Ζωηφόρος

Αφιέρωμα: "Στη μνήμη του πατρός Αποστόλου μας",

Αφιέρωμα: "Στη μνήμη

του πατρός Αποστόλου μας"

Aφιέρωμα στον μακαριστό μητροπολίτη Πολυανής και Κιλκισίου κυρό Απόστολο.

***

 (Από το ημερολόγιο ενός μαθητή.

Κοζάνη, 10ετία του 1950)

Ιωάννης Ταρνανίδης

Ομ. Καθηγητής Α.Π.Θ

 «Στην αρχή η αύρα. Ο απόηχος στο πέρασμα ενός ιεροκήρυκα που συναρπάζει! Το κήρυγμά του δεν σταματά με το τέλος της ομιλίας του, συνεχίζεται μέσα σου, σε συνοδεύει στο δρόμο, στη δουλειά, στο βουνό, στο χωράφι. Έτσι λένε οι μεγάλοι, όσοι καταλαβαίνουν.

Κάποιος π. Απόστολος, νέος, δυναμικός, αληθινός, με ευθύ και δυνατό λόγο, φλογερός, προσγειωμένος, πνευματώδης και ανθρώπινος έχει ξεσηκώσει τους κατοίκους της περιοχής, έχει κινήσει το ενδιαφέρον τους για κάποιες διαχρονικές αλήθειες και αξίες. Εγώ μικρός και αφοσιωμένος στα μαθήματα και τις φιλοδοξίες μου. Όμως και η περιέργειά μου για όσα ακούγονται δεν με αφήνει αδιάφορο. Θέλω να τον δω, να τον γνωρίσω….

Ύστερα  η γνωριμία. Μάτι αστραφτερό, σπινθηροβόλο. Ένα βλέμμα διαπεραστικό μα και ενθαρρυντικό, συγκαταβατικό, οικείο. Η ειλικρίνεια  που καθηλώνει, η ανιδιοτέλεια που  αφοπλίζει. Η καθημερινή επικοινωνία μαζί του χαρά και ενθουσιασμός. O λόγος του τροφή στα νεανικά μας όνειρα, αισιοδοξία, ξεσηκωμός για αγώνες τίμιους, προόδου στην αρετή, αυτοθυσίας, προσφοράς, αγάπης προς τον πλησίον. Βεβαιότητα πως ο τίμιος αγώνας πάντα δικαιώνεται, γιατί είναι ευλογημένος από τον αρχηγό της πίστης μας!

Στη συνέχεια η εξομολόγηση. Μια γνήσια ανθρώπινη επικοινωνία, πλημμυρισμένη  πάντα από πνεύμα αισιοδοξίας, ανάτασης, παρουσίας Χριστού. Ακράδαντη πίστη  πως ο νικητής του κακού  είναι παρών, πίστη μοναδική, μεταδοτική…  Τον βλέπω ακόμα να καθρεφτίζεται  στο φωτεινό και αποφασιστικό βλέμμα του πατρός Αποστόλου».

Σε  ευχαριστώ και σε ευγνωμονώ, πάτερ Απόστολε! Μην παύσεις να εύχεσαι για μας που σε γνωρίσαμε από κοντά…… και για όλο τον κόσμο.

Σεπτέμβρης 2009

***

Απόστολος, ο ιεραπόστολος στη Ζάκυνθο

«Για  να γνωρίσουν οι νέοι και να τον  θυμούνται οι παλαιότεροι»

Αρχιμ. Αλέξιος Ξένος

Το  πλοίο της γραμμής ένα πρωινό της 9ης Ιουλίου 1967 μας έφερε το νέο Μητροπολίτη μας συνοδευόμενο από Αρχιεπίσκοπο και λαό. Μετά το προσκύνημα στον Πολιούχο μας Άγιο Διονύσιο, ενθρονίστηκε στο Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου του Μώλου (γιατί δεν είχε ακόμη εγκαινιασθεί ο νέος Μητροπολιτικός Ναός).

Κανείς  μας δεν τον γνώριζε! Και όμως εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε πως ήταν φερμένος στην πατρίδα μας από το Θεό.

Τη  β’ μέρα από της αφίξεώς του  επισκέφτηκε το Λόγγο του Αγίου, ένα τοπίο που συνδύαζε βουνό κα θάλασσα. Το τοπίο φάνηκε ιδανικό για τον μητροπολίτη μας. Εκεί οργανώθηκαν οι μαθητικές κατασκηνώσεις αρρένων - θηλέων.

Όμως για να λειτουργήσει αυτός ο θεσμός χρειάστηκε ο Σεβασμιώτατος νέο κληρικό ιεροκήρυκα. Για τις κατασκηνώσεις, οικοτροφεία και κατηχητικά σχολεία με είχε ορίσει επόπτη. Εν τω μεταξύ το κήρυγμα από τον ίδιο τον Μητροπολίτη και δύο ιεροκήρυκες, π. Διονύσιο Πλέσσα και π. Αλέξιο Ξένο, βρήκε τους κατάλληλους ερμηνευτές.

