***

Εκοιμήθη ο πατήρ Ηλίας Μάλφας

Στις 17 Απριλίου 2011, Κυριακή των Βαΐων και ώρα 06:00 το πρωί εκοιμήθη σε ηλικία 75 ετών ο πρωτοπρεσβύτερος πατήρ Ηλίας Μάλφας μετά από πολυετή μάχη με την επάρατη νόσο. Ο πατήρ Ηλίας αμέσως μετά τα Χριστούγεννα εισήχθη στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο Αθηνών όπου νοσηλευόταν μέχρι και σήμερα 17 - 04 - 2011. Ο εκλιπών διετέλεσε Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Λευκάδος & Ιθάκης επί ημερών του μακαριστού Μητροπολίτου Νικηφόρου του Δεδούση.

Η εξόδιος ακολουθία εψάλλει στις 18/4/2011 στις 14:00 στον Ιερό Ναό Παναγία των Ξένων (στην πρωτεύουσα της νήσου Λευκάδος) και χοροστάτησαν οι κάτωθι Αρχιερείς:

Ο Μητροπολίτης Λευκάδος & Ιθάκης Θεόφιλος

Ο  Μητροπολίτης Πρεβέζης Μελέτιος

Ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ

Μεταξύ των ομιλητών νεκρολόγησε τον εκλιπόντα και ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Νέας Σμύρνης πρωτοπρεσβύτερος πατήρ Δημοσθένης Παπακωστόπουλος (ο επί σειρά ετών, ομοίως, Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Λευκάδος & Ιθάκης), ο οποίος, όλον αυτόν τον καιρό της εν Αθήναις δοκιμασίας του πατρός Ηλία, φρόντισε για την πνευματική προετοιμασία του εξομολογώντας τον και κοινωνόντας τον μέρα παρά μέρα, μέχρι τέλους. Ο πατήρ Δημοσθένης Παπακωστόπουλος μάλιστα, μαζί με τα οκτώ παιδιά του πατρός Ηλία έντυσαν το λείψανο και ήταν ο πρώτος που διάβασε τρισάγιο ενώπιον του σκηνώματός του.

Ευχόμαστε στην πρεσβυτέρα του Ελένη και στα παιδιά του να τον θυμούνται και να έχουν την ευχή του και, ιδιαιτέρως,  στον πατέρα Νεκτάριο, υιό του πατρός Ηλία, να φανεί αντάξιος της τιμίας ιερωσύνης του πατρός του.

***

Νεκρολογία αοιδίμου πατρός Ηλία Μάλφα

από τον Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο Ιεράς Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης

πρωτοπρεσβύτερο π. Δημοσθένη Παπακωστόπουλο

Συχνά στούς ἐπικηδείους λόγους λέγονται πολλά τά κατά συνθήκην ψεύδη. Δέν φθάνει, ὅτι ψευδόμαστε στή ζωή· ψευδόμαστε καί προστά στό θάνατο, πού εἶναι ἀληθινός δάσκαλος στή ζωή. Τέτοιος φόβος ὅμως δέν ὑπάρχει στήν παροῦσα περίσταση. Διότι ὁ ἀείμνηστος, ὁ  πολυσέβαστος, ὁ πολύκλαυστος καί πολυφίλητος ἐν Κυρίῳ ἀδελφός καί συλλειτουργός πατήρ Ἠλίας Μάλφας καί πίστη ζωντανή εἶχε καί ἡ ἀρετή τόν ἐστόλιζε καί τό χάρισμα τῆς ἱερωσύνης, «τό θεῖον αὐτό καί οὐράνιον πρᾶγμα», ὅπως οἱ ἱεροί Πατέρες τό ὀνομάζουν, πού ἀποτέλεσε πρόσθετο προσδιοριστικό στοιχεῖο τῆς προσωπικότητάς του, καί καθαρό καί ἀκίβδηλο τό διαφύλαξε ὡς τό τέλος καί τό διαχειρίστηκε «μετά φόβου καί τρόμου, τήν ἑαυτοῦ σωτηρίαν κατεργαζόμενος» (Φιλιπ. 2,12), ἐνῶ ταυτόχρονα μέ διακονικό πνεῦμα καί κοπιώδη προσπάθεια ἄσκησε τήν ποιμαντική του ἀποστολή «ἴνα σωτηρίας τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Β’ Τιμόθ. 2,10) οἱ πιστοί, πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία.

Πολύτιμε ἀδελφέ μας, τήν ἱερή αὐτή ὥρα οἱ ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, τό σεβαστό ἱερατεῖο, ἡ ὑποδειγματική σου οἰκογένεια, ἡ στοργική πρεσβυτέρα σου, τά ἀγαπημένα καί εὐλογημένα σου παιδιά καί ἐγγόνια, πού μέ ἀληθινή ἀγάπη καί ἀστείρευτη στοργή ἐσήκωσαν «τό βάρος καί τόν καύσωνα» τῆς ἀσθενείας σου, χωρίς νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό κοντά σου οὔτε μία χρονική στιγμή· οἱ συγγενεῖς σου, οἱ Ἐνορῖτες σου, οἱ γνωστοί καί οἱ φίλοι σου καί ἀρκετοί ἀπ’

τούς ἀδελφούς Λευκαδίους, πλαισιώνουμε μέ βαθειά θλίψη τό σεπτό σου σκῆνος καί μέ διάπυρες εὐχές καί προσευχές, μέ τό λιβάνι τῆς ἀγάπης μας, μέ τό ἄρωμα τῆς εὐγνωμοσύνης μας καί τά δάκρυα τοῦ σεβασμοῦ μας σέ προπέμπουμε στό γαλήνιο δρόμο σου πρός τή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία.

Πῶς νά σκιαγραφήσω τήν προσωπικότητά σου κάι νά ἀποτιμήσω τό ἱερό ἔργο σου; Ἴσως δέν εἶμαι τόσο ἁρμόδιος. Ἄλλωστε γνωρίζω τό βαθύτερο περιεχόμενο τῆς καθαρῆς καί ἀθάνατης ψυχῆς σου.

Δέν ἐπιθυμεῖς δημόσιους ἐπαίνους καί ἐγκώμια. Ἔχω ἐπίγνωση, ὅτι παραβιάζω τή θέλησή σου. Ζητῶ ὅμως νά μοῦ συγχωρήσεις τό τόλμημα, γιατί ἀπλά ἡ ἀλήθεια ὁμολογεῖται.

Διέγραψες μιά πορεία στή ζωή σου φορτωμένος πάντοτε τό σταυρό τοῦ χρέους καί τῆς ἀγάπης «φέρων τά παρόντα γενναίως». Ὅσοι σέ γνώρισαν ἀληθινά, σέ ἔνοιωσαν σάν πνευματική καί κοινωνική μονάδα ποιότητας.

Ἤσουν μιά δεξαμενή δυνάμεως· μιά φλόγα πίστεως φωτεινή· μιά φωτιά ἀγάπης δυνατή. Γι’ αὐτό ὅποιο ἔργο κι ἄν ἀναλάμβανες, εἴτε σάν Ἐφημέριος στόν χῶρο τῆς Ἐνορίας σου, εἴτε σάν Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος τοῦ ἀοιδίμου, τοῦ ἀσκητικοῦ καί Ἁγίου ἐκείνου Μητροπολίτου Λευκάδος καί Ἰθάκης, τοῦ ἀλησμόνητου π. Νικηφόρου, ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ ὁποίου ἤσουν τά νεῦρα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καί προσέφερες τότε ἔργο οὐσιαστικό καί πολυμερές· τό ὅποιο ἔργο - σημειώνω - τό ἔφερες πάντοτε μέ συνέπεια καί ἐπιτυχία εἰς πέρας.

Ἔμοιαζες μέ τεράστια πνευματική κέδρο, πού τήν αὔξησε ἡ βροχή τῆς θείας χάριτος καί στή σκιά της, στό ἅγιο πετραχῆλι σου, πού τό ἐλάμπρυνες, ζήτησαν τήν ξεκούραση καί τή σωτηρία τόσοι καί τόσοι κουρασμένοι στρατοκόποι τῆς ζωῆς, ὡς τήν ἡμέρα, πού κατ’ ἀνεξερεύνητη θεία βουλή ὁ ὑλοτόμος θάνατος τήν ἔκοψε μέ τό καίριο χτύπημα τῆς πολύχρονης καί ἐπώδυνης ἀρρώστειάς σου.

