Ἰδιαίτερα σήμερα, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς θυμίζει ὅτι θά ἔλθει μιά ἡμέρα, πού ὁ Χριστός θά ἔλθει πάλι, νά δώσει στόν καθένα τόν μισθό του, ἀνάλογα μέ τόν κόπο του.

Θά ἔλθει, ὄχι ὅπως τήν πρώτη φορά, ταπεινός, ἀλλά μέ ὅλη τήν λάμψη τῆς θεότητος. Καί θά βρεῖ στή γῆ ὄχι μόνο καλούς ἀνθρώπους, ἐναρέτους, πρόβατα τῆς ποίμνης του, ἀλλά καί κατσίκια. Καί ἐρίφια.

Ὅταν θά καθίσει στό θρόνο του, δεξιά του θά σταθοῦν τά πρόβατά του. Τά ἀρνιά του. Ἀριστερά του τά κατσίκια.

Καί ὁ Κύριος θά πεῖ στούς δικαίους: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν Βασιλείαν...»

Γιατί ἐρχόμαστε στήν Ἐκκλησία;

Γιατί βαφτιζόμαστε;

Γιατί δέν ζοῦμε ἐλεύθερα καί ἄτακτα ἀλλά παντρευόμαστε στήν Ἐκκλησία;

Γιατί νηστεύομε;

Γιατί προσευχόμαστε;

Γιατί ἀγωνιζόμαστε νά μήν μποῦν κακοί λογισμοί καί κακές διαθέσεις στήν καρδιά μας;

Γιατί θεωροῦμε καταστροφή τήν κλεψιά, τήν ἀνηθικότητα καί τόσες ἄλλες ἁμαρτίες;

Γιατί;

Γιατί ξέρομε ὅτι αὐτά δέν εἶναι εὐάρεστα στό Θεό. Καί ξέρομε ὅτι ἐκείνη τήν ἡμέρα, θά μᾶς ἀμείψει γι' αὐτή τήν καλή προσπάθειά μας. Ξέρομε ἀκόμη ὅτι αὐτή ἡ ζωή εἶναι πρόσκαιρη. Λίγης διάρκειας. Θά τελειώσει.

Πόσοι πέρασαν πρίν ἀπό μᾶς; Πόσο ἔζησε ὁ καθένας;       Πενήντα χρόνια; Ἑκατό; Περισσότερα; Τί ἦταν; Μιά σταγόνα. Ἡ ἐπίγεια ζωή ὅλων τῶν προγόνων μας κάποια στιγμή τελείωσε.

Τά στραγάλια δέν μπορεῖ νά ἔχουν προτεραιότητα

Ἀλλά ὑπάρχει ἡ αἰώνια ζωή, ἡ ὁποία εἶναι μπροστά καί μᾶς περιμένει. Καί μάλιστα ἐκείνη ἡ ζωή πού θά ἀρχίσει ἀπό τήν ἡμέρα πού ὁ Κύριος μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, θά ξανάρθει στόν κόσμο, γιά νά ἀποδώσει στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του.

Πόσα θά εἶναι ἐκεῖνα πού θά ἀποδώσει; Ἑκατονταπλάσια; Χιλιαπλάσια; Ἑκατομμυριοπλάσια;

Μπορεῖ νά συγκριθεῖ τό πρόσκαιρο μέ τό αἰώνιο;

Μπορεῖ νά συγκριθεῖ ποτέ, ἄς ποῦμε ἕνα παράδειγμα, ἕνα λουκούμι ἤ ἕνα στραγάλι μέ μιά εὐεργεσία πού δίνει νόημα καί κάνει εὐτυχισμένη ὅλη τή ζωή μας;

Ὑπάρχει ἄνθρωπος πιό κουτός στόν κόσμο, γι' αὐτή τή ζωή μιλᾶμε τώρα, πού προτιμᾶ τό στραγάλι καί τό λουκούμι, ἀπό τήν σωστή οἰκοδόμηση τῆς ζωῆς του πάνω στή γῆ;

Πῶς τότε μπορεῖ νά εἶναι ποτέ μυαλωμένος ὁ ἄνθρωπος, πού προτιμάει τήν ἐπίγεια ζωή, τήν πρόσκαιρη, ἀπό τήν αἰώνια;

Τό κριτήριο πού χωρίζει τούς ἀνθρώπους σέ πρόβατα καί σέ κατσίκια, εἶναι τό τί ἔχει μέσα τους προτεραιότητα.

Τί εἶναι τό πιό σπουδαῖο γιά τόν καθένα μέσα στήν καρδιά του.

Νά φάει, νά πιεῖ, νά διασκεδάσει; Ἤ ἡ ψυχή του καί ὁ Χριστός;

Τί θεωρεῖ πιό μεγάλο;

Τόν κόσμο; Τόν ἑαυτό του; Ἤ τόν Χριστό;

Τήν σάρκα του ἤ τόν Χριστό;

Τήν κοιλιά του ἤ τήν ψυχή του;

Τό πεῖσμα του ἤ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ;

Αὐτά τά πράγματα δέν ἐπιτρέπεται ποτέ νά τά ἀφήνομε νά εἶναι συγκεχυμένες καταστάσεις. Νά μήν ξέρω γιατί ἀγωνίζομαι. Νά μήν ξέρω τί ἔχω μέσα μου προτεραιότητα. Τί εἶναι γιά μένα τό μεγαλύτερο.

Καί ξαφνικά νά τό καταλαβαίνω ὅταν πιά εἶμαι -τί κρίμα-πουλημένος στό στραβό φρόνημα καί στήν ἁμαρτία.

Τότε νά τό καταλαβαίνω, ὅτι κάτι δέν πῆγε καλά στή ζωή μου· καί νά προσπαθῶ νά ἐλευθερωθῶ καί νά μήν μπορῶ.

Τί θά πεῖ σκλαβιά

Μᾶς λέει ἡ Ἁγία Γραφή:

Εἶχε πάει «ὁ Ἰσραήλ», δηλαδή τά παιδιά τοῦ μεγάλου πατριάρχη Ἰακώβ στήν Αἴγυπτο. Τούς πῆρε κοντά του ὁ Ἰωσήφ, γιά νά τούς προστατεύσει, νά μήν πεθάνουν ἀπό τήν πεῖνα, πού τότε εἶχε πέσει στή γῆ.

Πέρασαν τά χρόνια, ὁ Ἰωσήφ πέθανε. Οἱ βασιλιάδες τῆς Αἰγύπτου τούς μίσησαν τούς Ἑβραίους καί τούς καταταλαιπώρησαν σέ σκληρές δουλειές, γιά νά τούς ἀφανίσουν.

Ἐκεῖνοι στέναζαν. Καί ὁ Θεός ἔβλεπε, καί ἄκουγε. Καί ἐμφανίσθηκε στόν προφήτη Μωυσῆ καί τοῦ εἶπε:

-Πήγαινε. Σέ στέλνω ἐγώ νά ἐλευθερώσεις αὐτό τόν λαό. Νά τούς πεῖς: Εἶδα τήν δυστυχία σας. Ἄκουσα τούς στεναγμούς σας. Κατάλαβα τόν πόνο τῆς καρδιᾶς σας. Εἶμαι κοντά σας. Ἐσεῖς δέν μέ βλέπετε, ἀλλά εἶμαι κοντά σας. Τά βλέπω, τά ἀκούω, τά καταλαβαίνω ὅλα. Ἐγώ θά σᾶς βγάλω ἀπό τήν δουλεία καί θά σᾶς πάρω σέ μιά γῆ πού θά «ρέει μέλι καί γάλα».

Δουλεία εἶναι, τό νά πιστεύει ὁ ἄνθρωπος, ὅτι τό πρῶτο καί τό κύριο στή ζωή του, εἶναι ἡ σάρκα του καί τό «χῶμα». Τά ἐπίγεια. Τό σπίτι, τό αὐτοκίνητο, τά πολλά χρήματα.

Γῆ πού ρέει μέλι καί γάλα, δηλαδή ὅλο γλύκα, εἶναι ἡ πίστη στόν Χριστό καί ἐλπίδα στήν αἰώνια ζωή, στόν Παράδεισο, στή δόξα τήν ὁποία θά μᾶς δώσει ὁ Χριστός ὅταν ἔλθει.

Τί σημασία ἔχει ἄν  κάποιος «δοῦλος τοῦ Θεοῦ» -δέν λείπουν τά παραδείγματα- πού ἔφυγε ἀπό τήν πρόσκαιρη ζωή, κοίταζε ὅσο ἦταν ἐδῶ «νά χορτάσει τή ζωή του» ἀπό ὁποιοδήποτε πλευρά;

Ποιά θά εἶναι ἡ καζάντια του τώρα;

Τί κέρδος θά ἔχει ἀπό ἐκεῖνα τώρα;

Ὅλα εἶναι σβυσμένα καί τελειωμένα.

Τί εἶναι ἐκεῖνο πού μένει;

Ἕνα καί μόνο: Τά καλά ἔργα. Ἡ πίστη, ἡ εὐλάβεια, ἡ ἀφοσίωση στό Θεό.

Γι' αὐτό λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, οἱ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ὅταν θά ρθεῖ ἐκείνη ἡ ἡμέρα καί θά βρεθοῦμε κοντά στόν Χριστό θά μᾶς κρίνει μέ τά λόγια:

«Εὖ δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ, σέ λίγα ἤσουνα πιστός.           Ἔδωσες στό διψασμένο ἕνα ποτήρι νερό. Στόν πεινασμένο λίγο ψωμί. Τόν ἄρρωστο πῆγες νά τόν δεῖς μέ καλωσύνη. Ἐπειδή εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ ἡ καλωσύνη. Καί φρόντιζες νά ἔχεις μέσα σου τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ τό ἅγιο σέ προτεραιότητα. Ἔλα νά ἀπολαύσεις ἐκεῖνα πού σοῦ ἑτοίμασα».

Ὄχι ἐκπτώσεις γιά τήν ψυχή μας

Ἀκούοντας αὐτά τά λόγια, νά ἐκτιμάει δηλαδή ὁ Χριστός σέ μᾶς τό ποτήρι τό νερό, τήν μπουκιά τό ψωμί, τό γλυκό χαμόγελο πού παίρνομε σάν ὅπλο, σάν σύντροφο καί σάν συνοδό μας ὅταν πᾶμε νά δοῦμε τόν ἄρρωστο καί κακοπαθημένο καί πικραμένο, γιά νά τόν βοηθήσομε καί νά τόν παρηγορήσομε...

...βλέποντας λοιπόν τότε πῶς θά βραβεύει ὁ Χριστός, δέν θά ἐλεεινολογοῦμε τόν ἑαυτό μας, γιά τό ὅτι δέν κάναμε χίλιες φορές περισσότερα καλά ἔργα γιά τό θέλημα τοῦ Κυρίου; Γιά τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ καί γιά τήν ψυχή μας;

Λέει ἡ Ἁγία Γραφή, ὅτι ὁ πιό ἅγιος ἄνθρωπος πού εἶχε μόνιμα στήν καρδιά του τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί δέν ἐννοοῦσε νά κάνει ἀπό αὐτό τό θέλημα οὔτε ροῦπι παραπέρα, ἦταν ὁ μεγάλος πατριάρχης Ἀβραάμ.

Καί διδάσκει ὁ ἅγιος Βασίλειος:

Ὅταν θά ἔλθει ἡ ἡμέρα ἐκείνη, πού θά σταθοῦμε δεξιά καί ἀριστερά τοῦ Χριστοῦ, θά τρομάξομε πού θά δοῦμε ἀκόμη καί τόν Πατριάρχη Ἀβραάμ νά κλαίει.

Γιατί νά κλαίει ὁ Ἀβραάμ;            Γιατί δέν φρόντισε νά κάνει περισσότερα καλά ἔργα πρός χάριν καί πρός δόξαν τοῦ Χριστοῦ καί γιά τήν ψυχή του...

Τότε θά καταλάβομε τήν σημασία ἔχει ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα στόν Χριστό, ἡ ἀγάπη, ἡ νηστεία εἰς δόξαν Χριστοῦ. Τετάρτη καί Παρασκευή καί τήν Σαρακοστή, πού μετά ἀπό λίγο θά ἀρχίσει.

Ἡ ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν μας, γιά νά τίς πετάξομε ἀπό πάνω μας.

Ἡ Θεία Κοινωνία.

Τό ἅγιο Βάπτισμα καί ὅλα τά καλά μας ἔργα.

Τότε θά φανεῖ τί εἶναι τό μεγαλεῖο τῆς πίστης καί τί εἶναι ἡ ἀθλιότης τοῦ ἐγκόσμιου φρονήματος.

Αὐτά μᾶς λέγει ἡ σημερινή Κυριακή καί τό Εὐαγγέλιο πού ἀκούσαμε.

Ἀναφέρει ἕνα τροπάριο:

«Προκαθάρωμεν ἑαυτούς ἀδελφοί».

Ἄς καθαρίσομε τώρα πού εἶναι καιρός τούς ἑαυτούς μας ἀδελφοί μέ ἐλεημοσύνες, μέ καλωσύνη καί μέ τήν βασίλισσα τῶν ἀρετῶν πού εἶναι ἡ νηστεία καί ἡ ἐγκράτεια. Γιατί;

Γιατί ἡ νηστεία καί ἡ ἐγκράτεια μᾶς διδάσκουν, μᾶς κάνουν νά τό καταλαβαίνομε καί νά τό συναισθανόμαστε, ὅτι ἡ ψυχή ἔχει προτεραιότητα ἀπό τό σῶμα καί ἡ αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν πρόσκαιρη ζωή.

Γι' αὐτό, καί ὄχι ἀπό ἰδιοτροπία, οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅρισαν νά νηστεύομε Τετάρτη καί Παρασκευή καί νά κάνομε πολύ περισσότερη ἐγκράτεια καί περισσότερες προσευχές κατά τήν μεγάλη Σαρακοστή. Γιά νά ἑτοιμαστοῦμε γιά τήν Ἀνάσταση.

Πῶς τελειώνει τό «Πιστεύω»;

«Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».

Ὁ μέλλων αἰώνας ἀρχίζει μέ τήν παρουσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τότε θά ἀναστηθοῦμε.

Θά πάρομε πάλι τοῦτο τό σῶμα, μέ τό ὁποῖο πάνω στή γῆ ἀγωνιστήκαμε γιά τό καλό.

Καί θά δοξαστεῖ αὐτό τό σῶμα, μαζί μέ τήν ψυχή, στήν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἄς ἀκούσομε τό μήνυμα πού μᾶς ἔδωσε σήμερα τό ἅγιο Εὐαγγέλιο. Καί ἄς προσπαθήσομε τό μήνυμά αὐτό, «ὅτι ὁ Θεός εἶναι πρώτη προτεραιότητα», νά τό βάλομε βαθειά μέσα στήν ψυχή μας.

Καί μετά;

Ἀμέσως μετά, προτεραιότητα γιά μᾶς εἶναι ἡ ζωή κοντά του. Καί ὄχι ἡ ἐπίγεια ζωή. Ἀμήν.-

Τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Νικοπόλεως κυροῦ Μελετίου,

διασκευασμένη ὁμιλία πού ἔγινε στούς Παπαδάτες 18/2/2001