Ζωηφόρος

Ομιλία στο ευαγγέλιο της Κυριακής Γ΄ Νηστειών - Σταυροπροσκυνήσεως, του μακαριστού Μητροπολίτου Νικοπόλεως π. Μελετίου Καλαμαρά

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

(Μαρκ. 8, 34-38 και 9,1)

Ὁ Θεός, δέν εἶναι τοῦ χεριοῦ μας

 

            Σήμερα εἶναι ἡ Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως. Ἅμα θελήσει κανείς νά μιλήσει γιά τόν Σταυρό καί γιά τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ ὅπως πρέπει, θά μιλάει ὥρες πολλές.        Ἐμεῖς θά ποῦμε λίγες σκέψεις.

            Δέν προσκυνοῦμε τό ὄργανο ἐκτελέσεως τοῦ Χριστοῦ, ὅταν προσκυνοῦμε τόν Σταυρό. Γιατί ἡ διάθεση τῶν ἀνθρώπων νά ἐκτελέσουν τόν Χριστό δέν ἦταν οὔτε καλή οὔτε προσκυνητή. Προσκυνοῦμε τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ, πού γιά μᾶς, γιά τή σωτηρία μας, δέχθηκε νά σταυρωθεῖ.

            Ἅμα ἤθελε, δέν σταυρωνόταν. Γιατί ὁ παντοδύναμος ὁ Θεός δέν γίνεται ποτέ «τοῦ χεριοῦ», τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι ἀδύνατο νά τόν «καταφέρουν» καί νά τόν βάλουν, κατά τήν γνώμη τους, στή θέση του. Ὁ Χριστός ἔπεσε στά χέρια τῶν ἀνθρώπων, ἐπειδή ὁ ἴδιος τό θέλησε.

            Ὅταν ὁ Πιλᾶτος τόν δίκαζε, τοῦ εἶπε:

            -Εἶσαι ὁ βασιλιάς τῶν Ἑβραίων; Γιατί σέ παράδωσαν σέ μένα, στά χέρια μου;

            Τοῦ ἀπάντησε:

            -Μήν εἶσαι ἄρχοντά μου ἀνόητος. Ἐγώ ἄν ἤθελα, θά μποροῦσα νά παραστήσω δώδεκα χιλιάδες ἀγγέλους ἐδῶ. Καί ποιός νά τά βγάλει πέρα μέ ἀγγέλους; Νομίζεις ὅτι δέν μποροῦσα νά κάνω ἕνα τέτοιο πράγμα;

            Καί ὅταν ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ἄκουγε τόν Χριστό νά λέει ὅτι πηγαίνει γιά τόν θάνατό του στήν Ἱερουσαλήμ, ἔπεφτε ἐπάνω του καί τοῦ ἔλεγε:

            -Μή! Μή! Ζωντανός εἶσαι καλός, σέ χρειαζόμαστε. Αὐτά πού μᾶς λές εἶναι θησαυροί. Ἐκεῖνα πού μᾶς προσφέρεις εἶναι πλοῦτος Θεοῦ. Μή!

            Ἀλλά ὁ Χριστός τοῦ ἀπάντησε:

            -Ὕπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ.

            Μά γιατί τόν εἶπε διάβολο; Ἀπό ἀγάπη τοῦ τό ἔλεγε ὁ Πέτρος ὅτι πρέπει νά ζεῖ, γιά νά σκορπίζει τίς εὐεργεσίες τῶν θαυμάτων του καί τήν καλωσύνη του.

            Ἀλλά ὁ Χριστός εἶχε ἔλθει στόν κόσμο γιά ἕνα μεγαλύτερο καί βαθύτερο πράγμα.

