από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

 «Αρνησίκοσμος παις λιπών γην καλύδην, εν ουρανοίς έπηξε καινήν καλύβην».

Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον, αγαπητοί μου αδελφοί. Πρωτότυπος τρόπος αγιασμού και ευαρεστήσεως ενώπιον Κυρίου προβάλλεται σήμερα από τον όσιο Ιωάννη τον Καλυβίτη πού η αγία μας Εκκλησία μαζί με τον όσιο Παύλο το Θηβαίο τίμα και γεραίρει.

«Τις ικανός αξίως υμνήσαι των του Καλυβίτου κόπων και πόνων, και καμάτων πολλών το κλέος και το μέγεθος;» Ποιος ημπορή να εισδύση μέσα στην φλογισμένη ψυχή του οσίου μας και να γνωριση τους μυστικούς κραδασμούς της καρδιάς του το θειο του έρωτα και την επιπόθησι του Νυμφίου του;

Μεγάλος ηρωισμός, αγαπητοί, να αρνηθή κανείς τον κόσμο και τα αγαθά της γης και να ζήση σαν «φιλέρημος τρύγων στην έρημο» μόνος μόνω Θεώ συνομιλών και ασκούμενος. Ακόμη όμως πιο μεγάλος ηρωισμός είναι, μικρός και πριν ακόμα χειραφετηθή από τους γονείς του και ζώντας μέσα στη θαλπωρή και τη στοργή των καλών του γονέων να τους εγκατάλειψη και να τρέξη κοντά στον πατέρα και δημιουργόν όλων αφιερούμενος στην λατρεία του και την υπηρεσία του «άνευ ορών».

Οι γονείς του Καλυβίτου ήσαν ευγενείς άρχοντες της Κωνσταντινουπόλεως, ο πατέρας του Ευστράτιος ήταν συγκλητικός, η μητέρα του η Θεοδώρα πλούσια και ευγενέστατη. Ζούσαν μέσα στη χλιδή και τον πλούτο, είχαν πολλούς δούλους και υπηρέτες από τους οποίους απελάμβαναν όλες τις περιποιήσεις μαζί με το μικρό τους γυιό τον Ιωάννη πού εμάθαινε τα εγκύκλια γράμματα στο Σχολείο.

Παράλληλα βέβαια με τη θεραπεία του σώματος εφρόντιζαν και για την καλή κατάστασι της ψυχής και της ιδικής τους αλλά προ πάντων της ψυχής του μικρού τους Ιωάννη. Γι΄ αυτό και του εξασφάλισαν και του επρόσφεραν «χρυσότευκτον» το Ευαγγέλιο — πράγμα πολύ δύσκολο για την εποχή τους — και ο Ιωάννης παρακολουθούσεν από τις σελίδες του τις ιερές και τις άγιες το βίο και τα ίχνη του πτωχεύσαντος Χριστού «ίνα ημάς πλουτίση» και αποφάσισε να ακολουθήση τα ίχνη του πτωχού Ναζωραίου. Τίποτε δεν στάθηκε ικανό να τον κράτηση μακριά από την εκπλήρωσι της αποφάσεως του, ούτε το φίλτρο των γονέων, ούτε το άωρο της ηλικίας του ούτε και τα αγαθά του κόσμου τούτου τα όποια εγκατέλιπε, παίρνοντας μαζί του μόνο το χρυσό ευαγγέλιο.

Έτσι λοιπόν «εκ βρέφους τον Κύριον επηκολούθη θερμώς, τον κόσμον κατέλιπε και τα εν κοσμώ τερπνά» κατά τον Ιερόν Υμνογράφον.

Έφυγε κρυφά και από τους γονείς του και από τους δασκάλους του και ακολουθώντας έναν ασκητή γέροντα και ζηλωτή ήλθε στη Μονή των Ακοίμητων, όπου ακοίμητη και ακατάπαυστη από αιώνες προσφέρεται η προσευχή και η λογική λατρεία στο Θεό από τους με βάρδιες αγρυπνούντες και προσευχομένους Μοναχούς.

Η Ιερά Μονή Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου έχει το προνόμιο να κρατά στη βιβλιοθήκη των χειρογράφων της το ωρολόγιο της Μονής των ακοίμητων τεύχος περγαμηνό και ιστορημένο σχεδόν σε κάθε φύλλο με ωραιότατες αγιογραφίες.

Εκεί στη μονή των ακοίμητων έβαλε μετάνοια στον άγιον Ηγούμενο της και με πόθο θειο έστεργε όλες του τις εντολές και ολοπρόθυμα και υποδειγματικά ανταποκρινόταν στα μοναχικά του καθήκοντα.

Η υπακοή του στον Γέροντα ήταν απόλυτη, η δε εμπιστοσύνη του Γέροντα στον Ιωάννη επίσης. Τίποτα δεν ενεργούσε ο ζηλωτής νέος χωρίς την άδεια και την έγκριση του Ηγουμένου ακόμη και τα αγιώτερα και υψηλότερα δεν τα επιχειρούσεν αν δεν είχε την ευλογίαν εκείνου. Όχι δα μόνο γιατί ήταν «ο Βενιαμίν» της αγίας εκείνης οικογενείας των ασκητών Μοναχών της Μονής των Ακοίμητων αλλά για τα πολλά του κυρίως χαρίσματα και τις αρετές του τις φυσικές και επίκτητες απελάμβανε της αγάπης και του θαυμασμού και της τιμής των Αδελφών όλων.

Ο Βάσκανος όμως διάβολος «ο αντικείμενος τω γένει των δικαίων» επιχείρησε να του επαναφέρη ζωηρά στη μνήμη του και στην καρδιά του την ενθύμησι και τη νοσταλγία των καλών του γονέων τους οποίους τόσο ξαφνικά και άσπλαχνα είχεν εγκαταλείψει μόνους μέσα στον μεγάλο καϋμό του χάμου του γυιού των και «τις είδε» σε πια κατάστασι θα βρίσκονταν τώρα,  άραγε να ζούσαν ή να είχαν μέσα στην ψυχική οδύνη και τον πόνο τελειωθεί τον βίο;

Άλλα ο Ιωάννης με τη σοφή συμβουλή και την συγκατάθεσι και των λοιπών πνευματικών αδελφών του «ξένην επενόησε ζωήν ξένον επιτήδευμα, φίλτρω Χριστού νυττόμενος, ούτος την άφατον πτωχείαν έστερξε και πυλώσιν των αυτού γονέων προσεκαρτέρησε στενών θλιβόμενος» και έτσι ενίκησε τον αρχέκακο δράκοντα. Τον έλαβε το μισθό της φυγής και της ασκήσεως. Τον απαρνήθηκε τον μοναδικό και μονήρη βίο χάριν των φυσικών γεννητόρων, αλλά πήρε την ευλογία του Γέροντα και των συναδέλφων του και ήλθε σαν ζητιάνος στο πλούσιο σπίτι των γονέων του άγνωστος και ρακέντυτος και παρεκάλεσε να του παραχωρήσουν μια καλύβα μέσα στον κήπο τους για να φύλαξη το ταλαιπωρημένο σώμα του από το κρύο και τη ζέστη.

Ενώ με άκρα υπομονή υπέφερε «τα όντα των οικετών» τις κοροϊδείες των υπηρετών με προσευχή και δάκρυα ενίσχυε τους καταθλιμμένους γονείς του χωρίς «το παράπαν» να αποκαλυφθή σ' εκείνους.

Η ελεήμων μητέρα του αναπολώντας το χαμένο παιδί της επρόσφερε στον ασκητήν την αγάπη της από το περίσσευμα της, ό,τι επινοούσε πιστεύοντας ότι στο πρόσωπο του νεαρού Καλυβίτου επρόσφερε τις περιποιήσεις της στο λατρευτό της.

Αρρώστησεν όμως βαρεία ο όσιος και λίγο πριν αποθάνη εκάλεσε τη μητέρα του και της έδωσε τις τελευταίες ευχές και συμβουλές του και επισφραγίζοντας τα λόγια του και την πρόσκαιρη ζωή του έβγαλε από το στήθος του και της παρέδωσε το Ευαγγέλιο που μικρός όταν ήταν του είχε εκείνη δωρήσει. Το αποτέλεσμα όλοι το φανταζόμαστε.

Απολυτίκον Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου

(Ήχος Δ’)

Εκ βρέφους τον Κύριον, επιποθήσας θερμώς, τον κόσμον κατέλιπες, και τα εν κόσμω τερπνά, και ήσησας άριστα. Έπηξας την καλύβην, προ πυλών σων γονέων. Έθραυσας των δαιμόνων, τας ενέδρας παμμάκαρ. Διο σε Ιωάννη Χριστός αξίως εδόξασεν.