Η συμπλήρωση ενός χρόνου στο πηδάλιο της Εκκλησίας της Ελλάδος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, του από Θηβών και Λεβαδείας, κυρίου Ιερωνύμου, μου δίνει την ευκαιρία να εκφράσω την άποψή μου ότι όλο αυτό το διάστημα αποδείχθηκε η ήρεμη δύναμη μέσα στην Εκκλησία και κατ επέκταση στην κοινωνία. Έχει επιβληθή με την ήρεμη παρουσία του, που δεν συνιστά αδράνεια, αλλά ισχυρή δύναμη.

Η όραση του ακτίστου Φωτός γίνεται με πολλές εναλλαγές. Στην αρχή γίνεται ασαφώς, με την αποκάλυψη του εσωτερικού σκότους, στην συνέχεια γίνεται λαμπρότερη και μεταδίδει την θεία ζωή, αλλά μετά από αυτά παρατηρούνται αυξομειώσεις, άρ­σεις της θείας Χάριτος, απομακρύνσεις του Θεού και εκ νέου ελεύσεις της θείας Χάριτος. Όλα αυτά παρουσιάζονται από έναν εμπειρικό θεολόγο, πού γνώρισε αυτές τις επισκέψεις και τις απο­μακρύνσεις του Θεού.

Γνώρισα τον αείμνηστο Γέροντα Σωφρόνιο στην Αγγλία το 1976. Πήγαινα, όπως γνωρίζετε όλοι σας, κάθε καλοκαίρι στην Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ Αγγλίας, όπου ασκείτο ο αείμνηστος Γέροντας και προσπαθούσα να μυηθώ από εκείνον στα ενδότερα της πνευματικής ζωής, στα ενδότερα της εκκλησιαστικής ζωής. Δεν κατόρθωσα, βέβαια, πολλά πράγματα και αυτό δεν οφείλεται στον Γέροντα, αλλά στην δική μου κατάσταση.

Μέσα σε περίοδο σκανδάλων, κοινωνικών και εκκλησιαστικών, εορτάσθηκε από την Εκκλησία η εορτή της Ορθοδοξίας. Έγιναν πολλές αναλύσεις για την ορθόδοξη πίστη και ζωή και παρουσιάσθηκε από μερικούς η Ορθοδοξία ως μια θρησκεία και μια τέλεια θρησκευτική ιδεολογία που μπορεί να βοηθήση τον σύγχρονο άνθρωπο, ουσιαστικά για να κλεισθή ακόμη περισσότερο μέσα στην ατομικότητά του. Το ίδιο, άλλωστε, κάνουν όλες οι θρησκευτικές ιδεολογίες και όλες οι θρησκευτικές σέκτες.