Θεολόγου

O μακάριος Γέροντας Ιωσήφ είχε μια προστασία από τους Αγίους Αναργύρους. Γεννήθηκε και κοιμήθηκε την ημέρα της εορτής τους. Από τη γέννηση του (1 Ιουλίου 1921) τον είχαν θέσει κάτω από τη σκέπη τους.

Η μητέρα του Γέροντα όταν ήταν έγκυος 7 μηνών σε αυτόν αποφάσισε να επισκεφθεί ένα μικρό μοναστηράκι στην περιοχή της Γιόλου (Κύπρου) αφιερωμένο στους Αγίους Αναργύρους, για να προσκυνήσει και να παρακαλέσει για τη βοήθεια τους. Εκεί, στην αυλή του μοναστηριού, αισθάνθηκε πρόωρα πόνους τοκετού και γεννήθηκε ο μικρός Σωκράτης, (το κοσμικό όνομα του Γέροντα).Και όταν ο Γέροντας ήταν υποτακτικός συνέχισαν οι Άγιοι Ανάργυροι να τον ευεργετούν. Τον ρωτήσαμε γιατί είχε ιδιαίτερη ευλάβεια στον Άγιο Παντελεήμονα, του οποίου είχε φτιάξει και εικόνα. Μας είπε ότι ο Άγιος αυτός ήταν προστάτης της οικογένειάς του. Ο πατέρας του που ονομαζόταν Παντελεήμων κοιμήθηκε την ημέρα της εορτής του Αγίου. Πήγε στην εκκλησία το πρωί, κοινώνησε και μετά έκανε μια βόλτα στα χωράφια του, λες και τα αποχαιρετούσε, και γυρίζοντας στο σπίτι κάθησε σε μια καρέκλα και εκεί κοιμήθηκε.Όταν ήταν υποτακτικός στον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή ζούσε σε πολύ δύσκολες και σκληρές συνθήκες. Να πως περιγράφει ο ίδιος τη ζωή του.

«Ούτε η αυστηρότητα του προγράμματος, ούτε οι στερήσεις των απαραιτήτων αναγκών, ούτε το απότομο και απαρηγόρητο του τόπου, ούτε οι αναγκαίες αχθοφορίες για τη συντήρηση έξι ως επτά ατόμων λύγιζαν την πρόθεση μας, γιατί μας πληροφορούσε με το έλεος του Θεού η θεία Χάρις μαζί με τις ευχές των Γερόντων.

Η πήλινη φύση όμως υποχώρησε και έγινε πια πραγματικότητα το Κυριάκο ρήμα «το μεν πνεύμα πρόθυμον η δε σαρξ ασθενής». Η αιμοπτυσία και οι γαστρορραγίες έγιναν πια εμφανέστερες, αλλά ή ισχυρή πρόθεση και η αίσθηση της Χάριτος, που συνοδεύει τον καλό αγώνα, καλύπτουν αυτές τις αδυναμίες, επειδή είχαμε ως πρότυπο κυρίως τον Γέροντα, ό όποιος έβλεπε τα πάντα με βάση τήν πίστη και όχι με βάση τη λογική. Σε αυτό το μικρό πείραμα της ζωής μας, κάτω από την πρόνοια του Γέροντος, οι αλλεπάλληλες αντιλήψεις της θείας αγαθότητος, η συνεχιζόμενη μυστηριώδης σκέπη της Χάριτος και το αδιάκοπο αίσθημα ασφαλείας σε όλες τις κατευθύνσεις μας αναγκάζουν να πιστέψουμε και να διακηρύξουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας στη μοναστική ζωή εξαρτάται από τη συμπαράσταση πνευματικού οδηγού· και «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω». Ασφαλώς αυτή η κρίση μας δεν έχει τίποτε το ιδιαίτερο ούτε είναι καμία νέα ανακάλυψη, αλλά μόνο μία επιβεβαίωση της Πατερικής παραδόσεως και γραμμής. Είναι μακάριος ο υποτακτικός «ος φυλάξει ταύτα και συνήσει τα ελέη του Κυρίου». Και συνεχίζει: «Πραγματικά, και εγώ είχα αρχίσει να λυγίζω, παρ’ όλο που ήμουν αγρότης και κάπως συνηθισμένος στη σκληρή ζωή. Αισθανόμουν σταθερό πόνο στο στήθος, είχα αιμοπτύσεις και γαστρορραγίες και ένοιωθα σχεδόν μόνιμα αδιάθετος».

Τότε η Συνοδία του Γέροντα Ιωσήφ μεταφέρθηκε στη Νέα Σκήτη που το κλίμα ήταν ηπιότερο και οι αχθοφορίες μικρότερες. Ο Γέροντας πήγε στη Θεσσαλονίκη για να κάνει εξετάσεις γιατί είχε συνεχείς αιμοπτύσεις. Γύρισε πίσω με την γνωμάτευση των γιατρών ότι έπρεπε να γίνει εγχείριση. Έμενε τότε μαζί με τον Γέροντα Θεοφύλακτο στο κελί των Αγίων Αναργύρων. Δείτε τώρα την εξέλιξη των πραγμάτων.

Γράφει ο Γέροντας Ιωσήφ: «Για μένα, ο Γέρων Θεοφύλακτος, όταν έπασχε το στομάχι μου, παρεκάλεσε πολύ τον άγιο Παντελεήμονα και τον είδε στο ναό του, και του είπε ότι θα γίνω καλά και να μη κάμω εγχείριση την οποίαν είχαν αποφασίσει οι θεράποντες ιατροί μου. Είχα έλκος προχωρημένης μορφής και καμία δίαιτα ούτε φάρμακο μου πρόσφερε τίποτε. Μετά από την αποχή από όλα όσα με έβλαπταν περισσότερο από δυο χρόνια δεν υπήρχε άλλη λύση από την εκτομή. Τότε επενέβη ο ένδοξος μεγαλομάρτυρας του Χριστού, ο συμπαθέστατος Παντελεήμων, και παράγγειλε στον γέροντα Θεοφύλακτο να μου πει επιτακτικά να μη κάμω εγχείριση, άλλα να το αφήσω στην πρόνοια της Παναγίας μας. Αμέσως θεραπεύθηκα τελείως, για να το διαπιστώσω δε και πρακτικά επισκέφθηκα τους θεράποντες ιατρούς μου, οι οποίοι γνώριζαν την ασθένειά μου σε όλη της την έκταση για να μου πουν τώρα σε ποιά κατάσταση βρίσκομαι. Μου έκαμαν ακτινοσκόπηση και δεν βρήκαν απολύτως τίποτε, παρά μόνο μικρή ουλή παλιάς επουλωμένης πληγής».

Αυτοί οι Άγιοι Ανάργυροι αποφάσισαν και την μετάβαση του από τα πρόσκαιρα στα αιώνια, από «της γης εις τα άνω».

Όπως μάθαμε από τους πατέρες της Μονής, όταν ο διακονητής (ο μοναχός που εξυπηρετούσε τον Γέροντα), πήγε στις 10:00 π.μ. της Τρίτης (παραμονή της κοίμησής του) για να δεί τί κάνει ο Γέροντας, του είπε «θα φύγω σήμερα, γιατί αισθάνομαι τον θάνατο». Και αυτός του είπε «καλά, γέροντα ό,τι θέλει ο Θεός». Το βράδυ γύρω στις 8:00 μ.μ. ο Γέροντας είπε με ειρήνη «αυτοί οι δαίμονες που ήλθαν τί θέλουν;». Στις 9:00 μ.μ. ανέφερε και πάλι «αυτοί οι άγιοι που ήλθαν εδώ θα μείνουν μαζί μας να μας βοηθήσουν». Ο αδελφός απάντησε «ναι, θα μείνουν να μας βοηθήσουν».Άς σημειώσουμε ότι τη μέρα που ξημέρωνε εόρταζαν οι Άγιοι Ανάργυροι. Λέτε να ήταν αυτοί που τον επισκέφθηκαν;Μετά από αυτό το γεγονός ο Γέροντας είχε απέραντη ειρήνη και γαλήνη. Στις 10:00 μ.μ. ανασηκώθηκε στο κρεβάτι και είπε: «πώς λέει το τροπάριο παρακάτω…; τώρα που λέω την ακολουθία;». Ο αδελφός μή γνωρίζοντας ποιά ακολουθία έλεγε, δεν απάντησε καθόλου.

Είναι πολύ σημαντικό αυτό, που και μείς πληροφορηθήκαμε, ότι τον τελευταίο μήνα έλεγε τις ακολουθίες ενώ κοιμόταν. Παρόλη την εξάντλησή του, όπως μάθαμε, το μεσημέρι (δηλαδή περίπου 12 ώρες πριν την κοίμησή του), διάβασε μόνος του τον Εσπερινό.

Ο Γέροντας λόγω χαμηλής πίεσης ένοιωθε μιά φοβερή εξάντληση και όταν η πίεση έπεσε εντελώς, έπαθε πνευμονικό οίδημα. Όπως είπαν οι γιατροί, ο θάνατος ήλθε από καρδιακή ανεπάρκεια.

Οι αδελφοί που φρόντιζαν τον Γέροντα, μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν δίπλα του και έγιναν αυτόπτες της κοίμησης του.

Συγκεκριμένα στις 2:20 π.μ. (ξημερώματα Τετάρτης 1 Ιουλίου), πήρε τρείς αργές αναπνοές και έτσι ήσυχα έφυγε για την αιωνιότητα.

Την ευχή του να έχουμε.

  Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com

Αναδημοσίευση: http://blogs.sch.gr/kantonopou/