Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου
από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»
***
Ιωάννης ο Θεολόγος
«Την των Αποστόλων ακρότητα, της θεολογίας την σάλπιγγα,
τον πνευματικόν στρατηγόν, τον την Οικουμένην Θεώ καθυποτάξαντα,
δεύτε οι πιστοί μακαρίσωμεν Ιωάννην τον αοίδιμον».
Το μήνα Μάιο, ιδιαίτερα, πανηγυρίζομε τη μνήμη του «υιού της βροντής», του σαλπιστή των μυστηρίων του Θεού, του θεολόγου μαθητού του Κυρίου και Ευαγγελιστού και Αποστόλου. Πράγματι, ήταν των Αποστόλων άκρατης, διότι από τον όμιλο των 12 Μαθητών, περισσότερο αυτός ηγαπάτο από τον Κύριο. Αυτός βρισκόταν πιο κοντά ψυχικά στο Χριστό. Αυτός μαζί με τον Πέτρο και τον αδελφό του Ιάκωβο, παρέμειναν στο σπίτι του Ιαείρου για να παραστούν σαν μάρτυρες της αναστάσεως της θυγατέρας του. Αυτός, πάλι με τον Πέτρο και τον Ιάκωβο, έγινε θεατής της δόξης του Χριστού πάνω στο Ορός Θαβώρ κατά τη Μεταμόρφωσί Του. Αυτός έγειρε στο στήθος του Ιησού τη νύχτα του Μυστικού Δείπνου και άκουσε τους χτύπους της αγίας καρδίας Του και πληροφορήθηκε από το ίδιο το στόμα Του, ποιος ήταν ο προδότης. Αυτός πάλι με τον Πέτρο και τον Ιάκωβο ήταν στον κήπο της Γεθσημανή πλησιέστερα προς τον προσευχόμενο Χριστό και έγινε μάρτυς της αγωνίας Του και του ματωμένου ιδρώτα Του. Αυτός παρακολούθησε από κοντά τη σύλληψι, την ανάκρισι, τη δίκη και την καταδίκη του Ιησού. Αυτός μόνο βρέθηκε μαζί με την Υπεραγία Θεοτόκο κάτω από το Σταυρό του Μαρτυρίου του Κυρίου και σαν αμοιβή της αφοσιώσεως του ανάλαβε από τον ίδιο το Χριστό την προστασία της Παναγίας Παρθένου.
Ήταν όμως ο Ιωάννης ο Θεολόγος και σαν μια σάλπιγγα, πού διαλαλούσε στα πέρατα του κόσμου τα μυστήρια του Θεού, γιατί ήταν, όπως σημειώνει ο ιερός Υμνογράφος «ο θεατής των άρρητων αποκαλύψεων και ερμηνεύς των άνω του Θεού μυστηρίων». Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς αναφέρει ότι ο Ιωάννης, επειδή έβλεπε πώς όλοι οι άλλοι Ευαγγελισταί στα Ευαγγέλια τους ανέφεραν κυρίως τα θαύματα και την Ιστορία του Χριστού, και δευτερευόντως τη διδασκαλία Του, αποφάσισε, αφού και οι γνωστοί του τον παρεκίνησαν και αφού το Άγιο Πνεύμα τον εφώτισε, να γράψη ένα πνευματικό Ευαγγέλιο, στο όποιο να έκθετη όλο το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Χριστού. «Τον μέντοι Ιωάννην έσχατον, συνιδόντα ότι τα σωματικά εν τοις Εύαγγελίοις δεδήλωται, προτραπέντα υπό των γνωρίμων, πνεύματι θεοφορηθέντα πνευματικόν ποιήσαι Ευαγγέλιον».
Έγραψε ακόμη τρεις πνευματικώτατες επιστολές που ονομάζονται Καθολικές, και την Αποκάλυψι στο ιερό σπήλαιο της Πάτμου, όπου εξόριστος από τον αυτοκράτορα Δέκιο ζούσε.
Ήταν όμως ο Ευαγγελιστής Ιωάννης και ένας πνευματικός στρατηγός, ο όποιος με τις πνευματικές του επιχειρήσεις υπόταξε την Οικουμένη στο θέλημα του Χριστού. Και στα Ιεροσόλυμα, και στη Σαμάρεια και στην Έφεσο και στην Πάτμο, αλλά και σε άλλες πολλές πόλεις, του τότε γνωστού κόσμου εκήρυξε το Ευαγγέλιο του Χριστού και με οξυδέρκεια και στρατηγική δεξιοτεχνία επιστατούσε σε όλες τις Εκκλησίες πού δημιουργούσε και καθοδηγούσε όλους τους ποιμένες πού εγκαθιστούσε. Ανησυχούσε αφάνταστα με τη σκέψι ότι τυχόν μία ψυχή θα χαθή από τα χέρια του και του ζητήσει έπειτα λόγο ο Θεός.
Χαρακτηριστικό είναι εκείνο πού από το βίο του αναφέρει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς. Ύστερα από την εξορία της Πάτμου, ελεύθερος πλέον περιώδευε τις πόλεις της Μικράς Ασίας και εκήρυττε. Σε μια απ' αυτές μέσα από το πλήθος πού τον άκουγε διέκρινε ένα νέο με σπινθηροβόλα μάτια, με ωραίο παράστημα και ευγενικιά φυσιογνωμία, τον κάλεσε ιδιαίτερα και τον παρέδωσε στα χέρια του Επισκόπου της πόλεως λέγοντας του: σου τον αφήνω για να τον φροντίζης και να τον διαφύλαξης κοντά στο Χριστό αγνό και αμόλυντο. Πράγματι υστέρα από την αναχώρησι του Ευαγγελιστή ο Επίσκοπος τον παρέλαβε στην Επισκοπή και τον κατηχούσε με κάθε επιμέλεια στη θρησκεία του Χριστού. Τελευταία μάλιστα και τον εβάπτισε. Έκτοτε όμως ο Επίσκοπος πιστεύοντας ότι είχε τελειώσει το έργο του άφησε κάποια σχετική ελευθερία στο νέον εκείνο, και εκείνος παρασύρθηκε από κακές συναναστροφές, επιδόθηκε στις διασκεδάσεις και ασωτείες και τελευταία, με μια σπείρα συνομηλίκων του, έφυγε στα βουνά και έγινε αρχικλέφτης προξενώντας το φόβο και τον πανικό σε όλους τους περιοίκους.
Επέστρεψεν όμως ο Ευαγγελιστής Ιωάννης υστέρα από χρόνια στην πόλι αυτή και πρώτη του ερώτησι στον Επίσκοπο ήταν: Δώσε μου την παρακαταθήκη πού σου άφησα. Και ο Επίσκοπος θλιμμένος - απάντησε: Απέθανε. Τι είδους θάνατο; έρωτα ο Ιωάννης, θάνατο ψυχικό... έγινε αρχιληστής και μάστιγα πραγματική των ανθρώπων. Ο Ιωάννης από τη θλίψι του έσχισε το ιμάτιο του και αμέσως βγήκε σε αναζήτησι του ληστή. Μόλις όμως επλησίασεν ο γέροντας εκείνος ο ασπρομάλλης το βουνό των κλεφτών, τον συνέλαβαν εκείνοι και εκείνος φώναξε: Τον αρχηγό σας θέλω. Να με πάτε στον αρχηγό σας. Αυτοί βλέποντας την επιμονή του τον πήγαν. Πάνοπλος ο αρχιληστής καθόταν επάνω σε ένα βράχο, όταν βλέποντας από μακρυά τον γέροντα Ιωάννη, τον παλαιό του προστάτη, από ντροπή και έλεγχο της συνειδήσεως του το έβαλε στα πόδια. Άλλα και ο γέροντας Ευαγγελιστής έτρεχε πίσω του σαν να ήταν νέος και παρακαλώντας τον του φώναζε: «Τι με φεύγεις τέκνον, τον σαυτού πατέρα τον γυμνόν τον γέροντα; ελέησαν με τέκνον, μη φόβου, έχεις έτι ζωής ελπίδας, εγώ Χριστώ λόγον δώσω υπέρ σου, αν δέη τον σον θάνατον εκών υπομένω, ως ο Κύριος τον υπέρ ημών υπέρ σου την ψυχήν αντιδώσω την εμήν στήθι πίστευσον. Χριστός με απέστειλε». Και ο αρχιληστής σώθηκε, σωτήρας δε ήταν ο Ιωάννης. Αμήν.
