Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Ο Άγιος Μώκιος

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, πανηγυρίζομε τη μνήμη του αγίου ενδόξου Ιερομάρτυρος Μωκίου.

Έζησεν ο άγιος μας στα χρόνια του αυτοκράτορα της Ρώμης Διοκλητιανού. Από μικρή ηλικία αγάπησε το Χριστό και την Εκκλησία και υποσχέθηκεν ολοκληρωτικήν αφιέρωσι σ' Εκείνον. Γι' αυτό και εσπούδασε τα ιερά γράμματα και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος της εν Αμφιπόλει Εκκλησίας.

Η Αμφίπολις αργότερα έγινε και έδρα Μητροπόλεως με το όνομα Χριστούπολις, άλλα σήμερα δυστυχώς ο τόπος της είναι έρημος.

Σαν πρεσβύτερος της του Χριστού Εκκλησίας έδρασε κυρίως εναντίον της ειδωλολατρείας, η οποία σαν θάλασσα έζωσε τις νησίδες των αγίων του Χριστού Εκκλησιών. Εκήρυττε λοιπόν στους χριστιανούς του να απέχουν από τα ειδωλολατρικά ήθη και έθιμα, «ου μην αλλά» και προσήλκυε πολλούς ειδωλολάτρες στο γαλήνιο και απάνεμο λιμάνι της Εκκλησίας του Χριστού.

Για τη δράσι του αυτή τη φιλόχριστη και ειδωλοκαταλυτική έγινεν ο στόχος των επισήμων ειδωλολατρών και αρχόντων, και οι άρχοντες των εθνών ζητούσαν αφορμή για να πνίξουν τη φωνή του Μωκίου και να εξαφανίσουν την δημιουργική του ζωή και εργασία.

Όταν λοιπόν ο Ανθύπατος Λαοδίκιος εθυσίαζε στο βωμό του ψευδόθεου Διόσκορου και πλήθος ειδωλολατρών ήταν συναγμένοι για να παρακολουθήσουν την τελετή της θυσίας ο θαρραλέος και φλογερός Μώκιος διέσχισε τον όχλο και φθάνοντας μπροστά στο βωμό τον έρριξε κάτω σε συντρίμμια.

Μεγάλην εθεώρησεν ο Λαοδίκιος την προσβολή, ασυγχώρητη την ιεροσυλία. Τον έπιασαν λοιπόν και τον υπεχρέωσαν βασανίζοντας τον να αρνηθή το Χριστό και την υπέρ αυτού υπηρεσία. Άλλ' ο Μώκιος ωμολόγησεν ότι ο μόνος αληθινός Θεός είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ο δε βωμός και τα αγάλματα άψυχα εκμαγεία των ψεύτικων και ανύπαρκτων θεών.

Και γι' αυτή του την ομολογία εκρέμασαν τον άγιο Μώκιο και με σιδερένια νύχια κατεξέσχισαν τα μελίγγια, το σαγόνι και τις πλευρές του, και αφού με του Χριστού την επέμβασι τη θεία αποκαταστάθηκε του Μωκίου η υγεία, άναψαν με πίσσα και στουπί και κληματίδα επταπλάσια ένα καμίνι και σαν άλλοτε τους τρεις παίδες τον έρριξαν μέσα βέβαιοι πώς έτσι θα κατέκαιαν και το Μώκιο και το έργο του.

Άλλα καθώς έσκυψαν ο Λαοδίκιος και εννέα άρχοντες να ιδούν το βέβαιο τέλος του ιερομάρτυρα ανέβηκε τόσον υψηλά η φλόγα ώστε κατέκαυσε και το Λαοδίκιο και τους άλλους εννέα. Ο δε άγιος Μώκιος σώος διαφυλάχτηκεν από τις αδηφάγες φλόγες και σαν να βρισκόταν μέσα σε όασι πραγματική περπατούσε και όπως οι τρεις παίδες εδοξολογούσε το Θεό πού του έστειλε τρεις αγίους και ένδοξους άνδρες και μετέβαλαν σε δρόσο της καμίνου τη φλόγα.

Άγνωστο ποιοι ήταν οι τρεις εκείνοι άγιοι άνδρες. Πιθανόν να ήταν οι τρεις παίδες Ανανίας Αζαρίας και Μισαήλ, οι πρώτοι αποδείξαντες «δρορσοβόλον την κάμινον». Του ενός μάλιστα το πρόσωπον έλαμπε περισσότερο και από την κόκκινη της καμίνου φλόγα.

Το θαύμα ήταν καταπληκτικό και μέγα και όμως δεν εσυνέτισε τους άρχοντες των ειδώλων αλλά αφού καταντροπιασμένοι τον έβγαλαν από το καμίνι τον έρριξαν στη φυλακή κατά διαταγή του πρίγκιπα Θαλάσσιου.

Και άλλος ανθύπατος ήλθεν εις αντικατάστασι του κατακαέντος Λαοδικίου. Και τότε έβγαλαν τον άγιον από τη φυλακή και μπροστά του τον έφεραν, αλλά μάταιη απόβηκε κάθε προσπάθεια να μεταπείσουν τον Ιερομάρτυρα, γιατί εκείνος ακλόνητος έμεινε και θαρραλέα την πίστι του ωμολόγησε στο Χριστό τον πρώτο και μεγάλο Μάρτυρα.

Και κατά διαταγή του Ανθύπατου έδεσαν τον άγιο Μώκιο επάνω σε δυο τροχούς με κοφτερές λεπίδες οι όποιοι γυρίζοντας ο ένας προς τον άλλον αντίστροφα του καταξέσκισαν τις σάρκες και αιμόφυρτο παρουσίασαν του αγίου το σκήνωμα. Άλλ' ώ του θαύματος! Του Χριστού μας η δύναμι και η θεία χάρις πάλιν εθαυματούργησε και σώο και άβλαβο αποκαταστάθηκε του αγίου το μαρτυρικό σώμα.

Το θαύμα ήταν «εξώφθαλμο» και κραυγαλέο, γιατί και όλος ο λαός εφώναζε να μην πειράξουν πλέον τον άγιον αλλά να τον αφήσουν να ζήση και να υπηρέτη του Κυρίου το θέλημα. Και ο Ανθύπατος για να μην εξόργιση το λαό και τον εξώθηση στη χριστιανική θρησκεία έστειλε τον άγιο Μώκιο στην Ηράκλεια της Θράκης προς τον άρχοντα Φιλιππήσιο και από εκεί παραπέμφτηκεν ο άγιος στο Βυζάντιο οπού και καταδικάστηκεν εις θάνατο.

Και με τον αποκεφαλισμό του έλαβεν ο άγιος δυο στεφάνους το στέφανο του Μάρτυρα και το στέφανο του ιερέα του Υψίστου. Άλλα και από τους ανθρώπους έλαβε τον αμάραντο της δόξας στέφανο. Πρώτος ο Μέγας Κωνσταντίνος του έκτισε μεγαλόπρεπο Ναό στην Κωνσταντινούπολι όπου και μετακόμισε τα άγια του Λείψανα,

Όντως, αγαπητοί μου αδελφοί, «μεγάλα τα της πίστεως κατορθώματα», γιατί όπως οι άγιοι τρεις παίδες «εν τη πηγή της φλογός ως επί ύδατος αναπαύσεως ηγάλλοντο» έτσι και ο άγιος Ιερομάρτυς Μώκιος σώος και αβλαβής από τις φλόγες της καμίνου με τη χάρι του Χριστού «Εδείκνυτο».

Πάντοτε, αγαπητοί μου αδελφοί, έχομεν ανάγκη αυτής της φλογερής και ζωντανής πίστεως του αγίου Ιερομάρτυρος Μωκίου, και μάλιστα σήμερα πού οι συμφορές του εθνικού μας βίου, και οι προσωπικές του καθένα μας, αλλεπάλληλες έρχονται και μας κλονίζουν.