Ζωηφόρος

Αναφορά στον π. Πορφύριο, του Αρχιμ. Κοσμά Λαμπρινού,

Αναφορά στον π. Πορφύριο

του Αρχιμ. Κοσμά Λαμπρινού

Σε μια εισήγηση όπου έχει ως θέμα της «σύγχρονα παραδείγματα καλών ποιμένων» θα ήταν μέγα σφάλμα κα παράλειψη αν δεν αναφερόμασταν στον διορατικό Γέροντα Πορφύριο. Γιατί ο π. Πορφύριος είναι ένας Γέροντας που δίδασκε όχι μόνο με το λόγο του αλλά πολύ περισσότερο με το παράδειγμά του. Ήταν ταπεινός και εργατικός. Από την ώρα μάλιστα που εχειροτονήθη ιερεύς δεν έπαψε να εργάζεται για το καλό του ποιμνίου του. Γι’  αυτό το λόγο άλλωστε ζήτησε  από το Μητροπολίτη του, τον Καρυστίας Παντελεήμονα, να μετατεθεί στην Αθήνα με σκοπό να υπηρετήσει ως εφημέριος στην Πολυκλινική Αθηνών της πλατείας Ομονοίας. Εκεί υπηρέτησε 30 έτη επίσημα και 3 έτη μετά την συνταξιοδότησή του, σύνολον 33 έτη, ασκώντας παράλληλα προς τα εφημεριακά του καθήκοντα και το έργο του πνευματικού.

Επί πλέον εργαζόταν βιοποριστικώς σε διάφορα έργα διότι ήθελε να εξοικονομήσει χρήματα για την συντήρηση των γονέων  του και άλλων συγγενικών του προσώπων καθώς και για τη δημιουργία ενός μοναστηριού. Δεν γνώριζε καθόλου ανάπαυση. Μετά τη συνταξιοδότησή του και την αποχώρηση από την Πολυκλινική εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Καλλισίων, που είναι στην Παλαιά Πεντέλη, όπου συνέχισε το έργο του πνευματικού.

Ο Γέροντας Πορφύριος ζούσε σε διαρκή νήψη και προσευχή. Προσευχόμενος πρόσεχε πολύ τον εαυτό του, πρόσεχε τον συνομιλητή του, πρόσεχε τα πάντα. Ξαγρυπνούσε συχνά προσευχόμενος. Ξαγρυπνούσε και εξ αιτίας των οδυνών απ’  τις ασθένειες που τον βασάνιζαν, τις οποίες, συντροφιά με τη προσευχή, τις μετέβαλε από ακούσιες σε εκούσιες.

Ο Γέροντας εξαγιαζόταν αγαπώντας. Μια μέρα είπε σ’ ένα πνευματικό του παιδί: «Όταν αγαπούμε το Χριστό τα αμαρτωλά μας πάθη υποχωρούν μόνα τους, χάνουν τη δύναμή τους, μπροστά στη δύναμη της αγάπης. Όταν ξημερώσει και φωτίσει το δωμάτιό μας αυτός ο ήλιος, το σκοτάδι υποχωρεί, δεν μπορεί να μείνει.» Αργότερα έγινε πιο αποκαλυπτικός. Είχε ανεβεί σε τόσο ψηλά σκαλοπάτια αγάπης, είχε τόσο πολύ πλησιάσει τον πρωτομάρτυρα Στέφανο και τους αγγέλους, ώστε είχε μεταμορφωθεί σε «επίγειο άγγελο και ουράνιο άνθρωπο» και θα μπορούσε  να μας διαβεβαιώσει μαζί με τον απ. Παύλο: «Χριστώ συνεσταύρωμαι, ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός».

Ακόμη ο Γέροντας αντιδρούσε έντονα σε κάθε φατριαστική και αποσχιστική τάση μέσα στην Εκκλησία, που την έβλεπε σαν ακρωτηριασμό και διαίρεση του ενιαίου σώματος του Χριστού. Ήθελε η πρόοδος της κοινωνικής ζωής να προέλθει από τον εξαγιασμό των προσώπων, ενσωματωμένων στην Εκκλησία και όχι ξεκομμένων απ’  αυτή, εμφανώς ή αφανώς. Τόνιζε συχνά ότι ο Χριστός στην Αρχιερατική Του προσευχή, λίγο πριν τη Σταυρική Του Θυσία, παρακάλεσε θερμά τον Ουράνιό Του Πατέρα για την ενότητα των χριστιανών, με τον σύνδεσμο της δικής Του αγάπης, μέσα στην αδιάσπαστη Εκκλησία Του.

Ο π. Πορφύριος, όπως έτρεφε απεριόριστη αγάπη προς το πρόσωπο του  Χριστού το ίδιο, τηρουμένων των αναλογιών, αγαπούσε και κάθε ανθρώπινη ψυχή. Η γνήσια και αψεγάδιαστη, η καθαρή αυτή αγάπη του, που συγκινούσε όποιον τον πλησίαζε χωρίς προκατάληψη, σε έπειθε, σε «αφώπλιζε» και σε «κατακτούσε» ειρηνικά, αυτόν που πλησίαζε την αγάπη του Χριστού για την οποία ο Ίδιος ο Κύριος έλεγε: «αύτη εστιν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς, μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων αυτού». Πράγματι! Ο π. Πορφύριος θυσιαζόταν για όλους τους ανθρώπους γιατί όλους τους θεωρούσε φίλους  του, εν ονόματι του Χριστού.

Ο Γέροντας δεν απολυτοποιούσε τους εξωτερικούς τύπους. Τους σεβόταν, αλλά μέσω αυτών, στόχευε πάντα στην ουσία. Ακολουθούσε το λόγο του Κυρίου: «το Σάββατον δια τον άνθρωπον εγένετο και ουκ ο άνθρωπος δια το Σάββατον». Για τον χριστιανό, ο τύπος που σαν μέσο πρέπει να υπηρετεί τον ουσιαστικό σκοπό της εν Χριστώ αγάπης, όταν αποκοπεί απ’  το σκοπό του και γίνει αυτοσκοπός, μετατρέπεται από θετικό σε αρνητικό στοιχείο. Έχει γραφεί ότι «όταν ο άνθρωπος χάσει την ουσία τότε προσκολλάται απεγνωσμένα στους τύπους». Γίνεται φανατικός και σχολαστικός τυπολάτρης, αυταπατώμενος, με αυτάρεσκη και ανθρωπάρεσκη υπερηφάνεια, νομίζοντας ότι μ’  αυτή την ανούσια δραστηριότητά του υπηρετεί το Θεό. Ο π. Πορφύριος δεν ήταν τυπολάτρης, αλλά ουσιαστικός λάτρης του Θεού.

Ζούσε μεν μέσα σε μια πολυάνθρωπη πόλη, όπως η Αθήνα, αλλά αυτό σε τίποτα δεν τον εμπόδιζε να ζει σαν μοναχός μέσα στο κόσμο. Με τη Χάρη του Χριστού και τη συνεχή άσκηση στον κόσμο, υπερνικώντας τους πειρασμούς και περισπασμούς της μεγαλουπόλεως κατάφερε να παραμείνει, πάντα με την αδιάλειπτη προσευχή και άσκησή του, ενωμένος με το Χριστό, αγιαζόμενος ο ίδιος και αγιάζοντας τους περί αυτόν. Βίωσε πρώτα αυτό που αργότερα δίδασκε. Με απλά λόγια: «Αν θέλεις να αγιάσεις μπορείς και μέσα στην Ομόνοια». Και τέλος, ποτέ δεν άφηνε τον εαυτό του να πρωταγωνιστεί στις διάφορες δραστηριότητες της ζωής του. Πάντα έλεγε «πρώτα ο Θεός». Αυτός ήταν σε αδρές γραμμές ο βίος του π. Πορφυρίου.

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel