρίου. Ό Σαμωνάς και ο Γουρίας, εκεί στη Συρία, στα χρόνια του Διοκλητιανού, τέλος 3ου αιώνος.

Άγιος Άβιβος

Ό Άβιβος, που γιορτάζει μαζί, ήτανε διάκονος της Εκκλησίας του Χριστού και εκήρυττε τον Θείο λόγο με μεγάλη επιτυχία. τον κατήγγειλαν κι εκείνον, δεν αναφέρεται η πατρίδα του, στον διοικητή εκεί της περιοχής, κι εκείνος τον εκάλεσε και του είπε να σταματήσει. Άλλά ο Άβιβος με τίποτε δεν άλλαζε. και του είπε: Έγώ θα συνεχίσω το έργο του Χριστού. Μακάρι κι εσένα να φωτίσει ο Κύριος, να έλθεις κοντά μας». αλλά ο άλλος δεν ήθελε να καταλάβει. Διέταξε, λοιπόν, τον κρέμασαν και τον έδειραν. τον κατέβασαν πάλι, τον ξαναεξέτασαν, κι εκείνος δεν άλλαζε. και τότε διέταξε και τον έριξαν στη φωτιά. Αφού τον είχαν δέσει με έναν ιμάντα από το στόμα, σαν κακούργο. Και σε λίγο, παρέδωκε ο διάκονος Άβιβος τη ψυχούλα του τη μαρτυρική στον φιλάνθρωπο Χριστό μας. Κι έλαβε τον στέφανο του μαρτυρίου.

δεν άγιασαν έτσι οι άγιοι, αδελφοί και πατέρες μου. Πέρασαν πολλά. Γι' αυτό και τους έχουμε στα εικονίσματα και τιμητικά τους προσκυνάμε και τους επικαλούμεθα. και τους έχομε και έξοχα παραδείγματα χριστιανικού βίου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είναι πάντοτε και συνεχώς κοντά μας και μας φροντίζουν, ημέρας και νυχτός. μας φροντίζουν οι άγιοι. είναι ανάμεσα μας κι είμαστε κι εμείς πολύ κοντά τους. Δεν το βλέπομε. Ελάχιστες φορές το βλέπομε, το διαισθανόμεθα, αλλά εκείνοι είναι πάντοτε. Μάς περιβάλλουν, πάντοτε, και μας φροντίζουν, κοντά μας, γι' αυτό και γλιτώνομε από τόσα δεινά. Κι αν επιτρέψει ο Θεός και σε μας καμιά δυσκολία και καμιά αρρωστιούλα, κανένα μαρτύριο, είναι για το καλό της ψυχής μας. Κι αν σκεφτούμε, εκείνοι υπέφεραν τα πάντα, εμείς, αν υποφέρομαι λίγο, κάνει καλό στην ψυχή μας και μοιάζομε, κάπως, με τους αγίους μάρτυρες κι όταν πάμε κοντά στον Χριστό μας, θα πάμε κι εμείς με μούτρα. θα του πούμε: «Χριστέ μου, εγώ άντεξα μια αρρωστιούλα, μια συκοφαντιούλα, ένα άλλο βασανάκι, ένα ο,τιδήποτε». και πάμε με μούτρα. και ξέρετε τι ωραίο είν αυτό; Πάρα πολύ ωραίο. είναι παρρησία. Δηλαδή με μούτρα. Αυτό είναι παρρησία. Με πρόσωπο.

16 Νοεμβρίου

Ευαγγελιστής Ματθαίος

Έτσι, λοιπόν. Πάμε στις 16 του μηνός Νοεμβρίου, γιορτάζει ο απόστολος και ευαγγελιστής Ματθαίος. τον βρήκε ο Χριστός μας στην εργασία του. στο τελώνιο του. στο τελωνείο, θα λέγαμε, σήμερα. "Ήταν τελώνης. Επάγγελμα που δεν ήταν και τόσο ευχάριστο και συνήθως αυτοί οι άνθρωποι ήταν και αδικούντες. Του 'πε ο Ιησούς Χριστός να τον ακολουθήσει κι εκείνος τ' άφησε όλα κι ακολούθησε. Τόσο πολύ τον ήλκυσε η Θεανδρική προσωπικότητα του Χριστού, που τα εγκατέλειψε όλα. Είπε σε όλα «έχε γεια» και ακολούθησε τον φιλάνθρωπο. στη συνέχεια, τον πήρε σπίτι του, με τους μαθητάς Του, και του παρέθεσε τραπέζι. Κι ήλθαν κι άλλοι αμαρτωλοί. και ύστερα έφυγε και ακολούθησε τον Κύριο, έγινε ένας από τους δώδεκα, και μετά την Πεντηκοστή έλαβε κι αυτός το Άγιο Πνεύμα, έγραψε το ευαγγέλιο του, πο 'χει το όνομά του, το «Κατά Ματθαίον», Για τους συμπατριώτες του Ιουδαίους. είναι πολύ ωραίο ευαγγέλιο και πολύ ευχάριστο, όπως και τ' άλλα. και ύστερα του έλαχε ο κλήρος και πήγε στους Μήδους και στους Πάρθους. και εκήρυξε. "Ίδρυσε Εκκλησίες και τις οργάνωσε. Έκαμε δε και πολλά θαύματα, κατέληξε στην Ιεράπολη της Φρυγίας. στη Μικρά Ασία. Κι εκεί Ετελειώθη δια πυρός. Τον έριξαν τον απόστολο και ευαγγελιστή Ματθαίο στη φωτιά. και εκάη για τη δόξα του Χριστού. και Για τη σωτηρία του.

17 Νοεμβρίου Άγιος

Γρηγόριος ο Νεοκαισαρείας

Πάμε στις 17 του μηνός Νοεμβρίου, γιορτάζει ο άγιος Γρηγόριος, επίσκοπος Νεοκαισαρείας του Πόντου.   Αυτός   ήταν ένα παιδί θαύμα. Έζησε και έλαμψε τον 3ο αιώνα μ.Χ. Οι γονείς του ειδωλολάτρες, εκείνος, όμως, από μικρός, ακολούθησε την Εκκλησία. Κι έμαθε πάρα, πάρα πολλά γράμματα. και στην πατρίδα του, που είχε σχολές περίφημες, αλλά και στην Καισαρεία της Παλαιστίνης, που 'ταν ο μεγάλος και σπουδαίος Ωριγένης. Σπούδασε Θεολογία, Φιλοσοφία, Νομικά, κι όλες τις επιστήμες. Επειδή, όμως, αυτό το παιδάκι είχε μεγάλη αγάπη στον Χριστό και Θείο έρωτα, ο Χριστός του έδωσε την χάρη να θαυματουργεί. Γι αυτό, άγιος Γρηγόριος Νεοκαισαρείας και θαύμα συμπίπτουν. Συμπίπτουν. και αργότερα, αφού τελείωσε τις σπουδές και γύρισε στην πατρίδα του, στη Νεοκαισάρεια του Πόντου, έγινε επίσκοπος Νεοκαισαρείας. Και τότε ανεδείχθησαν όλα τα προσόντα του. Εποίμανε με τον καλύτερο τρόπο το ποίμνιο, που του εχάρισε ο Χριστός. Τούς χριστιανούς. Λέει η παράδοσις, ότι, όταν πήγε, ήσαν ελάχιστοι χριστιανοί και αμέτρητοι οι ειδωλολάτραι. Και όταν εκοιμήθη, στα χρόνια του Αυρηλιανού, 270-275, άφησε μόνο 17 ειδωλολάτρες και τους άλλους τους έκανε χριστιανούς. Ό άγιος Γρηγόριος Νεοκαισαρείας, ο θαυματουργός.

Έκανε πολλά και μεγάλα θαύματα. μια μέρα, που πήγαινε στον δρόμο, ήσαν δυο Ιουδαίοι κι ήθελαν να τον χλευάσουν. Κι ο ένας έκανε τάχα πώς πέθανε κι ο άλλος προσπαθούσε να τον συνεφέρει. Για να τον κοροϊδέψουν. Και τι κάνει; Βγάζει το ράσο του και το ρίχνει επάνω στον τάχα πεθαμένο. Και τι έκανε; Τον πήρε ο Χριστός. Και λέει: «Παιδιά, άλλη φορά να μην κάνετε τέτοια πράγματα.» "Άλλοι δύο μάλωναν, είχαν μία λίμνη. Τη λίμνη, που τους είχε κληροδοτήσει ο πατέρας τους. Και δεν μπορούσαν να την μοιράσουν, διότι, που να μοιράσεις πάνω στα νερά. Και του λένε: «Παππού, τι θα γίνει;» «Κάτσετε, παιδιά», λέει. Τη σταυρώνει, «"Άντε να ξεραθείς, λίμνη, να φύγουν τα νερά, να χωρίσουν τα παιδιά το κτήμα, να μη μαλώνουν.» Τούς το 'κανε κι αυτό. "Άλλος είχε 'κει πέρα το χωράφι του κοντά στο ποτάμι. Και ξεχείλιζε το ποτάμι. Πάει ο άγιος και καρφώνει το μπαστούνι. «Δεν θα ξαναξεχειλίσεις.» Και μέχρι σήμερα το ποτάμι αυτό, Λύκος λέγεται, δεν ξεχειλίζει. Φτάνει μέχρις ενός σημείου και έχουν περάσει από τότε 17 αιώνες. Ό άγιος Γρηγόριος, Νεοκαισαρείας, ο θαυματουργός. Συγγενής και του Μεγάλου Βασιλείου. Λίγο αργότερα γεννήθηκε ο Βασίλειος. αλλά οι πρόγονοι του Βασιλείου ήταν συγγενείς με τον άγιο Γρηγόριο Νεοκαισαρείας, τον θαυματουργό. Είδατε πόσους αγίους μαθαίνουμε; Μερικοί μπορεί να τους ξέρουνε, αλλά άλλοι δεν τους ξέρουνε. Και που να βρούμε άκρη; "Όμως, είναι τόσοι οι άγιοι. Τόσο μέγα πλήθος, λοιπόν. Κι εκοιμήθη ο άγιος Γρηγόριος και δοξολογούσε την ώρα που έφευγε κι έλεγε: «Χριστέ μου, σ' ευχαριστώ, Για όλα τα θαυμάσια Σου». Είναι ωραίο να ευχαριστούμε τον Κύριο Για όλα. Άν ευχαριστούμε, και κακό να έχομε και δυσκολία να έχομε, τι κάνει; Φεύγει. Γιατί ο σατανάς και το κακό δεν αντέχουν στην ευχαριστία και στη δοξολογία. να το ξέρετε αυτό. Είναι πολύ σπουδαίο. Και μας βοηθάει τα μέγιστα.

18 Νοεμβρίου

Άγιος Πλάτων

Τώρα απ' τις 17 φεύγομε. Πάμε στις 18. Γιορτάζουν οι μεγάλοι μάρτυρες Πλάτων και Ρωμανός. Κι αυτοί του 3ου αιώνος, στην πρώτη χριστιανοσύνη. Ό άγιος Πλάτων ήταν από την "Άγκυρα. "Έχομε μιλήσει πρόπερσι γι' αυτόν, μία ώρα ολόκληρη. Τώρα θα τα πούμε περιληπτικά, Για να χωρέσουν όλοι ο! άγιοι. "Ήταν χριστιανός. Κι εκήρυττε τον Θείο λόγο από νεαράς ηλικίας. Και αγαπούσε τον Κύριο αμέτρητα. Είχε κι έναν αδελφό Αντίοχο, που κι εκείνος είχε μαρτυρήσει Για τον Χριστό. Και γιορτάζει 24 Δεκεμβρίου. τον κάλεσε, λοιπόν, 'ο έπαρχος, και του είπε να σταματήσει να κάνει τέτοια πράγματα. Ό άγιος Πλάτων, όμως, δεν τον άκουσε. Και επέμενε. Επέμενε κι ο άλλος. Τελικά, έμεινε αμετάπειστος ο νεαρός Πλάτων. Και άρχισαν τα μαρτύρια και τα βασανιστήρια. Δεν θα σάς τα πω. την άλλη φορά, δυστυχώς, τα είπα όλα και μερικοί κόντεψαν να λιποθυμήσουν, αν ενθυμείσθε. Λοιπόν. Γι' αυτό κι έχει αποκληθεί και μεγαλομάρτυς ο άγιος Πλάτων. Αρχαίο ελληνικό όνομα που άγιασε με τον άγιο Πλάτωνα. Από την "Άγκυρα. Μεγάλα και φοβερά βασανιστήρια. Στο τέλος, από τα βασανιστήρια, έγινε τελείως αγνώριστος. Του έμειναν μόνο τα οστά σχεδόν επάνω του. Για σκεφθείτε τι έχουν τραβήξει οι άγιοι! Τόσα βάσανα! Τόσα δεινά! Τόσες κακοποιήσεις! Και η ψυχή ήταν μέσα στο σώμα. Γιατί και ο Χριστός δεν την είχε καλέσει ακόμα. Και πεθαίνουμε όχι απ' τα βασανιστήρια ούτε από τις αρρώστιες ούτε από τίποτα άλλο. Πεθαίνουμε, γιατί το θέλει ο Χριστός. Δεν πα' να 'χουμε ανίατη ασθένεια; Δεν πα' να 'χουμε ο,τιδήποτε; Δεν βγαίνει η ψυχή, εάν ο Κύριος δεν το πει. Δεν πα' να τρώμε και να πίνουμε; Όυκ επ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος». Ούτε υγιείς, αν είμαστε, νομίζουμε ότι είμαστε εξασφαλισμένοι. "Όχι. Μερικοί έχουν ανίατη ασθένεια χρόνια πολλά και ζουν. Γιατί ο Χριστός τους θέλει. Έχει τον λόγο Του. Κι άλλοι είναι υγιείς και πεθαίνουν εκεί που κοιμούνται η στο δρόμο. Άρα, λοιπόν, η ζωή μας και τα πάντα εξαρτώνται απόλυτα από τον Χριστό μας. Ό Όποιος ξέρει και πόσες τρίχες έχει το κεφαλάκι μας. Έτσι. Γιατί έχομε κάποιον, που τα ξέρει όλα τα δικά μας κι αυτά που δεν φανταζόμαστε. Και μας αγαπάει τόσο πολύ, όσο κανένας άλλος. [Υ αυτό, αυτό κατάλαβαν οι άγιοι. Γι' αυτό και τα παράτησαν όλα. Και νεότητα και πλούτη και ηδονές και δόξες και θέσεις και τα πάντα και έγιναν του Χριστού, ψυχή τε και σώματι. Είναι πολύ σπουδαίο αυτό. Άλλωστε, σκοπός του ανθρώπου είναι ο Παράδεισος. Εδώ είμαστε περαστικοί και φευγαλέοι τόσο πολύ, που δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Πέρασαν τα χρόνια, εγώ θυμάμαι χτες ήμουν παιδάκι και τώρα άσπρισαν τα μαλλιά μου. «Το γήρας περί κεφαλήν», που λέει ο άγιος Γρηγόριος. Έτσι είναι. Περνάει τόσο γρήγορα. Τόσο γρήγορα! Και θα περάσουν και τα υπόλοιπα. Ευτυχώς που περΝαει, γιατί έχει και βάσανα ο βίος, γι' αυτό, άμα έχουμε βάσανα μεγάλα, να σκεπτόμεθα ότι κάθε μέρα που φεύγει δεν ξανάρχεται. Δεν ξανάρχεται. Όποτε, τι γίνεται από 'κει και πέρα; Θ' αντέξομε. Κι αντέχομε. Γιατί μας βαστάει ο Κύριος αντέχομε. Κι αν επιτρέψει να πεθάνομε και ο,τιδήποτε, πάλι για καλό μας είναι. Για καλό μας είναι. μας έχει στα χεράκια Του τα τρυπημένα από τον Σταυρό. Και μας λέει: «Για κοιτάχτε εδώ; Κοιτάχτε και τα ποδαράκια μου, κοιτάχτε και την πλευρά μου.» δεν έκλεισαν οι πληγές του Χριστού. Το ξέρετε αυτό; Ούτε πρόκειται να κλείσουν, λεν οι Πατέρες. Κι όταν πάμε στην αιώνια ζωή, θα μας δείχνει τις πληγές Του ο Χριστός. Και θα μας λέει: «Κοιτάχτε, βρε, πόσο σάς αγάπησα και πόσο σάς αγαπώ.» Γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος Για την αγάπη. δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν. Γι' αυτό κι αυτήν ζητάμε. Σ' ό,τι κάνομε. Και την αμαρτία που κάνομε. Και το κακό που κάνομε. Κι ο,τιδήποτε κάνομε, αυτό ζητάμε. Άλλά είναι λάθος δρόμος. Γι' αυτό και λέγεται και αμαρτία αυτό. Αμαρτία σημαίνει σφάλλω περί τον σκοπόν. δεν βρήκα τον στόχο μου. Έτσι. Ξαστοχώ, που λένε στα λαϊκά. Λοιπόν.

Άγιος Ρωμανός

Να πάμε τώρα, γιατί φεύγει και η ώρα, στον άλλο άγιο. τον άγιο Ρωμανό. Δεν ήταν μαζί, αλλά μαρτύρησαν την ίδια μέρα. Σε άλλη τοποθεσία και σε άλλο χρόνο. Ό άγιος, λοιπόν, Ρωμανός. "Ήταν κι αυτός νεαρός. Τον καιρό των μαρτυρίων, στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, θα λέγαμε ότι οι νέοι ακολουθούσαν την Εκκλησία. Ήταν ένα είδος ιεράς μόδας. Κι έπαιρναν τον δρόμο της Εκκλησίας. Το καλύτερο. τον δρόμο της Εκκλησίας! Γι' αυτό και οι περισσότεροι μάρτυρες ήσαν νεαροί. από τριών ετών, από δώδεκα, δεκαπέντε, δεκαοκτώ, είκοσι, άντε τριάντα. Σπουδαίο αυτό! Έτσι, λοιπόν, και ο άγιος Ρωμανός εκλήθη από τον άρχοντα του τόπου, γιατί κατηγγέλθη πώς είναι χριστιανός και έχει αγάπη μεγάλη, πολύ μεγάλη στον Χριστό. 'Ή μάλλον, μια μέρα, που ο άρχοντας του τόπου πήγαινε στον ναό των ειδώλων, βγαίνει μπροστά εκείνος από αγάπη στον Χριστό κι από αγάπη στην ψυχή του ειδωλολάτρη διοικητή και του λέει: Αδελφέ, τα είδωλα που πιστεύεις δεν είναι Θεός». Και του κακοφάνηκε εκείνου. Και τον κάλεσε σε απολογία. του είπε ν' αλλάξει. «'Εγώ να αλλάξω; Εσύ ν' αλλάξεις. δεν βλέπεις;» Αλλά ο άλλος δε θέλησε να καταλάβει. Και διέταξε, λοιπόν, τι να κάνουν; Να τον κτυπήσουν στο στόμα, Για τα λογάκια που είπε. Πώς τα είδωλα δεν είναι Θεός. Τον κρέμασαν, μετά, και τον ταλαιπώρησαν. Ας μην τα πω. τον άγιο Ρωμανό. τον ξεκρέμασαν, τον ξαναέφεραν σε απολογία, του κάναν αΝακριση, δηλαδή, τίποτα εκείνος. τι να κάνει, δηλαδή; Ν' αφήσει τον γάμο, να πάει για πουρΝαρια, που λένε στα χωριά μας; Αλοίμονο. του έκοβε, μέχρι εκεί. Φωτίζει ο Θεός. οι άγιοι έχουν το Πνεύμα το Άγιον. Και καταλαβαίνουν τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς αυτών. Και τον ξανακρέμασε, λοιπόν, τον άγιο Ρωμανό. Και την ώρα εκείνη ήταν κοντά στον μάρτυρα και μια γυναίκα, με το παιδάκι της. που 'ταν πολύ μικρό. Και λέει τότε, καθώς ήταν κρεμασμένος, ο άγιος Ρωμανός στον έπαρχο: «Για να ρωτήσουμε», λέει, «αυτό το παιδί, να μας πει ποιος είναι ο αληθινός Θεός». Και ο έπαρχος λέει: «Μπράβο.» Λέει: «Παιδάκι, σε παρακαλώ, πές μου, ποιόν Θεό να λατρεύω και ποιόν Θεό ν' ακολουθώ». Και το παιδάκι, που 'ταν νήπιο, ξέρετε τι του είπε; «Τον Χριστό. τον Θεό των χριστιανών.» Αλλά ο άλλος δεν ήτανε καλή φύτρα. Κακοχυμένος, θα λέγαμε. Και θύμωσε τόσο πολύ, που έβαλε να ραβδίσουν το παιδί. Σπουδαίος άντρας! Να ραβδίσουν το παιδί! Σαν τον Ηρώδη. Και το καημένο, τότε, από τους πολλούς ραβδισμούς και την απώλεια αίματος, ζήτησε νεράκι να πιει. «Διψάω», είπε. Και του λέει η μανούλα του, «'Όχι, παιδί μου, να μην πιείς νεράκι απ' αυτούς. να πιεΤς στη Θεία Βασιλεία το αθάνατο νερό. Κάνε, καλό μου, λίγη υπομονή.» τι μάνες ήταν κι αυτές! «Κάνε, καλό μου, λίγη υπομονή.» Και έκανε η ψυχούλα υπομονή και σε λίγο του 'κοψαν το κεφάλι. Να κόψεις σ' ένα παιδάκι, τριών με τεσσάρων χρονών, το κεφάλι, είναι φοβερό. Και στη συνέχεια, αφού ξεκρέμασαν τον άγιο Ρωμανό, του κόψανε την γλώσσα. «Να μάθεις να μιλάς», λέει. Άλλά, τι έγινε; Τι έγινε; Μιλούσε και χωρίς γλώσσα! Αυτό είναι κουφό, που λεν στα Εξάρχεια, τα παιδιά μας, εκεί! Μιλούσε και χωρίς γλώσσα! Γιατί έτσι ήθελε ο Θεός. Ό,τι θέλει κάνει ο Θεός. Αυτό σημαίνει το θαύμα. Ή αντιστροφή των φυσικών νόμων. Ό,τι θέλει κάνει. Ποιεί όσα βούλεται. Ποιος θα τον διατάξει τον Θεό; 'Ή ποιος θα τον συμβουλέψει; Μάς έφτειαξε. Δεν τον φτειάξαμε Για να τον συμβουλεύουμε. Μερικές φορές, τον συμβουλεύουμε. Άλλά, πλάκα έχουμε. Λοιπόν, τι να κάνουμε! Πάνω στην απελπισία μας. Και πάλι δεν μας παρεξηγεί. Αλλοίμονο. αν μας παρεξηγούσε, θα μας είχε κάψει όλους. δεν καίει ο Θεός. το κακό μας καίει. Και μιλούσε, λοιπόν, και τότε είχε έλθει στο μέρος εκείνο κι ο αυτοκράτορας Μαξιμιανός Γαλέριος. Τέλος 3ου αιώνος, αρχές 4ου. του 'πανε, λοιπόν, αυτό κι αυτό. Κι εκείνος θύμωσε τόσο πολύ, Λέει: «του κόψαμε τη γλώσσα και μιλάει». Τα 'χε παίξει. Λέει: «Τι γίνεται εδώ πέρα». Αυτό δεν είχε γίνει πάλι. Δεν ξανάγινε. Και τι έκανε; 'Όχι μόνο δεν πήγε εκεί ν' ακούσει, αλλά λέει: «Κλείστε τον στη φυλακή κι αφήστε να πεθάνει από την πείνα.» Μετά, άλλη εντολή, καθώς τον κλείσανε στη φυλακή, να πάνε και να τον πνίξουν. Και πιάσαν την ψυχούλα, τον άγιο Ρωμανό, τον λεβέντη, τον γενναίο, γιατί ρώμη σημαίνει δύναμη, τον δυνατό, και τον έπνιξαν στη φυλακή. Κι η ψυχούλα του πέταξε για τον φιλάνθρωπο Χριστό μας. Για την Εκκλησία των πρωτοτόκων. Για την άνω Ιερουσαλήμ. Για την αιώνια πατρίδα μας. Γι' αυτό έλεγε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Τι είν' ο θάνατος; Ένα απλό επεισόδιο της ζωής. Και φεύγουμε και πηγαίνουμε από πατρίδα σε πατρίδα.» «Ένα επεισόδιο», λέει. Ό Γέροντας Πορφύριος έλεγε: «Τι είν' ο θάνατος; Σαν να βγεις από μια πόρτα, από 'να δωμάτιο, να περάσεις μια πόρτα και να πάς στο άλλο. Τόσο είναι. Τόσο είναι! «Γι' αυτό, αφού ο Χριστός εσταυρώθη και απέθανε και Ανέστη, άνοιξε τον δρόμο Για την βασιλεία κι οι άνθρωποι πιά δεν πάμε στον Άδη, τον αναύγητο, που θα 'λεγε ο μεγάλος Αισχύλος, αλλά στην αγκάλη του Χριστού. Και τι είναι ο θάνατος, κατά μία ποιήτρια της εποχής μας; «Το άνοιγμα της Θεϊκής αγκάλης.» που μας παίρνει, μας αγκαλιάζει ο Χριστός, και μας έχει αιώνια κοντά Του. Γι' αυτό και αυτοί δεν φοβόντουσαν τον θάνατο. Ήταν άφοβοι και αντρειωμένοι. Και για την πίστη και για τον Χριστό. Πίστη και Χριστός ταυτίζονται, φυσικά. αλλά τα λέμε έν διά δυοίν.

Πάμε, λοιπόν, τώρα, σιγά-σιγά, και στις 19 του μηνός. Μέχρι 21 έχομε. Έφταήμερα είν' αυτά. Λέμε τους αγίους έφτά ήμερων, από την Πέμπτη μέχρι την ερχόμενη Τετάρτη. να το βγάλουμε, να τα φτάσουμε μέχρι τα μέσα του Ιουλίου, που είχαμε αρχίσει, κι εκεί θα τελειώσουμε το Συναξάριο. Μερικοί τα θεωρούν ανιαρά. Αλλά έμενα μ' ευχαριστούν πάρα πολύ. Γιατί; Οι άγιοι είναι το ευαγγέλιο στην πράξη. είναι εφαρμόσιμο το ευαγγέλιο. Κι έχουμε τόσες ευχές. 'Εδώ τώρα αυτούς που τους μελετάμε, ξέρετε τι κάνουν αυτοί; Έρχονται εδώ και κάθονται. Το ξέρετε αυτό; Έρχονται εδώ και κάθονται! Και χαίρονται. Χαίρονται κι οι άγιοι, που λέμε τ' όνομα τους, που λέμε τα μαρτύρια τους, που λέμε τα βάσανα τους, που επικαλούμεθα τη χάρη τους. Γιατί είναι δικοί μας και κατάδικοι μας. Και δεν μπήκαν στον Παράδεισο, ακόμη. Περιμένουν κι εμάς. Και λέει ο ιερός Χρυσόστομος: «Μπορούν να περιμένουν; Μπορούν.» Γιατί; Γιατί άγαπούν. Εκείνος που περιμένει κάνει υπομονή. Ή αγάπη πάντα υπομένει. Τι ώραία το λέει ο άγιος Παύλος. Κάνει υπομονή! Και στα ανθρώπινα, άμα αγαπάμε, κάνουμε υπομονή. Άμα δεν αγαπάμε, είμαστε νευρικοί, σάν κι εμένα. Τι να κάνουμε; Λοιπόν.

19 Νοεμβρίου

Προφήτης Αβδιού

Πάμε 19 του μηνός Νοεμβρίου. Έχομε έναν προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης, τον αρχαιότερο προφήτη που έγραψε. είναι ο προφήτης Αβδιού η Οβδιού. που σημαίνει δούλος του Κυρίου η εξομολογούμενος. Κι εξομολογούμαι, τι σημαίνει; Δοξολογώ. Αυτό σημαίνει εξομολογούμαι. Δοξολογώ. "Όταν, κανείς, πει όλα τα βάσανα του στον παπά και στον Χριστό, μαζί είν' αυτά τα δύο, τότε, τι γίνεται; Γίνεται ανάλαφρος, σαν αγγελούδι. Και τι κάνει; Δοξολογεί. Ευχαριστεί. Άμα έχει κανείς κάτι πολύ βαρύ επάνω του και φύγει, είναι ευχαριστημένος. «Θεέ μου, σ' ευχαριστώ.» Κι ο εφευρέτης του στηθοσκοπίου, ο Λαμενέκ, όταν εξομολογήθηκε, Για πρώτη φορά, και βγήκε από το εξομολογητήριο, τι είπε; τι δήλωσε; «Νοιώθω αηδόνια να κελαηδούν στα στήθια μου.» Αισθάνθηκε τον Παράδεισο.

Αυτά που λέει η Εκκλησία είναι όλα σωστά και ακόμη παραπάνω, αδελφοί. Μην κοιτάτε που στις μέρες μας υπάρχει τόση δυσκολία. Ή Εκκλησία είναι αιωνία. είναι αήττητη. Είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνες. Να το κρατάμε αυτό. Όλα θα φύγουν και οι εχθροί θα φύγουν και τα πάντα θα φύγουν, η Εκκλησία θα μένει. Κι αυτοί που την πολεμούν σε λίγο θ' αναπαύονται στα κοιμητήρια και θα βλέπουνε, όπως έλεγε κάποιος ωραίος, προ ετών, τα κυπαρισσάκια ανάποδα, κι οι καμπάνες θα συνεχίζουν να κτυπάνε. Γιατί έχει Θεία την προέλευση η Εκκλησία. είναι Χριστός. Μπορεί εμείς οι παπάδες η οι χριστιανοί να 'μαστε, πολλές φορές, ανάξιοι η δυσκολεμένοι η ταλαίπωροι η αγωνιζόμενοι, αν θέλετε, αλλά άλλο είναι αυτό και άλλο ο θεσμός. Ό θεσμός είν' ο Χριστός. 'Εμείς είμαστε φορείς. Και μεταφορείς του μηνύματος Του. Να τα ξεχωρίζουμε αυτά, Για να μην μπερδευόμαστε.

Λέει ο άλλος: «Χάλασε ο δεσπότης, χάλασε ο παπάς, θα φύγω κι εγώ απ' την Εκκλησία». 'Όχι. Ό Χριστός δεν χάλασε. Ό Χριστός δεν χάλασε. Κι αν χάλασε ο παπάς, προσευχήσου. Πατέρας σου είναι. Κι αν δυσκολεύτηκε ο παπάς η ο δεσπότης, προσευχήσου. Πατέρας σου είναι. Σ' έχει βαφτίσει, σε μεταλαβαίνει, προσεύχεται, ο πατέρας σου ο κατά σάρκα, άμα κάνει κάτι, τι θα κάνεις; Θά βγεις έξω και θα λές. 'Όχι. δεν θα κλαις; θα παρακαλείς κι άλλους να προσεύχονται. θα κάνεις ό,τι μπορείς, θα 'χεις πόνο. Έτσι πρέπει να αισθανόμεθα και τους πατέρες της Εκκλησίας, καθώς και οι πατέρες της Εκκλησίας πρέπει να αισθάνονται εμάς παιδιά τους. Και μας έχουν παιδιά τους. Γι' αυτό και λέγονται και πατέρες. Γεννούν μέσα μας τον Χριστό. Γι' αυτό και λέγονται πατέρες. Γιατί γεννούν τον Χριστό στην ψυχή μας. Έτσι. τον Υιό του Θεού. Έτσι. Πάμε στον προφήτη Οβδιού και πάλι. Έζησε τον 9ο αιώνα π.Χ. μαζί με τον προφήτη Ηλία. Ήταν στην υπηρεσία του βασιλέως Αχαάβ. Και στη συνέχεια του Οχοζία. Εβραϊκά ονόματα. Ό Οχοζίας, λοιπόν, έστειλε πενήντα στρατιώτες, μ' έναν αξιωματικό, να πάρουν τον Ηλία και να τον φέρουν με το ζόρι απ' το βουνό, να τον δικάσει ο Οχοζίας, γιατί είχε κάψει τους ιερείς της Αισχίνης και τα υπόλοιπα. Και τι κάνει ο Ηλίας; Λέει: «Θεούλη μου, δεν τους καις, να τελειώνουμε»; Και αμέσως ρίχνει μια φωτιά και τους καίει. Θα μου πείτε: «Γιατί;» Παλαιά Διαθήκη είν' εδώ. Παλαιά Διαθήκη είν' εδώ. Στην Καινή Διαθήκη δεν έγινε αυτό. Μια φορά που πήγε ο Χριστός στη Σαμάρεια με τους αποστόλους και δεν τους δέχτηκαν σ' ένα χωριό, ο ευαγγελιστής Ιωάννης κι ο Ιάκωβος του, τι είπανε; «Χριστέ μου», λεει, «να παρακαλέσομε τον Θεδ να ρίξει φωτιά να τους κάψει, όπως το 'κανε κι ο Ηλίας;» Κι ο Χριστός, τι έκανε; Τούς μάλλωσε. τους μάλλωσε. —Καλώς τον Φιλιππάκο και χρόνια πολλά, παιδί μου. Και ο Ίωαννίκιος είναι εδώ. Λεβέντες είστε όλοι.—

Θυμήθηκα τον πατέρα Φίλιππο, που ερχόταν εδώ, άπδ την Καλαμάτα, χρόνια πολλά και σ' εκείνον, χρόνια πολλά και στον δεσπότη μας Χρυσόστομο, τον Πρόεδρο του Ιδρύματος και να 'χουμε την ευχή του, τον ευχαριστούμε πολύ, και όλους τους Χρυσοστόμους και όλους τους Φιλίππους και όλους πό 'ρχονται τις επόμενες μέρες, έτσι. Όλους τους αγίους που λέγομε, οποίος γιορτάζει το επταήμερο, του λέμε χρόνια πολλά. το λέμε τώρα, Για να ισχύσει για όλους. Όπως λέμε Για τον πατέρα Γεννάδιο, που θα 'ναι μεθαύριο στις 17, χρόνια πολλά και σ' εκείνον και να 'χουμε και την ευχή του και τον ευχαριστούμε, και όλους τους πατέρες.

Λοιπόν. τους μάλλωσε ο Χριστός, να επανέλθω, τους μάλλωσε ο Χριστός, και είπε: «εμείς δεν είμαστε πιά του Πνεύματος της Παλαιάς Διαθήκης. Εμείς είμαστε του Πνεύματος της Καινής Διαθήκης. που 'ναι αύρα λεπτή. Και δεν είναι ούτε φωτιά ούτε σεισμός ούτε θύελλα και καταιγίδα. Εκείνα ήταν παιδαγωγικά. Τώρα, λοιπόν, είναι η φιλανθρωπία και η καλοσύνη. εσείς να τους συγχωρέσετε και να τους ξανασυγχωρέσετε και μη μου ξαναπείτε τέτοια.» τι ωραία!

Μπορείς να μην τον αγαπάς αυτό τον Χριστό, λοιπόν; Μπορείς να μην Τον θέλεις; Μπορείς να μην Τον λατρεύεις; Μπορείς να μην θέλεις να πεθάνεις Για τ' όνομα Του; Μπορείς; Βεβαίως. Γι' αυτό στους αιώνες ο Χριστός έχει αμέτρητους. Και τους κερδίζει όλους, με τι; Με την καλοσύνη και την φιλανθρωπία Του. Και με κάτι άλλο, που 'ναι όμορφο: την συμπόνοια Του. Ξέρει ο Χριστός ότι η αμαρτία είναι αδυναμία. Και τι της πρέπει της αδυναμίας; Συμπόνοια. Δηλαδή, είναι ο άλλος πεσμένος κάτω, να τον κόψουμε ακόμα; Να τον κλωτσήσουμε ακόμα; Έ, τότε; Αυτό είν' απάνθρωπο. Ούτε τα ζώα δεν το κάνουν. Μερικοί το κάνουμε, αλλά ας μας φωτίσει ο Χριστός, να μην το κάνουμε. Δεν είν' καλό. Λοιπόν. Στέλλει άλλη πεντηκοντάδα, ο Οχοζίας να συλλάβουν τον Ηλία, έπαθε μια απ' τα ίδια. Και στέλλει, λοιπόν, τον Οβδιού. Τον μετέπειτα προφήτη. Ήταν κι αυτός στη δούλεψη εκεί του βασιλέως. Εβγαζε το ψωμάκι του κι αυτός. Αυτός, όμως, όταν έφθασε στο βουνό, που 'ταν ο Ηλίας, ξέρετε τι κάνει; Δεν του 'πε «κατέβα να σε δέσουμε». Τι του είπε; Πάει και πέφτει στα πόδια του. Και λέει: «Συγχώρεσε μας, προφήτη μου. Δεν ξέρουμε, τι κάνουμε. Μήτε τ' αφεντικό μου μήτ' εμείς. Συγχώρεσε μας. Κι αν θες, μη μας καις.» Κι ο Ηλίας δεν τον έκαψε. Κι όχι μόνο αυτό, τον κράτησε κοντά του. Και τον έκανε προφήτη. Ό Οβδιού η Αβδιού. Κι έγραψε κι εκείνος το πρώτο προφητικό βιβλίο, που μιλάει για τον Χριστό, Για ποιόν άλλο; Κι εκοιμήθη εκεί στην Σιχέμ στη Σαμάρεια, και τον έθαψαν μαζί με τους πατέρες του, λέει το ιερό Συναξάριο.

Άγιος Βαρλαάμ

Άλλα βλέπω και την ώρα και περνάει. Στις 19 έχουμε και έναν μάρτυρα, Γέροντα, τον Βαρλαάμ. Όχι Βαλαάμ. Βαρλαάμ. "Ήταν εκεί στην Αντιόχεια της Συρίας, απ' όπου κι ο Θείος και ιερός Χρυσόστομος, που γιορτάσαμε χθες, και τόσοι άγιοι. Στις Συριάδες Αθήναις. "Ήταν αι 'Αθήναι της Συρίας. Κι όλα αυτά σε ποιόν οφείλονται; Όλες αυτές οι ελληνικές, οι ελληνιστικές; Στον Μέγα Αλέξανδρο, παρακαλώ. Είχε 400.000 κατοίκους η Αντιόχεια την εποχή εκείνη! Συριάδες Αθήναι. "Όχι 'Αθήνα. Αθήναι. Γιατί εδώ η 'Αθήνα ήταν εννέα πόλεις. Ελέγοντο Αθήναι. 'Αθήνα η μια, 'Αθήνα η άλλη, τις μάζεψε όλες κάποιος, εδώ πέρα, αρχαίος βασιλεύς, και τις ένωσε. Και αι πολλαί πώς λέγονται; Αθήναι. Γι' αυτό λέγονται Αθήναι. Και στα ξένα πώς λέγονται; Athens. Δεν λέμε 'Αθήνα. Athens. Athens, σημαίνει Αθήναι. Το σίγμα είναι πληθυντικός. το ξέρετε. Αθήναι. "Ήτανε, λοιπόν, εκεί, μεγάλης ηλικίας ο Βαρλαάμ. Άλλα πολύ πιστός. Τον κάλεσε ο έπαρχος, λοιπόν, του λέει: «Τι ακούω, γέρο; Μυαλό δεν έχεις; Ακόμα πιστεύεις σ' αυτόν που σταύρωσαν οι Ιουδαίοι; Σ' αυτόν τον πλάνο; Σ' αυτόν πιστεύεις; Κι άσπρισαν τα μαλλιά σου και συνεχίζεις ακόμα;» Άλλα ο Βαρλαάμ δεν έπαιρνε από τέτοιες κουβέντες. Και του λέει: «Άκου να σου πω, αν θες, έλα κι εσύ, δεν θες, εσύ θα μετανοιώσεις. 'Εγώ να ξέρεις δεν αλλάζω. Δεν αλλάζω. Κάμε με ο,τι θες.» του λέει: «Να αρνηθείς τον Χριστό και να θυσιάσεις στα είδωλα.» «'Εγώ;» λέει. Είσαι μακριά νυχτωμένος. Δεν γίνεται αυτό. 'Εγώ γέρασα και κατάλαβα. 'Εσύ φαίνεται να μην καταλαβαίνεις, αλλά δεν πειράζει. Εύχομαι στον Κύριο, να σε φωτίσει να καταλάβεις.» Αυτό είν' οι χριστιανοί. Ήμερα αρνιά. Κι όχι σκορπιοί. Ούτε εκδικητές. Ούτε μισαλλόδοξοι. Αν το κάνουμε καμιά φορά, αδυναμία δική μας είναι. Και δεν οφείλεται στη χριστιανική μας ιδιότητα, αλλά στη δική μας αδυναμία. τι να κάνομε; Άς βάλομε το κεφάλι κάτω, κι ας πούμε ήμαρτον στον Κύριο κι ας είμαστε, τουλάχιστον, ταπεινοί κι ας κάνομε αυτομεμψία. και, λοιπόν, τώρα, «Έτσι λες;», λέει. «Μάλιστα.» «Κάτσε, τώρα, να σε τακτοποιήσω.» Διατάσσει δώδεκα, εκεί, δημίους τον κρεμάνε και άρχισαν να τον κτυπάνε, μ' ο,τι είχαν και δεν είχαν. Εκείνος, όμως, υπέμενε με καρτερία και Θεία γαλήνη ήταν στο πρόσωπο του, παρότι οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Οι άγιοι πονούσαν! Δεν είναι εδώ βουδιστικό και μαγικό και ειδυλλιακό. Πονούσαν αφόρητα. Αλλά είχαν τόση πίστη, που ο Κύριος τους έδινε τη χάρη Του, προσέξτε το αυτό, και άντεχαν. Γι' αυτό οι άγιοι ξέρουν από πόνο. από πραγματικό πόνο ξέρουν. Απ’ τα μαρτύρια τους. Με τα βάσανα τους, με τον πειρασμό, με το 'να. Ξέρουν από πόνο. Γι' αυτό είναι κι οι πιο αρμόδιοι και στον δικό μας πόνο. αλλά και ξέρουν συνάμα οι άγιοι και τι; και από χαρά. Ξέρουν και από χαρά. Γι' αυτό είναι κι οι πιο αρμόδιοι για τη δική μας χαρά. Γιατί, άμα έχουμε πόνο, θέλουμε να τον πούμε κάπου. Άμα έχουμε λύπη, θέλουμε να την πούμε, να την μεταδώσουμε, κάπου, σε κάποιον άλλο. να την ανακοινώσουμε. Γι' αυτό λέει ο λαός μας: «Μοιρασμένη λύπη, μισή λύπη.» αλλά, άμα έχουμε και χαρά, πάλι θέλουμε να την πούμε. Ή Παναγία, όταν ο άγγελος της ευηγγελίσθη τη Θεία σάρκωση του Χριστού, δεν έκατσε να το κρατήσει μόνη της. Στον Ιωσήφ δεν μπορούσε να το πει, γιατί δεν καταλάβαινε. Αφού και μετά σκεπτόταν ο Ιωσήφ από που έμεινε έγκυος. και το Πνεύμα το Άγιο τον πληροφόρησε και του είπε εκ Πνεύματος Αγίου. Τι κάνει; Πάει, δρόμο παίρνει και δρόμο αφήνει, στην εξαδέλφη της την Ελισάβετ. Τη μάνα του Προδρόμου. και της είπε το μεγάλο καλό. την πρόλαβε εκείνη. την είπε μητέρα του Κυρίου. Όταν έχουμε, λοιπόν, μεγάλη χαρά, θέλουμε κι αυτήν να ανακοινώσουμε. Γι' αυτό λέει πάλι ο λαός μας: «Μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά.» Διπλή χαρά. Έτσι, λοιπόν, ο άγιος Βαρλαάμ υπέφερε. Τον κατέβασαν από την κρεμάλα και τι κάνουν; Τον πάνε σε ένα βωμό ειδωλολατρικό. Του λένε: «Άπλωσε το χεράκι σου.» το απλώνει. και τι βάνουνε, οι φοβεροί αυτοί άνθρωποι; Κάρβουνα αναμμένα με λιβάνι. και δίπλα ήταν ο βωμός. Να τον αναγκάσουν, να τα πετάξει. Κι άμα τα πέταγε, τι εντύπωση θα έδινε; "Ότι θυσίασε. Εκείνος θα πονούσε. Άμα έλθει και πονούμε κάτι, τι κάνουμε; το καρβουνάκι που φτιάνουμε τα αυτά, άμα καούμε, κάηκα εγώ προχθές, εδώ πέρα, μπάμ, πέτα το. Σου λέει, να θυσιάσει. να δείξει ότι θυσιάζει. Αυτό θέλανε. Ό άγιος το κατάλαβε. και τι κάνει; Κράταγε εκεί το χεράκι του. Μέχρι που τα κάρβουνα το έλυωσαν το χεράκι του, έγινε τρύπα κι έπεσαν κάτω τα κάρβουνα και το αυτό, έπεσαν στη γη, αλλά όχι επάνω στον βωμό. Φαίνεται απλό αυτό. αλλά είναι πολύ σπουδαίο. Και ύστερα, μέσα σ' αυτά τα βάσανα, ο γέροντας Βαρλαάμ απέθανε. Ετελειώθη πυρί και βασάνοις. Ετελειώθη, σημαίνει έγινε τέλειος. Γι' αυτό λέμε στην κηδεία: «Μετά πνευμάτων δικαίων τετελειωμένων.» Έγινε τέλειος. Επήρε τέλος, αλλά έγινε τέλειος. Γι' αυτό τα βάσανα και τα μαρτύρια, τι κάνουν; Μας κάνουνε τελείους. Μας κάνουνε άριστους. Πολύ δε τον αγάπησαν τον άγιο Βαρλαάμ κι οι δυο μεγάλοι ιεράρχες της Εκκλησίας μας, ο Μέγας Βασίλειος και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. και του έπλεξαν εγκώμια. Υπάρ-χουν στα έργα τους. Στον άγιο μάρτυρα Βαρλαάμ. Προχθές, ακουσίως, την περασμένη Τετάρτη, παρέλειψα δύο αγίους. και μετά το κατάλαβα, γιατί αισθανόμουνα να μου παραπονούνται στον δρόμο. Λέει: Εμάς δεν μας είπες.» τι σημαίνει αυτό; "Ότι οι άγιοι χαίρονται που τους λέμε. και ευφραίνονται. και καμαρώνουν εν Κυρίω. Έχουν καύχησιν εν Κυρίω, που λέει ο απόστολος Παύλος. και καμαρώνουν. και σου λέει: «Καλά. τους άλλους τους είπες. Εμείς;» θα πεις παραπονούνται. Kι εμείς παραπονούμεθα. Κι εκείνοι άνθρωποι είναι. Επειδή άγιασαν; δεν φεύγει ο ανθρώπινος παράγοντας. Και να Θεωθούν, πάλι είναι κατά χάριν η Θέωσις. Ό άνθρωπος δεν καταργείται. Αγιάζεται. Και ήταν αυτοί οι δύο άγιοι της 20ής Νοεμβρίου. από τις 19, τον άγιο Βαρλαάμ, πήγαμε στα Εισόδια. Κάναμε ένα υπερβατό, που λέμε στη μουσική και στην ποίηση. Λοιπόν. και ξεχάσαμε δύο αγίους. Ξέχασα εγώ, δηλαδή, αλλά το λέω έτσι, να 'χω και τον συμμερισμό σας. Τον άγιο Γρηγόριο τον Δεκαπολίτη. 20 Νοεμβρίου. Κι ο κύριος Ορφανίδης, που καταγράφει, ο φίλος μας από την Κύπρο, το Συναξάρι και το βγάζει σε βιβλίο, ας το τοποθετήσει στην ώρα του. Στις 20 του Νοεμβρίου. εμείς το λέμε τώρα, ως παραλειπόμενο.

