Logo
Print this page

«Λυχνία» Σεπτέμβριος 2012

Μηνιαίο Περιοδικό Ι. Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 350 «Λυχνία» Σεπτέμβριος 2012

«ΣΤΑΥΡΟΣ, Η  ΣΚΕΠΗ  ΤΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» του Πρωτ. Δ. Μ.

«ΤΙ ΩΡΑ ΘΑ ΠΑΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;» του Αρχιμ. Θ.Μ.

«ΠΡΑΓΜΑ Ἤ ΠΡΟΣΩΠΟ;» του Πρωτ.  Δ. Μ.

«ΜΗΠΩΣ ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;» του Αρχιμ. Ν.Κ.

 

ΣΤΑΥΡΟΣ,  Η  ΣΚΕΠΗ  ΤΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

            Μιὰ ἐντελῶς θαυμαστή, ὅσο καὶ παράδοξη ἐμφάνιση τοῦ Θεοῦ ἔγινε στὸν πατριάρχη Ἀβραάμ, ἐνῶ αὐτὸς καθόταν στὴ θύρα τῆς σκηνῆς του, μέρα μεσημέρι, στὴ Χεβρών, κοντὰ στὴ δρῦ τοῦ Μαμβρῆ.

Καθὼς σήκωσε τὰ μάτια του, εἶδε τρεῖς ἄνδρες νὰ στέκονται ἀπέναντί του. Ἔτρεξε ἀμέσως νὰ τοὺς προϋπαντήσει καὶ τοὺς προσκύνησε ὣς τὴ γῆ. ‘’Κύριέ μου’’, εἶπε, ‘’ἂν ἔχω τὴν εὔνοιά σου, μὴν προσπεράσεις τὸ δοῦλο σου. Ἂς φέρουν λίγο νερὸ νὰ πλύνετε τὰ πόδια σας, καὶ μετά μπορεῖτε νὰ δροσιστεῖτε κάτω ἀπὸ τὸ δέντρο. Θὰ φέρω καὶ λίγο ψωμὶ νὰ πάρετε δύναμη, καὶ μετὰ μπορεῖτε νὰ πηγαίνετε. Περάστε λοιπὸν ἀπὸ τὸ δοῦλο σας’’. Ἐκεῖνοι ἀπάντησαν: ‘’Κάνε ὅπως εἶπες’’. Τότε ὁ Ἀβραὰμ ἔτρεξε στὴ σκηνὴ καὶ εἶπε στὴ Σάρρα: ‘’Πάρε γρήγορα τρεῖς γαβάθες ἀλεύρι ἐκλεκτό, ζύμωσέ το καὶ κάνε πίττες’’. Μετὰ ἔτρεξε στὰ βόδια, πῆρε ἕνα μοσχάρι τρυφερό καὶ καλό, τὸ ἔδωσε στὸν ὑπηρέτη κι ἐκεῖνος τὸ ἑτοίμασε γρήγορα. Πῆρε ἀκόμα βούτυρο, γάλα καὶ τὸ μοσχάρι ποὺ εἶχε ἑτοιμάσει, καὶ  τὰ παρέθεσε μπροστά τους. Καὶ ἐνῶ ἐκεῖνοι ἔτρωγαν,  αὐτὸς τοὺς παραστεκόταν κάτω ἀπὸ τὸ δέντρο (Γεν. 18, 1-8).

Τὸ περιστατικό αὐτό, γνωστὸ καὶ ὡς ‘’Φιλοξενία τοῦ Ἀβραάμ’’, θεωρεῖται ὡς φανέρωση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐνυπάρχει ὅμως καὶ μιὰ ἀκόμη διάσταση σ’ αὐτό. Εἶναι μιὰ προτύπωση, ἕνας συμβολισμὸς τοῦ γεγονότος τῆς Ἐκκλησίας: Ἔχουμε τὸν Τριαδικὸ Θεό, τὸν δημιουργὸ καὶ πατέρα, σὲ μιὰ ἀξιοζήλευτη σκηνὴ ἀληθινῆς κοινωνίας μὲ τὰ ἐπὶ γῆς πιστὰ τέκνα Του, τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὴ Σάρρα. Μιὰ πρότυπη εἰκόνα, ἕνα ἀρχέτυπο τῆς Ἐκκλησίας, θριαμβεύουσας καὶ στρατευομένης. Στὸ ὅλο σκηνικό κάτω ἀπὸ τὴν δρῦ τὴν Μαμβρῆ ἀναφέρεται ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγοντας: ‘’Ποιὰ εἶναι ἡ σκηνὴ κάτω ἀπὸ τὴν δρῦ τοῦ Μαμβρῆ; Εἶναι ὁπωσδήποτε ἡ Ἐκκλησία ὑπὸ τὴν σκέπη τοῦ Σταυροῦ. Καὶ παρομοιάζεται ὁ Σταυρὸς μὲ τὴ βελανιδιά, ἐπειδὴ τὸ ξύλο της εἶναι γερὸ καὶ ἀλύγιστο’’.

Καὶ εἶναι ἀπόλυτα φυσικός ὁ συμβολισμὸς αὐτός, ἀφοῦ ὁ Σταυρὸς περιγράφεται παντοῦ σὰν ἕνα ζωηφόρο φυτό, ποὺ φυτρώνει ἀπὸ τὰ ἄδυτα τῆς γῆς, γίνεται σὲ εὗρος καὶ μῆκος ἴσος μὲ τὸν οὐρανὸ καὶ ἁγιάζει μὲ τὰ τέσσαρα ἄκρα του (τετραμερὴς) τὸν τετραπέρατο κόσμο (=τὰ τέσσαρα πέρατα τοῦ κόσμου).  Ποὺ βλαστάνει καὶ ἀναπτύσσεται στὸ μυστικὸ παράδεισο (=κῆπο) ποὺ λέγεται Θεοτόκος. Καὶ μᾶς θυμίζει τὸ δέντρο τῆς ζωῆς στὸ μέσον τοῦ Παραδείσου, ἀπ’ τὸν καρπὸ τοῦ ὁποίου ἔφαγαν παράκαιρα οἱ Πρωτόπλαστοι, ὁδηγώντας ἔτσι τὸ γένος μας στὸ θάνατο. Αὐτὸν τὸ θάνατο καταργεῖ τώρα ὁ Σταυρός, καθὼς μᾶς ὁδηγεῖ πρὸς τὸν  καρπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, τὸν Χριστό, ἀπ’ τὸν ὁποῖο τρώγοντας δὲν ἀποθνήσκουμε. Εἶναι ὁ Σταυρός, μαζὶ μὲ τὴν Ἀνάσταση, ἡ σωτηρία ποὺ «πρὸ αἰώνων εἰργάσατο ἐν μέσῳ τῆς γῆς» ὁ Θεός. Σκεπάζει τώρα καὶ σώζει ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία,  ὅπως προστάτευε ἡ δρῦς τοῦ Μαμβρῆ τὴ σκηνὴ τοῦ Ἀβραάμ.

Ἐμεῖς; Εἴμαστε ἄραγε κάτω ἀπὸ αὐτὴν τὴν σκέπη τοῦ Σταυροῦ;   

                                                                      Πρωτ. Δ. Μ.

***

Τί ὥρα θά πᾶτε τήν Κυριακή στήν ἐκκλησία;

            Κάθε Κυριακή εἶναι ἀνάμνηση καί ὑπόμνηση τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Κάθε Κυριακή ἡ Ἐκκλησία, τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ γιορτάζει. Κάθε Κυριακή πρωΐ (...ἀφ᾿ ἡλίου ἀνατολάς... Μάρτυς ἅγιος Ἰουστῖνος, α΄αἰών) οἱ Χριστιανοί μαζεύονται γύρω ἀπό τό τραπέζι πού παραθέτει σ᾿ ὅλους ὁ κοινός Πατέρας δίνοντας τήν Σάρκα καί τό Αἷμα τοῦ Υἱοῦ Του, εἰς «βρῶσιν καί πόσιν».

            Δύο χιλιάδες χρόνια κάθε Κυριακή, ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων μέχρι σήμερα, ὅλες οἱ Ἐκκλησίες τελοῦν κάθε Κυριακή τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Τήν προσφορά στόν Θεό-Πατέρα τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Υἱοῦ Του γιά τήν σωτηρία ὅλων. Τήν θυσία τοῦ Χριστοῦ γιά τήν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν τῶν ἀνθρώπων. Τήν θυσία ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, γιά ὅλη τήν οἰκουμένη.

            Σ᾿ αὐτήν τήν ἀγάπη, ἄραγε ἐμεῖς πῶς ἀνταποκρινόμαστε; Πόσο τήν συνειδητοποιοῦμε; Πόσο θεωροῦμε ὅτι εἶναι ἡ Ζωή μας; Σέ τί μέγεθος καί βαθμό θέλουμε νά συμμετάσχουμε;

            Δεκαετίες ὁλόκληρες πέρασαν μέ τήν σύγχυση ὅτι ἡ σύναξη-λειτουργία τῆς Κυριακῆς εἶναι προσευχή στήν ὁποία ἔχουμε καθῆκον νά συμμετέχουμε. (Τό καθῆκον τοῦ ἐκκλησιασμοῦ!!). Χρόνια πολλά ἡ Εὐχαριστία ἔγινε μιά εὐσεβής συνήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδή καί ἡ γλώσσα ἦταν ἀκατανόητη καί οἱ εὐχές δέν ἀκουόντουσαν, κατέληξε σιγά-σιγά ἡ ὑπόθεση νά εἶναι μιά θρησκευτική τελετουργία, ἕνα θρησκευτικό «δρᾶμα» πού τελικῶς τό παρακολουθοῦσαν οἱ Χριστιανοί οὐσιαστικά μένοντας «ἀδιάβροχοι». Προσευχόντουσαν; Ναί. Ὅμως λανθασμένα. Γιατί λανθασμένα; Γιατί καθένας προσεύχονταν μόνος καί γιά τόν ἑαυτό του. Οἱ κοινές δεήσεις φάνταζαν ἔργο τοῦ ἱερέα, ἐνῶ ἡ μή συμμετοχή στά ψαλλόμενα, ἤ τίς εὐχές καί τήν Εὐχαριστία (Μετάληψη) καθιστοῦσαν τό ὅλο θέμα ἀνιαρό καί ἀδιάφορο! Ἔτσι σιγά-σιγά ἡ κούραση ἔφερε τόν πειρασμό τῆς ὅσο λιγότερης (χρονικά) συμμετοχῆς, μέχρι ὅτου τελικά καταλήξει νά γίνει καί αὐτή τόσο ἀραιή, πού κατάντησε ἀνύπαρκτη. Ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν «ἐψύγη» (πάγωσε) καί στίς συνάξεις τῆς Κυριακῆς βλέπουμε ἕνα ἐλάχιστο ποσοστό τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἐνορίας. Ζοῦμε μιά ἔκπτωση.

            Ἐμεῖς πάλι πού ὑποτίθεται μαζευόμαστε τίς Κυριακές στήν Εὐχαριστία πόση διάθεση θυσίας ἔχουμε; Πόσο ἀγαπᾶμε τόν Χριστό; Τό θέμα τό φανερώνει ἡ προθυμία μας γιά συνάντηση μαζί του. Ἄραγε δέν εἶναι αὐτονόητο ὅτι ὅταν κάποιον τόν ἀγαπᾶμε θέλουμε νά εἴμαστε ὅσο γίνεται περισσότερο μαζί του; Μέ τό Χριστό πόσο θέλουμε νά εἴμαστε μαζί; «Τήν ἀγάπη σου γιά τόν Χριστό θά σοῦ τήν δείξει ἡ ὥρα τῆς προσευχῆς. Ὅταν φθάσει, καί σύ, ἀντί νά τρέξεις, ἀσχολεῖσαι μέ ὁ,τιδήποτε ἄλλο, τότε ὑπό δαιμόνων ἐμπαίζεσαι», λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Ἡ ἀγάπη τοῦ καθενός εἶναι κόπος καί ὑπόθεση προσωπική του. Εἶναι ὅμως καί στάδιο στό ὁποῖο ὅλοι μας χρειάζεται νά ἀγωνιστοῦμε γιά αὔξηση καί ὡριμότητα. Μαθαίνουμε νά ἀγαπᾶμε, μιμούμενοι τόν Χριστό. Δέν μπορεῖς νά ἀγαπᾶς χωρίς διάθεση θυσίας. Ἀγαπῶ σημαίνει θυσιάζω κάτι ἀπό τόν ἑαυτό μου χάριν αὐτοῦ πού ἀγαπῶ. Ὁ Χριστός θυσίασε τόν ἑαυτό του σταυρούμενος γιά μᾶς καί ἐμεῖς μιμούμενοι Αὐτόν κάνουμε μικρές θυσίες (τῆς διάθεσης, τῆς ἄνεσης, τῆς βολῆς μας) χάριν Αὐτοῦ πού στήν Εὐχαριστία, αὐτό μᾶς μαθαίνει. Μᾶς τό μαθαίνει ὄχι γιατί Ἐκεῖνος χρειάζεται τήν θυσία τῆς ἀγάπης μας, ἀλλά γιά νά μᾶς βοηθήσει νά γίνουμε γιά τόν ἑαυτό μας καί γιά τούς ἀνθρώπους μας, πηγή χαρᾶς.

Ἀρχιμ. Θ.Μ.

***

ΠΡΑΓΜΑ Ἤ ΠΡΟΣΩΠΟ;

Ἡ ἀντικειμενικότητα εἶναι βασικὴ ἀρχὴ κάθε ἐπιστήμης καὶ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ  ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴ σχολὴ τοῦ Φρόυντ, τοῦ πατέρα τῆς ψυχανάλυσης. Ο Viktor Frankl, καθηγητής τῆς  ψυχιατρικῆς στὴ Βιέννη καὶ ἱδρυτὴς τῆς  σχολῆς τῆς λογοθεραπείας, κριτικάροντας τὴ σχολὴ τῆς ψυχανάλυσης, γράφει:

‘’Ἡ ψυχανάλυση δὲν υἱοθέτησε ἁπλῶς τὴν ἀντικειμενικότητα – ὑποτάχτηκε σ’ αὐτήν. Ἡ ἀντικειμενικότητα ὁδήγησε στὸν ὑποβιβασμὸ τοῦ ἀνθρώπου σὲ πράγμα. Μετέτρεψε τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο σὲ ἀντικείμενο, τὸ ἀνθρώπινο πλάσμα σὲ πράγμα. Ἡ ψυχανάλυση θεωρεῖ τὸν ἄρρωστο ὡς κάτι τὸ κυβερνώμενο ἀπὸ ‘’μηχανισμούς’’, καὶ ἀντιλαμβάνεται τὸν θεραπευτή ὡς τὸ πρόσωπο ποὺ ξέρει πῶς νὰ χειρίζεται αὐτοὺς τοὺς μηχανισμούς. Πίσω ὅμως ἀπὸ μιὰ ἑρμηνεία τῆς ψυχοθεραπευτικῆς ὡς ἁπλῆς τεχνικῆς καραδοκεῖ ὁ κυνισμός. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς μποροῦμε νὰ δοῦμε τὸν θεραπευτή ὡς ἁπλὸ τεχνικό, μόνο ἂν δοῦμε πρῶτα τὸν ἄρρωστο ὡς ἕνα εἶδος μηχανῆς. Τὴν ἀνθρώπινη ψυχή, ποὺ εἶναι ἕνα ὅλο, ἡ ψυχανάλυση τὴ βλέπει κομματιασμένη, γιατί τὴν ἀντιλαμβάνεται ὡς κάτι ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ χωριστὰ μέρη... Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ἡ ἀκεραιότητα τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου καταστρέφεται κατὰ κάποιο τρόπο. Μπορεῖ ἀκόμα νὰ λεχθεῖ πὼς ἡ ψυχανάλυση ἀποπροσωποποιεῖ τὸν ἄνθρωπο’’ (V. Frankl, O Θεὸς τοῦ Ἀσυνειδήτου, σ. 20-21).

            Χρειάζεται ὄντως πολύς κυνισμὸς γιὰ νὰ μεταβάλουμε τὸν ‘’κατ’ εἰκόνα Θεοῦ’’ ἄνθρωπο σὲ πράγμα. Ἕνα σύνολο ὁρμῶν, ἐνστίκτων, χημικῶν διεργασιῶν, ‘’μηχανισμῶν’’, τὰ ὁποῖα ὁ εἰδικὸς τεχνικὸς μπορεῖ νὰ προγραμματίσει, γιὰ νὰ φτιάξει διάφορες μηχανές. Ἔτσι ἔχουμε τὸν ἄνθρωποφονικὴ μηχανή, κατάλληλο γιὰ τὰ ἀπάνθρωπα ὁλοκληρωτικὰ συστήματα, τὴ γυναίκα-μηχανὴ τοῦ σέξ, τὸν ἄνθρωπο-γρανάζι στὶς τεράστιες ἁλυσίδες παραγωγής, τὸν ἄνθρωπο-πιόνι στὰ παγκόσμια κυκλώματα διαφθορᾶς. Τὸν ἄνθρωπο χωρὶς ταυτότητα. Ἕνα ἀπρόσωπο νούμερο στὶς ἀναλώσιμες ἀνθρώπινες μᾶζες. Τί τραγωδία!

            Πῶς νὰ μὴν εἶναι λοιπὸν ἀνατρεπτικὴ ἡ στάση καὶ ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀντὶ γιὰ πράγμα, θεωρεῖ τὸν ἄνθρωπο, ἀκόμα καὶ τὸν πιὸ ἁμαρτωλό, μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο;  Διαχωρίζει ἀπόλυτα τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία του. Καταδικάζει τὴν ἁμαρτία του, ἀλλὰ θεωρεῖ πολύτιμον αὐτὸν ποὺ τὴ διαπράττει. Καὶ ἀγωνίζεται νὰ τὸν ἀναπλάσει. Τὸν ἀνασυνθέτει, τὸν ἀναδεικνύει καινὴ κτίση, νέα δημιουργία. Ἀντὶ γιὰ ἀπρόσωπο, ψυχρὸ ἀντικείμενο, τὸν βλέπει πάντα σὰν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, μὲ δική του ταυτότητα, μὲ ὑπεύθυνη ἐλευθερία.

Μὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς παίρνει τὴν ἀνθρώπινη μορφή, σταυρώνεται καὶ γιὰ τὸν πιὸ ἀσήμαντο ἄνθρωπο, τὸν τιμᾶ στὸ ἔπακρο κάνοντάς τον μέλος τοῦ ἴδιου τοῦ σώματός Του. Μιὰ ζηλευτὴ ἀντιμετάδοση χαρισμάτων λαμβάνει χώρα: Ὁ ἄνθρωπος θεωρεῖ τιμή του νὰ εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁ Θεὸς δὲν ντρέπεται καθόλου νὰ παίρνει γιὰ δική του μορφὴ τὴν εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου. Τί μεγαλεῖο!

Ἕνας ἀσκητὴς ἔκανε μετάνοια, προσκυνοῦσε δηλ. κάθε ἄνθρωπο, ἄνδρα ἢ γυναίκα ἀδιακρίτως, ποὺ τὸν ἐπισκεπτόταν. Κι ὅταν κάποιοι τοῦ ἔκαμαν παρατήρηση, πὼς εἶναι ἀνάρμοστο σὲ μοναχὸ νὰ προσκυνάει ἁπλοὺς λαϊκούς, τοὺς ἀποστόμωσε λέγοντας: ‘’Ἐγὼ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ προσκυνῶ. Εἶδες τὸν ἀδελφό σου; Εἶδες Κύριον τὸν Θεόν σου’’.

Ὑπάρχει ἐπανάσταση ἀνατρεπτικότερη ἀπ’ αὐτήν; Κι ἐσύ; Εἶσαι ἀνάμεσα σὲ  τέτοιους ἐπαναστάτες;

Πρωτ.  Δ. Μ.

***

ΜΗΠΩΣ ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;

            Ἕνας φούρναρης ἤθελε πολύ νά ἰδεῖ καί νά γνωρίσει ἀπό κοντά κάποιον σπουδαῖο ἀσκητή πού ζοῦσε μέ τούς μαθητές του, ὄχι πολύ μακριά ἀπό τήν πόλη του. Ὅταν ὁ ἀσκητής τό ἔμαθε, μεταμφιέσθηκε σέ ζητιάνο καί πῆγε στόν φοῦρνο. Ἐκεῖ, ζήτησε ἕνα καρβέλι ψωμί. Ὁ φούρναρης δέν τοῦ ἔδωσε· καί τότε ἐκεῖνος ἅρπαξε ἕνα καρβέλι καί ἄρχισε νά τό τρώει! Ὁ φούρναρης νευρίασε μέ τό «θράσος» τοῦ «ζητιάνου». Τόν ἅρπαξε, τόν ξυλοκόπησε καί τόν πέταξε στόν δρόμο!

            Ἕνας φίλος τοῦ φούρναρη          βλέπει τόν μοναχό - πού τόν γνώριζε - καί μαθαίνει τί ἔγινε. Πηγαίνει ἀμέσως στόν φοῦρνο καί λέει στόν φούρναρη: «Εἶσαι τρελλός; Αὐτός πού ἔδειρες εἶναι ὁ σπουδαῖος ἀσκητής πού ἤθελες νά γνωρίσεις!». Μετανοιωμένος ὁ φούρναρης τρέχει, προφθαίνει τόν μοναχό καί τοῦ λέει:

            - Συγγνώμη πάτερ. Πές μου, τί νά κάνω γιά νά διορθώσω τό σφάλμα μου;

            - Πρέπει νά προσφέρεις ἕνα γεῦμα σέ μένα καί στούς μαθητές μου (!!)

            -Εὐχαρίστως, ἀπάντησε  ὁ φούρναρης.

            Τήν ὥρα τοῦ γεύματος, εἶπε ὁ σοφός ἐκεῖνος μοναχός:

            -Βλέπετε, ἀδελφοί μου, πόσο ἀγνοοῦμε τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ μας. Ὁ φίλος μας ὁ φούρναρης μᾶς παρέθεσε αὐτό τό πολυτελές γεῦμα ἐπειδή εἴμαστε διάσημοι λόγῳ τῆς τάχα ἁγιωσύνης μας! Ἀλλά δέν μπόρεσε νά προσφέρει ἕνα καρβέλι ψωμί γιά νά χορτάσει τήν πείνα ἑνός ταλαίπωρου ζητιάνου!

*            *            *

            Ἀλήθεια, πόσες φορές κάνουμε ἀνάλογες διακρίσεις στήν ζωή μας; Περιφρονοῦμε τούς ἄσημους καί ταπεινούς καί κολακεύουμε τούς διάσημους καί ἰσχυρούς!

            Γράφει ὁ ἀπόστολος Ἰάκωβος στήν ἐπιστολή του πρός ὅλους τούς χριστιανούς:

            -Ἀδελφοί μου, τήν πίστη σας στόν Κύριο τῆς δόξης, τόν Ἰησοῦ Χριστό, νά μήν τήν ἐκδηλώνετε μέ μεροληψίες πρός τούς συνανθρώπους σας. Γιά παράδειγμα ἐάν εἰσέλθει στήν σύναξή σας ἕνας ἄνθρωπος μέ χρυσά δακτυλίδια καί πολυτελῆ ἐνδύματα, καί εἰσέλθει καί ἕνας πτωχός μέ λερωμένα ἐνδύματα· καί σεῖς δώσετε σημασία στόν καλοντυμένο καί τοῦ εἰπεῖτε: «ἐσύ κάθισε ἐδῶ, στήν καλή θέση», καί στόν φτωχό εἰπεῖτε: «ἐσύ στάσου ἐκεῖ ἤ κάθισε ἐδῶ κάτω, δίπλα στό σκαμνί πού βάζω τά πόδια μου», δέν μεροληπτεῖτε καί δέν γίνεστε κριτές κάνοντας πονηρές σκέψεις (Ἰακ. 2, 1-4);

            Φυσικά, τό παράδειγμα τοῦ ἀποστόλου εἶναι ἐνδεικτικό, προκειμένου νά καταλάβουμε ὅτι ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ «νά ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὅπως τόν ἑαυτό σου» ἀφορᾶ τούς πάντες. Δηλ. «πλησίον μας» εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.

            Ἀλλιῶς, ἀρχίζουμε νά ὑπολογίζουμε κέρδη, συμφέροντα, ὠφέλη καί πολλά ἄλλα. Τότε ὅμως, καταπατοῦμε τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης· καί ἔτσι ἀρχίζει ἡ ταραχή τῆς ψυχῆς, οἱ ἐνοχές καί ἡ πίκρα γιατί μᾶς πηγαίνουν «στραβά» τά πράγματα στήν ζωή μας. Ἄς «μεγαλώσουμε» λοιπόν τήν καρδιά μας ὥστε νά χωράει ἀκόμη καί αὐτούς πού ἀντιπαθοῦμε! Καί ἔτσι θά γίνουμε μιμητές τοῦ ἐπουράνιου Πατέρα μας πού «ἀγαπάει τούς δικαίους καί ἐλεεῖ τούς ἁμαρτωλούς».

 

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR