ΤΟ  ΚΑΜΙΝΙ  ΤΩΝ  ΠΑΘΩΝ

            Μπορεῖ ὁ Χριστὸς νὰ ἀποστέλλει τοὺς πιστούς του ‘’ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων’’ (Ματθ. 10, 16), ἀλλὰ ταυτόχρονα ὑπόσχεται, ὅτι ‘’θὰ τοὺς σκεπάσει μὲ τὴ δεξιά του καὶ μὲ τὸν βραχίονά του θὰ τοὺς ὑπερασπισθεῖ. Ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς φύσης θὰ τὰ μεταβάλει σὲ ὅπλα γιὰ ἄμυνα ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν τους’’ (Σοφ. Σολ. 5, 16-17).

Στὴν ἁγία μεγαλομάρτυρα Παρασκευή ἐπαληθεύονται πλήρως οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Χριστοῦ. Ἐπιστρατεύτηκε ἐναντίον της ἀπὸ τοὺς διῶκτες της ἡ φωτιά. Μὰ ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ προστάτευσε τὴν ἁγία, μεταστρέφοντας τὴ φύση τῆς φωτιᾶς καὶ κάνοντάς την ταυτόχρονα ὅπλο κατὰ τῶν ἐχθρῶν της. Σ’ ἕναν πυρακτωμένο χάλκινο λέβητα, γεμάτον μὲ καυτὸ λάδι καὶ πίσσα, ρίχτηκε μὲ βασιλική διαταγή ἡ ἁγία, ἀλλὰ παρέμεινε ἀβλαβὴς ἐν μέσῳ τοῦ πυρός, γιατί τὴ δρόσιζε ἡ θεϊκὴ δροσιὰ τῆς Χάρης τοῦ Θεοῦ. Ὁ βασιλιάς θεώρησε πὼς δὲν εἶχαν βάλει ἀρκετὴ φωτιὰ καὶ ζήτησε ἀπ’ τὴν ἁγία νὰ τὸν ραντίσει μὲ τὸ  περιεχόμενο τοῦ λέβητα. Ἐκείνη γέμισε τὰ χέρια της μὲ λάδι καὶ πίσσα καὶ τὰ ἔριξε στὸ πρόσωπό του. Ἔκαιγαν τόσο πολύ, ποὺ ὁ βασιλιὰς ἀμέσως τυφλώθηκε. Μὲ τὴν προσευχή της ἡ ἁγία τοῦ ξανάδωσε τὸ φῶς του, ἀνοίγοντας ταυτόχρονα καὶ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του στὸ φῶς τῆς πίστεως.

            Τὸ πυρακτωμένο καζάνι δὲν ἔβλαψε τὴν ἁγία Παρασκευή, γιατί, ντυμένη μὲ τὴν πανοπλία τοῦ Θεοῦ (Ἐφεσ. 6, 10-17), εἶχε ξεφύγει ἀπὸ ἕνα ἄλλο καμίνι, στὸ ὁποῖο καίγεται ὁ κόσμος ὁλόκληρος. Ποιὸ εἶναι τὸ καμίνι αὐτό;

Γράφει ὁ ὅσιος Νίκων Μπελιάεφ (ἑορτάζει 25 Ἰουνίου): ‘’Εἶπε ὁ γέροντας: Κάποτε εἶδα τὸ ἑξῆς ὄνειρο: Περπατοῦσα στὸ δάσος. Καὶ νά σου μπροστά μου ἕνας κορμὸς δένδρου. Κάθισα ἐπάνω του. Ξαφνικά αἰσθάνθηκα τὸν κορμὸ νὰ κινεῖται. Πηδάω ἐπάνω. Καὶ βλέπω ἕνα τεράστιο φίδι. Τὸ ἔβαλα στὰ πόδια. Ἀφοῦ βγῆκα ἀπὸ τὸ δάσος γυρίζω πίσω καὶ βλέπω τὸ δάσος στὶς φλόγες. Καὶ στὴ μέση τῆς φωτιᾶς κουλουριασμένο τὸ φίδι. Δόξα τῷ Θεῷ, ἀναφώνησα, ποὺ κατάφερα καὶ ἔφυγα. Γιὰ ἀρκετὸ καιρὸ δὲν μποροῦσα νὰ καταλάβω τί νὰ σήμαινε τὸ ὄνειρο. Μέχρι ποὺ κάποια μέρα μοῦ τὸ ἐξήγησε ἕνας μεγαλόσχημος: Δάσος εἶναι ὁ κόσμος. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦν στὸν κόσμο ἁμαρτάνουν. Στὸν κόσμο ὑπάρχουν ὅλες οἱ κακίες: Ἀλαζονεία, πορνεία, κολακεία, κλοπή. Καὶ ἐγὼ κάποτε ἔτσι ζοῦσα. Ξαφνικά συνηδειτοποίησα, πώς, ἂν συνέχιζα νὰ ζῶ ὅπως ζοῦσα μέχρι τότε, θὰ χανόμουν. Μόλις λοιπὸν εἶδα τὸ θηρίο νὰ κινεῖται, τὸ κατάλαβα, ὅτι ἦταν πλέον ἐπικίνδυνο νὰ μείνω καθισμένος ἐπάνω του. Ἔτσι ἐγκατέλειψα τὸν κόσμο καί, ὅταν τὸν κοίταζα ἀπὸ τὸ μοναστήρι, εἶδα πὼς ὅλος ὁ κόσμος καιγόταν μέσα στὰ πάθη του’’ (Ὁσίου Νίκωνος Μπελιάεφ, Ρήματα ζωῆς, ἔκδ. Ἱ. Μονῆς Προφ. Ἠλιού, σ. 14-15).

