Ζωηφόρος

«Λυχνία» Δεκέμβριος 2012

Μηνιαίο Περιοδικό Ι. Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 353 «Λυχνία» Δεκέμβριος 2012

«ΣΤΑΥΡΟΣ, Η  ΣΚΕΠΗ  ΤΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» του Πρωτ. Δ. Μ.

«ΤΙ ΩΡΑ ΘΑ ΠΑΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;» του Αρχιμ. Θ.Μ.

«ΠΡΑΓΜΑ Ἤ ΠΡΟΣΩΠΟ;» του Πρωτ.  Δ. Μ.

«ΜΗΠΩΣ ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;» του Αρχιμ. Ν.Κ.

 


ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ

            Μιά φορά, ἕνας μεγάλος βασιλιάς ἔστειλε εἰδοποίηση σέ ἕνα μοναστήρι, στόν ἡγούμενο, σοφό ἄνθρωπο, ὅτι θά πήγαινε νά τόν συμβουλευθῆ.

            Ἀνησυχία μεγάλη ἔπεσε στό μοναστήρι στό ἄκουσμα. Ἔπρεπε, νά τό καθαρίσουν, νά τό συγυρίσουν, νά τό ἑτοιμάσουν. Γιά νά ὑποδεχθοῦν τόν βασιλιά.

*            *            *

            Καί πράγματι μιά ἡμέρα ὁ βασιλιάς ἐπῆγε στό μοναστήρι. Τόν ὑποδέχθηκαν μέ τιμές. Καί μετά, ζήτησε νά κουβεντιάσει μέ τόν ἡγούμενο.

            Τόν ἐρώτησε:

            -Εἰπέ μου, ἅγιε ἡγούμενε, πῶς μπορῶ νά καταλάβω τήν οὐσία τῶν ὄντων;

            -Καί τί τό θέλεις αὐτό; Νά τό κάμεις, τί; ἀπόρησε ὁ ἡγούμενος.

            Τοῦ ἐξήγησε ὁ βασιλιάς:

            -Θέλω νά μάθω, τί εἶναι τά ὄντα, τί ἀξία ἔχει τό καθένα, γιά νά μπορῶ νά ἐλέγχω καί τόν ἑαυτό μου, ἄν σκέφτομαι σωστά, καί τούς ὑπηκόους μου ὅλους. Διαφορετικά, πῶς θά ἐπικρατήσει στόν τόπο μας ἀγάπη καί εἰρήνη καί ἁρμονία;

            Τοῦ ἀπάντησε ὁ ἡγούμενος:

            -Καλή ἡ σκέψη σου, βασιλιά μας. Ὅμως ἐγώ σοῦ λέω, ὅτι ἡ ἁρμονία πού θέλεις νά κυριαρχήσει στόν κόσμο θά ἔλθει, ὄχι ἄν μάθεις στούς ὑπηκόους σου, ποιά εἶναι ἡ οὐσία τῶν ὄντων, οὔτε, πολύ περισσότερο, ἄν κατορθώσεις νά τούς ἔχεις ὅλους ὑπό τόν ἔλεγχό σου, ἀλλά μόνο ἄν μάθεις σύ,  νά τούς κατανοεῖς· καί νά τούς ἀνέχεσαι στά λάθη τους.

*            *            *

            Κάπως ἀνάλογα σκεφτόμαστε καί ἐμεῖς. Νομίζουμε, ὅτι, ἄν ὑπῆρχε τρόπος νά ἀλλάξωμε μυαλά στούς ἀνθρώπους στό περιβάλλον μας, ἄν μπορούσαμε νά τούς βιδώσουμε ἕνα ἄλλο κεφάλι, ὅλα θά ἐπήγαιναν καλά.

            Τό μυστικό τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρηνικῆς σχέσης, τῆς ἁρμονίας, καί τῆς εὐτυχίας, δέν εἶναι: νά κόψεις τούς ἄλλους στά μέτρα σου, ἀλλά νά μάθεις σύ νά τούς ἀνέχεσαι καί νά τούς κατανοεῖς· στά λάθη τους· σέ ὅλα.

*            *            *

            Σύ, ἀδελφέ, τί κάνεις; Πῶς τήν βλέπεις τήν γνώμη τοῦ ἁγίου μοναχοῦ;

            Τήν ἐφαρμόζεις:

•           στό σπίτι σου;

•           στό περιβάλλον σου;

•           στούς φίλους σου;

            Ἤ, προσπαθεῖς

            νά τούς κόψεις ὅλους στά μέτρα σου;

            Καί ἄν δέν τό κατορθώνεις;

            Τί κάνεις τότε; τούς κάνεις «πέρα»;

            Εἶναι λύση αὐτή;

            Εἶναι λύση χριστιανική αὐτή;

Μητροπολίτου Μελετίου (+)

***

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ

Ἔλεγε κάποιος στὸν π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλο τοὺς λόγους, ποὺ  τὸν ἐμπόδιζαν νὰ συμφιλιωθεῖ μὲ τὸν ἀδελφό του: «Δὲν μπορῶ, πάτερ μου, νὰ μιλήσω ἐγὼ πρῶτος. Ὁ ἀδελφός μου πρέπει νὰ μοῦ μιλήσει πρῶτος! Αὐτὸς ἔφταιξε κι ὄχι ἐγώ! Κι ἔπειτα αὐτὸς εἶναι μικρότερος κι ἐγὼ μεγαλύτερος». «Δὲν μοῦ λές, ρώτησε ὁ πνευματικός, ποιὸς εἶναι μεγαλύτερος; Ἐμεῖς ἢ ὁ Θεός»; «Μὰ θέλει καὶ ρώτημα; Ὁ Θεὸς βέβαια». «Καὶ ποιὸς ἔφταιξε στὸν ἄλλο; Ὁ Θεὸς σ᾿ ἐμᾶς ἢ ἐμεῖς στὸν Θεό»; «Ἐμεῖς φταίξαμε στὸν Θεό». «Καὶ ποιὸς ἔκανε τὴν ἀρχὴ τῆς συμφιλιώσεως; Ἐμεῖς πήγαμε στὸν Θεὸ ἢ ὁ Θεὸς ἦρθε σ᾿ ἐμᾶς»; «Ὁ Θεὸς ἦρθε σ᾿ ἐμᾶς». «Λοιπόν»; «Λοιπόν…σᾶς εὐχαριστῶ! Ἔχετε δίκιο. Ἐγὼ θὰ πάω στὸν ἀδελφό μου»!

Ὥστε ὁ Θεός, ποὺ εἶναι ἀπείρως μεγαλύτερος καὶ δὲν μᾶς ἔφταιξε καθόλου, κάνει τὴν πρώτη κίνηση καὶ ἔρχεται γιὰ συμφιλίωση. Ἔρχεται μὲ μόνο κίνητρο τὴν ἀγάπη. Θέλει μόνο νὰ μᾶς δώσει τὴν εὐκαιρία ν᾿ ἀφήσουμε τὴν ἔχθρα πού, ὄχι αὐτός, ἀλλὰ ἐμεῖς ἔχουμε γι᾿ αὐτόν, νὰ συμφιλιωθοῦμε μαζί του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ κλίνει οὐρανούς, ἀφήνει δηλαδὴ τὸ μεγαλεῖο του καὶ ἔρχεται κοντά μας ταπεινός. Σὰν ἕνας ἀπὸ ¬μᾶς, ἴσος μὲ ἐμᾶς, ἀκόμα καὶ παρακάτω ἀπὸ μᾶς, ἀφοῦ λαμβάνει «δούλου μορφὴν» (Φιλ. 2, 7).

Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ, γι᾿ αὐτὸν εἶναι ταπείνωση. Κι ὅμως αὐτὸς χαίρεται νὰ εἶναι μικρὸς ἀνάμεσά μας, νὰ τρέχει πίσω μας σὰν ὑπηρέτης (Λουκ. 22, 27), νὰ μᾶς παρακαλεῖ σὰν μικρότερος νὰ γυρίσουμε κοντά Του. Κι ἐμεῖς; Θεωροῦμε ταπεινωτικό νὰ πλησιάσουμε ἕναν τέτοιο Θεό; Εἶναι μειωτικὸ γιὰ μᾶς νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὴν τόση ἀγάπη του;

Μά, θὰ εἰπεῖ κανείς, ἐμεῖς ἀγαπᾶμε τὸν Θεό. Τὸν θέλουμε κοντά μας. Ξεχνᾶμε ὅμως ὅτι αὐτὰ δὲν γίνονται ἁπλὰ μὲ τὰ λόγια, ἀλλὰ εἶναι στάση καὶ τρόπος ζωῆς. Δείχνουμε τὴν  ἀγάπη μας πρὸς τὸν Θεό, μόνο ἂν ἀγαπᾶμε τὴν εἰκόνα του ἐπὶ τῆς γῆς, τὸν ἄνθρωπο. Πῶς γίνεται νὰ ἀγαπᾶμε τὸν Θεὸ καὶ νά ᾿χουμε ἔχθρα μὲ τὴν εἰκόνα Του, τὸν κάθε μας συνάνθρωπο; (Αʹ Ἰω. 4, 20).

Ἂν θέλουμε τὸ γεγονός τῆς θείας Γέννησης νὰ ἔχει κάποιο νόημα καὶ γιὰ μᾶς, ἂς ψάξουμε τὸν Θεὸ ἐνσαρκωμένο στὰ πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν μας καὶ ὄχι στὸ ἐμπορικὸ ἑορταστικὸ κατεστημένο τῶν ἡμερῶν μας. Κι ἂν μᾶς χωρίζει κάτι ἀπὸ αὐτούς, ἂς κάνουμε ἐμεῖς τὴν πρώτη κίνηση, ἀκόμα κι ἂν δὲν φταῖμε. Ἂς κατεβοῦμε ἀπὸ τὸ «ὕψος» μας γιὰ νὰ τοὺς συναντήσουμε. Ἂν ὁ Θεὸς κατέβηκε κοντά μας ἀπὸ ἀπέραντη ἀγάπη γιὰ μᾶς, ὀφείλουμε κι ἐμεῖς ἀγάπη μεταξύ μας. Μονάχα τότε γνωρίζουμε τὸν Θεό, γιατὶ «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστὶ» (Αʹ Ἰω. 4, 8 καὶ 11). Τότε ὁ Χριστὸς ὄχι ἁπλῶς θὰ γεννηθεῖ μέσα μας, ἀλλὰ θὰ ἔλθει μὲ τὸν Πατέρα Του καὶ θὰ κάνει τὴν καρδιά μας μόνιμο τόπο κατοικίας του (Ἰω. 14, 23).

Μπροστὰ στὴν ἔνσαρκη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μας, στὸ πρόσωπο τοῦ συνανθρώπου μας, ἂς σταθοῦμε λοιπὸν εὐλαβικά. Ἀλλιῶς, Χριστούγεννα θά ᾿ρχονται καὶ θὰ φεύγουν ἀδιάκοπα, μὰ δὲν θὰ μᾶς ἀφήνουν τίποτε. Τὸ νόημά τους θὰ τελειώνει μὲ τὸ ξεκοκκάλισμα τῆς γαλοπούλας. 

Πρωτ. Δ. Μ.

***

ΕΟΡΤΑΖΩΜΕΝ!

            Ἦρθαν οἱ ἅγιες ἑορτές. Καί τίς χαιρόμαστε. Καί τίς ἀπολαμβάνομε ὅσο πιό καλά μποροῦμε. Καί μέσα μας, καί καμμιά φορά καί φωναχτά μεταξύ μας, τό λέμε:

            -Ὤ,  νά ἦταν ὅλος ὁ χρόνος μιά γιορτή!

            Τό λέμε. Καί νομίζομε, πώς εἴμαστε πολύ ἀπαιτητικοί.

            -Μακάρι! Ἀλλά δέν γίνονται αὐτά.

*            *            *

            Ἔτσι μᾶς φαίνεται. Καί μεταξύ μας συμφωνοῦμε. Ἀλλά δέν συμφωνεῖ μαζί μας ἕνας πολύ μεγάλος καί σοφώτατος ἅγιος· ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Λέγει:

            Ἄν θέλετε, μπορεῖτε νά ἔχετε ἑορτή ὁλοχρονίς. Ναί, μπορεῖτε νά ἔχετε ἑορτή ὄχι γιά κάποιες ὧρες καί στιγμές, ἀλλά συνεχῶς καί ὁλοχρονίς.

            Μᾶς τό λέγει ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος: «Ἑορτάζωμεν», μᾶς λέγει! Καί ἐμεῖς ἀποροῦμε: Τί λές, Παῦλε; Τί νά γιόρταζαν οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, οἱ παραλῆπτες τῆς ἐπιστολῆς Σου; Τί γιορτές νά ἔκαναν, ἀφοῦ ἀκόμη δέν εἶχαν θεσπισθῆ; Καί ποῦ καί πῶς νά τίς ἑόρταζαν, ἀφοῦ ζοῦσαν, μιά χουφτίτσα Χριστιανοί,  μέσα σέ μιά θάλασσα εἰδωλολατρῶν;

            Ἄλλο ἤθελε ὁ Παῦλος, νά τούς εἰπεῖ· καί νά μᾶς εἰπεῖ. Τί;

*            *            *

            Ἀληθινή γιορτή δέν εἶναι οἱ κάποιες ἡμέρες. Ἀληθινή γιορτή δέν εἶναι τό ὅποιο γλέντι.

            Ἀληθινή γιορτή εἶναι ἡ ἐσωτερική χαρά. Καί ἀληθινή χαρά μᾶς δίνει μόνο ἡ καθαρή συνείδηση.

            Ὅποιος ἔχει καθαρή συνείδηση, ἔχει ὁλοχρονίς γιορτή.

            Δηλαδή; Τί σημαίνει αὐτό;

            Μερικοί ἔρχεσθε στήν Ἐκκλησία «ἀργά καί πού»!

            Γιά νά τό καταλάβετε, αὐτό πού σᾶς λέγω, χρειάζεται νά βάλετε λίγη προσοχή.

            Τί μᾶς λέγει ἡ σημερινή ἑορτή;

            Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε πολλά ἀγαθά. Ἦρθαν στιγμές πού γέμισε ἡ γῆ μέ ἀγγέλους καί μέ τά τραγούδια τους.

            Καί μόνο;

            Ἔγινε καί κάτι πιό μεγάλο.

            Ἄνθρωποι ἀπό τήν γῆ ἀνέβηκαν στόν οὐρανό! Μιμήθηκαν καί ἔφτασαν στίς ἀρετές τούς ἁγίους ἀγγέλους.

            Ζοῦσαν στήν γῆ. Μέ σάρκα καί μέ αἷμα. Ὅπως καί ἐμεῖς. Καί διατηροῦσαν, καί εἶχαν, ὅλα αὐτά τά γνωστά «σύν καί πλήν», πού ἔχει ἡ φύση μας. Καί παρ᾿ ὅλα αὐτά, ἔγιναν ἄγγελοι. Αὐτοί ἔγιναν. Γιατί τό θέλησαν. Γιατί τό ἔκαμαν φιλοτιμία τους.

            Ἁπλά καί μόνο, γιατί τό θέλησαν, νά ἔχουν καθαρή συνείδηση· καί νά ζοῦν μέ καθαρή συνείδηση.

*            *            *

            Ἔχει ἤ δέν ἔχει ὁλοχρονίς γιορτή, ὅποιος ζεῖ ἔτσι;

            Μήπως ἐμεῖς, δέν παίρνομε τό θάρρος νά ἰδοῦμε τά πράγματα σωστά;

Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου

(Εἰς τήν Ἁγίαν Πεντηκοστήν ὁμιλία 1, β΄, P.G. 50, 455)

***

Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

«... ὅ,τι εἶναι γιά τό σῶμα ἡ ψυχή,

τό ἴδιο εἶναι γιά τόν κόσμο οἱ χριστιανοί».

(Ἐπιστολή πρός Διόγνητον, ΒΕΠΕΣ, 2, σελ. 253)

            Τί εἶναι ἡ ψυχή γιά τό σῶμα; Ὁ Θεός πρῶτα ἔπλασε τό σῶμα. Καί μετά, τοῦ ἐμφύσησε πνοή ζωῆς.

            «Τί ἦταν ὁ πλασθείς, πρό τῆς πνοῆς ζωῆς; Ἦταν ἁπλῶς μιά εἰκόνα ἄψυχη· καί χωρίς ἐνέργεια καί σέ τίποτε χρήσιμη. Ἄρα, τό πᾶν γιά τόν ἄνθρωπο, ἐκεῖνο πού τοῦ ἔδωκε τιμή καί ἀξία, εἶναι ἐκεῖνο τό ἐμφύσημα τοῦ Θεοῦ! Ὤ, πόσο αὐτό τό σῶμα γίνεται ἀηδιαστικό, σιχαμερό καί ἀνεπιθύμητο, ὅταν φύγει ἀπό αὐτό ἡ ψυχή! Καί πόσο ἦταν εὐχάριστο, χαρούμενο, πανέμορφο, γεμᾶτο γοητεία καί ἐπιδεξιότητα, τότε πού εἶχε μέσα του τήν ψυχή, ὁδηγό στά ἀγαθά ἔργα του!» (ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὁμιλία 12 εἰς τήν Γένεσιν, ε΄, P.G. 53, 104).

            Ἡ ψυχή δίνει ζωή στό σῶμα!

            Ἀνάλογο ρόλο ἔχουν οἱ χριστιανοί. Δίνουν ζωή στόν κόσμο. Ὀμορφαίνουν τόν κόσμο. Μέ τά ἔργα τους. Μέ τά λόγια τους. Ὅταν εἶναι ὅπως τά θέλει ὁ Χριστός.

            Καί ὁ Χριστός τό ἀπαιτεῖ.

            Μᾶς τό λένε καθαρά τά λόγια Του, πού ἀπευθύνονται πρός ὅλους μας:

            -Σεῖς εἶστε τό φῶς τό κόσμου!

            Μά πῶς, Χριστέ μου, εἴμαστε, μπορεῖ νά εἴμαστε ἐμεῖς τό φῶς τοῦ κόσμου;

            Μέ τά λόγια μας καί τή ζωή μας. Ἔχουμε χρέος νά δείχνουμε στόν κόσμο, τί γίνεται ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει στόν Χριστό.

            Καί ἀκόμη:

            -Σεῖς εἶστε τό ἁλάτι τῆς γῆς.

•           Τό ἁλάτι συντηρεῖ τό φαγητό· γιά νά μήν χαλάσει. Καί ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, πρέπει μέ τήν ζωή μας καί μέ τά διδάγματά μας, νά γινόμαστε ἀφορμή νά σταματάει γύρω μας ἡ σήψη, ἡ σαπίλα.

•           Τό ἁλάτι νοστιμίζει τά φαγητά. Ἔτσι πρέπει νά «νοστιμίζει» καί ὁ κόσμος ἀπό τήν παρουσία μας! Πῶς ὅμως ὅταν ἡ ζωή μας δέν εἶναι ἁγία;  Πῶς, ὅταν ἐμεῖς εἴμαστε ὅπως ὅλοι, ἤ καί χειρότεροι; Μπορεῖ ποτέ, νά εἴμαστε τότε ἐμεῖς ἁλάτι γιά τόν κόσμο;

*            *            *

            Συμπέρασμα:

            Κάτι δέν πάει καλά μέ ἐμᾶς.

            Ἤ πιό ἁπλά:

            Ἐμεῖς δέν πᾶμε καλά· καθόλου καλά!

            Πῶς ὄχι, ἀφοῦ δέν εἴμαστε οὔτε ἁλάτι, οὔτε φῶς;

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel