Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Ο Καμψάκης ουκ ηλαττωνήθη

«Ουκ εμποδών σοι κόσμος ώφθη Σοφία, προς την τελειότητα αρετής φθάσαι».

Σήμερα ευσεβείς χριστιανοί, η αγία μας Εκκλησία μαζί με τη μνήμη πολλών άλλων αγίων, πανηγυρίζει και τη μνήμη «της οσίας Μητρός ημών Σοφίας, της ασκητικώς και οσίως βιωσάσης».

Καταγόταν από την πόλι της Αίνου. Ήταν γόνος ευσεβών και ευκατάστατων γονέων.

Παντρεύτηκε σε νόμιμη ηλικία και απέκτησε έξι τέκνα. Μ' όλα ταύτα δεν έλειπε από την Εκκλησία του Θεού, ακόμα δε και στο σπίτι της, καθημερινώς σχεδόν αγρυπνούσε και προσευχόταν.

«Κρίμασιν οις οίδε Κύριος» έχασε όλα της τα παιδιά από το μάταιο αυτό κόσμο, άλλ' εκείνη; απέκτησεν άλλα παιδιά, όλα τα ορφανά, ακόμα και τις χήρες. Τα υπάρχοντα της όλα τα εμοίρασε στους πτωχούς και τη δίαιτα της περιώρισε στο ψωμί και στο νερό!

Είχε και το χάρισμα των δακρύων. Όταν προσευχόταν, ή κάθε φορά που το Θεό λογιζόταν— και τον θυμόταν πάντοτε— στα μάτια της έτρεχαν δάκρυα κατανύξεως. Και οι ψαλμοί του Δαβίδ δεν έλειπαν από το στόμα της.

Με ιλαρότητα και πλουσιοπάροχα ελεούσε και εφιλοξενούσε κάθε φτωχό και περαστικό. Ποτέ δεν περιφρονούσε κάποιον. «Ενόμιζε γαρ η τρισολβία, ότι ήτον καλλίτερον να υστερήται αυτή, πάρεξ να αφήση τον πτωχόν να γυρίση άδειος από τον οίκον της, και περισσότερον έχαιρεν» όταν έδιδε πάρεξ όταν ελάμβανε», παρατηρεί ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.

Και βέβαια ο Θεός την αντάμειψε και σ' αύτη τη ζωή για την μεγάλη της αγάπη και φιλανθρωπία και την εκούσια πτώχευσι και ταλαιπωρία. Ευδόκησε και γινόταν μόνιμα στο σπίτι της μέσα ένα θαύμα. Ένα αγγείο γεμάτο με κρασί το προώριζε   πάντοτε   να  το   μοιράζη στους πτωχούς. Ε λοιπόν,  ενώ καθημερινώς   έβγαζε   από   μέσα και εμοίραζε,  αυτό ουδέποτε κατέβαινε αλλά πάντοτε γεμάτο παρέμενε. Συνέβη δηλαδή  με την Σοφία ό,τι συνέβη και με τη χήρα εκείνη την ευσεβή στα Σάρεφθα της Σιδωνίας, από την οποία στον καιρό της πείνας εζήτησεν ο προφήτης Ηλίας να τον φιλόξενη στο σπίτι της και εκείνη με μεγάλη προθυμία τον υπεδέχθη ενώ της απέμενε λίγο αλεύρι και ελάχιστο λάδι, μόνο για ένα φαγητό, και καθώς μας πληροφορεί το ιερό κείμενο, «και η υδρία του αλεύρου ουκ εξέλιπε και ο Καμψάκης του ελαίου ουκ ηλαττωνήθη. Το λάδι δεν ελιγόστευε, αλλά μάλλον πλήθαινε και σ' όλο τον καιρό της πείνας είχε για τη συντήρησι της χήρας, του παιδιού της και του αγίου Προφήτη και ξένου του σπιτιού της.

Η οσία Σοφία πολύ εθαύμασε το θαύμα και ηθέλησε να το κοινολόγηση. Άλλα και πάλιν «κρίμασιν οις οίδε Κύριος» το θαύμα έπαυσε να συμβαίνη και το αγγείον δεν ευρέθη πλέον γεμάτο όπως πρώτα. Αυτό πολύ ελύπησε την οσιακά ασκούμενη αγία και επειδή ενόμισεν ότι την εγκατέλειψεν η χάρις του Θεού από δικιά της αίτια, για να ικανοποίηση το Χριστό «περισσότερον αύξησε την άσκησιν, τόσον όπου εξηράνθη το σώμα της εις το άκρον, και ούτε να αναπνεύση εδύνετο».

Τριαντατέσσερα ολόκληρα χρόνια τόση αυταπάρνησι έδειξε, τόσον οσιακά έζησε, σε τόσους ασκητικούς αγώνες υπεβλήθη, χωρίς να εμποδισθή από το γάμο, χωρίς να ενοχληθή από τον κόσμο, και σε ηλικία πενηντατριών ετών αφού εκάρη και έγινε Μοναχή «εξεδήμησε προς κύριον» και ανεπαύθη «το πολυπαθές της σαρκιον».

Ω αδελφοί μου, μια νέα χήρα σαν τη χήρα στα Σάρεφθα της Σιδωνίας ξεπροβάλλει σήμερα μπροστά μας, μιαν άλλη χήρα σαν την πλήρη «ελεημοσυνών ων εποίει» χήρα της Ιόππης, την ΤαΒιθα, μας προβάλλει σήμερα η άγια μας Εκκλησία, την οσία μητέρα Σοφία.

Άγνωστη στο πλήθος των χριστιανών ήταν, πόσο γνωστή όμως είναι στον άγιο Θεό! Οι ελεημοσύνες της οι προσευχές της, η άσκησί της και τα δάκρυα της την αξίωσαν εκείνου του υπέροχου θαύματος πού ακούσατε.

Άλλα τάχα μόνο για κείνην έγινε το θαύμα; Μήπως και σε κάθε ένα πού αδειάζει με ιλαρότητα και απλότητα καρδιάς τις αποθήκες του και σκορπά στους φτωχούς και ιδρύει ευαγή ιδρύματα και συνεισφέρει σε φιλανθρωπικά καταστήματα δεν επαναλαμβάνεται το θαύμα;

Το εβροντοφώνησε και αποφθεγματικά το διετύπωσεν ο σοφός Σολομών στις παροιμίες του, «τίμα τον Θεόν από σων δικαίων πόνων και απάρχου αυτώ από σων καρπών δικαιοσύνης, ίνα πιμπλαται παντός αγαθού ο οίκος σου οίνω δε ληνοί σου εκβλύζωσι», δηλαδή να τιμάς το Θεό με τα δώρα πού του προσφέρεις από τους κόπους σου και τη δούλεψί σου, και να του αφιερώνεις τα πρώτα και καλλίτερα από τα προϊόντα σου, ώστε να είναι γεμάτο από αγαθά το σπίτι σου και η ληνού σου να ξεχειλίζη από κρασί.

Ωραίο είναι να δίνωμε, και μάλιστα περισσότερον από το να παίρνωμε. «Μακάριόν εστί διδόναι μάλλον ή λαμβάνειν», λέγει ο απόστολος Πέτρος στις πράξεις των Αποστόλων.

Όταν παίρνωμε και δεχόμαστε προσφορές από τους άλλους είμαστε: χρεώσται απέναντι τους, δεν περιμένωμε μισθό να λάβωμε, αλλά οφείλουμε να δώσωμε.

Όταν όμως δίνωμε ελεημοσύνη δανείζομε στο Θεό κατά το προφητικό λόγιο, «ο ελεών πτωχόν δανείζει Θεώ» και έχομε να λαβαίνωμε από τις ουράνιες αποθήκες του Θεού το κεφάλαιο μας μαζί με τον τόκο, τις ελεημοσύνες μας δηλαδή μαζί με τη χάρι και το έλεος του Θεού την οποία είθε κανείς από όλους μας να μη στερηθή.