Μετάφραση: Αναστάσιος Φιλιππίδης
Από το περιοδικό «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», Άνοιξη – Καλοκαίρι 2009
Έκδοση Παγκύπριου Συλλόγου Ορθοδόξου Παραδόσεως «Οι Φίλοι του Αγίου Όρους»
Πως έγινα Ορθόδοξος; Η απάντηση είναι: Μόνο μέσω της αγάπης του Θεού.
Μια φορά ήμουνα στο Άγιον Όρος κι ένας μοναχός μου λέει: «Κοίτα τριγύρω σου όλους αυτούς τους ανθρώπους. Η μετάνοια όλων αυτών των ανθρώπων είναι ένα θαύμα από το Θεό».
Είχα πολύ ευλαβείς Ρωμαιοκαθολικούς γονείς πού με έστειλαν σε ένα πολύ καλό Ρωμαιοκαθολικό σχολείο και στην Ε' τάξη διάβαζα την ιστορία της Εκκλησίας και αντιλήφθηκα ότι την Εκκλησία των πρώτων πέντε αιώνων δεν την είχα δει ποτέ. Και ρώτησα μια μοναχή: «Γιατί η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν είναι σαν την πρώιμη Εκκλησία;», Η αδελφή με κοίταξε σαν να ήμουνα τρελλός. Και μια και ήμουνα στην πέμπτη τάξη έμεινα ήσυχος.
Το Δημοτικό μου φαινόταν πολύ βαρετό, αλλά μου άρεσε η λειτουργία. Και ήμουνα παπαδάκι και μου άρεσε πολύ, και μια και ήμουνα τεμπέλης, όταν πήγαινα στο Ιερό δεν πήγαινα σχολείο. Μου άρεσε περισσότερο αυτό, να είμαι παπαδάκι στην εκκλησία.
Στην 8η τάξη, το 1954, ο Ρωμαιοκαθολικός ιερέας μου είπε ότι ένας Ουνίτης επίσκοπος θα ερχόταν από την Παλαιστίνη και αυτός θα τελούσε τη λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Δεν την ήξερα και θα έπρεπε να την διαβάσω για να γίνω το παπαδάκι στην λειτουργία. Και αυτό έκανα. Αλλά δεν ήξερα ότι θα υπάρχει κι ένας Όρθρος πριν από αυτό, οπότε επί μιάμιση ώρα δεν καταλάβαινα τί συμβαίνει. Και μετά αυτός ο ηλικιωμένος επίσκοπος ήρθε προς το μέρος μου και μου είπε: «Έλα εδώ, αυτό είναι για σένα. Όλος ο αληθινός Χριστιανισμός θα εξαφανισθεί στη διάρκεια της ζωής σου από τη Δύση. Ο αληθινός Χριστιανισμός θα έρθει από την Ανατολή και αυτό θα είναι πολύ σημαντικό για σένα». Νόμιζα ότι είναι τρελλός. Του λέω: «Τί;» Και μου είπε: «Όλος ο Χριστιανισμός θα εξαλειφθεί από την Δύση στην διάρκεια της ζωής σου. Ο αληθινός Χριστιανισμός θα έρθει ως φως από την Ανατολή». Ρώτησα το πατέρα μου: «Τι λέει αυτός; Είναι ένας τρελλός άνθρωπος από την Παλαιστίνη;» Και συνέχισα να ζω τη ζωή μου.
Το 1984 κάποιος μου τηλεφώνησε από τον άνθρωπο πού είχε έρθει δεύτερος στις τελευταίες εκλογές για Πάπας της Ρώμης. Εφόσον ήταν υποψήφιος για Πάπας έπρεπε να ξεκινήσει νωρίς, όπως και ό υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ. Και μάζευε μια ομάδα διανοουμένων για να τον βοηθήσουν στην προεκλογική του εκστρατεία και μου ζήτησε να είμαι κι εγώ ένας από αυτούς. Και μου είπανε να πάω για έξι εβδομάδες στο Μιλάνο. Λέω δεν μπορώ να πάω για έξι εβδομάδες είμαι πολύ απασχολημένος. Τότε όμως η δεύτερη κόρη μου, η οποία, αν μπορώ να το πω, είναι τρελλή μαζί μου, (η πρώτη είναι 38 χρονών και έχει 4 παιδιά), τα Χριστούγεννα μου λέει: «Μπορώ να έλθω εγώ μαζί σου στο Μιλάνο;» Και πώς να πει ένας πατέρας όχι στην 14χρονη κόρη του, οπότε είπα: «Εντάξει». Αυτός πού έκανε το τηλεφώνημα μου είπε ότι θα πληρώσει αυτός τα έξοδα. Και έτσι ασχολήθηκα πολύ με τον Μαρτίνι, αυτόν τον υποψήφιο. Και κατάλαβα για πρώτη φορά στη ζωή μου ότι όλος αυτός ο Χριστιανισμός στη Δύση ήταν μία δημιουργία των Γερμανών και λίγων Ελβετών, πού είχαν κάνει τη Μεταρρύθμιση.
Το 1988 προσκλήθηκα στο Ινστιτούτο Ανώτερων Σπουδών στο Βερολίνο και όταν προσκλήθηκα να μιλήσω εκεί αισθανόμουνα σαν πόρνη και καταλάβαινα ότι αυτό πού κάνω είναι λάθος. Και προσευχόμουνα: «Θεέ μου, αν υπάρχει κάπου η αληθινή θρησκεία, δείξε την μου κι εγώ θα μεταστραφώ». Και για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω αυτή την εμπειρία, υπήρχε στο μυαλό μου ένας φόβος πού δεν τον είχα αισθανθεί ποτέ πριν.
Μέσα σε μια εβδομάδα, βλέπαμε διάφορες διαφημίσεις για ρεσιτάλ χριστιανικής μουσικής και πηγαίναμε σ' αυτά. Εμείς είμαστε από τον Νότο πού ήταν πολύ ζεστά και φοβόμασταν να μείνουμε Χριστούγεννα στο Βερολίνο γιατί θα παγώσουμε. Και λέγαμε που να πάμε για να μην παγώσουμε τώρα στις διακοπές των Χριστουγέννων; Έτσι κανόνισα να δώσω διαλέξεις σε πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης, στο πανεπιστήμιο του Μαρμαρά. Και πήγαμε εκεί για τα Χριστούγεννα. Όποτε την ημέρα των Χριστουγέννων η γυναίκα μου μου είπε: «Που να πάμε για λειτουργία»; Και είπα: «Ας πάμε στην ελληνική εκκλησία». Και πήγαμε στο Φανάρι. Ήταν η πρώτη ορθόδοξη λειτουργία πού παρακολούθησα. Λειτουργούσε ο Πατριάρχης Δημήτριος. Η δεύτερη κόρη μου με άγγιξε και μου λέει: «Πατέρα, αυτή είναι η αληθινή θρησκεία. Δεν είναι;». Και της είπα: «Φοβάμαι ότι έχεις δίκιο, διότι είναι πάρα πολύ φτωχή».
Όταν πήγαμε πίσω στο Τέξας άρχισα να ρωτάω αν μπορεί ένας Τεξανός να γίνει Ορθόδοξος. Κάποιος εκεί πού ήταν Βαπτιστής, από το Τέξας, μου είπε: «Αν μπορώ εγώ να γίνω, μπορείς κι εσύ να γίνεις». Και έτσι με την υπομονή του Θεού έγινα πρώτα εγώ και μετά οι δύο κόρες μου. Και στη συνέχεια η σύζυγος μου, η οποία είναι Ιρλανδή. Οι Ιρλανδοί είναι πολύ παθιασμένοι Βαπτιστές. Αυτή έχει δύο Ιστορίες για την μεταστροφή της. Την μία ήταν πού είπε: «Ευλόγησε με, άγιε Πατρίκιε, επιστρέφω στο σπίτι» και το άλλο πού έγραψε ήταν: «Από τη Ρώμη στο σπίτι».
Ευχαριστώ το θεό!.