            Ὅποιος λοιπὸν πολεμάει τὰ πάθη του, βγαίνει ἀπὸ τὸ καμίνι, ὅπου κατακαίεται ὁ κόσμος, ὅπως ὁ Λὼτ ποὺ ξέφυγε ἀπὸ τὸν ἐμπρησμὸ τῶν Σοδόμων. Αὐτὸς ἔχει πλέον τὴ δύναμη νὰ μετατρέπει ἀκόμα καὶ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσης, κάνοντάς τα συμμάχους του, ὅπως ἡ ἁγία Παρασκευή καὶ τόσοι ἅγιοι. Τί μᾶς ἐμποδίζει νὰ τοὺς μιμηθοῦμε;

                                                                                                               Πρωτ. Δ. Μ.

ΟΝΕΙΡΑ  ΚΑΙ  ΘΑΥΜΑΤΑ!

            Τό 1822, στήν μονή Κεχροβουνίου τῆς Τήνου ζοῦσε μία γερόντισσα μοναχή, ἡ Πελαγία. Στίς 9 Ἰουλίου τοῦ 1822, βλέπει στόν ὕπνο της μία λαμπρή γυναίκα πού τῆς εἶπε:

            -Πήγαινε στόν ἐπίτροπο τῆς μονῆς καί πές του νά σκάψουν στό κτῆμα τοῦ τάδε γιά νά ἀνακαλύψουν τό σπίτι μου, καί νά ἐπιστατήσει στό κτίσιμο τοῦ ναοῦ μου.

            Ἡ Πελαγία δέν εἶπε τίποτε σέ κανέναν. Ἁπλῶς, ἐφάρμοσε τήν πάγια ἐντολή τῶν ἁγίων πατέρων: Ποτέ μήν πιστεύετε στά ὄνειρα.

            Τήν ἐπομένη Κυριακή, τό ὄνειρο ἐπαναλήφθηκε. Καί πάλι, ἡ Πελαγία σιώπησε. Γιατί δέν θεωροῦσε τόν ἑαυτό της ἄξιο νά ἰδεῖ θεῖα ὁράματα.

            Τήν τρίτη Κυριακή, 23 Ἰουλίου, πάλι τό ἴδιο ὄνειρο. Αὐτή τή φορά ἡ γυναίκα τοῦ ὀνείρου ἔδειχνε ὀργισμένη! Ἡ Πελαγία ξύπνησε ἔντρομη. Συνέχισε νά βλέπει τήν γυναίκα! Ἡ Πελαγία ψέλλισε:

            -Καί ποιά εἶσαι, Κυρία, πού μέ διατάζεις;

            Ἡ γυναίκα ἀπάντησε:

            -Εὐαγγελίζου γῆ χαράν μεγάλην. (Εἶναι λόγια ἀπό τήν ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου).

            Τότε, ἡ Πελαγία ἀποκάλυψε τά ὄνειρα στήν ἡγουμένη τῆς μονῆς, ἡ ὁποία, γνωρίζοντας τήν ταπείνωση τῆς Πελαγίας, τήν παρότρυνε νά ἀνακοινώσει τό θέμα.

            Ἔτσι, καί οἱ δύο μαζί, ἡ Πελαγία καί ὁ ἐπίτροπος, πῆγαν στόν Μητροπολίτη Τήνου Γαβριήλ. Ἐκεῖνος, γνωρίζοντας τίς παραδόσεις τίς σχετικές μέ τό θέμα καί ἐπιπλέον κάποια ἱστορικά στοιχεῖα, ἔδωσε τήν ἔγκρισή του γιά νά ἀρχίσουν οἱ ἀνασκαφές.

            Τελικά, στίς 30 Ἰανουαρίου τοῦ 1823, βρέθηκαν τά ἐρείπια τοῦ ναοῦ τῆς Παναγίας καί ἡ περίφημη εἰκόνα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ.

*            *            *

            Τί νά ποῦμε, τώρα, γιά ὅλους ἐκείνους τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας, πού «βλέπουν» ἁγίους καί δέχονται «ἀποκαλύψεις», εὔκολα καί γρήγορα!

            Μᾶς διαφεύγει τῆς προσοχῆς τό γεγονός τῆς πλάνης: Αὐτός πού μᾶς ἀποκαλύπτει κάτι στά ὄνειρα μπορεῖ νά μήν εἶναι ὁ Θεός. Ἀλλά νά εἶναι: εἴτε ὁ ἑαυτός μας, ἀπό ἐκεῖνα πού κρύβονται στά βάθη τῆς ψυχῆς μας (ἐμπειρίες καί γεγονότα)· εἴτε ὁ ἴδιος ὁ διάβολος.

            Ἄν, λοιπόν, κάτι πού «βλέπουμε», ἐπαναλαβάνεται συστηματικά, τότε ὁ ἀσφαλής δρόμος εἶναι αὐτός πού ἀκολούθησε ἡ ὁσία Πελαγία. Νά τό ποῦμε δηλ. στόν ἱερέα-πνευματικό μας πατέρα και να ἀκούσουμε την συμβουλή του. Ὥστε νά ξέρουμε ὅτι πατᾶμε σέ ἀσφαλές πνευματικό ἔδαφος.

            Κάποτε παρουσιάσθηκε ὁ διάβολος μέ τήν μορφή τοῦ Χριστοῦ, σέ κάποιον ἀσκητή, καί τοῦ εἶπε:

            - Ἐγώ εἶμαι ὁ Χριστός.

            Ὁ ἀσκητής ἔκλεισε τά μάτια του. Τότε ὁ διάβολος τοῦ εἶπε:

            - Τί κλείνεις τά μάτια σου; Ἐγώ εἶμαι ὁ Χριστός.

            -Ἐγώ δέν θέλω νά ἰδῶ ἐδῶ τόν Χριστό, ἀπάντησε ὁ ἀσκητής.

            Νικημένος ἀπό τήν ταπείνωση τοῦ μοναχοῦ, ὁ διάβολος ἐξαφανίσθηκε! (Εὐεργετινός, τ. Δ΄, ὑπόθεση ΙΘ΄, κεφ. Γ΄, § 11-12)

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

Ο ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΟΣ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ

Ἕνας διάσημος γιατρός, λέει τήν ἑξῆς διδακτική ἱστορία:

«Ὅποιος ἔχει πάει σέ τσίρκο μέ ζῶα, θά ἔχει προσέξει ὅτι ὁ ἐλέφαντας, μετά τήν παράσταση, στέκεται δεμένος σ’ ἕνα μικρό ξύλο μπηγμένο στό ἔδαφος. Ὡστόσο τό ξύλο εἶναι πολύ μικρό καί μπαίνει σέ ἐλάχιστο βάθος μέσα στό ἔδαφος. Πῶς, λοιπόν, ἕνα ζῶο, πού μπορεῖ νά ξεριζώνει ὁλόκληρα δέντρα, δέν ξεριζώνει καί τόν πάσαλο γιά νά φύγει;

Ἡ ἀπάντηση, πού ἔδωσε κάποτε ὁ ὑπεύθυνος ἑνός τσίρκου, ἦταν:

            Ὁ ἐλέφαντας δέν τό σκάει, γιατί τόν ἔδεναν σ’ ἕνα παρόμοιο παλούκι ἀπό τότε πού ἦταν πολύ μικρός!

            Ἄς φανταστοῦμε τό νεογέννητο ζῶο δεμένο στό παλούκι. Σίγουρα τό ἐλεφαντάκι τότε θά εἶχε ἐπανειλημμένα σπρώξει, τραβήξει καί ἱδρώσει πασχίζοντας νά ἐλευθερωθῆ. Μά δέν θά τά εἶχε καταφέρει, γιατί ἐκεῖνο τό παλούκι ἦταν πολύ γερό γιά τίς δυνάμεις του. Ὥσπου μιά μέρα, μιά φριχτή μέρα γιά τήν ἱστορία του, τό ζῶο παραδέχτηκε τήν ἀδυναμία του καί ὑποτάχτηκε στήν μοῖρα του.

            Αὐτός ὁ πανίσχυρος ἐλέφαντας πού βλέπουμε στό τσίρκο δέν τό σκάει, γιατί νομίζει ὅτι δέν μπορεῖ, ὁ δυστυχής! Αὐτή ἡ ἀνάμνηση τῆς ψευδοῦς ἀδυναμίας του χαράχτηκε βαθειά στήν μνήμη του. Καί τό χειρότερο εἶναι ὅτι ποτέ δέν ἀμφισβήτησε σοβαρά αὐτή τήν ἀνάμνηση. Ποτέ μά ποτέ δέν ξαναπροσπάθησε νά δοκιμάσει τίς δυνάμεις του».

Ἴσως, λίγο-πολύ νά μοιάζουμε στόν ἐλέφαντα τῆς ἱστορίας. Ἀφήσαμε τόν ἑαυτό μας νά δεθεῖ σε πάθη, ἐξαρτήσεις καί ἀδυναμίες, πού μᾶς στεροῦν τήν ἐλευθερία. Πιστεύουμε ὅτι δέν μποροῦμε νά ἐλευθερωθοῦμε, ἁπλῶς ἐπειδή μιά φορά, πρίν ἀπό καιρό, προσπαθήσαμε καί δέν τά καταφέραμε.

Σάν τόν ἐλέφαντα, χαράξαμε στήν μνήμη μας τό λάθος μήνυμα: «Δέν μπορῶ καί ποτέ δέν θά μπορέσω!». Καί ὅταν μερικές φορές νιώθουμε τούς χαλκάδες νά σφίγγουν τά πόδια μας καί ἀκοῦμε τόν ἦχο τῆς ἁλυσίδας μας, κοιτάζουμε λοξά τό παλούκι καί πάλι σκεφτόμαστε: «Δέν μπορῶ καί ποτέ δέν θά μπορέσω!».

*   *   *

            Ὅμως, ὁ Χριστός ἦρθε στόν κόσμο, ἀκριβῶς γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό αὐτές τίς δεσμεύσεις! Ἦρθε, γιά νά μᾶς διαλύσει τήν φρικτή παρεξήγηση καί τό τεράστιο ψέμα, ὅτι - οὕτως ἤ ἄλλως - εἶναι δῆθεν ἡ μοῖρα μας νά εἴμαστε δεμένοι ὁ καθένας σέ κάποια ἐξάρτηση!...

            Ἡ πρώτη γεύση, ὅταν γνωρίζει κανείς τόν Χριστό καί ἀρχίζει νά τόν ἀγαπάει ἀληθινά, εἶναι ἡ γεύση τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ! Ἐλευθερία ἀπό ὁτιδήποτε μᾶς κάνει... ἄβουλα ζῶα τοῦ «τσίρκου» τῆς ζωῆς!

Ἀξίζει τόν κόπο νά μελετήσουμε στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων καί στίς Ἐπιστολές του τήν ζωή τοῦ μεγάλου Κήρυκα τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας, τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, γιά νά ζηλέψουμε ἐκεῖνον, πού ποτέ δέν εἶπε «δέν μπορῶ καί ποτέ δέν θά μπορέσω!» ἀλλά ἀντίθετα ὁμολογοῦσε: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ»! (Φιλιπ. 4,13). Ὅλα, δηλαδή, ὅσα ἀλλιῶς θά μοῦ φαινόντουσαν ἀσήκωτα καί ἀκατόρθωτα, τά καταφέρνω μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, πού μέ ἐνισχύει! Ἐκεῖνος εἶναι ἡ δύναμή μου! Ἐκεῖνος εἶναι ἡ πηγή τῆς ἐλευθερίας μου!

Ἀρχιμ. Β. Λ.

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΜΑΡΙΑΣ

- Γιατί πεθαίνουν μικρά παιδιά, «χτυπημένα» ἀπό ἀνίατες ἀρρώστειες, πρίν προλάβουν... νά χαροῦν τήν ζωή;

Φυσικά, δέν γνωρίζουμε! Γνωρίζουμε ὅμως ὅτι ὑπάρχει Ἕνα Φῶς, πού ὄχι ἁπλῶς φωτίζει καί αὐτά τά... «θεοσκότεινα» γεγονότα, ἀλλά τά κάνει νά γίνονται πηγές σίγουρης ἐλπίδας καί Ἀληθινοῦ Φωτός!

Ἄς ἀκούσουμε τήν ὀρθόδοξη Ἀμερικανίδα Edna, πού εἶχε μιά τέτοια ὁλοφώτεινη ἐμπειρία πρίν δυό χρόνια στήν Καλιφόρνια:

*    *    *

...Ἡ Μαρία Ἐβελίνα μας ἄρχισε νά κουτσαίνει πάλι, ἀρχές Ἰανουαρίου. Οἱ ἐξετάσεις ἔδειξαν ὅτι ἔχει προσβληθεῖ ἀπό καρκίνο στά κόκκαλα καί στόν νωτιαῖο μυελό... Τό βράδυ, ἡ Μαρία Ἐβελίνα ζήτησε στήν προσευχή της ἀπό τόν Θεό, πρῶτα νά νιώσει καλύτερα ἡ μητέρα της! Ἔπειτα εἶπε κάτι καί γιά τήν βελτίωση τῆς ὑγείας της...

Πιστεύουμε ὅτι ἡ κόρη μας ἦταν καί πάντοτε θά εἶναι ἀσφαλής στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Τό ἔλεός Του τό ἔχουμε δεῖ φανερά στήν διάρκεια τῆς ζωῆς της. Τοῦ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη ὅτι θά συνεχίσει νά τήν προσέχει, εἴτε εἶναι κοντά μας, εἴτε ὄχι! Ἐμεῖς φυσικά εἴμαστε συντετριμμένοι, ἀλλά θά τό παλαίψουμε μέ τό ὅπλο τῆς προσευχῆς ἀλλά καί μέ τά φάρμακα, ὅσο ὑπάρχει ἐλπίδα. Ἄν ὁ Θεός, μέ τήν σοφία Του, διαλέξει νά τήν πάρει νωρίτερα, ζητᾶμε τήν χάρη Του γιά νά Τοῦ ἔχουμε πάντα ἐμπιστοσύνη...

...Σήμερα τό ἀπόγευμα, 8 Ὀκτωβρίου 2010, στίς 5.15 ἡ γλυκειά μας Μαρία Ἐβελίνα πέθανε... Ὁ σύζυγός μου Μᾶρκος, ὁ γιός μου Θωμᾶς κι ἐγώ εἴμασταν μαζί της καί ὁ καθένας μας τῆς μιλοῦσε. Φίλησα τό γλυκό προσωπάκι της καί τῆς εἶπα ὅτι ἔρχεται ὁ φύλακας ἄγγελός της νά τήν πάρει, καί ὅτι θά δεῖ τήν μητέρα μου. Τῆς εἶπα νά πεῖ στήν μητέρα μου ὅτι τήν ἀγαπᾶμε καί μᾶς λείπει. Τῆς εἶπα ὅτι ὅλοι οἱ ἅγιοι, πού τόσο καιρό προσευχόντουσαν γι’ αὐτή, θά εἶναι πολύ χαρούμενοι πού θά τήν συναντήσουν.

Κοιμήθηκε περικυκλωμένη μέ τήν ἀγάπη καί τίς προσευχές τῆς οἰκογένειάς της. Ὅλη μέρα εἴμασταν μαζί της διαβάζοντας τό Ψαλτήρι.  Τώρα εἶναι ἐλεύθερη!...

Εἶμαστε εὐγνώμονες στόν Θεό γιά τό μεγάλο ἔλεός Του, πού μᾶς ἔδωσε τήν Μαρία Ἐβελίνα, καί εἴχαμε τήν δυνατότητα νά εὐλογηθοῦμε μέ τήν γλυκύτητά της γιά ὀκτώ πολύτιμα χρόνια. Μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ περιμένουμε νά τήν ξανασυναντήσουμε. Ὁ Θεός θά μᾶς δώσει τήν δύναμη νά ζήσουμε τίς ζωές μας μέχρι τότε...».

Ἀπό τό περιοδικό ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΛΙΜΝΗΝ