Ζωηφόρος

Απ΄ το γένος Του…, Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ,

Απ΄ το γένος Του…

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Πολλοί σου κάνουν λόγο για την καταγωγή του ανθρώπου κι εσύ προβληματισμένος αναζητάς αντίλογο. Ζητάς να σου αποδείξω ότι ο άνθρωπος κατάγεται από το Θεό, κι εγώ θα σου δείξω έναν Άγιο. Θα μπορούσες να διαλέξεις όποιον νομίζεις. Σήμερα όμως, 2 Ιανουαρίου, προτιμώ να γνωρίσουμε τον Άγιο πού τιμά η Εκκλησία μας, τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ.

Γεννήθηκε 250 χρόνια πριν, το 1759 δηλαδή, στην πόλη Κούρσκ της Ρωσίας. Οι γονείς του, ο Ισίδωρος και η Αγάθη Μονσίν, εύποροι έμποροι αλλά κυρίως ευσεβείς Χριστιανοί, τον βαπτίζουν Πρόχορο. Σε τρία χρόνια ο πατέρας του θα φύγει απ' τη γη, η μητέρα του θα τον αναθέσει στον ουράνιο Πατέρα κι ο μικρός θα μεγαλώσει μέσα στη θαυματουργική προστασία Του.

Στα δέκα του χρόνια αρρωσταίνει βαριά. Εκείνη την εποχή συνέβει να γίνει στο Κούρ­σκ, η λιτανεία μιας θαυματουργού εικόνας της Παναγίας. Έβρεχε πολύ, η λάσπη δυσκόλευε και γι΄ αυτό η πομπή πέρασε μέσα από την αυλή του σπιτιού τους. Η πιστή Α­γάθη τρέχει και φέρνει το άρρωστο παιδί στην εικόνα. Η θεραπεία άμεση και τέλεια!

Ο μεγαλύτερος αδελφός του προσπαθεί να τον κάνει καλό έμπορο, ο ίδιος όμως προτιμά να γίνει ο έμπορος πού αναζητά κι αγοράζει το πολύτιμο Μαργαριτάρι. Ο νεα­ρός Πρόχορος αγαπάει πολύ τον Θεό-Πατέρα του, θέλει να επικοινωνεί μαζί του, να μαθαίνει πολλά για Εκείνον. Τον ελκύει η θεία λατρεία και η πνευματική μελέτη. Συχνά διαβάζει στους φίλους του από τα βιβλία πού τον ενδιαφέρουν και τον ευχαριστούν.

Στα 17 του χρόνια δέχεται την κλήση της μοναχικής ζωής. Η μητέρα του ακούει με χα­ρά τον άγιο πόθο και τον κατευοδώνει για την Μονή του Σάρωφ, χαρίζοντας του τον μεγάλο μεταλλικό Σταυρό, πού φορούσε πά­ντα, μέχρι το τέλος της ζωής του.

Στα πρώτα βήματα της ασκητικής του πο­ρείας τον περιμένει πάλι μια βαριά ασθέ­νεια. Αυτή θα του χαρίσει μία ακόμη εμπειρία της θείας παντοδυναμίας, κυρίως όμως μία μοναδική, ουράνια πιστοποίηση της κατα­γωγής και της προοπτικής του: Η Παναγία εμφανίζεται σε όραμα. Πριν και πάλι τον θεραπεύσει, στρέφεται στους Αποστόλους πού την συνόδευαν και δείχνοντας τον λέει: «Αυτός εδώ είναι από το δικό μας γένος». Η ζωή του τον ερμήνευσε τον μυστηριώδη αυτό λόγο .

Ο Πρόχορος δεν ήταν από κάποια γενιά με ξεχωριστά χαρίσματα. Καταγόταν, όπως όλοι μας, από το γένος του Θεού και είχε την κοινή για τους ανθρώπους προοπτική της αγιότητας. Γι΄ αυτό αγαπούσε πολύ το Θεό κι αφού τον αγαπούσε τηρούσε τις εντολές του. Ταπείνωνε το εγώ του με τη σκληρή άσκηση και δεχόταν πλούσια τη θεία Χάρη. Έτσι αγιαζόταν.

Στη συνέχεια κείρεται μοναχός, ονομάζεται Σεραφείμ κι αγωνίζεται να γίνει ό,τι το όνομα του σημαίνει, όλος φλόγα για το Θεό. Η χειροτονία του σε διάκονο και κατόπιν σε ιερέα θα ολοκληρώσουν την αφιέρωση του στη θεία λατρεία. Ώρες ολονύκτιας προσευχής η προετοιμασία του για κάθε θεία Λει­τουργία και ουράνιες εμπειρίες η ανταμοιβή του.

Σε λίγο μια νέα κλήση ακούει καθαρά μέσα του. Με την ευχή του Πνευματικού του ανταποκρίνεται. Αρχίζει να ζει ως αναχωρητής στο δικό του Άγιον Όρος, σ' ένα λόφο δηλαδή, 6-7 χιλιόμετρα μακριά από τη Μονή του. Εκεί στήνει το ξύλινο καλύβι του, φυτεύει ένα περιβολάκι και ζει «μόνος με τον μόνον Θεό». Η εβδομάδα του περνάει μέσα στην αδιάλειπτη προσευχή και τη μελέτη της Αγίας Γραφής. Με το χοντρό Ευαγγέλιο πάντα στην πλάτη, μέσα σ' ένα δισάκι, πηγαίνει στους δικούς του «Άγιους Τόπους». Γειτονικές με το ασκητήριο του περιοχές, δηλαδή, μέσα στο δάσος, τις όποιες είχε ονομάσει Βηθλεέμ, Ιορδάνη, Θαβώρ, Γολγοθά, για να μελετά και να ζει μαζί με τον Κύριο τα γεγονότα πού διαδραματίστηκαν εκεί.

Κάθε Κυριακή και γιορτή πηγαίνει στη Μονή του. Μετέχει στη θεία Λειτουργία και κοινωνεί. Αποσύρεται κατόπιν στην αγαπημένη του ερημιά παίρνοντας μαζί το λιγοστό για την εβδομάδα ψωμί. Ήταν το μοναδικό φαγητό του, όμως δεν το έτρωγε μόνος, το μοιραζό­ταν με τα πουλιά και τα ζώα του δάσους. Με το ίδιο του το χέρι ταΐζε και την αρκούδα πού τον επισκεπτόταν τακτικά. Στο πρόσωπο του το άγριο ζώο αναγνώριζε τον μικρό συγγενή του μεγάλου Κυβερνήτη του κόσμου, τον βασιλέα της δημιουργίας γι΄ αυτό τον υπάκουε και τον υπηρετούσε. Τα άγρια ζώα τον σέβονται και τον αγαπούν, ο πονηρός τον μισεί και τον πολεμά κι ο Άγιος αγωνίζεται και νικά.

Η θεία Χάρις πλημμυρίζει την αγιασμένη ύπαρξη του κι η φωτεινή μορφή του θα γίνει τώρα οδηγός στο δρόμο των Χριστιανών. Ο Θεός τον καλεί να γίνει στάρετς, πνευμα­τικός πατέρας. Το κελί του είναι πια ανοιχτό για όλους. Ο κάθε άνθρωπος πού εισέρχεται εκεί είναι παιδί του Πατέρα του, αδελφός του αγαπημένος, είναι η χαρά του. Μαζί του μοιάζεται την πιο μεγάλη αλήθεια, πώς ο Θεός ήρθε στη γη και νίκησε το θάνατο.

«Χριστός Ανέστη, χαρά μου!», ακούει από το άγιο στόμα του ο κάθε επισκέπτης και ύστερα λόγια χαριτωμένα, πού αναμοχλεύουν τα βάθη του, του αποκαλύπτουν τον εαυτό του και τον Θεό, του ανοίγουν την πύλη της μετάνοιας. Μαζί με τη θεραπεία της ψυχής οι άνθρωποι συχνά βρίσκουν κοντά του και τη θεραπεία του σώματος από βαριά νοσήματα.

Η συναναστροφή μαζί του γίνεται, κάποτε, προσωπική, μυστική εμπειρία της θείας Χάριτος. Όπως εκείνη τη χιονισμένη μέρα πού ο πλούσιος γαιοκτήμονας Μοτοβίλωφ, ρωτώντας τον τί ακριβώς είναι η χάρις του Αγίου Πνεύματος, αξιώθηκε από το Θεό να δει τον όσιο ολόλαμπρο και να αισθανθεί μέσα στην παγωνιά «μια πρωτόγνωρη θέρμη και ευωδιά κι ακόμη μια άφατη ειρήνη και μια χαρά ανέκφραστη».

Πρώτη Ιανουαρίου 1833 ο στάρετς Σεραφείμ εφοδιάζεται με τη θεία Κοινωνία, α­ποχαιρετά τους αδελφούς κι αναχωρεί για τελευταία φορά από τη Μονή του. Όχι για το Άγιον Όρος του, ούτε για τους Αγίους Τό­πους του αλλά για τον τόπο της αιώνιας ανάπαυσης και χαράς, για την αληθινή πατρίδα. Έφυγε, αφήνοντας μας πολύτιμη κληρονομιά: τη σοφή διδασκαλία του, τα χαριτόβρυτα λείψανα του, και κυρίως... το φωτεινό του πρόσωπο - καθαρή εικόνα του Θεού Πατέρα - απόδειξη ατράνταχτη της υψηλής, της θεϊκής καταγωγής μας.

Στις 19 Ιουλίου του 1903 ο στάρετς Σεραφείμ ανακηρύχθηκε Άγιος. Ο ρωσικός λαός τον τιμά, επικαλείται τις πρεσβείες του, τα τίμια λείψανα του θαυματουργούν. Λίγα χρόνια μετά όμως χάθηκαν, μέσα στο σκοτάδι της αθεΐας, την οποία με το προορατικό του χάρισμα είχε προείδει. Βρέθηκαν και πάλι το 1991 στις αποθήκες του μουσείου αθεΐας στην Πετρούπολη. Από τότε φυλάσσονται στην Ιερά Μονή του Ντιβέγιεβο, πού ο ίδιος είχε ιδρύσει κοντά στο Σάρωφ.

Τον περασμένο Οκτώβριο ήρθαν στην Πα­τρίδα μας. Πήγαμε πολλοί να προσκυνήσου­με τον Άγιο, μικροί, μεγάλοι, πλούσιοι, φτωχοί, γραμματισμένοι κι ολιγογράμματοι, άλλοι με πίστη δυνατή κι άλλοι ολιγόπιστοι και προβληματισμένοι. Καθώς πλησίαζες, ένοιωθες να σου λέει:

«Χαρά μου, όποιος κι αν είσαι, μη το ξεχνάς. Είσαι από μεγάλο γένος. Είσαι παιδί του Θεού, αγαπημένο».

                                           Μ.

1 Πράξεις ιζ' 29

Από το νεανικό περιοδικό «Προς την Νίκην». τεύχ. 707, Ιανουάριος 2009

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel