Logo
Print this page

Ομιλία εις την Κυριακή του Θωμά, του Μητροπολίτου Νικοπόλεως κ. Μελετίου,

Ομιλία εις την Κυριακή του Θωμά

(Ἰω. 20, 19-31)

του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

Νικοπόλεως και Πρεβέζης

κ. Μελετίου


Διασκευασμένη ὁμιλία πού ἔγινε στίς 4/5/2003

***

Πῶς ἀντιδροῦμε ἐμεῖς

Κάθε φορά πού ἔχομε μία ὁποιαδήποτε ἑορτή στήν Ἐκκλησία μας, γιορτάζομε τό μυστήριο τῆς σωτηρίας μας.

Σκοπός τῶν ἑορτῶν εἶναι γιά νά δοξάζομε τόν Θεό γιά τήν ἀπέραντη εὐσπλαχνία Του, γιά τό ἐνδιαφέρον του γιά μᾶς, γιά τήν σωτηρία μας, γιά τήν καλοσύνη του. Αὐτή τήν ἀγάπη του, τήν βλέπομε ἀπό μιά διαφορετική σκοπιά καί ἄποψη κάθε γιορτή.

Ὅλες ὅμως οἱ γιορτές εἶναι γιά νά ἀνoίξει ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά μας, νά καταλαβαίνομε σωστά τό μεγάλο μυστήριο τῆς εὐσέβειας καί τῆς σωτηρίας μας.

Σήμερα τό θέμα πού γιορτάζομε καί πανηγυρίζομε, ἔχει κάτι πού ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους μᾶς κάνει νά ὀργιζόμαστε καί νά νευριάζομε. Γιατί;

Διότι συνήθως δέν ἔχομε διάθεση νά δείξομε κατανόηση (δέν λέμε στοργή, καλωσύνη καί εὐσπλαχνία) οὔτε κἄν κατανόηση δέν δείχνομε, ὅταν ἀκοῦμε διάφορες ἀντιρρήσεις στίς γνῶμες μας, στό θέλημά μας, στήν ἄποψή μας.

Σήμερα ἔχομε τήν ἑορτή τοῦ ἁγίου, ἐνδόξου καί πανευφήμου ἀποστόλου Θωμᾶ. Ὁ ὁποῖος μετά τήν ἀνάσταση εἶχε μιά συμπεριφορά πού... ἐξόργισε τούς ἀποστόλους, σέ βαθμό πού τοῦ εἶπαν:

-Ἀμάν, δέν ὑποφέρεσαι πιά! Ἄσε μας ἥσυχους.

Ἑπτά-ὀχτώ ἡμέρες τοῦ ἔλεγαν συνέχεια:

-Εἴδαμε τόν Χριστό.

-Δέν σᾶς πιστεύω, ἀπαντοῦσε.

-Μά ἐμεῖς σέ κοροϊδεύομε;

-Δέν πιστεύω.

-Τόν εἴδαμε ἀναστημένο.

-Ἄν δέν βάλω τό δάκτυλό μου νά τίς δῶ ὁ ἴδιος τίς πληγές, δέν πιστεύω. Τόν εἴδατε καλά; Τόν προσέξατε καλά; Εἶναι ἐκεῖνος; Ἀλήθεια μοῦ λέτε ἤ παραμύθια;

Πάλι καλά πού ὁ ἀπόστολος Πέτρος καί οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι ἦταν πρᾶοι ἄνθρωποι καί μόνο ἐλυποῦντο ἀπό τήν στάση τοῦ Θωμᾶ. Γιατί ἄν ἦταν σάν καί ἐμᾶς, σίγουρα ὁ Θωμᾶς δέν θά τό εἶχε γλυτώσει τό ξύλο.

Πῶς μᾶς οἰκονομεῖ ὁ Χριστός

Καί ὁ Χριστός τί ἔκανε;

Ἔδειξε καί σ᾿ αὐτόν πολλή εὐσπλαχνία καί κατανόηση.     Ὅπως δείχνει καί σέ μᾶς, ὅταν βρισκόμαστε σέ ἀνάλογη θέση μέ τόν ἀπόστολο Θωμᾶ, εὐσπλαχνία, κατανόηση καί στοργή. Ἔστω καί ἄν ἐμεῖς δέν φερόμαστε ἔτσι πρός τούς ἄλλους σέ ἀνάλογες περιπτώσεις.

Ἄς ἀκούσωμε μερικά ὡραῖα λόγια ἀπό τά τροπάρια τῆς ἑορτῆς γιά διαπιστώσομε πῶς ἡ Ἐκκλησία μας, ἐμεῖς δηλαδή οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, λατρεύοντας τόν Χριστό, τόν εὐχαριστοῦμε καί τόν δοξάζομε γιά τήν τοποθέτησή του καί τήν στάση του ἀπέναντί μας, ὅταν φερόμαστε σάν τόν ἀπόστολο Θωμᾶ. Ἀλλά ἄς προσέξομε καί πόσο ὄμορφα μᾶς δίνει συμβουλές καί ὁδηγίες.

Ἀπιστοῦσε ὁ Θωμᾶς, ἀπιστοῦσε.

Σφίγγομε τά δόντια ὅταν σκεφθοῦμε σέ ποιόν.

Πόσα θαύματα εἶχε δεῖ; Πόσα εἶχε ἀκούσει; Καί ὅμως ἀπιστοῦσε ἀκόμα.

Ἀλλά τό τροπάριο μᾶς λέει:

«Μήν ταράζεστε. Καλό πρᾶγμα ἦταν ἡ ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ. Ὠφέλεια βγαίνει. Καί ἀπό τά ἀντίθετα ὠφέλεια βγαίνει».

Ἀρκεῖ νά ἔχομε νοῦ σωστό, φρόνημα σωστό καί μάτια ἀνοιχτά γιά νά τό βλέπομε.

Μά τί καλό βγῆκε ἐξ «ἀπιστίας»;

Βγῆκε «βεβαία πίστις»!

Μιά πίστη πού ἦταν πιά πιό πολύ ἀναλυμένη, καί μποροῦσε νά τήν καταλάβει κανείς καλύτερα καί νά στηριχτεῖ πιό καλά καί πιό στερεά ἐπάνω της.

Γι’ αὐτό ἕνα ἄλλο τροπάριο χωρίς νά κακολογεῖ τόν Θωμᾶ, λέει:

«Ὤ καλή ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ! Μά τί χρυσός ἄνθρωπος ἦταν. Τί χρυσό ἦταν τό φρόνημα, τό ὁποῖο ἐξεδήλωνε τότε. Τί ὠφέλεια πού βγῆκε γιά μᾶς. Τί εὐεργεσία ἦταν αὐτό πού ἔκανε ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς, σέ μᾶς».

Πόσες φορές πρέπει νά δοξάσομε τόν Χριστό, γιά τό ὅτι εἶχε καί τόν ἀπόστολο Θωμᾶ κοντά του καί τοῦ ἔκανε τέτοιες ἱστορίες, γιά νά ἔχομε διπλάσια ὠφέλεια.

Γιατί ἔχομε μεγάλη ὠφέλεια;

Κατανόηση, ὑπόμνηση, ἀνάλυση

Σάν ἄνθρωποι εἴμαστε διαφορετικοί στό ἀνάστημα, στή σιλουέττα, στά μάτια, στά χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου. Κατά τόν ἴδιο τρόπο ἔχομε διαφορετική νοοτροπία, διαφορετική ψυχοσύνθεση. Κανενός δέν εἶναι ἡ νοοτροπία καί ἡ ψυχοσύνθεση ἡ ἄριστη καί τῶν ἄλλων ἡ χείριστη.

Ἀλλά ὅλοι, πλασμένοι ἀπό τόν Θεό, ἔχουν τήν δική τους ταυτότητα μέσα ἀπό τήν ὁποία καί διατηρώντας την, πρέπει νά βαδίσομε, ἔστω καί λίγο διαφορετικά ὁ καθένας, τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ κοντά Του.

Δέν μποροῦμε νά τήν ἀλλάξομε τήν φύση μας, οὔτε νά ἀμφισβητήσομε τά χαρίσματα μικρότερα εἴτε μεγαλύτερα πού ὁ πανάγαθος Πατέρας μας Θεός καί δημιουργός μας, μᾶς ἔδωσε.

Ἔλεγε ὁ Θωμᾶς: «ἐάν μή ἴδω, οὐ μή πιστεύσω».

Ἐγώ λόγια δέν ἀκούω. Θέλω νά δῶ.

Ἔλεγε στούς ἀποστόλους: «ἴδω τήν πληγήν».

Θέλω νά ἰδῶ τίς πληγές. Ἄν εἶναι ἄλλος, τίς ἴδιες πληγές δέν μπορεῖ νά τίς ἔχει. Ἐγώ τίς εἶδα καί τίς ξέρω ποιές εἶναι οἱ πληγές στά χέρια Του, στά πόδια Του καί στήν πλευρά Του. Ἴδω τήν πληγήν εἰς τήν πλευράν Του, ἴδω τίς πληγές, νά δῶ τίς πληγές στό σῶμα Του. Ζητῶ νά τίς δῶ ὄχι ἀπό κακή διάθεση. Ψάχνω νά βρῶ τήν ἀλήθεια, χωρίς ἀλήθεια πού νά πάω;

Ἔτσι θά στηριζόμαστε ἀβασάνιστα στό ὁτιδήποτε;

Πέρασαν ὀχτώ ἡμέρες καί οἱ ἀπόστολοι κάθε ἡμέρα προσπαθοῦσαν νά βάλουν μυαλό στό Θωμᾶ, νά τόν συνετίσουν καί δέν συνετιζόνταν. Τί μᾶς διδάσκει αὐτό;

Ἔχομε ἕναν ἄνθρωπο στό περιβάλλον μας πού δέν θέλει νά ἀκούσει. Δέν χρειάζεται γροθιά. Ἀνάλυση καί καθοδήγηση θέλει καί βοήθεια. Ἡ βοήθεια ποία εἶναι;

Κατανόηση, ἀλλά καί ὑπόμνηση συνεχής ὅτι πρέπει τήν ἀλήθεια νά τήν ἀναζητεῖ θετικά. Νά ψάχνει γιά τήν ἀλήθεια. Πιό δέν εἶναι σωστό; Νά τήν γράφει τήν ἀλήθεια στά παλιά του τά παπούτσια. Δέν εἶναι σωστό ἕνας ἄνθρωπος νά ἀδιαφορεῖ γιά τήν ὑπόθεση «τί εἶναι ὁ Χριστός».

-Δέν ἐνδιαφέρομαι, δέν ψάχνω, παράτα με.

Αὐτός δέν ἔχει μυαλό. Ἀλλά ὅταν δέν ἔχει μυαλό τό παιδί, τό συμβουλεύομε καί τό καθοδηγοῦμε, δέν τό δέρνομε. Ἰδίως ὅταν περάσουν κάποια ἡλικία, δέν τά δέρνουν πιά μέ τό χέρι ἀλλά μόνο μέ τή γλῶσσα, καθοδηγώντας τα.

Καί προσευχόμαστε, νά παρέμβει ὁ Θεός.

Κύριος καί Θεός μου

Προφανῶς οἱ ἀπόστολοι προσεύχονταν γιά τόν Θωμᾶ.       Μιά μέρα, ξαναῆλθε ὁ Χριστός, στάθηκε ἀνάμεσά τους καί εἶπε στόν Θωμᾶ:

- Ἔλα Θωμᾶ, φέρε τό δάκτυλό σου καί βάλτο στήν πλευρά μου.

Ὁ Χριστός ἤξερε τίς κουβέντες του, μόλις ἐμφανίστηκε ἀνάμεσα τους:

-Ἔλα Θωμᾶ, φέρε τό δάκτυλό σου.

Καί ἅπλωσε ὁ Θωμᾶς τό χέρι του καί εἶδε τίς πληγές τοῦ Χριστοῦ στό σῶμα Του, ὅπως θά τίς δοῦμε καί ὅλοι ἐμεῖς καί ὅσοι τυχόν δέν θέλουν μέ καλή διάθεση νά ἐρευνήσουν γιά νά πιστέψουν, τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας παρουσίας.

Ἐχθροί καί φίλοι, πιστεύοντες καί μή πιστεύοντες, ἄγγελοι καί δαιμόνια, θά ἰδοῦμε ὅλοι τίς πληγές τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στό σῶμα Του τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας παρουσίας καί τότε θά καταλάβουμε.

Ὁ Θωμᾶς εἶδε καί ἄρχισε νά θεολογεῖ. Τί σημαίνει «θεολογεῖ». Πῆγε ἀμέσως στά βαθειά τῆς πίστης καί εἶπε «ὁ Κύριος μου καί ὁ Θεός μου». Δηλαδή αὐτός εἶναι ὁ δημιουργός τοῦ κόσμου, αὐτός εἶναι ὁ Θεός μας, αὐτός πού ἦταν μαζί μας καί μᾶς ἐδίδασκε, καί ἐμεῖς εἴχαμε λίγο μικρότερη ἰδέα γι’ αὐτόν ἀπό ὅτι ἔπρεπε.

Ἀρχίζοντας τήν πορεία μας γιά τήν ἀναζήτηση τοῦ Χριστοῦ, στήν ἀρχή ἔχομε μικρή ἰδέα γιά ὅτι λέει τό Εὐαγγέλιο. Τό παραδεχόμαστε σάν καλό βιβλίο μέ ὡραῖα λόγια.

Ἀλλά αὐτό εἶναι πολύ λίγο...

Πρέπει νά ψάχνουμε νά βροῦμε τί σημασία ἔχει ὁ θάνατός του, ἡ ἀνάστασή του, τό σῶμα του καί τό αἷμα του. Γιατί τό σῶμα Του καί τό αἷμα του πού μεταλαμβάνομε, μᾶς δίνει ζωήν αἰώνιον. Τό λέει κάθε τόσο ὁ παπάς κοινωνώντας τόν κόσμο. «Μεταλαμβάνει ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον, τό Σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Σ’ αὐτά δείχνομε τήν καλή μας διάθεση, κυρίως ἀπέναντι τοῦ ἑαυτοῦ μας γιατί πρόκειται γιά θέμα αἰώνιας ζωῆς. Τό πιό οὐσιαστικό εἶναι:

-Θά πᾶς στόν παράδεισο ἤ θά πᾶς κάπου ἀλλοῦ;   Ποῦ;     Καλύτερα νά μήν τήν ποῦμε τήν λέξη τόσο φοβερή εἶναι.

Ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς, μᾶς λέει ἕνα ἄλλο τροπάριο, ἐπειδή εἶχε καλή διάθεση καί ἔψαχνε εἰλικρινά γιά τήν ἀλήθεια, «τό δυσπειθές» πού τόν χαρακτήριζε, τό μετέβαλε «εἰς εὐπιστίαν».            Τό «εὐπιστίαν» δέν σημαίνει ὅτι ἔγινε εὔπιστος οὕτως ὥστε νά τόν κοροϊδεύει καί νά τόν ρυμουλκεῖ ὁ τυχών ὅπου θέλει, ἀλλά ἀπόκτησε καλή πίστη, καλή διάθεση. Ἀπόκτησε πιό καλή καί πιό εὐλογημένη κατάσταση ἀπό ἐκείνη πού εἶχε προηγουμένως.

Ἦλθα νά κοπῶ στά μέτρα σας

Κάθε γιορτή, εἶναι γιορτή τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ. Τῆς καλωσύνης του. Τῆς ἀγάπης καί τῆς στοργῆς του ἀπέναντί μας. Τῆς φροντίδας του γιά τήν σωτηρία μας· γιά τό καλό μας ἐδῶ καί γιά τό καλό μας τό αἰώνιο.

Ὁ Χριστός ὅταν βρέθηκε ἀπέναντι στό Θωμᾶ, τοῦ εἶπε: «ὅπως θέλεις Θωμᾶ, ὅπως θέλεις. Βλέπεις, δέν πηγαίνεις μόνο ἐσύ μέ τά δικά μου μέτρα καί μέ τήν δική μου διάθεση, ἀλλά καί ἐγώ σοῦ κάνω τό χατήρι. Ἄς γίνει Θωμᾶ ὅπως τό θέλεις. Ἐγώ γιά σένα ἦρθα. Δέν ἦρθα γιά τόν ἑαυτό μου. Ἦλθα νά κοπῶ στά μέτρα σας γιά νά σᾶς βοηθήσω ὅλους».

Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη καί ἀπέραντη ταπείνωση τοῦ Θεοῦ τῆς Δόξης. Ἦλθε καί κόπηκε αὐτός στά δικά μας μέτρα, γιά νά μᾶς πάρει ἀπό τό χέρι καί νά μᾶς ὁδηγήσει στήν σωτηρία μας. Λοιπόν, «ὡς θέλεις ψηλάφισον Θωμᾶ, ὡς θέλεις ψάξε, βάλε τό χέρι σου στίς πληγές. Ἐρεύνησε ὅσο θέλεις. Ἀλλά μετά ἀπό αὐτά γνῶθι καί κατάλαβε...».

Νά τί μᾶς ζητᾶ ὁ Χριστός. Γι’αὐτό εἶναι θεσπισμένη ἀπό τήν Ἐκκλησία μας ἡ σημερινή ἑορτή ἡ τόσο μεγάλη καί ὡραῖα ἀμέσως μετά τό Πάσχα. Γιά νά μᾶς πεῖ:

Ψάξε. Μή στέκεις σέ μιά τοποθέτηση πού κάποια στιγμή σοῦ δημιουργήθηκε. Μή λές ἔτσι εἶμαι ἐγώ δέν ἀλλάζω.

Ὁ ἄνθρωπος κάθε ἡμέρα πρέπει νά ἀλλάζει πρός τό καλύτερο. Ὅπως ἀναπτύσσεται μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου σωματικά, τό ἴδιο ἡ μᾶλλον πιό γρήγορα, πιό πολύ, πρέπει νά ἀλλάζει ἀκόμη καί κάθε μέρα -ἄν βέβαια χρειάζεται-τοποθέτηση. Καί τήν τοποθέτηση του νά τήν κατευθύνει.

Πῶς κατευθύνομε τήν ὑγεία μας;

Πῶς κατευθύνομε τά ἔσοδά μας;

Πῶς κυβερνᾶμε ὅλες τίς ὑποθέσεις τῆς ζωῆς μας;

Φροντίζοντας νά ἀποβαίνουν πάντοτε γιά τό καλό μας.

Παρόμοια πρέπει νά κυβερνᾶμε τό μυαλό μας, τήν διάθεση μας, τήν θέλησή μας, τίς ἀναζητήσεις μας, τίς γνώσεις μας, τίς ἀποφάσεις μας, τίς διαθέσεις μας, πρός τό ἅγιο θέλημα του Θεοῦ. Πρός τήν σωτηρία· πρός τό μυστήριο τῆς κατανόησης τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ.

Γιά νά καταλάβομε τελικά πιό εἶναι ὅλο τό μυστήριο τοῦ ὅτι ὁ Χριστός, ὁ Θεός τῆς δόξης γιά χάρη μας ἦρθε στόν κόσμο, ἔγινε ἄνθρωπος, ταπεινώθηκε, μᾶς ὑπηρέτησε, μᾶς ἄνοιξε τά μάτια. Καί ἔδωσε τόν ἑαυτό του, γιά νά μᾶς πάρει μέ τήν δύναμή του, τήν χάρη καί τήν εὐσπλαχνία του κοντά του, στήν Βασιλεία του.

Ὅλα αὐτά ἄς γίνουν ἀφορμή νά ἀγαπήσομε πιό πολύ τόν Χριστό. Ἀμήν.-

Zoiforos.GR

Latest from Zoiforos.GR

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR