Ζωηφόρος

Μάρτυρος Λουκιλλιανού, του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου,

Μάρτυρος  Λουκιλλιανού

(3 Ιουνίου)

του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου

Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Ο μιμητής του Χριστού

«Λουκιλλιανώ πήγνυται Σταυρός κάτω, ούχ ως ο Χριστού και τίτλον φέρων άνω».

Σήμερα, αδελφοί μου χριστιανοί, η αγία μας Εκκλησία εξυμνεί εξ μάρτυρες μαζί, πρώτα τον άγιο Μάρτυρα Λουκιλλιανό, υστέρα τους τέσσερεις νεανίσκους Κλαύδιο, Υπάτιο, Διονύσιο και Παύλο και τελευταία την αγία παρθένο μάρτυρα Παύλα.

Ο άγιος μάρτυς Λουκιλλιανός δεν ήταν εξ αρχής χριστιανός, ήταν ειδωλολάτρης και μάλιστα ιερέας των ειδώλων στη Νικομήδεια. Τα πιο πολλά χρόνια της ζωής του μέχρι τα γεράματα του τα πέρασε σφάζοντας και θυσιάζοντας τα ζώα επάνω στους βωμούς των ανύπαρκτων και ψεύτικων θεών.

Άλλα ο Χριστός πού «δέχεται τον της ενδέκατης κάθαπερ και τον της πρώτης» δεν απεστράφηκε το γέροντα ιερέα των ειδώλων πού σαγηνεμένος από τα δίκτυα του λόγου των χριστιανών κατάλαβε τη ματαιότητα των ειδώλων και επροσχώρησε στην ταξί των χριστιανών.

Εξ άλλου αυτή η μεταστροφή είχε μεγαλύτερη αξία. Διότι ο λόγος και η διδασκαλία συνήθως επιδρούν στις εύπλαστες ψυχές των νέων, μα στις μεστωμένες και σκληρές πια γεροντικές καρδιές και στα μυαλά πού έχουν πήξει επάνω σε μια ιδέα, ή θρησκεία, ή ζωή, είναι αν όχι αδύνατο, τουλάχιστο πολύ δύσκολο να επιδράσουν.

Και βέβαια αυτή η μεταστροφή του Λουκιλλιανού απόδειξε για μια ακόμη φορά πώς ο λόγος του Θεού «είναι τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιρον δίστομον, διϊκνούμενος άχρι μερισμού σαρκός και πνεύματος και κριτικός ενθυμήσεων και εννοιών καρδίας», κατά το μεγάλο των εθνών Απόστολο.

Φαντάζεσθε τώρα την προσβολή πού ένοιωσαν οι ειδωλολάτρες και μάλιστα η ταξί των ιερέων των ειδώλων.

Γι' αυτό και τον έφεραν μπροστά στον κόμητα Σιλβανό, και άρχισαν να ασκούν επάνω του όλη τους την πειθώ. Αφού όμως ο γέροντας έμεινεν αμετάπειστος και επανέλαβε το ιστορικό «καλόν εστίν αυτομολείν εις Χριστόν», δηλαδή το πιο σωστό είναι να τρέχη κανείς μόνος του κοντά στο Χριστό και στην Εκκλησία του, εσήκωσαν φωνές οργής και θυμού και απαιτούσαν από τον κόμη να τον τιμωρήση παραδειγματικά, γιατί ήταν λιποτάκτης και προδότης των πατροπαράδοτων θεών.

Όλοι έπεσαν κατ΄ επάνω του και μη μπορώντας να κυβερνήσουν τα νευρά τους του έσπασαν τα σαγώνια, τον έδειραν με ραβδιά «και τον εκρέμασαν κατακέφαλα».

Ύστερα από τα σκληρά αυτά βασανιστήρια, στα όποια ούτε ένας νέος δεν θα άντεχε, τον έρριξαν στη φυλακή. Άλλα πόση δύναμι και παρηγοριά συνάντησα, εκεί ο γέροντας Λουκιλλιανός! Τέσσερεις νέοι γενναίοι στην πίστι και αλύγιστοι, ελεύθεροι από τις ηδονές, πού συνήθως σαγηνεύουν τους νέους, και σκλαβωμένοι στην αγάπη του Χριστού βρισκόταν εκεί φυλακισμένοι, ήταν οι ευγενείς νέοι Κλαύδιος, Υπάτιος, Διονύσιος και Παύλος.

Την άλλην ήμερα και τους πέντε τους ωδήγησαν μπροστά στον κόμητα. Και αφού τους βρήκε κατά την ανάκρισιν αμετάθετους τους έρριξε μέσα σε αναμμένο καμίνι. «Άλλ' ω των υπέρ νουν του Ιησού θαυμάτων»! Όπως άλοτε στη χώρα της Βαβυλώνας έτσι και τώρα η φωτιά δεν κατέκαυσε τα των μαρτύρων σώματα, αλλά βροχή θεόσταλτη, κατέσβεσε τη φωτιά και άνοιξε το δρόμο στους πέντε μάρτυρες να βγουν και να διαλαλήσουν ακόμη μια φορά το «μεγάλα τα της πίστεως κατορθώματα»!

Κατησχυμένος ο κόμης και φοβούμενος μη τυχόν και άλλα κατορθώματα επιτελέσουν με την πίστι τους οι Μάρτυρες και πολλούς μετακαλέσουν από τα είδωλα στο Χριστό, τους έστειλε μακριά στο Βυζάντιο για να μαρτυρήσουν εκεί.

Πράγματι δε εκεί τα μεν αγία παιδιά αποκεφαλίσθησαν ενώ ο άγιος Λουκιλλιανός κρεμάστηκε πάνω σε σταυρό επαναλαμβάνοντας το φρικτό του Κυρίου Μαρτύριο. Επάνω δε καθώς ήταν δεμένος του κατεξέσχιζαν τις σάρκες του και ύστερα του εκάρφωσαν τα χέρια και τα πόδια και την πλευρά, και ο άγιος με απαράμιλλη καρτερία προσευχόταν στο Χριστό και ευχόταν για την άφεσι των αμαρτιών των σταυρωτών του και ήρεμα και γαλήνια παρέδωσε το πνεύμα του.

Η ζωή του Μάρτυρος Λουκιλλιανού, αδελφοί μου, εκτός από το σταυρικό θάνατο έχει και άλλο το κοινό σημείο με τη ζωή του Χριστού μας. Όπως οι Μυροφόρες γυναίκες ακολουθούσαν τον Κύριο μας κα! τον διακονούσαν, έτσι και τον άγιο μας μια οσία και παρθένος και μυροφόρος, η Παύλα πού πέρασε τη ζωή της περιθάλποντας τους μάρτυρες, επισκεπτόμενη τις φυλακές κα! περισυλλέγοντας τα μαρτυρικά τους λείψανα, όταν τη συνοδεία του Λουκιλλιανού την ωδηγούσαν στο Βυζάντιο έτρεξε και εκείνη από κοντά για να προσφέρη τις επικήδειες τιμές στους Μάρτυρες.

Άλλα την συνέλαβαν, την έδειραν με λουριά και με ραβδιά και τελευταία την εθανάτωσαν με ξίφος.

Ω αδελφοί μου. Πόσα υπέφεραν οι άγιοι για την αγάπη του Χριστού! Εφρόντιζαν όπως έζησεν εκείνος έτσι και εκείνοι να πολιτευθούν. Εβάδιζαν επάνω στα αχνάρια του αφού ο «Χριστός έπαθεν υπέρ ημών ημίν υπολιμπάνων υπογραμμόν, ίνα τοις ίχνεσιν αυτού επακολουθήσωμεν».

Εμείς θα ακολουθήσωμε επί τέλους τα ίχνη του Χριστού; ή θα επιμένωμε στην οδό της αμαρτίας, της ηδονής και της αποστασίας; θα συμπορευθούμε με το Σωτήρα μας, θα συσταυρωθούμε, σταυρώνοντας τα πάθη της ψυχής και του σώματος μας, ώστε να συναντηθούμε και να συζήσωμε με Αυτόν στην αιωνιότητα και μακαριότητα της Βασιλείας του; Άμποτε.

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel