Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

Ο Βασιλιάς των κτηνών

«Υπηρέτης θήρ τω Γερασίμω γέρας, θήρας παθών κτείναντι πριν λήξαι βίου»

Παράδοξο φαινόμενον υπενθυμίζει σήμερον η αγία εορτή του Γερασίμου ασκητή στην Ιορδανού έρημο.

Ας ακούσωμε το βίο του για να θαυμάσωμε τα μεγαλεία της πίστεως και της καθαρής συνειδήσεως. Από παιδί είχε ποτισθή με το φόβο του θεού. Νεώτατος είχε περιβληθή το ένδοξο και τιμημένο μοναχικό ράσο. Και στα χρόνια του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Πωγωνάτου, προς τα τέλη του έβδομου αιώνα είχεν αναχθή στην έρημο του Ιορδανού.

«Και τοσούτον προς αρετήν αγώνα έθετο, και προς Θεόν οικείωσιν έσχεν ως και των αγρίων θηρίων κατάρχειν». Η οικείωσι προς το Θεό και η στενή σχέσι και επαφή με Εκείνο, δια μέσου της νηστείας, της προσευχής και της αρετής, τον έφεραν στην προπτωτική θέσι και κατάστασι.

Ο Αδάμ προ της πτώσεως ήταν φίλος με τα άγρια θηρία του δάσους και οι σχέσεις του με όλη τη φύσι ήταν αρμονικές και αγαθές, ενώ υστέρα από την πτώσι η κτίσις επαναστάτησε κατά του ανθρώπου, οι σχέσεις οι αγαθές διαταράχθησαν μεταξύ τους και έκτοτε η φύσι «άχρι του νυν συστενάζει και συνωδυνει — κατά τον Απόστολο Πέτρο — ουχ έκουσα αλλά δια τον υποτάξαντα».

Όπως λοιπόν ο προπτωτικός άνθρωπος έτσι και οό οικείος του Αδάμ ασκητής Γεράσιμος ήταν φίλος με τα θηρία του δρυμού και μάλιστα με ένα λιοντάρι, πού το είχε σαν φίλο και υποτακτικό στην υπηρεσία του. Όλες τις δουλειές του ασκηταριού του το λιοντάρι τις ξεμπέρδευε. Ακόμη και τον «υδροφόρον όνον», το γάιδαρο δηλαδή πού εκουβαλούσε από το ποτάμι το νερό, εκείνο τον ωδηγούσε στη βοσκή και πάλι πίσω τον έφερνε.

Κάποτε όμως εκεί πού βοσκούσεν ο όνος, και ενώ είχε πέσει το λιοντάρι στον ύπνοι, πέρασε ένα καραβάνι από καμήλες και οι άνθρωποι του έδεσαν πίσω στις καμήλες τον όνο και τον πήραν μαζί τους. Και όπως ήταν επόμενο το βράδυ επέστρεψε μόνος ο λέων στο ασκητήριο. Ο υποτακτικός μοναχός του οσίου Γερασίμου αγανάκτησε, γιατί πίστεψε ότι το λιοντάρι έφαγε το γάιδαρο. Και ο γέροντας ανέθεσε την υπηρεσία του νεροκουβαλητή στο λιοντάρι, το όποιο με όλη του την προθυμία κουβαλούσε πρωΐ και βράδυ.

Συνέπεσε όμως υστέρα από καιρό να επιστρέψη το καραβάνι από τον ίδιο δρόμο και το λιοντάρι να βρίσκεται στον ποταμό για το νερό. Πίσω από τις καμήλες λοιπόν είδε και τον όνο πού τον ανεγνώρισε και με ένα πήδημα κατά των εμπόρων τους κατατρόμαξε και σε φυγή τους έτρεψε. Και λοιπόν πήρε με το στόμα του το χαλινάρι του όνου και από πίσω ακολουθούσαν όλες οι καμήλες, μέχρι πού έφθασαν έξω από το ασκητήριο.

Με την ουρά του, εκτύπησε την πόρτα και ο γέροντας μόλις άνοιξε και είδε και τον όνο και τις καμήλες πού σαν θήραμα είχε φέρει ο λέοντας είπε «μειδιάσας προς τον υποτακτικόν, μάτην άρα ο λέων παρ' ημών ωνειδίζετο».

Και για να επιβράβευση την πιστότητα και τη φιλεργία του λέοντος τον άφησεν ελεύθερο να γυρίζη στο βουνό μακρυά από τις υποχρεώσεις του στον όσιο Γεράσιμο και «της δουλείας των συνήθων».

«Τότε κλίνας την κεφαλήν ο λέων.,.υπέδυ το ορός... και της εβδομάδος άπαξ... προσήρχετο τούτω, και την κεφαλήν υπέκλινεν ως εν σχήματι προσκυνήσεως». Ώ θαυμάσιων θειων! Ω μυστηρίων θαυμαστών! Και ελεύθερος και αδέσμευτος ο λέων, μια φορά την εβδομάδα ερχόταν και έβαζε μετάνοια με την κλίσι της κεφαλής στο έδαφος για να εκδήλωση το σεβασμό στον όσιο και να διαλάληση έτσι ότι και τα αλόγα ζώα και η άψυχη φύσι υποκλίνονται μπροστά στους αγίους και αναγνωρίζουν υπεροχή σ' αυτούς.

Άλλα σε βαθύ γήρας απέθανεν ο άγιος Γεράσιμος και ο υποτακτικός του τον έθαψε. Την συνηθισμένην ήμερα ήλθε πάλι το λιοντάρι και αφού δεν τον βρήκε έμαθε από τον υποτακτικό το θάνατο του.

Και τώρα ακούσετε και θαυμάσετε την πιστότητα του θηρίου και την αγάπη του προς τον άγιο κύριο του. «Ότε προς τον τάφον απηνέχθη, λεπτοίς πρότερον καταθρηνήσας βρυχήμασιν, ύστερον επί μεγάλω βρυχηθμώ, αφήκε την πνοήν», διαβάζαμε στον ιερό Συναξαριστή. Πρώτα τον έκλαψε με λεπτά βρυχήματα και υστέρα με ένα τρομακτικό βρυχηθμό εξέπνευσε πάνω από τον τάφο του Ασκητή.

«Ούτω δοξάζει — ευσεβείς χριστιανοί, — ο Θεός τους δοξάζοντας αυτόν, και θήρας αυτοίς υπείκειν παρασκευάζει, διατηρούσι το κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν άσπιλον».

Αδελφοί μου χριστιανοί. Ακούσατε γιατί έδόξασε κατά τον προηγούμενο θαυμαστό τρόπο ο θεός τον όσιό του Γεράσιμο; γιατί διατήρησε το κατ' εικόνα και το καθ' ομοίωσιν άσπιλο. Δεν εξασθένησε τη βούλησί του προς το καλό, δεν διέφθειρε τη σκέψι του με τον πονηρό λογισμό δεν παρεξέκλινε τις επιθυμίες του στο σαρκικό μολυσμό.

Και εμείς ας διατηρήσωμε την εικόνα του Θεού πού φέρνομε μέσα μας καθαρή και άσπιλη. Και τη σκέψι και τη θέλησί μας και την καρδία μας και την επιθυμία μας, ας τα έχωμε πάντα δοσμένα στο θεό και αν δεν γίνωμε κύριοι των αλόγων κτηνών και φίλοι και οικείοι αυτών, οπωσδήποτε θα εξουσιάζωμε τα άλογα πάθη των σαρκικών ηδονών με τη νηστεία και την προσευχή, πού κατ' αυτό τον καιρό της μεγάλης Τεσσαρακοστής που ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε οφείλομε περισσότερο να ασκήσωμεν και εγκολπωθούμε.

Ας αφιερωθούμε λοιπόν στο Θεό διδασκόμενοι από το βίο του οσίου Γερασίμου του εν τω Ιορδάνη ποταμώ για να γίνωμε ανώτεροι των αλόγων παθών.