Είναι στα σίγουρα αρκετά αληθινό ότι μια Ορθόδοξη αφύπνιση θα ήταν πολύ θεαματική στις μέρες μας, όπου πολλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν χάσει το αλάτι του αληθινού Χριστιανισμού, κι όπου η αληθινή και θερμή χριστιανική ζωή συναντάται πραγματικά σπάνια. Η σύγχρονη ζωή έχει γίνει πολύ άνετη, η κοσμική ζωή έχει γίνει πολύ ελκυστική, για πολλούς η Ορθοδοξία είναι απλώς ένα θέμα ιδιότητας μέλους σε έναν εκκλησιαστικό οργανισμό ή η “σωστή“ εκπλήρωση εξωτερικών τελετών και πρακτικών. Εκεί θα υπήρχε αρκετή ανάγκη για μια αληθινή Ορθόδοξη πνευματική αφύπνιση, αλλά δεν είναι αυτό που βλέπουμε στους Ορθόδοξους “χαρισματικούς”. Ακριβώς όπως οι “χαρισματικοί” ακτιβιστές ανάμεσα στους Προτεστάντες και τους Ρωμαιοκαθολικούς, είναι σε πλήρη αρμονία με το πνεύμα των καιρών, δεν έχουν ζωντανή επαφή με τις πηγές της Ορθόδοξης πνευματικής παράδοσης, προτιμώντας τις προτεσταντικές τεχνικές αναζωπυρωτισμού, που υπό τις παρούσες συνθήκες είναι της μόδας. Είναι ένα με το κυρίαρχο ρεύμα του αποστάτη “Χριστιανισμού” του σήμερα: της Οικουμενικής κίνησης. Νωρίς το 1978 ο Αρχ. Ιάκωβος της Ελληνικής Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής έδωσε τελικά την επίσημη έγκριση του στις δραστηριότητες του π. Ευσεβίου Στεφάνου, περιλαμβανομένης και άδειας να κηρύττει οπουδήποτε σχετικά με τις “δωρεές του Αγίου Πνεύματος”. Έτσι ο εκκλησιαστικός οργανισμός στην πιο μοντερνιστική και οικουμενιστική μορφή του ενώνει τα χέρια με την “χαρισματική αναζωπύρωση”, αντανακλώντας τη βαθειά συγγένεια που τις ενώνει. Αλλά ο αληθινός Χριστιανισμός δεν είναι εκεί.
Πράγμα άγνωστο στους εμπύρετους “αναζωπυρωτιστές”, ο Κύριος ο Θεός έχει διατηρήσει στον κόσμο, όπως στους καιρούς του προφήτη Ηλία, επτά χιλιάδες άνδρες που δεν έχουν κλίνει γόνυ στον Βάαλ(Ρωμ. 11:4)- ένα άγνωστο αριθμό πραγματικών Ορθόδοξων Χριστιανών, που δεν είναι ούτε πνευματικά νεκροί, όπως οι Ορθόδοξοι “χαρισματικοί” παραπονιούνται ότι ήταν τα ποίμνια τους, ούτε “πλήρεις πνεύματος” με πομπώδη τρόπο, όπως έγιναν αυτά τα ίδια ποίμνια κάτω από τη “χαρισματική” υποβολή. Δεν παρασύρονται από το κίνημα της αποστασίας ούτε από καμμιά ψεύτικη “αφύπνιση”, αλλά συνεχίζουν ριζωμένοι στην ιερή και σωτήρια πίστη της Αγίας Ορθοδοξίας μέσα στην παράδοση που τους μεταβίβασαν οι Άγιοι Πατέρες, προσέχοντας τα σημεία των καιρών και προχωρώντας στη στενή οδό προς τη σωτηρία. Πολλοί από αυτούς ακολοθούν τους Επισκόπους των λίγων Ορθοδόξων εκκλησιών που έχουν προβάλλει ισχυρή αντίσταση στην αποστασία των καιρών μας. Αλλά υπάρχουν και κάποιοι που έχουν μείνει και στις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, πικραμένοι για την όλο και πιο φανερή αποστασία των ιεραρχών τους και πασχίζοντας να κρατήσουν τη δική τους Ορθοδοξία ανέπαφη, και υπάρχουν ακόμα κι άλλοι έξω από την Ορθόδοξη Εκκλησία οι οποίοι με τη χάρη του Θεού, ανοίγοντας τις καρδιές τους στο κάλεσμα Του, θα ενωθούν αναμφίβολα με τη γνήσια Αγία Ορθοδοξία. Αυτοί οι “επτά χιλιάδες” είναι το θεμέλιο της μελλοντικής και μόνης Ορθοδοξίας των εσχάτων καιρών.
Ο “χριστιανικός” κόσμος, πράγματι, δίνει τα χέρια με τις δυνάμεις του σκότους με σκοπό να αποπλανήσει τους πιστούς της εκκλησίας του Χριστού, εμπιστευόμενος τυφλά ότι το “όνομα του Ιησού” θα τον σώσει ακόμα και στην αποστασία και στη βλασφημία του, μην προσέχοντας τη φοβερή προειδοποίηση του Κυρίου: “Πολλοί θα μου πουν την ημέρα εκείνη ”Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο όνομα Σου και στο όνομα Σου δεν βγάλαμε δαιμόνια και στο όνομα Σου δεν κάναμε θαύματα πολλά;” Και τότε θα τους ομολογήσω, “Ποτέ δεν σας γνώρισα, φύγετε από μένα εσείς οι εργάτες της ανομίας”(Ματθ. 7:22-23)
Ο Άγιος Παύλος συνεχίζει την προειδοποίηση για τον ερχομό του αντιχρίστου με αυτή την εντολή: “Ώστε λοιπόν, αδελφοί, σταθείτε σταθεροί, και κρατάτε τις διδασκαλίες που διδαχθήκατε από μας, είτε, είτε δια λόγου είτε δια επιστολής” (Β' Θεσ. 2:15). “Υπάρχουν μερικοί που σας ταράζουν και θέλουν να διαστρέψουν το Ευαγγέλιο του Χριστού. Αλλά και αν εμείς οι ίδιοι ή κάποιος άγγελος από τον ουρανό, σας κηρύξει διαφορετικό ευαγγέλιο από εκείνα που σας κηρύξαμε, αυτός ας είναι ανάθεμα. Όπως είπαμε προηγουμένως, και τώρα πάλι σας λέω, αν κανείς σας κηρύξει διαφορετικό ευαγγέλιο από εκείνο που παραλάβατε, ας είναι ανάθεμα” (Γαλ. 1:8 9).
Στη Δύση είναι σίγουρο ότι η Χάρη του Θεού έχει χαθεί εδώ και πολλούς αιώνες. Οι ρωμαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες δεν έχουν γευθεί πλήρως τη χάρη του Θεού, κι έτσι δεν είναι εκπληκτικό που δεν μπορούν να διακρίνουν την δαιμονική απομίμηση της. Όμως αλλοίμονο! Η επιτυχία της κίβδηλης πνευματικότητας ακόμα και ανάμεσα στους Ορδοδόξους Χριστιανούς σήμερα, αποκαλύπτει πόσο έχουν χάσει κι αυτοί την ουσία του Χριστιανισμού, κι έτσι δεν μπορούν πια να διακρίνουν μεταξύ του αληθινού Χριστιανισμού και ψευτοχριστιανισμού. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θεωρούσαν για πολύ καιρό ως δεδομένο τον πολύτιμο θησαυρό της πίστης τους, και παραμέλησαν να θέσουν σε χρήση το ατόφιο χρυσάφι των διδασκαλιών της. Πόσοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί γνωρίζουν καν την ύπαρξη βασικών κειμένων της Ορθόδοξης πνευματικής ζωής, τα οποία διδάσκουν επακριβώς πως να διακρίνουμε μεταξύ γνησίας και κίβδηλης πνευματικότητας, κειμένων που δίνουν τη ζωή και τη διδασκαλία αγίων ανδρών και γυναικών που έφθασαν σε μεγάλα μέτρα της Χάρης του Θεού σ' αυτή τη ζωή; Πόσοι έχουν κάνει δική τους τη διδασκαλία της “Λαυσαϊκής Ιστορίας”, την “Κλίμακα” του αγίου Ιωάννη, τις “Ομιλίες” του Αγίου Μακαρίου, τους βίους των θεοφόρων Πατέρων της ερήμου, τον “Άγνωστο Πόλεμο” του αγίου Νικοδήμου, την “Εν Χριστώ ζωή μου” του αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης;
Στο βίο του εξέχοντος Πατέρα της αιγυπτιακής ερήμου, αγίου Παϊσίου του Μεγάλου (19 Ιουνίου), μπορούμε να δούμε ένα συγκλονιστικό παράδειγμα του πόσο εύκολο είναι να χαθεί η χάρη του Θεού. Κάποτε ένας υποτακτικός του πήγαινε σε μια πόλη στην Αίγυπτο για να πουλήσει το εργόχειρο του. Στο δρόμο συνάντησε έναν Εβραίο, ο οποίος, βλέποντας την αφέλεια του, άρχισε να τον εξαπατά, λέγοντας: “Αγαπητέ μου, γιατί πιστεύεις σ' έναν απλό, σταυρωμένο άνθρωπο, ενώ Αυτός δεν ήταν καθόλου ο αναμενόμενος Μεσσίας; Κάποιος άλλος πρόκειται να έρθει, όχι Αυτός”.
Ο υποτακτικός, όντας αδύναμος στο μυαλό και απλοϊκός στην καρδιά, άρχισε να ακούει αυτά και αφέθηκε να πει: “Ίσως αυτά που λες να είναι σωστά”. Όταν επέστρεψε στην έρημο, ο Άγιος Παϊσιος έφυγε από κοντά του και δεν του έλεγε κουβέντα. Τελικά, μετά από πολλές παρακλήσεις του υποτακτικού, ό Άγιος του είπε: ”Ποιός είσαι εσύ; Δεν σε ξέρω. Ο υποτακτικός μου ήταν Χριστιανός και είχε επάνω του την σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, αλλά εσύ δεν είσαι έτσι, αν είσαι πραγματικά ο υποτακτικός μου τότε η χάρης του βαπτίσματος σ΄ έχει εγκαταλείψει και η εικόνα του Χριστού έχει αφαιρεθεί.” Ο υποτακτικός διηγήθηκε με δάκρυα τη συζήτηση του με τον Εβραίο, και ο Άγιος απάντησε: ”Δυστυχισμένε! Τι μπορεί να ήταν χειρότερο και ποιό ανόητο από τέτοια λόγια, με τα οποία απαρνήθηκες τον Χριστό και το θείο Του βάπτισμα; Τώρα πήγαινε και θρήνησε για τον εαυτό σου όπως θέλεις γιατί δεν έχεις θέση μαζί μου, το όνομα σου γράφτηκε σε εκείνους που έχουν αρνηθεί τον Χριστό, μαζί με αυτούς θα κριθείς και θα βασανιστείς”. Ακούγοντας αυτή την αποδοκιμασία ο υποτακτικός ήρθε σε μετάνοια, και με τις ικεσίες του ο Άγιος κλείστηκε μέσα και προσευχήθηκε στον Κύριο να συγχωρέσει αυτή την αμαρτία στον υποτακτικό του. Ο Κύριος εισάκουσε την προσευχή του Αγίου και του παραχώρησε να δει ένα σημείο της συγχώρεσης Του προς τον υποτακτικό. Ο Άγιος τότε προειδοποίησε τον υποτακτικό: ”Παιδί μου δόξασε και ευχαρίστησε τον Χριστό το Θεό μαζί μου, γιατί το ακάθαρτο βλάσφημο πνεύμα έφυγε από σένα και στην θέση του κατήλθε πάνω σου το Άγιο Πνεύμα, αποκαθιστώντας σε σένα την χάρη του Βαπτίσματος. Έτσι φύλαγε τον εαυτό σου τώρα, μήπως από νωθρότητα και απροσεξία πέσουν πάλι επάνω σου τα δίκτυα του εχθρού, και έχοντας αμαρτήσει, κληρονομήσεις τη φωτιά της γέενας”.
Είναι ενδεικτικό ότι τα χαρισματικά και διαλογιστικά κινήματα έχουν ριζώσει ανάμεσα στους “οικουμενιστές Χριστιανούς”. Το χαρακτηριστικό πιστεύω της αίρεσης του οικουμενισμού είναι αυτό: ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία του Χριστού, ότι η χάρη του Θεού είναι παρούσα και σε άλλες “Χριστιανικές” ομολογίες επίσης, και ακόμα στις μη Χριστιανικές θρησκείες, ότι η στενή οδός προς την σωτηρία σύμφωνα με την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι μόνο “ένας δρόμος ανάμεσα σε πολλούς” προς τη σωτηρία, κι ότι οι λεπτομέρειες της πίστης κάποιου προς τον Χριστό έχουν μικρή σημασία, όπως έχει και η ιδιότητα μέλους σε όποια συγκεκριμένη εκκλησία. Αυτό δεν το πιστεύουν απόλυτα όλοι οι Ορθόδοξοι που συμμετέχουν στην Οικουμενική κίνηση (μολονότι οι Προτεστάντες, οι Ρωμαιοκαθολικοί ως επί το πλείστον το πιστεύουν), αλλά με την ίδια τη συμμετοχή τους σ 'αυτήν την κίνηση, που περιλαμβάνει σταθερά κοινή προσευχή με αυτούς που πιστεύουν λανθασμένα για τον Χριστό και την Εκκλησία Του, λένε στους αιρετικούς που τους κοιτούν: “Ίσως αυτά που λέτε να είναι σωστά”, όπως ο δυστυχισμένος μαθητής του Αγίου Παϊσίου. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο για να χάσει ο Ορθόδοξος Χριστιανός τη χάρη του Θεού, και πόσο κόπο θα του στοιχίσει για να την ξανακερδίσει!
Πόσο πρέπει λοιπόν να βαδίζουν οι Χριστιανοί με φόβο Θεού, τρέμοντας μήπως χάσουν τη χάρη Του η οποία με κανέναν τρόπο δεν δίνεται στον καθένα, αλλά μόνο σ' αυτούς που διατηρούν την αληθινή πίστη, ζουν μία ζωή Χριστιανικού αγώνα, και θησαυρίζουν τη χάρη του Θεού που τους οδηγεί προς τον ουρανό. Και πόσο προσεκτικότερα πρέπει να βαδίζουν πάνω από όλα σήμερα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όταν είναι περικυκλωμένοι από έναν κίβδηλο Χριστιανισμό που παρέχει τις δικές του εμπειρίες “χάρης” και το “Άγιο Πνεύμα” και μπορεί να παραθέσει με αφθονία τις γραφές και τους Αγίους Πατέρες για να το “αποδείξει”! Σίγουρα οι έσχατοι καιροί θα είναι κοντά, όταν θα επέλθει πνευματική πλάνη, ώστε να “πλανήσει, αν είναι δυνατόν και τους εκλεκτούς” (Ματθ. 24:24).
Ενάντια σ' αυτήν την ισχυρή “θρησκευτική εμπειρία” οι πραγματικοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει τώρα να εξοπλιστούν με σοβαρότητα, αποκτώντας πλήρη συνείδηση του τι είναι η Ορθοδοξία και πως ο σκοπός της είναι διαφορετικός από όλων των άλλων θρησκειών “χριστιανικών” ή μη χριστιανικών.
Ορθόδοξοι Χριστιανοί! Μείνετε σταθεροί στη χάρη που έχετε, ποτέ μην την αφήνετε να γίνει θέμα συνήθειας ποτέ μην την μετράτε μόνο με ανθρώπινα κριτήρια, ποτέ μην τη προσδοκάτε να είναι αυτή λογική ή κατανοητή σε αυτούς που δεν καταλαβαίνουν τίποτα υψηλότερο από τα ανθρώπινα, ή που σκέφτονται να αποκτήσουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος με κάποιον άλλον τρόπο από αυτόν που μας έχει παραδώσει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Η αληθινή Ορθοδοξία από την ίδια της την φύση μοιάζει εντελώς εκτός τόπου σ' αυτούς τους δαιμονικούς καιρούς, μια ξεπεσμένη μειονότητα των περιφρονημένων και “ανοήτων”, στη μέση μιας θρησκευτικής “αναζωπύρωσης” εμπνευσμένη από ένα άλλο είδος πνεύματος. Αλλά ας παρηγορηθούμε από τους βέβαιους λόγους του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: “Μη φοβάσαι μικρό ποίμνιο, γιατί ο Πατέρας σας ευαρεστήθηκε να σας δώσει την βασιλεία” (Λουκ. 12:32).
Ας ενδυναμωθούν όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί για την μάχη που βρίσκεται μπροστά μας, μην ξεχνώντας ποτέ ότι εν Χριστώ η νίκη είναι ίδη δική μας. Εκείνος υποσχέθηκε ότι οι πύλες της κόλασης δεν θα υπερισχύσουν απέναντι στην Εκκλησία Του (Ματθ. 16:18 ), κι ότι για χάρη των εκλεκτών θα συντομεύσει τις μέρες της τελευταίας μεγάλης θλίψης (Ματθ. 24:22). Και στα αλήθεια, αν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιός μπορεί να είναι εναντίον μας (Ρωμ. 8:31).
Ακόμα και εν μέσω των σκληρότερων πειρασμών, έχουμε εντολή: “Έχετε θάρρος, εγώ έχω νικήσει τον κόσμο” (Ιω. 16:33). Ας ζούμε όπως έζησαν όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί όλων των εποχών, προσδοκώντας το τέλος όλων των πραγμάτων και την έλευση του αγαπημένου μας Σωτήρα, “Εκείνος που μαρτυρεί αυτά λέγει, “Ναι, έρχομαι γρήγορα”. Αμήν, ναι, έλα, Κύριε Ιησού (Αποκ. 22:20)
Χριστός Ανέστη αδελφοί μου
_________________
Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου. Ευλογημένη Συ εν γυναιξί, και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου, ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών
Επιμέλεια: Παπακωστόπουλος Σπυρίδων
