Ζωηφόρος

Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Αυστρίας Μιχαήλ,

Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Αυστρίας Μιχαήλ


Εκοίμηθη σε ηλικία 65 ετών ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αυστρίας Μιχαήλ.

Ο Μητροπολίτης Αυστρίας τον τελευταίο καιρό έδωσε μάχη με την επάρατο νόσο, την οποία αντιμετώπισε με πίστη και δύναμη.

Τέλος να σημειωθεί ότι ο μακαριστός Μητροπολίτης Αυστρίας, τις τελευταίες δύο ημέρες εισήχθη σε νοσοκομείο, διότι η κατάσταση της υγείας του παρουσίασε ξαφνική επιδείνωση.

Επίσης η κηδεία του Μητροπολίτη θα γίνει την Τρίτη, 25 Οκτωβρίου 2011.

Ο Μητροπολίτης Αυστρίας Μιχαήλ Στάικος, υιός του εξ Αλεξάνδρειας Θεόδωρου Στάικου και της εκ Σμύρνης Αργυρούς, το γένος Δημάκη, εγεννήθη την 22αν Νοεμβρίου 1946 εις τας Αθήνας, ένθα το 1964 απεφοίτησε του Λεόντιου Λυκείου.

Ευθύς αμέσως μετέβη εις την Βιέννην, εγκατασταθείς μονίμως πλησίον των οικίων αυτού.

Τον Αύγουστον 1965 προσελήφθη εις την υπηρεσίαν της Ιεράς Μητροπόλεως Αυστρίας ως Γραμματεύς του τότε μητροπολίτου Χρυσοστόμου και της Ελληνικής Κοινότητος της Αγίας Τριάδος, από δε του έτους 1970 ανέλαβε και χρέη Αρχισυντάκτου του περιοδικού Στάχυς.

Τον Οκτώβριον 1979 ενεγράφη εις το τμήμα Ποιμαντικής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, εκ του οποίου απεφοίτησε τον ιούνιον 1983.

Παρηκολούθησε μαθήματα Γερμανικής Φιλολογίας, Φιλοσοφίας και Εκκλησιαστικού Δικαίου εν τω Πανεπιστήμιο της Βιέννης.

Την 21ην Νοεμβρίου 1977 εχειροτονήθη υπό του Γερόντος αυτού, του Μητροπολίτου Αυστρίας Χρυσοστόμου Τσίτερ, εις Διάκονον και την επομένην, 22αν ιδίου , εις Πρεσβύτερον, προχειρισθείς δε εν συνέχεια εις Αρχιμανδρίτην, διωρισθή.

Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Αυστρίας και Εξαρχίας Ιταλίας, Ελβετίας και Ουγγαρίας, Ιερατικός Προισταμενος τών εν Βιέννη ιστορικών Ελληνικών κοινοτήτων του Αγίου Γεωργίου και της Αγίας Τριάδος και Διευθυντής της Ελληνικής Εθνικής σχολής Βιέννης.

Την 5ην Νοεμβρίου 1985, προτάσει του Γέροντος αυτού ,εξελέγη παμψηφεί υπό της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Βοηθός Επίσκοπος της Ιεράς Μητροπόλεως Αυστρίας και Εξαρχίας Ιταλίας και Ουγγαρίας επί τω ψιλώ τίτλο Χριστουπόλεως, με έδρα την Βιέννην.

Μετά την οικιοθελή παραίτησιν του Μητροπολίτου Χρυσόστομου εξελέγη ομοφώνως , την 5ην Νοεμβρίου 1991, Μητροπολίτης Αυστρίας και έξαρχος Ουγγαρίας και Μεσευρώπης.

Ευθύς μετά την εκλογήν αυτού επελήφθη της αναδιοργανώσεως των εν Αυστρία Ενοριών και της συστάσεως νέων, ως και της αναβιώσεως της παρουσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου εν Ουγγαρία, Εκεί επέτυχε την νομικήν αναγνώρισιν της Εξαρχίας του Οικουμενικού Θρόνου, την εγκατάστασιν Γραφείων της Εξαρχίας και Παρεκκλησίου εν Βουδαπέστη κα την ίδρυσιν Ενοριών εν Βουδαπέστη και τη κοινότητα Νίκου Βελογιάννη, ένθα Φροντίδι και επιστασία αυτού, ανηγέρθη εκ βάθρων περικαλλής Ιερός Ναός μετά ενοριακού κέντρου και ομαδικώς εβαπτίσθη η συντριπτική πλειοψηφία των εκ πολιτικών προσφύγων Ομογενών.

Εις την Δραστηριότητα αυτού συγκαταλέγονται η κατ’ επανάληψιν επίσημος εκπροσώπησις του Οικουμενικού Πατριαρχείου εις διορθοδόξους και διαχριστιανικάς αποστολάς, η συμμετοχή εις Πατριαρχικάς Εξαρχίας η αντιπροσώπευσις του Οικουμενικού Θρόνου παρά τη Ορθοδοξω Εκκλησια της Τσεχιας και Σλοβακιας, η ευθυνη προγραματισμου των Ορθοδόξων και Οικουμενικών Εκπομπών εις την Αυστριακήν Ραδιοφωνίαν και Τηλεόρασιν, η προπαρασκευή οικουμενικών εκδηλώσεων επί του Αυστριακού και Ευρωπαϊκού επιπέδου, η συμμετοχή εις επίσημους αποστολάς του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών και του παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών, κατά την τελευταίαν περίοδον, κυρίως εις το Βατικανόν, την Τσεχίαν, Ρουμανίαν, Σλοβακίαν, Σερβίαν,Κροατίαν,Σλοβενίαν,Βοσνίαν Ερζεγοβίνην κ.α.

Ως Λέκτωρ του Πανεπιστημίου της Βιέννης διδάσκει κατά διαστήματα μαθήματα Νεοελληνικής γλώσσης και στοιχειά Ορθοδόξου Θεολογίας εις φιλοσοφικήν και την Ρωμαιοκαθολικήν Θεολογικήν σχολήν.

Κατά τα ετη 1996/1999 διετέλεσε Πρόεδρος του Οικουμενικού Συμβουλίου Εκκλησιών εν Αυστρία.

Ως μέλος του Διομολογιακού Αυστριακού συμβουλίου Ευρώπης συμμετέχει εις Επιτροπάς της Ευρωπαϊκής Ενώσεως *εις Βρυξέλλας (και του συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (εις Γενεύην).

Τιμητικαί διακρίσεις: Άρχων Πρωτοψάλτης (1970), Χρυσούν Μετάλλιον Πατριαρχείου Ιεροσολύμων (1972), Σταυρός Αγίου Βλαδίμηρου Πατριαρχείου Μόσχας (1972), Χρυσούς Σταυρός Εκκλησίας Πολωνίας (1993), Παράσημον Αγίων Μεθοδίου και Κυρίλλου αε τάξεως Εκκλησίας Τσεχίας και Σλοβακίας (1994), Χρυσούν Μετάλλιον της Πόλεως των Αθηνών (2002), Παράσημον του Τάγματος Αξίας της Ουγγρικής Δημοκρατίας (1999).

Πηγή: http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9566:aystrias-mixahl-ekoimithi&catid=13

***

Η ελληνορθόδοξη (και όχι μόνο) Βιέννη κλαίει αλλά και χαίρεται

του Σπύρου Μπαζίνα

Η ελληνορθόδοξη (και όχι μόνο) Βιέννη κλαίει. Κλαίει τον μεγάλο ιεράρχη της, τον πλάτανο στη σκιά του οποίου ξαπόσταινε, στις χαρές και στις λύπες της, τον αρχοντικό δεσπότη της με την λειτουργική τάξη, την ιεροπρεπή ψαλμωδία, το πατερικό κήρυγμα.

Κλαίει η ελληνορθόδοξη Βιέννη και μαζί μας κλαίει και η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο μας, το Μέγα Μοναστήρι, που τόσο το αγάπησε με μια αγάπη χωρίς όρους και χωρίς όρια, μια αγάπη που ενέπνευσε σε όλους μας.

Κλαίει και η Μητέρα Πατρίδα, στην οποία έμεινε πάντα προσηλωμένος, δίνοντας καλή ελληνική και ορθόδοξη μαρτυρία, όπου κι αν στάθηκε, στην Βιέννη η στον κόσμο, σε εκκλησίες, καγκελαρίες η Παν/μια.

Καλωσόριζε εγκάρδια τους επισκέπτες εξ Ελλάδος και τους παρακαλούσε να πουν στην Πατρίδα ότι οι εκκλησίες μας στην Διασπορά παραμένουν ανοικτές και οι καντήλες αναμμένες.

Έφερε στην στιβαρή πλάτη του την ιστορία του Ελληνισμού της Βιέννης (των Σίνα, των Δούμπα και του Φεραίου) και ήταν αποφασισμένος να παραδώσει στην επομένη γενιά ακέραια την κληρονομιά που πήρε ο ίδιος από τον μακαριστό Γέροντα του, τον Χρυσόστομο Τσίτερ, και το έκανε.

Τον καμαρώναμε, τα παιδιά του. Ευχαριστούσαμε τον Θεό που μας χάρισε Πάτερα και Δεσπότη με μεγάλη καρδιά, βαθυστόχαστο νου, με ανοιχτούς ορίζοντες στην Ευρώπη και στην οικούμενη, αλλά και πατερικό, φιλομόναχο και φιλοαγιορείτη.

Μάζεψε στο ιερό γύρω στα είκοσι νέα παιδιά, κάθε ηλικίας. Τα μεγάλωσε και τα ανάθρεψε με τα νάματα του Γένους.

Ξέρω πως δεν θα τον ξεχάσουν … Πήγα να πάρω τα δικά μου πολύ μετά το τέλος της Λειτουργίας της Αναστάσεως φέτος, μα πώς να τα πάρω αφού έλαμπαν όλα τους κοντά του, όπως έλαμπε κι εκείνος;!

Κλαίει και η Ακρόπολη της Ορθοδοξίας, το Αγιώνυμο Όρος, το Περιβόλι της Παναγίας, το οποίο αγαπούσε βαθιά και το είχε επισκεφτεί πάνω από εκατό φορές. Νέος ήθελε να γίνει μοναχός, αλλά τα βήματα του (η Θεια Πρόνοια) τον οδήγησαν στην Βιέννη και τον αξίωσε να ποιμάνει αξίως την ιστορική Μητρόπολη Αυστρίας και Ουγγαρίας με τους δυο ναούς (την Αγία Τριάδα και τον Άγιο Γεώργιο), με την εθνική σχολή που έχει αδιάκοπη λειτουργία από το 1804. Και χαιρόταν την ιεροσύνη του και την αρχιεροσύνη του με πρόσωπο ιλαρό (όπως και ο πατήρ Ιωάννης που στάθηκε άξιος συνεργάτης του στα τελευταία του).

Στο τελευταίο προσκύνημα του στον Άγιον Όρος μας περίμενε στην Διονυσίου, όπου αισθανόταν σαν στο σπίτι του, σαν πατέρας που περιμένει τα παιδιά του για να τα φροντίσει, να τα περιποιηθεί. Έβγαλε παλικαρίσια την αγρυπνία. Και έκανε το τάμα του, να λειτουργήσει με μεγάλη συγκίνηση σαν απλός παπάς στην Παναγία του Ακαθίστου, πραγματική, αξέχαστη μυσταγωγία.

Βάδισε τον Γολγοθά του χωρίς να του λείψει το θάρρος (αν και είπε ότι ως άνθρωπος γονάτισε, αλλά και αισθάνθηκε την δύναμη της προσευχής, ιδίως των Αγιορειτών Πατέρων, και ένιωσε την παρουσία της Παναγίας), χωρίς να του λείψει το χαμόγελο η το χιούμορ.

Πιστεύω θα θυμόμαστε όλοι, όσοι αξιωθήκαμε να μοιραστούμε μαζί του αυτήν την εμπειρία, την αγρυπνία της Αγίας Ζώνης στο Βατοπαίδι. Η χαρά και η αγαλλίαση του δεν κρυβόταν. Το γλυκό του χαμόγελο είχε γλυκάνει ακόμη πιο πολύ. Πραγματικά δέχτηκε την ασθένεια σαν επίσκεψη Θεού. Περιστοιχισμένος από τους αγαπητούς του φίλους, τον Προύσσης Ελπιδοφόρο και τον Αβύδου Κύριλλο, αλλά και τον Γέροντα Εφραίμ και τους άλλους Γεροντάδες και Πατέρες έπλεε σε πελάγη ευτυχίας. Και στάθηκε κοντά στο σταυρωμένο Βατοπαίδι, σαν Κυρηναίος, σαν βράχος ακλόνητος.

Και αποχαιρέτισε το φωτολουσμένο και θεοτοκοσκέπαστο Βατοπαίδι λαμπρά, αρχοντικά.

Το κήρυγμα του στην σύναξη θα μείνει αξέχαστο, πρακτικό, πνευματικό, με διάκριση και αγάπη μας θύμισε ότι «ενός εστί χρεία».

Και αυτό το ένα, όπως μας είπε, είναι η αποκατάσταση της σχέσης μας με τον Θεό, η αποκατάσταση του κατ’ εικόνα εν ημιν.

Μετά η επίσκεψη στο Πρωτάτο, το προσκύνημα της εικόνας του Άξιον Εστίν, η αδελφική συνομιλία με τον Άγιο Πρώτο. Το τρισάγιο στον τάφο αγαπητού αδελφού, και η αξέχαστη αβραμιαία φιλοξενία στο Κελί του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Καψάλα.

Αντί να τον παρηγορούμε εμείς, μας παρηγορούσε εκείνος, με λόγο που έτρεχε και ξεδίψαγε σαν γάργαρο νερό, με λόγο που έσταζε σαν βάλσαμο στις καρδιές μας.

Και η κατάληξη στην Μονή Ξενοφώντος. Ήταν φανερό ότι τον ανάπαυε ο Γέροντας και οι Πατέρες.

Ήταν εύθυμος, ευδιάθετος και μας είπε πολλά που θα μας μείνουν αξέχαστα.

Τον κλαίει πιστεύω και η απανταχού Ορθοδοξία, την οποία τίμησε με το λειτουργικό του ύφος, με το πατερικό του ήθος. Στον τελευταίο πανορθόδοξο εσπερινό στην Ρωσική Ορθόδοξη εκκλησία της Βιέννης, οι Ρώσοι (και όχι μόνο) έδειξαν με το παραπάνω την αγάπη και την εκτίμηση τους προς το πρόσωπο του.

Έφυγε χωρίς να αξιωθεί να λειτουργήσει στον ελληνορθόδοξο καθεδρικό ναό της Βουδαπέστης που μας πήρε ο Κόκκινος Στρατός μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά είδε τις σχέσεις μας με την Ρωσική εκκλησία να βελτιώνονται μετά την επίσκεψη του Πατριάρχη μας στην Ρωσία την οποία έζησε από κοντά.

Ήταν και παπάς και ζευγάς, «τοις πάσι τα πάντα γέγονε ίνα πάντως τινάς σώση», και δεν μάσαγε τα λόγια του, έλεγε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Έλεγε χαρακτηριστικά «δεν θέλεις να κάνεις τον σταυρό σου, μη τον κάνεις, αλλά αν τον κάνεις, να τον κάνεις σωστά».

Κάποτε κάποιος πήγε στο τέλος της Ακολουθίας να πάρει λουλούδια αλλά αρνήθηκε με μια επιδεικτική κίνηση να φιλήσει το σταυρό και του είπε «Παιδί μου, εμείς εδώ είμαστε για να αγιάζουμε με τον σταυρό, δεν είμαστε λουλουδάδες για να μοιράζουμε λουλούδια!»

Στην λειτουργία παρενέβαινε και διόρθωνε τυχόν λάθη. Αγαπούσε την λειτουργική τάξη. Πριν από πολλά χρόνια, κάποιος του ζήτησε κάτι την ώρα που έδινε αντίδωρο και αναγκάστηκε να του μιλήσει λίγο αυστηρά.

Το βράδυ πήρε ένα μπουκάλι κρασί και πήγε στο σπίτι και το ήπιε μαζί με αυτόν που είχε κακοκαρδίσει! Είχε καρδιά μικρού παιδιού.

Τον κλαίει και η Χριστιανοσύνη ολόκληρη, αφού εργάστηκε υπέρ της των πάντων ενώσεως, χωρίς να εγκαταλείψει ποτέ την πατροπαράδοτη πίστη.

Στην τελευταία συνάντηση της επιτροπής για τον διάλογο Ορθοδόξων-Καθολικών ήταν ο αρχοντικός οικοδεσπότης, και η άλλη πλευρά τον κοίταζε στα μάτια με σεβασμό.

Αγαπούσε τον διάλογο εν αγάπη και αληθεία, χωρίς εκπτώσεις αλλά και με διάκριση.

Αλλά η λύπη γίνεται χαρά όταν το νου διαπερνά η σκέψη ότι η ψυχή του αναπαύτηκε «ένθα ουκ εστιν πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος».

Τον δρόμον τετέλεκε, την πίστιν τετήρηκε, νυν εναπόκειται αυτώ ο της δικαιοσύνης στέφανος. Ευχαριστούμε τον Θεό για τον Ιεράρχη που μας χάρισε. Ευχαριστούμε τον μακαριστό Πατριάρχη μας Δημήτριο και τον μακαριστό προκάτοχο του Χρυσόστομο Τσίτερ, αλλά και την οικογένεια του, που τον ανέδειξαν.

Ευχαριστούμε τον Πατριάρχη μας Βαρθολομαίο, την Αγία Πατριαρχική Σύνοδο και την σεπτή Πατριαρχική Αυλή για την αγάπη με την οποία περιέβαλλε τον Δεσπότη μας (και περιβάλλει πάντα και μας).

Ευχαριστούμε τους Γεροντάδες και τους Πατέρες στο Αγιώνυμο Όρος και παντού για τις προσευχές τους. Και ευχόμεθα στον Κύριο να αναπαύσει την ψυχή του εν σκηναίς δικαίων, εν χώρα ζώντων, και να μας χαρίσει αντάξιο διάδοχο του.

Την ευχή σου νάχουμε, πατέρα και δεσπότη μας. Ξέρεις ότι δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Ξέρουμε ότι πάντα θα εύχεσαι για μας. Καλό παράδεισο.

Πηγή: http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9571:2011-10-18-22-55-06&catid=43:2011-04-16-11-54-50

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel