Ο πατήρ Παχώμιος Σούγιουλτζης γεννήθηκε στα Πάμφιλα της Λέσβου το 1909. Σε νεαρή ηλικία αναχώρησε για το Άγιον Όρος. Εκεί έλαβε το μοναχικό σχήμα στην Ιερά Μονή Ξηροποτάμου απ' όπου επέστερεψε και στις 9 Απριλίου 1944 χειροτονήθηκε Διάκονος καί υπηρέτησε για έξι έτη στον Ι.Ν. Αγ. Βαρβάρας Παμφίλων. Κατόπιν χειροτονήθηκε ιερέας στις 12 Μαρτίου 1950 και τοποθετήθηκε στο γειτονικό χωριό των Πύργων-Θερμής όπου ιεράτευσε 32 συνεχόμενα έτη, ζώντας ασκητικά (1950-1982). Υπήρξε ένας εκ των αξιωθέντων να ιδούν εξαίσια θαύματα του Θεού. Βίωσε την εκθαμβωτική εμφάνιση, κυρίως κατά τα έτη 1959-1962, των Αγίων Νεομαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου, Ειρήνης και των συν αυτώ μαρτυρικώς τελειωθέντων την 9η Απριλίου του 1463μ.Χ. στη Μονή Καρυών, ευρισκομένης πλησίον της Θερμής της νήσου Λέσβου, καθώς και της προϋπάρχουσας παλαιάς Μονής που κατεστράφη το έτος 1235. Η Πρόνοια του Θεού έμελλε με υπερφυείς αποκαλύψεις να φανερώσει στην ιερά και αιματόβρεκτη θέση των Καρυών της Θερμής, την διαδραματισθείσα μαρτυρική τελευτή των Νεοφανών Μαρτύρων και τα ιερά λείψανα όπου έκρυπτε η φιλόστοργη γη επί τόσους αιώνες, των σφαγιασθέντων υπό των τούρκων υπέρ της διωκόμενης τότε Ορθοδόξου πίστεως και του υπόδουλου ευσεβούς Γένους μας.
Όπως γράφει ο Φώτης Κόντογλου, ο Ιερομόναχος πατήρ Παχώμιος, είναι ένας εκ των ιδόντων εν οράμασι, εν ενυπνίοις ακόμα και εις το ξύπνο τους, να ανοίγει μπροστά τους η θύρα για να εισέλθουν σε έναν μυστικό κόσμο, όπου φανερώνονται μπροστά τους Άγιοι, όπως ήταν ζωντανοί πριν από πεντακόσια έτη και να συνομιλούν οι ζώντες μέσα στο αβέβαιο και φθαρτό τούτο κόσμο, με τους Αγίους, τους πέραν του θανάτου. Εμπρός τους στέκονται οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη όπως ήταν τότε, ολοζώντανοι και απείρακτοι. Λέγουν την ιστορία τους, το μαρτύριό τους, δείχνουν το μοναστήρι τους, θυμιάζουν, ψάλλουν, τους συντροφεύει ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι και ω του θαύματος! Ανοίγει αυτή η γεμάτη μαρτυρικά αίματα γη και αποκαλύπτεται με τον πιο θαυμαστό τρόπο μία εκπληκτική ιστορία, μία πλέον σπουδαία υπόθεση, που δεν έχει ομοιότητα με τα πλέον παράδοξα περιστατικά που έγιναν σε όλη την οικουμένη και που κάθε άνθρωπος μένει κατάπληκτος. «Τοιαύτα θαύματα δεν έγιναν ΕΙΣ ΚΑΝΕΝ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ όπου κατοικούν Χριστιανοί, μήτε και εις την Ελλάδα, εις την οποία, ημπορεί να ειπεί κανένας ότι γίνονται καθημερινά θαύματα».
ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ
Στην Θερμή καταφθάνουν το 1922 πολλοί πρόσφυγες από την Μικρά Ασία. Μία εξ' αυτών, η Αγγελική Μαραγκού, λαμβάνει ως προσφυγικό κλήρο το κτήμα των Καρυών, στο οποίο υπήρχε η παράδοση ότι εκεί ζούσαν κάποτε καλόγεροι που τους εφόνευσαν οι τούρκοι. Την 1η Ιουλίου 1959 θεμελιώνεται εξωκλήσι τιμώμενο στην χάρη της Παναγίας. Στο μέσον του ναϋδρίου οι εργάτες βρήκαν μνημείο με άθικτο ανθρώπινο σκελετό και με τα χέρια σταυρωμένα. Η κεφαλή του ήταν χωρισμένη από το σώμα του και έλειπε το σαγόνι του, είχε δε μία πέτρα για προσκέφαλο. Κοντά του βρέθηκε ένα κεραμίδι με χαραγμένο σταυρό. Ενώ κτιζόταν το εκκλησάκι γίνονται θαύματα πολλά. Ευσεβείς άνθρωποι βλέπουν στον ύπνο τους την Παναγία που τους προετοιμάζει για τα όσα θα αποκαλυφθούν. Ένας από τους εργάτες που ήταν προσκολλημένος στην αθεΐα, βλάσφημος και ειρωνικά συμπεριφερόμενος, μένει έκπληκτος με τα θαυμαστά που συμβαίνουν, κάνει τον σταυρό του μετά από 27 χρόνια και αναφωνεί: «Υπάρχει Θεός και Άγιοι». Απλοϊκός άνθρωπος ακούει φωνή: «Ονομάζομαι Ραφαήλ». Θεραπεύεται από ασθένεια ευσεβής γυναίκα της Θερμής και παρουσιάζεται στον ύπνο της καλόγηρος με ασκητική μορφή: «Είμαι ο Οσιομάρτυς Ραφαήλ. Δικά μου είναι τα οστά που βρήκατε. μ' έσφαξαν οι τούρκοι, αφού με βασάνισαν σαν τον Χριστό. Είμαι Άγιος και θα κάνω πολλά θαύματα». Την ίδια νύχτα η Παναγία αποκαλύπτει και σε άλλη γυναίκα ότι την εικόνα Της, την έχει θαμμένη με τα χέρια του «ο Πάτερ Ραφαήλ, ο καλόγηρος που ζούσε εδώ..», ενώ την ίδια στιγμή παρουσιάσθηκε μπροστά της λέγοντας: «Εγώ είμαι ο Πάτερ Ραφαήλ. Πήγαινε εις τον Ιερομόναχον Παχώμιον και πες του ν' ανεβεί στις Καρυές να λειτουργήσει, να κάνετε κόλλυβα και να μνημονεύσει τα οστά που είναι μέσα στο κασονάκι με τ' όνομα Ραφαήλ, γιατί αυτό είναι τ' όνομά μου, όχι αγνώστου». Το ίδιο απόγευμα ενημερώνεται ο Ιερέας στους Πύργους-Θερμής. Στην Εκκλησία της Παναγίας Τρουλωτής έκανε τον εσπερινό και έμαθε για τα όνειρα. Η λειτουργία ορίστηκε να γίνει έπειτα από δύο ημέρες. Ήταν η 6η Οκτωβρίου 1959. Ο π. Παχώμιος διερωτάται αν πράγματι ήταν αυτό το όνομά του αγνώστου Αγίου. Ξημέρωμα της 7ης όπου θα εγίνετο η Λειτουργία, είδε το ακόλουθο όνειρο. «Την έκτην προς εβδόμην Οκτωβρίου 1959 είδον καθ' ύπνον και ευρέθην εις το εκκλησίδιον της Παναγίας των Καρυών, της περιφερείας Θερμής. Το εκκλησίδιον έλαμπε όλον από φως, εις το αριστερόν μέρος της Αγίας Τραπέζης όπου είναι τα οστά του Αγίου Ραφαήλ, είδον εις σχήμα του πατρός Ευθυμίου, εφημερίου του ναού της Θερμής, έναν ιερέα με άσπρα γένια και είπα προς αυτόν: Ούτε ιερόν έκαμες, ούτε νιπτήρα να πλύνω τα χέρια μου. Αμέσως ήλλαξε όψιν κάι εφάνη με άλλη μορφήν, υψηλός με μαύρα μαλλιά και μαύρο γένιον, σοβαρός, επιβλητικός. Λέγων προς αυτόν, ότι ο Άγιος ο οποίος εφανερώθη, ονομάζεται Ραφαήλ και εκείνος εσήκωσε το δάκτυλον και μου είπε: «εξ' Ιθάκης». Λέγω πάλιν σ' αυτόν, ότι σκέπτομαι να παραγγείλω να κάνουν την εικόνα του εις το Άγιον Όρος, όπου την κάνουν με ευλάβεια και εκείνος μου απήντησε: «και την ακολουθία μου μαζί». Την άλλη μέρα το πρωί, ανέβηκε ο π. Παχώμιος εις το εκκλησάκι των Καρυών, λειτούργησε και μνημόνευσε το όνομα Ραφαήλ. Μετά την λειτουργία διηγήθη δακρυσμένος εις τους προσκυνητάς το ενύπνιόν του.
Τις επόμενες ημέρες ευσεβείς Χριστιανοί ονειρεύονται εκ νέου τον Άγιο Ραφαήλ, που διηγείται την ιστορία του, την καταγωγή του απ' την Ιθάκη και τον τρόπο που έφθασε στην Θερμή το 1454 μετά την Άλωση της Πόλης. Ο π. Παχώμιος ακολούθως ακούει και τους κτύπους μέσα από τα οστά όπως και αμέτρητα άλλλα άτομα. Μία ευσεβεστάτη συνταξιούχος καθηγήτρια κάτοικος Πύργων-Θερμής, οραματίσθη εν πλήρη ημέρα τον Άγιο Ραφαήλ μέσα στο σπίτι της, με μαύρο λαμπερό ράσο και κομποσχοίνι περασμένο στο λαιμό. Έμεινε ημιλιπόθυμη από την συγκίνηση και όταν συνήλθε πήγε στην Εκκλησία της Παναγίας Τρουλωτής και διηγήθη με δάκρυα το όραμά της στον Ιερομόναχο Παχώμιο. Πολλοί Χριστιανοί κάθε ηλικίας συνέχισαν να ενυπνιάζονται τον Άγιο Ραφαήλ και την Παναγία. Αρχίζουν να φανερώνονται και άλλα πρόσωπα, όπως ο Ιεροδιάκονος Άγιος Νικόλαος που σε όλους υποδεικνύει να σκάψουν για να βρούν και το δικό του λείψανο. Μαζί με τους δύο Αγίους ονειρεύονται και ένα ξανθόμαλλο κοριτσάκι σαν αγγελούδι. Όλοι αγωνιούν, τι άλλο μπορεί να κρύβεται κάτω απ το ναϋδρίο στις Καρυές, καθώς αποκαλύπτεται το μαρτύριο των Αγίων. Μία ευσεβής ηλικιωμένη γυναίκα, υποδεικνύει σημείο, κατόπιν ενυπνίου, όπου βρέθηκε ένα μεγάλο πιθάρι με λιγοστά μισοκαμένα παιδικά οστά της Αγίας Ειρήνης. Τον Απρίλιο του 1960 τουλάχιστον 7 άτομα υποδεικνύουν το ακριβές σημείο του τάφου του Αγίου Νικολάου που βρέθηκε στις 13 Ιουνίου 1960. Πλήθος κόσμου ανέβηκε στις Καρυές και το προσκύνησε. Η ανακομιδή του λειψάνου έγινε από τους ιερείς Παχώμιο Σούγιουλτζη και Βασίλειο Μπάμια.
Τον Σεπτέμβριο του 1960 ο αγιογράφος εκ Κυδωνιών, Φώτης Κόντογλου, αγιογραφεί στην Αθήνα με μεγάλη κατάνυξη την εικόνα των Αγίων, αφού είχε συγκεντρώσει από ανθρώπους που στάθηκαν αυτόπτες ονείρων ή οραμάτων στην Θερμή, τα χαρακτηριστικά των Αγίων, όπως ότι: «άλλοτε παρουσιάζεται με επανωκαλύμαυχο και άλλοτε ξεσκούφωτος. Αλλά όταν είναι ξεσκούφωτος είναι ντυμένος. σαν δεσπότης, χωρίς κορώνα, με χρυσά κίτρινα άμφια, κόκκινο πετραχήλι, μαλλιά σγουρά, μεγαλόσωμος. μεγάλα μάτια σκούρα γαλανά, γενάκι λίγο γκρίζο κάπως μυτερό, φυσιογνωμία επιβλητική όπως λέγει ο πατήρ Παχώμιος».
Ο Κόντογλου παραδίδει την εικόνα στον Μητροπολίτη Μυτιλήνης κ. Ιάκωβο Β΄ που την μεταφέρει στη Λέσβο. Ανήμερα Χριστουγέννων του 1960 έγινε η λιτάνευση των ιερών λειψάνων και της εικόνας των Αγίων. Κατέβασαν τα κιβώτια με τα Άγια Λείψανα από το εκκλησάκι των Καρυών στη μεγάλη Εκκλησία Εισοδίων της Θεοτόκου Θερμής. «Ακολούθησε πολύς λαός, με επικεφαλής τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Μυτιλήνης Ιάκωβο, το ιερατείο με τις τελετουργικές αμφιέσεις του και τις αρχές του τόπου, πολιτικές και κοινοτικές. Όλες εκείνες οι ψυχές σκιρτούσαν από ευφροσύνη και αγαλλίαση. Λαός ευλογημένος! Όλοι είναι δακρυσμένοι, από τον Δεσπότη έως τους γέροντες και τα ευλογημένα γραΐδια, που ακολουθούν την θεία παρεμβολή γεμάτα από θεϊκό οίστρο, είναι το χαροποιό πένθος, η χαρμολύπη της Ορθοδοξίας. Την ιερή εικόνα βαστάζουν δύο ιερείς. Ω, Κύριε, μακρόθυμε και πολυέλεε. Ιδού ο πατήρ Ευθύμιος, ο πατήρ Παχώμιος και ο πατήρ Φώτιος, ο πατήρ Βασίλειος, ο πατήρ Κωνσταντίνος και άλλοι λαμπροφορούντες ιερείς. Ο πατήρ Παχώμιος έκλαιε ακαταπαύστως. Ενθυμήθη τον Άγιο Ραφαήλ, όταν του είπε: «Παχώμιε, θέλω την εικόνα μου και την ακολουθία μου». Την εικόνα του την σφίγγει τώρα στην αγκαλιά του και τα μάτια του τρέχουν αδιάκοπα.».
Τα θαυμαστά σημεία συνεχίζονται. Νέες οπτασίες, θαύματα, ανασκαφές και αποκαλύψεις για την 12χρονη Αγία Ειρήνη, την οικογένειά της, τον προεστό της Θερμής Βασίλειο και τον διανοούμενο Διδάσκαλο Θερμής τον Θεόδωρο, που μαρτύρησαν μαζί με τους Αγίους Ραφαήλ και Νικόλαο. Στον Ιερομόναχο Παχώμιο, παρουσιάσθηκε ο προεστός Βασίλειος σε όνειρό του και του είπε: «Εγώ Παχώμιε, είμαι διπλός μάρτυς. Πρώτα μαρτύρησε η ψυχή μου, που είδα να βασανίζουν και να σκοτώνουν τα παιδιά μου μπροστά μου, κι έπειτα το σώμα μου».
Στις 13 Ιουνίου1961 ευρέθη το αγίασμα κατόπιν οραμάτων, με ακριβή υπόδειξη γυναίκας από τους Πύργους-Θερμής. Η ίδια, τον χειμώνα του 1961 είδε όνειρο: «Ονειρεύθηκα ότι βρέθηκα στις Καρυές. Βλέπω τον Άγιο Ραφαήλ και κρατούσε μία μαυροφόρα γυναίκα και κατέβαινε στην Παναγία Τρουλωτή. Μου λέγει: «Έλα μαζί μου Μαρία». Πήγαμε στην Παναγία. Εκεί ο Άγιος Ραφαήλ έβαλε τη γυναίκα και κάθισε πίσω σε μία πεζούλα, σα να την προστάτευε. Μετά μπαίνει στην εκκλησία και φωνάζει τον παπά Παχώμιο και του λέγει: «Άνοιξε το συρτάρι και πάρε χαρτί και μολύβι και κάθισε να σου λέγω να γράφεις τα μαρτύριά μου». Πράγματι, ο παπά Παχώμιος πήρε χαρτί και μολύβι και ο Άγιος Ραφαήλ έλεγε και εκείνος έγραφε.». Ο π. Παχώμιος δεν είχε την απαιτούμενη μόρφωση για να γράψει ασματική ακολουθία, η πίστη του όμως κι η ευλάβεια προς τους Νεοφανείς Αγίους, τους οποίους τόσες φορές είχε ονειρευτεί και οραματισθεί, του γέμιζαν, καθώς είπε, την καρδιά από ανείπωτη λαχτάρα να τους υμνήσει και γραπτώς. Κάθισε λοιπόν μία μέρα μέσα στην εκκλησιά της Παναγίας Τρουλωτής, στην οποία ήταν εφημέριος, έκλεισε την πόρτα, για να μην τον ενοχλήσει κανείς, κι άρχισε να γράφει. Περίεργο όμως!... οι λέξεις κι οι φράσεις του έρχονταν στο μυαλό τόσο εύκολα, σαν κάποιος να του τις υπαγόρευε. Σταματούσε για λίγο έκπληκτος, προσευχόταν και συνέχιζε το γράψιμο. Έγραφε ως αργά τη νύχτα. Κανείς δεν τον ενόχλησε κι ούτε κόπωση ένιωσε. Τέλειωσε την ακολουθία χωρίς να δυσκολευτεί καθόλου και πήγε στο κελί του ν' αναπαυθεί. Προσευχήθηκε συγκινημένος κι απορημένος για την ανεξήγητη κι αξιοθαύμαστη αυτή έμπνευση που του είχε έρθει, και κοιμήθηκε.
Το πρωί ενώ έψαλλε τον Όρθρο, πήγε στην Εκκλησία η ευσεβής γυναίκα και του είπε: «Πάτερ, χτες την νύχτα είδα ένα περίεργο όνειρο κι ήρθα να σου το πώ. Σε ονειρεύτηκα καθισμένον μέσα στην εκκλησιά, μπροστά σ' αυτό το τραπεζάκι, και είχες ανοιγμένο μπροστά σου ένα τετράδιο με λευκά φύλλα. Το έβλεπες συλλογισμένος κι αμίλητος,. Ξαφνικά βλέπω να μπαίνει στην εκκλησιά ο Άγιος Ραφαήλ, να σε πλησιάζει χαμογελαστός, να στέκεται αποπάνω σου, καθώς ήσουν σκυμμένος, και να σου λέγει: «Εμπρός Παχώμιε, γράφε». Αμέσως εσύ άρχισες να γράφεις μέσα στο τετράδιο αυτά που σου έλεγε ο Άγιος. Έλεγε, έλεγε πολλά, που δεν τα καταλάβαινα, κι εσύ έγραφες συνέχεια. Εγώ στεκόμουν ζαρωμένη σε μια γωνιά και δεν τολμούσα να κάνω ούτε ένα βήμα. Μα ούτε κι ο Άγιος Ραφαήλ μου μίλησε. ΄Ήταν προσηλωμένος σ' αυτά που σου έλεγε κι έγραφες. Ξύπνησα πολύ συγκινημένη. Άραγε τι να σημαίνει αυτό το όνειρο που είδα πάτερ;». Σάστισε ο πατήρ Παχώμιος. Το τραπεζάκι που του έδειξε η Μαρία Μπαλαμπάνη, και το τετράδιο, μέσα στο οποίο τον ονειρεύτηκε να γράφει, ήταν η αναπαράσταση της σκηνής που είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ. Τότε εκείνος χαμογέλασε και τον ρώτησα: «Γιατί χαμογελάς πάτερ;» Μου λέγει: «Γιατί τέσσερις μέρες συνέχεια γράφω τροπάρια για τους Αγίους και δεν κουράστηκα καθόλου, ούτε έφαγα.». Όντως, ο π. Παχώμιος έμεινε κατάπληκτος όταν άκουσε το όνειρό της, διότι όπως λέγει ο ίδιος «κανείς δεν εγνώριζε ότι έγραφε ακολουθία δια τους Αγίους».
Την Ακολουθία των Αγίων ο π. Παχώμιος την έστειλε στον Φ. Κόντογλου και τα επόμενα χρόνια (1992) εκδόθηκε. Είναι άκρως κατανυκτική παρότι ο σεβάσμιος υμνωδός εσημείωσε μετά ταπεινώσεως ότι λόγω της μικράς παιδείας του, δεν είναι εις θέσιν να συγγράψει Ακολουθία. Στο τέλος αυτής γράφει ο ευλαβής ούτος λευίτης ότι συνέγραψε την Ακολουθία «ευλαβεία προς τους Αγίους φερόμενος και καθώς εχρηματίσθη υπ' αυτούς». Η Ακολουθία αυτή -ψαλλομένη την 9η Απριλίου- εγράφη κάτω από ειδικές συνθήκες: Την «Ιερά Ασματική Ακολουθία των Αγίων ενδόξων Νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και της Αγίας Παρθενομάρτυρος Ειρήνης, των εν Θερμή της Λέσβου μαρτυρησάντων εν τη Ιερά Μονή των Καρυών υπό των απίστων και ασεβών αγαρηνών τη 9η Απριλίου 1463, έγραφον εν τω Βυζαντινώ ιερό Ναό Παναγίας της Τρουλωτής Θερμής Λέσβου επί τη μνήμη του εν Αγίοις Σπυρίδωνος του Θαυματουργού τη 12η Δεκεμβρίου 1961. Ο πονήσας Ιερομόναχος Παχώμιος Σούγιουλτζης. Η έκδοσις αφιερώνεται εις όλους εκείνους που με πολύ κόπον και μόχθον ειργάσθησαν ανιδιοτελώς διά την ιεράν υπόθεσιν της ευρέσεως των Νεοφανών Αγίων εις τας Καρυάς της Λέσβου. Ο π. Παχώμιος όταν επεράτωσε την συγγραφή, ονειρεύτηκε τον Άγιο Ραφαήλ και την μικράν Ειρήνην, η οποία ησπάσθη τας χείρας του.
Την επόμενη περίοδο, ο π. Παχώμιος περιγράφει το ακόλουθο θαύμα: «Εις τας 20 του μηνός Δεκεμβρίου 1961, Τετάρτην εσπέρας, εκάμαμεν αγρυπνίαν επάνω εις τας Καρυάς Θερμής, εξ (6) εν όλω άτομα. Εις τας 6μ.μ. ήμεθα επάνω. Αφού ανάψαμεν τας κανδήλας και εχαιρετήσαμεν τας αγίας εικόνας, καθήσαμεν λίγο στη φωτιά και ομιλήσαμεν διάφορα πνευματικά. εξαίφνης, ηκούσαμεν όλοι μίαν άρρηκτον μελωδίαν. Κατόπιν αρχίσαμεν τον Εσπερινόν και είτα τακτοποήσαμεν τα άγια λείψανα της Αγίας Ειρήνης εις καινουργή λάρνακα. Έπειτα ηκούσαμεν ομιλίας έξω της Εκκλησίας και κουδούνι θυμιατού. Πηγαίνων προς το Αγίασμα βαστάζων τα Άγια λείψανα της Αγίας Ειρήνης, εκάμαμεν δέησιν εις τα μνήματα των Αγίων. όπου παραδόξως βλέπει η δόκιμος μοναχή μέσα εις το μνήμα του Αγίου Νικολάου, τον Άγιον με τα ράσα. Είτα ο Κλήμης είδε εν φως αστραπήν και φώτα επάνω εις την Εκκλησίαν. Αρχίσαμεν τον όρθρον κάι την θείαν Λειτουργίαν. Το παραθυράκι του ιερού βλέπει προς τα μνήματα. Οι άλλοι είδον οπτασίαν. Τελευταίος πήγα εις το ως άνω παραθυράκι και βλέπω και εγώ ο ανάξιος την μικράν Αγίαν Ειρήνην με το ράσον το οποίον το εκουνούσε. και ταύτα πάντα προς δόξαν Θεού, του ενδοξαζομένου εν τοις Αγίοις Αυτού». Την Ειρήνην την οραματίσθη την ίδια νύχτα ο π. Παχώμιος. Την είδε από το παραθυράκι της Εκκλησίας να περιπατεί ανάμεσα εις τα ερείπια, κάτω από το φως της σελήνης.
Από τις αρχές του 1962, αρχίζει να αποκαλύπτεται υπερφυώς μία άλλη εποχή, αρχαιοτέρα από τον καιρό που έζησαν οι ως άνω Άγιοι. Φανερώνεται ότι η Μονή των Καρυών ήταν στην αρχή γυναικεία και κατεστράφη από πειρατές που επέδραμαν στο Μοναστήρι και κακοποίησαν τις καλόγριες το 1235. Κατά τα μέσα Ιανουαρίου του 1962, ο π. Παχώμιος είδε ενύπνιο: «Είδα ένα περίεργον όνειρον. Μία καλογριά με σταυρό στο στήθος, νέα εις την ηληκίαν και μου είπε ότι έρχεται από τις Καρυές και ότι είναι η Ολυμπία μοναχή». Διασταυρούμενο το όραμα του πατρός Παχωμίου με οράματα κι' άλλων Χριστιανών, η Οσιομάρτυς Ολυμπία απεκάλυψε το ιστορικό της παλαιάς γυναικείας Μονής και υπέδειξε το σημείο που ήταν το λείψανό της, το οποίο ευρέθη τέλη Αυγούστου. Με την αποκάλυψη αυτή ολοκληρώθηκε ένας κύκλος θαυμαστών σημείων.
Ακολούθως, ιδρύθηκε γυναικεία Μονή στις Καρυές της Θερμής επ' ονόματι του Αγίου Ραφαήλ. Το 1964 ήρθαν οι πρώτες μοναχές εκ των οποίων η Ευγενία Κλειδαρά έγινε ηγουμένη. Έκτοτε οι Άγιοι εξακολουθούν να θαυματουργούν και να υποδεικνύουν ότι υπάρχουν και άλλα θαυμαστά (εικόνες, κειμήλια, χειρόγραφα άμφια κ.α.) που θα αποκαλυφθούν την κατάλληλη στιγμή. Πλήθος θαυμαστών σημείων και θαυματουργικών επεμβάσεων αναφέρονται συνεχώς από ευσεβείς Χριστιανούς και καταγράφονται σε δεκάδες εκδόσεις βιβλίων της Ι.Μ. Αγ. Ραφαήλ.
Δια την μεγάλη αυτή ευλογία που ελάβαμε δια των εκλεκτών αυτών ανθρώπων, ενός εκ των οποίων ήταν ο μακαριστός π. Παχώμιος Σούγιουλτζης (+12/2/2003), ας δοξάζουμε τον Τριαδικό Θεό δια την ευσπλαχνία Του.
Δίστιχον
Ραφαήλ Νικόλαον συν τη Ειρήνη
Παχώμιος ύμνησε καινοίς εν ύμνοις.
