από το νέο του βιβλίο «Καρφί, Κάρφωμα, Ξεκάρφωμα»

Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 2009

Α.Τί έψαχνε να βρει;

1.Οι άνθρωποι της εποχής του Νώε ιδανικό και στόχο τους είχαν, να χαρούν την ζωή. Με οποίο τρόπο και αν τους ζητούσαν οι περιστάσεις. Τον Θεό τον είχαν διαγράψει από την ζωή τους. Είχαν επιλέξει συνειδητά την αθεΐα, την ανομία, την διαφθορά.

Λέγει η αγία Γραφή:

Ο Θεός το έβλεπε, ότι οι αμαρτίες των ανθρώπων είχαν πνίξει την γην, τόσο πού ο κάθε άνθρωπος βασική του απασχόληση το είχε στην ζωή του, να ψάχνει να βρίσκει όλο και νέους τρόπους για «ευχάριστη» ζωή!

Και είπε ο Θεός:

-Ω, πώς τον θέλησα τον άνθρωπο Εγώ, και που κατάντησε! Οι άνθρωποι αυτοί, πού κατάντησαν σ' αυτό το χάλι, πρέπει να φύγουν από την γη. Και να κάμωμε μια καινούργια προσπάθεια, για μια ανθρωπότητα λίγο πιο καλή!

Αυτή ήταν η αλήθεια. Οι άνθρωποι εκείνοι σε πνευματική ζωή πήγαιναν όλο και πιο κάτω. Ένας κόσμος, πού έκανε τον Θεό και ήμερα με την ήμερα τον αποστρεφόταν όλο και περισσότερο!

Σωστός, αντίθετος στο ρεύμα, είχε σταθή ένας, μόνο ένας: ο Νώε. Ένας άνθρωπος, πού με την ευσέβεια του ανάπαυε το πνεύμα του Κυρίου- και Τον έκανε να τον αγαπάει όλο και πιο πολύ. Επαλήθευε έτσι και το όνομα του, πού σημαίνει: ανάπαυση. Και είπε ο Θεός στον Νώε:

-Το ξέρεις: η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι ζήτημα δικό μου. Τελειώνει, όταν Εγώ το θέλω. Το τέλος αυτών των ανθρώπων ήλθε! Θα φύγουν όλοι μαζί. Γέμισαν την γη αμαρτία! Θα φύγουν! Η ζωή τους, το φύσημα μου, θα σταματήσει. Μετά από εκατόν είκοσι χρόνια! Πίσω θα μείνεις μόνον συ. Και οι δικοί σου. Μέχρι τότε, φρόντισε συ να φτιάξεις την κιβωτό. Για τον εαυτό σου και για το σπίτι σου- για τους δικούς σου. Και για όλα τα ζώα. Να διατηρηθήτε. Να σωθήτε.

Και ο Νώε υπάκουσε. Και δέχθηκε.

Πώς; Με τι κίνητρο; Με τι πνευματικό υπόβαθρο;

Λέγει ο άγιος απόστολος Παύλος:

-Πίστει Νώε, χρηματισθείς περί των μηδέπω βλεπομένων, ευλαβηθείς, κατεσκεύασε κιβωτόν εις σωτηρίαν του οίκου αυτού- δι' ης κατέκρινε τον κόσμον- και της κατά πίστιν δικαιοσύνης εγένετο κληρονόμος (Έβρ. 11,7). Δηλαδή: Πίστη είχε ο Νώε. Και γι' αυτό, όταν ο Θεός του αποκάλυψε το θέλημα Του για πράγματα, πού μέχρι τότε ποτέ άνθρωπος δεν είχε ιδεί, σεβάστηκε τα λόγια Του, και έφτιαξε την κιβωτό, για να σωθή το «σπίτι» του. Και έτσι, με την πίστη του, με την υπακοή του στον λόγο του Θεού, έδειξε:

•πώς και γιατί ο κόσμος εκείνος ήταν άξιος καταδίκης και

•πώς και γιατί αυτός (=ο Νώε) κληρονόμησε την σωτηρία, πού δίδεται με κριτήριο την πίστη και την υπακοή στον λόγο του Θεού.

Ο Νώε, μας λέγει ο απόστολος Παύλος, κατέκρινε τον τότε κόσμο!

Τι σημαίνει η φράση αυτή;

Δεν σημαίνει, ότι η Νώε κατέκρινε και καταδίκαζε τον κόσμο εκείνο. Σημαίνει απλά: Ο Νώε μας έδειξε, ότι ο κόσμος εκείνος ήταν λάθος: Λάθος στα μυαλά του. Λάθος στα κριτήρια του. Λάθος στην θεώρηση της ζωής. Λάθος στην ζωή του. Και σε όλες τις εκδηλώσεις της. Λάθος σε όλα.

Μεγάλη ευεργεσία για μας το ξεκαθάρισμα, ότι ο λαός εκείνος ήταν λάθος στα μυαλά. Και όσο πιο βαθειά το βάζουμε μέσα, τόσο πιο μεγάλη γίνεται η ευεργεσία.

Και αν οι τότε άνθρωποι, άνοιγαν τα της καρδίας ώτα και το καταλάβαιναν, θα ήταν και για εκείνους μια ακόμη πιο ανεκτίμητη ευεργεσία. Γιατί τότε θα είχαν σωθή!

2.Ο Νώε ήταν τότε γέρος, μας λέγει η αγία Γραφή. Και τότε, στα βαθειά του γεράματα, του δόθηκε από τον Θεό αποκάλυψη και εντολή! Του είπε ο Θεός:

- Νώε, θα γίνει κατακλυσμός. Θα βρέχει ήμερες πολλές. Θα τα σκεπάσει όλα το νερό, και θα τα πνίξει όλα το νερό!

Φρόντισε να φτιάξεις μια μεγάλη κιβωτό. Να μπήτε μέσα. Σύ και το σπίτι σου. Να σωθήτε. Δίνω στον κόσμο προθεσμία για μετάνοια και διόρθωση. Εκατόν είκοσι χρόνια. Εκατόν είκοσι χρόνια, συ θα φτιάχνεις την κιβωτό. Και θα κηρύττεις μετάνοια. Να μετανοήσει ο κόσμος να σωθή.

Και ο Νώε στρώθηκε στην διπλή δουλιά. Μάζευε ξύλα. Συγκροτεί συνεργεία. Δουλεύει ακούραστα. Και ταυτόχρονα κήρυττε.

Ήταν ο πρώτος κήρυκας μετανοίας στον κόσμο (Β' Πέτρ. 2,5).

•Εκατόν είκοσι χρόνια έφτιαχνε ο Νώε την κιβωτό.

•Εκατόν είκοσι χρόνια περίμενε ό εύσπλαχνος Θεός, να ιδεί μετάνοια και καρπούς μετανοίας, για να ελεήσει τον κόσμο, για να τον συγχωρήσει!

Και λοιπόν; Τι έγινε; Τον άκουαν;

Όχι. Αντίθετα. Τον χλεύαζαν. Τον έβριζαν. Τον έπαιρναν στο ψιλό. Και στον μεζέ!... Δύσκολη, βλέπετε, η μετάνοια! Και ορμούσαν εναντίον του.

-Τί είναι αυτά πού λες, Νώε; Γίνονται τέτοια; Είδες ποτέ σου τέτοια; τόσα χρόνια πού έχεις στην πλάτη σου!.. Θυμάσαι, να έγινε ποτέ, κάτι πού να σε δικαιολογεί; Πού τα βρήκες, Νώε, αυτά; Πώς σου μπήκαν στο μυαλό;

-Ο Θεός μου το εμπιστεύτηκε!

Γελούσαν! Τον ειρωνεύονταν! Τον ονείδιζαν!

-Η θρησκεία, έλεγαν, είναι αθλιότητα. Και γεννάει αθλιότητα. Και τρέφει την παράνοια και την θεοκαπηλία!

Και πλημμύρισε η τότε κοινωνία από ένα όργιο αθεϊστικών συνθημάτων. Στην αρχή κάποιοι θα τόλμησαν να αρθρώσουν και λόγο συμπαθείας: ότι συμμερίζονταν τα λόγια του. Άλλα γρήγορα κάθε αντίλογος κάμφθηκε. Τελικά όλοι συμφώνησαν. Όλοι. Εκτός από έναν. Έκτος από τον Νώε. Και έτσι, ενώ όλοι εγκρέμιζαν (μέσα τους και γύρω τους!) κάθε υπόλειμμα θεοσέβειας, ο Νώε δεν συμφώνησε! Δεν τόλμησε να βγάλει τον Θεό λάθος. Του στάθηκε μέσα του δύσκολο και αδύνατο, να βάλει τον εαυτό του ίσια με τον Θεό, να κρίνει τον Θεό, να απορρίψει τον Θεό- να βγάλει λάθος τον Θεό. Τί δύσκολο να αλλάξει άνθρωπος μυαλά! Ο Νώε σεβάστηκε τον Θεό. Και έλεγε:

-Μα στέκει, να μη θέλει άνθρωπος να το ιδεί και να το καταλάβει, ότι ο Θεός είναι παραπάνω από εμάς, από τον κάθε άνθρωπο;

Και ευλαβηθείς, δεν στρώθηκε να σφίξει το μυαλό του, τάχα να βρει λύση, να ιδεί, αν και μήπως κάνει ο ίδιος λάθος, αλλά στρώθηκε στην δουλιά, να κάμει αυτό πού του είχε παραγγείλει ο Κύριος: να φτιάξει την κιβωτό.

3.Φαντασθήτε, τι χρειάσθηκε να μαζέψει! Ξύλα. Πριόνια. Τσεκούρια. Καρφιά. Πρόκες. Μπογιές. Εργάτες. Χρήματα!..

Και το χέρι συνεχώς στην τσέπη!

Άλλα το θέμα δεν στέκει εκεί. Τον ερωτούν:

-Γιατί όλα αυτά, Νώε; Πώς το αποφάσισες και ξεφτιλίστηκες- και τα θυσίασες όλα;

Και ο Νώε απαντάει:

-Για τον Θεό και για την δόξα Του όλα. Χαλάλι. Πόσο μάλλον, πού είναι για το καλό μου, και για την σωτηρία μου!

Αυτά ο Νώε. Άλλα ο κόσμος γύρω του γελάει!

-Τί φτιάχνεις, Νώε; Τί τα θέλεις τόσα ξύλα, Νώε; Είσαι καλά, Νώε;

Τους εξηγεί. Προσπαθεί να τους δώσει να καταλάβουν!

Και εκείνοι, σαν άθεοι, μη μπορώντας να καταλάβουν ότι ο Θεός μας μιλάει και παρεμβαίνει στην ζωή μας, άλλου το πάνε:

- Πάει ο κακομοίρης ο Νώε! Του έστριψε!...

Και ήμερα με την ήμερα, όλο και σκληραίνουν! Κατουρούν και κοπρίζουν στον τόπο πού ο Νώε φτιάχνει την κιβωτό! Και τον εμπαίζουν όλο και πιο χοντρά. Θέλουν να τον κάμουν να ισοπεδωθή, να ' ρθή στα μέτρα τους, να ομογενοποιηθή μαζί τους! Δουλεύουν όλο και με χειρότερο πείσμα! Θέλουν να γκρεμίσουν και τον Νώε.

Δεν το καταφέρνουν βέβαια. Άλλα ο κόπος τους δεν πάει χαμένος. Έτσι και αλλιώς, γκρεμίζουν! Γκρεμίζουν τους εαυτούς τους! Τους πηγαίνουν όλο και πιο κάτω!.. Όλο και πιο βαθειά, στον πάτο!

Είναι τρομερό για τον άνθρωπο να ακούει, ότι κάποιος (έστω ένας!) γελάει εις βάρος του! Το άκουσμα και μόνο τον τσακίζει! Φαντασθήτε, τι γίνεται μέσα του, αν ακούει ότι γελάει εις βάρος του όχι ένας, αλλά ο κόσμος όλος! Τότε ο άνθρωπος «σπάει»! Και τα κλωτσάει όλα: και ψυχή, και αιώνια ζωή- και παράδεισο- και κόλαση, και Θεό!

Ο χειρότερος πειρασμός για άνθρωπο είναι η χλεύη και η καταφρόνηση του κόσμου! Και ο Νώε υπόμενε χλευασμούς και ονειδισμούς εκατόν είκοσι χρόνια!

Ο Νώε έχτιζε!

Ενώ γύρω του όλοι γκρέμιζαν και εγκρεμίζονταν!

4.Έτσι, μέσα σε ένα τέτοιο όργιο ασεβείας, κύλισαν τα εκατόν είκοσι χρόνια. Και ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτό. Και μαζί του η γυναίκα του και τα παιδιά του. Και τα ζώα πού όρισε ο Θεός. Και μόλις μπήκαν, έκλεισε ο Κύριος από έξω την κιβωτό (Γεν. 7,16).

Ήταν τότε ο Νώε σε βαθειά γεράματα. Εκατόν είκοσι χρόνια μεγαλύτερος!

Και αφού εμπήκαν, συνεχίσθηκε η ζωή όπως και πριν, για μια ακόμη εβδομάδα. Εφτά ήμερες, ούτε βροχή, ούτε νερό, ούτε σύννεφο (Γεν. 7,10).

Και οι ασεβείς και θεομπαίχτες ωρύονταν:

- Και τι θα κάμεις τώρα εκεί μέσα, Νώε; Που είναι το νερό; Που ο κατακλυσμός; Πάει του στρίψε εντελώς του κακομοίρη!..

*          Χ-         *

5. Τί ήταν ο Νώε; Τί ήταν σαν άνθρωπος, σαν προσωπικότητα;

Λέγει ο μεγάλος διδάσκαλος της Εκκλησίας, ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας (+ 444).

α.Νώε γέγονεν ανήρ αγαθός, και φιλοθεΐας μεν της ανωτάτω γνήσιος εραστής, ευδοκιμήσεως δε της εις τούτο προτιθείς ουδέν. Επειδή δε ην λαμπρός και περίοπτος και ευκλεής άγαν και διαβόητος, τοις αυχήμασιν ευ μάλα κατεστεμ-μένος, ε'ικότως έθαυμάζετο.

Έρπει δη ούν έπ' αυτόν λόγος, και της δια Χριστού σωτηρίας εικόνα και τύπον είναι.

(Γλαφυρών εις Γένεσιν Β' Περί Νώε α', Ρ.Ο. τ.69, σελ.49 €)

Με απλά λόγια, ο άγιος Κύριλλος μας λέει: Ο Νώε ήταν ένας με όλη την σημασία της λέξεως καλός άνθρωπος.

Ήθελε με όλο του το είναι να αγαπάει τον Θεό όσο μπορούσε πιο πολύ.

Και δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό του να θεωρήσει κάτι άλλο σαν τάχα προτιμότερο από το να ενεργεί σωστά προς στην κατεύθυνση αυτή.

Έτσι, πολύ φυσικά, επειδή ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και σε όλους γνωστός και με υπόληψη βαθειά και για όλα αυτά περιβόητος, σαν στολισμένος με πράξεις, αρετές ζηλευτές, όλοι τον εθαύμαζαν και τον τιμούσαν βαθειά.

Και όπως όλοι το ξέρομε, όλο και προχωρεί μέσα στην Εκκλησία η πεποίθηση ότι ο Νώε είναι εικόνα και τύπος και της εν Χριστώ σωτηρίας.

β.Για φαντασθήτε, μετά από τέτοια τιμή και υπόληψη, να καταντάει εμπαιγμός όλου του κόσμου; τί θύελλα και τί σεισμός γίνεται μέσα στα βάθη της ψυχής του κάθε ανθρώπου!

Θέλοντας και μη ξεσηκώνονται λογισμοί βαρείς με κεντρικό άξονα:

-Αυτή είναι η αμοιβή μου για την πίστη μου και την αφοσίωση μου; Λάθος έκαμα στις αξιολογήσεις μου και στις προτεραιότητες μου; Λάθος έκαμα, ή λάθος είμαι;

Και συνήθως οι άνθρωποι αναδιπλώνονται και βρίσκουν το σωστό: και τα αφήνουν, ή όλα, ή τα μισά!... Και συντάσσονται με τον Όφι, πού είπε στην Εύα: Αφήστε την λογική του Θεού. Προχωρήστε με το δικό Σας μυαλό. Και θα το ιδείτε. Τότε θα ανοίξουν τα μάτια σας. Και θα το κρίνετε σεις μόνοι σας, τί είναι για σας καλό, συμφέρον και σωστό. Όποιος αυτό το κάνει, γίνεται ΘΕΟΣ, για τον εαυτό του Θεός!...

Αυτό δεν μας λέει η σύγχρονη φιλοσοφία; Γίνε για τον εαυτό σου Θεός! Και ακόμη πιο ωμά: Εγώ είμαι για τον εαυτό μου Θεός!

γ.Ο Νώε δεν παρασύρθηκε σε τέτοιους λογισμούς. Έμεινε σταθερός στην πίστη.

Και όσο πιο σταθερός μένει ένας άνθρωπος στην ομολογία του, ξεπερνώντας τα όποια προβλήματα, τόσο πιο μεγάλη αξία έχει ενώπιον του Κυρίου και πανανθρώπινα η ομολογία του- και τόσο πιο αξιόχρεη η ανταμοιβή του από τον δίκαιο μισθαποδότη.

Ο Νώε με τον τρόπο πού αντιμετώπισε τις δοκιμασίες του, απέδειξε ότι, ο Κύριος δίκαια και επάξια τον επέλεξε σαν γενάρχη του νέου κόσμου Του.

Χ-         *          *

6.Μα την όγδοη ήμερα ήλθε ο κατακλυσμός. Και τότε, μετά 120 χρόνια, βγήκε τελικά ο Θεός αληθινός.

Όγδοη ήμερα η ήμερα δημιουργίας του νέου κόσμου μετά τον κατακλυσμό.

Όγδοη ήμερα η ήμερα της αρχής της καινής κτίσης, πού άρχισε με την ανάσταση του Κυρίου.

Β.Τί κατάφερε να βρει; Τί βρήκε

1.Με όλα αυτά ο Νώε έχτιζε. Τί έχτιζε; Την κιβωτό; Ναι, και την κιβωτό. Άλλα πρωτίστως ο Νώε έχτιζε το οικοδόμημα της ψυχής του. Έκανε τον εσωτερικό του κόσμο «ναόν άγιον εν Κυρίω» και «κατοικητήριον του Θεού εν Πνεύματι» (Έφεσ. 2, 21-22).

Γύρω του χιλιάδες με την ασέβεια τους ισοπέδωναν την ψυχή τους, και έφθειραν και βεβήλωναν τον ναό του Θεού, το σώμα τους, με τις ρυπαρότητες τους!

Ο Νώε έχτιζε. Αυτοί γκρέμιζαν!..

Και η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Με σύγχρονες έννοιες και ορολογία, εκείνοι «παίζανε περιουσίες», το είναι τους, στα καζίνο. Και τα έχασαν όλα.

Ο Νώε έκανε επενδύσεις. Και ήμερα με την ημέρα πολλαπλασίαζε τα κεφάλαια του.

Και η καλύτερη επένδυση γίνεται στην Τράπεζα του Θεού.

Επένδυε στην βασιλεία του Θεού. Με εγγυητή τον Θεό και εγγυητική επιστολή τον λόγο Του.

Ήταν επιτυχημένη η επένδυση του; Εξαίρετα επιτυχής! Ποτέ άνθρωπος δεν έκαμε τόσο κερδοφόρα επένδυση. Τί επέτυχε;

α) την σωτηρία, όχι του εαυτού του μόνο, αλλά και του οίκου του (=παιδιών του και εγγονών του),

β) κατέκρινε τον κόσμο (=έδειξε πόσο μεγάλο ήταν και είναι το λάθος του κόσμου, πού φαντάζεται ότι τα ζητήματα του κόσμου λύνονται καλύτερα χωρίς Θεό), και

γ) άνοιξαν τα μάτια του δέκα φορές πιο πολύ, από ό,τι όταν ξεκινούσε- και έγινε κληρονόμος «της κατά πίστιν δικαιοσύνης» (Έβρ. 11,7), πού μας δείχνει κάτι το πολύ βαθύ, κάτι το απρόσιτο για τον άνθρωπο μέσα στα φυσικά του πλαίσια.

Αυτά ο Νώε!

2.Σύ τί κάνεις; Κάνεις επένδυση στην βασιλεία του Χριστού, με εγγυητή τον Χριστό, -ή φοβάσαι μη πέσεις έξω; Αν το φοβείσαι, να το ξέρεις πίστη δεν έχεις. Και άμα πίστη δεν έχεις, είσαι «και φτωχός και ταλαίπωρος και ελεεινός και τυφλός και γυμνός» (Αποκ. 3,17), και μάλιστα απελπιστικά φτωχός, και απελπιστικά ελεεινός, και απελπιστικά τυφλός και γυμνός, και ταλαίπωρος σε αφάνταστο βαθμό!

Πίστη δεν έχεις; Μυαλό δεν έχεις! Τίποτε δεν έχεις.

Πάνω από όλα η πίστη. Αν είχαμε μυαλό, θα είχαμε πρώτη μας προτεραιότητα την πίστη! «Δια πίστεως περιπατούμεν», λέγει ο απόστολος Παύλος, «ου δι' είδους» (Β' Κορ. 5,7). Με άλλα λόγια: Έχουμε γεγονότα σωματικά, και γεγονότα πνευματικά. Οι προβατίνες και οι αγελάδες περιπατούν δι' είδους! Μα τα σωματικά τους πόδια. Μόνο. Ο άνθρωπος, είτε εις στην Εκκλησία πηγαίνει, είτε σε άντρα του υπόκοσμου, «δια πίστεως περιπατεί», δηλαδή τα βήματα του είναι μια υλοποίηση της πνευματικής του κατάστασης. Το περπάτημα του εκφράζει τον εσωτερικό του κόσμο, την πνευματική του τοποθέτηση, τον πνευματικό του κόσμο.

Ο Νώε, και πριν του μιλήσει ο Θεός, δια πίστεως περιπατούσε. Και όταν έφτιαχνε την κιβωτό, δια πίστεως και τότε περιπατούσε. Αφού και στις δύο περιπτώσεις, κριτήριο του στις ενέργειες του ήταν η τοποθέτηση του απέναντι στον Κύριο. Και, όπως λέγει ο άγιος πρωτοκορυφαίος Πέτρος, ο Νώε ανεδείχθη σε όλα «δικαιοσύνης κήρυκας» (Β' Πέτρ. 2,5). Γιατί ήταν τηρητής του θελήματος του Χριστού άκαμπτος, αταλάντευτος, ανυποχώρητος. Γιατί το είχε βάλει μέσα του βαθειά, ότι: είναι για σένα χίλιες φορές προτιμότερο και καλύτερα, να σε ονειδίζουν, να σε λένε βλάκα και ηλίθιο, γιατί θέλεις να ζεις κατά Θεό, παρά να έχεις όλα τα καλά του κόσμου (Έβρ. 11,26). Και όσο πιο πολύ σε χλευάζουν και σε ονειδίζουν σαν «χριστό του Κυρίου», σαν άνθρωπο του Θεού, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η αμοιβή σου, τόσο πιο πολύς ο μισθός σου στον ουρανό (Ματθ. 5,11-12).

Και πράγματι. Μέσα στα πλαίσια του χρόνου πού του όρισε ο Θεός, ο Νώε τα έκαμε όλα, όσα του ανάθεσε ο Θεός, να κάμει (Γεν. κεφ. 6,22 και κεφ. 7,5).

3.Γιατί όμως τα έγραψε τα λόγια εκείνα (Έβρ. 11,7), πού αναφέρονται στον Νώε, ο πανεύφημος Παύλος; Για να τον τιμήσει; Για έπαινο του; Όχι! Κατηγορηματικά όχι.

Τα λόγια εκείνα είναι διδαχή για μάς. Υπόμνηση  για μας. Ξυπνητήρι για την ψυχή μας. Λοιπόν;

•Αλλοίμονο σε μένα, αν δεν μου αρέσει η συμπεριφορά του Νώε!

•Αλλοίμονο σε μένα, αν δεν μου αρέσει η υπακοή του στον λόγο του Κυρίου.

•Αλλοίμονο σε μας, αν δεν θέλωμε να ' ρθούμε στην θέση του- και να τον ακολουθούμε.

•Αλλοίμονο σε μας, αν δεν νοσταλγούμε, να δείξωμε και μείς πίστη στον Θεό, ό,τι και αν πρόκειται να μας κοστίσει!

4.Ο Νώε είχε πίστη. Ήταν πρότυπο πίστης. Πρότυπο. Για μας. Δηλαδή; Μέτρο σύγκρισης. Μας δείχνει, πώς θα μπορέσωμε να αποκτήσωμε και εμείς ανάλογη πίστη- ανάλογη επίγνωση- ανάλογη συναίσθηση χρέους.

Τι είναι ή πίστη; Πίστη σημαίνει: Εμπιστοσύνη! Σε ποίον; Στον Θεό!

Με τέτοια πίστη, και εμπιστοσύνη στον Θεό, πώς να μη τον έχει ο Κύριος χαρά Του και ανάπαυση Του;

Όταν δεν πιστεύεις στον Θεό, ότι όλα όσα λέγει θα γίνουν, οπωσδήποτε θα γίνουν, -και ακούς το μυαλουδάκι σου, πού σου λέει «αυτά δεν γίνονται», έ, όχι πια και κατακλυσμός! - έχεις πίστη στον Θεό;

Και χωρίς πίστη, χτίζεται ευρέστηση στον Θεό; Χτίζεται ψυχή; Χτίζεται σωτηρία; Μπορεί να έχει ανάπαυση σε σένα ο Θεός; Χωρίς πίστη «αδύνατον», λέγει ο απόστολος Παύλος, ευαρεστήσαι (Έβρ. 11,6)!

Πώς τα κατάφερε ο Νώε και έφθασε τόσο ψηλά πνευματικά;

1.Αλήθεια, πώς μέσα σε έναν κόσμο, πού τον είχε πάρει ο κατήφορος, και κατρακυλούσε όλο και πιο χαμηλά, ο Νώε πήγαινε όλο προς τα άνω; Τι έφταιγε; Σε τι το οφείλε;

Ήταν τάχα άλλη κοψιά; Από άλλο κύτταρο; Με άλλο γονίδιο;

Αν κάτι τέτοιο ίσχυε, ο κάθε άνθρωπος θα ενεργούσε σε όλα ανάλογα με το ... γονίδιο! Άλλα δεν γίνεται. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, ό,τι γονίδιο κι αν έχει, να πηγαίνει αν θέλει, προς τα άνω, και, όταν το θέλει, να παίρνει το κατήφορο. Και όταν θέλει να σταματάει, και όταν θέλει, να μη σταματάει πουθενά. Γιατί είναι ελεύθερος. Έχει σε κάθε στιγμή της ζωής του την δυνατότητα επιλογής. Κατά δική του βούληση.

2.Και ο Νώε το ήθελε και ήταν αυτό πού ήταν.

•Το ήθελε να είναι δίκαιος. Και αγωνιζόταν να είναι δίκαιος.

•Το ήθελε και υπολόγιζε τους άλλους. Και κάθε στιγμή το έκανε φιλοτιμία του να το θυμάται, ότι και οι άλλοι είναι άνθρωποι- και ότι είχε χρέος να τους σέβεται, και να προσέχει, να μη τους πληγώνει- έστω και αν εκείνοι δεν του εφέρονταν καλά. Δίκαιος είναι ο άνθρωπος, πού την σχέση του με τους άλλους την ρυθμίζει η αγάπη, η καλωσύνη, η συμπόνια, η ευγένεια.

•Το ήθελε να γίνει τέλειος. Και αγωνιζόταν να γίνει τέλειος. Και είχε γίνει τέλειος. Όχι στα μέτρα του τιμίου Προδρόμου. Όχι στα μέτρα του αποστόλου Παύλου. Όχι στα μέτρα του αγίου Αντωνίου. Και προ παντός όχι στα μέτρα της Παναγίας. Άλλα για τα μέτρα της εποχής του είχε γίνει τέλειος. Και κάτι παραπάνω! Γιατί είχε διάθεση καλή. Και δεν υιοθετούσε ποτέ υποκρισίες και σκοπιμότητες.

•Το ήθελε να ευαρεστεί στον Θεό. Και Τον ευαρέστησε. Πώς; Τι έκανε; Ξέροντας, ότι ο Θεός δεν κυττάζει μόνο τα έξω, αλλά και τα έσω, και προ παντός τα έσω, αγωνιζόταν να είναι και εσωτερικά ευθυγραμμισμένος με το θέλημα του Κυρίου. Έτσι ευαρεστούσε τον Κύριο. Αυτό είναι η ευαρέστηση του Θεού.

Πότε ευαρέστησε στον Θεό ο Νώε;

Σε μια εποχή, πού οι άνθρωποι τα είχαν κάμει όλα ίσιωμα! Σε μια εποχή, πού όλοι γύρω του γκρέμιζαν!

Τα είχαν κάμει όλα ίσιωμα. Και γκρέμιζαν τα πάντα. Αφού δεν είχαν κρατήσει μέσα τους τίποτε όρθιο. Αφού εφαντάζονταν τον Θεό κακό: τόσο κακό, πού δεν τους άφηνε να χαρούν την ζωή!

Έτσι ξεκίνησε ο Αδάμ. Έτσι ξεκινάει ο κάθε άνθρωπος πού φεύγει από τον Θεό. Φεύγει από τον Θεό, σημαίνει, δεν Τον θέλει κοντά του, μέσα του- θέλει να χαρεί την ζωή του διαφορετικά από ό,τι και όσο επιτρέπει ο νόμος του Θεού.

Ο νόμος του Θεού δεν είναι σκλαβιά. Άλλα ευεργεσία, ελευθερία, φως. Και γι' αυτό, λέει ο προφήτης  Ησαΐας: μέσα σ' αυτό το σκοτάδι της νύχτας, Σε ευχαριστώ, Κύριε.

Εκ νυκτός ορθρίζει το πνεύμα μου προς Σε, ο Θεός, διότι φως τα προστάγματα Σου επί της γης (Ησαίου 26,9).

3.Ο Νώε δεν ήταν κούφιος. Είχε περιεχόμενο. Και το αληθινά πνευματικό περιεχόμενο για τον κάθε άνθρωπο, «η καθ' υπερβολήν οδός», είναι η αγάπη.

Και ο δεύτερος γενάρχης μας αγαπούσε τον Θεό πολύ. Και τηρούσε πιστά το θέλημα Του. Όχι εκ βίας. Ούτε εξ ανάγκης. Άλλα εξ όλης καρδίας.

•Του είπε ο Κύριος να φτιάξει την κιβωτό. Και ο Νώε στρώθηκε στην δουλιά. Εκατόν είκοσι χρόνια ολόκληρα. Ναι, εκατόν είκοσι χρόνια! Χωρίς να κουραστεί ψυχικά. Χωρίς να βαρυγομήσει! Σύ, αδελφέ, πόσα χρόνια θα το άντεχες;

•Του είπε να δημιουργήσει χώρους για ζώα μεγάλα, για ζώα ήμερα και άγρια, για πτηνά- για όρνια- για ερπετά... για αρσενικά και θηλυκά κατά γένος.

Και ο Νώε το έκαμε! Το σεβάσθηκε. Δεν είπε: Μα δεν είναι πολλά; χαλάει τάχα η κτίση, αν κάποια από αυτά χαθούν; Μα ο Κύριος απάντησε:

Ναι, όλα χρειάζονται. Όλα! Και όταν στην κιβωτό εμπήκαν όλα τα ζώα, όσα είχε ορίσει ο Θεός, ο Κύριος έκλεισε την θύρα της κιβωτού. Από έξω (Γεν. 7,4-16).

Ο Νώε υπάκουσε σε όλα. Αγόγγυστος σε όλα!

Εμείς, τί λέμε; Ό καθένας το δικό του! Όχι, ό,τι θέλει ο Κύριος. Η υπακοή, τους ήταν άγνωστη. Και ακατανόητη!

4.Ο Νώε έκανε τότε ένα καινούργιο ξεκίνημα. Απόρριψε την προγονική απόφαση: Το όχι του Αδάμ και της Εύας στον Θεό! Είπε στον Θεό ένα ΝΑΙ. Και το ναι του Νώε ρίζωσε από τότε στην γη. Όπως είχε ριζώσει μέχρι τότε το ΟΧΙ, η παρακοή της Εύας.

Για το θέλημα του Θεού, ο Νώε δεν είχε: πότε ένα ναι, και πότε ένα όχι, δεν είχε ποτέ: ένα και ναι και όχι, είχε ένα στρογγυλό και απόλυτο ναι.

Λέγει ο πανεύφημος απόστολος Παύλος:

•Ο Θεός είναι πάντοτε ίσιος. Και ζητάει από εμάς να είμαστε ίσιοι.

•Το ναι μας, να είναι ναι, και το όχι μας, να είναι όχι. Όχι, να μη ξέρωμε, πότε λέμε ναι, και πότε όχι!

Εγώ, λέγει ο Παύλος, έτσι φέρομαι πάντοτε. Ποτέ δεν τα μάσησα τα λόγια μου. Ποτέ δεν ανακάτεψα το ναι με το όχι. Σ' αυτό ακολουθώ τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, πού σε όλα όσα έχουν σχέση με τον λόγο του Θεού, ήταν ένα ολοκάθαρο ναι (Β' Κορ. 1,18-20)!

•Το όχι της Εύας φύτεψε στον κόσμο την απόφαση, την ανυπακοή, την αμαρτία.

•Το ναι του Νώε φύτεψε την υπακοή, τον αγιασμό, την σωτηρία, την ίαση, την υγεία.

•Το ναι του Χρίστου ήταν ένα ναι μέχρι θανάτου. Και ήταν γι' αυτό: αγιασμός και σωτηρία, ζωή και ανάσταση.

•Η ανυπακοή γκρεμίζει, ξερριζώνει, ξεθεμελιώνει.

•Η υπακοή φυτεύει, θεμελιώνει, χτίζει.

5. Γύρω στις 200 ήμερες έμεινε ο Νώε μέσα στην κιβωτό: με υπομονή- με ελπίδα.

Μετά, ο Θεός άνοιξε την πόρτα της κιβωτού. Και του είπε: Έξελθε! Και ο Νώε βγήκε. Ήταν τότε ο μόνος άνθρωπος στην γη. Αυτός με τα παιδιά του. Δικαιούταν να έλεγε: Όλος ο κόσμος είναι δικός μου, αφού ο Θεός έβαλε τον άνθρωπο ως βασιλέα της κτίσεως, κυρίαρχο σε όλα!...

Άλλα όχι! Ο Νώε δεν είπε: Δικός μου είναι ο κόσμος. Άλλα είπε: Ο κόσμος είναι του Θεού. Η καλωσύνη Του με έκλεξε να υπηρετήσω το σχέδιο Του, για την σωτηρία του κόσμου. Τον ευχαριστώ. Όλα είναι δικά Του. Και εγώ δικός Του. Όλα στα χέρια Του. Και όλα αξίζει να γίνουν θυσία για χάρη Του. Θυσία ανέσεως. Θυσία έκφραση ευγνωμοσύνης. Για την φιλάνθρωπη και σωτήρια βουλή Του.

•Από καλωσύνη Του μου εφανέρωσε το άγιο θέλημα Του.

•Από καλωσύνη Του με επέλεξε και μου ανέθεσε αυτό το άγιο έργο. «Χάριν έχω τω ενδυναμώσαντι με Ιησού Χριστώ, τω Κυρίω ημών, ότι πιστόν ηγήσατό με, θέμενός με εις διακονίαν» (Α' Τιμ. 1,12).

•Από καλωσύνη Του, βρήκε τον τρόπο να ξεπλύνει τον κόσμο Του από τον μολυσμό της αμαρτίας, και έτσι, εκεί πού είχε πλεονάσει η αμαρτία, υπερεπλεόνασε η χάρη του Κυρίου μας, και μαζί της η πίστη και η αγάπη (Α' Τιμ. 1,14).

Με τέτοιο λογισμό έκαμε ο Νώε την θυσία του. Και ο Κύριος την εδέχθη, «ωσφράνθη Κύριος οσμήν ευωδιάς» λέγει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας (Ρ.Ο. 69, 72 Ο).

Οσμή ευωδιάς ήταν η ευωδιά της ψυχής του Νώε.

Η μεγαλύτερη θυσία, οσμή ευωδιάς για τον Κύριο, είναι πάντοτε η ολοκληρωτική αφιέρωση, η μοναχική πολιτεία και η ίερωσύνη.

6.Είχε εντολή: Εκατόν είκοσι χρόνια θα φτιάχνεις την κιβωτό, εκατόν είκοσι χρόνια θα κηρύττεις μετάνοια. Και την ετήρησε: Με συνέπεια και υπακοή. Και με υπομονή ακλόνητη, αταλάντευτη, απαρασάλευτη.

Σταθερός και αμετακίνητος: στο ίδιο έργο, στα ίδια λόγια, στα ίδια μυαλά, στο ίδιο εσωτερικό φρόνημα. Ο άνθρωπος, παρασυρόμενος από τις εντυπώσεις της στιγμής, άλλα θέλει την κάθε στιγμή! και ζει μια ακαταστασία, ένα χάος. Ο Νώε εκατόν είκοσι χρόνια δεν άλλαξε ούτε γνώμη, ούτε λόγια, ούτε έργα.

Σε τί το όφειλε; Στην πίστη του. Είχε πίστη. Και υπακοή στον λόγο του Θεού.

Ευλαβηθείς, λέγει ο Παύλος, κατασκεύασε την κιβωτό!

Τί σημαίνει το ευλαβηθείς;

Είπε μέσα του. Μα είναι δυνατό, νοητό, επιτρεπτό, να θέλω να βάλω εγώ, σκουλήκι της γης, την σκέψη μου, ή τις διαθέσεις μου, ή τα συναισθήματα μου, - επάνω από τον λόγο και το θέλημα του Θεού;

Αυτή είναι η ευλάβεια!

Με βάση και με όπλο αυτήν την ευλάβεια ο Νώε επί εκατόν είκοσι χρόνια έχτιζε (=την κιβωτό και το οικοδόμημα της ψυχής του), ενώ γύρω του χιλιάδες ή και εκατομμύρια γκρέμιζαν!

Τι γκρέμιζαν; Εγκρέμιζαν εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωή τους στο βάραθρο της αιώνιας απώλειας. Και διδασκόμενοι αρνητικά εμείς από την συμπεριφορά τους, το κάνουμε φιλοτιμία μας, προσπάθεια μας, αγώνα μας σταθερό, να αναθέτωμε εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωή μας στον Χριστό, στα χέρια Του, στην καλωσύνη Του. Και το κάνομε φροντίδα μας ανύστακτη, να μην αφήνωμε τον λογισμό μας να πάει και να κολλήσει σε κάτι άλλο, «μήποτε παραρρυώμεν» (Εβρ. 2,1), για να μη ξεφύγωμε, χωρίς να το καταλάβωμε.

7.Τί έκαναν οι άνθρωποι την εποχή του Νώε;

Λέγει ο Χριστός, ο Κύριος, και καρδιογνώστης:

«Έτρωγαν, έπιναν, αγόραζαν, πωλούσαν, ποθούσαν τον έρωτα, παντρεύονταν. Ζούσαν, όπως ζουν όλοι οι άνθρωποι όλες τις εποχές! Άλλα να, ήλθε ο κατακλυσμός και απώλεσεν απαντάς» (Ματθ. 24,38-39). Τους επήρε το ρεύμα. Και χάθηκαν. Γιατί; Γιατί δεν έδωκαν σημασία στο μήνυμα του Θεού-στην πρόσκληση Του σε επιστροφή, σε διόρθωση.

Έμειναν κολλημένοι στον λογισμό τους ότι η ζωή είναι εδώ: να τρώμε καλά, να πίνωμε καλά, να φροντίζωμε για τα συμφέροντα μας- να κάνωμε έρωτα, να γλεντάμε, να καλοπερνάμε. Και είχαν ξεχάσει εντελώς τον Θεό και την αιώνια ζωή. Τα άφηναν στο περιθώριο, στα αζήτητα.

Και τώρα κάτι ανάλογο γίνεται.

Τί δηλαδή;

Είπε ό Χριστός:

Και τότε, και τώρα στις ήμερες μας, «έσονται δύο εν άγρω, και δύο αλήθουσαι- και δύο επί κλίνης μιας» (Ματθ. 24, 37-38, Λουκ. 17,34). Δύο άνθρωποι θα είναι σε όλα τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο, ώστε να είναι μόνοι τους στο χωράφι- μαζί στο μύλο, μαζί σε ένα κρεββάτι. Και από αυτούς, ο ένας να παραλαμβάνεται στην βασιλεία του Θεού- και ο άλλος να μένει έξω!

Τί παράξενο! Τί τρομερό! Σε όλα μαζί. Σε όλα ίδιοι. Σε όλα ταυτισμένοι. Και να διαφέρουν σε ένα μόνο! Στην σχέση τους με τον Θεό. Στην πίστη. Που; Ένδον, εν τη καρδία.

•Ό ένας, τον Θεό και τα λόγια Του έκρυπτε ένδον εν τη καρδία του (Ψαλμ. 118,11).

•Ό άλλος, τόσο τον Θεόν, όσο και τα λόγια Του, τα εξέβαλλε εις τα οπίσω (Ψαλμ. 49,17)• δηλαδή τα άφηνε στα αζήτητα.

Τί κρίμα! Δύο άνθρωποι τόσο κοντά ο ένας στον άλλο, να μη μπορεί ό ένας να «καταλάβει», τι έχει ο άλλος «στην καρδιά του βαθειά», και αυτό να είναι το πιο σοβαρό θέμα στην ζωή του!

Λέγει ο απόστολος Παύλος:

Το μυστήριο της αγάπης Του ο Θεός μας το φανερώνει με το Άγιο Πνεύμα Του. Αλήθεια, μπόρεσε ποτέ άνθρωπος να καταλάβει, τί έχει άλλος άνθρωπος μέσα στην καρδιά του; Μόνο για τον ίδιο τον εαυτό του καταλαβαίνει ο κάθε άνθρωπος κάτι, με την δύναμη του πνευματικού του κόσμου. Και τα μύστηρια του Θεού μόνο το Πνεύμα του Θεού τα ξέρει και τα φανερώνει, για να μάθωμε, τί μας έχει ετοιμάσει ο Θεός στην βασιλεία Του. Έτσι, οποίος κολλάει στον δικό του τρόπο αντίληψης και δεν ζητεί το φωτισμό του αγίου Πνεύματος, ποτέ δεν θα καταλάβει τίποτα από τα θεϊκά μυστήρια. Τα βλέπει όλα σαν ανοησίες. Και νομίζει πώς έχει και δίκιο! (Α' Κορ. 2,10-14).

Αυτό είναι το μυστήριο. Η γνώση της αλήθειας είναι δωρεά και χάρη του Θεού. Την δέχεται ο άνθρωπος, όταν το θέλει και την αναζητεί. Αλλιώς μένει στα δικά του. Όπως έμειναν οι άνθρωποι της εποχής του Νώε. Παρ' όλο πού είχαν πρόκληση και πρόσκληση σε μετάνοια εκατόν είκοσι χρόνια.

Σύ τί κάνεις; Προσέχεις μη παραρρυής; Μη ξεφύγεις, έστω και κατά λάθος; Αν το πάθεις, τίνος ή ζημία;

*    *    *

Αντί για συμπεράσματα

1.Ταλαιπωρούσε ο βασιλιάς Λικίνιος τον άγιο μάρτυρα Έρμυλο (315 μ.Χ.) να αρνηθή τον Χριστό.

Του απάντησε ο μάρτυρας:

-Όχι. Ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός. Τρελλός είμαι, να αρνηθώ την αλήθεια και την αιώνια ζωή;

Μετά κάποιες ήμερες έκαμε δεύτερη προσπάθεια ο Λικίνιος, να τον καταφέρει να αρνηθή τον Χριστό.

Του απάντησε ο άγιος:

-Κουφός είσαι, βασιλιά μου, ή μουρλός; Σου το είπα πριν λίγες ήμερες. Δεν το άκουσες; ή δεν κατάλαβες, τί σου είπα; Τρελλός είμαι ή μουρλός, να αρνηθώ την αλήθεια και την αιώνια ζωή;

Τρελλός και μουρλός! Τί φοβερά λόγια!...

Αυτά για τον Νώε και τους συγχρόνους του.

2. Και τώρα για μας, για μένα και για σένα, το ερώτημα:

Σύ τί κάνεις; Χτίζεις, ή γκρεμίζεις;

Τί; ποίον; πόσους;

•Αν χτίζεις. Δοξολογείς τον Θεό; Τον ευχαριστείς για την δωρεά Του- για τον φωτισμό Του, για την ενδυνάμωση σου;

•Αν γκρεμίζεις. Σε απασχολεί το κρίμα, η ενοχή, η ευθύνη;

Μήπως, και για σένα ισχύει το λόγιο των αγίων: Καλύτερα (για τον κάθε άνθρωπο) να βλέπει σωστά τον εαυτό του, παρά να βλέπει με τα αισθητά μάτια του τον Θεό και την δόξα Του.

Σύ τον βλέπεις σωστά τον εαυτό σου;

Τον χτίζεις; Ή τον γκρεμίζεις;