Σάββατο 13 - Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Ευρισκόμενος στη Μό­σχα για να συμμετά­σχω καθηκόντως, ως προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας, στην εξόδιο ακολουθία του Μακαρι­στού Πατριάρχου Μόσχας κυρού Αλεξίου, πληροφορήθηκα με έκπληξη, την οποία ακολούθησε θλίψη και ανησυχία, τα όσα διαδραματίστηκαν στην Αθήνα αλλά και στην υπόλοι­πη Ελλάδα, μετά το τραγικό συμβάν, που οδήγησε στον αδόκητο θάνατο ενός νέου πα­λικαριού.

Την οδύνη μου, ως πατέρα που βίωσε τον άδικο θάνατο ενός παιδιού του από το οπλι­σμένο χέρι ενός άλλου παιδιού του, ήρθαν να εντείνουν και να συμπληρώσουν αισθήματα πικρίας και αγωνίας, καθώς οι βιαιότητες, οι βανδαλισμοί, οι καταστροφές, οι λεηλασίες και οι εμπρησμοί τραυματίζουν βά­ναυσα την ψυχή και το σώμα της πατρίδας μας.

Βεβαίως, η εύκολη λύση εί­ναι να περιοριστούμε σε καταδικαστικά και επικριτικά σχόλια, επιρρίπτοντας όλη την ευθύνη οε όσους υπερέβησαν τα όρια της εύλογης διαμαρ­τυρίας. Δεν δικαιούμαστε, ό­μως, να ομιλούμε, αν δεν α­ναλάβουμε πρώτα τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα μας, με αυτοκριτική και με πνεύμα μετανοίας. Δεν είναι δυνατόν να θεωρητικολογούμε χωρίς καν αναφορά στο ό­τι δεν υπάρχει καμία δικαιο­λογία για την αφαίρεση μιας ανυπεράσπιστης νεανικής ζω­ής, όταν μετά το μοιραίο χω­ρούν μόνο η συντριβή και η μετάνοια.

Τα παιδιά μας δεν είναι ε­ξαγριωμένα χωρίς λόγο. Η προσωπική επαφή μου με τους νέους μου δίνει το δικαίωμα να δηλώσω μετά λόγου γνώ­σεως ότι το σύνολο σχεδόν της νέας γενιάς δεν είναι εναντίον των αρχών, των αξιών και των ιδανικών που ενέπνευσαν και έθρεψαν το γένος μας, αλλά ε­ναντίον όλων ημών που τους τα διδάσκουμε και συγχρόνως τα προδίδουμε ανερυθρίαστα και ασύστολα. Τα παιδιά μας δεν αμφισβητούν την αλήθεια, αλ­λά την προδοσία της. Τα παι­διά μας είναι θυμωμένα μαζί μας επειδή μας αγαπούν και αισθάνονται προδομένα. Η νεολαία νιώθει όχι μόνο το α­σφυκτικό παρόν που φτιάξα­με εμείς οι φυσικοί ή θεσμικοί γονείς τους, αλλά, κυρίως, κα­ταγγέλλει την υποθήκευση, αν όχι την κλοπή, και την κατα­στροφή του μέλλοντος της.

Βέβαια, οι βανδαλισμοί, η καταστροφή των περιου­σιών, η πυρπόληση του μόχθου εργοδοτών και εργαζομένων, χωρίς συναίσθηση των κοινω­νικών συνεπειών, και η εξάντληση των δυνάμεων της νε­ολαίας μόνο για την εκτόνω­ση της οργής απλώς ανοίγουν περισσότερες πληγές και θρέ­φουν τον φαύλο κύκλο της πα­ρακμής. Όμως, πώς να κατα­δικάσεις τον αδικημένο για τα λάθη του, αν δεν αναζητήσεις πρώτα τρόπους και λύσεις που να δίνουν ελπίδα και να προ­σκαλούν σε αξιοποίηση των

δυνάμεων, που τώρα σπαταλι­ούνται στην εκτόνωση της πι­κρίας και της απογοήτευσης, συμβάλλοντας εντέλει στο πε­ραιτέρω ρήμαγμα της ήδη πα­ραπαίουσας ηθικώς, πολιτιστικώς και κοινωνικο-οικονομικώς πατρίδας μας;

Για πόσο ακόμα μπορούμε να στεκόμαστε, κλήρος και λαός, αδιάφοροι ή αυτοκατα­στροφικά βολεμένοι απέναντι σε φαινόμενα τα οποία όλοι γνωρίζουμε, όλοι συμφωνούμε ότι δεν είναι δυνατόν να συ­νεχίζονται, όλοι δηλώνουμε ευκαίρως-ακαίρως τη δυσφορία μας και συγχρόνως τα συντη­ρούμε ή τα ανεχόμαστε ως πα­θητικοί δέκτες της ίδιας μας της αυτο-υπονόμευσης;

Πώς να πείσουμε τους νέ­ους ότι η Εκκλησία είναι ο χώρος της αγάπης, της ελπί­δας, της παρηγοριάς, της σμιλεύσεως ήθους και ιδανικών και της αντιπαράθεσης στην αδικία, την ανομία και τη διαφθορά, όταν δίνουμε δικαιώματα στον λαό του Θεού να φοβάται ότι μετατρέψαμε τον οίκο του Θεού σε οίκο εμπορίου; Όταν δεν τολμάμε πια να      (υψώσουμε φωνές σαν εκείνες  του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ή του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όταν τόλ­μησαν στο όνομα του Χριστού να αντιπαρατεθούν με τα κα­τεστημένα συμφέροντα της ε­ποχής τους, που καταρράκωναν τα ουσιώδη του βίου του ποι­μνίου τους;

Πώς να πείσουμε τους νέους για τα μείζονα και τα ουσιώδη του πολιτισμού και την αξία της αφιέρωσης τους στις σπουδές τους, όταν η παιδεία χρόνια τώρα συρρικνώνεται στα ασφυκτικά στενά και α­φυδατωμένα όρια μιας άνευρης εκπαίδευσης, χωρίς ουσιαστι­κή μέριμνα για την κατοχύ­ρωση του επαγγελματικού μέλ­λοντος και την υποδούλωση της αξιοπρέπειας στους μηχα­νισμούς χαριστικών και ανα­ξιοκρατικών πρόσκαιρων βιο­ποριστικών απασχολήσεων;

Πώς να ζητήσουμε κατα­νόηση και θυσίες από τον λαό μας για τη σοβούσα οικο­νομική κρίση, όταν οι εσαεί προτεινόμενες επί δεκαετίες λύσεις επαναλαμβάνουν κυνικά σενάρια μονόπλευρης λιτότητας; Όταν οι περιορισμοί και οι θυσίες επιβάλλονται μο­νομερώς, εξαιρώντας προκλη­τικά εκείνους προς τους οποί­ους θα έπρεπε καταρχήν να α­παιτηθεί η συνεισφορά τους στην υπέρβαση της κρίσης;

Πως να ζητήσουμε την ε­μπιστοσύνη του λαού στους θεσμούς, τους φορείς και τους εκφραστές και υπη­ρέτες τους, όταν κωφεύουμε στα στοιχειώδη αιτήματα για δικαιότερη κοινωνική πραγ­ματικότητα, για προστασία του λαού από την κατάχρηση της εξουσίας, για εξασφάλιση του αισθήματος ασφαλείας που προκύπτει από την εμφανή και αδιαμφισβήτητη προστασία της αξιοπρέπειας μας από τα ποι­κίλων ειδών πελατειακά δίκτυα, που συνιστούν πρόσφορο έ­δαφος για την επικράτηση της φαυλότητας και την υπονό­μευση της δημοκρατίας;

Πώς να ζητήσουμε από τον λαό μας υπομονή και ολιγάρκεια, όταν η απληστία έχει γίνει ο ρυθμιστής της ζωής μας, των τάχα μου οραμάτων και των ψευδεπίγραφων υποσχέ­σεων; Όταν η απληστία απο­τελεί το υπέδαφος επί του ο­ποίου ριζώνουν αποδομητικά φαινόμενα, όπως η διαφθορά, η διαπλοκή, η κατασπατάλη­ση των οικονομικών πόρων και

η ατιμωρησία όσων προς ίδιον όφελος εκμεταλλεύονται τα πόστα τους και γίνονται εν τέ­λει δολιοφθορείς της Εκκλησίας, του Έθνους και της Δη­μοκρατίας;

Ποίος μπορεί να κατηγο­ρήσει για φωνασκία ό­σους δικαίως κραυγάζουν α­παιτώντας διαφάνεια, κοινω­νική λογοδοσία και αποθάρ­ρυνση της δημιουργίας τοπι­κών ή φιλικών φατριών; Ποιός μπορεί να κοιτάξει στα μά­τια χωρίς αιδώ τον άρρωστο που δοκιμάζει την κατάστα­ση που επικρατεί στη δημόσια υγεία εδώ και πολλά χρόνια; Τον συνταξιούχο που αδυνα­τεί να πληρώσει τα φάρμακα του; Τον άνθρωπο του μόχθου που αδυνατεί να εξασφαλίσει το μέλλον των παιδιών του; Τον σπουδαστή που βιώνει την ερήμωση της παιδείας α­πό οράματα και ιδανικά;

Η απάντηση σε όλα αυτά δεν είναι η δικαίωση των βανδαλισμών, αλλά ούτε και η απάνθρωπη καταστολή κάθε διαμαρτυρίας. Η διαμαρτυρία είναι ανάγκη και δικαίωμα. Όμως ο καταστροφικός θυμός που οδηγεί σε λεηλασίες και βανδαλισμούς δεν είναι λύση. Η βία θρέφει τη βία και οι ε­πιτήδειοι βρίσκουν ευκαιρία να επιβάλουν λύσεις που κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στα αιτήματα και τις ανάγκες των αδικημένων.

Πριν από κάθε λόγο και το­ποθέτηση μας, πρέπει να αναλογισθούμε λοιπόν το με­ρίδιο των ευθυνών μας. Πρώτιστα των δικών μας ευθυνών ως Ποιμαίνουσας Εκκλησίας, που δεν έχει πλέον την πολυ­τέλεια του εφησυχασμού. Η κρισιμότητα των καιρών επι­τάσσει να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να αναλά­βουμε τις ευθύνες μας -με τρό­πο ορατό και έμπρακτο- απέ­ναντι στον λαό του Θεού και να εμπνεύσουμε τους ανθρώ­πους, ώστε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας σε κοινό αγώνα για την ειρηνική ανατροπή της καθοδικής πορείας που απειλεί τη χώρα μας.