«Καθαρότης καί εὐλάβεια συνέτρεχε τῷ ἱερατικῷ σου σχήματι», ὅπως γράφει γιά τούς καθαρούς καί εὐλαβεῖς ἱερεῖς ὁ ἱερός πατήρ, ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Θεσσαλονίκης. Γι’ αὐτό καί φλόγιζε τή μακαρία ψυχή σου ζωντανή καί ἀνεπιφύλακτη πίστη στό θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Κυρίου, ἀφοσίωση στήν Ἁγία μας Ἐκκλησία κι ἀγάπη στήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τόν ἄνθρωπο. Ἀκτινοβολοῦσα ἦταν ἡ ἀγνότητά σου, ἡ τιμιότητα, ἡ εὐθύτητα καί ἡ παρρησία καί τό θάρρος τῆς γνώμης σου· θαυμαστή ἡ ἀπλότητά σου, ἐντυπωσιακή ἡ ὑπομονή καί ἡ ἐλπίδα σου στίς ὧρες τοῦ πόνου· χαλύβδινη ἡ ἀνθεκτικότητά σου στίς δυσκολίες καί στίς πικρίες· ἀνεξάντλητη ἡ διάθεσή σου γιά διακονία καί προσφορά.

Προικισμένος ἀπό τόν Δωρεοδότη Κύριο μέ ἔξοχα χαρίσματα: φυσική εὐφυία, ὀξύνοια, κρίση ὀρθή, μνήμη ὄχι τυχαία, θέληση δυνατή καί τήν ἀνάλογη θεολογική παιδεία, ὑπῆρξες μιά σφαιρικά συγκροτημένη ἱερατική μορφή.

Ἐμπρός στό Ἅγιο θυσιαστήριο ἤσουν ὁ μυσταγωγός τῶν ἱερῶν μυστηρίων τοῦ δι’ ἡμᾶς σαρκωθέντος, σταυρωθέντος καί ἀναστάντος Κυρίου. Κατά τό Μ. Βασίλειο «παρίστασο ἐν κατανύξει, καθαρᾷ καρδίᾳ καί φρίκῃ καί φόβῳ τῷ ἁγίῳ θυσιαστηρίῳ ὡσεί παριστάμενος τῷ ἐπουρανίῳ Βασιλεῖ». Διότι ἐπίστευες ἀκράδαντα, πώς ὅ,τι μπορεῖ νά διαποτίσει τήν ὕπαρξή σου καί νά ρυθμίσει τήν ὅλη σου συμπεριφορά καί νά σέ κατευθύνει στόν ὕψιστο προορισμό σου εἶναι ἡ ἐμπειρία τῆς προσωπικῆς σχέσης σου μέ τόν Κύριο· εἶναι τά ἅγια ἐσωτερικά βιώματα ἀπό τή θεία λατρεία καί ἀπό τόν πνευματικό ἀγῶνα γιά τήν καταπολέμηση τῆς νεκροποιοῦ ἁμαρτίας καί τήν καλλιέργεια τῆς χριστιανικῆς ἀρετῆς. Γι’ αὐτό καί ἡ πρός τά ἔξω εἰκόνα σου ἀντανακλοῦσε  μιά ἥρεμη προσωπικότητα καί μιά ζωντανή καί δυναμική ἀνθρώπινη παρουσία.

Μέσα στό ἐξομολογητήριο ἐπίσης ἤσουν ὁ στοργικός πνευματικός, πού θεράπευες τραυματισμένες ἀπό τήν ἁμαρτία ψυχές καί φύτευες τήν πίστη, τήν ἀγάπη καί τήν ἐλπίδα.

Ὡς διάκονος πάλι τῆς ἀγάπης, αἰσθανόσουν ὑπεύθυνος ὀφειλέτης ἔναντι ὅλων. Ζέσταινες μέ τήν πηγαία καί ἔμπρακτη ἀγάπη σου ἐκείνους, πού καταδυναστεύονται ἀπό τή στέρηση καί τόν πολύμορφο πόνο. Πάντοτε ἤσουν ἔτοιμος νά συντρέξεις τόν καθένα καί νά συμμερισθεῖς τά προβλήματά του.

Ἡ προσευχή γιά τήν ἁγιωσύνη σου ἦταν τό ὀξυγόνο τῆς ψυχῆς σου. Ἡ μελέτη τοῦ θείου λόγου ἡ καθημερινή πνευματική σου τροφή. Ἡ θεία λατρεία πηγή Ἁγιασμοῦ. Ἡ ἱερή ἐξομολόγηση λουτρό τῆς ψυχῆς σου καί ἡ θεία κοινωνία φῶς ἀληθινό καί φάρμακο ζωῆς καί ἀθανασίας.

Ὡς σύζυγος ἔπειτα καί ὡς πατέρας ὑπῆρξες ὑποδειγματικός. Μέ τή χάρη τοῦ θεοῦ, τόν τίμιο κόπο σου καί τόν σκληρό σου ἀγῶνα, ἀλλά καί μέ τήν ἀμέριστη συμπαράσταση τῆς ἄξιας καί στοργικῆς πρεσβυτέρας σου, πού σοῦ στάθηκε ἀνεκτίμητος βοηθός καί ἀδελφή ψυχή στό ταξίδι τῆς ἐπίγειας ζωῆς σου, κατώρθωσες, ὡς εὐλογημένος πολύτεκνος οἰκογενειάρχης, νά ἀναστήσεις, νά ἐκθρέψεις «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου», νά μορφώσεις καί νά ἀποδώσεις στήν Ἐκκλησία ζωντανά καί συνειδητά μέλη καί στήν Ἑλληνική κοινωνία ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες, ἀνθρώπους σφαιρικά συγκροτημένους, ἑπτά (7) εὐλογημένα τέκνα, ἀπό τά ὁποῖα ἕνα τόν π. Νεκτάριο, τόν εἰσήγαγες στίς τάξεις τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί σήμερα προσεδρεύει ἐπάξια στό Ἅγιο θυσιαστήριο τοῦ Κυρίου. Τό ὄγδοο (8) τέκνο σου, ὁ ἄγγελός σου Γεώργιος, «προέδραμε τάχιον σοῦ καί εἰσῆλθε πρῶτος στήν χαρά τοῦ Κυρίου» καί τώρα σέ ὑποδέχεται στήν ἄνω Ἱερουσαλήμ.

Τό μεγαλεῖο ὅμως τῆς ψυχῆς σου φανερώθηκε ἰδιαίτερα στήν περίοδο τῆς ἀσθενείας σου, κατά τό διάστημα τῆς ὁποίας ἔδωκες πολύ δύσκολες πνευματικές ἐξετάσεις.

Ἐγνώριζες τήν κρισιμότητα τῆς καταστάσεώς σου. Ἡ δοκιμασία σου ἦταν ἐπώδυνη καί σκληρή. Οὐδέποτε ὅμως λιποψύχησες. Στάθηκες γενναῖος ὡς τό τέλος. Συνέχεια δόξαζες τό ἅγιο Ὄνομα τοῦ Κυρίου καί φανέρωνες τή θέλησή σου νά ὑποταχθεῖς ὁλοκληρωτικά στό πανάγιο θέλημά Του.

Στερεωμένος στήν πίστη, καθαρός μέ τό λουτρό τῆς ψυχῆς, τρεφόμενος τακτικά μέ «τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν, ἀλλά ζῆν ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ διαπαντός», μέ τό πανάγιο δηλαδή σῶμα καί ζωήρρυτο αἷμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, «τόν ζῶντα αὐτόν θεῖον ἄνθρακα», πού κρατοῦσες στά τίμια χέρια σου ἐπί πέντε (5) σχεδόν δεκαετίες κάθε φορά πού ἱερουργοῦσες τά ἱερά μυστήρια, ἐγνώριζες μέ θαυμαστή ὑπομονή νά βαστάζεις τό βάρος τῆς ἀσθενείας σου καί νά μεταβάλεις τό βαρύ πόνο σου σέ σκάλα πνευματική, γιά ν’ ἀποσύρεσαι, ἔπειτα ἀπό 75 χρόνια, ἤρεμα καί σταδιακά ἀπ’ τήν ἐπίγεια, τή φθαρτή, τήν ἐδῶ πολυδάκρυτη καί ὀδυνηρή ὁδοιπορεία σου καί νά ὑψώνεσαι στή αἰωνία καί μακαρία Πατρίδα, ὅπου σέ περιμένουν, κατά τήν ἐπαγγελία του Ἁγίου Πνεύματος, «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἠτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν».

Ἡ τελευταία περίοδος τῆε δεινῆς δοκιμασίας σου χωρίζεται σέ τρία (3) στάδια. Στό πρῶ το ὁμολογοῦσες ἀνοικτά τήν ἁμαρτωλότητά σου, ἐμπιστευόμενος τόν ἑαυτό σου στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ζητώντας νά σέ συγχωρήσουν οἱ πάντες. Τό δεύτερο στάδιο ἦταν ἡ προσδοκία σου γιά τήν ἀνάσταση καί τήν αἰώνια μακαριότητα. Καί τρίτο στάδιο ἦταν ἡ σιωπή καί ἡ προετοιμασία σου γιά τήν ἀναχώρηση.

Προσφιλέστατε ἐν Κυρίῳ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ καί φίλε ἀκριβέ π. Ἠλία.

Ὅλοι μας ἀνεξαίρετα μέ προσευχή καί ἀγάπη καί πόνο σέ κατευοδώνουμε μέ τή ζωντανή ἐλπίδα τῆς πίστεώς μας, πώς καί πάλι θά συναντηθοῦμε «εἰς τήν μέλλουσαν Πόλιν… ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας» τοῦ ζωοδότη Κυρίου.

Γι’ αὐτό μαζί μέ τό Μ. Βασίλειο ἀναφωνοῦμε: «οὐκ ἀπεστερήθημεν τοῦ πατρός Ἠλία, ἀλλ’ ἀπεδώκαμεν τοῦτον τῷ Κυρίῳ. Οὐδέ ἠφανίσθη αὐτοῦ ἡ ζωή, ἀλλ’ ἐπί τό βέλτιον διημείφθη. Οὐχ ἡ γῆ κατέκρυψε τόν ἀγαπητόν ἡμῶν, ἀλλ’ οὐρανός ὑπεδέξατο». Διά τοῦ το ἀναμένουμε τή φωνή τοῦ Ἀρχαγγέλου καί τότε, ὅπως ἐκδιδάσκει ὁ Ἁγιος Γρηγότιος ὁ Θεολόγος, «ὀψόμεθα τόν πατέρα Ἠλίαν, μηκέτι ἐκδημοῦντα, μηκέτι φερόμενον ὑπό τεσσάρων(4), μηκέτι πενθούμενον…ἀλλά λαμπρόν, ἔνδοξον, ὑψηλόν».

Σέ προπέμπουμε, τίμιε Πάτερ, πρός τόν Ἀρχηγό τῆς ζωῆς, μέ τήν ἱερή διαβεβαίωση, πώς τήν ἀγαπημένη σου μορφή θά τήν κρατήσουμε σ’ ὅλη μας τή ζωή στήν πιό πολύτιμη γωνιά τῆς ψυχῆς μας καί μέ τό θεσπέσιο ὕμνο τῆς Ἐκκλησίας μας: «Χριστός σε ἀναπαύσοι ἐν χώρᾳ ζώντων καί πύλας Παραδείσου ἀνοίξοι σοι, καί Βασιλείας δείξοι πολίτην καί ἄφεσίν σοι δῴη, ὧν ἥμαρτες ἐν βίῳ, φιλόχριστε».

Ἄς εἶναι ὄντως αἰωνία καί μακαρία ἡ μνήμη σου ἀοίδιμε καί πολύτιμε ἀδελφέ. Ἀμήν.

Πηγή: http://exagorefsis.blogspot.com/2011/04/blog-post_9136.html

Και από: http://exagorefsis.blogspot.com/2011/04/blog-post_6602.html