Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου
από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»
Ταραχής και ζάλης σεσωσμένος
«Άκλειστος όρμος Ταράσιον λαμβάνει, κόσμου ταραχής και ζάλης σεσωσμένον».
Ο στίχος αυτός ο διπλός, ευσεβείς μου αδελφοί, πού ο ιερός ποιητής έθεσε πριν από το συναξάρια της ημέρας, δείχνει με τις λίγες του λέξεις σε όλο του το πλάτος τον πολυτάραχο, άλλα και ένδοξο βίο του αγίου Ταρασίου, του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, πού σήμερα γιορτάζομε.
Γεννήθηκε στο πρώτο ήμισυ του όγδοου μετά Χριστόν αιώνα και καταξιώθηκε από το Θεό να περικοσμηθή με το υψηλό της αρχιερωσύνης αξίωμα και μάλιστα να ανέβη στην πιο υψηλή βαθμίδα της διοικούσης ιεραρχίας, στο θρόνο του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
Το όνομα του «Ταράσιος» δείχνει και μαρτυρεί την ταραχή πού επεκράτησε εσωτερικά και εξωτερικά στον άγιο εξ αιτίας της μεγάλης τρικυμίας, πού εσήκωσε στην Εκκλησία ο σφοδρός άνεμος της εικονομαχίας.
Επί έναν αιώνα αυτή η φουρτούνα εκληδώνιζε το σκάφος της Εκκλησίας και φυσικά, και το σκάφος της ψυχής του αγίου Ταρασίου ο όποιος σαν καπετάνιος καθόταν στο πηδάλιο και επηδαλιουχούσε την ολκάδα της ορθοδοξίας, για να της απομακρύνη τη ζάλη και να την προσόρμιση στο λιμάνι το άκλειστο, το ατάραχο και γαλήνιο του φωτός και της αληθείας.
Για το επίμαχο θέμα των αγίων εικόνων, τις όποιες οι εικονομάχοι από τα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντα του Ίσαυρου μέχρι την εποχή του επολεμούσαν σαν είδωλα και τις είχαν εξωστρακίσει από τους ναούς και από τα σπίτια, αγωνίστηκε γενναία ο αθλητής της πίστεως και συνοδοιπορώντας στην πίστι με τους μεγάλους αγωνιστές και υπερασπιστές της, όσιο Μάξιμο τον ομολογητή και άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό, την ωμολόγησε γραπτώς και προφορικώς και εμαρτύρησε για την αλήθεια ότι οι ιερές εικόνες δεν είναι είδωλα, άλλα αντικείμενα ιερά και άγια, άξια τιμητικής πρσσκυνήσεως, η οποία διαβαίνει στο πρωτότυπο, στο ιερό δηλαδή και άγιο πρόσωπο που βρίσκεται στον ουρανό και εικονίζεται στην εικόνα.
Έγραψε προς το σκοπόν αυτό πολλές επιστολές σε βασιλείς και άρχοντες σε αρχιερείς και Μονάζοντες, από τις όποιες σώζονται μόνον έξι, και μέσα σ' αυτές διατρανώνει την πίστι του, και δηλώνει: «ασπάζομαι τας σεπτάς αυτών εικόνας». Ακόμη υποστηρίζει με τις επιστολές του το κύρος των αγίων και ιερών κανόνων των Οικουμενικών και τοπικών Συνόδων και λέγει ότι οποίος και ένα μικρό και απλό κανόνα ανατρέπει και παραβαίνει, είναι σαν να ανατρέπη το σύνολο των ιερών κανόνων και σα να λυμαίνεται την αγία ορθόδοξη πίστι, «ο ελάχιστον των θείων κανόνων ανατρέπων τω παντί λυμαίνεται».
Και εις επιβράβευσι της πίστεως του, των θεοφιλών του αγώνων και των ιερών συγγραφών και ομολογιών τον αξίωσεν ο Πανάγιος Θεός να πανηγυρίση το θρίαμβο της Ορθοδοξίας με το να προεδρεύση στην αγία και εβδόμη Οικουμενική Σύνοδο πού συγκροτήθηκε στο 787 στη Νίκαια της Βιθυνίας επί βασιλίσσης Ειρήνης της Αθηναίας.
Έτσι κατέπαυσε το σάλο και τη ζάλη και την ταραχή και έφερε τη γαλήνη στην Εκκλησία και στη δική του την ψυχή πού τόσα χρόνια είχε αγωνιστή για να επιτυχή και τη χαρίση σ' αυτήν.
Πράγματι κατά τον ιερόν Υμνογράφο «ώσπερ μέγας ήλιος ταις των δογμάτων και θαυμάτων λάμψεσι φωταγωγεί δια παντός της οικουμένης το πλήρωμα». Και στη συνέχεια, επιδόθηκε ο άγιος Πατριάρχης σε θεοφιλή ειρηνικά έργα.
Επί είκοσι δυο χρόνια εποίμαινε το λαό του, από το 784 μέχρι το 806, και «τους πτωχούς ελεήσας, και καλώς κυβερνήσας την Εκκλησίαν».
Από δε τα συγγράματά του σώζονται εκτός από τις έξι επιστολές και δύο ακόμα, μια ομιλία πού εξεφώνησε κατά την ανάρρησί του στον Πατριαρχικό θρόνο και άλλη μία εις τα εισόδια της Παναγίας.
Άλλα το τελευταίο έργο του ήταν η ίδρυσι μιας Μονής απέναντι από τα Δαρδανέλια, οπού εσυγκέντρωσε μεγάλη ομάδα από Μοναχούς και ο ίδιος έζησε ωραίες στιγμές κοντά σ' αυτούς.
Σ' αυτό το λιμάνι αγκυροβόλησε και το άγιο σου σώμα. Εκεί ετάφη ενώ η ψυχή του ανέβηκε στον ουράνιο λιμένα οπού εσώθη από την ταραχή και τη ζάλη του κόσμου της αιρέσεως και της αμαρτίας.
Πράγματι «άκλειστος όρμος Ταράσιον λαμβάνει, κόσμου ταραχής και ζάλης σεσωσμένον».
Αδελφοί μου. Υπάρχει ειρήνη πού είναι ένοχη και αμαρτωλή και υπάρχει πόλεμος και ταραχή πού είναι άγιοι και ιεροί.
Όταν, ενώ διώκεται η πίστι και υβρίζονται τα ιερά και τα όσια, εμείς μένωμε ατάραχοι και απαθείς, τηρούμε ένοχη σιγή και είμαστε άνανδροι και δειλοί. Και οπόταν ενώ κινδυνεύη η πίστι, εμείς, οι κατά τα άλλα ήπιοι και πραείς, ορμούμε με πάθος και πολεμούμε υπέρ της πίστεως μας της αληθινής, διεξάγομε ένα τίμιον αγώνα, του οποίου το τέρμα θα είναι οι δάφνες και η δόξα της ψυχής.
Ας γρηγορούμε, ευσεβείς χριστιανοί, σαν τους φύλακες, ας αγρυπνούμε πάνω στις επάλξεις της ψυχής για να μη μας καταλάβη ο κλέπτης της πίστεως και μας σύληση το μεγάλο μας θησαυρό. «Γρηγορείτε στηκετε εν τη πίστει» βροντοφωνεί ο άγιος απόστολος Παύλος.
Μακάριοι και ευτυχείς όσοι αγωνίζονται τον καλόν αγώνα και ρίχνονται μέσα στη φωτιά του αοράτου και πνευματικού πολέμου για να υπερασπίσουν τη μάνδρα της ψυχής και την ιερή και θεία της πίστεως παρεμβολή, γιατί όλοι αυτοί θα εισέλθουν στον «άκλειστον όρμον», στο ατάραχο λιμάνι του Παραδείσου. Αμήν.
