Ζωηφόρος

Κυριακή μετά τα Φώτα, του μακαριστού Μητροπολίτου Νικοπόλεως π. Μελετίου Καλαμαρά

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

(Ματθ. 4, 12-17)

Φωνή στήν ἔρημο

 

            Ὅταν ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἔμαθε ὅτι ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος συνελήφθη καί κλείσθηκε στή φυλακή, ἄρχισε νά κηρύττει.

            Μέχρι τότε ὁ Ἰωάννης προετοίμαζε τόν δρόμο τοῦ Χριστοῦ. Καί ἔλεγε πάντοτε: «Ἐγώ εἶμαι ἡ φωνή τοῦ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ».

            Τό σημερινό Εὐαγγέλιο λέει: «Ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ». Καί ἀμέσως μετά συνεχίζει: «Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τάς ὁδούς τοῦ Κυρίου». Παράξενο πράγμα. Ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου,  εἶναι μιά «φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ».             Πάντοτε ἡ ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι μιά φωνή στήν ἔρημο. Καί σήμερα καί πάντοτε. Ἡ πάλη μέ τό κακό ξεκίνησε κάποια στιγμή, μέσα στόν Παράδεισο καί μετέβαλλε τόν Παράδεισο σέ ἔρημο. Καί ἔπαυσε νά ὑπάρχει ἐπίγειος Παράδεισος. Ὁ κόσμος ὁλόκληρος, σιγά-σιγά μετεβλήθη πνευματικά σέ ἔρημο, ὅπως μετεβλήθη ἡ ἄλλοτε πανεύφορος περιοχή καί ἔγινε ἡ γνωστή ἔρημος Σαχάρα.

            Τί νά πρωτοθυμηθεῖ κανείς; Τά ἐγκλήματα, τήν διαφθορά, τήν ἀνηθικότητα; Τό μίσος κατά τοῦ καλοῦ στό ὁποῖο καταντᾶ ὁ ἄνθρωπος ὅταν ξεφύγει ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ;

            Τό κακό ὅταν προχωρήσει, καταντάει σέ μίσος κατά τοῦ καλοῦ. Σέ θεοποίηση τοῦ κακοῦ.

            Ἀλλά ὁ ἄνθρωπος δέν φτάνει μ’ ἕνα πήδημα στή θλιβερή αὐτή κατάσταση. Πρῶτα φεύγει ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἀγαπάει τόν κόσμο καί τά ἐν τῷ κόσμῳ. Ἀγαπάει ὄχι τήν ψυχή του, τόν Θεό καί τήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἀλλά τόν ἑαυτό του -σάν σαρκικό ὄν- καί τά ἐν τῷ κόσμῳ.

            Λοιπόν, ὅταν βλέπει κανείς τόν ἄνθρωπο νά ξεφεύγει ἀπό τό πνεῦμα καί νά γίνεται σάρκα, πρέπει νά βλέπει τήν ἔρημο νά προχωράει καί νά διαλύει τά πάντα.

Στροφή στόν οὐρανό

            Γι' αὐτό λέει τό Εὐαγγέλιο: «φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου». Ἐκτιμεῖστε την, ἀγαπεῖστε την, προσπαθεῖστε νά τήν φτειάξετε τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου. Ποῦ;    Μέσα σας. Στήν καρδιά σας πρῶτα καί μετά στά ἔργα.       Στήν ἀντίληψη καί στήν κατανόησή σας πρῶτα καί μετά στά ἔργα. Γιατί πάντοτε ἐκεῖνο πού ἔχει ἡ καρδιά βγαίνει καί στά ἔξω.

