Βόλος 1914

…Της Παρθένου και Θεοτόκου Μαρίας μεγίστη η ισχύς και η προστασία θερμή και η προς τον Υιόν αυτής και Θεόν παράκλησις αποτελεσματική. Δια τούτο εις τας καταιγίδας της πολυτάραχου ημών ζωής, όταν αι αλγηδόνες μας κεντώσι και τα κύματα των συμφορών δεξιά και αριστερά μας κτυπώσιν, όταν αι θλίψεις πανταχόθεν μας στενοχωρώσι και πολιορκώσι και πέριξ ημών εις τας επικλήσεις και φωνάς ημών κωφεύωσιν ή και δι' απελπισίας μας απαντώσι, το πνεύμα ημών πραΰνεται και εις μόνην την ενθύμησιν, ότι δυνάμεθα ν' αναπέμψωμεν υιικήν δέησιν προς την ευσπλαγχνον και οικτίρμονα κατά χάριν Μητέρα ημών, ήτις είναι κατά φύσιν Μήτηρ του Θεανθρώπου Λυτρωτού ημών. Ως το μικρόν παιδίον εις πάσαν στενοχωρίαν και δυσκολίαν αυτού, εις πάν δάκρυ και πάντα στεναγμόν αυτού, μίαν και μόνην βοηθόν επικαλείται, την μητέρα αυτού, ούτω και πάντες οι πιστεύοντες εις Χρυστόν εις τους κυματισμούς και τας δοκιμασίας του βίου ημών από του έαρος της νεότητος μέχρι του χειμώνας του γήρατος προς την Παρθένον καταφεύγομεν και ταύτην επικαλούμεθα βοηθόν' διότι γινώσκομεν καλώς, ότι έχει υπέρ όλων ημών σπλάγχνα φιλόστοργου Μητρός, και ότι παρακαλεί δι΄ ημάς με όλην την ισχύν και την θέρμην της ισχυράς δυνάμεως και διαπύρου ευσπλαγχνίας αυτής. Αυτή συνεργεί προς σωτηρίαν ημών δια πολυειδών θαυμάτων, αυτή βοηθεί και χάριν εις ημάς χορηγεί και δι΄ υδάτων.

Λίαν προσφυώς δε, αγαπητοί, εκλήθη η Θεοτόκος και Πηγή Ζωοδόχος, διότι εδέξατο το πλήρωμα της Θεότητος, συνέλαβε τον του Θεού ενυπόστατον Λόγον, όστις έσαρκώθη εξ αυτής προς σωτηρίαν του κόσμου και εγένετο το φως και η ζωή των ανθρώπων και ούτως η Παρθένος εδείχθη πηγή της ζωής, Μήτηρ του Θεανθρώπου Ιησού, όστις είναι το ύδωρ το ζών, το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον, το ύδωρ το ζωήρυτον, το αείρουν, το αθάνατον, το σωτήριον.

Ας μεταλαμβάνωμεν λοιπόν, αδελφοί, το ύδωρ τούτο το ζών, το μη εξ ακροτόμου και αγόνου πέτρας εκπηδών, άλλ' εκ της Θεοτόκου εξελθόν και του ζωοδόχου Τάφου προελθόν' και ιδού θέλομεν ζήσει καινήν και ένδοξον ζωήν θέλουσιν εξαλειφθή των αμαρτιών ημών τα πλήθη, διότι εκ του θεοδέγμονος Τάφου συγγνώμη έχει ανατείλει. Ας δροσίζωμεν τας καρδίας ημών και τας ψυχάς, έως εχομεν καιρόν, εις το ύδωρ τούτο το ζών, όπερ από τούδε την πνευματικήν ημών δίψαν καταπαύει και την καρδίαν δροσίζει και την διάνοιαν φωτίζει, εν δε τη αιωνιότητι τας φλόγας του Άδου σβήνει και μυρία άρρητα αγαθά αναβλύζει.

Ας προσερχώμεθα δε και εις την  πηγήν  του  αθανάτου τούτου ύδατος, εις την Μητροπάρθενον Κόρην, η ης εγέννησεν ημίν τον Σωτήρα Χριστόν, το Ύδωρ το ζών, και εγένετο εις τους πιστούς αέναος πηγή θείων χαρισμάτων, ακένωτος βρύσις μεγάλων ευεργετημάτων. Μη παύωμεν ταύτην παρακαλούντες, όπως διοχετεύη εις τας καρδίας ημών τα ζωήρυτα αυτής νάματα και αρδεύη αύτας και μεταβάλλη εις παράδεισον ευώδη και τερπνόν, εις ιερόν ενδιαίτημα του εκ νεκρών αναστάντος Σωτήρος ημών και ας δοξολογώμεν αυτήν διηνεκώς, ουχί ίνα δόξαν εις την δεδοξασμένην Βασίλισσαν προσθέσωμεν, άλλ' ίνα ημείς δόξαν και χάριν παρά της κεχαριτωμένης Κόρης λάβωμεν. Διότι αυτή είναι των ανθρωπίνων καρδιών η αναψυχή, των απηλπισμένων η ελπίς, των εν ανάγκαις η απαλλαγή, των λυπουμένων η παρηγορία, των ασθενούντων η θεραπεία, των ορφανών η προστασία και πάντων των Χριστιανών η σκέπη και η σωτηρία, η έτοιμη βοηθός κατά την εκ του σώματος έξοδον των ψυχών, η πρόθυμος μεσίτρια εν ημέρα κρίσεως εις τον Υιόν αυτής και Θεόν.

Άλλα τις λόγος ποτέ θα ισχύση τας προς ημάς ευεργεσίας της Θεοτόκου να παραστήση; Αν δεν είναι δυνατόν να εύρη τις τον αρι¬θμόν της παρά το χείλος της θαλάσσης άμμου, έτι μάλλον αδύνατον είναι τας προς τους πιστούς καθ΄  εκάστην επιδαψιλευομένας παρά της Παρθένου ευεργεσίας ν΄ απαρίθμηση. Επειδή λοιπόν απολαύομεν παρ' αυτής τοσούτων ευεργεσιών, λόγω και έργω ας τιμώμεν την Βασίλισσαν των ουρανών αλλά και της γης, εκδιηγούμενοι τα μεγαλεία αυτής και εργαζόμενοι τας εντολάς του Υιού αυτής, διότι αν δουλεύωμεν τη αμαρτία, αδύνατον να τελώμεν υπό την σκέπην αυτής και προστασίαν, αδύνατον και να τιμώμεν αυτήν και δοξάζωμεν κατ' άξίαν.

Ένίκησαν ποτέ οι Φιλισταίοι τους Ισραηλίτας και πολλούς ηχμαλώτισαν, έλαβον δε και το μέγα του Ισραήλ κειμήλιον, την κιβωτόν, την οποίαν εν πομπή και αλαλαγμώ εις την Άζωτον έφερον, και εκεί ετίμων και ελάτρευον. Και όμως ο μέγας εκείνος θησαυρός ουδόλως ωφέλησεν αυτούς. Οργή εκ Θεού μεγάλη εν τη πόλει εκείνη ενέσκηψε και θανατικόν τους Φιλισταίους απεδεκάτισε, και πείνα μεγάλη και δυστυχία εμάστιζε. Και το αίτιον τί; Ότι τιμώντες την κιβωτόν ετίμων συνάμα και το είδωλον αυτών Δαγών (Α' Βασιλ. ε' 1 - 8). Ούτω και ημάς ουδέν ωφελεί η προς την Παρθένον αποδιδομένη τιμή, οι ύμνοι και αι εορταί αι τελούμεναι προς δόξαν αυτής, αν και ημείς ως οι Φιλισταίοι και τα είδωλα προσκυνώμεν, αν δηλαδή και τα πάθη ημών θεοποιώμεν, αν εις την αμαρτίαν δουλεύωμεν, αν από της κακίας δεν απέχωμεν.

Άλλα τότε πώς προς την αγνήν Παρθένον οι μεμολυσμένοι θα προσεγγίσωμεν; Πώς δε βοήθειαν παρ΄  αυτής θα ελπίσωμεν; Αν όμως από της κακίας δια της μετανοίας απαλλαγώμεν, τότε βεβαίως την δεδοξασμένην Βασίλισσαν θα δυνηθώμεν επαξίως να δοξολογώμεν και υπό την σκέπην αυτής θα τελώμεν. Είναι Μήτηρ φιλεύσπλαγχνος και συμπαθής, και ιούς εν μετανοία προς αυτήν προσερχόμενους συγχωρεί και ελεεί. Αν ο Μωϋσής εδέχετο τον Ισραήλ και ηύχετο εις τον Θεόν, όπως συγχωρή τον πολλάκις παρεκτρεπόμενον σκληροκάρδιον εκείνον λαόν, και επετύγχανε της αιτήσεως αυτού, η φιλόστοργος Μήτηρ του Θεού άλλα και ημών, βλέπουσα ημάς μετανοούντας και μετά δακρύων την προστασίαν αυτής ζητούντας, είναι δυνατόν να μη άνοιξη τας αγκάλας αυτής τας μητρικάς και φιλόστοργος δεχθή ημάς; Όχι βεβαίως. Όθεν εν μετάνοια και ευλάβεια προς την παντάνασσαν Δέσποιναν ας πλησιάζωμεν και ποσώς μη αμφιβάλλωμεν, ότι της κραταιάς αυτής προστασίας θα επιτυγχάνωμεν πάσαν ημών την ελπίδα μετά Θεόν εις ταύτην ας αναθέτωμεν και παρ’ αυτής ας περιμένωμεν εν μεν ταις δυστυχίαις του παρόντος βίου πάσαν βοήθειαν και παρηγορίαν, εν δε τη αιωνιότητι την μακαρίαν ημών αποκατάστασιν και σωτηρίαν. Μη παύωμεν δε παρακαλούντες την Παρθένον, όπως πρεσβεύη υπέρ ημών προς τον Υιόν αυτής, διότι μεγάλως ισχύει παρ' αυτώ η δέησις αυτής, καθόσον εγένετο Μήτηρ Θεού συλλαβούσα ασπόρως και τεκούσα αδιαφθόρως τον υπέρ ημών παθόντα και αναστάντα Σωτήρα Χριστόν, και το ύδωρ τούτο το ζών ας σπουδάζωμεν, όπως εντός ημών λαμβάνωμεν. Και τότε παντός μεν ρύπου κεκαθαρμένοι θα διατελώμεν, ευτυχείς δε και επί γης όσον το δυνατόν θα καταστώμεν και εν τη αιωνιότητα της αρρήτου εκείνης μακαριότητας θα αξιωθώμεν. Γένοιτο.