***
Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο
Κεφ. 14, χωρίο 22 έως χωρίο 34
ΙΔ΄/ 22 Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους. 23 καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι. ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ. 24 τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος. 25 τετάρτῃ δὲ φυλακῇ τῆς νυκτὸς ἀπῆλθε πρὸς αὐτοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης. 26 καὶ ἰδόντες αὐτὸν οἱ μαθηταὶ ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατοῦντα ἐταράχθησαν λέγοντες ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν. 27 εὐθέως δὲ ἐλάλησεν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε. 28 ἀποκριθεὶς δὲ αὐτῷ ὁ Πέτρος εἶπε· Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με πρός σε ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ ὕδατα. 29 ὁ δὲ εἶπεν, ἐλθέ. καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου ὁ Πέτρος περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα ἐλθεῖν πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν. 30 βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με. 31 εὐθέως δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτῷ· ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας; 32 καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος· 33 οἱ δὲ ἐν τῷ πλοίῳ ἐλθόντες προσεκύνησαν αὐτῷ λέγοντες· ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ. 34 Καὶ διαπεράσαντες ἦλθον εἰς τὴν γῆν Γεννησαρέτ.
ΑΠΟΔΟΣΗ
Και αμέσως ο Ιησούς ανάγκασε τους μαθητές του να μπουν στο πλοίο και να περάσουν πριν απ' αυτόν στο απέναντι μέρος της λίμνης, ώσπου αυτός να βοηθήσει τον λαό να γυρίσουν στα σπίτια τους. Και όταν αυτό έγινε, ανέβηκε στο βουνό για να προσευχηθεί μόνος του· μέχρις ότου βράδιασε ο Χριστός ήταν εκεί μόνος. Το πλοίο βρισκόταν πια στη μέση της θάλασσας και χτυπιόταν με τα κύματα, γιατί ο καιρός ήταν αντίθετος. Στην τέταρτη βάρδια της νύχτας (δηλ. 3-6 το πρωί) ήλθε ο Ιησούς κοντά στους μαθητές περπατώντας επάνω στη θάλασσα. Όταν τον είδαν να περπατάει επάνω στη θάλασσα, ταράχθηκαν οι μαθητές και έλεγαν πώς είναι φάντασμα και από το φόβο τους έβαλαν τις φωνές. Αμέσως τότε τους μίλησε ο Ιησούς και τους είπε· «Έχετε θάρρος. Εγώ είμαι. Μη φοβάστε». Τότε αποκρίθηκε ο Πέτρος και του είπε: Κύριε, αν είσαι εσύ, τότε πες μου να έλθω σε σένα επάνω στα νερά. Και ο Ιησούς του είπε: Έλα. Και κατέβηκε ο Πέτρος από το πλοίο και περπάτησε επάνω στα νερά για να έλθει κοντά στον Ιησού. Βλέποντας όμως τον δυνατό άνεμο φοβήθηκε και αρχίζοντας να βουλιάζει, έβαλε τις φωνές και είπε: «Κύριε, σώσε με». Και ο Ιησούς αμέσως άπλωσε το χέρι, τον κράτησε και του λέγει: «Γιατί δίστασες, ολιγόπιστε;». Όταν ανέβηκαν στο πλοίο, έπαυσε να φυσάει ο άνεμος. Τότε εκείνοι πού ήσαν στο πλοίο ήλθαν και προσκύνησαν τον Ιησού και του είπαν: «Αληθινά είσαι Υιός του Θεού». Και αφού πέρασαν τη λίμνη, ήλθαν στα μέρη της Γεννησαρέτ.
***
Από την προς Γαλάτας Επιστολή του Αποστόλου Παύλου
Κεφ. 4, χωρία 22 έως 27
Παράδειγμα ἀπὸ τὴν Παλαιὰν Διαθήκην
Δ΄/ 22 ᾿Αδελφοί, γέγραπται γὰρ ὅτι ᾿Αβραὰμ δύο υἱοὺς ἔσχεν, ἕνα ἐκ τῆς παιδίσκης καὶ ἕνα ἐκ τῆς ἐλευθέρας. 23 ἀλλ' ὁ μὲν ἐκ τῆς παιδίσκης κατὰ σάρκα γεγέννηται, ὁ δὲ ἐκ τῆς ἐλευθέρας διὰ τῆς ἐπαγγελίας. 24 ἅτινά ἐστιν ἀλληγορούμενα. αὗται γάρ εἰσι δύο διαθῆκαι, μία μὲν ἀπὸ ὄρους Σινᾶ, εἰς δουλείαν γεννῶσα, ἥτις ἐστὶν ῎Αγαρ· 25 τὸ γὰρ ῎Αγαρ Σινᾶ ὄρος ἐστὶν ἐν τῇ ᾿Αραβίᾳ, συστοιχεῖ δὲ τῇ νῦν ῾Ιερουσαλήμ, δουλεύει δὲ μετὰ τῶν τέκνων αὐτῆς· 26 ἡ δὲ ἄνω ῾Ιερουσαλὴμ ἐλευθέρα ἐστίν, ἥτις ἐστὶ μήτηρ πάντων ἡμῶν.
27 γέγραπται γάρ· εὐφράνθητι στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα, ρῆξον καὶ βόησον ἡ οὐκ ὠδίνουσα· ὅτι πολλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα.
ΑΠΟΔΟΣΗ
Αδελφοί, είναι γραμμένο ότι ο Αβραάμ είχε δυο παιδιά, ένα από την δούλη του και ένα από την ελευθέρα. Άλλα το παιδί της δούλης γεννήθηκε κατά το φυσικό νόμο, ενώ της ελευθέρας γεννήθηκε με την δύναμη της υποσχέσεως του Θεού.
Αυτά όμως είναι αλληγορικά. Οι δυο αυτές γυναίκες είναι δυο διαθήκες, η μια πού βγήκε από το όρος Σινά και γεννάει παιδιά για τη δουλεία. Αυτή είναι η Άγαρ, γιατί η λέξη Άγαρ σημαίνει το όρος Σινά στην Αραβία και αντιστοιχεί στη σημερινή Ιερουσαλήμ, πού είναι δούλη μαζί με τα παιδιά της.
Η άνω όμως Ιερουσαλήμ είναι ελευθέρα και αυτή είναι μητέρα όλων μας, γιατί είναι γραμμένο: Να ευφρανθείς εσύ η στείρα, πού δεν γεννάς. Βγάλε φωνή και φώναξε εσύ, πού δεν κοιλοπονάς, γιατί θα έχεις περισσότερα παιδιά μ' αυτή πού έμεινε έρημη (εγκαταλείφθηκε) παρά εκείνη πού έχει άνδρα.
***
Κυριακή θ' Ματθαίου
(Η πάλη με τα κύματα)
(Ματ. ιδ’, 23-34)
κήρυγμα επί του Ευαγγελίου
του Ιωάννη Δήμου
Θεολόγου - Φιλολόγου
από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com
Μετά το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων οι μαθητές του Χριστού βρέθηκαν στο μέσο της θάλασσας και ταλαιπωρούνταν πολύ από τα κύματα, γιατί ήταν αντίθετος ο άνεμος. Κατά τα χαράματα δε, ήρθε ο Ιησούς προς τους μαθητές του περπατώντας πάνω στη θάλασσα. Όταν τον είδαν οι μαθητές να περπατάει πάνω στη θάλασσα, ταράχτηκαν και έλεγαν ότι είναι φάντασμα, και από τον φόβο έκραξαν. Η ταραχή αυτή της θάλασσας και η ταραχή των μαθητών, μας δίνει την αφορμή να πούμε λίγα λόγια για την έννοια της ειρήνης που είναι αντίθετη της ταραχής.
Η λέξη ειρήνη ασκεί μεγάλη επίδραση στη ζωή των ανθρώπων σε άτομα, ομάδες και λαούς. Και τα μεν άτομα έχουν ανάγκη εσωτερικής ειρήνης χωρίς την οποία αδυνατούν να σταθούν στη ζωή, η δε οικογένεια, ως ομάδα, έχει επίσης ανάγκη από ειρήνη, γιατί διαφορετικά θα περιπέσει σε διχόνοια και θα διαλυθεί. Αλλά και η κοινωνία χρειάζεται το δώρο της ειρήνης για να αποφύγει τους πολέμους και τον αλληλοσπαραγμό.
Η ειρήνη, όπως είναι γνωστό, είναι δώρο του Θεού. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Χριστός προφητεύεται ως Άρχων ειρήνης και στην Καινή εμφανίζεται ως χορηγός αυτής. Ο Ίδιος είπε. «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν». Μακαρίζει δε αυτούς που αγωνίζονται για την ειρήνη με το γνωστό μακαρισμό «μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται». Ο δε Παύλος συνιστά προς τους χριστιανούς να επιδιώκουν την ειρήνη με τα λόγια, «Ειρήνην διώκετε μετά πάντων». Αλλά και η Εκκλησία στη λατρεία της χρησιμοποιεί ποικιλοτρόπως την λέξη ειρήνη.
Η εικόνα της εσωτερικής ζωής των ατόμων συγγενεύει κατά πολύ προς την εικόνα της θάλασσας η οποία συχνά μεν είναι ήμερη, αλλά πολλές φορές οργίζεται με το να ορθώνει απειλητικά τα κύματα της. Έτσι και η ανθρώπινη ψυχή, άλλοτε μεν γαληνεύει και ηρεμεί, άλλοτε δε ξεσπά μέσα της λαίλαπα που απειλεί να πνίξει, τον άνθρωπο. Η κυριότερη αιτία αυτής της εσωτερικής αναταραχής είναι η αμαρτία η οποία μοιάζει με ογκόλιθο που ρίπτεται μέσα στην ήρεμη δεξαμενή της ψυχής και έτσι επέρχεται η ταραχή. Η ψυχοσωματική οντότητα του ανθρώπου δοκιμάζει τότε μεγάλη δυσφορία, στενοχώρια, νευρική υπερένταση και ενοχές. Όταν ο Χριστός απέστειλε τους μαθητές Του στο έργο Του, τους είπε να λένε κατά την είσοδο στις οικίες, «ειρήνη τω οίκω τούτω» και, εάν ο οίκος θα είναι άξιος, η ειρήνη θα παραμείνει εκεί, διαφορετικά θα επιστρέψει σε σας.
Όμως το σώμα του ανθρώπου είναι οίκος του Θεού, και για να βρει έδαφος μέσα του η ειρήνη πρέπει να υπάρχει δεκτικότητα και ταπεινή καρδιά. Διαφορετικά η ειρήνη φυγαδεύεται αφού, «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν».
Ας σημειωθεί ότι η είσοδος του Χριστού στον κόσμο έγινε με την συνοδεία του αγγελικού ύμνου ο οποίος αναφέρεται και στην ειρήνη,«Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». Αλλά και μετά την Ανάστασή Του ο Κύριος είπε στους Μαθητές Του, «Ειρήνη υμίν».
Ας έχουμε λοιπόν αγαθές σχέσεις με τον Άρχοντα της ειρήνης, γιατί Αυτός θα μας χαρίζει την πραγματική ειρήνη που είναι, «η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νούν». Αμήν.
