Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε
στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Παρασκευῆς Τριανταφυλλέας - Φλωρίνης τὴν 24-10-1971.
Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκά
«…Καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο… Καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾽ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ»(Λουκ. 8,27,35)
ΟΛΟΙ οἱ λαοί, ἀγαπητοί μου, ἔχουν θρησκεία· δὲν ὑπάρχει ἔθνος ἄθρησκο. Ἐμεῖς ἔχουμε τὴν πιὸ ὡραία θρησκεία τοῦ κόσμου,δὲν ὑπάρχει ἄλλη ἀνώτερη. Εἶνε θρησκεία ἀληθινή, ὄχι ψεύτικη. Πῶς βεβαιώνεται αὐτό; Ἀπὸ πολλὰ ἄλλα καὶ κυρίως ἀπὸ τὰ θαύματα, ποὺ ἔκανε ὁ Χριστός μας. Πόσα εἶνε; Ἀμέτρητα· ἂν μπο ρῇ κανεὶς νὰ μετρήσῃ τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ, μπορεῖ νὰ μετρήσῃ καὶ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε, κάνει καὶ θὰ κάνῃ ὁ Χριστός. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ διηγεῖται τὸ εὐαγγέλιο σήμερα. Τί λέει;
Ὁ Χριστὸς πῆγε σ᾿ ἕνα χωριό. Ζοῦσε ἐκεῖ ἕνας καλὸς ἄνθρωπος. Ἔμενε στὸ σπίτι του, ἀγαποῦσε τὴ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά του. Ἦταν ἥσυχος, κακὸ δὲν ἔκανε σὲ κανένα κι ὅλοι τὸν ἀγαποῦσαν. Μὰ ξαφνικὰ ὁ ἄνθρωποςαὐτὸς ἄλλαξε. Τὰ μάτια του κοκκίνισαν, φωτιὲς ἔβγαζαν· τὸ στόμα του ἄφριζε, τὸ κορμί του σπαρταροῦσε. Τὸν ἔδεναν μὲ σχοινιὰ καὶ ἁλυσίδες καὶ τὶς ἔσπαζε σὰν κλωστές. Τὴ νύχτα δὲν ἔμενε στὸ σπίτι του· πήγαινε στὸ νεκροταφεῖο, ἔμπαινε μέσ᾽ στὰ μνήματα κ᾽ ἔμενε ἐκεῖ. Τὴν ἡμέρα ἔπιανε σταυροδρόμια, πετροβολοῦσε τὸν κόσμο, δὲν τολμοῦσε νὰ περάσῃ ἄνθρωπος.
Εἶχε γίνει ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος ὅλων.Τέλος, πετοῦσε τὰ ροῦχα του· τοῦ πήγαιναν ἄλλα, τά᾿σκιζε ὅλα καὶ περπατοῦσε γυ μνός, ὅπως τὸν γέννησε ἡ μάνα του. Δὲ ντρεπόταν κανένα. Μὰ πῶς τοῦ συνέβη αὐτό; τί ἦταν ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἔκανε καὶ ἄλλαξε; Θά ᾿λεγε κανεὶς ὅ τι τρελλάθηκε. Ἦταν λοιπὸν τρελλός; Μακάρι νὰ ἦταν· ὑπάρχει κάτι ἄλλο χειρότερο. Τὸ λέει τὸ εὐαγγέλιο· ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ―Θεὸς φυλάξοι― «εἶχε δαιμόνια»( Ματθ. 8 , 2 7 )
. Εἶχε μπῆ ὁ διάβολος μέσα του, καὶ αὐτὸς τὸν ἔβαζε νὰ σκίζῃ τὰ ροῦχα του καὶ νὰ περπατάῃ γυμνὸς καὶ νὰ κάνῃ ὅλα ὅσα εἴπαμε. Ἦταν κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῶν δαιμόνων,ἦταν δαιμονιζόμενος. Ἀλλὰ γιά κοιτάξτε· αὐτός, ποὺ τὸν ἔτρεμαν ὅλοι, τώρα τρέμει αὐτός! Γιατί; τί ἔπαθε; Πῆγε στὸ χωριό του ὁ Χριστός. Καὶ ὁ Χριστὸς εἶνε παραπάνω ἀπ᾽ ὅλους, τὸν τρέμουν καὶ οἱ δαίμονες. Μόλις ὁ διάβολος εἶδε τὸ Χριστό, ἔπεσε κάτω παρακαλώντας· Χριστέ,«μὴ μὲ βασανίσῃς», ἄφησέ με( ἔ . ἄ . 8 , 2 8 ) . Ὁ Χριστὸς ὅμως διέταξε, καὶ τὸ δαιμόνιο βγῆκε. Καὶ μόλις βγῆκε, αὐτὸς ποὺ ἦταν ἄγριος λύκος, ἔγινε τώρα ἀρνάκι· καθόταν στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἤθελε νὰ φύγῃ ἀπὸ κοντά του. Συναισθάνθηκε ἀ μέσως ὅτι εἶνε γυμνός· ντράπηκε, ζήτησε ροῦχα, ντύθηκε, σκεπάστηκε. Αὐτὸ λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμερα ―Ἔ, αὐτά, θὰ πῇ κάποιος, ἦταν«τῷ καιρῷ ἐ κεί ν ῳ»( Ματθ . 1 2 , 1 ) , τὴν παλιὰ ἐποχή· τότε ὁ Χριστὸς ἀπήλλαξε τὸ δαιμονιζόμενο ἀπὸ τὸ δαιμόνιο.
Ἀλλὰ καὶ σήμερα τὰ ἴδια παρατηροῦμε. Θέλετε παράδειγμα; Πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια ἔβλεπε κανεὶς ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, σὲ πόλεις καὶ χωριά, ἦταν φρόνιμοι, ἀγαποῦσε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Ξυπνοῦσαν τὸ πρωί, ἔκαναν τὴν προσευχή τους καὶ μετὰ ἄρχιζαν καθένας τὴ δουλειά του σημειώνοντας τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ· οἱ ἄν τρες ἔσκαβαν ἢ ἔσπερναν ἢ ἔβοσκαν ἢ ἔχτιζαν, οἱ γυναῖκες σκούπιζαν, ἔπλεναν, μαγείρευαν, ἄναβαν τὸ φοῦρνο, ζύμωναν τὸ ψωμί. Ὅταν νύχτωνε ἄναβαν τὸ καντήλι κ᾽ ἔλεγαν προσευχή. Τὴν Κυριακὴ ―χωρὶς καμπάνα, για τὶ ὁ Τοῦρκος δὲν ἄφηνε― ἔτρεχαν ὅλοι στὴν ἐκκλησιά. Καὶ μετὰ ἔπαιρναν τὴν ἀξίνα καὶ τὸ ἀλέτρι, πήγαιναν στὸ χωράφι τῆς χήρας καὶ τοῦ ὀρφανοῦ καὶ δούλευαν ἀνιδιοτελῶς, γιὰ νὰ βοηθήσουν. Ἀντρόγυνα χωρισμένα, διαζύγια καὶ παι διὰ ἐγκαταλελειμμένα δὲν ὑπῆρχαν.Χαρὰ Θεοῦ βασίλευε.
Μετὰ ὅμως ἦρθαν οἱ δαίμονες καὶ ὅλα ἄλλα ξαν. Σταυρὸ δὲν κάνει κανείς, πεθερὲς και νύφες ἀλληλοκατηγοροῦνται, ἀντρόγυνα μαλώνουν καὶ χωρίζουν, ἀδέρφια τσακώνονται γιὰ κληρονομιὲς καὶ χωράφια, ἀργόσχολοι χαρτο παίζουν στὰ καφφενεῖα, ἄσωτοι μεθοῦν καὶ ὀργιάζουν στὰ κέντρα, γίνονται ὅλα τὰ κακά. Πρῶτα βασίλευε ὁ Χριστός· τώρα ἔδιωξαν τὸ Χριστὸ κ᾽ ἔφεραν τὸ διάβολο.
Στὸν βίο τοῦ μεγάλου Ἀντωνίου ἀναφέρεται, ὅτι κάποια φορὰ πῆγε στὸ κελλὶ τοῦ ἁγίου ἕνας δαίμονας νὰ τὸν πειράξῃ, ἀλλὰ ὁ ἅγι ος Ἀντώνιοςἔκανε τὸ σταυρό του καὶ τὸν ἔδεσε σὲ μιὰ κολώνα. —Σὲ δεσμεύω, τοῦ λέει, νὰ μοῦ πῇς τί κάνεις στὸν κόσμο. —Δὲν εἶ μαι μόνος μου, ἀπαντᾷ, εἴμαστε πολλοὶ δαίμονες.
—Καὶ τί κάνετε; —Πᾶμε στὸ σχολειὸ καὶ κάνουμε τὰ παιδιὰ νὰ μὴν προσέχουν τὸ δάσκα λο· στὰ σπίτια βάζουμε τὴν πεθερὰ νὰ κατηγορῇ τὴ νύφη καὶ τὴ νύφη νὰ μὴ σέβεται τὴν πεθερά της· στὰ ἀντρόγυνα βάζουμε τὸν ἄντρα ν᾽ ἀφήνῃ τὴ γυναῖκα του καὶ νὰ πηγαίνῃ μὲ ξένες, καὶ τὴ γυναῖκα ν᾽ ἀπατᾷ τὸν ἄν τρα της μὲ ἄλλους· βάζουμε τὰ παιδιὰ νὰ σηκώνουν χέρι στὸ γονιό τους· βάζουμε τοὺς βο σκοὺς νὰ μαλώνουν μεταξύ τους γιὰ ζων τανὰ καὶ γιὰ κοπάδια· στὰ δικαστήρια βάζουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ ὁρκίζωνται ψέματα·στὸ στρατὸ βάζουμε ἀξιωματικοὺς καὶ στρατι ῶτες νὰ βλαστημᾶνε… Πᾶμε παντοῦ· καὶ στὴ θάλασσα, καὶ στὰ βουνά, καὶ στὰ λαγκάδια, καὶ στὶς πόλεις, καὶ στὰ βασίλεια· δὲν ἀφήνου με ἄνθρωπο ἥσυχο. Πᾶμε ἀκόμα καὶ μέσα στὴν ἐκκλησία καὶ βάζουμε τοὺς Χριστιανοὺς νὰκουβεντιά- ζουν, γιὰ νὰ μὴν προσέχουν τὴ λειτουργία…
Αὐτὰ κάνει ὁ διάβολος στὸν κόσμο. Ἀλλ᾽ ἐκεῖνο ποὺ κάνει τελείως φανερὴ τὴν ἐπήρειά του εἶνε τὸ χαρακτηριστικὸ δεῖγμα ποὺσημειώνει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο ὅταν λέειγιὰ τὸν δαιμονιζόμενο «…καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδι δύσκετο»( Λουκ . 8 , 2 7 ) . Ὁ πονηρὸς δηλαδὴ κάνει τοὺς ἀνθρώπους ἀν αίσχυντους. Κάνει τὶς γυναῖκες ἰδίως ν᾽ ἀποβάλλουν τὴ ντροπὴ καὶ νὰ παρουσιάζων ται ἡ μίγυμνες ἢ καὶ γυμνές. Καὶ σήμερα σπανίως βλέπεις γυναῖκα νὰ ντύνεται σε-μνά, νὰ εἶνε σὰν τὴν Παναγία, ὅπως ἦταν οἱ γυναῖκες στὴν παλαιὰ γενεά. Ἦρθε τώρα ὁ διάβολος καὶ εἶπε στὴ γυναῖκα «Γδύσου!». Ὅπως τότε εἶπε στὸν δαιμονιζόμενο «γδύσου» κι αὐτὸς πέταξε τὰ ροῦχα του, νάτος πάλι κ᾽ ἐδῶ· ἔρχεται καὶ λέει στὶς γυναῖκες·Γδυ θῆτε! κι αὐτὲς τὸν ἀκοῦνε καὶ γυμνώνωνται καὶ περπατοῦν ἀδιάντροπα δημοσίως. Πρῶτα ἡ γυναίκα δὲν ἔ δειχνε τὸ κορμί της οὔτε στὸ γιατρό· τώ-ρα ὅ λες δείχνουν τὰ κρέατά τους παντοῦ. Κι οὔτε μάνα τὶς συμβουλεύει, οὔτε πατέρας τὶς μαλώνει, οὔτε σύζυγος τὶς συμμα ζεύει, οὔτε νόμος τὶς πιάνει, οὔ τε ἀστυνομία τὶς παρατηρεῖ. Ἀσυδοσία χωρὶς φραγμό.
Τί συνέπειεςἔχει αὐτὸ δὲν εἶνε δύσκολο νὰ καταλάβῃ κανείς· ὅλοι τὸ βλέπουμε. Σκανδαλισμὸς μικρῶν καὶ μεγάλων, ἐγκληματικότης, γενικὴ καθίζη σι τῶν ἠθῶν, εὐτελισμὸς τοῦ γυναι κείου φύλου, κλονισμὸς τοῦ γάμου, διάλυσι τῆς οἰκογενείας, ἐξαχρείωσι τῆς κοι νωνίας. Ἐπιτρέπεται νὰ διδάσκουν τὶς χριστιανὲς οἱμουσουλμᾶνες τῆς Θρᾴκης; ἂν πᾷς στὴν Ξάνθη καὶ στὴν Κομοτηνή, βλέπεις τὶς Τουρκάλες ντυμένες μέχρι κάτω· κυκλοφοροῦν ἀσκανδάλιστα καὶ κρατοῦν τὶς οἰκογένειές τους.
Σ᾽ ἐμᾶς ποιές γυναῖκες κρατοῦν τὴν εὐλογημένη παλαιὰ ἐνδυμασία; Τώρα, μές᾽ στὶς 1.000 γυναῖκες 1 εἶνε ντυμένη ὅπως πρέπει· οἱ 999 ξεγυμνώθηκαν. Ποῦ θὰ πάῃ αὐτὸ τὸ κακό; Πόσο θὰ μᾶς ἀνεχθῇ ἀκόμα ὁ Θεός; Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ περιώδευσε τὴν πατρίδα μας, εἶπε πολλὲς προφητεῖες.
Εἶπε πὼς θά ᾿ρθῃ μέρα ποὺ θ᾽ ἀδειάσουν οἱ ἐκκλησιές, κι ὅταν ἀδειάσουν οἱ ἐκκλησιὲς θὰ γεμίσουν οἱ φυλακές. Κι ὅταν τὸν ρώτησαν, πότε θὰ ἔρθῃ ἡ συντέλεια, τὸ τέλος τοῦ κόσμου, εἶπε· Ὅταν δῆτε τὶς γυναῖκες νὰ περπατοῦν γυμνὲς στὸ δρόμο, τότε ἔφτασε ἡ καταστροφή! Φοβερὰ πράγματα θὰ γίνουν. …
Ὅταν, ἀγαπητοί μου, ὁ Χριστὸς ἀπήλλαξε τὸν δυστυχισμένο ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ δαιμόνια, ἐκεῖνος ἄλλαξε συμπεριφορὰ καὶ ἐμφάνισι. Οἱ Γαδαρηνοὶ πληροφορήθηκαν τὸ γεγονὸς καὶ βγῆκαν νὰ δοῦν τί συνέβη. Κι ὅ ταν ἔφθασαν κοντὰ στὸν Κύριο, ἐκεῖ«εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾽ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦν τα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ»( ἔ. ἀ. 8, 35). Ἠρέμησε, κάθησε ἥσυχος στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ, καὶ φόρεσε τὰ ροῦχα του.
Ὅπου μπαίνει ὁ διάβολος τὰ κάνει ὅλα ἄνω - κάτω. Γι᾽ αὐτὸ δὲν ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Τί πρέπει νὰ κάνουμε; Νὰ μετανοήσουμε, νὰ γυρίσουμε στὸ μαντρὶ τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία. Νὰ ζήσουμε ὅπως οἱ πρόγονοί μας.
Ὅπως ἐκεῖνοι εἶ χαν εὐλάβεια, ἀγάπη, ὁ μόνοια, σεμνότητα καὶ εὐπρέπεια στὴ ζωή τους, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς. Τότε πάνω ἀπ᾽ τὸν τόπο μας θά πετοῦν ἄγγελοι Κυρίου, θὰ μᾶς σκεπάζουν μὲ τὰ φτερά του, καὶ κανένας σατανᾶς καὶ κανένας μάγος δὲ θὰ μπορῇ νὰ μᾶς κάνῃ κακό. Εὔχομαι, ὁ Θεὸς νὰ εἶνε πάντα μαζί σας. Νὰ εἶστε εὐλογημένοι καὶ νὰ ζῆτε μὲ τιμή, ἀγάπη καὶ ὁμόνοια· ἀμήν
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Πηγή: http://aktines.blogspot.com/2011/10/blog-post_5443.html
