από το βιβλίο του «Μυρίπνοα άνθη»

Υπήρχε, αγαπητοί μου χριστιανοί, υπήρχε στην περιοχή της Συρίας μια μεγάλη ελληνική πόλις, η Αντιόχεια. Χτίστηκε στην εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και γρήγορα εξελίχθηκε σε μια απ' τις μεγαλύτερες ελληνικές πόλεις. Δεύτερη Αθήνα ωνομαζόταν. Σ' αυτή την πόλι κήρυξαν το Ευαγγέλιο ο απόστολος Παύλος, ο Βαρνάβας και άλλοι. Πολύς κόσμος πίστεψε στο Χριστό. Σ' αυτή την πόλι για πρώτη φορά οι οπαδοί του Χριστού ονομάστηκαν χριστιανοί. Η Αντιόχεια εκλεκτό περιβόλι του Χριστού. Εξαίρετα λουλούδια έχει να παρουσιάση, λουλούδια αγιότητας, λουλούδια αμάραντα, πού σκορπούν μέχρι σήμερα την πνευματική τους ευωδιά σ' όλο τον κόσμο. Ένα απ΄ τ' αθάνατα αυτά λουλούδια είναι κι ο άγιος που γιορτάζει η Εκκλησία μας στις 20 Δεκεμβρίου είναι ο άγιος Ιγνάτιος ο θεοφόρος. Γι' αυτόν θα μιλήσουμε εδώ και είθε το παράδειγμα του να μας παρακίνηση να τον μιμηθούμε.

Ο άγιος Ιγνάτιος γεννήθηκε στην εποχή του Χριστού. Η παράδοσις λέει, ότι ήταν το μικρό εκείνο παιδί πού ο Χριστός το πήρε στην αγκαλιά του, το έδειξε στους μαθητάς του και στο λαό και είπε: «Όστις ταπεινώσει εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτος εστίν ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών. Και ος εάν δέξηται παιδίον τοιούτον εν επί τω ονόματι μου, εμέ δέχεται» (Ματθ. 18, 4-5). Όποιος δηλαδή γίνη ταπεινός σαν αυτό το παιδί, αυτός θα υψωθή και θα γίνη μεγάλος στη βασιλεία του Θεού. Και οποίος δεχτή άνθρωπο ταπεινό σαν αυτό το παιδί, αυτός είναι σαν να δέχεται εμένα τον ίδιο.

Τί  μεγάλα λόγια  είναι   αυτά  που   είπε  ο   Χριστός σε μια εποχή  πού τα  μικρά παιδιά ήταν περιφρονημένα! Είναι  σαν  νάλεγε   στον   κόσμο:   Κόσμε  υπερήφανε, κόσμε πού θαυμάζεις αυτούς πού  κατώρθωσαν ν' ανεβούν στα αξιώματα και να  θεωρούνται σπουδαίοι   και μεγάλοι,  ρίξε   μια  ματιά σ'  αυτό  το  μικρό  παιδί, το ταπεινό  και απονήρευτο. Αυτό το  παιδί  κρύβει μέσα του ένα μεγαλείο. Κι αυτό το μεγαλείο πρέπει να σε τραβά. Θέλεις να γίνης  μεγάλος;   γίνε ταπεινός σαν το παιδί. Ο   μικρός   Ιγνάτιος   ευλογήθηκε   απ'   το  Χριστό. Και έτσι ευλογείται απ' το  Χριστό  κάθε παιδί που οι γονείς του το φέρνουν στο Χριστό, στο ναό, στο  κατηχητικό σχολείο.  Αλλά πόσοι είναι οι γονείς αυτοί, πού - ενδιαφέρονται να  φέρουν  τα  παιδιά  τους  στο Χριστό; Δυστυχώς   λίγοι.   Πολλοί   διώχνουν  τα   παιδιά   απ'    το Χριστό.   Έτσι  τα   σημερινά   παιδιά   μένουν   χωρίς   την ευλογία του  Χριστού.   Παίρνουν  τον  κακό   δρόμο,   διαφθείρονται  και  καταστρέφονται.  Γονείς, τα παιδιά σας στο Χριστό!   Ο Χριστός αγαπά τα παιδιά σας πιο πολύ  από  σας κι, αυτός  είναι   ο   μόνος  πού   μπορεί  να τα  σώση  απ'  τη   σημερινή   διαφθορά.

Αλλ' ας ξαναγυρίσουμε στον άγιο  Ιγνάτιο.  Έχοντας την ευλογία του Χριστού  προώδεψε πολύ στην αρετή.  Έγινε  μαθητής  του  ευαγγελιστού  Ιωάννου  κι όταν μεγάλωσε και εξεδήλωσε τον πόθο του να υπηρέτηση   την   Εκκλησία σαν   ιερεύς,   χειροτονήθηκε   ιερεύς κι  υστέρα  από  λίγο χειροτονήθηκε  επίσκοπος  για τη μεγάλη   πόλι   της   Αντιοχείας.     Ποιος   θα  φανταζόταν, πώς εκείνο το φτωχό παιδί, πού το πήρε στην αγκαλιά του ο Χριστός  και το ευλόγησε,  θα γινόταν μια μέρα επίσκοπος Αντιοχείας;   Και ποιος μπορεί να φαντασθή αυτά τα μικρά παιδιά, πού σήμερα παίζουν στις αυλές, των σχολείων,  τί πρόκειται  να γίνουν;   Ανεξιχνίαστες, οι βουλές του Θεού.  Γι΄ αυτό ας προσέξουμε  όλοι τα παιδιά  και  μάλιστα τα  φτωχά   και εγκαταλελειμμένα. Και για να τα προσέξουμε,  πρέπει  να τ'  αγαπήσουμε όπως ο Χριστός.  Ποιος ξέρει αν κάποιο απ' αυτά γίνη σαν τον άγιο Ιγνάτιο;

Ο Ιγνάτιος επίσκοπος Αντιοχείας. Αλλά η εποχή εκείνη  ήταν  εποχή   διωγμών.   Οι  χριστιανοί   κινδύνευαν να θανατωθούν.  Βασιλιάς στη  Ρώμη  ήταν ο Τραϊανός. Αυτός   κήρυξε   διωγμό   κατά  των  χριστιανών.   Το   διάταγμα του διωγμού   έφτασε   στην  Αντιόχεια   κι'   άρχισαν οι  συλλήψεις.   Πρώτος  πού   πιάστηκε  ήταν   ο   επίσκοπος.   Ο  Ιγνάτιος με  παρρησία ωμολόγησε την πίστι  του.    Και  επειδή  δεν υποχωρούσε,  δόθηκε διαταγή να  μεταφερθή  στη   Ρώμη   και  να δικαστή  απ' τον ίδιο τον   αυτοκράτορα.   Αμέσως   σχηματίσθηκε   απόσπασμα στρατιωτών  για  να  τον  μεταφέρη   από την   Αντιόχεια στη   Ρώμη.  Το ταξίδι   αυτό   δεν  ήταν  τότε   εύκολο.   Η απόστασις ήταν  μεγάλη.   Τα  εμπόδια πολλά.   Οι στρατιώτες   που   τον   συνώδευαν  ήταν  άγριοι.   Πολύ  υπέφερε απ' αυτούς ο Ιγνάτιος. Όσο τους φερνόταν με καλωσύνη, τόσο αυτοί του φέρνονταν με κακία και εχθρότητα. Ο χριστιανικός όμως κόσμος, πού έμαθε πώς ο Ιγνάτιος πιάστηκε και δεμένος μεταφέρεται στη Ρώμη, όπου περνούσε απ' τις διάφορες πόλεις έβγαιναν όλοι έξω για να τον δουν και με μεγάλο σεβασμό τον υποδέχονταν. Συγκινούνταν βαθειά βλέποντας ένα σεβάσμιο γέροντα δεμένο με αλυσίδες να οδηγήται στο μαρτύριο. Ο Ιγνάτιος εύρισκε την ευκαιρία να διδάσκη, να παρήγορη και να εμψυχώνη τους χριστιανούς. Ήταν ατρόμητος. Ένα μόνο φοβόταν μήπως κάποιοι χριστιανοί τον λυπηθούν και χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα για να τον ελευθερώσουν απ' τα δεσμά και τον σώσουν από το θάνατο. Ο Ιγνάτιος δεν φοβόταν το θάνατο. Διαβάζοντας τις επιστολές του, πού έστειλε σε διάφορες πόλεις, θαυμάζει κανείς το θάρρος, την αποφασιστικότητα του και προ παντός τη φλογερή αγάπη που είχε στο Χριστό, θάνατε - τον ακούς να λέη -, θάνατε, έλα να με πάρης. Τίποτα δεν με τρομάζει. Φωτιές, σταυροί, θηρία αγρία, διαμελισμός του σώματος, κόψιμο χεριών και ποδιών, ξερρίζωμα δοντιών, βγάλσιμο ματιών, κάρφωμα, πριόνισμα και άλεσμα του κορμιού και οποιαδήποτε άλλη σκληρή τιμωρία μπορεί να εφεύρη ο Διάβολος και τα όργανα του, δεν με φοβίζουν. Ας έρθουν όλα επάνω μου. Ένα μόνο ζητώ, να συναντηθώ με το Χριστό. Ο Χριστός είναι η ζωή μου. Το να ζή χάνεις μαζί με το Χριστό είναι ζωή, να ζή κανείς χωρίς το Χριστό είναι θάνατος. Όλες οι αγάπες του κόσμου έχουν σβήσει πια μέσα μου. Μια αγάπη ζή και με κυβερνά, κι αυτή είναι η αγάπη, ο ερωτάς, του Χριστού . . .

Η  συνοδεία έφτασε  στη   Ρώμη.  Ο  Ιγνάτιος παραδόθηκε και κλείστηκε στη φυλακή. Σ' όλη την πόλι διαδόθηκε πώς ο επίσκοπος Αντιοχείας είναι καταδικασμένος σε θάνατο. Οι ειδωλολάτρες περίμεναν τη μέρα της θανατώσεως. Και η μέρα ήρθε. Το μεγάλο αμφιθέατρο της Ρώμης, πού σώζεται μέχρι σήμερα, ήταν γεμάτο από ειδωλολάτρες, πού διψούσαν για αίμα χριστιανικό. Στα λιοντάρια, στα λιοντάρια οι χριστιανοί! ακούστηκε η φωνή. Τα σιδερένια κλουβιά ανοίχτηκαν. Πεινασμένα τα θηρία πετάχτηκαν κι έπεσαν πάνω στα κορμιά των χριστιανών. Σε λίγο ο Ιγνάτιος νεκρός. Η παράδοσις λέει, πώς τα λιοντάρια δεν πείραξαν την καρδιά του αγίου, την σεβάστηκαν. Ανοίχτηκε και μέσα βρέθηκαν χαραγμένες δυο λέξεις:                                  

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ.

* * *

Χριστιανοί μου! Ας κάμουμε ένα ερώτημα: Στην καρδιά του Ιγνατίου ήταν ο Χριστός, στη δική μας τί είναι; Την καρδιά μας ζητάει ο Χριστός. Δεν ακούτε τη φωνή του; Παιδί μου, δός μου την καρδιά σου... Μα η καρδιά μας, Χριστέ, είναι ακάθαρτη. Δός μου, ακούγεται και πάλι να λέη ο Χριστός, δός μου την καρδιά σου όπως είναι, κι εγώ θα την καθαρίσω και θα την κάμω να λάμπη σαν τον ήλιο. Γι' αυτό ήρθα στον κόσμο, για να σε σώσω.

Χριστιανοί μου! Ας ακούσουμε τη φωνή του Χριστού. Ας παραδώσουμε την καρδιά μας στο Χριστό, για να γίνη αυτή μια φάτνη, μέσα στην οποία θα γεννηθη και πάλι ο Χριστός. Έτσι, με Χριστό μέσα στην καρδιά, θα γιορτάζουμε και τα Χριστούγεννα όπως θέλει ο Χριστός.