Από το βιβλίο «Διαβάζοντας τις βυζαντινές εικόνες» της Μαρίζας Ντεκάστρο

Ποιος είναι ο βασιλιάς σου Δημήτριε; φώναξε οργισμένος ο αυτο­κράτορας Μαξιμιανός. - Ένας είναι ο Παντοκράτορας, ο Ιησούς Χριστός!

- Δεν είναι θεοί ο Δίας, ο Απόλλωνας κι οι άλλοι; Κι είσαι τόσο αχάριστος κι ανάξιος της τιμής πού σου έκανα και σε διόρισα στρατηγό και ηγεμόνα της Θεσσαλίας; Θα σε ρίξω στη φυλακή!

Κι ο Δημήτριος μαρτύρησε στις φυλακές της Θεσσαλονίκης. Ό Θεός για να τον δοξάσει, έκανε να αναβλύζει μύρο θαυματουργό από το λείψανο του Αγίου, ικανό να γιατρεύει όλες τις αρρώστιες.

Ωστόσο ο Δημήτριος δεν εγκατέλειψε ποτέ την πόλη του. Και μάλιστα, όταν ο Ιουστινιανός έστειλε στη Θεσσαλονίκη ανθρώπους για να πάρουν το λείψα­νο του Δημητρίου στην Κωνσταντινούπολη, φλόγα πετάχτηκε από τον τάφο και φωνή μεγάλη ακούστηκε: "Μη σκάψετε παρακάτω!" Κι οι απεσταλμένοι έφυγαν κι άφησαν το τίμιο λείψανο του Μυροβλύτη να προστατεύει την πόλη.

Ή αλήθεια είναι ότι αυτή η πλούσια πόλη της βυζαντινής αυτοκρατορίας κιν­δύνεψε πολλές φορές από Βάρβαρους εχθρούς. Γιατί όποιος σκόπευε να επιτεθεί στην Κωνσταντινούπολη έπρεπε πρώτα να πατήσει τη Θεσσαλονίκη. Τρεις φορές έκανε το θαύμα του ό άγιος Δημήτριος και υπερασπίστηκε τα τείχη και το λιμάνι της πόλης.

Έτσι έγινε όταν πολιόρκησαν τη Θεσσαλονίκη οι Άβαροι. Οι πολιορκητές, σύμφωνα με την πολεμική τέχνη της εποχής, κατασκεύασαν έναν ψηλό πολιορ­κητικό ξύλινο πύργο και τον έστησαν απέναντι από τα τείχη. Από εκεί έριχναν με καταπέλτες ογκόλιθους και γκρέμιζαν τους προμαχώνες. Ό Άγιος πρόσταξε τότε τους υπερασπιστές της πόλης να ανέβουν στα ψηλότερα σημεία του φρου­ρίου και να περιμένουν το σύνθημα του. Και φάνηκε λευκή οπτασία πάνοπλου πολεμιστή να ρίχνει μια πέτρα στα μηχανήματα των Αβάρων και να τα κατα­στρέφει. Βροχή έπεφταν οι πέτρες από τα τείχη της πόλης και σκόρπιζαν το θά­νατο στους Αβάρους. Ωστόσο παραξενεύτηκαν οι Βάρβαροι πού τόσο μικρές πέτρες είχαν τόσο μεγάλη δύναμη. Κάποιοι πιο θαρραλέοι άπ' αυτούς έσκυψαν και μάζεψαν από κάτω τις πέτρες. Τι να δουν! Οι πέτρες είχαν πάνω τους χα­ραγμένα γράμματα πού έλεγαν: "Δημήτριος". Και τότε κατάλαβαν ότι η πόλη ήταν απόρθητη γιατί είχε άγιο προστάτη κι έλυσαν την πολιορκία.

Ακόμη και στις μέρες μας η παρουσία του Αγίου στην πόλη είναι ζωντανή. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, πού η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους το 1913, συνέπεσε με τη γιορτή του Αγίου στις 26 Οκτωβρίου.

ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ;

«Χαίροις ο τον χιτώνα της ασεβείας διαρρήξας δια της πίστεως»

Από το βιβλίο «ΛΟΓΟΣ ΖΩΗΣ» του Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Κ. Στυλίου

Προοίμιον: Οι χριστιανοί, σύμφωνα με την απόφαση του Χρίστου, ζούμε μέσα στον κόσμο. Στον κόσμο, όμως, επικρατεί το κακό, η αμαρ­τία και η ασέβεια. Το πρόβλημα, επομένως, πού τέθηκε στους χριστιανούς εξ αρχής και τίθεται και σε μας σήμερα είναι το πώς θα αντιμε­τωπίσουμε το καθεστώς αυτό του κακού και της ανομίας.

α. Αντίσταση στο κακό: Ό άγιος Δημήτριος έζησε σε εποχή οπού κυριαρχούσε η ειδωλολατρία. Ως στρατιωτικός, μάλιστα, αντιμετώπι­ζε πολύ περισσότερους πειρασμούς. Τι έκανε; Έλεγε ΟΧΙ. Αντιστε­κόταν. Και τελικά τον σκότωσαν, αλλά δεν τον νίκησαν. Έτσι έγινε τύ­πος του Χρίστου. «Μη νικώ υπό του κακού», συμβουλεύει ό απόστο­λος Παύλος. (Ρωμ. ιβ' 21).

Αυτή την τακτική καλούμαστε να εφαρμόζουμε κι εμείς. Οι Έλλη­νες του 1940 είπαν ΟΧΙ, έμειναν όρθιοι και ελεύθεροι. Και έδωσαν στον κόσμο ένα υπέροχο μάθημα ανδρείας, ελευθερίας και αξιοπρέ­πειας.

β. Εργάτες του καλού: Ο άγιος Δημήτριος σκορπούσε την αγάπη, ιδίως στη νεολαία. Έσωζε ανθρώπους, προστάτευε τους αδυνάτους. Τα θαύματα του άπειρα. Και μετά θάνατον, προστατεύει την Θεσσα­λονίκη και ολόκληρη την Ελλάδα, της οποίας ήταν στρατιωτικός αρχη­γός.

Συνήθως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το κακό κάνοντας οι ίδιοι κα­κό, ανταποδίδοντας μεγαλύτερο κακό. Έτσι, όμως, το κακό πολλα­πλασιάζεται. Ό χριστιανικός τρόπος αντιμετώπισης του κακού είναι διαφορετικός: «Νίκα εν τω αγαθό το κακόν», συμπληρώνει ο απόστο­λος Παύλος. Ο μόνος τρόπος να νικήσεις το σκοτάδι είναι να ανάψεις εσύ ένα φως.

Επίλογος: Δεν μπορούμε εμείς να σταματήσουμε τους άλλους να κάνουν το κακό. Ούτε ακόμη και η Αστυνομία δεν μπορεί να κατα­στείλει το πολύμορφο κακό, την παρανομία και την παρεκτροπή των ανθρώπων. Πολλοί νομίζουν ότι η διάπραξη του κακού είναι έκφραση και εκδήλωση ελευθερίας. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο άνθρωπος πού κάνει το κακό, κάνει ταυτόχρονα και κακή χρήση της ελευθερίας του, διότι με τον τρόπον αυτό στερεί τελικά την ελευθερία του. Μέσα σ' αυτή την αντινομία, για τους χριστιανούς μία λύση υπάρχει: να είμα­στε πάντα εργάτες του καλού.