από το βιβλίο του «Χειμερινό Συναξάρι», Εκδόσεις Ακτή, Λευκωσία 2008

Πάμε στις 28 Σεπτεμβρίου, γιορτάζει ο όσιος και ομολογητής Χαρίτων, ο θαυματουργός.   Βλαστάρι της Μικράς Ασίας. Της πόλεως του Ικονίου. Σπουδαίος και μεγάλος. Στον 3ο μ.Χ. αιώνα, έζησε και έλαμψε. Ήταν πολύ πιστός και φωτεινός. Γεμάτος χάριτες. Και ονομάσθη Χαρίτων. Χαριτωμένος. Κήρυττε και ομολογούσε τον Χριστό. Κι ο διοικητής της πόλεως τον εκάλεσε και του είπε: «Σε παρακαλώ, μη λες τέτοια πράγματα. Μη χαλάς την αρχαία θρησκεία μας. Μην παίρνεις στο λαιμό σου τους ανθρώπους. Πάψε να μιλάς. Κάνε κάτι άλλο». Κι ο Χαρίτων του λέει: «Δεν πρόκειται ν' αλλάξω. Εσύ, μάλιστα, θα ευχόμουν ν' αλλάξεις. Κι η παρέα σου.» Ο άλλος οργίσθηκε και τον υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια. με σιδερένια νύχια, με βούνευρα, αφού τον απογύμνωσαν οι δήμιοι, και ύστερα τον έκαψαν με αναμμένους δαυλούς. Σκεφθείτε οι ψυχούλες τι τράβαγαν για την αγάπη του Χριστού και την ομολογία του ονόματος του. Και ύστερα, καθώς ήταν καταπληγωμένος, διέταξε και τον έβαλαν στη φυλακή. Οι φυλακές όλου του κόσμου, και Της πατρίδος μας, έχουν φιλοξενήσει αγίους, μάρτυρες, αδικημένους, ταλαιπωρημένους, κι είν' οι τόποι αυτοί αγιασμένοι. Έχουν φιλοξενήσει τον Χριστό, τον έβαλε κι ο Πιλάτος στο διοικητήριο, στη φυλακή, η φυλακή του Χριστού υπάρχει και τώρα, όταν πάμε εκεί, στο πραιτώριο, και τι βλέπομε; Και προ ετών ένας Αμερικανός είχε φωτογραφήσει το μέρος της φυλακής, που 'χαν δέσει τον Ιησού χέρια και πόδια. Κι όταν πήγε και εμφάνισε τη φωτογραφία, τι λέτε πως βγήκε στη φωτογραφία του; Το πρόσωπο του Χριστού. Το 'χα πεί και άλλη φορά. Κι ο άνθρωπος έμεινε. Γύρισε πάλι, τα 'ψαξε περισότερο, ήταν Προτεστάντης, κι έγινε ορθόδοξος. Τόσο πολύ χάρηκε. Είναι παντού ο Χριστός μας. Και κάνει και τώρα θαυματα. Κι ευλογεί και σώζει τους ανθρώπους. Έμεινε στη φυλακή μέχρι το 275. Έζησε στα χρόνια του Αυρηλιανού, αυτοκράτορος της Ρώμης. Και τότε ο Αυρηλιανός, πό 'κανε πολλά και φοβερά κακά, απέθανε με άσχημο θάνατο. Τον χειρότερο για την ψυχούλα αυτή. Κι άφησαν ελεύθερο τον Χαρίτωνα και πήγαινε για Τους Αγίους Τόπους, να ευχαριστήσει τον φιλάνθρωπο Χριστό και να δει τα μέρη που εβάδισε και αγίασε και μαρτύρησε και Ανέστη Εκείνος και Ανελήφθη. Στο δρόμο, όμως, τον έπιασαν λησταί. Φρούτο παλιό και τωρινό και πάντοτε. Τον πήγαν στη σπηλιά τους, τον έδεσαν, τον έριξαν σε μια άκρη και τον άφησαν. Και του ζήταγαν λεφτά. Που να τα βρει τα λεφτά; Αυτός ένα θησαυρό είχε: Τον Χριστό. Αλλ' αυτός είναι πνευματικός θησαυρός. Αδαπάνητος και αιώνιος. Πολύτιμος μαργαρίτης. Μια μέρα, που 'χαν βγει για τη δουλειά τους κι είχαν αφήσει ένα δοχείο με κρασί ανοιχτό, πήγε μια οχιά κι έριξε μέσα το δηλητήριο της. Γύρισαν εκείνοι κατάκοποι και διψασμένοι, ήπιαν όλοι το κρασί, και σε λίγο πήγαν για την άλλη ζωή. Είδατε τι κάνει ο Κύριος; Και καθώς είχαν δεμένο τον Χαρίτωνα, την ίδια ώρα ελύθηκαν αοράτως τα δεσμά του. Ο Χριστός μας τον έλυσε. Και τότε τι κάνει; Τι κάνει; Προσευχήθηκε για τις ψυχές αυτών των ανθρώπων. Αυτό είν' η χριστιανοσύνη κι η αγάπη! με πόνο ψυχής και με καρδιά συντετριμμένη. Κι ύστερα του 'ρθε μια φώτιση. Δεν κάνω το σπήλαιο μοναστήρι; Και το μεταποίησε. Το μετασκεύασε, όπως λέει το Συναξάριο. Και το έκανε μοναστήρι. Εθαψε και τους ληστάς εκεί, τυχεροί ήσαντε, μες στην ατυχία τους, ήσαν τυχεροί. Να γίνουν κτίτορες. Χέ... χέ... χέ... Πως δουλεύει ο Θεός! Και πως εργάζεται για όλες τις ψυχές και για όλες τις καταστάσεις! Μυστήριο είν' η αγάπη Του! Δεν λέγεται! Και ύστερα, σιγά -σιγά, ήλθαν άπ' τα γύρω κι από κοντά κι από μακριά, πολλοί κι έγιναν μοναχοί. Και γέμισε 'κεί πέρα το σπήλαιο ανθρώπους, λάτρεις του Θεού. Ερωδιούς. Εραστάς του Κυρίου. Κι η δοξολογία ήτο ακοίμητος. Έγινε Λαύρα. Έγινε ολόκληρο μελίσσι. Και εργάζετο ο άγιος. Κι επειδή είχε μεγάλη αρετή κι έκανε σπουδαία πνευματικά κατορθώματα, κι όχι μόνον, του 'δωσε ο Θεός και το θαύμα της θαυματουργίας. Έβγαλε νερό από μια πέτρα, που τρέχει μέχρι σήμερα. Εκεί στη μονή του. Στην Παλαιστίνη. Κι έκανε πολλά και διάφορα, πήγε και σ' άλλα μέρη, έφτιαξε κι άλλα μοναστήρια, πρόσφερε πάρα, πάρα πολλά. Και ύστερα, σε γήρας βαθύ, ο Κύριος τον ανέπαυσε. Τον πήρε κοντά Του. Στη Θεία Βασιλεία. Και πρεσβεύει, στο θρόνο της Θείας καλοσύνης, για όλους εμάς. Για όλη την πλάση.

Για την αντιγραφή: Παναγιώτης Κακάμπουρας