Ο Δεσπότης αγαπήθηκε από τον κλήρο και το λαό και η Μητρόπολη άνθισε ως κρίνο. Καθώς προχωρούσαν τα χρόνια, ανέκυψαν και οι δυσκολίες και οι πειρασμοί και οι δολοπλοκίες. Ο Απόστολος πάσχιζε να έχει κοντά του συνεργάτες που θα τον στήριζαν στο ποιμαντικό του έργο. Οι δάσκαλοι είχαν την πρώτη θέση.

Μέσα από το λαό υπήρξαν και αγκάθια, τα οποία αντιστρατεύονταν και αντιπαθούσαν το πρόσωπο του Ποιμενάρχη και αυτή η αντιπολίτευση στο πρόσωπό του δεν άργησε ένα φανεί. Έτσι μετά από 7 χρόνια αρχιερατείας κηρύχτηκε έκπτωτος, αλλά  μετά απ΄17 αποκαταστάθηκε στη Μητρόπολη Πολυανής και Κιλκισίου.

Ο ιεράρχης αγάπησε πολύ τη Ζάκυνθο και το λαό της, εργάστηκε τίμια, δεν δημιούργησε κλίκες κα περιβάλλον, στάθηκε ποιμένας αληθινός του λαού μας γι αυτό και η απομάκρυνσή του από το νησί τους τοίχισε. Ωστόσο βάδισε στα ίχνη των Αποστόλων και των μεγάλων ιεραρχών. Δεν υπήρξε ούτε ένα Ζακυνθινός να παραπονεθεί ότι τον αδίκησε ή τον κατεδίωξε ο ποιμενάρχης.

Είχε  μια τέτοια απλότητα κι ήταν τόσον απέριττος τόσο καλοσυνάτος, ώστε αυτός δεν ήταν Δεσπότης υπερόπτης και υπερφίαλος, αλλά άνθρωπος των έργων και του πρακτικού Χριστιανισμού.

Προσωπικά ωφελήθηκα πάρα πολλά και θα τον  μνημονεύω δια βίου, διότι για  με και την πατρίδα μου στάθηκε πατριώτης, υποστηρικτής που σου έδινε τις ευκαιρίες κα τα εφόδια να αναδειχθείς και να εξελιχθείς. Ασφαλώς υπό διαφορετικές συνθήκες και περιστάσεις η Ζάκυνθος, χάρις σε αυτόν, θα είχε γίνει παράδεισος, γιατί ήταν αποτελεσματικός στις ενέργειές του.

***

"Ο μακαριστός Μητροπολίτης Κιλκισίου Απόστολος"

Ι.Α. Νικολαΐδης

Τ. Γεν. Επιθεωρητής Μ.Ε.

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Πολυανής και Κιλκισίου δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. Ο Θεός τον εκάλεσε στην θριαμβεύουσα Εκκλησία. Ωστόσο ο άξιος Ποιμενάρχης μένει σταθερά στην καρδιά μας με σεβασμό και πολλή αγάπη, αλλά και ως πρότυπο έμπρακτης πίστης.

Ο Απόστολος Παπακωνσταντίνου υπήρξε γόνος ταπεινής οικογένειας από  τον Αλμυρό. Πολύ νωρίς ένιωσε το θείο σκίρτημα της αφοσίωσης στην Εκκλησία του Χριστού, γι αυτό και  επέλεξε μετά τις εγκύκλιες σπουδές του τη Θεολογική Σχολή.

Τα  χρόνια εκείνα ήταν σε εξαιρετική άνθηση το νεοελληνικό χριστιανικό κίνημα. Έτσι ο νεαρός θεολόγος εντάχθηκε  στην Ορθόδοξη Αδελφότητα θεολόγων «Η Ζωή» και με πνευματικό οδηγό τον αείμνηστο π. Σεραφείμ Παπακώστα  δόθηκε μ’ όλη του την ψυχή στη διακονία της Εκκλησίας. Χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος και τοποθετήθηκε ως ιεροκήρυκας στην Ιερά Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης, όπου υπηρέτησε δεκαεπτά χρόνια.

Τρία  ήταν τα γνωρίσματα του νεαρού αρχιμανδρίτη: α) το αναστάσιμο φρόνημα, β) η ενθουσιαστική ορμή των πρώτων χριστιανών και γ) η βαθιά θεολογική κατάρτιση. Το ποιμαντικό έργο στην Κοζάνη, ιδίως στο νεανικό τομέα, άφησε εποχή. Ύστερα από μισό αιώνα τα ίχνη του ακόμα είναι ορατά.

Η Εκκλησία τιμώντας την προσωπικότητα και το ήθος του ανδρός τον ανέδειξε το 1967 σε Μητροπολίτη Ζακύνθου Εκεί πρόσφερε τον εαυτό του ολόκληρο στη διαποίμανση του λαού. Έργο που ακόμα μένει στη μνήμη των πιστών της Εκκλησίας.

Ωστόσο  κάποια στιγμή, τον Ιούνιο του 1974,  ανώμαλες διοικητικές καταστάσεις στην Ιεραρχία απομάκρυναν έναν εξαίρετο ποιμενάρχη από τα πνευματικά του τέκνα, οπότε αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Κοζάνη. Αλλά οι βουλές του Κυρίου είναι ανεξερεύνητες. Και έτσι ύστερα από μακρό χρονικό διάστημα δεκαεπτά χρόνων επανεξελέγη Μητροπολίτης Κιλκίς.