20 Νοεμβρίου

Άγιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης

Τον άγιο Γρηγόριο εορτάζει, λοιπόν, τον Δεκαπολίτη. Έζησε στα χρόνια της Εικονομαχίας απ' τη Δεκάπολη της Ισαυρείας της Μικράς Ασίας. Από γονείς ευσεβείς, κι εκείνος, έγινε πιστό τους τέκνο, του Θεού. Έμαθε τας Γραφάς, κι όταν μεγάλωσε, θέλησαν να τον παντρέψουν με το ζόρι. Κι όταν έγινε ο γάμος, αφήνει τη νύφη και φεύγει κρυφά. Και βγήκε στη Μικρασία, ήταν Εικονομαχία, τότε, και πήγαινε στις διάφορες πόλεις και στα χωριά, και στήριζε τους ανθρώπους. και μάλιστα, εκείνους που μαρτυρούσαν κι ομολογούσαν Για το όνομα του Χριστού. Για την αγάπη των ιερών και σεπτών εικόνων. Έτρεξε παντού, ήλθε στην Κωνσταντινούπολη, πήγε στον 'Όλυμπο της Βιθυνίας, ύστερα πήγε στη Ρώμη, γύρισε όλες τις πόλεις της Δύσεως, και εκήρυξε, γύρισε, ξανά, στην Κωνσταντινούπολη, επήγε Θεσσαλονίκη, κι ήλθε πάλι στην Κωνσταντινούπολη, βρήκε εκεί πολλούς να διώκονται Για τις ιερές εικόνες, και πήγε σ' έναν ομολογητή, τον όσιο Συμεών. και κάθισε κοντά του, ήταν υπέργηρος, τον στήριξε, πήρε την ευλογία του, και καθώς καθόταν και μιλούσαν, ήλθε ο άγγελος Κυρίου και τον πήρε τον άγιο Γρηγόριο, τον Δεκαπολίτη, που ήταν δε και μεγάλος θαυματουργός. Είχε γεμίσει την ανθρωπότητα με θαύματα πολλά και διάφορα.

Άγιος Πρόκλος

Κι άλλος ένας άγιος, 20 του μηνός, είναι ο άγιος Πρόκλος. Ό μαθητής του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, και πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. και διάδοχος του, μετά από διάφορα βάσανα. Ό άγιος Πρόκλος αγαπούσε ιδιαίτερα την Παναγία, και Για τη σημερινή ήμερα και εορτή έχει γράψει μια περίφημη ομιλία, άμα την βρείτε στην Πατρολογία, είναι δηλαδή, ένα αριστούργημα. Απέθανε το 447, το Συναξάριο δεν τον αναφέρει, παρά μόνο τον μνημονεύει, και δεν έχει βιογραφία, κι εμείς έχομε περιοριστεί στο να λέμε τις βιογραφίες των αγίων που εορτάζουν κι έχουν ακολουθία κι έχουν και Συναξάριο. Γιατί είναι πάρα πολλοί κάθε μέρα που εορτάζουν, που αν τους λέγαμε όλους, δεν θα μπορούσαμε να τελειώσουμε μέσα σε τρία τέταρτα. αλλά χαιρόμαστε, που υπάρχουν τόσοι άγιοι και μας δίνουν τόση χαρά.

21 Νοεμβρίου

Εισόδια της Θεοτόκου

Άλλά, τώρα, να φύγουμε, γιατί περΝαει η ώρα, πότε πέρασε κιόλας! Αμέσως πέρασε! Πάμε στις 21, τώρα, Νοεμβρίου και σταματάμε

εδώ. Έχομε τα Εισόδια της Υπεραγίας, Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Και τα Εισόδια αυτά, που θα εξηγήσω σε λίγο τι είναι, απετέλεσαν, αργότερα, τη χριστιανική εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου. οι δίκαιοι και άγιοι γονείς της, Ιωακείμ και Άννα, δεν είχαν παιδάκι. Ή Άννα ήταν στείρα και πέρασαν τη ζωή τους χωρίς παιδί. Μεγάλη δοκιμασία. και Για τους Εβραίους διπλή, γιατί όλοι περίμεναν, όποιος έχει απογόνους, μήπως απ' αυτούς προέλθει ο Χριστός. Γι' αυτό σου λέει, αφού δεν έδωσε παιδί σε μένα ο Κύριος, δεν με εγκρίνει. Δεν με εγκρίνει να γίνω, κατά το ανθρώπινο, κι εγώ συγγενής του Χριστού. Να γεννηθεί από το σόϊ μου κι από το δέντρο μου, από τη φάρα μου, ο Χριστός Κι ήταν μεγάλος πόνος. Σήμερα είναι μια δοκιμασία, δεν πειράζει. Ό Κύριος τη δίνει, και να 'χεις παιδιά δοκιμασία είναι και να μην έχεις είναι δοκιμασία. τι κάνεις; Κάνεις υπομονή, σκύβεις το κεφαλάκι σου στον Χριστό και λέμε αυτό που λέει η Εκκλησία μας: «Σοί, Κύριε.» Σε Σένα, Κύριε. Κι ο Κύριος κανονίζει. Κι άμα αφεθούμε εκεί με εμπιστοσύνη στον Κύριο, φεύγουν όλα. Γιατί είναι πειρασμός, πιά. Είτε έχω είτε δεν έχω, μάλλον μας τα εμπιστεύεται ο Θεός. Και τα παιδιά, αλλά και την ατεκνία. Μας εμπιστεύεται κάτι, για να δει τι θα κάνουμε.

Μια φορά, ο προφήτης Δαυίδ εδέχθη έναν αξιωματικό, που 'ταν βασιλιάς, όπως ξέρετε, και προφήτης, που τοϋ είπε: «Βασιλιά μου, ο τάδε αξιωματικός σας βρίζει.» Και τι του 'πε ο Δαυίδ; δεν του 'πε• «Έλα 'δώ, τι είπε;» κλπ. Όχι τέτοια. Όχι τέτοια ο Δαυίδ. Εμείς τα κοιτάμε αυτά. τι του 'πε; Χμ. Τί του 'πε; «Καλά κάνει, παιδί μου, και με βρίζει.» Κι εσάς, άμα έρχονται και σας λένε διάφοροι, καλά κάνουν. Πολύ καλά κάνουν. Γιατί καλά κάνουν Αφού σας βρίζουν. «Ό θεός τον έβαλε, βρέ, να με βρίσει.» «Γιατί;» «για να δει ο Θεός, εγώ ο Δαυίδ, που θεωρούμαι σπουδαίος, πώς θα αντιδράσω. Τί να κάνω. Με δοκιμάζει.» Πλάκα δεν έχει αυτό;

Έτσι, λοιπόν. Παρακαλούσαν, όμως, τον Κύριο.

δεν απελπίστηκαν. «Άν θέλεις, Κύριε, το κάνεις. Κι αν μας δώσεις παιδάκι, θα το αφιερώσου-με σε Σένα.» Και όντως ο Κύριος τους έδωσε. Ένα, αλλά λέοντα. Λέαινα. Την Παναγίτσα! Και την αφιέρωσαν σ' Εκείνον, όταν έγινε τριών ετών. Κι έτσι εισήλθε, αυτό σημαίνει Εισόδια, είσοδος, εισήλθε η Παναγία μας στον ναό τον νομικό. Στον ναό του Σολομώντος. Τριών ετών κοριτσάκι. Τριετίουσα δάμαλις. Και την πήρε ο αρχιερεύς ο μέγας, ο Ζαχαρίας, πατέρας του Προδρόμου, και οι άλλοι ιερείς και ο! υπόλοιποι διακονούντες τον ναό, και την έβαλαν στα Άγια των Αγίων. Εκεί που έμπαινε, κάθε χρόνο, μιά φορά, ο αρχιερεύς με αίματηράν θυσιαν. Και κάποιοι σκανδαλίζονται και λένε: «Μά μπήκε γυναίκα στο ιερόν;» Βεβαίως μπήκε, εκεί, η Παναγία. Αλλά ήταν η Παναγία! Γιατί η Παναγία, τι εγέννησε; Τον Χριστό! Τον Κύριο του ιερού. Τον σωτήρα και λυτρωτή. τι έγινε η Παναγία; Ναός! «Ό καθαρότατος ναός του σωτήρος». Ναός έγινε η Παναγία. Από το ρήμα ναίω. ΤΊ σημαίνει ναίω; Κατοικώ. Κατοίκησε μέσα της ο Χριστός. Ό Κύριος του ναού. Κι ο ναός συμβολίζει την Θεοτόκο. Πολύ σπουδαία αυτά!

Την εισήγαγαν, λοιπόν, και έμεινε δώδεκα χρόνια εκεί. Και ετρέφετο με τον άρτο του αγγέλου. Με ουράνια τροφή. Ό Αρχάγγελος Γαβριήλ πήγαινε κάθε μέρα. Κι εκεί έβλεπε ουράνια πράγματα. Κι ερωτοτροπούσε με τον άσαρκο Λόγο. Και την αγάπησε τόσο πολύ ο άσαρκος Λόγος, ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, που εσαρκώθη κατά την ήμερα του

Ευαγγελισμού, εκ των αγνών και παρθενικών αιμάτων της Κυρίας Θεοτόκου. Και έτσι η Παναγία μας έγινε η αιτία της των πάντων θεώσεως. Ή αιτία να σηκωθούν οι πεσμένοι, αφού έφερε τον νέο Αδάμ, τον Χριστό, και να μπούμε, με τη χάρη της και με την Εκείνου δύναμη, όλοι στον Παράδεισο.

Αυτή είναι η εορτή των Εισοδίων. Είναι μεγάλη και σημαντική, γιατί ο κόσμος, αυτή τη γιορτή, τι κάνει; Ξαναεπιστρέφει στον Θεό, διά της Θεοτόκου. Γι' αυτό μην αφήνουμε την Εκκλησία μας, τον ναό μας, και μην αφήνουμε και τον έμψυχο ναό, τον εαυτό μας. Να φιλοξενούμε κι εμείς μέσα μας τον Χριστό και να είμεθα του Χριστού και της Παναγίας.

Έξεφωνήθη την 14η Νοεμβρίου 2007

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 22 - 30 Νοεμβρίου

Τρισχαρμόσυνη είναι η σημερινή ημέρα, σεβαστοί μου Γέροντες και αγαπημένοι αδελφοί μου. Ή Παναγία μας, που εισήλθε ως τριετίουσα δάμαλις εις τα Άγια των Αγίων, μας έδωσε μεγάλη χαρά. Γιατί με την είσοδο της στον ναό τον νομικό και στα Άγια των Αγίων, ο κόσμος επιστρέφει στον Θεό. Κι όταν κανείς επιστρέφει στον Πατέρα του, επιστρέφει στην πατρίδα του, επιστρέφει στην χαρά του, έχει ευφροσύνη και αγαλλίαση μεγάλη. Γι' αυτό και η μέρα η σημερινή μας δίνει τόση χαρά. Κι είναι πανηγυρική και πανευφρόσυνη. Άλλά σήμερα δεν θα κάνομε ομιλία, για τα Εισόδια της Θεοτόκου, γιατί έχουμε το Φθινοπωρινόν Συναξάριον, είπαμε και το πρωί μερικά, είπαμε και προχθές την περασμένη Τετάρτη, καθώς λέγαμε το Συναξάριο των εφτά ήμερων, αλλά, οποίος θέλει περισσότερα, την Παρασκευή το βράδυ, εννέα η ώρα, και κάθε Παρασκευή, εννέα η ώρα, στον Σταθμό του Πειραιώς, της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, 91,2, θα έχει μία ολόκληρη ομιλία τριών τετάρτων για τα Εισόδια της Θεοτόκου. Και την πάρα πάνω Παρασκευή, που 'ν' και του αγίου Ανδρέου, θα έχει και άλλη τριών τετάρτων για τον άγιο Ανδρέα τον Πρωτόκλητο. Μπορείτε να γυρίζετε το κουμπάκι και ν' ακούτε, καθώς κι οι ακροάται του Σταθμού μας, γιατί, προχθές τη Δευτέρα, έστειλε μία κυρία εκεί ένα μήνυμα, κι έλεγε, δεν μιλάτε για την Παναγία, για τα Εισόδια. Αφού έχουμε αφιέρωμα στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Βέβαια. Κι οποίος θέλει, γι' αυτό το λέω, πάει εκεί και θ' ακούσει. Οι Σταθμοί είναι αδελφικοί, εμείς δεν έχουμε κανένα ανταγωνισμό. Αλλοίμονο. Όπου και ν' ακούει κανείς, αρκεί ν' ακούει το καλό. Έτσι.

22 Νοεμβρίου

Άγιος Φιλήμων Αγία Απφία Άγιος Άρχιππος Άγιος Όνήσιμος

Να πάμε, τώρα στις 22 Νοεμβρίου, αύριο, δηλαδή, Πέμπτη 22 Νοεμβρίου, Γιορτάζουν, λοιπόν, άγιοι που ανήκουν σε μία οικογένεια. Οί άγιοι απόστολοι Φιλήμων, 'Απφία, Άρχιππος και Ονήσιμος. Ό Φιλήμων κι η Άπφία ήταν ζεύγος. από τις Κολοσσές της Μικράς Ασίας. Κι ο γυιός τους, κατά πάσαν πιθανότητα, ο Άρχιππος. Ό Ονήσιμος ήταν δούλος τους. Υπηρέτης. Κάποια φορά, τον ξεγέλασε το κακό, κι έκλεψε τα τιμαλφή και τα χρήματα των αφεντικών του κι έφυγε. Μετάνοιωσε, πήγε στη Ρώμη, πήγε, βρήκε τον απόστολο Παύλο, λέει: «Πατέρα, φώτισε, να μεσιτεύσεις στο αφεντικό μου, τον Φιλήμονα, να με δεχτεί. Γιατί μετάνοιωσα μ' αυτό που έκανα. Δέν μοϋ άρεσε. Άλλα ξεκλέφτηκα από το κακό, κάποια στιγμή, κι έκαμα αυτό το κακό στο αφεντικό μου». Κι ήσαν όλοι μαζί εκείνοι στις Κολοσσές. Εκεί οι είδωλολάτραι, μια μέρα, έκαμαν πανήγυρη στούς Θεούς των. Και πήγαν και οι απόστολοι αυτοί, που προαναφέραμε και γιορτάζουμε, σ' ενα ναό, μαζί μ' άλλους χριστιανούς κι έκαμαν αγρυπνία και δοξολογία. Αυτό είν' το καλό. δεν βρίζουμε, δεν αύτώνουμε, κάνουμε κι εμείς τον αντίποδα. Κάνουμε το Θεϊκό έργο. Και δοξολογούμε τον Κύριο, ενώ οι άλλοι αδελφοί μας, πλανεμένοι και δυσκολεμένοι, τον υβρίζουν. Και προσευχόμεθα και γι' αυτούς. Και γι' αυτούς. Λοιπόν. το 'μαθαν, όμως, οι είδωλολάτραι, ότι οι χριστιανοί κάνουν αγρυπνία, και τους έπιασε το κακό. Έτσι κι αλλιώς τους ειχε πιάσει η πλάνη. Και τι κάναν οι καημένοι; Τρέχουν εκεί κι όρμησαν στην εκκλησία με κακές διαθέσεις κατά των χριστιανών. Οί περισσότεροι έφυγαν, αλλά οι εξονομασθέντες απόστολοι έμειναν εκεί. Και είπαν: «Όχι. θα μαρτυρήσομε για τον Χριστό μας. Εκείνος δεν μας αρνήθηκε ούτε εμείς θα φύγομε.» Μπράβο τους! δεν μπορούν να το κάνουν όλοι αυτό. Άλλα, όσοι μπορούν, μπράβο τους! Κι οι άλλοι, που δεν μπορούν, πάλι μπράβο τους! Αλλοίμονο. Ό Χριστός θέλει ο,τι αντέχομαι κι ο,τι μπορούμε. Κανένα δεν μάλλωσε. Λοιπόν. Και τους πήραν μετά, τους έδεσαν και τους πήγαν στην Έφεσο, στον τύραννο. Εκείνος τους είπε ν' αλλάξουν και να γίνουν είδωλολάτραι. Αυτοί είπαν όχι. Είπαν πολλά όχι. Και γενναία όχι. Κι ύστερα τους έριξε μέσα σε μιά στέρνα, διέταξε τους δημίους, η οποία είχε λάσπη και τους έφτανε μέχρι τη μέση. Κι υστέρα, κάτι τρελόπαιδα ειδωλολατρικά, με σακοράφες, βελόνες, τους τρυπούσαν τα κεφάλια. Και οι άγιοι έκαναν υπομονή και προσευχόντουσαν, μες στους αφόρητους πόνους και μέσα στη λάσπη. Και στο τέλος οι είδωλολάτραι, αφού έβλεπαν πώς δεν μπόρεσαν τα παιδιά να τους φονεύσουν ούτε η λάσπη, πήραν πέτρες, τους λιθοβόλησαν και τους έθαψαν μέσα στη στέρνα. Κι έτσι, οι εκείνοι ελεύθεροι πολιορκημένοι, θα λέγαμε, με τρόπο πνευματικό, έφυγαν για τη βασιλεία του Θεού. Κι η Εκκλησία τους εορτάζει 22 Νοεμβρίου. Μια οικογένεια ολόκληρη, λοιπόν, πήγε στον Χριστό, ως θυμίαμα. Με τρόπο μαρτυρικό.

Αγία Κικιλία Άγιος Βαλλεριανός Άγιος Τιβούρτιος

Και εορτάζουν, ακόμη στις 22 και οι άγιοι Κικιλία, η μάρτυς, Βαλλεριανός και Τιβούρτιος. Ήσαν αδέλφια αυτά, από τη Ρώμη. Οι άλλοι έζησαν στα χρόνια του Νέρωνα, αυτοί στα χρόνια του Διοκλητιανού. Ή Κικιλία ήταν γόνος πλούσιας οικογενείας, είχε, όμως, μεγάλη πίστη και καλή ανατροφή. Κι επαντρεύθη τόν Βαλλεριανό, που 'ταν ειδωλολάτρης, αλλά η αγία ζωή της τον έπεισε κι έγινε κι εκείνος, καθώς ήτο γη καλή και αγαθή, χριστιανός. Και αποφάσισαν να ζουν ως αδελφοί. Τί ωραία! Δύσκολο, αλλά ωραίο, για οποίον μπορεί. Κι ο Βαλλεριανός είχε αδελφό τον Τιβούρτιο, που προαναφέραμε, κι εκείνος όταν είδε τόν αδελφό του να παντρεύεται και να γίνεται χριστιανός, έγινε χριστιανός. Μάλιστα πολύ καλύτερος από τους δυό. Τόσο πολύ, που έβλεπε αγγέλους μπροστά του και αγίους και συνομιλούσε. Χωρίς να ήτο πλάνη, γιατί υπάρχει και η πλάνη. τους έμαθε, λοιπόν, ο τύραννος, εκεί, ο διοικητής της Ρώμης, επειδή διέδιδαν την χριστιανική πίστη, κι όχι μόνο αυτό, αλλά πήγαιναν και μάζευαν τα λείψανα των μαρτύρων και τα έθαπταν. Γιατί οι είδωλολάτραι τα πέταγαν στους δρόμους κι έκαναν τόσα άλλα, όπως ξέρετε. το 'μαθε, λοιπόν, ο τύραννος και διέταξε, τους κάλεσε σε απολογία. «Γιατί το κάνετε αυτό;» «Να μη θάψομε», λέει, «τα μέλη του Χριστού; τους αγίους μάρτυρες, τους τιμημένους; δεν υπάρχει τίποτα τιμιώτερο επάνω στη γη άπ' αυτούς». Και τέτοια άλλα όμορφα.

Κι αυτός έμάνιασε και φρύαξε και διέταξε τον Μάξιμο, ένα δήμιο, να τους κόψει τα κεφάλια. Πήρε τους δύο άντρες, τόν Βαλλεριανό και τον Τιβούρτιο, και τους έκοψε τα κεφάλια. Ή αγία Κικιλία περίμενε. Και τι βλέπει εκείνη την ώρα ο Μάξιμος; Ήταν γη καλή και αγαθή, αλλά βρέθηκε στη θέση του δημίου. Πόσοι δεν κάνουν επαγγέλματα άταίρειαστα με το βάθος της ψυχής των; Τί είδε; τους αγγέλους να έρχονται και να παραλαβαίνουν τις ψυχές αυτών των δύο μαρτύρων και να τις προπέμπουν στον ουρανό, με δόξα και χαρά και τιμή μεγάλη. Και τι έγινε η ψυχούλα, όπως θα 'λεγε ο Γέροντας Πορφύριος; Ξεκλειδώθηκε εν Χριστώ! Μπήκε στην ψυχή του το φώς του Χριστού. Τό φώς των μαρτύρων. Ή Θεία χάρις. Και τι λέει η ψυχούλα, αφήνοντας κάτω τα όπλα και τα υπόλοιπα; Τί λέει; «Κι εγώ είμαι χριστιανός, παιδιά. Άν σας πώ τι είδα, θα γίνετε κι εσείς.» το είπε. Αλλά που να καταλάβουν οι άλλοι; Αρκετοί κατάλαβαν, αλλά οι δήμιοι οι υπόλοιποι κι ο άρχοντας δεν κατάλαβαν τίποτα. Και έγινε, λοιπόν, και ο δήμιος αυτός, ο Μάξιμος, έγινε χριστιανός. στη συνέχεια, οι άλλοι δήμιοι πήραν την Κικιλία, την αγία Κικιλία, και την έβαλαν σ' ένα θερμό λουτρό. Τρεις ολόκληρες ήμερες. Και δεν έπαθε τίποτε. Ύστερα άνοιξαν το λουτρό, την βρήκαν μέσα να είναι ασινής και αλώβητος και ακεραία, και αφού δεν μπορούσαν να κάνουν πιά τίποτε άλλο, την εφόνευσαν. την αποκεφάλισαν. Και αποκεφάλισαν, μετά, και τον Μάξιμο, μαζί με τον Ακάκιο, τον ιερέα που τον εβάπτισε. Ό Μάξιμος ήταν εκ δημίων. Τί σπουδαία πράγματα!

23 Νοεμβρίου

Άγιος Αμφιλόχιος

Αλλά, να πάμε, τώρα, στις 23 του μηνός, γιατί βλέπω την ώρα και φεύγει, 23 του μηνός Νοεμβρίου, γιορτάζει ένας πολύ μεγάλος άγιος της Εκκλησίας μας, Καππαδόκης, ο άγιος Αμφιλοχιος, επίσκοπος Ικονίου. Έζησε και έλαμψε τόν 4ο μ.Χ. αιώνα, τον λεγόμενο χρυσοϋν αιώνα της Εκκλησίας. Στο Ικόνιο ήταν επίσκοπος, άνθρωπος ασκητικής ζωής και διδάσκαλος της πίστεως. Εστήριξε και εβοήθησε πολλούς. στα χρόνια του Μεγάλου Θεοδοσίου, πήγε στη Βασιλεύουσα και τον παρεκάλεσε τον σοφό και άγιο αυτό αυτοκράτορα να παραδώσει τις Εκκλησίες των ορθοδόξων, τις οποίες είχαν πάρει οι αιρετικοί, οι Αρειανοί, ξανά στους κατόχους των. Ό Θεοδόσιος, όμως, φοβήθηκε την αναστάτωση και τα υπόλοιπα. Κι ο άγιος δεν τον πίεσε. «Καλά», του λέει. «Θα τα ξαναπούμε». Κινάει, μια μέρα, και πάει στο παλάτι, ήταν παρόντα και τα παιδιά του. Ό Όνώριος και ο Αρκάδιος. οι μετέπειτα διάδοχοι του. Μπαίνει μέσα, λοιπόν, χαιρέτησε τον αυτοκράτορα, τον ασπάσθηκε, και στα παιδιά του δεν είπε ούτε χαίρετε. τα περιφρόνησε, θα λέγαμε απλά. Αυτό κακοφάνηκε στον Θεοδόσιο κι αυτό γύρευε, άλλωστε, να γίνει ο άγιος Αμφιλοχιος. Και του λέει ο Θεοδόσιος: «Γιατί δεν χαιρέτησες τα παιδιά μου; Με προσβάλλεις εμένα, άν δεν χαιρετάς τα παιδιά μου.» «Δίκαιο έχεις», του λέει. «Στό 'κανα αυτό, για να δεις πόσο κακό κάνουν οι Άρειανοί στην ορθοδοξία.» «Γιατί;» «Γιατί λένε πώς σέβονται τον Πατέρα και δεν σέβονται τόν Υιό. Τον Υιό Του. δεν Τον θεωρούν ομοούσιο κλπ. και Τον θεωρούν κτίσμα του Θεού και Τον καταφρονούν. Όπως εσύ στενοχωρήθηκες, που καταφρόνεσα τα παιδιά σου, έτσι και ο Θεός στενοχωρείται, γιατί καταφρονείτε τον Υιό και Λόγο. Τον σαρκωθέντα Θεό. Τον Χριστό μας.» Ό Θεοδόσιος λέει: «Δίκαιο έχεις. Δεν το είχα σκεφθεί αυτό.» Και τι κάνει μετά ο αυτοκράτορας; Παίρνει όλες τις Εκκλησίες, τις ορθόδοξες, που 'χαν οι Αρειανοί, και τις παραδίνει στους ορθοδόξους. Στους κατόχους των. Κι έγινε αγαλλίαση και χαρά μεγάλη στην Κωνσταντινούπολη. Με τον σοφό αυτό τρόπο, που επινόησε ό άγιος Αμφιλόχιος. Και πήγε στην επισκοπή του και έζησε αρκετό καιρό ακόμα και πλήρης ημερών, στις 23 Νοεμβρίου, ανέβηκε στον ουρανό. Άφησε, όμως, μέγα έργο στην Εκκλησία και τον έχομε και θερμό πρέσβη στην Άνω Σ ιών.

Άγιος Γρηγόριος

Γιορτάζει την ίδια μέρα κι ένας άλλος άγιος. Ό άγιος Γρηγόριος, επίσκοπος Άκραγαντίνων της

Κάτω Ιταλίας. Αυτός έζησε στα χρόνια του Ιουστινιανού του Β', του Ρινότμητου. Έβδομο αιώνα. Είχε ευσεβείς γονείς, και μεγάλωσε έν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Έγινε γρήγορα αναγνώστης, ήταν και καλλίφωνος, και μιά μέρα άγγελος Κυρίου του λέει: «Πήγαινε στην Αφρική, στην Καρθαγένη, στην Καρχηδόνα, και θα βρείς εκεί έναν ασκητή, ονόματι Μάρκον. Να πάς, κι ο,τι σου πει να κάνεις». Δηλαδή, τι έκανε ο άγιος; Παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει δρόμο, τι να κάνει στη συνέχεια. Είναι αυτό που λέει ο προφήτης Δαυίδ. «Γνώρισον μοι, Κύριε, οδόν έν η πορεύσομαι». Γνώρισε μου δρόμο, τον οποίο θα βαδίσω. και πήγε στην Αφρική, βρήκε τον Μάρκο, τον έβαλε στον πνευματικό βίο, και έζησαν, ως ασκηταί, και ανέβηκαν ψηλά, και ύστερα έφυγαν, πήγαν στην Αντιόχεια της Συρίας, πρόσφεραν έκα πολλά, με τα θαύματα και τη διδασκαλία τους. και στη συνέχεια, ο Γρηγόριος επήγε στην Ιερουσαλήμ, στους Αγίους Τόπους, έγινε διάκονος και πρεσβύτερος, και ύστερα ήλθε στην Κωνσταντινούπολη, γνώρισε τον πατριάρχη, τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Δ', τον ΠωγωΝατο, τον γυιό του Ηρακλείου, βοήθησε πολύ κατά την Στ' Οικουμενική Σύνοδο, όπου πολέμησε τον μονοθελητισμό, κατακεραύνωσε με τη διδασκαλία και τη χάρη του τους αιρετικούς, και πολλούς τους έφερε στην ορθόδοξη πίστη, και ύστερα πήγε στη Ρώμη και κατέληξε πάλι στον Ακράγαντα, στην πατρίδα του, έγινε επίσκοπος, βοήθησε τα μέγιστα, τον συκοφάντησαν οι είδωλολάτραι και οι αιρετικοί, τον κατήγγειλαν στον πάπα, για πράγματα ανύπαρκτα και ανυπόστατα, ο πάπας δυστυχώς τα πίστεψε, τον κάλεσε, ο πάπας ήταν ορθόδοξος τότε, τον κάλεσε στη Ρώμη και τον έκλεισε φυλακή δυόμιση ολόκληρα χρόνια. Κι ο άγιος τι έκανε εκεί; Παράδεισο τη φυλακή, ο άγιος Γρηγόριος, επίσκοπος Άκραγαντίνων. Ή Κάτω Ιταλία ήταν η Μεγάλη Ελλάς. Καί πέρασαν δυόμιση χρόνια, είδε ο Θεός την υπομονή του, ασκήθηκε όσο χρειαζότανε πιο πολύ, έφτασε σε μέγα ύψος, και τότε ο πάπας θέλησε να κάνει δίκη. Έφερε και τους συκοφάντες, έφερε όλους, αλλά αυτοί που τον συκοφάντησαν και κάποια γυναίκα που τον κατηγόρησε για κάποια πράματα ανήθικα, ήταν όλα ψέματα, ανυπόστατα, φανταστικά, τι έγινε; Την ώρα της δίκης, μαύρισαν τα πρόσωπα τους. Γι' αυτό να προσέχουμε τη συκοφαντία και την αδικία, όσο μπορούμε. Μαύρισαν τα πρόσωπα τους και δεν συνερχόντουσαν με τίποτα, έως ότου ομολόγησαν την ενοχή τους. Ότι έκαναν σκευωρία. Ότι όλα αυτά ήταν ψέματα και τα έκαναν εναντίον του αγίου. και τους συγχώρεσε ο άγιος. τους είχε συγχωρέσει κι από τη φυλακή. Γι' αυτούς προσευχότανε. Κι όταν προσευχόμεθα για τους εχθρούς μας και συγχωρούμε τους εχθρούς μας, μοιάζουμε, τηρουμένων των αναλογιών, του Ιησού Χριστού. Τού Ιησού Χριστού. Όταν μπορούμε και συγχωράμε, πάμε στον Παράδεισο. Πάει. Τίποτε άλλο. να το ξέρουμε αυτό. Γιατί τότε ο Κύριος είναι υποχρεωμένος να συγχωρέσει και τα δικά μας αμαρτήματα. Γι' αυτό και λέμε: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών.» Γύρισε πάλι στο ποίμνιο του και έζησε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του, θαυματουργώντας και ποιμαίνοντας τον λαό των Άκραγαντίνων, της πόλεως του Ακράγαντος, και άλλους πολλούς. και ανεπαύθη κι εκείνος έν Κυρίω, πλήρης ήμερων και αγιασμένος.

24 Νοεμβρίου

Άγιος Κλήμης

Πάμε, τώρα, στις 24 Νοεμβρίου, γιορτάζει ο άγιος Κλήμης, επίσκοπος Ρώμης. Τρίτος επίσκοπος στη σειρά, τον πρώτο χριστιανικό αιώνα, μεγάλος αποστολικός πατέρας, ήξερε πάρα, πάρα πολλά γράμματα. και χριστιανικά, αλλά περισσότερο φιλοσοφικά. Ταξίδευε στη θάλασσα, κάποτε, και υπέστη ναυάγιο. και εσώθη με τρόπο θαυμαστό. και καθώς βγήκε στη ξηρά, συνάντησε μπροστά του, ποιόν λέτε; Τον απόστολο Πέτρο. Ήταν τον Ιο αιώνα. Κι ο Πέτρος τον έφερε στην Εκκλησία, τον έκανε χριστιανό, και έγινε στη συνέχεια και επίσκοπος Ρώμης. Ομολογούσε την πίστη του, και τότε, ο τύραννος αυτοκράτορας Δομετιανός, 81 μ.Χ. εως 96, τον συνέλαβε. Γιατί έκανε θραύση. Κι αυτοί δεν ήθελαν με τίποτα να λατρεύουν οι άνθρωποι τον Χριστό. Γιατί ήθελαν αυτοί να περνώνται ως Θεοί και να τυγχάνουν λατρείας. Άτοπο. και πλάνη. Τού 'πε ν' αλλάξει. «Εγώ δεν αλλάζω», λέει. «Κάνε εσύ ο,τι θέλεις. Τί νομίζεις; Δεν φοβάμαι.» και τι κάνει; Τον πιάνει, τον δένει, τον στέλνει στην Ανατολή, στην Χερσώνα, στην Κριμαία. Εκεί στην Ουκρανία. και έζησε εξόριστος, μόνος, κατάμονος. Όταν έχουμε μοναξιά κι είμαστε μόνοι, να ξέρουμε ότι κι οι άγιοι έχουν περάσει μοναξιά και δυσκολία, κι ας θυμόμαστε και τον Ιησού Χριστό και την Παναγία, ας κάνομε προσευχή, κι έτσι η μοναξιά να γίνεται εκκλησιά. Μπορεί να γίνει αυτό. Κι είν' το καλύτερο. και στο τέλος, αφού δεν άλλαζε, του δεσαν μιά βαρειά σιδερένια άγκυρα στον λαιμό και τον πέταξαν στη θάλασσα. και μετά από λίγο, βγήκε από τη θάλασσα, κι ήταν μέσα σε μια λάρνακα χρυσή. Σε μια νεκροφόρα, θα λέγαμε, χρυσή. και μετά πάλι μαζεύτηκε στη θάλασσα αυτό το σύνολο της λάρνακος, η οποία πάνω είχε και την άγκυρα, που του 'χαν δέσει στον λαιμό. και μέσα ήταν ο άγιος κεκοιμημένος. και κάθε χρόνο, στη μνήμη του, μέριαζε η θάλασσα και γινόταν ξηρά. Κι εκεί ήταν και η λάρνακα του αγίου και πήγαιναν και τον τιμούσαν κάθε χρόνο. για δυο τρεις μέρες. και μετά το ίδιο. Και μια φορά, είχε πάει μια φαμελιά και ξέχασαν το παιδάκι, εκεί κοντά στη λάρνακα κι έφυγαν οι γονείς. Γίνεται κι αυτό. 'Αφού και ο Ιωσήφ και η Μαριάμ ξέχασαν τον Ιησού στα Ιεροσόλυμα, όταν ήταν δωδεκαετής. Και μετά γύρισαν, η θάλασσα είχε καλύψει, πλέον, το μέρος, και τι να κάνουν; Περίμεναν την άλλη χρονιά, μέσα στη στενοχώρια και την άφατη οδύνη. Μόλις, λοιπόν, ήλθε η άλλη χρονιά, στις 24 Νοεμβρίου, μέριασε η θάλασσα, πάνε οι καημένος πολύ στενοχωρημένοι, αλλά και με μια ελπίδα να ίδούν τι έγινε ο γυιός τους. και τον βρίσκουν να κάθεται δίπλα στη λάρνακα. και λέει: «Καλά», λέει, «πώς πέρασες ένα χρόνο;» Αυτός, λέει, κι έδειχνε μέσα, «αυτός που είναι μέσα μου 'δινε και έτρωγα, με κράταγε και δεν πέθαινα. και με έκανε και παιχνιδάκια και χαιρόμουν και πέρασε ο καιρός.» Έ... Το πιστεύετε; το πιστεύουμε. 'Αφού το γράφει το βιβλίο. Κι αφού οι άγιοι μπορούν να κάνουν θαύματα μεγάλα, δυνάμει της πίστεως. Κι έτσι, λοιπόν, έχει γράψει και πολλά συγγράμματα και άλλα πολλά όμορφα.

Άγιος Πέτρος Α' ο Αλεξανδρείας

Κι άλλος ένας άγιος, του 3ου αιώνος αυτός, ο άγιος Πέτρος, αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας, ο Πέτρος ο Α'. Άς αναπαύει κι ο Θεός τον μακαριστό Πέτρο τον Ζ', που πέθανε κι αυτός μαρτυρικά. Στον αέρα. Άς έχουμε την εύχούλα του. Άνθρωπος μεγάλης πίστεως και αγίας ζωής. Ομολογητής. Διδάσκαλος των ανθρώπων. Υποστηρικτής. Στά χρόνια του Διοκλητιανού, Μαξιμιανού και Μαξιμίνου. Κι ο αυτοκράτορας εκεί ο Μαξιμίνος, που 'ταν στην περιοχή, μαθαίνοντας τη δράση του, τον έκάλεσε, τον εξέτασε, τον κολάκευσε, τον απείλησε, αλλά αυτός δεν άλλαζε. και τον στέλλει, τότε, στον Διοκλητιανό, στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας, που 'ταν η πρωτεύουσα του ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους. Κοντά στην Κωνσταντινούπολη, η οποία δεν υπήρχε τότε. Ήταν Βυζάντιο. Πόλις μικρή. Κι εκεί τον υπέβαλαν σε βασανιστήρια, τον αρχιεπίσκοπο Πέτρο, και δεν άλλαζε. και στο τέλος του απέκοψαν την τιμία κεφαλή. Πριν τον αποκεφαλίσουν, είχε πάει και ο 'Άρειος εκεί, που 'ταν αιρετικός, τον είχε αφορίσει και καθαιρέσει ο άγιος Πέτρος, και του ζητούσε να τον συγχωρήσει, αλλά ο άγιος έβλεπε ότι ήταν αυτό υποκριτικό, για να κλέψει την παράσταση και να 'ν' πιο ελεύθερος, για να κάνει θραύση με την αίρεση του. Ό άγιος του λέει: «Εγώ, παιδί μου, βλέπω ότι δεν αλλάζεις. Και θα πάς στην αιωνία κόλαση, επειδή έχεις κακό φρόνημα. Κι είσαι αμετανόητος κι εγωιστής. Γι' αυτό έγώ δεν σε λύνω. για το καλό το δικό σου. Όχι να σε τιμωρήσω. για να συνετισθείς και να μετανοήσεις και ν' αλλάξεις.» Και τον αποκεφάλισαν μετά. και του λέει: Είδα στον ύπνο μου τον μικρό Χριστό, να φοράει ένα χιτώνα, που 'ναι σχισμένος. Και του λέω: «Χριστέ μου, ποιος Σού έσχισε τον χιτώνα;» Και μου είπε: «Ό Άρειος, παιδί μου. Ό Άρειος μου έσχισε τον χιτώνα, μετά που αποχώρισε από τον Θεό.» Γιατί έλεγε ο Άρειος, πώς ο Χριστός δεν είναι Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού και σαρκωθείς Θεός, αλλά είναι κτίσμα του Θεού, το τελειότερο και καλύτερο. Ό,τι χειρότερο. Κι ο Αρειανισμός, όπως ξέρουμε, τάραξε την Εκκλησία του Χριστού, και μέχρι σήμερα, ακόμη, οι λεγόμενοι Χιλιασταί, είναι οπαδοί του Αρείου. Γι' αυτό λένε ο Χριστός είναι αρχιδούλος και άλλα πολλά τέτοια και ξεκίνησε αυτή η αίρεση, Γέροντα, από την Αμερική κι έχει καλύψει όλη την οικουμένη. Αυτά. Γιατί έχουμε και επιβίωση του Αρειανισμού, δυστυχώς. Κι οι νεότερες αιρέσεις είναι επιβιώσεις των αρχαιοτέρων. Κι αλλάζει ο Μανολιός, και βάνει τα ρούχα του αλλιώς. Λοιπόν.

25 Νοεμβρίου

Αγία Αικατερίνα

Πάμε και 25 του μηνός, τώρα. 25 του μηνός, έχουμε το καύχημα της ορθοδοξίας και την πρώτη επικεφαλής των μαρτύρων γυναικών. την αγία μεγαλομάρτυρα και πάνσοφο νύμφη του Χριστού Αικατερίναν. Κατήγετο άπ' την Αλεξάνδρεια. Ό πατέρας ήτο εκεί διοικητής. Βασιλίσκος, όπως τον έλεγαν, ως προς το αξίωμα. Εκείνη ήτο παιδί θαύμα. Ωραιότατη, πλουσιότατη, μορφωμένη και αρχοντική. την καμάρωναν όλοι και την ζητούσαν εις γάμον οι καλύτεροι. Εκείνη είχε μάθει και πολλά, πάρα πολλά γράμματα. Ήτο ιδιοφυία. Έμαθε τους αρχαίους σοφούς όλους. Λατίνους. τα μαγικά των μάγων. τα πάντα. Δεν ήταν κάτι που να μην το εγνώριζε. Κι ενώ την ήθελαν όλοι για νύμφη, ζήλεψε ο Χριστός και την έκανε νύμφη δική Του. Έστειλε, μέσω της Θεοτόκου, το δαχτυλίδιον και την αρραβώνιασε.

Εκεί, ο Μαξιμίνος, ο αυτοκράτωρ, έζησε και αυτή και έλαμψε τότε, και επί Μαξιμίνου εμαρτύρησε το 307 μ.Χ., την κάλεσε να αρνηθεί την πίστη, έφερε και ρήτορες εκεί, να μιλήσουν με αύτη για να την αλλάξουν, αλλά εκείνη τι έκανε; τους άλλαξε! τους έκανε χριστιανούς και έγιναν και μάρτυρες. Μετά την υπέβαλε στα χειρότερα και μεγαλύτερα βασανιστήρια και κολαστήρια, μέσα απ' τα οποία εβγήκε ασινής και αλώβητος η αγία. 'Αφού απέσπασε στην πίστη και την γυναίκα του Βασιλίσκου, του ήγεμόνος, δηλαδή, και άλλους στρατηγούς και άλλους επισήμους και πολλούς ειδωλολάτρες τους έκανε χριστιανούς. Και φοβήθηκε ο Μαξιμϊνος, μην κάνει όλη την Αλεξάνδρεια χριστιανική, προς τα 'κεί επήγαινε το πράγμα, και διέταξε και την αποκεφάλισαν στα 307, όπως προείπαμε, μ.Χ. Άγγελοι δε Κυρίου πήραν το λείψανο της, το πάνσεπτο λείψανο της, και το μετέφεραν στο Όρος Σινά. και το άφησαν εκεί για αιώνες. και κατά τον 8ο αιώνα αποκαλύφθηκε στους αγίους άσκητάς και την μετέφεραν στην Μονή του Σινά, που 'ταν αφιερωμένη στην Μεταμόρφωση του Χριστού, και έβαλαν το λείψανο της μέσα σε αυτή την εκκλησία. 'Από τότε, η εκκλησία αυτή έγινε και εκκλησία της αγίας μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης. Στους αιώνες εθαυματούργησε και θαυματουργεί. Οι Δυτικοί την έχουν προστάτιδα των Γραμμάτων και των Τεχνών. και βοηθάει τους νέους, αλλά και όλους τους ανθρώπους και χριστιανούς, πάρα πολύ. Την έχομε κι εδώ στην 'Αθήνα στις εκκλησίες, έχουμε και το μετόχι του Σινά, στέλλουμε τα σέβη και την αγάπη μας στον άγιο ηγούμενο και στους αδελφούς, και προσκυνούμε ταπεινά το ιερό της λείψανο στην παλαίφατη Μονή του Σινά, που 'ναι 'κεί προκεχωρημένο φυλάκιον ορθοδοξίας και μεγαλείου.

26 Νοεμβρίου

Άγιος Μερκούριος

Κι έχουμε, την ίδια μέρα, και τον μεγαλομάρτυρα Μερκούριο, τον θαυματουργόν. Υιός βαρβάρου. Σκύθη. Εκείνος, όμως, είχε ψυχή ευλογημένη. Έγινε χριστιανός, κατετάγη στον στρατό, και σε μια μάχη,   με την   βοήθεια αγγέλου,   πιθανόν του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ενίκησε τους εχθρούς όλους, και τους κατετρόπωσε, χωρίς να χάσει ούτε ένα στρατιώτη. Κι ο αυτοκράτωρ, τότε, ο Δέκιος κι ο Βαλεριανός στη συνέχεια, 249-259 ήταν οι δύο στη συνέχεια, ο ένας μετά τον άλλο, τον έκαμε στρατηγό. Αλλά εκείνος δεν έχάρη ούτε παινεύτη μ' αυτό. Είχε αρχιστράτηγο τον Ιησού Χριστό. Κι είχε την πίστη για πλούτο της ψυχής του και για τα πάντα. Γι' αυτό και στο στράτευμα, ως στρατηγός τώρα, εχρησιμοποίησε τη θέση του υπέρ της δόξης του Χριστού και υπέρ της σωτηρίας των ψυχών των ανθρώπων. Κι έφερε αμέτρητους στην αγία Εκκλησία. Ένας στρατηγός, σου λέει, για να πιστεύει αυτός, είν' αλήθεια όλα αυτά. Γιατί συνήθως οι στρατηγοί ήταν ματαιόδοξοι. Ήταν άλλα πράγματα. Λοιπόν.

Τό μαθαίνει ο αυτοκράτωρ και τον καλεί. Τον παρεκάλεσε ν' αλλάξει. «Κρίμα», λέει. «'Εσύ τόσο σπουδαίος άνθρωπος, να πάεις χαμένος;» Ποιος πήγαινε χαμένος, είναι άλλη κουβέντα, βέβαια. Λοιπόν. Εκείνος δεν άλλαζε με τίποτε. και τότε οργίστηκε ο αυτοκράτωρ ο Βαλεριανός και διέταξε, ήταν το 253 μ.Χ., και διέταξε να τον βασανίσουν με τον πιο οικτρό και φοβερό τρόπο. Τον υπέβαλαν σε τέτοια βασανιστήρια, που λίγοι μάρτυρες τράβηξαν αυτά τα δειΝα. Δεν σάς τα λέω. τα 'χα πεϊ πρόπερσυ, σε μιά εδώ πέρα τριών τετάρτων ομιλία για τον άγιο Μερκούριο και πολλοί είχαν πάθει. και με το δίκιο τους. Αφού πιά δεν μπόρεσε κανένα βασανιστήριο και κανένα κολαστήριο να τον αλλάξει ούτε να τον θανατώσει, ο αυτοκράτορας διέταξε, αφού τον έφερε στην Καππαδοκία, την πατρίδα του Μεγάλου Βασιλείου και όχι μόνον, τον έφερε, λοιπόν, εκεί στην Καισαρεία της Καππαδοκίας, και τότε λέει: Αυτός θα μας κάνει όλους χριστιανούς. Γι' αυτό, κόφτε του το κεφάλι, να τελειώνομε.» Κι αποκεφάλισαν, στις 25 Νοεμβρίου 253 μ.Χ., 3ος αιώνας, στα μισά, τον μεγαλομάρτυρα Μερκούριο, που το ελληνικό του είναι Έρμης. Ήταν λατινική αυτοκρατορία, τότε. Κι έμεινε εκεί το λείψανο του κι έγινε πηγή ιαμάτων και θαυμάτων πολλών. Και προστάτης της ιεράς πόλεως Καισαρείας. Κι όταν στα 363 ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, που ανέβηκε στον θρόνο του το 361, της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, και ήθελε να φέρει τα είδωλα, και πολεμούσε κατά των Περσών, τότε ο Θεός έστειλε τον άγιο Μερκούριο, με την πανοπλία του, και αφαίρεσε τη ζωή από τον Αποστάτη Ιουλιανό, για να ησυχάσει και να γλυτώσει και η Εκκλησία άλλα και ο κόσμος. Παρότι είχε ικανότητες, παρότι ήτο σοφός, τα χρησιμοποίησε όλα αυτά για το κακό. για να βλάψει. Κι όχι να ωφελήσει. Κι έτσι, ο άγιος Μερκούριος εφόνευσε, με εντολή του Χριστού, τον παράφρονα τύραννο. Μεγάλη η χάρη του αγίου Μερκουρίου και την ευχή του να 'χουμε.

Άγιος Άλύπιος

Προχωρούμε, τώρα, λιγάκι. Αν θέλετε, μη μιλάτε, ακούγεται, παιδιά. Κάντε λίγη υπομονή. Άν κάποιος δεν μπορεί, υπάρχουν και οι πόρτες. Αλλοίμονο. Ή Εκκλησία είναι η αγκαλιά του Χριστού, που μας έχει όλους. Και η ελευθερία μαζί. Έτσι. Πάμε, τώρα στις 26 του Νοεμβρίου. Έχουμε τον άγιο Αλύπιο τον κιονίτη. Τον στυλίτη, επάνω στον κίονα, στον στυλό. Ήταν από την Αδριανούπολη της Παφλαγονίας. Στον Πόντο. Στα χρόνια του ευσεβούς βασιλέως Ηρακλείου. Αυτός ήταν ο δντως μεγάλος Σταυροφόρος της Ανατολής κι ο άγιος Θεοφάνης, ο Χρονογράφος, τον θαυμάζει και τον αγαπά ιδιαίτερα. Και τον εκθειάζει. Είχε δίκαιο. Στα χρόνια, λοιπόν, του Ηρακλείου, 610-640, τον 7ο αιώνα, έζησε ο άγιος Αλύπιος. Αυτός που δεν έχει λύπη. Κι ο Παπαδιαμάντης μας μιλά για αλύπιον οίνον. Όταν πίνει κανείς κανονικά κρασί, του παίρνει την λύπη. «Και οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου», τι σημαίνει; του φτιάχνει την διάθεση. 'Αλλά να το πίνωμε και να μη μας πίνει, έλεγαν στα χωριά μας. Λοιπόν. Με μέτρον. δεν απαγορεύεται η χρήση του οίνου. Ή μέθη απαγορεύεται. Γιατί μετά μας κάνει γραμματισμένους. Και δεν ξέρομε τι κάνομε. Γελάτε, έ; Πού βγαίνουμε και πρωθυπουργοί.

Ό άγιος Αλύπιος, λοιπόν, ο κιονίτης, ήταν παιδί θαύμα. Ήγιασμένος έκ κοιλίας μητρός. Ή μάνα του, πριν τον γεννήσει, είδε μές στο σπίτι ένα αρνί ολόλευκο κι είχε στα κέρατα, ήταν κριός, φαίνεται, στα κέρατα λαμπάδες μεγάλες, που έφεγγαν κι έκαναν το δωμάτιο να είναι ολόφωτο. Και λέει: «Μπά, κάτι θα γίνει». Κι όταν γέννησε το παιδί, κι ήταν τόσο χαριτωμένο ο Αλύπιος, λέει: Αυτό είναι. Ό γυιός μου θ' ανέβει ψηλά και θα φωτίσει τον κόσμο.» Και πράγματι, όταν μεγάλωσε κάμποσο, έφυγε και πήγε στην έρημο. Έφτιαξε ένα στύλο, έναν κίονα, κι ανέβηκε πάνω. Και καθόταν όρθιος, παρακαλώ! 'Εδώ είναι η υπομονή κι η καρτερία του η μεγάλη. Όρθιος, παρακαλώ, επάνω στον στύλο, χειμώνες και καλοκαιριά, με λιοπύρια και βροχές και χιόνια και τα υπόλοιπα, 53 χρόνια! Είναι αυτά έργα της Θείας Χάριτος, βέβαια. Εμείς τ' ακούμε και γελάμε. Τί να πούμε; Έχουν γίνει, όμως, αυτά. Πόσες δυνατότητες έχει ο άνθρωπος και τι προοπτική έχει! Άπ' το κατ' εικόνα στο καθ' ομοίωσιν. 53 χρόνια! Κι ο διάβολος δεν άντεξε την υπομονή του, τον έπληξε με αρρώστια. Κι εκείνος τι έκανε; Δέν κατέβηκε. Όχι. Ξάπλωσε, δμως, στο ένα του πλευρό, γιατί ήταν δρθιος τα 53, και ξαπλωμένος στο ένα πλευρό έζησε ακόμα 13 χρόνια. Το όλον 66 χρόνια επάνω στον στύλο. Γι' αυτό και σ' εμάς, όταν τυχαίνουν δυσκολίες η ο,τι άλλο, να σκεπτόμεθα ότι οι άγιοι έκαναν τόση υπομονή. Όλη την υπομονή. Κι ας μας δίνει κι εμάς αυτή τη χάρη της υπομονής ο Χριστός μας. Και υστέρα, 106 ετών, ανεπαύθη έν Κυρίω. Αφού γέμισε Με θαύματα την οικουμένη και Με τις διδασκαλίες του, καθώς ήρχοντο στον στύλο, οδήγησε πολλούς στον Παράδεισο και φρόντισε αμέτρητους.

Άγιος Στυλιανός

Τήν ίδια μέρα γιορτάζει πάλι άπ' την Παφλαγονία, ο άγιος Στυλιανός ο Παφλαγών. Κι αυτός παιδί θαύμα. Ήγιασμένος έκ κοιλίας μητρός του. Μεγάλωνε, λοιπόν, κι είχε έφεση προς τον μοναχισμό και προς τον Θείο έρωτα. Οι γονείς του ήταν πλούσιοι και αφού τους εκήδεψε, όταν κοιμήθησαν, εκείνος μοίρασε την περιουσία του την αμύθητη στους φτωχούς και στους άναγκεμένους και στις Εκκλησίες που χρειαζόντουσαν να φροντίσουν τους φτωχούς και όλους και πήγε σέ μιά μονή. Ανέβηκε γρήγορα ψηλά. Ήταν χαριτωμένος. Και Σε κάποια στιγμή, λέει στους πατέρες: «'Εγώ θα φύγω.» Είχε τόσο Θείο έρωτα, που ήθελε να βρίσκεται συνέχεια μόνος προς μόνον, τον Χριστόν, και να εύχεται και ν' απολαμβάνει Αυτόν και να Τον χαίρεται. Και πήγε σ' ένα σπήλαιο κι εξαφανίστηκε. Κι εκεί, άγγελος Κυρίου του πήγαινε τροφή. Και έτρωγε ουράνιον άρτον. Και ζούσε. του 'δωσε την χάρη να θαυματουργεί ο Χριστός. Και τον ανακάλυψαν οι άνθρωποι και πήγαιναν αμέτρητοι στο σπήλαιον να τους βοηθήσει. Και του έδωσε και μιά ιδιαίτερη χάρη. Να είναι προστάτης και σωτήρας των παιδιών. Γυναίκες που πέθαιναν τα παιδιά τους, κατά την γέννα, ζωγράφιζαν, λέει, αγιογραφούσαν, δηλαδή, τη μορφή του, κι αμέσως εκείνος εστύλωνε τα παιδιά και δεν πέθαιναν στη συνέχεια. Έτσι. Γι' αυτό λέει: «Παίδων προστάτης πέφυκα —(είμαι)— Θεού το δώρον.» Είμαι προστάτης των παιδιών. Κι αυτό το δώρο, τη χάρη, μου την έδωσε ο Θεός. Και πλήρης ήμερων, κι εκείνος, ανεπαύθη.

Άγιος Νίκων

Ίδια μέρα έχομε και τον άγιο Νίκωνα, τον μετανοείτε. Άπ' τον Πόντο κι αυτός. Τί έβγαλε εκείνος ο Πόντος! Πλουσιόπαιδο, άκουσε στο ευαγγέλιο τη φωνή του Κυρίου, που λέει: «Όποιος αφήσει τα πάντα και μ' ακολουθήσει, εκείνος θα πάρει εκατονταπλάσια και θα κληρονομήσει και τη Θεία Βασιλεία». Πήγε Σε μιά μονή, ασκήθηκε, υψώθηκε πάρα πολύ. Ό πατέρας του τον έψαχνε, το 'μαθε εκείνος κι έφυγε, μην τον πιάσει. Κι έτρεξε όλη τη Μικρασία, κηρύττοντας μία λέξη μόνο: «Μετανοείτε.» «Μετανοείτε.» Ό Νίκων ο μετανοείτε. Έλεγε «Μετανοείτε», όπως ο άη Γιάννης ο Πρόδρομος. Κι είχε την ίδια μορφή με τον άη Γιάννη. Έρχεται στην Κρήτη, που 'χαν εκεί οι Σαρακηνοί κάνει τους Κρητικούς τους περισσότερους μωαμεθανούς, εκήρυξε, επανέφερε αμέτρητους στην ορθοδοξία, πέρασε στην Πελοπόννησο, ήλθε στην Αθήνα, πήγε στη Χαλκίδα, πήγε παντού, κατέληξε στη Σπάρτη. Κι εκεί βοήθησε τα μέγιστα τους Λάκωνας, έφτιαξε ωραία εκκλησία του Σωτήρος Χριστού και μια μονή, στην οποία εγκαταβίωσε κι εκοιμήθη στα 998, στις 26 Νοεμβρίου. Μεγάλος άγιος και μεγάλος προστάτης.

27 Νοεμβρίου

Άγιος Ιάκωβος ο Πέρσης

Άς πάμε και στις 27, γιατί πέρασε η ώρα, ο άγιος μεγαλομάρτυρας Ιάκωβος ο Πέρσης. Έζησε στα Βασίλεια της Περσίας, αρνήθηκε τον Χριστό για τη φιλία του βασιλέως, τον αρνήθηκαν, όμως και η μάνα του και η γυναίκα του, εγγράφως. «Άν δεν αλλάξεις», λέει, «εμείς δεν σέ ξέρομε». Τί ωραίες κυρίες αυτές! Και μπράβο τους! Κι αυτός μετεμελήθη. Και γύρισε, λοιπόν, ξανά, στη θρησκεία την ορθοδοξία, ο βασιλιάς τον κάλεσε, κι εκείνος δεν άλλαζε και διέταξε, λοιπόν, τους στρατιώτες να τον κατασφάξουν. Πήραν τα μαχαίρια, του έκοψαν όλα τα μέλη, τα πάντα, κι έμεινε μόνο ο κορμός και το κεφάλι. Κι αυτός δεν άλλαζε. Και ύστερα τον αποκεφάλισαν. Ό άγιος μεγαλομάρτυς Ιάκωβος ο Πέρσης. Να 'χουμε την ευχή του.

28 Νοεμβρίου

Άγιος Στέφανος ο νέος

Και πάμε στην τελευταία ήμερα, 28 Νοεμβρίου, ο άγιος Στέφανος ο νέος. Στα χρόνια της Εικονομαχίας, παιδί θαύμα κι αυτός, στα χρόνια των Ίσαύρων, ομολογούσε την πίστη, τον έκλεισαν στη φυλακή, ο δεύτερος Ίσαυρος, ο Κωνσταντίνος ο Ε', έντεκα μήνες στις πραιτωριανές φυλακές, δπου ήταν γεμάτες από 342 καλόγηρους άπ' όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας, οι οποίοι υποστήριζαν τις ιερές εικόνες. Κι εκεί τι κάνει ο άγιος Στέφανος, που 'ταν φύσεως καλής και αγαθής και μεγάλης αρετής; Έκαμε το πραιτώριο, τις φυλακές, μοναστήρι. το 'μαθε, λοιπόν, ο αυτοκράτορας και τρέχει εκεί ο ίδιος. Βγάζει από μέσα τον άγιο Στέφανο, τον φέρνει στην πλατεία, τον πετάει καταγής και λέει: «Κτυπήστε τον τώρα.» Και όρμησαν οι φανατικοί Εικονομάχοι και τον κτυπούσαν μ' ο,τι έβρισκαν. Κι ένας πολύ φανατικός πήρε ένα σανίδι και τον κτύπησε στο κεφάλι και πέθανε. Πήρε το μαρτυρικό του σώμα και το περιέφεραν στην πόλη, κάποιος άλλος το κτύπησε και το διέλυσε και το υπόλοιπο το 'ριξαν στη θάλασσα, για να ησυχάσουν. Άγγελος Κυρίου τον έβγαλε, τον πήραν οι χριστιανοί, τον έθαψαν, εκεί στο λιμάνι κοντά, κι από τότε θαυματουργούσε και μέχρι σήμερα εκεί επιτελεί θαύματα στην Κωνσταντινούπολη.

Άγιος Ειρήναρχος

Κι άλλος ένας άγιος, ο Ειρήναρχος, που ήταν δήμιος, στον 3ο αιώνα, εκεί στη Σεβάστεια, την πρωτεύουσα της Αρμενίας, που ήσαν οι 40 μάρτυρες, κι ήταν από μικρό παιδί, ήταν χειροδύναμος, και τον πήρε, λοιπόν, ο διοικητής να είναι δήμιος. να σκοτώνει τους μάρτυρες. Να εκτελεί. Να κάνει εκτελέσεις. Και καθώς ήσαν επτά γυναίκες, που τις βασάνιζαν, είδε σε μια στιγμή τα πρόσωπα τους ο Ειρήναρχος, ο δήμιος Ειρήναρχος, να λάμπουν. Και τότε ήλθε εις εαυτόν, μετενόησε και λέει: Αυτές τόσο δυνατές είναι; Τόσο υπομονή κάνουν; Κι έκαναν και θαύματα μπροστά στον δήμιο, στον έπαρχο, και λέει: Είμαι κι εγώ χριστιανός.» στη συνέχεια ο έπαρχος άρπαξε εκείνον, τον έριξε στη λίμνη της Σεβάστειας, να πνιγεί, αλλά εκείνος βγήκε στην επιφάνεια. Τον έβαλε μετά στη φωτιά, αλλά εκείνος δεν εκάη. Και ύστερα τον αποκεφάλισε. Κι είναι ο από δημίων άγιος Ειρήναρχος. να 'χουμε την ευχή του.

29 Νοεμβρίου

Άγιος Παράμονος και οι 370 μάρτυρες

Θα πούμε τώρα το Φθινοπωρινό Συναξάρι, από αύριο Πέμπτη 29 Νοεμβρίου. Γιορτάζει ο άγιος Παράμονος και οι 370 μάρτυρες. Προήρχοντο αυτοί οι μάρτυρες από την Νικομήδεια της Μικράς Ασίας. στα χρόνια του Διοκλητιανού. Κι εκεί, ο Άκυλίνος, ο έπαρχος της πόλεως, είχε κάποια σωματική άρρώστεια, είχε συλλάβει αυτούς τους 370 πιστούς, χριστιανούς, και τους είχε στη φυλακή για να τους εκτελέσει, άν δεν προσκυνούσαν τα είδωλα και δεν αρνιόντουσαν τον Χριστό. Και αποφάσισε, λοιπόν, να πάει στο Ιράκ, στη σημερινή Βασόρα, που 'ταν εκεί Σε μια περιοχή θερμά λουτρά, για να θεραπευθεί από τη σωματική νόσο, από την οποία έπασχε. Και πήρε μαζί του, για επίδειξη, και δεν ξέρω γιατί άλλο, και τους 370 κρατούμενους χριστιανούς. Έφθασε εκεί στο Ιράκ, στη Βαρσατία, τότε, τη σημερινή Βασόρα, και πριν πάει στα λουτρά, πρόσφερε θυσία στη θεά της Ανατολής Ίσιδα, και της Αιγύπτου, εκεί. Λοιπόν. Και ύστερα έβαλε και τους κρατουμένους να θυσιάσουν στη θεά και να προσκυνήσουν τα είδωλα, αρνούμενοι τον Ιησού Χριστό. Κι εκείνοι του λένε: Αυτό δεν γίνεται Με καμία κυβέρνηση. Κάμε ο,τι θέλεις.» Και οργίσθηκε τόσο πολύ ο φοβερός αυτός έπαρχος και ειδωλολάτρης διοικητής, που διέταξε και αποκεφάλισαν όλους και τους έστειλαν στον Παράδεισο. Ήταν εκεί κι ένας χριστιανός, ένας άνθρωπος, καλύτερα, στο Ιράκ, που τον έλεγαν Παράμονο. Και αυτός, μόλις είδε αυτή την φρικτή πράξη του έπαρχου, «Έ,» λέει, «αυτό δεν πάει. Είναι μεγάλο ανοσιούργημα. να σφάξει σαν ζώα και σαν αρνιά αυτούς τους αθώους, που είναι και ξένοι.» Τ' άκουσε αυτά ό Άκυλϊνος και θύμωσε πολύ. Ό Παράμονος έφυγε, καθώς είπε αυτές τις κουβέντες. Και διατάσσει τους στρατιώτες του να τον πάρουν από κοντά, να τον συλλάβουν και να τον φέρουν μπροστά του. Και του είπε: «Γιατί λες αυτά τα ρήματα;» «Και άλλα θα σού πω», λέει. «Είσαι σύ χριστιανός;» «Ναι. Κι εγώ είμαι χριστιανός. Πιστεύω στον Κύριο.» «Να θυσιάσεις στα είδωλα.» «Δεν γίνεται αυτό». Και τότε είπε στους στρατιώτες να ορμήσουν και να τον φονεύσουν. Και όρμησαν όλοι μαζί και τον κτυπούσε ό καθένας μ' ότι Είχε και με τα ξίφη τους και τον εφόνευσαν. Και πήγε και αυτός μαζί με τους 370 μάρτυρες. Τους έθαψαν σ' ένα μέρος. Και τους γιορτάζει η Εκκλησία κάθε χρόνο στις 29 Νοεμβρίου. Αυτοί οι μάρτυρες μαρτύρησαν επί Δεκίου. Δεν πειράζει. 250, ακριβώς. Μπερδεύω τους αυτοκράτορες. Δεν έχει καμιά σημασία αυτό. Επειδή το λέει το βιβλίο σας το λέω.

Άγιος Φιλούμενος

Και μετά έχομε και τον άγιο μάρτυρα Φιλούμενο. Τί ωραία κουβέντα! Αγαπημένος θά πει Φιλούμενος. Ήταν εκεί στη Λυκαονία, στη Μικρά Ασία, και φρόντιζε τη μεταφορά του σιταριού στη Γαλατία. Διαμετακομιστικό εμπόριο. Ήτανε χριστιανός. Τον κατήγγειλαν, εκεί, στον έπαρχο, κι εκείνος τον εκάλεσε να απολογηθεί. Τού ζήτησε, ως γνωστόν, να αρνηθεί τον Χριστό και να θυσιάσει στα είδωλα, εκείνος, όμως, επέμενε. Κι ο τύραννος διέταξε να τον βασανίσουν. Και μάλιστα, καθώς γράφει το ιερό Συναξάριο, τον βασάνισαν τόσο πολύ, που ίσα που έβγαινε η αναπνοή του. Και στο τέλος, τον έδεσαν πίσω από άρμα και τον έσερναν στους δρόμους. Βάδισε κάμποσο, σύρθηκε, για την ακρίβεια, και παρέδωσε την ψυχούλα του ο άγιος Φιλούμενος στον φιλάνθρωπο Χριστό, στα χρόνια του Αύρηλιανού, 270-275 μ.Χ.

30 Νοεμβρίου

Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος

και πάμε, τώρα, στις 30 του Νοεμβρίου, έχομε τον πολύ αγαπημένο μας άγιο Ανδρέα τον Πρωτόκλητο. Ήταν από τη Γαλιλαία, αδελφός του αποστόλου και πρωτοκορυφαίου Πέτρου, γυιοί και οι δύο του Ιωνά, ψαράδες το επάγγελμα και μαθηταί του αγίου Ιωάννου του Προ-δρόμου. και ακολούθησαν τον Κύριο, πρώτος ο Ανδρέας εκλήθη απ' τον Χριστό, έξ ου και Πρωτόκλητος, μαζί με τον ευαγγελιστή Ιωάννη, και υστέρα ο Ανδρέας έφερε και τον αδελφό του, τον Πέτρο. Είχε καλή θέση στη δωδεκάδα των αποστόλων ο άγιος Ανδρέας. Ήτο υπαρχηγός. Σπουδαίος και σημαντικός. Γεμάτος Θεία χάρη. Σε πολλά σημεία της Θείας Γραφής, της Καινής Διαθήκης, αναφέρεται το όνομά του και η δράση του. Όταν ήλθε το Πνεύμα το Άγιον, την ημέρα της Πεντηκοστής, εγέμισε κι αυτός από τη χάρη Του. και μετά, του έπεσε ο κλήρος να μεταβεί και να κηρύξει στη Βιθυνία, στον Πόντο, στην Καππαδοκία, στη Γαλατία, στο Βυζάντιο, στη Θράκη, στη Μακεδονία, από την ενδοχώρα, στα μέσα εκεί, που ναι η Βουλγαρία και τα υπόλοιπα, κι έφθασε μέχρι τας Πάτρας. Στον Πόντο έκαμε πολύ μεγάλη δουλειά. Έφθασε μέχρι την Ουκρανία, στη Σινώπη του Πόντου, που οι Σινωπείς ήταν τόσο άγριοι και βάρβαροι, που Σε κάποια στιγμή, καθώς μιλούσε όρμησαν επάνω του και τον κτύπησαν τόσο πολύ, που τον άφησαν σχεδόν πεθαμένο, του 'κοψαν και το δακτυλάκι του, και τον πέταξαν στα σκουπίδια, έτσι, για να τον περιφρονήσουν και ν' απαλλαγούν. Αλλά εκείνος δεν πέθανε. Είχε ήμερες απ' τον Θεό και δεν τις έχανε. και σηκώθηκε πάλι, πήγε, τους μίλησε, ήτο ανεξίκακος, ως μιμητής του Χριστού μας και αυτός, και τους έκαμε να τον ευσπλαχνισθούν και να τον ακούσουν. Κι ήλθαν στον Χριστό. Όλες αυτές οι Εκκλησίες, στον Πόντο και στα υπόλοιπα, οφείλονται στον άγιο Ανδρέα, καθώς και στον απόστολο Πέτρο, τον αδελφό του, που 'ρθε να τον συναντήσει και κήρυξαν αρκετά στα μέρη αυτά τη χάρη του Ιησού Χριστού. Γι' αυτό κι ο απόστολος Πέτρος τις δύο Καθολικές Επιστολές του τις στέλλει στους χριστιανούς του Πόντου, της Γαλατίας, της Καππαδοκίας, της Βιθυνίας και της Μικράς Ασίας. δεν είν' τυχαίο αυτό. Πόσο έχουν εργασθεί οι απόστολοι του Χριστού! οι αναμορφωταί της οικουμένης. Έφεραν το ευαγγέλιο εις πάσαν την γήν και έως εσχάτου αυτής. Και ήλθε εις τας Πάτρας ο άγιος Ανδρέας, εθεράπευσε εκεί έναν βαρειά άρρωστο, τον Σώσειο, τον πίστεψαν οι Πατρείς, προσήλθαν στον Χριστό, θεράπευσε και την Μαξιμίλλα, την γυναίκα του ανθυπάτου, του Αιγαιάτου, του διοικητού, και τον αδελφό του, τον μαθηματικό σοφό Στρατοκλή, ο Στρατοκλής έγινε Σε λίγο και επίσκοπος Πατρών, στο πόδι του αγίου Ανδρέου, αλλά ο Αιγαιάτης ήτανε πολύ βάρβαρος. Κι επειδή έβλεπε τους ανθρώπους να πιστεύουν τον άγιο Ανδρέα και να γίνονται χριστιανοί, δεν άντεξε. Γι' αυτό συνέλαβε τον απόστολο και τον εσταύρωσε πάνω Σε Σταυρό σχήματος Χι. Κι εκεί ο άγιος Ανδρέας, απ' τον Σταυρό αυτό ανεχώρησε για τον Εσταυρωμένο του ουρανού και τον Αναστημένο Χριστό μας. Και κατέστη πολιούχος των Πατρών, με πολλά θαύματα, πολλές επεμβάσεις και μεγάλη προστασία στην πρωτεύουσα της Πελοποννήσου αιώνες και αιώνες, αγαπάει και την πατρίδα μας ιδιαίτερα κι είναι, μετά τον απόστολο Παύλο, ο φωτιστής των Ελλήνων, τον αγαπάει και η Αθήνα, τον αγαπούνε παντού τον άγιο 'Ανδρέα, κι έχει και πλήρη ασματική ακολουθία, γιατί είναι από τους πανηγυρικώς εορτάζοντας αποστόλους. Κι όσοι έχουν το όνομά του και όσες τους ευχόμεθα τα χρόνια πολλά κι όσοι πανηγυρίζουν κι έχουν ναούς, και πάλι χρόνια πολλά και στον Γέροντα, εδώ, τον ηχολήπτη και στους άλλους, ευχόμεθα έτη πολλά και βοήθεια ο άγιος Ανδρέας, να βοηθάει και την πατρίδα μας, την οποία προστατεύει, αλλά και ολόκληρη την οικουμένη.

Έξεφωνήθη την 21η Νοεμβρίου 2007

Τα Συναξάρια της 29ης και 30ής Νοεμβρίου εξεφωνήθησαν στις 28 Νοεμβρίου 2007

Τέλος

Για την αντιγραφή: Παναγιώτης Κακάμπουρας

Last modified on Friday, 25 October 2013 16:44
Login to post comments

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel