Κατά  Λουκά Ευαγγέλιο

Κεφ.  10, χωρία 38 έως 42 & Κεφ. 11 χωρία 27έως 28.

 «38 ᾿Εγένετο δὲ ἐν τῷ πορεύεσθαι αὐτοὺς καὶ αὐτὸς εἰσῆλθεν εἰς κώμην τινά. γυνὴ δέ τις ὀνόματι Μάρθα ὑπεδέξατο αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς. 39 καὶ τῇδε ἦν ἀδελφὴ καλουμένη Μαρία, ἣ καὶ παρακαθίσασα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ ἤκουε τὸν λόγον αὐτοῦ. 40 ἡ δὲ Μάρθα περιεσπᾶτο περὶ πολλὴν διακονίαν· ἐπιστᾶσα δὲ εἶπε· Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονεῖν; εἰπὲ οὖν αὐτῇ ἵνα μοι συναντιλάβηται. 41 ἀποκριθεὶς δὲ εἶπεν αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· 42 ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ᾿ αὐτῆς.

27 ᾿Εγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνὴ φωνὴν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ· μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας. 28 αὐτὸς δὲ εἶπε· μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν.»

ΑΠΟΔΟΣΗ

Και σε μία πορεία τους ο Κύριος μπήκε σ΄ ένα χωριό. Μια γυναίκα, που την έλεγαν

Μάρθα, τον υποδέχθηκε στο σπίτι της. Αυτή δε είχε και αδελφή, που την έλεγαν Μαρία, πού όμως καθόταν κοντά στα πό­δια του Ιησού και άκουγε τα όσα έλεγε.

Όμως η Μάρθα ήταν απασχολη­μένη στις πολλές περιποιήσεις· στά­θηκε κοντά και του είπε: «Κύριε δεν σε ενδιαφέρει πώς η αδελφή μου με άφησε μόνη για να σε υπηρετώ; Πες της λοιπόν να με βοηθήσει.

Ό Ιησούς της απάντησε: «Μάρ­θα, Μάρθα μεριμνάς και ανησυχείς για πολλά πράγματα, άλλ' ένα πρά­γμα είναι απαραίτητο. Ή Μαρία διάλεξε την καλή μερίδα, πού δεν θα της αφαιρεθεί.

Ενώ δε έλεγε αυτά κάποια γυναί­κα από τον κόσμο φώναξε και του είπε: «Χαρά στη μάνα πού σε γέννησε και σε θήλασε».

Αυτός δε είπε: «Χαρά και τρις χαρά της, μα χαρά και σ' εκείνους πού ακούν τον λόγο του Θεού και τον διαφυλάσσουν.

Από την προς Φιλιππησίους  Επιστολή

του Αποστόλου Παύλου,

Κεφ.  2, χωρία  5 έως 11.

Τὸ παράδειγμα τῆς ταπεινοφροσύνης
καὶ αὐτοθυσίας τοῦ Χριστοῦ

5 Τοῦτο γὰρ φρονείσθω ἐν ὑμῖν ὃ καὶ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ, 6 ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, 7 ἀλλ' ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, 8 καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ. 9 διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, 10 ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι ᾿Ιησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, 11 καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος ᾿Ιησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός.»

ΑΠΟΔΟΣΗ

Ας επικρατεί μεταξύ σας το ίδιο φρό­νημα, που υπήρχε και στον Ιησού Χρι­στό, που αν και είχε θεϊκή ύπαρξη, όμως δεν θεώρησε το ότι ήταν ίσος προς τον Θεό σαν κάτι προς άρπαγμα, αλλά εκκένωσε τον εαυτό του παίρνοντας μορφή δούλου και γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους. Αφού κατά το σχήμα βρέ­θηκε ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό Του γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου και μάλιστα με σταυρικό θάνατο.

Γι' αυτό και o Θεός τον υπερύψωσε και του χάρισε όνομα πιο πάνω από κά­θε άλλο όνομα, ώστε στο όνομα του Ιη­σού να κάμψει κάθε γόνυ των επουρανίων και των επιγείων και των καταχθόνιων και κάθε γλώσσα να ομολογήσει ότι o Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξα του Θεού Πατρός.