Η παρουσία του στο Κιλκίς λειτούργησε  σαν μια συνέχεια του έργου  του μακαριστού Χαρίτωνος Συμεωνίδη. Γηροκομείο, Εκκλησιαστικό Λύκειο, Πολυάνειο Ωδείο, ευρύτατο κοινωνικό  έργο. Όλα αυτά είναι γνωστά.

Πνεύμα  ανοιχτό, καινοτόμο, τολμηρό, ποτέ δε δίστασε να παίρνει πρωτοβουλίες που καμιά φορά προκαλούσαν ένα ξαφνιάσμα, μια αμηχανία. Εντούτοις η κατεύθυνσή του ήταν πατερική. Είχε μελετήσει επισταμένως τα έργα των Πατέρων και από αυτά εμπνεόταν. Ο θάνατος αλλά και η στασιμότητα του ήταν ξένα. Κυρίαρχη πάντα η Ανάσταση με τη μοναδική δυνατότητα υπέρβασης.

Να  ‘χουμε την ευχή του.

***

"Η σαρκωμένη αγάπη  για τον ξένο"

Ηρακλής Ταβαρτκιλάτζε

Πρέσβης της Γεωργίας στην Ελλάδα

Πριν από σαράντα περίπου ημέρες αποχαιρετήσαμε πλήθη λαού τον Μητροπολίτη Πολυανής και Κιλκισίου κυρό Απόστολο –τον αγαθό ποιμένα, τον πνευματικό πατέρα, φίλο και διδάσκαλο αμέτρητων μαθητών στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Οικουμένη.

Με  αυτές τις λιγοστές  γραμμές  αποτίω ελάχιστο φόρο τιμής προς τον εκλιπόντα Ιεράρχη εκ μέρους όλων των αποφοίτων του Διορθόδοξου Εκκλησιαστικού Λυκείου «Κύριλλος και Μεθόδιος».

Οραματίστηκε  ένα σχολείο, για να δώσει την ευκαιρία στους νέους από όλη την Οικουμένη να γίνουν φίλοι μεταξύ τους! Μας πρόσφερε μια φιλόξενη εστία και ένα εντατικό πρόγραμμα διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού σε εκατοντάδες νέους από όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

 «Πρώτα ανήκουμε στο Χριστό και μετά στα έθνη μας. Εκείνο που μας ενώνει είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας» συνήθιζε να μας λέγει…

Και εμείς με τις ευλογίες του φωτισμένου Επισκόπου  διδαχτήκαμε την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό, γιατί είναι η γλώσσα που γράφηκαν τα ιερά μας κείμενα και αρθρώνεται ο σύγχρονος θεολογικός λόγος.

Γνωρίσαμε επίσης τον πολιτισμό των συμμαθητών μας και μάθαμε να σεβόμαστε την ιδιαιτερότητα του καθενός. Το Κιλκίς έγινε το σπίτι μας στην Ελλάδα και ο μακαριστός Γέροντας υπήρξε ο στοργικός πατέρας που πρόσφερε αφειδώλευτη την αγάπη του σε 400 περίπου παιδιά από όλη την οικουμένη. Τώρα είναι κληρικοί, καθηγητές, υψηλόβαθμα στελέχη της Πολιτείας και της Εκκλησίας στις χώρες τους.

Κάθε  του λειτουργία ήταν πηγή χαράς για όλους μας και το κήρυγμά του παρηγοριά για τους περισσότερους που βρισκόμασταν πολύ μακριά από τις πατρίδες μας.

Ο Σεβασμιώτατος κυρός Απόστολος ήταν το φως του κόσμου, που θα μας φωτίζει για πάντα! Αιωνία αυτού η μνήμη!

***

"Ο Μητροπολίτης Πολυανής και Κιλκισίου, ο από Ζακύνθου. Ο πνευματικός μας"

Σταύρος Καμαρούδης

Επίκ. Καθηγητής Νέας Ελληνικής Γλώσσας και Διδακτικής, Παν. Δυτ. Μακεδονίας,

ΠΤΔΕ, Φλώρινα

Eυσεβείς  οι γονείς μου από μικρό  με έμαθαν να προσεύχομαι και  να πηγαίνω στο Κατηχητικό  Σχολείο της Ενορίας.  Κάπως  από συνήθεια… Αργότερα, την εποχή των νεανικών μου αναζητήσεων,  ο τότε εξόριστος Μητροπολίτης Ζακύνθου Απόστολος, με συνέδεσε πραγματικά με την Εκκλησία.

 «Όλο μας το έργο, το κήρυγμα, οι ομιλίες, οι κατασκηνώσεις», (στις οποίες θήτευσα επί σειράν ετών και διδάχτηκα κοντά του), μου έλεγε, «είναι για να προσέλθουμε όλοι και ιδίως τα νειάτα,  στο Ποτήριον της Ζωής». Οι συζητήσεις μας συχνές, θεολογικές, φιλοσοφικές, φιλολογικές, με ευρύτητα πνεύματος, χωρίς σπουδαιοφάνεια, διανθισμένες με λεπτό χιούμορ.

Αργότερα  μας πάντρεψε κιόλας. Δωρεάν και πανηγυρικά, ιδίως τον χορό του Ησαΐα! Στην Αγία Σοφία Θεσσαλονίκης. Τώρα  κοιμάται ψηλά στο Λόφο του Κιλκίς. Εκεί που βάπτισε την πρώτη από τις τρεις μας κόρες, την Κατερίνα.

Δέσποτα, που οι Κοζανίτες από παλιά  σε ονόμασαν «Τρανό»,  θέλοντας να εκφράσουν  το σεβασμό και την αγάπη τους,  πνευματικέ μας Πατέρα, δυο λέξεις μου άφησες κληρονομιά : «αναστάσιμο φρόνημα»!

Και μ’ αυτό πορεύομαι!

***

"Ο δεύτερος πατέρας μου"

Isabelle Τambrun – Καμαρούδη, Καθηγήτρια -Συντονίστρια

Διδασκαλίας Νέων Ελληνικών στη Γαλλική Β/θμια Εκπαίδευση,  Παρίσι

Έφτασα στην Ελλάδα  από τη Γαλλία, σχεδόν ξένη, ακολουθώντας τον σύζυγό μου. Και η πατρική του αγκάλη,  αμέσως μας δέχτηκε θερμά, μας νουθέτησε, μας στεφάνωσε, βάπτισε και την πρώτη μας κόρη. Ανοιχτό πνεύμα, γεμάτο αγάπη, πνεύμα ελευθερίας, πάντοτε ανεξάρτητο.

Έχασα τον πατέρα μου πρόσφατα. Τώρα αναπαύθηκε και ο πνευματικός μας Πατέρας. Αισθάνομαι πως ορφάνεψα διπλά…

***

"Η ελευθερία της  βούλησης"

Ελένη Σακουμπέντα

Πολιτικός Μηχανικός  MSc

Τρίκαλα-Θεσσαλονίκη

Γνώρισα τον «Δέσποτα» -έτσι τον αποκαλούσαμε-στο Φτελιό, είκοσι περίπου χρόνια πριν. Μόλις είχα τελειώσει το Πολυτεχνείο. Ήταν εποχή έντονης εσωτερικής αναστάτωσης, καθώς αναζητούσα το στίγμα μου και την πορεία στον κόσμο που ανοίγονταν μπροστά μου. Το πλέγμα των ευσεβιστικών αντιλήψεων, που είχα κληρονομήσει από το περιβάλλον της επαρχιακής πόλης που μεγάλωσα, είχε ορθώσει μπροστά μου ένα τείχος κανόνων και ενοχών που δε βοηθούσε σε αυτή μου την αναζήτηση.

Ήταν πρωτόγνωρη για μένα εμπειρία, όταν ο Δέσποτας, με το δυνατό και απελευθερωτικό του λόγο, με σήκωσε πάνω από το τείχος  και ατένισα τον όμορφο κόσμο της αγάπης του Θεού. Συγκλονιστικό εκείνο το καλοκαίρι! Και πήγα πάλι στο Φτελιό και ξαναπήγα…Όχι μόνο για τη χαρά της προσφοράς, τη φιλία με τις άλλες ομαδάρχισσες, τη συναναστροφή με τα παιδιά, τα αυγουστιάτικα φεγγάρια  πάνω στον πανέμορφο κόλπο του Πτελεού, αλλά κυρίως για τα λόγια του Δέσποτα και την επικοινωνία μαζί του.

Έδινε σημασία στην ουσία και όχι στο περιτύλιγμα κι εμείς ως νέοι το εκτιμούσαμε. Μιλούσε για την ελευθερία της βούλησης, το πρόσωπο σε αντίθεση με το άτομο, τη συνείδηση, το μυστήριο της θ. Ευχαριστίας, με τρόπο που μας συνέπαιρνε. Είχε γνησιότητα και πάθος  που μας συγκινούσε. Με πολλή έκπληξη ακούσαμε για πρώτη φορά τη θεία Λειτουργία στα νεοελληνικά και ενθουσιαστήκαμε, καθώς  λέξεις που για χρόνια ακούγαμε μηχανικά απέκτησαν την πραγματική τους διάσταση, αφού πλέον αναγνωρίζαμε το νόημά τους.

Μας αγαπούσε και το εξέπεμπε. Χαρούμενος και πειραχτήριος, σοβαρός και  αυστηρός, όταν το απαιτούσαν οι περιστάσεις, πράος και διεισδυτικός, έβγαζε από μέσα μας τον καλύτερο εαυτό μας.

Ο γλυκός και ουσιαστικός λόγος του φώτισε τον ορίζοντα στα δύσκολα και συνάμα δημιουργικά χρόνια που ακολούθησαν. Τώρα που ο Δέσποτάς μας πέρασε στην αθανασία νιώθω, ότι ο λόγος του φωτίζει και ζεσταίνει τις ψυχές μας εντονότερα.

***

Για το μακαριστό Μητροπολίτη Κιλκισίου κυρό Απόστολο

Γεώργιος Κεσελόπουλος Μ.Div.

Χαλκίδα –Θεσσαλονίκη

Η χάρη του πανάγαθου Θεού με αξίωσε για αρκετά χρόνια της ζωής μου, κυρίως τα καλοκαίρια με αφορμή την κατασκήνωση του «Φτελιού», να γνωρίσω, να ζήσω, να αγαπήσω τον μητροπολίτη Πολυανής και Κιλκισίου μακαριστό γέροντα Απόστολο. Κυρίως όμως να αγαπηθώ και να ευεργετηθώ από αυτόν.

Σ’  εκείνη την κατασκήνωση, εξαιτίας των άοκνων προσπαθειών του Σεβασμιοτάτου, αλλά και των αδιάλειπτων ευχών του, πολλές γενεές παιδιών και νέων αξιωθήκαμε να ζήσουμε, στο μέτρο που η δεκτικότητα του καθενός το επέτρεπε, το μυστήριο της Εκκλησίας, το μυστήριο του Χριστού, του σταυρωμένου και αναστημένου.

Στην κατασκήνωση «η θεία Λειτουργία είναι ο παράδεισος στη γη» και «η λειτουργία μετά την θεία Λειτουργία» δεν αποτελούσαν απλά συνθήματα, αλλά σαρκωμένη πραγματικότητα, την οποία βιωματικά γευθήκαμε, ασχέτως αν τότε δεν καταλαβαίναμε ακριβώς το τί ζούσαμε.

Ο Γέροντας, βαθύτατα Ορθόδοξος, με βαθειά επίγνωση  της αξίας του μεγάλου μυστηρίου, δηλαδή της θείας Λειτουργίας, οδηγούσε τα παιδιά με μαεστρία σ’ αυτό, χωρίς ποτέ να πιέσει ή καταπιέσει κάποιο.

Όμως αυτή η πράξη δεν είναι μαγική και αυτό το τόνιζε ιδιαιτέρως. Πάντοτε υπήρχε κατήχηση, ώστε ο προσερχόμενος να μετέχει στη λογική λατρεία, -φράση που ιδιαιτέρα αγαπούσε ο μακαριστός-, με επίγνωση και συνείδηση. Για το νόημα της λέξης «συνείδηση» πολλές φορές μας είχε μιλήσει, τονίζοντας ότι αυτή είναι που μας διαχωρίζει από την άλογη κτίση, αφού εμείς έχουμε ευθύνη για κάθε πράξη που κάνουμε.

Στα ευλογημένα αυτά χρόνια, λοιπόν, της κατασκήνωσης ο σπόρος έπεσε σε πολλές γενεές παιδιών. Είδα παιδιά που εξομολογήθηκαν για πρώτη φορά στη ζωή τους αλλά και γεύθηκαν τον Χριστό.

Το Φτελιό για εμένα ήταν και θα είναι  παράδειγμα πνευματικής αρμονίας. Από  τη μία η Ευχαριστία ήταν το κέντρο, χωρίς να απουσιάζει από την άλλη η κατήχηση και η άσκηση. Τα πάντα ήταν Χριστοκεντρικά και σαφώς υπήρχε Σταυρός και Ανάσταση. Όμως η ποιμαντική ευαισθησία, ευθύνη και διάκριση του ευλογημένου Ανδρός επέβαλε στον καθένα αυτά που του αναλογούσαν.

Ο ίδιος ασκημένος καλά από την  πρότερη ζωή του και από  τις αδικίες που υπέστη, κρατούσε για αυτόν τους μεγαλύτερους Σταυρούς. Ήταν ασκητικότατος. Τον θυμόμαστε να λειτουργεί με την ίδια πάντοτε στολή, να έχει ένα πανάρχαιο αυτοκίνητο, να φοράει ένα αντερί τριμμένο και να τρώει πολύ προσεκτικά, όπως το επέβαλλαν οι συνθήκες των σωματικών του ασθενειών.

Κρατούσε την αυστηρότητα για τον εαυτό του, ενώ οικονομούσε τους υπολοίπους κατά το μέτρο της αγάπης του (ζωή που αποστόμωνε και τους πλέον κακεντρεχείς κατά της Εκκλησίας). Σε όσους άντεχαν επέτρεπε κάποιες ταλαιπωρίες διακονικού χαρακτήρα, οι οποίες μόνο ως ευλογίες μπορούν να εκληφθούν. Έδινε σαν καλός στρατηγός αυτό το οποίο ταιριάζει στον καθένα, διαθέτοντας τεράστια διάκριση χαρισμάτων. Έτσι για τα παιδιά έμενε πάντα η αίσθηση της χαράς, της ειρήνης και της αγάπης, που ήταν καρποί του Αγίου Πνεύματος.

Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί τα συνθήματα της κατασκήνωσης για τουλάχιστον 30 χρόνια ήταν σχεδόν πάντα τα ίδια: «Ευχαριστία», «Κοινωνία», «Φιλία», «Χαρά», «Χάρις». «Δοξολογία». Όταν ο Γέροντας πέθανε, δύο τότε ομαδόπουλά μου και τώρα φίλοι καρδιακοί, ο Θανάσης και ο Γιάννης διερωτήθηκαν: «Τί κατεξοχήν οφείλουμε στον Γέροντα;» Και η απάντηση ήρθε αυτονόητα: «Την φιλία μας».

Ο Γέροντας μας άρμοσε με το δυνατότερο σύνδεσμο την θεία Ευχαριστία, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, Αυτόν που διαλύει τον εγωισμό του καθενός και αφήνει να φανεί το πρόσωπο. Έτσι εδραιώνουμε ισχυρές φιλίες, ζούμε σε κοινωνία προσώπων, η οποία είναι η αιτία πραγματικής χαράς. Ξέρουμε όμως πως αυτό δεν είναι κατόρθωμα δικό μας, αλλά έργο της εν ελευθερία προσληφθείσης από εμάς Χάριτος. Για όλα αυτά δοξάζουμε τον Πανάγαθο Θεό.

 «Δοξάστε  Τον, για να σας δοξάσει» ήταν τα τελευταία λόγια τα οποία άκουσα από το στόμα του κατά την τελευταία θεία Λειτουργία, που ήμασταν μαζί, όταν τον επισκεφτήκαμε με τον άγιο Σισανίου και Σιατίστης π. Παύλο, με αφορμή την εορτή των Αγίων Δεκαπέντε Μαρτύρων πολιούχων της πόλης του Κιλκίς. Αυτά τα λόγια σαφώς μου θυμίζουν τα τελευταία λόγια του μεγάλου Ιεράρχη αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου «Δόξα τω Θεω πάντων ένεκεν».

Ο Γέροντας παρά τις όποιες  κακουχίες, αδικίες, αρρώστιες  δεν έπαψε ποτέ να δοξολογεί τον Θεό κατανοώντας ότι ο αμαρτωλός άνθρωπος μόνο από τον αναμάρτητο Θεό σώζεται. Επιπλέον, επειδή η σχέση του με τον Θεό ήταν υγιής, δεν έπαψε ποτέ να φροντίζει ιεραποστολικά τον συνάνθρωπό του ξέροντας πως δεν σώζει αυτός αλλά ο Κύριος Ιησούς.

Τελειώνοντας  τα λίγα για τον γέροντα δεν  θα ξεχάσω ποτέ πως με έπαιρνε επιτακτικά για περίπατο και τις περισσότερες φορές μου μιλούσε για ένα θεολογούμενο ζήτημα· την αποκατάσταση των πάντων.

Ο ίδιος γνώριζε άριστα τον άγιο Μάξιμο τον ομολογητή και τα όσα αυτός γράφει, ενώ έχω την αίσθηση ότι αυτό ήταν η κρυφή επιθυμία του και ο στόχος της προσευχής του…

Τώρα  ζώντας μέσα στο φως της ουράνιας θείας Λειτουργίας και δοξάζοντας αενάως τον Θεό έχω την βεβαιότητα πως οι πρεσβείες είναι ισχυρότερες και στηρίζουν εμάς που τον γνωρίσαμε και όλον τον κόσμο, ώστε και εμείς με την σειρά μας να Τον δοξάζουμε σε όλες τις στιγμές της ζωής μας!

***

"Η σιωπή και η  απουσία που διδάσκουν"

Ξανθή Θ. Μόρφη

Θεολόγος- Νομικός / Ορεστιάδα

Σαράντα ημέρες από την κοίμηση του Μητροπολίτη Πολυανής και Κιλκισίου κυρού Αποστόλου, του ιεράρχη, πνευματικού πατέρα, δασκάλου που σφράγισε με τη διδασκαλία και τη δράση του μια εποχή. Του ποιμενάρχη που φώτισε με τον λόγο του και άλλαξε ζωές πιστών στο πέρασμα του.

Μέσα στην απουσία του και τη σιωπή εξακολουθεί να  μας διδάσκει. Όλους εμάς, πιστούς, συνεργάτες και νέους ανθρώπους που είχαμε την ευλογία να ζήσουμε κοντά του.

Το παράδειγμα του - ο δυνατός θεολογικός λόγος συνδυασμένος πάντα με πράξη, θυσιαστική, φιλάνθρωπη, οικουμενική- θα ακολουθεί για πάντα τις ζωές των ανθρώπων που συνδέθηκαν μαζί του.

Εκατοντάδες νέοι, γενιές ολόκληρες μέσα σε έξι δεκαετίες, από όλη την χώρα αλλά και από Ορθόδοξες αδελφές Εκκλησίες σε ολόκληρη την Οικουμένη, φιλοξενήθηκαν από την αγάπη του, άκουσαν τον λόγο του και βρήκαν σε αυτόν ιδανικά, πίστη και νόημα ζωής.

Δίδασκε μία Θεολογία που συντάραξε ψυχές, άνοιξε δρόμους, αποθησαυρίστηκε και θα πλουτίζει για πάντα τις ζωές μας και έναν τρόπο ζωής  γεμάτο από Χριστό, ελπίδα και προσφορά.

Του οφείλουμε όσα δεν χωράνε σε λέξεις. Στιγμές ζωής αληθινές σε κατασκηνωτικά καλοκαίρια, στους χειμώνες και τις δυσκολίες μας.  Καλούμαστε να δικαιώσουμε την εμπιστοσύνη του. Ας  μεσιτεύει στον Κύριο για όλους μας και ας είναι η μνήμη του αιωνία!

***

"Η ευλογία, η επιείκεια και η υπομονή"

Δήμητρα Α. Κούκουρα

Καθηγήτρια Τμήμα Θεολογίας ΑΠΘ

Τέλη Σεπτεμβρίου 1991. Ένα αυτοκίνητο διέσχιζε τους δρόμους της πόλης του Κιλκίς με τέσσερις επιβάτες. Στη θέση του συνοδηγού ένας κληρικός. Παρατηρούσε μ’ ενδιαφέρον τα κτήρια, τους ιερούς ναούς, τους περαστικούς διαβάτες, τους ανθρώπους στα καταστήματα και στα καφενεία.

Το πρόσωπό του ήταν φωτεινό. Τα χείλη του ψέλλιζαν στίχους από τους Ψαλμούς και με το δεξί του χέρι ευλογούσε. Το ίδιο γινόταν και στα χωράφια που διέσχισαν και όταν έφτασαν στο Βαπτιστή σταμάτησαν μπροστά σ’ ένα κοπάδι πρόβατα που έκλεινε το δρόμο. Τότε ευλόγησε και το άλογο ποίμνιο!

Αργότερα, στις αρχές Νοεμβρίου, όταν υπογράφηκε το Προεδρικό Διάταγμα, ο εψηφισμένος Μητροπολίτης Πολυανής και Κιλκισίου Απόστολος, ο από Ζακύνθου, ενθρονίστηκε στην πόλη του Κιλκίς. Σε αγαπητό προσφυγικό λογικό ποίμνιο, στον τόπο του αοιδίμου Μητροπολίτη Χαρίτωνος Συμεωνίδη που ο ίδιος είχε παλαιότερα κηδεύσει.

Και η αρχιερατεία του υπήρξε μία διαρκής ευλογία! Μακροθυμία, επιείκεια, συγγνώμη, ανοχή και υπομονή. Κοντολογίς μια απεριόριστη αγάπη στα ίχνη του Χριστού.

Είχε βαθειά εμπειρία από τους ανθρώπους και από τη ζωή ο μακαριστός διδάσκαλος μου της ιεράς παιδείας. Πολλές φορές έδειχνε τα γκρίζα μαλλιά του και έλεγε: «βλέπεις, όλα αυτά σημαίνουν πείρα!»

Ήταν  τα δεκαεπτά χρόνια της διακονίας στην Κοζάνη: η μελέτη στην ιστορική Βιβλιοθήκη της, τα κηρύγματα, η εξομολόγηση, οι ποικιλόμορφες δυσκολίες για τη δημιουργία και τη  λειτουργία των μαθητικών οικοτροφείων και των κατασκηνώσεων, τα ανθρώπινα πάθη, ο φθόνος και οι κακίες.

Και ύστερα η αρχιερατεία στη Ζάκυνθο. Ο αδέκαρος ποιμενάρχης, ο φίλος των φτωχών, ο προστάτης των αδυνάτων. Και πάλι το έργο για τη νεολαία στα οικοτροφεία, στις κατασκηνώσεις  στο Λόγγο του Αγίου Διονυσίου και πάλι το αδιάπτωτο σταυροαναστάσιμο φρόνημα, οι οραματισμοί και οι στόχοι. Το κήρυγμα της αγάπης, της συγγνώμης και της καταλλαγής.

Στη συνέχεια η μεγάλη δοκιμασία. Η σφαγή  «ώσπερ άρνες». Δεκαεπτά χρόνια εξόριστος από την επαρχία του, «δια απείθειαν προς τον κοσμικόν άρχοντα», όπως αιτιολογεί η 3η Συντακτική Πράξις τον Ιούνιο του 1974.  Πίσω στην Κοζάνη. Μια ατέλειωτη καρτερία, προσευχή και ευλογία. Ποτέ κατάρα, ποτέ γογγυσμός, πότε αδημονία, ποτέ εκδικητικότητα.

Αφοσιώθηκε στη μελέτη της υπαρξιακής φιλοσοφίας, στα έργα των Ρώσων της Διασποράς και της νεοελληνικής θεολογικής σκέψης. Στην επικοινωνία με τους Ζακυνθίους αδελφούς και στα ταραγμένα νιάτα της εποχής της μεταπολίτευσης. Η δημιουργική πνοή ποτέ δεν του έλειψε μήτε το ρίσκο μπροστά στο σύγχρονο και το άγνωστο.

Δημιούργησε με τους συνεργάτες του από την Κοζάνη κατασκηνώσεις στον Πτελεό Μαγνησίας και εκεί άνοιξε διάλογο με τους νέους της τότε εποχής: με τα πέτσινα ρούχα, τις μπότες με τα καρφιά, την υψωμένη γροθιά και τη δυνατή φωνή που έκλεινε τους δρόμους με τα συνθήματα, «ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Για να τους διδάξει το Χριστό, «την τροφή του παντός»!

Ατέλειωτα τα χρόνια της εξορίας. Γεμάτα από ποιμαντική δράση -με την άδεια του τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος και μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Χριστόδουλου-στερεωμένα σε μια βαθειά πίστη που αναζωπύρωνε η σοφή ρήση του Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης μακαριστού  Διονυσίου: «Τα ηθικά αδικήματα δεν θάπτονται ποτέ»!

Οι  δοκιμασίες, η δράση, η βαθειά γνώση της Γραφής, των Πατέρων και των αρχαίων κλασικών συγγραφέων, ο τρόπος που ανατράφηκε στα φοιτητικά του χρόνια, τα προσωπικά του χαρίσματα προσδιόρισαν και τη στάση του απέναντι στους ανθρώπους.

Ήταν  δυναμικός, ρηξικέλευθος, δημιουργικός, οικουμενικός, σύγχρονος στο ποιμαντικό και το μορφωτικό του έργο. Πάνω απ’ όλα ήταν κήρυκας του Ευαγγελίου και ιερουργός του θυσιαστηρίου. Κήρυκας της ελεύθερης αποδοχής του σταυρού της ευθύνης, της μαρτυρίας και του μαρτυρίου.

Δεν άκουγες από τα χείλη του «πρέπει», «οφείλεις», «είσαι υποχρεωμένος». Δεν άκουγες απειλές μήτε τιμωρίες. Δύσκολη  αυτή η επιλογή για κάποιον που ασκεί και διοίκηση! Όμως ο Επίσκοπος προέκρινε πάντοτε το χάρισμα. Και δύσκολο  να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι την ελευθερία και την υπευθυνότητα!

Στα σχετικά σχόλια συνήθως απαντούσε: «Άφησε τους ανθρώπους να επιλέγουν από μόνοι τους το σωστό και να διδάσκονται πάνω στα πράγματα. Και όταν πάθουν, θα μάθουν!»

Και ο αντίλογος: «μα γιατί να μην τους προλαβαίνουμε;»

Η απάντησή του: «δεν μαθαίνουν ποτέ, όταν έχουν ιδέα για τον εαυτό τους. Δεν πετυχαίνεις τίποτα με τον καταναγκασμό, γιατί θα  βρουν τρόπο να σε απορρίψουν»

Αυτός ήταν ο λόγος που επέμενε να μελετούν τα θεολογικά γράμματα οι κληρικοί του και να είναι ταπεινοί. Άλλωστε συχνά έλεγε: «μην αμφιβάλλετε, ο διάβολος υπάρχει και δουλεύει. Θολώνει το μυαλό των ανθρώπων! Δουλεύει όμως και η χάρις του Θεού».

Γι  αυτό και περίμενε να μάθουν οι άνθρωποι από τις καταστάσεις της ζωής και με τη θέλησή τους να γίνουν αγαθοί δέκτες της χάριτος. Ο αντίλογος : «μα πότε οι άνθρωποι θα μάθουν, όταν γεράσουν και προχωρήσει το κακό;»

Η απάντηση : «γι αυτό εμείς διαρκώς προσευχόμαστε, για να μετανοούν.…»   Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009. Ο γηραιός ποιμενάρχης περπατούσε στο μπαλκόνι του Επισκοπείου. Ατένιζε γύρω-γύρω την πόλη, πιο πέρα τα χωριά και τον κάμπο. Ψέλλιζε στίχους από τους Ψαλμούς, κοντοστεκότανε και με το δεξί του χέρι ευλογούσε. Είχε ήδη νυχτώσει, όμως ο ίδιος με δυσκολία τραβήχτηκε μέσα στην κατοικία.

Νωρίς το πρωί του Σαββάτου σηκώθηκε χαρούμενος ψάλλοντας. Ετοιμαζόταν για τη μηνιαία σύναξη των κληρικών. Λίγο αργότερα σημειώθηκε το εγκεφαλικό επεισόδιο.

Μετά  από μία εβδομάδα, «διαγενομένου του Σαββάτου», ένα τέταρτο μετά τα μεσάνυχτα, καθώς άρχιζε η Κυριακή, η ημέρα της Αναστάσεως, μέσα στη στεφανιαία Μονάδα του ΑΧΕΠΑ, ο διδάσκαλός μου της ιεράς παιδείας έφυγε από την προσκαιρότητα για την αιωνιότητα.

Η καρδιολόγος που ήταν κοντά του βγήκε έξω γεμάτη συγκίνηση: «Έγινε ξαφνικά, όλα πήγαιναν καλά και ξαφνικά οι δείκτες σε όλα τα μηχανήματα έσβησαν. Έσκυψα πάνω του για να κάνω ό, τι μπορώ. Άκουγα μια φωνή να μου λέγει: ‘άφησε με, κορίτσι μου, φεύγω’. Πρώτη φορά το έζησα αυτό. Ήταν σαν να με ευλογούσε…»

πηγή: http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3365&Itemid=2

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel