Από το βιβλίο "Μάχη Ζωής" το οποίο πρώτα ο Θεός θα εκδοθεί και θα τεθεί σε κυκλοφορία στις αρχές Οκτωβρίου.
Νιώθω αν και είμαι και ζω μέσα στον κόσμο σαν να βρίσκομαι εκτός αυτού και απλά τον παρατηρώ!
Η θαυμαστή μάχη ζωής της αεροσυνοδού «νύμφης του Χριστού» με τον καρκίνο
Πολλοί αναγνώστες της ιστοσελίδας ζήτησαν να δημοσιεύσουμε ακόμη ένα μέρος από την ιστορία της Αγγελικής πριν αυτή εκδοθεί σε βιβλίο. Αποφασίσαμε λοιπόν να αναφερθούμε στο προσκυνηματικό ταξίδι της στ' Άγραφα
Μετά τρεις ημέρες ο Χρήστος και η Αγγελική ανηφόρισαν προς τα Άγραφα. Έφυγαν πολύ νωρίς το πρωί του Σαββάτου, περίπου στις 4 π.μ. προκειμένου να προλάβουν να παρακολουθήσουν τη Θεία Λειτουργία. Σε όλη σχεδόν τη διαδρομή οι δύο νέοι συζητούσαν για τον Θεό. Από το διάλογο διαπιστωνόταν η πνευματική εμβάθυνση της Αγγελικής και η ραγδαία πρόοδος της σε θεολογικά ζητήματα. Ο τρόπος που εξηγούσε τα πράγματα της καθημερινότητας με το λόγο του ευαγγελίου προκαλούσε μεγάλη εντύπωση.
«Χρήστο, το τελευταίο διάστημα νιώθω αν και είμαι και ζω μέσα στον κόσμο σαν να βρίσκομαι εκτός αυτού και απλά τον παρατηρώ. Δεν είμαι εγωίστρια. Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να στο εξηγήσω για να το καταλάβεις και ίσως με παρεξηγήσεις. Η αναλυτική καταγραφή της ζωής μου με έκανε να συνειδητοποιήσω πως η σταυρική οδός του Γολγοθά αποτελεί το μοναδικό δρόμο για να γνωρίσεις τον Χριστό και να συμμετάσχεις στην Ανάσταση. Ωστόσο, είναι αλήθεια πως πολλοί άνθρωποι αρνούνται να διαβούν την οδό αυτή της λυτρώσεως που σε οδηγεί στην αιωνιότητα. Αρνούνται να αποδεχθούν την αρετή της ταπείνωσης, η οποία διευκολύνει να ανέβεις τον Γολγοθά. Είναι το μοναδικό μέσο μεταφοράς, θα μπορούσα να υποστηρίξω.
Σ' αυτούς μέχρι προτινός ανήκα και εγώ, γιατί αδυνατούσα να αντιληφθώ πως η ασθένεια και γενικά ο πόνος είναι από τα μεγαλύτερα δώρα του Θεού στον άνθρωπο! Και αυτό γιατί βοηθά να συναντήσεις πρόσωπο με πρόσωπο τον ίδιο το Θεό. Σε κάνει να συνδιαλέγεσαι διαρκώς μαζί Του, να Τον ρωτάς να απολογηθεί απέναντί σου γιατί επέτρεψε λ.χ. ως Θεός να αρρωστήσεις; Να Του ζητάς να επισπεύσει την ανάρρωσή σου. Να Τον χαρακτηρίζεις άδικο, απάνθρωπο, εκδικητή κ. ο. κ. Ταυτόχρονα όμως, να Τον ικετεύεις να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις το πρόβλημά σου. Το να εκφράσεις τα παράπονά σου προς το Θεό και το να Του καταλογίζεις ευθύνες για τα παιδιά που χάθηκαν πρόωρα λ.χ. από καρκίνο, για τα παιδιά θύματα των πολέμων και για την ανισότητα που επικρατεί μέσα στον κόσμο λογίζεται ως ανθρώπινο. Εκεί όμως, ελλοχεύει και ο κίνδυνος παντελούς απόρριψης του Θεού. Το σημαντικό είναι ότι η ασθένεια, όσο και περίεργο να ακούγεται αυτό σε κάποιους, δημιουργεί πάντοτε τις προϋποθέσεις να αναπτύξεις έναν αληθινό και ειλικρινή διάλογο με το Δημιουργό Θεό! Αποτελεί θα έλεγα έναν άριστο τρόπο άμεσης επικοινωνίας.
