Ζωηφόρος

Οι Οιδίποδες, του Κωνσταντίνου Κούρκουλα,

Οι   Οιδίποδες

του Κωνσταντίνου Κούρκουλα

από το βιβλίο του «Πνευματικοί Αντίλαλοι»

Κυριακή ΙΔ'  Λουκα(Λουκ.  ιη'   35 - 43)

«Τυφλός τις εκάθητο παρά την οδόν προσαιτών»

Δεν υπάρχει θλιβερώτερο κατάντημα απ' αυτό, πού μας παρουσιάζει το σημερινό Ευαγγέλιο. Ούτε γίνεται μεγαλύτερο δυστύχημα από την τύφλωσι. Στερημένος ο άνθρωπος του σπουδαιότερου αισθητηρίου. Απομονωμένος του αισθητού κόσμου. Με περιορισμένη την καρδιά σε μια κατάκλειστη σκοτεινή φυλακή, βυθίζεται σ' ένα απέραντο πέλαγος πικριών. Ως ύστατο δε καταφύγιο του προσφέρεται το ραβδί του ψωμοζήτη.

Κι' έτσι η τύφλωσις, η δεινότερα των στερήσεων, προσεταιρίζεται την επαιτεία, το θλιβερότερο των επαγγελμάτων, προς ολοκλήρωσιν της δυστυχίας.

Μέγστον λοιπόν κακόν η στέρησις του υλικού φωτός.

Αλλ' υπάρχει και μια άλλη τύφλωσις ασύγκριτος χειρότερη απ' αυτή. Είναι η απώλεια του ψυχικού φωτός. Η πνευματική εκείνη τύφλωσις πού λέγεται: Απιστία.

Είναι και αυτή νόσος, πού καλλιεργείται στα βαλτώδη νερά της φαύλης ζωής. Είναι αρρώστεια, πού προτού προσβάλη τον νουν, μολύνει την καρδιά.

Πολλοί άνθρωποι ομοιοπαθεΐς με εμέ, — ομολογεί ο παρασυρμένος κατά την νεότητα του Φρανσουά Κόπε — εάν ήσαν ειλικρινείς, θα ωμολόγουν, ότι η πρώτη απομάκρυνσίς τους από τις θρησκευτικές παραδόσεις οφείλεται στο σφιχτό χαλινό, πού επιβάλλει η θρησκεία στις αφηνιασμένες αισθήσεις μας. Αργότερα δε αναζητούμε στο οπλοστάσιο της επιστήμης και της φιλοσοφίας επιχειρήματα, για να δικαιολογήσουμε την φιλήδονο διαγωγή μας.

Από την καρδιά λοιπόν ξεκινάει η προσβολή και από κει επεκτείνεται στον εγκέφαλο, γιατί όπως είπε επιγραμματικά ένας σοφός «Η Απιστία είναι νόσος του εγκεφάλου». Νόσος, πού αχρηστεύει το οπτικό κέντρο της Πίστεως. Τυφλώνει πνευματικά τον άνθρωπο και τον μεταβάλλει σε άπιστο. Σε τυφλό. Σε ψωμοζήτη. Όμοιο και χειρότερο από το σημερινό τυφλό του Ευαγγελίου.

Τι έκανε αυτός; «Εκάθητο παρά την οδόν προσαιτών». Το ίδιο κάνουν και οι άπιστοι, οι ταλαίπωροι αυτοί ζητιάνοι της ζωής. Εκλιπαρούν την ανθρωπινή σοφία και τη διανόησι, για να τους δώση τη λύσι στα μεγάλα προβλήματα, πού απασχολούν τον νου και συγκλονίζουν την καρδιά τους. Καθισμένοι στο πεζούλι των στοχασμών, μάταια αναζητούν οι άπιστοι μερικές αχτίδες φωτοβολές. Μάταια ζητιανεύουν από την ανθρωπινή σκέψι κανένα ξεροκόμματο, πού θα στομώση την ψυχική τους πείνα. Γιατί, την ικανοποιητική απάντησι στα θεμελιώδη ερωτήματα του βίου, μόνον το φως της Πίστεως την χαρίζει. Το φως εκείνο, πού τόσβησαν κι' έμειναν έτσι μέσα σε μια ασέληνη και άναστρη πνευματική νύχτα, Είναι οι θλιβεροί «αόμματοι» πού αυτοετυφλώθησαν. Είναι οι τραγικοί Οιδίποδες πού μόνον ένας Σοφοκλής θα μπορούσε να παραστήση το ψυχικό τους δράμα.

Ακουσία αιμομιξία ωδήγησε τον μυθικό εκείνο ήρωα στην αυτοτύφλωσι. Εκούσιος φαύλος βίος δημιουργεί στους σημερινούς την πνευματική αυτοτύφλωσι πού λέγεται Απιστία.

Καταντούν έτσι «τυφλοί τα τ' ώτα, τον τε νουν, τα τ' όμματα» κατά την έκφρασιν του μεγάλου τραγωδού. Και ζουν οι τραγικοί αυτοί άνθρωποι μέσα σε μια δυστυχία απροσμέτρητη, πού την κάνουν αφόρητη οι δύσκολες στιγμές του βίου. Τότε, όταν ο ταλαίπωρος τυφλός οδοιπόρος της ζωής δέρνεται εκεί στη γωνιά του μαρτυρικού δρόμου της επαιτείας από τις βροχές του χειμώνα, γυμνός από τα εφόδια της Πίστεως, τότε, όταν οι ανεμοθύελλες των περιπετειών της ζωής του παραλύουν τα ριγούντα μέλη του· όταν τα κύματα των θλίψεων λυσσαλέα και απειλητικά ορμούν για ν' ανατρέψουν και καταποντίσουν το καράβι του βίου του· τότε νοιώθει περισσότερο την τύφλωσί του, γιατί μένει δίχως βακτηρία, χωρίς φως, δίχως ελπίδα, χωρίς παρηγοριά, στερημένος από την ασφαλή άγκυρα της Πίστεως. Δυστυχής ναυαγός, δέρνεται από τ' αγρία κύματα του πόνου, μακρυά από το λιμάνι της Πίστεως.

Όταν προ ετών συνέβη το τραγικό εκείνο ναυάγιο του υπερωκεανείου «Τιτανικός» και οι ναυαγοί επάλαιαν απεγνωσμένα με τα κύματα, ο πλοίαρχος διέταξε την ορχήστρα του πλοίου ν' ανάκρουση τον υπέροχο ύμνο του Σούμπερτ «Χαίρε Μαρία». Η φωνή αυτή της Πίστεως, πού έβγαινε από τα επιθανάτιο: στήθη του χαροπαλαίοντος καραβιού, σκόρπισε το θάρρος και τη δύναμι σ' ολόκληρο το πλήρωμα. Ανεπτέρωσε τις ελπίδες. Γιγάντωσε τη γλυκεία προσδοκία. Κι ενίσχυσε την πάλη προς τα κύματα. Στις τραγικές εκείνες στιγμές, μόνον η Πίστις — τίποτε άλλο — στάθηκε ικανή να ενθαρρύνη και ν' ανδρειώση τους ναυαγούς.

Τρισευτυχισμένοι όσοι στις τρικυμίες του βίου έχουν τη δυνατότητα ν' ακούσουν στα βάθη της καρδίας τους τον χαρμόσυνο ύμνο της Αισιοδοξίας και της Ελπίδος!

Απείρως δυστυχείς όσοι αντικατέστησαν την γλυκύφθογγη αρμονία της Πίστεως με τους Οιδιπόδειους στεναγμούς και τις οιμωγές της Απιστίας.

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel