Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Η θαυματουργός

Σε πολλούς αγίους, αγαπητοί μου αδελφοί, έχει από την Εκκλησία μας απονεμηθή ο τίτλος του θαυματουργού. Στον Νάο και κατά την ώρα των τελουμένων εν αυτώ ακούμε το Λειτουργό: «Νικολάου του εν Μύροις, Σπυρίδωνος Τριμυθούντος, Νεκταρίου Πενταπόλεως του εν Αιγίνη των θαυματουργών», «Μήνα του θαυματουργού» και ούτω καθ' έξης.

Έχομε πολλούς αγίους άνδρες θαυματουργούς. Ελάχιστες όμως γυναίκες, παρά το ότι υπήρξαν αγίες και έκαναν και πολλά θαύματα, ελάχιστες λέγω έλαβαν από την Εκκλησία μας τον τίτλο της θαυματουργού.

Μέσα στις ελάχιστες και εξαιρετικές αυτές αγίες και θαυματουργούς γυναίκες ανήκει και η σημερινή αγία και όσια Ελισάβετ η θαυματουργός.

Όλη της η ζωή υπήρξεν ένα θαύμα, για να μην ειπούμε ότι αποτελεί «εν διηνεκές θαύμα» εφ' όσον και μετά το θάνατο θαυματουργεί.

Η μητέρα της έλαβεν αποκάλυψιν από το Θεό ότι θα εγεννούσε κόρη πού θα ήταν η εκλεκτή του Θεού «και σκεύος εκλογής έσεσθαι προηγγέλθη». «Ηγιασμένη εκ κοιλίας μητρός» λοιπόν ήταν.

Αλλά με την πρόοδο της ηλικίας, το θέλημα του Θεού πού είναι ή ηθική μας τελείωσι, «τούτο γαρ θέλημα Θεού ο αγιασμός ημών», όλο και περισσότερο επραγματοποιούσε και σε υπέρτατα έργα τον εαυτό της εξασκούσε.

Σε νεαρώτατη ηλικία ντύθηκε το μοναχικό τρίβωνα, αφού απαρνήθηκε τον κόσμο και τις χαρές της ζωής, το απαλότατο της σώμα συνέχεια το εσκληραγωγούσε και το «εδουλαγώγει» και μέσα στο σκάμμα της ασκήσεως «εκαθάρισεν εαυτήν από παντός μολισμού σαρκός και πνεύματος».

Σε όλες τις λεπτομέρειες του μοναχικού βίου υπήρξε απόλυτη και απαράμιλλη. Στην τροφή λιτοδίαιτη πολλές φορές δε άσιτη. Όπως ο Κύριος και άλλοι ασκηταί, έτσι και εκείνη σαράντα ήμερες έμεινε τελείως άσιτη και άνυδρη χωρίς φαγητό και χωρίς νερό. Πάμπολλα χρόνια είχε να δοκιμάση λάδι. Η δε τροφή της ήταν λίγο ψωμί  και ελάχιστο νερό.

Στην ενδυμασία και υπόδυσι υπήρξε άφθαστη. Σαν τα πετεινά του ουρανού πού τα ντύνει ο Θεός και σαν τα κρίνα του αγρού που δεν γνέθουν και δεν υφαίνουν και όμως είναι ωραιότατα στολισμένα από τα πολύχρωμα πέταλα τους, και η Ελισάβετ ήταν δοσμένη στα χέρια του Θεού τα προνοητικά και προστατευτικά. Παπούτσια ποτέ δεν εφόρεσε.

Ανυπόδυτη εβάδιζε το δρόμο της ηθικής της τελειώσεως. Ρούχα ομοίως, εκτός από ένα τριμμένο και λεπτότατο ιμάτιο πού έκρυβε τη γυμνότητα του σώματος της με τίποτε άλλο δεν έθαλπε το ασκητικό της σώμα και έτσι «τω κρύει και τω παγετώ διεπήγνυτο».

Στην επιμέλεια του σώματος υπήρξεν ανεπανάληπτη. Ουδέποτε, καθ' όλη της την ασκητική ζωή δεν πλύθηκε έστω και με νερό σκέτο, για να μη σπαταλά χρόνο προς περιποίησι του φθαρτού σαρκίου και να μην έκθετη σε ηθικό κίνδυνο τη θεοφιλή ψυχή της.

Αλλά και στα πνευματικά της γυμνάσματα υπήρξεν όντως θαυμάσια και αμίμητος. Στη φυλαική των αισθήσεων, πρωτότυπη και αξιομίμητη. «Επί τρισίν έτεσιν έσχε μεν την διάνοιαν προς τον Θεόν, τοις δε σωματικοίς οφθαλμοίς ουδόλως είδεν ουρανού κάλλος ή μέγεθος» έτσι με την εγκράτεια των οφθαλμών και όλων της των αισθήσεων έφθασε στην «αρέμβαστον» και «ανείδωλον» προσευχή προσευχόταν αδιαλείπτως χωρίς να διακόπτεται η προσευχή της η «νοερά» και «μονολόγιστος» από ιδέες και εικόνες έστω και ιερές πολύ δε περισσότερο από εικόνες και ιδέες προκλητικές και αμαρτωλές.

Έτσι, δια των πόνων και κόπων των ασκήσεων έφθασε στην καθαρότητα του «νοός» και απόκτησε την «έλλαμψι» και το φωτισμό του αγίου Πνεύματος από το όποιο έλαβε και χάρισμα θαυματουργικό και «παντοία νοσήματα ιάσατο» κατά το ιερό Συναξάριο.

«Πολλών θαυμάτων γέγονεν αυτουργός» «όφιν μέγιστον δεινόν ευχή εθανάτωσεν» και όλους τους ανθρώπους της περιοχής από τη σαρκοβώρο διάθεσί του ελύτρωσε. Πολλούς τυφλούς «ωμμάτωσε» και αναπήρους έσωσε.

Αλλά και μετά θάνατο «πολλών θαυμάτων μέχρι της σήμερον, τοις μετά πίστεως αύτη προσερχομένοις την χάριν παρέσχετο, χους γαρ εκ της σορού αυτής λαμβανόμενος θεραπεύει πάσαν νόσον».

Αυτός λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, ο βίος της θαυματουργού οσίας Ελισάβετ, «εν περιλήψει», βίος ισάγγελος, βίος υπεράνθρωπος βίος θείος, βίος κοσμοπόθητος.

Τα πάμπολλα βέβαια και δυσεξαρίθμητα θαύματα της την ανέβασαν στην περιοπή της θαυματουργού αλλά τα ηθικά της θαύματα υπήρξαν ασυγκρίτως μεγαλύτερα και περισσότερα δυσκολομίμητα.

Θαύμα δεν ήταν το ότι χρόνια έζησε «μονοχίτων τω κρύει και τω παγετώ διαπηγνυμένη;» Θαΰμα δεν ήταν το ότι έμεινε, σαράντα ολόκληρες ήμερες τελείως άσιτος, χωρίς ψωμί και χωρίς νερό ενώ εμείς δεν είμαστε σε θέσι ούτε το καθιερωμένο «τριήμερο» της καθαράς εβδομάδος να βαστάσωμε; Θαύμα δεν ήταν το ότι ποτέ δεν επλύθηκε και αντί να βρώμη ευωδίαζεν ενώ εμείς έχομε ανάγκη και το θερμοσύφωνο και το καθημερινό σχεδόν λουτρό για πολλούς και διαφόρους και ανομολόγητους λόγους; Θαύμα δεν ήταν ότι τρία χρόνια δεν εκοίταζε με τα φυσικά της μάτια τον περιβάλλοντα αυτή κόσμο για να κρατήση «αρέμβαστη» και «ανίδεη» την προσευχή ενώ εμείς ούτε πέντε λεπτά δεν αφοσιωνόμαστε στο Ναό του Θεού για να τον λατρέψωμε «εν πνεύματι και αλήθεια»;

Πάντως, αγαπητοί, στο χέρι μας είναι να επιτελέσωμε και εμείς ηθικά θαύματα. Μέσα στο στίβο των πνευματικών αγωνισμάτων πού ζούμε ημπορούμε νομίμως να αθλήσωμε και να αγωνιστούμε και να καμαρώσωμε τον εαυτό μας «νέον εν Χριστώ άνθρωπον». Άμποτε.