Πανάκριβη ἡ σωτηρία μας

            Τό μεγαλύτερο καί ἐπισημότερο τροπάριο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς λέγει:

            «Χριστέ ὁ Θεός, δέχθηκες νά ὑποστεῖς ἑκούσια τόν θάνατο γιά τήν κοινή ἀνάσταση τοῦ γένους μας, καί μέ τό  Σταυρό σάν νά ἦταν καλαμάκι, τρύπησες τά δάχτυλά σου. Καί ὑπέγραψες μέ τό δικό σου αἷμα, τήν ἄφεση, τήν συγχώρηση καί τήν ἀπαλλαγή, ὅλου τοῦ κόσμου ἀπό κάθε βάρος στή συνείδηση του, γιά νά μπορέσει νά βρεῖ σωτηρία».

            Αὐτό εἶναι τό ἔργο πού ὁ Χριστός ἔκανε ἐπάνω στό Σταυρό. Πέθανε γιά μᾶς. Καί πέθανε ὄχι ἁπλῶς τόν ὀδυνηρότερο θάνατο, ἀλλά καί τόν ἀτιμωτικότερο. Γιατί ὑπάρχει θάνατος πού φέρνει τήν τιμή καί τήν δόξα τῶν ἀνθρώπων. Ἐκεῖνοι πού πεθαίνουν στούς πολέμους, τούς φτειάχνουν μνημεῖα καί στίς ἐθνικές ἑορτές, καταθέτομε στεφάνια, γιατί σκοτώθηκαν γιά τήν πατρίδα.

            Ὁ Χριστός δέν σκοτώθηκε ἁπλά. Ἀλλά θανατώθηκε μέ τόν ἀτιμωτικότερο τρόπο. Γιατί; Ὁ σταυρός ἦταν μόνο γιά ληστές. Καί ἡ Παλαιά Διαθήκη ἔλεγε: «Ἐπικατάρατος, καταραμένος, εἶναι ἐκεῖνος πού σταυρώνεται». Γιατί ὁπωσδήποτε ἔκανε πολλές ἁμαρτίες γιά νά σταυρωθεῖ.

            Καί ὁ Χριστός πού πέθανε πάνω στό Σταυρό, ἐθεωρεῖτο ἀπό τούς Ἑβραίους καταραμένος. Καί ὁ θάνατός του ἀτιμωτικός.

            Καί δέν ἔφτανε αὐτό. Τήν ἡμέρα πού ἦταν στό Σταυρό μαζεύτηκαν γύρω-γύρω οἱ φαρισαῖοι, οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ ἄρχοντες τῶν Ἑβραίων καί τοὔλεγαν:

            -Ἄν εἶσαι Θεός καί ἔχεις δύναμη κατέβα ἀπό τόν Σταυρό νά σέ πιστεύσομε.

            Γιατί τά ἔλεγαν; Γιά νά τόν κάνουν ἀκόμη περισσότερο ρεζίλι. Πίστευαν ὅτι τόν εἶχαν ἤδη κάνει ρεζίλι μέ τό νά τόν καταδικάσουν σέ θάνατο. Ἀλλά δέν τούς ἔφτανε. Γι' αὐτό τοὔλεγαν:

            -Ἄν εἶσαι Θεός κατέβα. Καί τότε νά σέ πιστεύσομε. Τότε νά σέ ἀκολουθήσομε.

            Ὁ Χριστός ὅμως δέν ἦταν ἕνας νεαρός πού τσαντίζεται. Καί κάνει πάνω στά νεῦρα του ἐκεῖνο πού τοῦ ὑπαγορεύουν, γιατί ἀνάβει. Δέν ἄναβε ὁ Χριστός. Οὔτε τά σκέφτηκε ὅλα αὐτά τήν τελευταία στιγμή, πού ἦταν ἀργά νά ἀλλάξει μυαλά. Γιατί ἐπηρεάστηκε ἐπειδή τοῦ εἶπε κάτι ὁ ἀπόστολος Πέτρος καί οἱ ἄρχοντες τῶν Ἑβραίων.

            Ἤξερε γιατί σταυρωνόταν. Γιά τήν σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου. Καί σταυρωνόταν ἀπό ἀγάπη. Γιατί ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη.

            Μπορεῖ ὁ Θεός νά τιμωρήσει ὅποιον θέλει καί ὅπως θέλει; Μπορεῖ.

            Μπορεῖ νά σώσει ὁ Θεός ὅποιον θέλει καί ὅπως θέλει;        Μπορεῖ.

            Μπορεῖ, νά γεμίσει ὁ Θεός ἕναν ἄνθρωπο μέ ὅλα του τά ἀγαθά. Ἀλλά καμιά φορά ὁ ἄνθρωπος πού τά παίρνει, σημασία δέν τούς δίνει, τά πετάει.

            Ὁ Θεός, δέν θέλει νά μᾶς γεμίσει ἤ τήν τσέπη ἤ τήν κοιλιά ἤ τήν καρδιά. Καί μετά ἐμεῖς νά θεωροῦμε σκουπίδια τά δῶρα του. Γιά πέταμα.

            Ἀλλά τί θέλει νά μᾶς κάνει; Νά καταλάβομε τό σωστό. Νά γίνομε ἄνθρωποι μέ μυαλό. Θεόφρονες. Νά ἔχομε νοῦ νά ἐκτιμᾶμε τά ἔργα τοῦ Θεοῦ.

            Γι' αὐτό ὁ Χριστός ταπεινώθηκε, ὑβρίστηκε καί τόν ὀνείδισαν πάνω στό Σταυρό. Γιατί ἤθελε νά μᾶς δείξει ὅτι ἡ σωτηρία μας, δέν ἦταν κάτι πού δέν τοῦ στοίχιζε.

            Ἀντίθετα. Τοῦ στοίχισε πάρα πολύ.

            Τό καταλαβαίνομε καλά, γιατί παρότι εἴμαστε ἁμαρτωλοί ἄνθρωποι, μόνο μία βρισιά νά ἀκούσομε, μᾶς πονᾶ πιό πολύ ἀπό τό νά φᾶμε ξύλο. Καί ἄν εἶναι βαρειά βρισιά, ὀνειδισμός, μᾶς πληγώνει ἀκόμη περισσότερο.

Ἄς σοβαρευτοῦμε

            Ὁ Χριστός ἔπαθε γιά μᾶς σωματικά καί ψυχικά.     Γιά νά μᾶς κάνει νά ἀνεβαίνουμε ψυχικά καί πνευματικά πρός τόν οὐρανό, πρός τά ἐπάνω· καί μέ τό αἷμα του, νά καθαριζόμαστε ἀπό ὅλες τίς ἁμαρτίες μας. Ὅποιες καί ἄν ἦταν. Καί νά γίνομε ἄξιοι συγχωρήσεως καί τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

            Μά τά καλά ἔργα μας; Δέν μετρᾶνε;

            Σάν ποιά εἶναι αὐτά τά καλά ἔργα μας;

            -Ἔκανα τόν Σταυρό μου.

            -Ὡραῖα. Τόν ὑποχρέωσες τόν Θεό μέ τόσο μεγάλη προσευχή.

            -Νήστευσα καί τήν Παρασκευή.

            -Καί αὐτό μεγάλο κατόρθωμα! Μήπως νήστευσες καί τό λάδι;

            -Ἔκανα καί κάτι ἄλλο. Ἔψαξα τήν τσέπη μου καί πέταξα σέ κεῖνον μιά πεντάρα. Μπράβο μας. Ὑπέροχα ἔργα.

            Τιποτένια εἶναι ἀδελφοί μου τά ἔργα πού κάνομε. Τιποτένια εἶναι. Ἀλλά ἀπαραίτητα. Πρέπει νά τά κάνομε. Γιατί ὅσο πιό πολλά καί πιό καλά ἔργα κάνομε, τόσο φαίνεται, σέ ἐμᾶς τούς ἴδιους, στούς ἀγγέλους, στούς ἁγίους καί στούς ἄλλους ἀνθρώπους, ὅτι ἔχομε καρδιά πού ἀγαπάει τόν Χριστό. Καί ἀγωνιζόμαστε νά κάνομε ὅσο μποροῦμε καλύτερα καί περισσότερα ἔργα, γιά νά δείξομε ὅτι ἐκτιμᾶμε τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ καί τό θέλημά του.

            Γι' αὐτό κάνομε ὅτι καλύτερο μποροῦμε.

Ἀγάπα ὅτι ἀγάπησε ὁ Χριστός

            Ὁ Χριστός σταυρώθηκε γιά μᾶς.

            Καί ὁ κάθε ἄνθρωπος πού παίρνει τήν ἀπόφαση νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό, ὀφείλει, ὅπως λέει τό Εὐαγγέλιο νά «ἀπαρνηθεῖ τόν  ἑαυτό του, καί νά ἄρει τόν σταυρόν του».

            Ἀγάπα ἐκεῖνο πού ἀγάπησε ὁ Χριστός γιά χάρη μας. Δηλαδή τό νά ὑποφέρει.

            Ἀγάπησε καί σύ νά ὑποφέρεις λίγο γιά τόν Χριστό.

            Πῶς ὑποφέρεις γιά τόν Χριστό;

            Κάνοντας μετάνοιες.

            Κάνοντας τήν προσευχή μου. Σκύβω τό κεφάλι μου χαμηλά καί λέω: «Χριστέ μου, πάνω ἀπό ὅλα καί ἀπό τό κεφάλι μου καί ἀπό τόν ἑαυτό μου, ἔχω ἐσένα».

            Αὐτά τά συναισθήματά, αὐτά τά λόγια καί αὐτό τό σχῆμα τοῦ σώματός μου, εἶναι, λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες, ἡ λογική λατρεία. Ἡ καλύτερη λατρεία πού μπορεῖ νά κάνει κανείς, γιά νά δείξει ὅτι σέβεται καί λατρεύει τόν Χριστό. Ὅτι τόν ἀγαπάει καί τόν εὐγνωμονεῖ.

            Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἄνθρωπος πού ὅλη του τή ζωή πάλευε μέ τόν ἑαυτό του, γιά νά δεῖ τί καλύτερο μπορεῖ νά κάνει ἔλεγε:

            -Χριστέ μου, ἔκανες γιά μᾶς τόσα. Καί γιά μένα τόσα. Τό κατάλαβα τί σημασία ἔχουν. Ἀξίωσέ με νά σοῦ λέω ἕνα «εὐχαριστῶ».

            Πῶς νά τό λέω τό «εὐχαριστῶ»;

            Μέ λόγια. Καί μέ ἔργα.

            Ποιά εἶναι τά ἔργα; Νά τό διακηρύττω σέ ὅλο τόν κόσμο. Τώρα μιλάω σέ μιά παρεούλα πέντε ἄτομα, καί τούς λέω νά εὐχαριστοῦν τόν Θεό. Θά ἤθελα ὅμως, νά ἀνέβαινα στόν οὐρανό καί νά εἶχα ἕνα τηλεβόα, τόσο δυνατό, πού νά ἀκουγόταν σέ ὅλη τήν γῆ. Καί νά λέω:

            -Πηγή τῆς ζωῆς εἶναι ὁ Χριστός. Αἰώνια ζωή καί ὅλα τά ἀγαθά, πηγάζουν ἀπό τόν Χριστό καί ἀπό τόν θάνατό του πάνω στό Σταυρό.

            Δέν μπορῶ ὅμως νά τό κάνω. Οὔτε στόν οὐρανό μπορῶ νά ἀνεβῶ, οὔτε νά φωνάξω τόσο πού νά ἀκουστεῖ σέ ὅλη τήν γῆ. Καί τί κάνω; Πῆρα τήν ἀπόφαση καί γυρίζω ἀπό χωριό σέ χωριό, καί νά τό λέω στούς ἀδελφούς μου. Στόν κάθε ἄνθρωπο.

            Καί περιμένω κάτι ἀκόμη. Νά πῶ τό «εὐχαριστῶ», καί ὅτι «πιστεύω στόν Χριστό» μέ ἔργα. Ποιό ἔργο εἶναι πού θά τό λέει πραγματικά ὅτι πιστεύω στόν Χριστό καί τόν εὐγνωμονῶ;

            Τό μαρτύριο! Ὅπως ἐκεῖνος ἔχυσε τό αἷμα του γιά μᾶς, ἔτσι καί ἐγώ νά χύσω τό δικό μου αἷμα γιά τόν Χριστό. Αὐτή θά εἶναι ἡ μεγαλύτερη χαρά στή ζωή μου.

Σύμβολο πίστης καί ἀγάπης

            Ὅταν ἡ πίστη στόν Χριστό μᾶς ἔχει περάσει ξώφαλτσα, αὐτά δέν τά παραϋπολογίζομε.

            Ἀλλά ὅποιος σκεφθεῖ σωστά τί εἶναι ὁ Χριστός καί ὁ θάνατός του, λέει:

            «Καί λίγα ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς».

            Αὐτή εἶναι ἡ μεγαλύτερη χαρά. Νά πεῖ στόν Χριστό ὁ ἄνθρωπος ἕνα ἀντάξιο «εὐχαριστῶ». Ὅταν κοινωνοῦμε ὅπως πρέπει παίρνομε ζωή καί εὐχαριστοῦμε τόν Χριστό.

            Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἀξιώθηκε νά χύσει τό αἷμα του γιά τόν Χριστό, καί αὐτό ἔγινε ἡ μεγαλύτερή του δόξα. Ὅπως καί τοῦ Χριστοῦ. Ἔλεγε ὁ Χριστός: «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῆ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰωάν. 12, 23).

            Ποτέ τό εἶπε; Ὅταν πῆρε τόν δρόμο γιά τόν Σταυρό, γιά τόν θάνατό του. Τότε εἶπε:  «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῆ». Ποία ἦταν ἡ δόξα του; Ὁ θάνατός του στό Σταυρό γιά ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Πατέρα του. Γιά τό καλό τοῦ κόσμου.

            Ὁ ἄνθρωπος ὅσο περισσότερο κοπιάζει, ἀγωνίζεται, θυσιάζει καί θυσιάζεται ἀπό ὑπακοή στό λόγο τοῦ Πατέρα, κατά μίμησιν τοῦ Χριστοῦ ἀπό ἀγάπη γιά τούς ἄλλους ἀνθρώπους, τόσο περισσότερο δοξάζεται.

            Ὁ Σταυρός δέν εἶναι ἕνα ὡραῖο στολίδι. Ἔστω καί ἄν τόν στολίζομε καί ἄν τόν φτειάχνομε καλά. Ὅπως καί οἱ ἐκκλησίες, δέν εἶναι γιά στολίδι. Οὔτε τοῦ χωριοῦ, οὔτε τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι σύμβολα. Τῆς πίστης καί τῆς ἀγάπης στόν Χριστό. Ἔτσι πρέπει.

            Γι' αὐτό τόν κρεμᾶμε πάνω στήν καρδιά μας τόν Σταυρό.   Γι' αὐτό τόν «ζωγραφίζομε», τόν κάνομε, στό κεφάλι μας καί στήν καρδιά μας καί σ’ ὁλόκληρο τόν ἑαυτό μας. Γιατί θέλομε ἡ χάρη του καί ἡ χαρά του καί ἡ εὐλογία του νά περνάει σέ ὁλόκληρη τή ζωή μας.

            Νά γιατί τώρα πού ἀγωνιζόμαστε, τήν Σαρακοστή, κάνομε τήν σταυροπροσκύνηση. Ὅταν θά γίνεται ἡ Ὕψωση καί θά περάσομε νά ἀσπαστοῦμε τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ἄς ποῦμε: «Χριστέ μου, σέ εὐχαριστοῦμε, σέ εὐγνωμονοῦμε. Φώτισέ μας καί ἀξίωσέ μας νά κάνομε ὅτι ἡ πίστη σου ὑπαγορεύει. Ὅτι καλύτερο μποροῦμε».  Ἀμήν.-

Τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Νικοπόλεως κυροῦ Μελετίου,

διασκευασμένη ὁμιλία πού ἔγινε στό Θεσπρωτικό στίς 27/3/2011

Αγιολογιο

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel