του Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ο Όσιος Συμεών ο Στυλίτης, με τη δύναμη του Θεού ξεπέρασε την υλική αυτή φθαρτή φύση, ζώντας με τρόπο αδιανόητο για έναν άνθρωπο αυτού του κόσμου.

Ο Σεπτέμβριος είναι για την Εκκλησία ο πρώτος μήνας της Ινδίκτου, ήτοι του νέου έτους και η πρώτη του ημέρα είναι πρωτοχρονιά. Την ημέρα αυτή, δηλαδή την πρώτη του μηνός Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του Οσίου Συμεών του Στυλίτου.

Στην χορεία των Οσίων της Εκκλησίας μας συγκαταλέγονται και οι Άγιοι εκείνοι που ονομάζονται στυλίτες. Αυτοί επέλεξαν σαν τρόπο άσκησης την διαμονή τους σε έναν στύλο και γι’ αυτό έλαβαν αυτήν την επωνυμία.

Ο όσιος Συμεών ο Στυλίτης καταγόταν από ένα χωριό που ονομαζόταν Σισάν και το οποίο βρισκόταν ανάμεσα στην επαρχία των Σύρων και των Κιλίκων. Έζησε τον 5ο μ. Χ. αιώνα, επί αυτοκράτορος Λέοντος του Μεγάλου και όταν Πατριάρχης Αντιοχείας ήταν ο Μαρτύριος. Αγάπησε την προσευχή και την άσκηση από την νεαρή του ηλικία και με την βοήθεια των πνευματικών του Διδασκάλων έφθασε στα υψηλότερα σημεία της πνευματικής ζωής. Αφού έζησε στην αρχή την κοινοβιακή ζωή, στην συνέχεια πήγε σε ησυχαστικά μέρη και εγκαταστάθηκε σε έναν λάκκον άνυδρο και εκεί ησύχαζε, δηλαδή ζούσε με άσκηση και προσευχή. Κατόπιν εγκαταστάθηκε σε ένα μοναχικό κελί και στην συνέχεια, επειδή απέκτησε μεγάλη φήμη και πήγαιναν πολλοί να τον δουν, με αποτέλεσμα να μη βρίσκει ησυχία, γι’ αυτό και έπηξε στην γη ένα στύλο υψηλόν, τριανταέξι πήχεις και εκεί έμενε όρθιος ημέρα και νύκτα. Κάτω από τον στύλο του Οσίου συνέρρεαν πλήθη ανθρώπων για να τον δουν και να ακούσουν τον θεόπνευστο παρηγορητικό του λόγο και πολλοί αλλόθρησκοι εβαπτίζοντο.

«Μιμήθηκε την ζωή των αγγέλων με υλικόν σώμα, τόσον πολύ ώστε μερικοί να απορούν γι’ αυτόν και να διερωτώνται μήπως ήταν κάποια ασώματη φύση» (Αγ. Νικοδήμου Αγορείτου, Συναξαριστής, εκδ. Σπανός, τόμ. Α, σελ. 4).

Έφυγε από την πρόσκαιρη αυτή ζωή σε ηλικία πενηνταέξι ετών. Σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα έφθασε σε τόσο μεγάλα ύψη αρετής, ώστε οδήγησε χιλιάδες λαού στην Θεογνωσία, ευεργέτησε και συνεχίζει να ευεργετεί με τις πρεσβείες του και το πλήθος των θαυμάτων που επιτελεί.

Ο άγιος Συμεών ο Στυλίτης με τον τρόπο της ζωής του φανερώνει:

Πρώτον, τον τρόπο με τον οποίον οι άγιοι ασκούν ποιμαντικό και ιεραποστολικό έργο. Και ο τρόπος αυτός, όπως φανερώνουν τα πράγματα, είναι και ο αποτελεσματικότερος. Διδάσκουν, νουθετούν, παρηγορούν με τον τρόπο της ζωής και με τον λόγο τους, που δεν είναι εγκεφαλικός, ηθικίστικος, αλλά αναγεννητικός και ζωοποιός, αφού βγαίνει μέσα από μια καρδιά καθαρή, αναγεννημένη και γεμάτη από την χάρη του αγίου Πνεύματος. Δεν επεδίωκε να έχει κοντά του κόσμο και πολύ περισσότερο δεν ήθελε να έχει οπαδούς. Δεν προσκαλούσε τα πλήθη, ίσα - ίσα τα απέφευγε και επεδίωκε την ησυχία. Όσο όμως επιθυμούσε την αφάνεια και την ησυχία, τόσο η φήμη τον κατεδίωκε. Κατέβηκε σε λάκκο να κρυφτεί και τον βρήκαν. Ανέβηκε σε ψηλό στύλο και έτρεχαν από κάτω και παρέμεναν στην ζέστη και το κρύο, περιμένοντας ένα του λόγο, μια του νουθεσία, που παρηγορούσε, έλυνε προβλήματα και γιάτρευε πληγές. Με την προσευχή του θεράπευε τους ανθρώπους σωματικά και ψυχικά. Τους αναγεννούσε, τους οδηγούσε στο βάπτισμα και την βίωση της κατά Χριστόν ζωής.

Φαίνεται καθαρά ότι η ιεραποστολή που γίνεται με το παράδειγμα και την ένταση της προσευχής, με την αυταπάρνηση και την θυσιαστική αγάπη έχει σωτήρια αποτελέσματα.

Δεύτερον, ότι οι Άγιοι είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες της ανθρωπότητος. Προσφέρουν στον άνθρωπο αυτό που έχει ανάγκη περισσότερο από όλα. Δηλαδή, απάντηση στα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα που τον τυραννούν, και τον τρόπο με τον οποίο θα αποκτήσει νόημα ζωής. Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα του ανθρώπου, σήμερα και πάντοτε, είναι το να βρει νόημα στην ζωή του. Να πεισθεί ότι η ζωή του έχει κάποιο νόημα, κάποιο σκοπό και ως εκ τούτου αξίζει να ζει. Και αυτό που δίνει αξία και νόημα στην ζωή του ανθρώπου είναι η άκτιστη χάρη του Θεού, που τον βοηθά να υπερβεί τον θάνατο στα όρια της προσωπικής του ζωής και έτσι να αποκτήσει «ζωήν και περισσόν ζωής». Να βιώσει την νέκρωση του θανάτου και να χαίρεται αληθινά την ζωή. Να βγει έξω από την φυλακή των αισθήσεων, όπου τον έχουν αιχμαλωτισμένο και κλεισμένο τα πάθη και να χαρεί την ελευθερία του. Την αληθινή ελευθερία από την υποδούλωση στην αμαρτία και τον διάβολο. Ο στύλος του αγίου Συμεών είναι το σύμβολο της πραγματικής ελευθερίας, της αληθινής αγάπης προς τον Θεό και τον άνθρωπο και της αυθεντικής ζωής, η οποία έχει νόημα και σκοπό, αφού αποβλέπει στην θέωση, στην κοινωνία με τον Άγιο Τριαδικό Θεό.

Το τελειότερο δημιούργημα του Θεού είναι ο άνθρωπος, και αποτελεί την μεγαλύτερη ευλογία για την κτίση, όταν παραμένει άνθρωπος ή καλύτερα, όταν προχωρεί ακόμη περισσότερο και γίνεται κατά χάριν θεός. Αλλά επίσης και το μεγαλύτερο και αγριότερο θηρίο πάνω στην γη είναι και πάλιν ο άνθρωπος, όταν έχει υποδουλωθεί στα πάθη και έχει χάση την ανθρωπιά του.

Σε μια εποχή υλιστική, όπως η δική μας που χαρακτηρίζεται από την ιδιοτέλεια και το ατομικό συμφέρον, από την φιλαυτία και την υποδούλωση στα πάθη της φιλαργυρίας, της κενοδοξίας και της φιληδονίας, ο βίος και η πολιτεία του οσίου Συμεών αποτελούν ισχυρό ράπισμα για αφύπνιση. Το να νικήσει κανείς τα πάθη του δεν είναι σίγουρα εύκολο πράγμα. Χρειάζεται θέληση, ισόβιος αγώνας και προσευχή. Όταν όμως αυτό κατορθωθεί, τότε ο άνθρωπος αποκτά και πάλι την χαμένη ανθρωπιά του και γίνεται αληθινός άνθρωπος. Μεταβάλλεται σε αστείρευτη πηγή χαράς και ευλογίας για τούς ανθρώπους γύρω του, για ολόκληρη την οικουμένη.

Αναδημοσίευση από το κλαμπ "Αντιαιρετικό Εγκόλπιο": http://clubs.pathfinder.gr/saints

***

Μια από τις πιο αμφιλεγόμενες θρησκευτικές προσωπικότητες των πρώτων Χριστιανικών αιώνων είναι ο άγιος Συμεών Στυλίτης. Οι ακραίες πρακτικές του σηματοδότησαν το κίνημα του χριστιανικού ασκητισμού και συνέβαλαν στην ορισμό του ως προτύπου αγιότητας την περίοδο εκείνη. Γεννήθηκε στην κώμη Σισάν της Αντιόχειας. Οι γονείς του ήταν φτωχοί βοσκοί. Επί Λέοντος του Μεγάλου (457-474), όταν Πατριάρχης ήταν ο Μαρτύριος, αναχώρησε για το μοναστήρι της Μάνδρας, όπου έμεινε μια ολόκληρη δεκαετία. Μετά από τριετή παραμονή στην κώμη Τελάνισο, αποφάσισε να γίνει στυλίτης και ασκήθηκε με τον τρόπο αυτό επί 47 έτη.Πολύ σύντομα, μετά τον θάνατο του Αγίου, η πιο όμορφη εκκλησία της Ανατολής χτίστηκε στην κορυφή του λόφου που χρησιμοποιούσε ως κατοικία. Το σχέδιο του ναού, έχοντας σαν κέντρο τον φημισμένο στύλο, ήταν πρωτότυπο. Τέσσερις βασιλικές, διευθετημένες στο σχήμα του σταυρού, άνοιγαν σε ένα είδος οκταγώνου καλυμμένου από έναν θόλο (τρούλο). Στο κέντρο στεκόταν ο ιερός στύλος. Ο ναός ο οποίος ήτανε προσανατολισμένος προς την ανατολή και για αυτό το λόγο ελαφρώς μη ευθυγραμμισμένος, ήταν αυτός που κυρίως χρησιμοποιούνταν για την λατρεία. Οι τρεις άλλοι ναοί στέγαζαν τους προσκυνητές. Υπήρχε πάντα ένα ενθουσιώδες πλήθος, που ήλπιζε σε ένα θαύμα. Ο αλεξανδρινός ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης έτρεφε μεγάλο θαυμασμό γι' αυτόν και του αφιέρωσε ένα ποίημα κι ένα πεζό κείμενο του. «Αυτός ο μεγάλος», σημειώνει ο ποιητής, «αυτός ο υπέροχος άγιος, είναι ασφαλώς θέμα που πρέπει να ξεχωρισθη από μέσα στην εκκλησιαστική ιστορία, για να θαυμασθή και να μελετηθή. Υπήρξε ίσως ο μόνος άνθρωπος, που ετόλμησε να ζήση πραγματικά ολομόναχος».

***

Simeon Stylites, Saint (390?-459), Syrian ascetic and pillar saint, born in Sisan (possibly the modern Samandapi, Turkey). He withdrew from a monastery near Antioch and in 423 took up residence on a very small platform atop a stone pillar, which fact accounts for his name, Stylites (Greek, "of a pillar"). After leaving this structure, which was about 1.8 m (about 6 ft) high, he lived on a succession of pillars, each higher than its predecessor. He made his final home atop an 18.3-m (60-ft) pillar, from which he did not descend during the last 30 years of his life. Pilgrims came from many countries to hear him preach. He converted many nonbelievers to Christianity and had numerous disciples called Stylites. Pillar saints occasionally have been found in the East, even in recent centuries. Simeon's traditional feast day is January 5.The Great Greek poet Constantine Cavafy admired Saint Simeon greatly and wrote a poem about him.

Συμεών

Τα  ξέρω,  ναι,  τα  νέα  ποιήματά  του,

ενθουσιάσθηκεν  η  Βηρυτός  μ'  αυτά.

Μιαν  άλλη  μέρα θα  τα  μελετήσω.

Σήμερα  δεν  μπορώ  γιατ' είμαι   κάπως  ταραγμένος.

Απ'  τον Λιβάνιο   πιο  ελληνομαθής  είναι  βεβαίως.

Όμως  καλλίτερος  κι  απ'  τον  Μελέαγρο;  Δεν  πιστεύω.

Α,  Μέβη,  τι  Λιβάνιος!  και  τι  βιβλία!

και  τι  μικρότητες!...  Μέβη  ήμουν  χθες -

η  τύχη  τώφερε -  κάτω  απ'  του  Συμεών  τον  στύλο.

Χώθηκα  ανάμεσα  στους  Χριστιανούς

που  σιωπηλοί  προσεύχονταν  κ'  ελάτρευαν,

και  προσκυνούσαν,  πλην  μη  όντας  Χριστιανός

την  ψυχική  γαλήνη  των  δεν  είχα -

κ'  έτρεμα  ολόκληρος  και  υπόφερνα,

κ'  έφριττα,  και  ταράττομουν,  και  παθαινόμουν.

Α  μη  χαμογελάς,  τριάντα  πέντε  χρόνια,  σκέψου -

χειμώνα,  καλοκαίρι,  νύχτα,  μέρα,  τριάντα πέντε

χρόνια  επάνω  σ'  έναν  στύλο  ζει  και  μαρτυρεί.

Πριν  γεννηθούμ'  εμείς -  εγώ  είμαι  είκοσι  ενιά  ετών,

εσύ  θαρρώ  είσαι  νεότερος  μου -

πριν  γεννηθούμ'  εμείς,  φαντάσου το,

ανέβηκεν  ο  Συμεών  στον  στύλο

κ'  έκτοτε  μένει  αυτού  εμπρός  εις  τον  Θεό.

Δεν  έχω  σήμερα  κεφάλι  για  δουλειά.-

Πλην  τούτο,  Μέβη,  κάλλιο  να  το  πεις

που  ό,τι  κι  αν  λεν  οι  άλλοι  σοφισταί,

εγώ  τον  παραδέχομαι  τον  Λάμονα

για  πρώτο  της  Συρίας  ποιητή.

Κωνσταντίνος  Π.  Καβάφης

πηγή: http://noctoc-noctoc.blogspot.com/2007/10/syrian-saint-semeon-stylite.html