Δεν σου κρύβω πως αρχικά αυτού του είδους τη διαλεκτική σχέση είχα αναπτύξει με το Θεό σε μία έντονη προσπάθεια να Τον εξαναγκάσω να μου μιλήσει. Τον πίεζα ασφυκτικά να κάνει το θαύμα Του. Και ως μόνο θαύμα έβλεπα την προσωπική μου γιατρειά. Άλλωστε τότε κέντρο του κόσμου ήταν ο νοσηρός εαυτός μου, ο οποίος ζούσε μέσα στην πλεονεξία ενός άκρατου εγωισμού που αντιλαμβανόταν το Θεό μόνο ως συνοδοιπόρο του σχεδίου που προσωπικά είχα χαράξει, όπως είθισται να κάνουν όλοι σχεδόν οι άνθρωποι για το διάβα της ζωής τους. Ενός σχεδίου ευημερίας, ανεμελιάς, όπου επικρατεί η ψευδαίσθηση μίας ανούσιας και ανίερης ευτυχίας. Ενός σχεδίου όπου οι αρετές αποτελούσαν κάτι το απόμακρο... Ίσως και η έλλειψη αρετών, να έφερε την ασθένεια!
Ο Θεός διέκρινε ως φαίνεται την αγωνία μου και τους προβληματισμούς μου και έκανε πραγματικά το θαύμα του ανοίγοντας το δρόμο της πραγματικής γιατρειάς. Πως; Με τον παπά Αρσένιο του Προφήτη Ηλία που με επισκέφθηκε στο νοσοκομείο για να με κοινωνήσει. Εκείνος στην ολιγόλεπτη συνομιλία που είχαμε μου είπε πολύ χαρακτηριστικά, πως όταν ο άνθρωπος εισέλθει στα σχέδια του Θεού και αφήσει τα δικά του, τότε κάθε πόνος ξεπερνιέται, κάθε αρρώστια γιατρεύεται, κάθε σκοτάδι διαλύεται από το αναστάσιμο φως του Κυρίου μας! Το ανθρώπινο σχέδιο, επεσήμανε οδηγεί στην απιστία, στον όλεθρο, στην καταστροφή και με μαθητική ακρίβεια σε σπρώχνει στην κόλαση. Το σχέδιο του Θεού αντίθετα ανεξαρτήτως βαθμού δυσκολίας στην εφαρμογή του σε καθιστά μέτοχο της εν Χριστώ ζωής και κοινωνίας. Και στη ζωή του Χριστού ο Γολγοθάς μεταφραζόμενος ως θυσία, ως ανυπέρβλητη αγάπη, ως αβάστακτος πόνος, ως σκληρή ασθένεια όπως λ. χ. λογίζεται ο καρκίνος ολοκληρώνεται με την Ανάσταση και την αιώνια ζωή. Με το διαρκές χαμόγελο και την απλότητα του ο νεαρός αυτός παπάς αντί για περαστικά και τις συνηθισμένες τυπικές ανούσιες και ασυναίσθητες λόγω ανθρώπινης αμηχανίας επί το πλείστον ευχές για γρήγορη ανάρρωσή μου υποσχέθηκε πως θα προσεύχεται στον Θεό να του προσφέρει ως δώρο, μέρος του βάρους του σταυρού μου για να απαλύνει το πραγματικά βαρύ φορτίο μου.
«Είθε Αγγελική μου να δώσει ο Θεός να καταστώ έστω και για λίγο Σίμων Κυρηναίος και να αξιωθώ να κουβαλήσω λίγα μόλις βηματάκια στον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά που διαβαίνεις το μεγάλο δώρο του σταυρού, που σου πρόσφερε ο Χριστός. Ίσως έτσι ο αμαρτωλός παπάς, που στέκεται μπροστά σου, αξιωθεί να συμμετάσχει στο πανηγυρικό γλέντι της Ανάστασης και στο εξαίσιο στεφάνωμα που θα ακολουθήσει... Άλλωστε, μόνο έτσι μπορούμε και γλεντάμε λιγάκι και εμείς οι διαρκώς πενθούντες ρασοφόροι. Και το γλέντι αυτό το έχουμε σήμερα τόσο μεγάλη ανάγκη, όσο δεν μπορείς να φανταστείς» είπε χαρακτηριστικά ευχόμενος «καλό στάδιο»!
Κάλλιστα Χρήστο, τα λεγόμενά του θα μπορούσε κάποιος να τα εκλάβει ως μία αμιγώς μαζοχιστική φιλοσοφία. Μία φιλοσοφία που ευτελίζει το ανθρώπινο είδος. Στο σημείο αυτό βρίσκεται όμως το καλά κρυμμένο μυστικό. Το μυστικό που αποκαλύπτεται μόνο σ' όσους επιλέξουν την οδό των αρετών. Είναι κάτι παρόμοιο με το σταυροδρόμι του Ηρακλή. Από τη μία δηλαδή ανοίγεται διάπλατα ένας δρόμος που φαίνεται άνετος και από την άλλη διακρίνεται ένα ακανθώδες μονοπάτι που θέλει πραγματικά κότσια για να το διαβείς.
Στον πρώτο δρόμο κυριαρχεί το εγώ, κάτι που ερμηνεύεται ως σταδιακή απομάκρυνση από τον τριαδικό Θεό. Γιατί το εγώ περιτριγυρίζεται από τους δορυφόρους των ενστίκτων που σε κάνει να λειτουργείς τις περισσότερες φορές όπως ακριβώς τα ζώα. Στην πραγματικότητα όμως, αγνοείς παντελώς πως χτίζεις τα όνειρά σου πάνω σε αμμόλοφους. Μάλιστα όταν φυσήξει ο άνεμος σκορπίζονται εδώ και εκεί άτακτα. Γιατί καθετί που θεμελιώνεται στη γη, χωρίς την βούληση του ουρανού τελικά είναι σαθρό και πάντοτε πέφτει. Το εγώ άλλωστε έριξε τον Εωσφόρο και από λαμπερό άγγελο τον μετέτρεψε σε Αντίδικο. Και ο μιαρός Αντίδικος του Θεού, ο πανηλίθιος κατ' εμέ επειδή προτίμησε αντί του Φωτός το σκοτάδι δεν ασχολείται με τίποτε άλλο από να δημιουργεί συνεχώς ψευδαισθήσεις που γκρεμίζονται και διαλύονται με την εμφάνιση της αλήθειας. Το νοσηρό εγώ λοιπόν οδηγεί με ακρίβεια τον άνθρωπο στα τάρταρα της κολάσεως. Το εγώ κάνει τον άνθρωπο να αμφιβάλει για το Θεό, τον τοποθετεί σε ένα αιώνιο γήινο τάφο, όπως λέγει ο σοφός προφητάναξ Δαυίδ. Τότε χάνεται και εξαφανίζεται κάθε αξία, εξαφανίζεται στην κυριολεξία ολοκληρωτικά ο ουρανός... Ζεις σε μία εικονική κατάσταση με σερβιρισμένες σατανικές ψευδαισθήσεις που σαν τις σειρήνες απλώνουν τα δίκτυά τους και σε αιχμαλωτίζουν παντοτινά στερώντας σου τη δυνατότητα να φτερουγίσεις όπως ο Δαίδαλος. Κι αν ακόμη σε μία έκλαμψη της ζωής σου αποκτήσεις φτερά το εγώ τα καταστρέφει, όπως του νεαρού και ανυπάκουου Ίκαρου...
Γιατί διακαής μύχια επιθυμία του εγωκεντρικού ανθρώπου και ο αγώνας του είναι να «στριμώξει» τον Θεό -έτσι ρε αδελφέ, για μία ώρα ανάγκης - και να τον εντάξει στα σχέδια του! Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο μπορούμε να ερευνήσουμε και να εντάξουμε πολλούς ανθρώπους. Έτσι άλλωστε λειτουργούσα και εγώ και ίσως -δεν ξέρω- λειτουργώ ακόμη και τώρα αφού συλλαμβάνω τον εαυτό μου να αντικρύζει τον άλλον άνθρωπο, με κριτική διάθεση... Μια διάθεση που έχει αφετηρία μια εσωτερική ασυναίσθητη δύναμη ισχύος η φθόνου! Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να τοποθετείται στη βάση του «εγώ και οι άλλοι» που δηλώνει ευθαρσώς εγωισμό. Ο Θεός ας με συγχωρήσει.
Όταν γλυκέ μου Χρήστο δεν σε εκλάβω ως εικόνα Θεού τότε αυτομάτως τοποθετείσαι είτε το θέλεις είτε όχι απέναντι από τον Παράδεισο. Χάνεις την χαρά, την ευτυχία και εν γένει όλες αυτές τις αρετές που τρέφουν την ανθρώπινη ψυχή. Χάνεις την ευκαιρία να ζήσεις τη ζωή του Αδάμ και της Εύας πριν την πτώση. Χάνεις τη δυνατότητα της συμμετοχής σε ουράνιες πολύτιμες γεύσεις αληθινής ζωής, γεύσεις αγάπης, γεύσεις θείας συμμετοχής και κοινωνίας. Χάνεις την ευκαιρία να συνειδητοποιήσεις εμπράκτως την έννοια του ανέσπερου αναστάσιμου φωτός και του θείου έρωτα. Ενός θείου έρωτα που έκανε το γέροντα Παϊσιο να μην λογαριάζει εμπόδια και δυσκολίες στο διάβα προς τον ουρανό. Ενός θείου έρωτα που ο γέροντας Πορφύριος περιγράφει πολύ ωραία με την ιστορία της ερωτευμένης βοσκοπούλας.
Η Αγγελική στο σημείο αυτό πήρε μία βαθιά ανάσα ενώ ο Χρήστος διέκρινε με την άκρη του ματιού του ένα δάκρυ να κυλά από τα μάτια της. Αν και ήθελε λοιπόν να της εκφράσει μία σειρά αποριών που του δημιουργήθηκαν στο άκουσμα των ανωτέρω, εν τούτοις προτίμησε να σωπάσει και να δώσει την ευκαιρία στην αγαπημένη του να συνεχίσει.
«Αντιθέτως στο δεύτερο δρόμο -συνέχισε η Αγγελική- επικρατεί το εμείς, λογιζόμενο ως αδιάλειπτη προσφορά προς τον άλλο. Μέσω της προσφοράς αυτής, η οποία πρέπει να έχει ως περιτύλιγμα την ανιδιοτέλεια και υλικό τη θυσιαστική αγάπη επιτυγχάνεται η επικοινωνία με τον Θεό. Γιατί στον άλλο βλέπεις την εικόνα του ίδιου του Κυρίου και Δημιουργού των πάντων. Έτσι τον αντιμετωπίζεις ως βασιλιά. Γίνεσαι διάκονος και δούλος ταπεινός. Γίνεσαι φίλος καρδιακός και όχι απλά συνυπάρχεις ασυναίσθητα. Για να καταλάβεις τι εννοώ πάλι θα ανατρέξω στο βιβλίο του γέροντα Ισαάκ για τον π. Παϊσιο. Θα θυμάσαι βέβαια τον προσκυνητή που επισκέφθηκε τον π. Παϊσιο προκειμένου να τον παρακαλέσει να προσευχηθεί για να γιατρευτεί από τον καρκίνο ο επιστήθιος φίλος του; Η πρόταση του γέροντα να ζητήσουν από το Θεό να μοιραστούν τον καρκίνο και να τον πάρει από το φίλο του τον συντάραξε. Παράλογη συμφωνία, θα την χαρακτήριζε σήμερα κανείς. Ναι, ο Θεός λειτουργεί πέραν της λογικής. Και ακριβώς εκεί μετρά και κρίνει τον άνθρωπο. Η αντίδραση του προσκυνητή ήταν άμεση ενώπιον της ηρεμίας του γέροντα. Ο πρώτος έβλεπε και λειτουργούσε με γήινα κριτήρια. Ο δεύτερος προσδοκούσε ανάσταση και ουρανό. Ήθελε συμμετοχή στο ουράνιο αιώνιο πανηγύρι. Τους χώριζε μέγα χάσμα, το οποίο ο γέροντας με απλότητα θέλησε να γεφυρώσει...
Βέβαια σε μία τέτοια αντιμετώπιση του συνανθρώπου μετατρέπεις τον εαυτό σου σε ένα τίποτε και αντικρύζεις τον άλλον ως όλο. Γίνεσαι εσύ το μηδέν για να καταστεί ο άλλος η μονάδα. Το κενό αυτό που δημιουργείται από το να νιώθεις πως είσαι ένα απλό μηδενικό έρχεται τότε να καλύψει με ένα μοναδικό τρόπο η παρουσία και η θεία χάρη του τριαδικού μας Θεού. Από το πρώτο βήμα που θα κάνεις, όπως ακριβώς το νεογέννητο, στο δύσκολο αυτό μονοπάτι είναι βέβαιο πως θα νιώσεις τα αγκάθια να σου τρυπούν τα πόδια. Θα νιώσεις μεγάλα πειρασμικά κύματα να ταρακουνούν το σώμα σου σε μία προσπάθεια να σε λυγίσουν, να σε κάνουν να αλλάξεις γνώμη και να γυρίσεις πίσω. Τα αγκάθια και τα πελώρια κύματα είναι η συσσώρευση των προσωπικών λαθών, των αμαρτιών, όπως αναφέρονται στην Αγία Εκκλησία μας. Εκεί λοιπόν ως νέος Ηρακλής θα πρέπει να πάρεις στα χέρια σου το λάστιχο και με το νερό της Θείας Εξομολόγησης, του μεγάλου αυτού μυστηρίου, να καθαρίσεις τις ακαθαρσίες του προσωπικού στάβλου σου. Αυτές τις ακαθαρσίες Χρήστο προσπάθησα να καταγράψω αναλυτικά στα τετράδια που μεταφέρω στον παππούλη. Εύχομαι να προσευχηθεί, ώστε να βρέξει ύδωρ Ζων, δηλαδή Χριστός και να ξεπλύνει την ελεεινή και τρισάθλια ψυχή μου.
Και πότε βρέχει ο ουρανός; Βρέχει όταν έχει ανάγκη η γη να θρέψει τους σπόρους και να καρπίσει. Η βροχή βοηθά τον σπόρο να σαπίσει, να διαλυθεί. Βασική ωστόσο, προϋπόθεση αποτελεί ο σπόρος να πέσει σε γόνιμο έδαφος. Γιατί σήμερα το έδαφος της ανθρώπινης ψυχής θυμίζει πέτρες και έρημο... Μέσα λοιπόν από τη διαδικασία αυτή ξεπετάγεται και ορθώνεται το νέο δέντρο και βγαίνουν νέα άνθη και καρποί. Σπόρος είναι η ψυχή, η οποία μέσα από τη διαδικασία της ολοκληρωτικής συντριβής της άγεται προς το Θεό και την αιώνια Ζωή, τον Ιησού Χριστό. Και εκ της συντριβής αυτής έρχεται η θεία Χάρις και οι πλούσιοι καρποί του Αγίου Πνεύματος. Μάλιστα ο Κύριος για να δείξει τη σημασία των ανωτέρω παρομοιάζει τη βασιλεία του Θεού με τον σπόρο σινάπεως, ο οποίος είναι ο μικρότερος σε όγκο σπόρος!
Τον παρομοιάζει έτσι κατά τη γνώμη μου για να δείξει τη συντριβή νοούμενη ως ειλικρινής μετάνοια, ως ταπείνωση, ως αγάπη, ως απόλυτη υπακοή στο θέλημα του τριαδικού και μόνο αληθινού Θεού. Γιατί η μετάνοια, μοιάζει με την προθέρμανση, το λεγόμενο ζέσταμα που κάνουν οι αθλητές, αφού σε βάζει για τα καλά στην οδό των άθλων που πραγματοποιεί ο εγκατεστημένος πλέον στην ψυχή σου Κύριος και Σωτήρας Ιησούς Χριστός μέσω εσένα. Γίνεσαι μέσο δηλαδή της παρουσίας του Θεού, δοχείο μεταφοράς θείας χάριτος, οδεύοντας στο καθ' ομοίωσιν, που ολοκληρώνεται με την έξοδο από την εφήμερη αυτή ζωή και προορισμό την αιώνια ζωή.Να γιατί ο Απόστολος Παύλος φώναζε σε ολάκερη την οικουμένη πως δεν ζει εκείνος αλλά ζει Χριστός μέσα από αυτόν.
Στην οδό λοιπόν των άθλων ο προσωπικός σου πόνος, παρουσιαζόμενος ως σκόλωψ Σατάν, όπως αναφέρει ο Απόστολος Παύλος, λειτουργεί ευεργετικά και εποικοδομητικά.
Ο Αντίδικος τότε παγιδεύεται και ασυναίσθητα, όπως ακριβώς ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, βοηθά στην αδιάλειπτη προσωπική διαλεκτική σχέση με τον τριαδικό Θεό. Και Εκείνος, ως στοργικός και φιλεύσπλαχνος Πατέρας σου εξασφαλίζει τη θεία χάρη μέσω της ταπείνωσης και της συνεχούς ανάμνησης της αντίθεσης του μιαρού και αμαρτωλού παρελθόντος και του ελπιδοφόρου μέλλοντος. «...Η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί διαπαντός» αναφέρει χαρακτηριστικά ο προφήτης Δαυίδ.
Τότε ακριβώς γίνεται ένα μεγάλο θαύμα. Τα μάτια της ψυχής και του σώματος διακρίνουν και βλέπουν μόνο τον πόνο του άλλου, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα το δικό σου πρόβλημα, το δικό σου προσωπικό πόνο. Και έτσι αρχίζει μία συνεχής και κοπιαστική προσπάθεια να βοηθήσεις παντί τρόπω, ώστε μέσα από το βίωμα του πόνου να γνωρίσει ο πλησίον που πάσχει το θαύμα της ζωής, τον Χριστό. Να αναγεννηθεί εν Χριστώ Ιησού. Να γιατί έτρεχαν όλοι οι ασθενείς στον Χριστό. Βίωναν το προσωπικό θαύμα της λυτρωτικής αυτής επαφής. Να γιατί εντυπωσιάζει ως σήμερα το άγγιγμα της αιμορροούσας γυναίκας...
Ευχήσου λοιπόν Χρήστο μου να μ' αξιώσει ο Θεός να τραβήξω ως το τέλος αυτό το δύσκολο αλλά ωραίο και όμορφο μονοπάτι του Γολγοθά. Γιατί η σωτηρία μόνο σ' αυτό βρίσκεται. Αυτό να ξέρεις θα ζητήσω από τον παππούλη. Η ολοκληρωτική μετατροπή της ψυχής σε οίκο Κυρίου σου δημιουργεί δύο επιλογές... Η παρουσία του Χριστού σε σπρώχνει θα έλεγα να επιλέξεις μεταξύ δύο θαυμάτων! Ως πρώτο νοείται η υπέρβαση της ασθένειας, το θαύμα της ολοκληρωτικής γιατρειάς που αποτελεί στη βάση της, υπογραφή μιας νέας σύμβασης με τον τριαδικό Θεό. Αυτή η σύμβαση ωστόσο, είναι εφήμερη και επιφέρει πολλαπλούς κινδύνους... αφού συνδέεται μετά της σύντομης γήινης ζωής. Το άλλο θαύμα ωστόσο της παρουσίας του Ιησού Χριστού σε σπρώχνει στην αιώνια ζωή. Αυτή που προσδοκούσαν περισσότερο από καθετί οι πρώτοι Χριστιανοί και οι Άγιοι μάρτυρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας! Η επιλογή τελικά που φέρνει η παρουσία του Χριστού έχει να κάνει μεταξύ της εφήμερης και της μέλλουσας αιώνιας πατρίδας μας. Αφορά στην πραγματικότητα ένα υπέροχο ταξίδι, το οποίο οι άνθρωποι αδυνατούν λογικά να ερμηνεύσουν και γι' αυτό το λαμβάνουν ως θαύμα.
Σ' αυτό όμως το όμορφο ταξίδι που συνειδητά επέλεξα αποδεχόμενη την ουράνια πρόσκληση σε θέλω συνοδοιπόρο και συνταξιδιώτη. Σε θέλω κοντά μου μη τυχόν και δειλιάσω και κουραστώ και αρνηθώ να σηκώσω το δώρο του σταυρού. Γιατί δεν σου κρύβω πως νιώθω πολύ αδύναμη και κουρασμένη από όλα αυτά τα λύματα που συνειδητά η ασυνείδητα φόρτωσα την ψυχή μου».
Αυτά είπε η νεαρή αεροσυνοδός και έπιασε το χέρι του Χρήστου. Εκείνος της χαμογέλασε και είπε:
-Πάντα θα βρίσκομαι στο πλάι σου. Ελπίζω να σταθώ αντάξιος των προσδοκιών που όμορφα έθεσες μέσα από τη γεμάτη νόημα ανάλυσή σου. Θα ήθελα να ξέρεις πως προσωπικά, όπως και ο π. Αρσένιος θα ήθελα να μοιραστώ το φορτίο που κουβαλάς. Είθε ο Θεός να ακούσει την ικεσία μου...
- Το ζήτημα, ωστόσο, είναι πως ο καρκίνος είναι δώρο του Θεού προς εμέ. Είναι προσωπικός θησαυρός που δόθηκε εξ αιτίας της έλλειψης αρετών από μέρους μου. Ως εκ τούτου δεν επιθυμώ ούτε στο ελάχιστο να σου το παραχωρήσω. Άλλωστε Χρήστο, εσύ είσαι μεστός πολλών αρετών και δεν τον έχεις ανάγκη... Αυτά είπε η Αγγελική χαμογελώντας.
Εκείνος ξαφνιάστηκε από την αναπάντεχη αυτή παρέμβαση και της είπε: Ε! που ξέρεις μπορεί να δοθεί ευκαιρία, τώρα που πάμε στον παππούλη να αρπάξω ένα μικρό μέρος. Άλλωστε τι σόι αστυνομικός είμαι.
Οι δύο νέοι ξεκαρδίστηκαν στα γέλια. Η ανεξήγητη λογικά συζήτηση τους δημιουργούσε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, στην οποία δεν χωρούσε καμιά σκέψη για τον πόνο και την ταλαιπωρία που προκαλούσε η ασθένεια της Αγγελικής. Συνεχίζοντας σ' αυτό το περίεργο κλίμα ο Χρήστος πρόσθεσε:
Αγγελική σου εξομολογούμαι πως πολλά απ' αυτά που είπες δεν τα κατάλαβα. Φαίνεται πως είμαι εγκλωβισμένος στις αναπαυτικές θέσεις του γηπέδου και αρνούμαι κατηγορηματικά να κατέβω στο στίβο, έστω και για ένα απλό ζέσταμα... Άλλωστε αν κατάλαβα καλά μου το απαγορεύεις κιόλας. Με προτιμάς στις κερκίδες μου φαίνεται ακόμη. Βλέποντας ωστόσο, πως τα ζούσες στην κυριολεξία καθώς τα περιέγραφες ένιωθα να με κυριεύει ένα συναίσθημα ευτυχίας. Σε ποιό βιβλίο τα διάβασες αυτά Αγγελική;
- Δεν θα έχει έρθει η ώρα να κατέβεις ακόμη. Κάνε υπομονή και δεν θα αργήσει και για σένα η πρόσκληση να αγωνισθείς. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες στη ζωή. Αυτός ο τρόπος ζωής, αυτό το ταξίδι Χρήστο περιγράφεται σε πολλά εκκλησιαστικά βιβλία και όχι σε ένα. Κυρίως όμως στους βίους των αγίων. Είναι ο χριστιανικός τρόπος διαβίωσης, ο οποίος θέλει κότσια και ψυχή για να τον εφαρμόσεις. Γιατί στην ουσία πας αντίθετα με το ρεύμα της εποχής. Επιλέγεις τη διάλυση, τη συνειδητή απώλεια της ψυχής σου γιατί η απώλεια αυτή σε οδηγεί, όπως το σπόρο της σινάπεως, στο ξαναζωντάνεμα, στην εν Χριστώ αναγέννηση.
Η πρόσκληση, ωστόσο, η διαφορετικά το εισιτήριο που σε βάζει στο καλό στάδιο προσφέρεται μόνο από τον Πατέρα Θεό. Είναι πρόσκληση που απευθύνεται στην καρδιά για να αρχίσει ο πιστός άνθρωπος να προπονείται. "Εισέλθετε εις τας πύλας αυτού (του Θεού) εν εξομολογήσει, εις τας αυλάς αυτού εν ύμνοις, εξομολογείσθε αυτώ" φωνάζει ο βασιλιάς και προφήτης Δαυίδ (ψαλμ. 99ος). Δεν αρκεί λοιπόν το εισιτήριο αλλά χρειάζεται για να ενεργοποιηθεί τούτο η μετάνοια, η εξομολόγηση, η ταπείνωση. Η μετάνοια σε βοηθά να ντυθείς τη στολή του αθλητή. Σε μετατρέπει από ασήμαντο και αδιάφορο θεατή σε αληθινό αγωνιστή. Σε μεταφέρει από την εξέδρα στο στίβο, όπου δίδεις την προσωπική μάχη ζωής.
Στις πρώτες μάλιστα προπονήσεις κυριεύεσαι από τον ενθουσιασμό ενός νηπίου που μαθαίνει να κάνει τα πρώτα βήματα του. Ως νήπιο εισέρχεται ο χριστιανός στο στάδιο της εν Χριστώ βιωτής. Ανάλογα δε με τις επιδόσεις του μπαίνει και στο ανάλογο θα λέγαμε πρωτάθλημα του ουρανού. Και οι επιδόσεις συνδέονται με το πόσο ολοκληρωτικό θα είναι το άδειασμα η διαφορετικά η κένωση της ψυχής, έτσι ώστε να δοθεί χώρος να κατοικήσει ο Χριστός, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Γι' αυτό λέγει ο Κύριος στον Ευαγγελιστή Ιωάννη πως τους νωθρούς και τους χαλαρούς θα τους ξεράσει. Κτυπά στην ουσία το καμπανάκι για να τρέξουμε κοντά του. Να έχουμε συνεχώς εγρήγορση, ώστε να μην επιτρέπουμε στο μιαρό Αντίδικο να μολύνει και να βιαιοπραγεί σαν τους χούλιγκανς στην ψυχή μας.
Και πως ερμηνεύεται η χαλαρότητα και η νωθρότητα; Ερμηνεύεται ως κυριαρχία του εγώ, ως διαρκής προσπάθεια να αρέσουμε στον κόσμο και όχι στο Θεό, ως αμφιβολία της ύπαρξης του Θεού, ως φόβο να στρέψεις τα μάτια προς το Φως και τη Ζωή δηλαδή προς τον Ιησού Χριστό κ.ο.κ. Προσωπικά πιστεύω πως οι αληθινά υγιείς και σκεπτόμενοι άνθρωποι ουδέποτε αμφιβάλουν για το Θεό. Αυτοί που αμφιβάλουν είναι οι ημισκεπτόμενοι, οι ημιμαθείς, οι ανόητοι. Τέτοια ηλίθια ήμουν για πολλά χρόνια και εγώ αφού ανήκα σ'αυτούς που περνούσαν τη ζωή τους φλερτάροντας με δαιμονικές εικονικές φιλοσοφίες που συνεχώς γκρεμίζονται ως παράλογες. Υπήρξα μανιώδης αναγνώστρια των ζωδίων και μιας σειράς άλλων συναφών μ' αυτά μολυσμένων τροφών. Δεν ξεχώριζα για πολλά χρόνια από την ανόητη μερίδα ανθρώπων που λειτουργεί σαν τις κότες που τσαλαπατούν πάνω στην τροφή τους, μ' τα πόδια τους και στη συνέχεια σκαλίζουν για να την ανακαλύψουν... Αλλά και οι κότες σαν πίνουν το νερό στρέφουν το κεφάλι στον ουρανό προς ένδειξη ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας, ενώ η μερίδα αυτή συστηματικά Τον αρνείται παντοιοτρόπως.
Συμπεράσματα, σκέψεις και προσωπικοί λογισμοί που αποκόμισα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης πνευματικών βιβλίων δεν καταγράφονται σε συγκεκριμένο βιβλίο για να σου το συστήσω. Δεν ξέρω Χρήστο αλλά πολλές φορές συλλαμβάνω τη σκέψη μου να στέκεται σαν την πεταλούδα σε ευαγγελικές περικοπές και να ρουφά ως νέκταρ τις διδαχές του Χριστού μας. Δεν σου κρύβω πως ενδομύχως ζηλεύω τις γυναίκες εκείνες, όπως την Αγία Φωτεινή, την Αγία Μαγδαληνή, την Αγία Μάρθα που αξιώθηκαν να περπατήσουν στη ζωή τους μαζί με τον Υιό του Θεού. Θα προτιμούσα να ζούσα τότε και όχι σήμερα. Είναι μεγάλο πράγμα να σε κοιτούν τα μάτια του Θεού, είναι φοβερό να συλλάβει ο ανθρώπινος νους το θαυμαστό άγγιγμα του Θεού.
Βέβαια έχουμε το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας που ακριβώς σου δίνει τη δυνατότητα να συμπορευθείς και σήμερα με τον γλυκύτατο Ιησού Χριστό τον Ναζωραίο. Ε! για πες μου Χρήστο τι μετράει περισσότερο; Να ασχολείσαι με τον καρκίνο και περί του αν αυτός εξολοθρευθεί η θα κάνει μετάσταση η να αγωνίζεσαι να γίνεις κοινωνός του τριαδικού Θεού;
- Δηλαδή, Αγγελική θέλεις να πεις πως δεν σε ενοχλεί πλέον η πορεία της υγείας σου; Δεν θέλεις να γίνεις καλά; Ειλικρινά είχα που είχα τις απορίες μου αλλά τώρα αυτό δεν μπορώ να το κατανοήσω.
-Μα εδώ είναι το λάθος που κάνουμε όλοι. Πιστεύουμε και ευχόμαστε να είμαστε γενικώς και αορίστως καλά. Ποιός θα έλεγε πως δεν θέλει να είναι υγιής; Θα ήμουν λοιπόν ψεύτρα αν υποστήριζα πως δεν θέλω να γίνω καλά.
Ωστόσο, άργησα να καταλάβω πως ο άνθρωπος είναι καλά με όλη τη σημασία της λέξεως μόνο όταν επικοινωνεί όπως οι Πρωτόπλαστοι με το Θεό, όταν πατά στα χνάρια που Εκείνος άφησε, όταν αφουγκράζεται στο δειλινό, όπως ο Αδάμ και η Εύα τα βήματά Του. Χωρίς Θεό, καλά δεν είναι κανείς άνθρωπος και εννοώ και σωματικά και ψυχικά. Με το Θεό όμως και να πάσχει το σώμα δεν νοιάζεσαι γιατί η μοναδική έννοιά σου είναι να μην πάσχει η ψυχή. Μπορείς να με περάσεις και να με πεις θεότρελη γι' αυτό που θα σου εξομολογηθώ αλλά τώρα ειλικρινά δεν με νοιάζει.
Πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2011/09/blog-post_2497.html#ixzz1YQcTnrV2
