Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Το   δοκίμιον    της    πίστεως

«Υπέρ Θεού Κοδράτος ήκων προς ξίφος, δούναι  κοδράντην και τον έσχατον θέλει».

Σήμερα, ευσεβείς χριστιανοί, η αγία μας Εκκλησία μαζί με την ανάμνησι του εν ουρανώ φανέντος σημείου του Τιμίου Σταυρού εορτάζει και τη μνήμη του αγίου ενδόξου μάρτυρος Κοδράτου.

Έζησε στη Νικομήδεια γύρω στα 253 μ.Χ. κατά την εποχή του Δεκίου και του Ουαλλεριανού, των ρωμαίων αυτοκρατόρων που έδιωξαν την εκκλησία του Χριστού.

Τα χρόνια ήταν πονηρά, και οποίος ζούσε χριστιανικά κατεδιώκετο αλύπητα. Οι ειδωλολάτρες, λοιπόν, τον κατήγγειλαν μαζί και με άλλους χριστιανούς και τους παρέδωσαν στον ανθύπατο Περίνιο, τον άρχοντα της Νικομήδειας.

Όταν τους ανέκρινεν ο άρχοντας, ο άγιος Κοδράτος πήρε το λόγο και εξ ονόματος και των άλλων, ωμολόγησε με παρρησία και είπε: «Χριστιανοί λεγόμεθα τούτο είναι θαυμαστόν όνομα, όπου εμείς έχομεν, εί δε θέλεις να μάθης και ποίον είναι το αξίωμα μας, άκουσον ημείς είμεθα δούλοι του Χριστού, και πόλιν έχομεν την άνω Ιερουσαλήμ».

Σαν κεραυνός έπεσε στα αυτιά του άρχοντα η απολογία του αγίου Κοδράτου. Τόσο πολύ εθύμωσε, πού εφούντωσε ολόκληρος και παρευθύς διέταξε να τον ξαπλώσουν στην γη και να τον χτυπούν με δούνευρα. Τόσο βαθειά χωνόταν στις σάρκες του πού η γη καταπλημμύρισε από το τίμιο αίμα του. Ύστερα από αρκετή ώρα βασάνων τον έρριξε στη φυλακή.

Τους μετέφερεν ο ανθύπατος και στην Νικομήδεια για να τους ανακρίνη και πάλι, και να τους καθυποβάλη σε χειρότερα βδασανιστήρια. Μερικοί λειποψύχησαν, άλλ' ο άγιος τους εστήριξε και εκείνοι γενναίοι και αλύγιστοι στη φωτιά παρεδόθησαν.

Ο Κοδράτος όμως δεν πτοήθηκε με τη φοβερή τιμωρία των αμετάθετων μαθητών του. Μπήκε, λοιπόν, στο Ναό των ειδώλων και «τα εν αυτώ πάντα συνέτριψε ξόανα», κατά το Συμεών το Μεταφραστή. Κατασυνέτριψε τα είδωλα τα άψυχα πού είχαν στήσει και προσκυνούσαν οι Έλληνες. Άλλα νέα τιμωρία ακολούθησε. Τον εκρέμασαν και με σιδερένιες πηρούνες κατεξέσχισαν τις σάρκες του. Και σε τσουβάλι τον έρριψαν και ανελέητα τον έδερναν με βούνευρα.

Και στην Απάμεια του Πόντου τον μετέφερεν ο Ανθύπατος και στην Καισαρεία και πόντου τα αυτά δεχόταν μαρτύρια. Δυο νέοι ο Σατορνίνος και ο Ρουφίνος θαυμάζοντας την πίστι και την υπομονή του Κοδράτου τον Χριστόν ωμολόγησαν και εδοκίμασαν και αυτοί του μαρτυρίου τα βάσανα αλλά και έλαβαν της νίκης το στέφανο.

Και στην Απολλωνία τον μετέφερε και να εξομώση τον ανάγκαζε. Επειδή όμως ο άγιος παρέμεινεν αμετάπειστος, ο ωμός τύραννος ανεκάτωσε αλάτι με ξύδι και το έχυσε επάνω στις πληγές του μάρτυρος, προστάζοντας άμα «να τρίβουν τις πληγές του με πανιά υφασμένα από γηδίσας τρίχας» κατά τον όσιον Αγιορείτη Νικόδημο. Μετά ταύτα επρόσταξε και έβαλαν πυρωμένα σίδερα στις πλευρές του μάρτυρα.

Μετά τόσα βάσανα και μετά τόσες οδοιπορίες και μετακινήσεις ο άγιος έμεινεν αμετακίνητος και τελευταία πια υπεχρεώθη να ακολουθήση τον ανθύπατο και στην Ερμούπολι. Εδώ ο γρανίτης της πίστεως, εδώ ο ομολογητής ο άριστος θα έπρεπε ή να αρνηθή το Χριστό ή να «αποδώση και τον έσχατον κοδράντην» της ζωής του. Το σώμα του ήταν ολόκληρο μια πληγή, άλλ' η ψυχή του φτερούγιζε σαν το πουλί από πίστι και θάρρος και υπομονή. Τον έρριξε λοιπόν σε σκάρα, πυρωμένη, τον άλλειψε με πίσσα και με λάδι και άναψε πελώρια φωτιά για να καταφάγη το μάρτυρα και ομολογητή. Άλλα και η φωτιά σεβάστηκε το πολύπαθο σώμα και με τρόμο το περικύκλωσε προσφέροντας του δροσιά αντί για φλόγα.

Τι απόμεινε πια για τον ανθύπατο; Η ντροπή και το πτώμα. Πτώμα οικτρό και ψυχή σκληρή καθώς ήταν δεν διδάχτηκε απ' τη φωτιά ούτε κι' από τους μάρτυρες που απ' αυτόν γίνηκαν και επρόσταξε με το σπαθί να θέσουν τέρμα στη ζωή του αήτητου μάρτυρα της πίστεως Κοδράτου του ομολογητή.

Ω αδελφοί μου χριστιανοί, ποιος από μας ακολουθεί το παράδειγμα του τιμωμένου αγίου μάρτυρος Κοδράτου;

Τάχα δεν αντιμετωπίζουμε και μείς τόσους και τόσους πειρασμούς στη ζωή; Τάχα δεν μας ζηλοφθονούν, δεν μας κατατρέχουν τόσοι και τόσοι ισχυροί, ακόμη δε και οικιακοί; Εκεί θα αποδειχθούμε αν είμαστε όντως χριστιανοί. Ας θυμηθούμε τον Απόστολο Ιάκωβο τον αδελφόθεο. «Πάσαν χαράν ηγήσασθε, αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις, γινώσκοντες ότι το δοκίμιον υμών της πίστεως κατεργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή έργον τέλειον εχέτω, ίνα ήτε τέλειοι και ολόκληροι εν μηδενί λειπόμενοι».

Θέλετε να είσασθε τέλειοι χριστιανοί; Δείξετε υπομονή στις θλίψεις και τις δοκιμασίες της ζωής. «Φέρε τοίνυν τα συμπίπτοντα γενναίως, τούτο γαρ σοι μαρτύριον εστί» λέγει ο Μάξιμος ο ομολογητής.

Θέλετε να μείνετε πιστοί; Δοκιμασθήτε με την υπομονή μέχρι τέλους της ζωής, «ο δε υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται».

Θέλετε να γίνετε μακάριοι και ευτυχείς κάτοικοι του Παραδείσου; Δέχεσθε με ακακία τη συκοφαντία, τον ονειδισμό, την ύβρι και την εκμετάλλευσι.

Η μακαριότης δεν βρίσκεται ούτε στον πλούτο, ούτε στη δόξα, ούτε στην υγεία, ούτε εξαρτάται από τα επίγεια πράγματα, αλλά στην αδιατάρακτη συνείδησι και στη γαλήνη της ψυχής που διατηρούμε ακόμη και όταν διωκόμεθα αδίκως. Έτσι αποφάνθηκεν ο Κύριος. «Μακάριοι έστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ' υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού». Αμήν.