Διασκευασμένη ὁμιλία πού ἔγινε στή Ράχη στίς 5-5-1996.

Τά καλύτερα διαμάντια

            Ὅλα τά λόγια τοῦ Κυρίου μας, στό ἅγιο Εὐαγγέλιο, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός τά ὀνομάζει «γλυκύτατα».

            Ἀκόμη καί ἐκεῖνα πού μᾶς φαίνονται πικρά. Μᾶς φαίνονται ἔτσι, γιατί δέν τά ἔχομε καταλάβει καί δέν τά ἔχομε ἐκτιμήσει ὅσο πρέπει.

            Δέν ἔχομε συλλάβει τό βάθος τῆς ἀγάπης καί τῆς καλωσύνης τοῦ Χριστοῦ.

            Γιατί ἀκόμη καί ὅταν ὁ Χριστός μᾶς λέγει προσέξτε: «Ὑπάρχει κρίση καί ἀνταπόδοση, ὑπάρχει Παράδεισος καί Κόλαση», ὁ λόγος του αὐτός παρότι κάνει τό αἷμα μας νά παγώνει, ὅταν τόν σκεπτόμαστε σωστά, εἶναι γλυκύτατος.

            Μᾶς τόν λέγει γιά ἕνα καί μοναδικό σκοπό: Νά τόν βάλομε καλά μέσα στήν καρδιά μας, νά ἀγωνισθοῦμε ὅπως πρέπει, γιά νά μή καταντήσομε μέ κανένα τρόπο στήν κόλαση. Ἀλλά νά ἀξιωθοῦμε τῆς αἰώνιας ζωῆς.

            Ὅποιος καταλαβαίνει τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, λόγο γλυκύτατο, αὐτός προχωρεῖ γεμάτος γαλήνη, εἰρήνη, ὑπομονή καί ἐλπίδα.

Δέν θεράπευε ἡ κολυμβήθρα

            Τό Εὐαγγέλιο πού ἀκούσαμε, μᾶς μιλᾶ γιά τήν θεραπεία ἑνός παραλύτου, πού τόν θεράπευσε ὁ Χριστός στήν κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδά. Ἡ περικοπή εἶναι γεμάτη διαμάντια. Ἡ κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδά ἦταν μιά πισίνα θά λέγαμε σήμερα. Σ’ αὐτή κατέβαινε μιά φορά τόν χρόνο ἄγγελος Κυρίου καί ἐτάρασσε τό νερό. Καί ὅποιος ἔμπαινε πρῶτος θεραπευόταν. Τί μᾶς διδάσκει αὐτό;

            Δέν θεραπευόταν ὁ καθένας πού θά ἔμπαινε σ’ αὐτή τήν πισίνα μέ τό νερό, γιατί τότε οἱ ἄνθρωποι θά ἔβγαζαν τό ἄσχημο συμπέρασμα, ὅτι τό νερό ἔχει θεραπευτική ἰδιότητα.          Δέν ταραζόταν τό νερό κάποια σταθερή ὥρα καί στιγμή πού τήν περίμεναν ὅλοι. Γιά νά μή νομίσουν ὅτι ἡ κίνησή του ἦταν ἀπό φυσικό αἴτιο. Κατέβαινε ἄγγελος Κυρίου.

            Ὅποτε ἤθελε. Ὅποτε τοῦ ὅριζε ὁ Θεός.

            «Καί ἐτάραττε τό ὕδωρ».

            Γιά νά καταλάβομε, ὅτι οἱ εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, δέν μᾶς δίνονται κατά μαγικό τρόπο. Οὔτε μέσα στήν Ἐκκλησία, οὔτε στά λείψανα ἁγίων, οὔτε ἀκόμη καί στά ἄχραντα μυστήρια. Ἀλλά πρέπει νά προσερχόμαστε μέ πίστη, μέ ταπείνωση, μέ ὑπομονή καί μέ ἐλπίδα. Χωρίς ποτέ νά ἀφήνομε νά δημιουργεῖται μέσα μας μαγική ἀντίληψη γιά ὅλα αὐτά. Ἀλλά νά προσπαθοῦμε, νά ἔχομε σωστή σχέση μέ τόν Θεό.

Παράλυτο σῶμα. Γερή ψυχή

            Ἄλλο δίδαγμα:

            Ἦταν ἐκεῖ 38 χρόνια ὁ παράλυτος. Ἀπ’ ὅτι φαίνεται αὐτά τά 38 χρόνια, εἶχε στηρίξει τήν ἐλπίδα του, στήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ πού ἔστελνε τόν ἄγγελο του στή κολυμβήθρα. Καί περίμενε... Περίμενε. Περίμενε νά προλάβει ἐκείνη τήν στιγμή πού θά κινηθεῖ τό νερό, γιά νά μπεῖ πρῶτος, νά θεραπευθεῖ. Ἀλλά δέν εἶχε κάποιον νά τόν σηκώσει καί νά τόν ρίξει στήν πισίνα.

            Οἱ ἄλλοι, πού εἶχαν ἄλλες ἀρρώστειες, ἀλλά γερά τά πόδια τους, ὁρμοῦσαν πρῶτοι, βιαστικά, καί ἔπαιρναν τήν ἴαση. Αὐτός 38 χρόνια περίμενε στό χεῖλος τῆς κολυμβήθρας. Περίμενε ἐλπίζοντας ὅτι θά μπορέσει καί αὐτός κάποια στιγμή, νά ἐκμεταλλευθεῖ τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ. Ἔστω καί ἄν δινόταν μέ τό σταγονόμετρο. Μιά φορά τόν χρόνο.

            Νά θαυμάσει κανείς πίστη καί ὑπομονή. Ἐλπίδα στό Θεό.   Δέν εἶπε: «παράλυτος εἶμαι. Πότε θά προλάβω. Τί θέλω καί περιμένω». Ἤ ὅπως λέμε καμιά φορά ἐμεῖς σέ κάποιους πού πονοῦν: «Τί κάνεις ταλαίπωρε; Ἀκόμη ἐλπίζεις στό Θεό; Δέν βλέπεις πῶς σέ κατάντησε;»

            Λόγια πού βγαίνουν ἀπό τήν κόλαση.

            Ὄχι ἀπό τόν οὐρανό· οὔτε ἀπό καρδιά ἀνθρώπου.

            Λόγια πού κάνουν τόν ἄνθρωπο νά δαιμονοποιεῖται.

            Αὐτά τά ἔλεγαν καί παληά. Δέν ἀνακαλύφθηκαν σήμερα. Τά ἔλεγε ἡ γυναίκα τοῦ Ἰώβ στόν ἄνδρα της.

            -Κάθεσαι ἀκόμη καί προσκυνᾶς τόν Κύριο σ’ αὐτά τά χάλια πού εἶσαι;

            Ἀπάντησε ὁ Ἰώβ:

            -Μίλησες σάν γυναίκα χωρίς κουκούτσι μυαλό. Ὅσο ὁ Θεός μᾶς ἔδινε τά ἀγαθά του, ὅλα πήγαιναν καλά. Τώρα πού θέλησε γιά κάποιο λόγο -δικό του- καί μᾶς ἔβαλε σέ κάποια θλίψη, ἐπιτρέπεται νά ποῦμε:

            «Δέν ξαναπάω στήν Ἐκκλησία... Ποτέ! Τέτοια πού μοῦ ἔκανε».

            Εἶχε 38 χρόνια σ’ αὐτή τήν δοκιμασία ὁ παράλυτος. Μά τέτοια πράγματα δέν ἔκανε. Πίστευε ὅτι ὁ Θεός εἶναι Πατέρας μας καί μᾶς ἀγαπᾶ. Ὅτι ἐνδιαφέρεται γιά μᾶς, περισσότερο ἀπό ὅτι τό φανταζόμαστε. Ποῦ τό ἔδειξε;

            Ἔδωκε τόν μονογενή του Υἱόν ὑπέρ ἡμῶν.

            Πού τόν ἔδωκε; Σέ μιά ζωή ταλαιπωρίας 33 χρόνια. Καί μετά; Σταυρός καί θάνατος.

            Δέν μᾶς φτάνει; Τί περισσότερο θέλομε;

            Μιά ἄλλη σκέψη:

            Θέλει ὁ Θεός νά μᾶς καταστρέψει;

            Ἔχει κακία ἀπέναντι μας καί δέν ξέρει νά τήν δείξει;

            Δέν μποροῦσε ἄν ἤθελε, νά ἀναστατώσει τά στοιχεῖα τῆς φύσεως καί νά γίνει ὅλος ὁ κόσμος Τσερνομπίλ;

            Ὅτι κάνει ὁ Θεός, εἶναι μιά ὑπόμνηση γιά μᾶς, γιά νά ἀποκτήσομε τήν αἰώνια ζωή. Πού εἶναι, νά ζεῖ κανείς κοντά στό Θεό. Ὅμοιος μέ τόν Θεό. Στήν καλωσύνη, στήν ἀγαθότητα στήν εὐσπλαγχνία.

            Πότε μοιάζει στό Θεό στήν καλωσύνη στήν ἀγαθότητα καί στήν εὐσπλαγχνία; Ὅταν δέν ἀφήνει τόν ἑαυτό του νά νομίσει ὅτι ζωή εἶναι νά φᾶς νά πιεῖς καί νά γλεντήσεις. Γιατί ὅταν ὁ ἄνθρωπος κάνει στόχο του ὅσα ἱκανοποιοῦν τήν σάρκα, ὅλα τά ἄλλα τόν ἐνοχλοῦν. Καί οἱ ἄνθρωποι περισσότερο.

            Τότε εἴτε τό θέλει εἴτε ὄχι –ἡ σκέψη ὅτι ἡ ζωή εἶναι γιά νά γλεντήσεις καί νά χαρεῖς ὅπως σοῦ ἀρέσει- τόν κάνει πνευματικά νεκρό. Χωρίς ἀγάπη. Τόν δαιμονοποιεῖ.

            Γι’ αὐτό ὁ Χριστός εἶπε ὅτι πρέπει καί νά νηστεύομε καί νά ἐγκρατευόμαστε.

            Γι’ αὐτό εἶπε ὅτι πρέπει νά κυριαρχοῦμε στά πάθη μας, σώματος καί ψυχῆς, γιά νά μποροῦμε νά ἐλευθερώνουμε ἀπό τήν τυραννία τους τήν ἐσωτερική μας πνευματική διάθεση καί νά τήν εὐαισθητοποιοῦμε νά κάνει τό καλό καί νά ἀγαπάει. Γιατί ἀγάπη σημαίνει θυσία. Ἅμα δέν εἶσαι διατεθειμένος νά ἀνεχθεῖς τόν ἄλλο –τήν ἰδιοτροπία του- καί νά τόν βοηθήσεις στήν ἀνάγκη του, ἔχεις ἀγάπη;

            Εἶπε ὁ Χριστός: Θά σᾶς πάρω στόν Παράδεισο, ἄν ἐσεῖς δώσατε ἕνα ποτήρι νερό σ’ ἕναν διψασμένο. Ἄν πήγατε νά ἐπισκεφθεῖτε τόν ἄρρωστο. Ἄν ντύσατε τόν γυμνό. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος τά κάνει αὐτά ἔχει εὐσπλαγχνία καί καλωσύνη.

            Ἄν ἀρχίσει καί λέει:

            Ἐγώ θά τοῦ δώσω νερό; Δέν ἔχει χέρια νά πάρει;

            Ἐγώ θά τόν ντύσω; Ἄς πάει νά δουλέψει καί νά ντυθεῖ.      Τότε δέν ἔχει ἀγάπη. Βλέπει μόνο τόν ἑαυτό του.

            Ἡ ἀγάπη καί ἡ καλωσύνη εἶναι τό βασικό.

            Ἀλλά γιά νά τίς ἐξασκήσομε χρειάζεται πολλή ὑπομονή.

Ὑπομονή, ὑπομονή, ὑπομονή

            Μιά φορά ἦταν ἕνας βασιλιάς πού ἐνδιαφερόταν πολύ γιά τό καλό τῶν ὑπηκόων του. Καί ἤθελε νά βρεῖ πρότυπα ζωῆς νά τούς τά παρουσιάσει.

            Τόν πληροφόρησαν λοιπόν γιά μιά φτωχή πολυμελή οἰκογένεια, πού ζοῦσαν ὅλοι μαζί μέ τούς παπποῦδες καί τίς γιαγιάδες, σ’ ἕνα καλύβι. Ρώτησε ὁ βασιλιάς τούς γείτονες:

            -Πῶς καταφέρνουν καί ἐπιβιώνουν;

            -Μόνο ἐπιβιώνουν, τοῦ ἀπάντησαν. Αὐτοί εἶναι εὐτυχισμένοι. Ὅλο χαμόγελο. Ὅλο χαρά. Δέν τσακώθηκαν ποτέ.

            Μπῆκε ὁ βασιλιάς στό καλύβι καί τούς ρώτησε:

            -Ποιό εἶναι τό μυστικό σας καί εἶστε τόσο ἀγαπημένοι; Πεῖτε μου τήν συνταγή, γιά νά τήν μεταφέρω καί στούς ἄλλους νά γίνουν καί αὐτοί εὐτυχισμένοι.

            -Ρώτησε τόν παπποῦ μας· τοῦ εἶπαν.

            Ὁ παπποῦς, δέν μποροῦσε νά μιλήσει, γι’ αὐτό ἔγραψε σ’ ἕνα χαρτάκι: «Ὑπομονή, ὑπομονή, ὑπομονή».

            Ἄν δέν ὑπομείνουν οἱ σύζυγοι ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Οἱ γονεῖς τά παιδιά καί τά παιδιά τούς γονεῖς, μποροῦν νά ζήσουν μέ ἀγάπη;

            Ἄν εἴχαμε βάλει βαθειά στήν καρδιά μας, τά διδάγματα τοῦ Εὐαγγελίου θά εἴμασταν εὐτυχισμένοι.

Μή παύεις νά ἐλπίζεις

            Ἄλλο δίδαγμα ἀπό τήν περιπέτεια τοῦ παραλυτικοῦ εἶναι ἡ «ἐλπίδα».

38 ὁλόκληρα χρόνια στό χεῖλος τῆς κολυμβήθρας, δέν ἔπαυσε νά ἐλπίζει ὅτι θά ἀνατείλει καί γι’ αὐτόν τό ἔλεος τοῦ Κυρίου. Καί πραγματικά ἀνέτειλε, ἀλλά μέ τρόπο ἀπροσδόκητο.

            Βλέπει ἕναν ἄνθρωπο δίπλα του, πού δέν τόν γνώριζε καί τοῦ λέει:

            -Τί κάνεις ἐδῶ; Τί περιμένεις τόσα χρόνια;

            - Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω. Γι’ αὐτό εἶμαι ἐδῶ τόσα χρόνια. Δέν εἶπε «δέν ἔχω κανένα», εἶπε «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω».

            Ἐννοοῦσε ὅτι: ἔχω κάποιον Ἄλλο. Σ’ αὐτόν στηρίζομαι καί περιμένω ἐδῶ μέ ἐλπίδα καί ὑπομονή.

            Ὁ Χριστός βλέποντας τον νά ἐλπίζει καί νά πιστεύει στό Θεό τοῦ εἶπε:

            -Ἆρον τόν κράβατόν σου καί περιπάτει. Καί ἔγινε ὑγιής αὐτοστιγμεί· καί πῆγε σπίτι του. Γιατί αὐτός πού ἦταν μπροστά του ἦταν μεγαλύτερος καί ἀπό τόν ἄγγελο πού κατέβαινε στήν κολυμβήθρα καί ἀπό τό νερό της.

            Τόν εἶδαν οἱ Ἑβραῖοι πού γύριζε μέ τό κρεβάτι μέρα Σάββατο καί ἔπεσαν πάνω του.

            -Ποιός σοῦ εἶπε νά κουβαλᾶς τό κρεβάτι σου τέτοια μέρα;

            -Ἐκεῖνος πού μέ ἔκανε καλά. Καί γιά νά γίνω καλά, σημαίνει ὅτι ἦταν ἀπό τόν Θεό καί ἔπρεπε νά τόν ἀκούσω.

            Ἄφησε ὁ παράλυτος τό κρεβάτι του στό σπίτι καί μετά ἔτρεξε στήν Ἐκκλησία, νά προσευχηθεῖ καί νά εὐχαριστήσει τόν Θεό. Ἐκεῖ τόν βρῆκε ὁ Χριστός. Παρότι ἦταν ἀνώτερος ἀπό τό ἱερό πού ἦταν χτισμένο πρός τιμή του.

            Ὁ Χριστός, πήγαινε πολύ στό ἱερό ὅσο πιό συχνά μποροῦσε. Τί νά ποῦμε γιά μερικούς ἀνθρώπους πού ἐκκλησιάζονται μόνο τό Πάσχα;

            Τί ἔλεγε κάποιος;

            -Πάω πολύ συχνά στήν Ἐκκλησία. Καί μάλιστα κάθε φορά πού πάω μοιράζουν βάγια.

            Ἀκόμη πιό θλιβερό, εἶναι νά βλέπεις μερικούς τήν ὥρα πού γίνεται Θεία Λειτουργία, νά κάθονται στό καφενεῖο καί νά πίνουν τόν καφέ τους.

            Βλέποντας αὐτή τήν θλιβερή κατάσταση, πρέπει νά κάνομε τόν Σταυρό μας καί νά λέμε:

            «Ἐλέησέ μας Κύριε, ἐξαπόστειλον τό φῶς σου, φώτισε τίς καρδιές μας, γιατί χωρίς τόν φωτισμό σου γινόμαστε ἄφρονες. Θυμόμαστε μόνο τά ἐπίγεια καί ξεχνᾶμε τήν αἰώνια ζωή».

Εὐχαριστία γιά ὅλα

            Ρώτησε ὁ Χριστός τόν παράλυτο:

            -Πῶς αἰσθάνεσαι τώρα;

            -Δόξα τῷ Θεῷ. Πάρα πολύ καλά.

            -Πιστεύεις στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ;

            -Πιστεύω Κύριε. Ποιός εἶναι γιά νά τόν δοξολογήσω;

            Καί ὅταν ὁ Χριστός τοῦ εἶπε: «Ἐγώ εἰμι», τόν προσκύνησε καί τοῦ εἶπε: «Σέ δοξάζω καί σέ εὐχαριστῶ Κύριε, ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου».         

            Ὅταν πάρομε κάποια εὐεργεσία ἀπό τόν Θεό, ἔστω καί ἄν τήν θεωροῦμε τιποτένια, πρέπει νά τόν δοξάζομε καί νά τόν εὐχαριστοῦμε.

            Ποιές εἶναι οἱ εὐεργεσίες πού παίρνομε ἀπό τόν Θεό;         Ποιός μπορεῖ νά τίς μετρήσει; Ζοῦμε! Ὑπάρχομε! Ἔχομε αὐτόν τόν ὡραῖο κόσμο. Καί τά πιό πολύτιμα: τήν πίστη, τόν Χριστό καί τίς ὑποσχέσεις του γιά τήν αἰώνια ζωή.

            Πόσο θά ἔπρεπε νά τόν δοξάζομε γιά ὅλα αὐτά! Ἡμέρα καί νύχτα.

Ὁ ἐλπίζων εἰς σέ οὐκ ἀποτυγχάνει

            Νά ἔχομε ἀκόμη ἐλπίδα στόν Κύριο.

            Στήν Ἔδεσσα τῆς Μεσοποταμίας, ζοῦσε –τήν ἐποχή πού ὁ Χριστός ἦταν στή γῆ- ἕνας βασιλιάς, ὁ Αὔγαρος. Ἦταν ἄρρωστος ἀπό ἀνίατη ἀρρώστια. Ὅταν ἔμαθε ὅτι ὁ Χριστός ἔκανε θαύματα, ἔστειλε ἕναν ἄνθρωπό του νά τοῦ μηνύσει: «Ἔλα νά μέ θεραπεύσεις καί ἐγώ θά σέ τιμήσω».

            Πῆγε ὁ ὑπηρέτης τοῦ Αὐγάρου καί βρῆκε τόν Χριστό. Ὁ Κύριος τοῦ ἔδωσε τήν πετσέτα πού σκούπιζε τό πρόσωπό του καί τοῦ εἶπε:

            -Πές στόν Αὔγαρο, ὅτι ἀργότερα θά στείλω ἕνα μαθητή μου νά τόν θεραπεύσει. Νά περιμένει.

            Καί ὁ Αὔγαρος, περιμένει μερικά χρόνια.

            Ὁ Χριστός, μετά τήν Ἀνάστασή του, ἔστειλε τόν ἀπόστολο Ἰούδα τόν Θαδδαῖο καί τόν θεράπευσε. Ἀφοῦ ἔγινε καλά κοίταξε τήν πετσέτα πού τοῦ εἶχε στείλει ὁ Κύριος καί εἶδε πάνω ζωγραφισμένη τήν μορφή τοῦ Χριστοῦ.

            Τήν τοποθέτησε στήν κεντρική πύλη τῆς Ἐδέσσης καί κάτω ἔγραψε τήν ἐπιγραφή:

            «Χριστέ ὁ Θεός ὁ ἐλπίζων εἰς σέ οὐκ ἀποτυγχάνει ποτέ».   Ὅποιος ἐλπίζει σέ σένα Χριστέ μου, δέν θά χάσει ποτέ. Νά ἕνα ἀπό τά ὡραιότερα διδάγματα.

            Περίμενε ὁ Αὔγαρος τόν Χριστό, μά δέν πῆγε ὁ ἴδιος. Τοῦ ἔστειλε ὅμως τήν εὐλογία καί τήν ἴαση μέ ἄλλο πρόσωπο. Καί ἐκεῖνος κατάλαβε ὅτι πρέπει ταυτόχρονα νά ἔχομε πίστη, ἐλπίδα καί ὑπομονή.

            Ὅσο πιό προσεκτικά μελετᾶ κανείς τό Εὐαγγέλιο γιά τήν σωτηρία του, τόσο περισσότερο βγαίνει κερδισμένος.

            Νά παρακαλέσομε τόν Κύριο, νά μᾶς φωτίζει νά κατανοοῦμε τό Εὐαγγέλιο γιά τήν ὠφέλεια τῆς ψυχῆς μας.

            Καί τά διδάγματα πού θά παίρνομε νά τά τηροῦμε μέ πίστη, μέ ὑπομονή καί μέ ἐλπίδα. Ἀμήν.-