            Αὐτή εἶναι ἡ ἀποστολή μου, ἔλεγε ὁ Πρόδρομος. Νά σᾶς τό φωνάζω ὅτι ἑτοιμάζω τό δρόμο τοῦ Κυρίου. «Ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου». Ἑτοιμᾶστε καί σεῖς ἕνα δρόμο ὅπως τόν ἑτοιμάζω καί ἐγώ. Ὄχι δρόμο μέ ἄσφαλτο. Ἕνα δρόμο μέσα σας. Μέσα στήν καρδιά σας. Ἕνα δρόμο πού νά περάσει καί νά μπεῖ μέσα σας ὁ Κύριος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ Θεός πού κατέβηκε στή γῆ γιά νά ρθεῖ κοντά μας, μέσα μας. Νά μᾶς ἁγιάσει, νά μᾶς φωτίσει, νά μᾶς σώσει.

            Ὅταν ὁ Χριστός ἄρχισε νά κηρύττει. Τί εἶπε; Πιά ἦταν τά πρῶτα του λόγια, τό πρῶτο του μήνυμα καί σύνθημα πού ἔλεγε στόν κόσμο;

            «Μετανοεῖτε. Ἤγγικεν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

            Τί σημαίνει αὐτό τό «Μετανοεῖτε. Ἤγγικεν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν»; «Μετανοεῖτε», σημαίνει ἀλλᾶξτε μυαλό. Ὄχι νά ἀλλάξετε τώρα αὐτή τήν στιγμή μόνο, ἀλλά κάθε στιγμή νά ἀλλάζετε μυαλό. Νά τό γυρίζετε τό μυαλό σας πρός τήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. «Ἤγγικεν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Εἶναι στήν πόρτα σας. Δίπλα σας. Προσπαθεῖτε ὅσο περισσότερο μπορεῖτε νά γυρίζετε τό κεφάλι σας, τό μυαλό σας, τήν καρδιά σας, πρός τήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

            Ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα, ἔζησε πάνω στή γῆ ὁ Χριστός τρία χρόνια. Ἐγύριζε ὅλη τήν Ἰουδαία, τήν Σαμάρεια, τήν Γαλλιλαία καί ἐδίδασκε τόν λαό. Τί τόν δίδασκε; Τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.       Καί προσπαθοῦσε νά τόν βοηθήσει νά καταλάβει ὅτι ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν «ἤγγικεν». Μέ ποῖον τρόπο; Ἔκανε θαύματα πού δέν μπορεῖ νά τά κάνει κανείς. Ἐθεράπευσε λεπρούς, ἔδιωξε δαιμόνια ἀπό δαιμονισμένους. Ἀνάστησε νεκρούς. Θεράπευσε παραλυτικούς. Θεραπεύτηκε ἡ αἱμορροοῦσα, μόνο πού ἄγγιξε τό ροῦχο του.

            Πῶς γίνονταν αὐτά; Ποιός μπορεῖ νά τά κάνει;

            Οἱ ἄνθρωποι πού λάβαιναν γνώση καί πείρα αὐτῶν τῶν θαυμάτων δόξαζαν τόν Θεό. Καί ἔλεγαν:

            -Εἶναι δυνατόν, νά συμβαίνει κάτι ἄλλο, ἀπό τό νά ἦλθε ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ κοντά μας;

            Παράδειγμα:

            Εἶχε πεθάνει ἡ κόρη τοῦ Ἰαείρου. Τήν εἶχαν στό φέρετρο νά τήν κηδεύσουν. Ἔκλαιγαν. Εἶχαν ἔλθει νά τήν πᾶνε στό κοιμητήριο. Πηγαίνει ὁ Χριστός καί λέει:

            -Τί κλαῖτε; Δέν πέθανε. Κοιμᾶται.

            Τί ἔκανε ὁ κόσμος πού ἦταν ἐκεῖ;

            Γελοῦσαν ὅλοι εἰς βάρος του. Γιατί τό ξέρανε. Τό κορίτσι εἶχε πεθάνει. Κατεγέλων αὐτοῦ. Ὁ Χριστός εἶπε:

            -Βγεῖτε ἔξω ἀπό τό σπίτι.

            Ἔπειτα στάθηκε δίπλα στό κρεβάτι τῆς νεκρῆς κοπέλλας, μόνο μέ τόν πατέρα, τήν μητέρα καί τούς τρεῖς μαθητές του. Ἔπιασε τό κορίτσι τό πεθαμένο ἀπό τό χέρι καί τῆς εἶπε νά σηκωθεῖ:

            Ἀμέσως τό κορίτσι σηκώθηκε. Ἀναστήθηκε.

            Ὁ Χριστός γύρισε καί εἶπε στόν Ἰάειρο καί στή γυναίκα του:

            -Μή τό λέτε κανενός τί ἔγινε.

            Καί βγαίνει ὁ Ἰάειρος ἔξω χωρίς νά λέει τίποτε, βουβός.

            –Τί ἔγινε; Πῶς ἀναστήθηκε τό παιδί;

            -Δέν ξέρω τίποτε.

            Μά πῶς δέν ἤξεραν. Τὄξεραν καί τό εἶχαν καταλάβει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, λέει τό Εὐαγγέλιο καί ἐδόξαζαν τόν Θεό. Γιατί κατάλαβαν ὅτι ἐκεῖνος πού μπῆκε μέσα, ἦταν ἡ ἀνάσταση καί ἡ ζωή.

Ὁ ὀνειδισμός τοῦ Χριστοῦ σήμερα

            Ἔτσι ἄρχισαν οἱ ἄνθρωποι νά πιστεύουν στόν Χριστό. Ὅτι εἶναι ἡ ἀλήθεια, ὅτι εἶναι ἡ ζωή τοῦ κόσμου, ὅτι εἶναι ἡ ἀνάσταση. Ἀλλά δέν βρῆκε μόνο ὀπαδούς καί πιστούς. Βρῆκε καί ἐχθρούς. Καί οἱ ἐχθροί του, φρόντισαν καί τόν σταύρωσαν.

            Ποῦ τόν ἐσταύρωσαν; Ἔξω ἀπό τήν πόλη. Περιφρονητικά.            Τόν ἔβγαλαν ἔξω ἀπό τήν ἁγία πόλη Ἱερουσαλήμ καί τόν σταύρωσαν στόν Γολγοθᾶ. Τό ἐδέχθη ὁ Κύριος. Δέν τό ἔπαθε. Γιατί ἦταν παντοδύναμος. Τό ἐμεθόδευσε καί τό ἐδέχθη. Γιά νά ἁγιάσει ἐμᾶς. Ἔπαθε ὄχι γιατί δέν μποροῦσε νά κάνει διαφορετικά, ἀλλά γιά νά χύσει τό αἷμα του γιά μᾶς. Νά πλενόμαστε μέ τό αἷμα του πού χύθηκε στό Γολγοθᾶ, νά πλενόμαστε καί μέ τό αἷμα του πού μεταλαμβάνομε ἀπό τήν Ἁγία Κοινωνία, ἀπό τό ἅγιο Ποτήριο.

            «Ἔξω τῆς πύλης ἔπαθε, ἵνα ἁγιάσει τόν λαόν».

            Γιά νά ἁγιάσει καί ἐμᾶς. Ρωτᾶ ὁ ἀπόστολος: Τοίνυν, λοιπόν, τό πήρατε τό δίδαγμα; Τό καταλάβατε;

            «Τοίνυν, ἐξερχόμεθα καί ἡμεῖς, ἔξω τῆς παρεμβολῆς, τόν ὀνειδισμόν αὐτοῦ φέροντες».

            Ἄν ἐκεῖνος ὑπέμεινε τέτοιον ὀνειδισμόν, νά τόν σταυρώσουν ἀνάμεσα σέ κακούργους, καί νά τόν θεωρήσουν κατάρα, γιά μᾶς καί γιά τή σωτηρία μας, ἐμεῖς τί πρέπει νά κάνομε γιά τή δική μας σωτηρία; Λέει ὁ ἀπόστολος:

            «Ἐξερχόμεθα τοίνυν καί ἡμεῖς ἔξω τῆς παρεμβολῆς, τόν ὀνειδισμόν αὐτοῦ φέροντες». Ἄς ἀγαπήσομε αὐτή τήν ντροπή τοῦ Χριστοῦ τόν ὀνειδισμό του, τήν κατάρα, πού πῆρε ἀπό τούς Ἑβραίους. Ἄς τήν ἀγαπήσομε καί ἄς τήν πάρομε καί ἐμεῖς πάνω μας. Γιατί ἀξίζει νά γίνει κανείς συμμέτοχος τοῦ Χριστοῦ. Κοινωνός τοῦ Χριστοῦ. Νά βρεθεῖ κοντά στόν Χριστό.

            Πῶς θά τό κάνομε αὐτό; Ἀπάντηση:

            Ἔχομε ἕνα κόσμο πού μᾶς τραβάει νά ἀπασχοληθοῦμε μέ «τά τοῦ κόσμου». Μόνο μέ τά τοῦ κόσμου.

            Βέβαια, ἔτσι καί ἀλλιῶς θά ἀσχοληθοῦμε μέ τόν κόσμο.     Δέν μπορεῖ νά μήν ἀσχοληθοῦμε μέ τό σπίτι μας, μέ τήν δουλειά μας, μέ τό φαγητό μας, μέ τά παιδιά μας, μέ τήν πρόοδό μας, μέ ὅτι καλό ἔχομε.

            Ἐξερχόμεθα ὅμως ἔξω ἀπό αὐτή τήν παρεμβολή. Ποιά παρεμβολή;

            Τήν παρεμβολή τῶν ἐχθρῶν τοῦ Θεοῦ. Ἐκείνων πού ἀδιαφοροῦν γιά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί τό καταπατοῦν κάτω ἀπό τό πόδια τους. Μή συμμετέχετε στά ἔργα αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Μή περπατᾶτε μέ αὐτούς. Ἀλλάζετε λιγάκι δρόμο. Πᾶρτε τόν δρόμο τοῦ Χριστοῦ.

            «Ἐξερχόμεθα ἔξω τῆς παρεμβολῆς, τόν ὀνειδισμόν αὐτοῦ φέροντες». Μή μή κάνετε ἁμαρτίες πού μολύνουν τήν συνείδηση, μή μετέχετε στήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου. Καί ἄν σᾶς κοροϊδεύουν καί σᾶς ποῦν μερικοί κουτούς, καί καθυστερημένους, ἀνεχθεῖτε το. Ὁ Χριστός ἀνεχόταν τόσα γιά μᾶς. Ὄχι γιά τόν ἑαυτό του. Γιατί αὐτός, σάν Θεός τῆς δόξης, καθόταν στόν θρόνο τόν ἐπουράνιο. Ἀλλά κατέβηκε γιά μᾶς καί ὑπέμεινε τόν ὀνειδισμό, νά τόν βρίζουν δηλαδή καί νά τόν βλασφημοῦν γιά μᾶς.

            Ἀνεχθεῖτε καί σεῖς νά σᾶς βρίσουν καί νά σᾶς περιφρονήσουν λιγάκι γιά τόν Χριστό καί γιά τήν ψυχή σας.   

Προσωρινές οἱ πολυκατοικίες

            Γιατί νά τό κάνομε αὐτό; «Οὐ γάρ ὧδε ἔχομεν μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». Ὅπως καί νά τό κάνομε πατρίδα μας, δέν εἶναι αὐτός ὁ τόπος. Δέν θά ζήσομε σ’ αὐτόν τόν τόπο αἰώνια. Μιά ἡμέρα θά φύγομε.

            Ἔρχεται ὁ θάνατος ξαφνικά ἐκεῖ πού δέν τό περιμένομε καί φεύγομε ἀπό τή ζωή αὐτή. Γιατί;

            Τό εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος καί τό γράφει γιά νά τό θυμόμαστε. Δέν μένει αὐτή ἡ πόλη, ἡ ἐπίγεια. Οὔτε αὐτή ἡ ζωή. Δέν εἴμαστε μόνιμοι ἐδῶ. Μερικοί φεύγουν στά ἑκατό καί στά 110. Μερικοί φεύγουν στά 30 καί στά 20. Ἄλλοι πιό νωρίς.

            Ἀλλά ὅλοι φεύγομε.

            «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν, ἧς τεχνίτης καί δημιουργός ὁ Θεός».

            Ἐκείνη πού ἔφτειαξε ὁ Χριστός πρέπει νά ζητᾶμε.

            Λίγο πρίν τό Πάθος του, εἶπε ὁ Χριστός στούς μαθητές του:

            -Μή φοβόσαστε. Στόν οὐρανό, στό σπίτι τοῦ Πατέρα μου, ὑπάρχουν πολλές κατοικίες. «Πολλαί μοναί εἰσίν». Ἄν δέν ἦταν καί ἄν νομίζετε πῶς εἶναι λίγες, σᾶς τό λέω ἐγώ. Πηγαίνω νά σᾶς ἑτοιμάσω τόπο. Φεύγω πιό γρήγορα ἀπό σᾶς, ἀπό τή ζωή αὐτή τήν  ἐπί γῆς, πάω ἐκεῖ νά σᾶς ἑτοιμάσω σπίτια. Θά χτίσω σπίτια γιά σᾶς. Καί ὅταν θά ἔλθω πάλι, θά σᾶς παραλάβω γιά νά εἴμαστε πάντοτε μαζί.

            Μακάριοι ἐκεῖνοι πού πίστευσαν στόν Χριστό καί ἐβαπτίσθηκαν στό ἅγιο Ὄνομά του.

            Μακάριοι ἐκεῖνοι πού κοινωνοῦν τό πανάγιο σῶμα του.

            Μακάριοι ἐκεῖνοι πού κάθε τόσο ἐξετάζουν τήν καρδιά τους καί λένε: «Πῶς βαδίζω; Μετανοῶ; Γυρίζω τό νοῦ μου πρός τόν Χριστό, πρός τήν αἰώνια ζωή, πρός τό ἅγιο θέλημα τοῦ Χριστοῦ;

            Ἄν ναί, δόξα σοι Κύριε, πού μέ φώτισες. Δόξα σοι Κύριε, πού ἦλθες κοντά μου καί μέ δίδαξες. Δόξα σοι Κύριε, πού μέ τράβηξες κοντά σου».

            Ἄν ὄχι προβληματιζόμαστε, προσευχόμαστε, παρακαλοῦμε. Καί ὁ Θεός δέν θά μᾶς ἀφήσει. Γιατί τί λέει τό Εὐαγγέλιο; «Ὁ Θεός πάντας θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Θέλει ὅλοι νά σωθοῦμε. Οὔτε ἕνας νά μήν μείνει ἔξω ἀπό τήν αἰώνια ζωή καί ἀπό τήν Βασιλεία του. Γιατί εἶναι πολυεύσπλαγχνος, οἰκτίρμων, φιλάνθρωπος, φιλόψυχος.

            Ἄς ἀκούσομε τό μήνυμα τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου. Γιά τόν ἑαυτό μας πρῶτα.

            Νά γυρίζομε ὅσο μποροῦμε τόν νοῦ μας, τήν καρδιά μας πρός τόν Χριστό, πρός τήν αἰώνια ζωή, πρός τήν αἰώνια σωτηρία.

            Πρός τήν ἀληθινή πατρίδα μας, τόν οὐρανό.

            Πρός τήν ζωή κοντά στόν Πατέρα μας, τόν ἐν οὐρανῷ. Ἀμήν.-

Τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Νικοπόλεως κυροῦ Μελετίου,

διασκευασμένη ὁμιλία πού ἔγινε στήν Νικόπολη  στίς 11-1-1998

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel