Ζωηφόρος

Αγίου Ευσταθίου Αντιοχείας, του πρώην Μητροπολίτου Φλωρίνης κ. Αυγουστίνου Καντιώτη,

Αγίου   Ευσταθίου Αντιοχείας

(21   Φεβρουαρίου)

Η  αλήθεια   θα   λάμψη

του Σεβασμιωτάτου

πρώην Μητροπολίτου Φλωρίνης

κ. Αυγουστίνου Καντιώτη

από το βιβλίο του «Μυρίπνοα άνθη»

Όσοι, αγαπητοί μου, όσοι πηγαίνουν τακτικά στην εκκλησία και παρακολουθούν τη θεία λειτουργία, ακούνε το «Πιστεύω». Το «Πιστεύω» την παλιά εποχή δεν το έλεγε μόνο ο ψάλτης, αλλά το έλεγε όλο το εκκλησίασμα, στη δε ρωσική Εκκλησία μέχρι και σήμερα, όταν λένε το «Πιστεύω», γονατίζουν όλοι. Είναι μια από τις πιο ιερές στιγμές της θείας λειτουργίας. Είναι σαν να υψώνεται την ώρα εκείνη η -σημαία της Εκκλησίας. Και σημαία της είναι το «Πιστεύω». Με το «Πιστεύω» ομολογούμε την πίστι μας στον εν Τριάδι θεόν, Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, και ξεχωρίζουμε απ' όλες τις άλλες θρησκείες, αλλά και από την Παπική Εκκλησία, η οποία στο «Πιστεύω» πρόσθεσε λέξεις πού δεν υπήρχαν στο πρωτότυπο. Το «Πιστεύω» αυτό ακούγεται αιώνες τώρα μέσα στην Ορθόδοξο Εκκλησία και θα ακούγεται μέχρι συντέλειας των αιώνων. Το «Πιστεύω» έχει μια ιστορία. Γράφτηκε το 325 μ.Χ. Γράφτηκε από αγίους πατέρας και διδασκάλους της Εκκλησίας, που έκαμαν την Α' οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Μικράς Ασίας και καταδίκασαν τον Άρειο. Αυτός ο αιρετικός αρνιώταν την θεότητα του Χριστού και αρνούμενος το Χριστό αρνιώταν και την Αγία Τριάδα, και η διδασκαλία του καταντούσε σε ειδωλολατρία.

Το «Πιστεύω» το υπέγραψαν 318 άγιοι πατέρες. Ανάμεσα σ' αυτούς ήτανε ο άγιος Νικόλαος, ο άγιος Σπυρίδων, ο άγιος Αθανάσιος και άλλοι άγιοι πατέρες, πού στα χρόνια των διωγμών είχαν φυλακισθή για το Χριστό και υπέφεραν φρικτά βασανιστήρια από τους διώκτες της πίστεως. Μεταξύ των αγίων πατέρων, πού υπέγραψαν το «Πιστεύω», ήταν και ο άγιος Ευστάθιος, πού γιορτάζει στις 21 Φεβρουαρίου. Στον άγιο Ευστάθιο λοιπόν θ' αφιερώσουμε την ομιλία τούτη.

Ο άγιος Ευστάθιος γεννήθηκε στη Μικρά Ασία το 260 μ.Χ. Χειροτονήθηκε ιερεύς και υπηρέτησε την Ορθοδοξία στο Χαλέπι της Συρίας ως ιερεύς και επίσκοπος. Ύστερα εξελέγη επίσκοπος και στη μεγάλη πόλι της Ανατολής, την Αντιόχεια. Διακρινόταν για την αρετή και για την πίστι του. Σαν επίσκοπος έλαβε μέρος στην Α' οικουμενική Σύνοδο και με δύναμι υποστήριξε το δόγμα της Αγίας Τριάδος και συνετέλεσε να καταδικασθή ο Άρειος. Γι' αυτό οι οπαδοί του Αρείου, κληρικοί και λαϊκοί, τον μίσησαν πολύ και αποφάσισαν να τον γκρεμίσουν από το θρόνο. Τον κατηγόρησαν λοιπόν ότι είναι εχθρός του κράτους, ότι βρίζει τη μητέρα του βασιλιά, το δε χειρότερο ότι είχε πέσει στο αμάρτημα της μοιχείας. Οι απαίσιοι εχθροί του είχαν βρή μια γυναίκα διεφθαρμένη, της έδωσαν πολλά χρήματα και της είπαν να παρουσιασθή μπροστά στη Σύνοδο, να κράτη στην αγκαλιά της μάλιστα ένα παιδί και να φωνάζη ότι το παιδί αυτό το γέννησε από τον Ευστάθιο. Η αισχρή γυναίκα πήγε στη Σύνοδο που δίκαζε τον άγιο. Στη Σύνοδο οι περισσότεροι επίσκοποι ήταν φίλοι του Αρείου και θανάσιμοι εχθροί του αγίου Ευσταθίου. Χωρίς να εξετάσουν παραδέχθηκαν την κατηγορία ως αληθινή και τον καθαίρεσαν. Έπεισαν δε και τον βασιλιά ότι ο Ευστάθιος είναι εχθρός του κράτους και ο βασιλιάς τον έστειλε εξορία στη Θράκη, κοντά στον Έβρο ποταμό. Εκεί έμεινε εξόριστος πολλά χρόνια κι' εκεί πέθανε, μακριά από το ποίμνιο του, που τόσο τον αγαπούσε και τον εκτιμούσε. Τόσο πολύ τον αγαπούσαν οι χριστιανοί της Αντιοχείας, ώστε, όταν πήγε άλλος επίσκοπος για να τον διαδεχθή, οι χριστιανοί δεν τον αναγνώρισαν ως κανονικό επίσκοπο, άλλα παρέμειναν πιστοί στον ήρωα επίσκοπο τους. Εμείς, έλεγαν, επίσκοπο έχουμε τον Ευστάθιο, κανένα άλλο δεν αναγνωρίζουμε. Ο άγιος Ευστάθιος, όπως είδαμε, συκοφαντήθηκε και καταδικάσθηκε σαν μοιχός. Αλλ' ο Θεός, που μισεί το ψέμα και τη συκοφαντία, δεν άφησε απροστάτευτο τον άγιο. Ενώ ο άγιος ήτανε στην εξορία και τα πνευματικά του παιδιά θρηνούσαν για τον πνευματικό τους πατέρα, ο Θεός έκαμε το θαύμα του. Η γυναίκα, πού συκοφάντησε τον άγιο και τόλμησε να παρουσιασθή στο δικαστήριο και να φωνάξη ότι ό άγιος έκαμε αμαρτία μαζί της και γέννησε παιδί, αυτή η αισχρή γυναίκα έπεσε βαρεία άρρωστη. Πονούσε τρομερά. Πριν πεθάνη συναισθάνθηκε τη μεγάλη της αμαρτία και έκαμε δημοσία εξομολόγησι. Ας το ακούσουν όλοι όσοι αμαρτάνουν — και ποιος δεν αμαρτάνει; — και δεν πηγαίνουν στον πνευματικό να πουν τα αμαρτήματα τους, ας ακούσουν τί έκαμε μια αμαρτωλή γυναίκα: δεν είπε το αμάρτημα της μόνο σ' Έναν, στον ιερέα, αλλά το είπε μπροστά σε πολλούς ανθρώπους και ζήτησε να την συγχώρεση ο Θεός, εξομολογήθηκε δημοσία. Είπε: έκαμα μεγάλη αμαρτία, πήρα χρήματα από κείνους πού μισούσαν τον Ευστάθιο, πήγα στο δικαστήριο και ωρκίστηκα ψέματα. Ο Ευστάθιος είναι αθώος. Καμμιά σχέσι δεν έχει με την αμαρτία. Αχ τί έπαθα! Δίκαια τώρα με τιμωράει ο Θεός... Ακουστέ τώρα όσοι πηγαίνετε στα δικαστήρια και ορκίζεστε και λέτε ψέματα και συκοφαντείτε αθώους ανθρώπους. Είδατε τί έπαθε η γυναίκα που ωρκίστηκε ψέματα στο δικαστήριο; Το τέλος των ανθρώπων που ψευδομαρτυρούν δεν θα είναι καλό, οπωσδήποτε θα τιμωρηθούν. Άλλα και αν δεν τιμωρηθούν σ΄ αυτόν τον κόσμο, θα τιμωρηθούν στον άλλον πού περιμένουμε, σύμφωνα μ' εκείνο που λέμε στο «Πιστεύω»: «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».

Ύστερα από τη δημοσία έξομολόγησι, πού έκαμε η γυναίκα, όλοι πια πείσθηκαν για την αθωότητα του αγίου Ευσταθίου και όλοι κατηγορούσαν τους ελεεινούς συκοφάντες του, πού για να εξοντώσουν τον άγιο επίσκοπο χρησιμοποίησαν το πιο άτιμο όπλο πού υπάρχει, τη συκοφαντία. Μα τί κατώρθωσαν; Να τί κατώρθωσαν: να δοξασθή ο άγιος, και αυτοί να ατιμασθούν αιώνια. Η αλήθεια είναι σαν τον ήλιο. Τα ψέματα, οι συκοφαντίες, είναι σαν τα μαύρα σύννεφα, πού σκεπάζουν τον ήλιο, άλλ' ο ήλιος νικάει τα σύννεφα και πάλι ολόλαμπρος φαίνεται στο στερέωμα. Αυτό έγινε και με τον άγιο Ευστάθιο, τον ήρωα και πρόμαχο της Ορθοδοξίας. Μαύρα σύννεφα οι συκοφαντίες και οι διαβολές των εχθρών του. Άλλα ήρθε ώρα πού όλα διαλύθηκαν και ο άγιος, ένας λαμπρός ήλιος αρετής και πίστεως, έλαμψε και λάμπει μέσα στην Εκκλησία του Χρίστου.

Από τότε πού πέθανε εξόριστος σε μια πόλι της Θράκης είχαν περάσει 117 χρόνια. Μα οι χριστιανοί της Αντιοχείας δεν τον είχαν ξεχάσει. Πήγαν και άνοιξαν τον τάφο του, πήραν τα αγία λείψανα του και τα μετέφεραν στην Αντιόχεια. Το τί έγινε την ήμερα εκείνη δεν περιγράφεται. Όλος ο λαός βγήκε έξω να προϋπάντηση τα αγία λείψανα του αγίου. Άναψαν φώτα, έκαψαν θυμιάματα, σκόρπισαν λουλούδια, για να περάσουν τα λείψανα του επισκόπου τους, πού οι εχθροί του τόσο τον είχαν κατηγορήσει και συκοφαντήσει.

Αγαπητοί μου! Οι αρειανοί, οι εχθροί του αγίου Ευσταθίου, μ' αυτά πού έλεγαν και έκαναν, με τα λεφτά πού διέθεταν, με τα ψέματα και τις συκοφαντίες τους, νόμιζαν πώς θα επικρατήσουν και για μια στιγμή φάνηκε πώς θα επικρατήσουν. Άλλα ήρθε η τιμωρία τους. Η δύναμίς του συνετρίβη. Η υπερηφάνεια τους τιμωρήθηκε. Πήγαν κόντρα με την Αλήθεια πολέμησαν το Χριστό και τους αγίους. Τί εγωισμός, τί υπερηφάνεια! Το τέλος τους δεν μπορούσε να είναι άλλο από το τέλος πού προφητεύει ο λόγος της Γραφής, ότι «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν» (Ίοοκ. 4, 6). Αυτό ήταν και το τέλος του φαρισαίου της γνωστής παραβολής και αυτό θα είναι το τέλος όλων των υπερήφανων και εγωιστών, πού δεν ταπεινώνονται μπροστά στο Θεό, αλλά μισούν, περιφρονούν και ατιμάζουν τους συνανθρώπους τους. Γιατί το είπε ο Κύριος: «Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ. 18, 14).

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel