Μᾶς λέει κατ’ ἀρχήν τό Εὐαγγέλιο, ὅτι τό θέμα τῆς αἰώνιας ζωῆς εἶναι ἕνα πάρα πολύ σοβαρό πρόβλημα, πού ἀπασχολεῖ γέρους καί νέους. Καί τό πρόβλημα τῆς αἰώνιας ζωῆς συνάπτεται πάντοτε μέ τίς καλές πράξεις.

Κάνει ποτέ ἄνθρωπος καλό, χωρίς νά ἔχει τήν σκέψη του στόν Χριστό καί στό λόγο του;

Χωρίς νά ἔχει τήν σκέψη τῆς αἰώνιας ζωῆς;

Καί ὁ Κύριος μᾶς εἶπε, ὅτι εἶναι καλότυχος ἐκεῖνος πού θησαυρίζει, μαζεύει δηλαδή ἀγαθά -καλές πράξεις στό ὄνομά Του- γιατί θά βρεῖ ἀνταμοιβή στήν αἰώνια ζωή.

Ὁ μόνος ἀγαθός

Ρώτησε ὁ Χριστός τόν νέο:

-Γιατί μέ λές ἀγαθό; Οὐδείς ἀγαθός, εἰ μή εἷς ὁ Θεός.        Πρόσεξε παιδί μου. Μερικές λέξεις νά μή τίς χρησιμοποιοῦμε εἰκονικά γιά τούς ἀνθρώπους, καί δυσκολευόμαστε νά τίς ποῦμε γιά τόν Θεό. Ὁ μοναδικός ἀληθινά καλός καί ἀγαθός εἶναι ὁ Θεός.

Ξέρετε τί μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός;

Ὁ Ἀδάμ ἡ Εὔα, ἔκαναν μιά ἁμαρτία. Ποιά εἶναι ἡ οὐσία τῆς ἁμαρτίας;

Χωρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό. Οἱ πρωτόπλαστοι μετά τήν ἁμαρτία τους αὐτή πέθαναν, πῆγαν στήν κόλαση καί ἔμειναν ἐκεῖ μέχρι τήν κάθοδο τοῦ Χριστοῦ στόν Ἅδη. Αἰῶνες ὁλόκληρους. Γιά μιά ἁμαρτία.

Ρωτᾶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός:

-Τί πρέπει νά φανταζόμαστε ἐμεῖς γιά τόν ἑαυτό μας πού ἔχομε κάνει ὄχι μιά, ἀλλά πολλές ἁμαρτίες;  Καί μεγαλύτερες ἀπό αὐτές τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας. Τί τιμωρία μᾶς ἄξιζε;

Μά ὁ Θεός μᾶς λυπήθηκε. Καί κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό ὁ Υἱός του καί ἔγινε ἄνθρωπος γιά μᾶς ἀπό τά αἵματα τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας. Καί σάν ἄνθρωπος καί Θεός ὑπέφερε, τιμωρήθηκε καί σταυρώθηκε γιά μᾶς. Κατέβηκε στόν Ἅδη γιά ὅλους ἐμᾶς καί γιά ὅλες τίς ἁμαρτίες μας. Ἄνοιξε τόν Ἅδη, πῆρε ἀπό ἐκεῖ τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα καί τούς πῆγε στόν Παράδεισο. Γιατί ὁ ἄνθρωπος δέν σώζεται μόνος· ἀλλά σώζεται ἀπό τόν σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστό.

Αὐτός εἶναι ὁ μόνος ἀγαθός Θεός, πού κατέβηκε στόν κόσμο ἀπό τήν πολλή του ἀγάπη γιά μᾶς. Γιά νά μᾶς ἀνοίξει τόν δρόμο πρός τήν αἰώνια ζωή.

Λέει τό ἀναστάσιμο τροπάριο:

«Εὐφραινέσθω τά οὐράνια, ἀγαλλιάσθω τά ἐπίγεια».

Νά χαίρονται καί νά ἀγάλλονται οὐράνια καί ἐπίγεια.

Ὁ Χριστός ἔσφιξε τήν γροθιά του, καί ἔδωσε μάχη καί νίκησε τόν Ἅδη, τόν θάνατο, τόν διάβολο. Κατέλυσε τό κράτος τοῦ διαβόλου, ἀνέστησε ὅλους τούς κεκοιμημένους καί μᾶς χάρισε τή ζωή τήν αἰώνιο, τήν συγχώρηση καί τήν ἀνάπαυση.

Ψάλλομε σέ ἄλλο τροπάριο:

«Σήμερον σωτηρία τῷ κόσμῳ γέγονεν».

«Σήμερον» ἐννοοῦμε τήν ἡμέρα πού σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε ὁ Χριστός. Ἄς δοξολογοῦμε λοιπόν μέ ὅλη μας τήν καρδιά τόν ἀναστάντα ἀπό τόν τάφο....

Ἐνθουσιάζει τόν Πατέρα μας

Ρώτησε ὁ νεαρός:

-Τί πρέπει νά κάνω γιά νά πάω στόν Παράδεισο;

Ἀπάντησε ὁ Χριστός:

-Καλές πράξεις παιδί μου. Ποιές εἶναι οἱ καλές πράξεις; Οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις. Μή κάνεις ποτέ τέτοιες βρωμοδουλειές.

Ἀντίθετα νά προσφέρεσαι νά βοηθήσεις, νά ἐξυπηρετήσεις, νά κάνεις τό καλό. Νά εἶσαι  πρόθυμος νά πᾶς νά παρηγορήσεις. Ὑπάρχει πιό γλυκό πράγμα;

Μπορεῖ κανείς νά φαντασθεῖ τόν πόνο τοῦ πατέρα, τῆς μητέρας καί τῶν ἀδελφῶν πού ἔχασαν ἕνα παλληκάρι;

Ξέρετε πόσο ἀγάλλονται οἱ οὐρανοί, οἱ ἄγγελοι καί οἱ ἅγιοι· καί τά ἐπίγεια, οἱ ἄνθρωποι, βλέποντας νά ὑπάρχει στόν κόσμο ἀγάπη καί συμπόνια. Εἶναι πράγματα πού κάνουν τόν ἄνθρωπο νά μοιάζει μέ τόν Θεό. Νά εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.      Μακάριος ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει τέτοια καλά αἰσθήματα καί τά καλλιεργεῖ ὅλο καί πιό πολύ. Καί ἔχει πρόθυμη  διάθεση νά θέλει νά κάνει τό καλό. Νά ἐκδηλώνει καλωσύνη, ἀγάπη, ἐνδιαφέρον. Νά μήν στρέφεται μόνο γύρω ἀπό τόν ἑαυτό του, ἀλλά νά θυμᾶται ὅτι ὑπάρχουν καί ἄλλοι ἄνθρωποι.

Τό νά βοηθεῖ κανείς τόν συνάνθρωπο του, νά τόν ἐνισχύει, νά τόν παρηγορεῖ, εἶναι ἐκεῖνο πού κυριολεκτικά ἐνθουσιάζει τόν Πατέρα μας «τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Πού γιά νά μᾶς ξεκουράσει καί νά μᾶς ἀλαφρώσει ἀπό τό βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἔδωκε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενή νά σταυρωθεῖ γιά νά ἔχομε ἔλεος καί συγχώρηση.

Ξεφτίζουν τά ἐπίγεια

Ρώτησε ὁ νέος:

-Τί ἄλλο μπορῶ νά κάνω Κύριε;

Τοῦ ἀπάντησε ὁ Χριστός:

-Ἄν θέλεις νά προχωρήσεις λίγο πιό πάνω, μοίρασε τά ὑπάρχοντά σου στούς φτωχούς καί θά ἔχεις θησαυρό στόν οὐρανό. Καί ἔλα κοντά μου.

Ξέρετε τί κρύβει τό «μοίρασε τά ὑπάρχοντά σου στούς φτωχούς»;

Σημαίνει νά σκέπτεσαι πιό πολύ τούς ἄλλους ἀπό τόν ἑαυτό σου. Μή γίνεσαι ἄνθρωπος πού ζεῖ μόνο γιά τόν ἑαυτό σου. Νά σκέπτεσαι καί τούς ἄλλους. Ἀπό κεῖνα πού ἔχεις, μοίραζε στόν κόσμο. Καί θά ἀποκτήσεις θησαυρό στόν οὐρανό. Φθαρτούς θησαυρούς ἔχεις. Θά ἀποκτήσεις ἄφθαρτο θησαυρό.

Ποιοί εἶναι οἱ φθαρτοί θησαυροί;

Παραδείγματα:

• Τά τρόφιμα πού ἔχομε γιά νά φᾶμε: Σήμερα τά τρόφιμα ἔχουν πάνω ἡμερομηνία λήξεως. Μετά εἶναι γιά πέταμα. Ἄν τά φᾶς, ζημία θά ἔχεις. Τά ἀγαθά μας, φθείρονται, χαλᾶνε. Καλότυχος ἐκεῖνος πού δίνει πράγματα πού χαλᾶνε καί παίρνει ἄφθαρτα.

• Τό σπίτι μας: Τό φτειάξαμε καινούργιο. Πέρασαν μερικές δεκαετίες καί νά, ἔγινε σαράβαλο. Παρότι εἶναι φτειαγμένο ἀπό τά καλύτερα ὑλικά.

Ὅλα τά ἐπίγεια ἀγαθά μας χαλᾶνε.

• Ἔχομε χρυσάφι: Δέν χαλάει τό χρυσάφι. Ἀλλά χάνει τήν ἀξία πού ἔχει μέσα μας. Ὅταν ἔχεις χρυσᾶ σκουλαρίκια καί βραχιόλια, στήν ἀρχή κάθε  τόσο τά κοιτάζεις. Στέκεις συνεχῶς μπροστά στόν καθρέφτη γιά νά δεῖς πῶς φαίνεσαι μέ τά ὡραῖα στολίδια. Περνᾶ λίγος καιρός, καί φεύγει ἀπό τόν ἄνθρωπο ἡ λαχτάρα γιά τήν ἐξωτερική ἐμφάνιση καί γιά τήν ὀμορφιά. Καί  βγάζει τά χρυσά στολίδια καί τά βάζει στό συρτάρι.

-Δέν βαρυέσαι. Χόρτασα. Τί κέρδισα; Ἔβαλα μέσα μου τίποτε; Καί ἄν δέν τά εἶχα φορέσει ποτέ, τί θά εἶχα ζημιωθεῖ; Νά, καί τό χρυσό εἶναι πράγμα πού φθείρεται, ἀφοῦ φθείρεται μέσα μας ἡ ἀξία του.

• Ὑπάρχει καί κάτι πού θεωρεῖται πολυτιμώτερο. Εἶναι ἡ ὀμορφιά καί ἡ χάρη πού ἔχει ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου στά νειάτα του. Δέν ὑπάρχει τίποτε ὀμορφότερο ἀπό τά νειάτα στόν κόσμο.

Τότε ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὄμορφος. Ἔχει ὡραῖα αἰσθήματα. Ἐνθουσιασμό. Καί προπαντός ἔχει λεβεντιά καί χάρη. Ποιός δέν μακαρίζει τόν πατέρα πού ἔχει νέα καί γερά παιδιά.

Νά ὅμως πού καί τά νειάτα φθείρονται. Ἦρθε τό δυστύχημα -μέσα σέ ἕνα λεπτό- καί τό παιδί χάθηκε χωρίς νά τό περιμένει κανείς. Ἀφήνοντας σέ καθένα πού τό ἀκούει, ἀκόμη καί ἄν εἶναι ἀπό πέτρα, θλίψη.

Γιατί ὁ ἄνθρωπος ἔτσι ἔχει φτειαχτεῖ ἀπό τόν Θεό. Κάθε τί τό κακό στό διπλανό μας, μᾶς ἀγγίζει καί μᾶς κάνει νά πονᾶμε. Ἄς ἔχει δόξα ὁ Θεός πού μᾶς ἔφτειαξε ἔτσι. Νά εἴμαστε ἄνθρωποι καί ὄχι θηρία. Νά εἴμαστε ἄνθρωποι μέ καλά αἰσθήματα μέ μιά ἀγγελική ψυχή καί διάθεση πού μᾶς φωνάζει: «Καλλιεργεῖστε τόν ἑαυτό σας ὅσο μπορεῖτε περισσότερο, γιά νά γεμίσετε μέ χαρά τόν οὐρανό, ἀλλά καί τόν ἑαυτό σας, ὅταν θά ἀξιωθεῖτε νά πᾶτε στόν οὐρανό.

Καί νά ἔχετε σ’ ὅλη τήν ζωή σας τήν γλυκειά ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Φθείρουν αὐτόν πού τά κυνηγᾶ

Εἴπαμε ὅτι τά ἐπίγεια ἀγαθά φθείρονται. Δέν φθείρονται ὅμως μόνο. Ἔχουν καί ἕνα ἄλλο κακό. Φθείρουν τόν ἄνθρωπο. Δηλαδή «χαλᾶνε» καί ζημιώνουν τόν ἄνθρωπο πού θά ξεχάσει ὅτι εἶναι πρόσκαιρα καί θά τά θεωρήσει πολύτιμα. Τόν φθείρουν γιά πάντα.

Παράδειγμα: Βάζει στόχο του ἕνας ἄνθρωπος νά ἀποκτήσει χρήματα πολλά. Ξανοίγεται στοῦ κόσμου τίς δουλειές. Μά ξαφνικά γίνεται κάτι... Χρεωκοπία! Πᾶνε τά λεφτά του...

Μετά τόν πόλεμο τοῦ 1940, ἔγινε χρεωκοπία στήν πατρίδα μας. Ὅσοι ἦταν πλούσιοι, ἔγιναν φτωχοί. Ἀδέκαροι. Ὅλα τά ἀγαθά ἔσβυσαν. Πόσα τέτοια γίνονται.

Ἔγινε σεισμός; Πάει τό σπίτι.

Ἔγινε δυστύχημα; Πᾶνε τά νειάτα.

Μά ὑπάρχουν καί χειρότερα.

• Ἕνας ἄνθρωπος θέλει νά «ἀξιοποιήσει» τή ζωή του. Νά τήν χαρεῖ. Νά τήν χορτάσει. Νά τήν  γλεντήσει. Τήν θεώρησε πολύτιμο ἀγαθό. Καί ὁ πόθος γιά διασκέδαση τόν ἔσπρωξε στόν ὑπόκοσμο. Καί ὁ ὑπόκοσμος στά ναρκωτικά. Τί χειρότερη καταστροφή; Τί χειρότερη ἀπώλεια; Τί χειρότερη φθορά;

Ποιοῦ φθορά; Αὐτοῦ πού ὅλοι τόν καμάρωναν.

Τώρα τόν βλέπει ὅλος ὁ κόσμος καί θλίβεται. Δακρύζουν καί λένε:

-Κρῖμα τό παιδί...

• Ἕνας ἄλλος ἄνθρωπος πορνεύει. Νομίζει πῶς αὐτό εἶναι μιά φυσική ἀνάγκη καί δέν γίνεται ἀλλοιῶς. Καί ἔτσι ζημιώνει τήν ψυχή του.

Δέν ἔχει δίκιο πού λέει ὅτι ἡ πράξη αὐτή εἶναι φυσική ἀνάγκη. Γιατί τότε πῶς ἐξηγεῖται ὅτι ἕνας πού εἶναι παντρεμένος μοιχεύει;

Φυσική ἀνάγκη τόν σπρώχνει ἤ ψυχική;

Ἄν εἶναι φυσική ἀνάγκη, ἔχει σύζυγο.

Μήπως κάτι ἄλλο τοῦ φταίει; Κάτι ψυχικό. Κάτι πού ἔχει νά κάνει μέ λάθος τοποθετήσεις του;

Λοιπόν; Τί πράγμα εἶναι ἡ πορνεία καί ἡ μοιχεία;

Ψυχικό ἤ σωματικό;

Ἀνάκατα εἶναι! Καί ἀπό τά δυό εἶναι!

Δέν εἶναι μόνο σάρκα ὁ ἄνθρωπος εἶναι καί ψυχή. Καί ἡ ψυχή ἔχει προτεραιότητα σέ ὅλα. Μακάριος ἐκεῖνος πού δίνει προτεραιότητα στήν ψυχή καί γιά τήν ψυχή πατάει τίς ἐπιθυμίες· καί νηστεύει.

Καί ξέρει νά πατάει καί τίς ἄλλες ἐπιθυμίες καί νά ἐγκρατεύεται. Γιατί;

Γιά τήν αἰώνια ζωή. Γιά τό θέλημα τοῦ Πατέρα μας.

• Καλότυχος αὐτός πού δέν ἁπλώνει χέρι νά πάρει ξένα πράγματα.

• Καλότυχος αὐτός πού δέν παραβαίνει τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ.

Κάλλιο δέκα καί καρτέρει, ἀφοῦ τό εἶπε ὁ Θεός

Ἔτσι εἶναι. Τά ἀγαθά τοῦ κόσμου, καί φθείρονται καί φθείρουν. Δέν πρέπει κανείς νά τά ἐμπιστεύεται.

Γι’ αὐτό λέει ὁ Κύριος:

-Χρησιμοποίησε τά ἀγαθά πού ἔχεις γιά τό καλό. Καί θά βρεῖς θησαυρό στόν οὐρανό. «Δεῦρο ἀκολούθει μοι». Θά εἶσαι κοντά μου ἅμα κοιτάζεις τούς ἄλλους, καί θέλεις νά τούς εὐεργετεῖς. Οἱ καλές πράξεις, εἶναι θησαυροί «ἐν οὐρανῷ».

Πόσο θά ἔπρεπε αὐτά τά λόγια τοῦ Χριστοῦ νά μᾶς συνετίζουν! Νά μᾶς προβληματίζουν. Καί νά μᾶς δίνουν ἐνθουσιασμό.

Ἔτσι νά σκεπτόμαστε! Ὄχι «κάλλιο ἕνα καί στό χέρι, παρά δέκα καί καρτέρει». Ὄχι ἐγώ τώρα θέλω νά φάω, νά πιῶ, νά γλεντήσω.

Ὅποιος σκέπτεται ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀλήθεια λέει: «Καλύτερα δέκα καί καρτέρει, ἀφοῦ τό λέει ὁ Θεός. Γιατί πόσα χρόνια μοῦ ἔμειναν (στό χέρι) νά διασκεδάσω; Μιλᾶμε γιά χρόνια; Καί ἄν εἶναι μόνο ἡμέρες ἤ στιγμές; Κάλλιο λοιπόν δέκα καί καρτέρει!»

Ὅποιος ἔχει αὐτό τό φρόνημα ἔχει μέσα του ἀληθινή σοφία ἀπό τόν Θεό. Ἔχει φωτισμό καί χάρη. Καί στό περιβάλλον του σκορπάει –σάν φυσική συνέπεια τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ- χαρά, εἰρήνη, ἀνάπαυση, εὐγένεια.

Τέτοιοι ἄνθρωποι ὀμορφαίνουν τόν κόσμο.

Νά μᾶς φωτίζει ὁ Θεός νά βαδίζομε σ’ αὐτό τόν δρόμο, πού μᾶς ὑποδεικνύει μέσα στό ἅγιο Εὐαγγέλιο.

Λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι  γλυκύτατος. Ἔχει δίκιο. Ποιός λόγος τοῦ Χριστοῦ δέν γεμίζει γλύκα τήν ψυχή μας;

Ἄς προσπαθήσομε νά γλυκαίνομε τήν ψυχή μας μέ τήν σοφία τοῦ Θεοῦ, γιά νά γλυκαίνομε καί τήν καρδιά καί τήν ψυχή καί τή ζωή τῶν ἄλλων. Πῶς;

Χρησιμοποιώντας γιά τό καλό ὅλων τά ὑλικά ἀγαθά, τήν δυναμικότητα πού ἔχομε στά νειάτα μας, τήν ὀμορφιά τῆς ψυχῆς μας, τόν φωτισμό μας, τήν προθυμία μας. Ἀμήν.-

Διασκευασμένη ὁμιλία πού ἔγινε στή Μυρσίνη στίς 25/8/1996.