από το βιβλίο του «Εικόνες έμψυχοι – Κηρύγματα αγιολογικά(Εξαπλά β΄)»,
Εκδόσεις Αποστολική Διακονία
Σήμερα δεν χωρεί άλλος λόγος στην Εκκλησία παρά μόνο το «Χριστός ανέστη!». Αυτές οι δυο λέξεις μόνο ακούονται σήμερα παντού, και στην Εκκλησία σαν ύμνος και στα σπίτια και τους δρόμους σαν χαιρετισμός. «Χριστός ανέστη!». Κι όλοι απαντούν στον ίδιο τόνο, «Αληθώς ανέστη ο Κύριος!». Η εορτή του Πάσχα και η χαρά της Αναστάσεως στην Εκκλησία είναι τόσο μεγάλη, πού δεν μένει θέση για να ομιλήσουμε για τίποτε άλλο, παρά μόνο γι' αυτή τη χαρά και το φως, από το όποιο, καθώς το ψάλλαμε στο τροπάριο του αναστάσιμου Κανόνα, «Πάντα πεπλήρωται φωτός ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια». Όλα είναι γεμάτα φως και χαρά, και η Εκκλησία και η υλική κτίση.
Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι η Εκκλησία. Έτσι πρέπει να πούμε οι Χριστιανοί για την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, πού είναι το μέγα θαύμα της θείας οικονομίας και το πιο βέβαιο γεγονός στην ιστορία του κόσμου. Η θεία Ανάσταση καταξιώνει όλα τα άλλα θαύματα και γεγονότα της ευαγγελικής ιστορίας, και τη Γέννηση και τη Σταύρωση, και εξηγεί την ύπαρξη της Εκκλησίας και τη μεταβολή του κόσμου. Η Εκκλησία στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας είναι η μαρτυρία της Αναστάσεως. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός είπε στο μυστικό δείπνο, «οσάκις γαρ αν εσθίητε τον άρτον τούτον και το ποτήριον τούτο πίνητε, τον εμόν θάνατον καταγγέλλετε, την εμήν ανάστασιν ομολογείτε».
Αλλ' ακόμα μεγάλη μαρτυρία της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού είναι το μαρτύριο της πίστεως. Οι άγιοι Μάρτυρες πεθαίνουν με την πίστη στο γεγονός της Αναστάσεως και με το όραμα του αναστημένου Ιησού Χριστού, πού κάθεται στα δεξιά του Πατέρα. Τα τελευταία λόγια στην απολογία του αγίου πρωτομάρτυρα Στεφάνου είναι αυτά, «Ιδού θεωρώ τους ουρανούς ανεωγμένους και τον υιόν του ανθρώπου εκ δεξιών εστώτα του Θεού», βλέπω τους ουρανούς ανοικτούς και τον υιό του άνθρωπου να στέκεται στα δεξιά του Θεού. Ο απόστολος Παύλος, με το όραμα της Δαμασκού ζωντανό μπροστά στα μάτια του, γράφει στο μαθητή του Τιμόθεο, «Μνημόνευε Ιησούν Χριστόν εγηγερμένον εκ νεκρών».
Οι Άγιοι, όχι μόνο οι Μάρτυρες, αλλά και οι Όσιοι και οι Δίκαιοι, σηκώνουν στη ζωή τους κάθε κακοπάθεια και το θάνατο με τη δύναμη της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού. Το δεκαπέντε κεφάλαιο της πρώτης προς Κορινθίους επιστολής του αποστόλου Παύλου, πού είναι ακριβώς η μαρτυρία και το κήρυγμα της Εκκλησίας για την Ανάσταση του Ιησού Χριστού και των νεκρών, το κεφάλαιον λοιπόν αυτό κλείνει με τα εξής λόγια, «Ώστε, αδελφοί μου αγαπητοί, εδραίοι γίνεσθε, αμετακίνητοι, περισσεύοντες εν τω έργω τον Κυρίου»" να είσαστε σταθεροί και αμετακίνητοι στην πίστη της Αναστάσεως και να εργάζεσθε πάντα όλο και περισσότερο το έργο του Κυρίου, αφού το ξέρετε ότι ο κόπος σας δεν πηγαίνει χαμένος.
Αν θέλωμ' ένα παράδειγμα, μέσα στα άπειρα παραδείγματα των Αγίων, έχομε την αγία μάρτυρα Θωμαΐδα. Σήμερα, 14 του μηνός Απριλίου, η Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της αγίας Θωμαΐδας. Μαζί με την Ανάσταση «τη αυτή ήμερα», η μνήμη μιας αγίας γυναίκας. Η ιστορία της αγίας Θωμαΐδας είναι μια οικογενειακή τραγωδία, την οποία η Αγία, εδραία και αμετακίνητη στην πίστη της, επλήρωσε με τη ζωή της. Πολλές φορές η αγνότητα βρέθηκε αντιμέτωπη με το κτηνώδες πάθος, και νίκησε η αγνότητα με θυσία της ζωής του σώματος, για να σωθή η ψυχή. Αυτά είναι κατορθώματα και παθήματα, πού τα σήκωσαν οι Άγιοι, με την πίστη στην Ανάσταση του Χριστού.
Όλη η ζωή της Εκκλησίας, η ζωή των χριστιανών, είναι Ανάσταση, είτε αν είναι χαρά είτε αν είναι λύπη. Όλα οι χριστιανοί τα σηκώνουν με την πίστη και τη δύναμη της Αναστάσεως. Γιατί η Ανάσταση δεν είναι μια εορτή και μια μνήμη, αλλά η ζωή και η δύναμη της Εκκλησίας, η ζωή και η δύναμη μέσα στους πιστούς. Το γράφει ο Απόστολος στην προς Φιλιππησίους επιστολή για τον εαυτό του, όλα τα άλλα στον κόσμο τα θεωρεί ανάξια λόγου και σκύβαλα, και δεν τον ενδιαφέρει παρά να γνωρίση το Χριστό και τη δύναμη της Αναστάσεως, σηκώνοντας το σταυρό των παθημάτων του Χριστού, «του γνώναι αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού και την κοινωνίαν των παθημάτων αυτού». Αμήν.
