Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Ο Θαυμαστωρείτης

«Θαυμαστόν ώκει πριν Συμεών γης ορός, πόλου δε πανθαύμαστον οικεί νυν όρος».

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί τιμούμε τη μνήμη του οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Συμεών του θαυμαστωρείτου. Λέγεται θαυμαστωρίτης γιατί ολόκληρη τη ζωή του σχεδόν την επέρασε επάνω σε ένα στυλό πού είχε στήσει στο θαυμαστόν όρος της Συρίας.

Έζησε κατά τον έβδομο μετά Χριστόν αιώνα στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστίνου. Καταγόταν από την Αντιόχεια της Συρίας και μάλιστα από γονείς ευσεβείς και ενάρετους τον Ιωάννη και τη Μάρθα. Ήταν αγιασμένος «εκ κοιλίας μητρός» και προωρισμένος πριν ακόμη συλληφθη να γίνη θαυμαστός του Θεού άνθρωπος και μέγας Ασκητής.

Την κατά χάρι του Θεού θαυμαστή σύλληψί του προεμήνυσε δι΄ αποκαλύψεως ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και βαπτιστής στη Μάρθα τη μητέρα του και μάλιστα της αποκάλυψεν ότι μέλλει να γίνη μέγας και πολύς ο βλαστός και καρπός της κοιλίας της.

Πράγματι δε έγινεν   αξιοθαύμαστος,   και   σπουδαίος   κατά Θεόν ήταν καθ' όλη του τη ζωή. Από τη νηπιακή του ηλικία ο Συμεών έδειχνε τις θείες και μεγάλες αρετές του. Ουδέποτε ήπιε γάλα Τετάρτη ή Παρασκευή και ουδέποτε έπιασε τον αριστερό μαστό της μητέρας του για να θηλάση. Έδειχνεν έτσι ότι επιμελώς θα απέφευγε τον αριστερό διάβολο και τα αμαρτίας έργα, έχοντας στραμμένο το τιμόνι της ψυχής του πάντοτε προς τα δεξιά και επιποθώντας να συγκαταριθμηθή με τα εκ δεξιών πρόβατα κατά την ήμερα της κρίσεως.

Άλλα το πόσο τον εθαυμάστωσεν ο Κύριος φαίνεται από την πρωτότυπη και ανεπανάληπτη αφιέρωσί του στην άσκησι και τον ισάγγελο βίο. Παιδί έξι χρόνων, πού όπως τα άλλα είχε ανάγκη να τον προσφέρη το φαγητό η μητέρα και να το ντύση η μάνα και να το φροντίζη και να το παιδαγωγή και να το μορφώνη για να το εξόπλιση μέχρις ότου ανδρωθή και αντιμετώπιση μόνο του τη ζωή, ο Συμεών έφυγεν από το σπίτι αφού εγκατέλειψεν όλα τα αγαθά που πλουσιοπάροχα απολάμβανε κοντά στους γονείς του και σαν την Παναγία μας που από τριών χρονών αφιερώθηκε στα Άγια των Αγίων και εκείνος ο «παιδαριογέρων» αφιερώθηκε στην άσκησι και την ισάγγελη πολιτεία. Μα μήπως δεν ήταν άγγελος; Αδέσμευτος από κάθε αμαρτία, άγιος και άσπιλος, πριν ακόμα γνωρίσει το κακό πού επιπολλάζει στον κόσμο έφυγε στην έρημο σαν τη φιλέρημο Τρυγώνα και εμαθήτευσε μέσα στο διδασκαλείο της Φύσεως με διδάσκαλους τους αγίους Αγγέλους.

Και όπως τη Θεοτόκο ο Αρχάγγελος Γαβριήλ την έτρεφε στα Άγια των Αγίων με ουράνια τροφή έτσι και το Συμεών Άγγελος Κυρίου τον έτρεφε και τον δίδασκε το πρακτέο και το φευκτέο και ήταν σαν να μη ζούσε μόνος αλλά «μετά των αγγέλων». Ω μακαριά ζωή και ισάγγελη, ω θαυμαστή του κόσμου απαμάκρυνσι! Ποιος από μας ημπορεί όχι να τα πραγματοποίηση αυτά τα θαυμαστά και τεράστια, άλλ' απλώς να τα διανοηθή;

Λόγω της μεγάλης του αθωότητος και αγνότητος τα θαύματα του ήταν κάτι το φυσικό και απλούστατο. Υπερφυσικός άνθρωπος εκείνος τα θαύματα του φαινόταν φυσικά γεγονότα και ενέργειες, και καθόλου δεν εκαυχάτο για τη θαυματουργική χάρι πού είχεν από το Θεό λάβει. Είχαν πια περάσει έξη χρόνια πού εδιδασκόταν στο ορός από τον Άγγελο και «μετήρχετο αγγελικήν πολιτείαν» και τότε έστησεν ένα στυλό και ανέβηκεν επάνω και έζησεν εκεί δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια κατεβαίνοντας μόνο για κάποια σοβαρή ανάγκη και πάλι εκεί επανερχόμενος.

Μετά τα δεκαοκτώ χρόνια εγκατέλειψε το στυλό εκείνο και ανέβηκε σε άλλο στυλό πού ήταν στημένος στο θαυμαστόν ορός σε τόπο βραχώδη και ξερό όπου και παρέμεινεν εκεί πενηνταπέντε ολόκληρα χρόνια «εν ψύχει και γυμνότητι» υπομένοντας «τον καύσωνα της ημέρας και τον παγετόν της νυκτός».

Εδδομηνταεννιά ολόκληρα χρόνια «τη υπέρ άνθρωπον διετέλεσεν ασκήσει και καρτερία» και σε ηλικία ογδονταπέντε χρόνων γεμάτος από νίκες κατά του διαβόλου και της αρετής βραβεία εγκατέλειψε το θαυμαστόν ορός και κατώκησε στο πανθαύμαστον ορός του Παραδείσου καθώς ωραιότατα λέγει ο ιερός Συναξαριστής: «θαυμαστόν ώκει πριν Συμεών γης όρος, πόλου δε πανθαύμαστον οικεί νυν ορός». Τι να ειπούμε τώρα εμείς αγαπητοί;

Ας σκεφθούμε πώς ανατρέφουν οι γονείς τα παιδιά τους σήμερα και θα ιδούμε αν έχη η ζωή μας καμμιά σχέσι με τη ζωή του αγίου Συμεών. Τα ανατρέφομε με την τηλεόρασι και όχι με την εκκλησία, με τα αγγλικά και όχι με το κατηχητικό, με την υπερτροφία και όχι με τη νηστεία με κοσμικό φρόνημα και όχι με του θεού το θέλημα.

Και εάν καμμιά φορά — όχι στα έξι τους χρόνια — αλλά στα δεκαοκτώ και στα είκοσι εκδηλώσουν την επιθυμία να ασκητέψουν ή να ιερωθούν, ώ τότε τις είδε και τις ήκουσε και δεν ετρόμαξε και δεν εφοβήθη!

Και όμως ακόμα μας ανέχεται ο Θεός.

Ας ξυπνήσωμε αγαπητοί, η ζωή δε μας δόθηκε για να την γλεντούμε και τα παιδιά μας δεν τα γεννήσαμε για να κάνωμε το γούστο μας και όπως εμείς νομίζουμε να τα χαρούμε, αλλά για να δημιουργήσωμε πολίτες του ουρανού και να προσφέρωμε στο Θεό σαν συνδημιουργοί «όργανα της χάριτος» «πιστούς οικονόμους» και υπηρέτες του θελήματος του και της Εκκλησίας Του. Όλα είναι μάταια και «ωσεί ουδέν» μπροστά στο «κατά Θεόν ζην» και «εν Χριστώ πολιτεύεσθαι». Ας σκεφθούμε με ποιο τρόπο τον ουρανό θα κερδίσωμε.